Island of
Lost Souls 1932
Η Νήσος
των Χαμένων Ψυχών
Σκηνοθεσία: Erle C. Kenton
Σενάριο: Waldemar Young, Philip Wylie, H.G. Wells
Είδος: Horror, Ski-Fi, Bela Lougosi
Διάρκεια: 1h 10min
Γλώσσα: Αγγλικά
Παίζουν:
Charles Laughton: Dr. Moreau
Richard Arlen: Edward Parker
Leila Hyam: Ruth Thomas
Bela Lugosi: Sayer of the Law
Kathleen Burke: The Panther Woman
Arthur Hohl: Montgomery
Ένας ναυτικός θα βρεθεί, ύστερα από μια μικρή περιπέτεια, στο νησί του Δόκτορος Μορό. Αμέσως θα αντιληφθεί ότι ο Δρ. Μορό διενεργεί βάρβαρα πειράματα στους ιθαγενείς του νησιού και θα βαλθεί να τον σταματήσει.Γυρισμένη το 1932, το «Island of Lost Souls» είναι μία από αυτές τις ταινίες που ήταν πρωτοποριακές και προκλητικές για την εποχή τους, αλλά που δεν μπορούν να έχουν την ίδια επίδραση στο θεατή του σήμερα. Το προφανέστερο που αποδεικνύει τον ισχυρισμό μου είναι ότι η ταινία δεν μπορεί να προκαλέσει στο σύγχρονο θεατή τον τρόμο που προκαλούσε στην εποχή της. Ο σύγχρονος θεατής θα το αντιληφθεί περισσότερο ως ένα σκοτεινό παραμύθι και όχι ως ταινία τρόμου ή επιστημονικής φαντασίας.
Ως προς το στοιχείο της επιστημονικής φαντασίας, είναι ανεπίτρεπτο για τα σημερινά δεδομένα, αλλά και για την εποχή που γυρίστηκε η ταινία (ο Δαρβίνος είχε γράψει για την εξέλιξη των ειδών πάνω από 70 χρόνια πριν) να υπάρχουν χονδροειδείς επιστημονικές ανακρίβειες για πράγματα γνωστά στην επιστήμη. Αναφέρομαι στην άποψη του Δόκτορος Μορό, την υψίστη επιστημονική αρχή της ταινίας, ο οποίος αναφέρει πως όλα τα έμβια όντα έχουν την τάση να προσεγγίζουν μορφολογικά και οργανικά τον άνθρωπο. Αυτό δεν ισχύει με τίποτα. Ρωτήστε όποιον βιολόγο θέλετε. Δεν ίσχυε ούτε όταν γυρίστηκε η ταινία, με βάση τα τότε επιστημονικά δεδομένα.
Ο Charles Laughton ερμηνεύει ωραία (ρεαλιστικά και παιχνιδιάρικα, για τα δεδομένα της εποχής) τον Δρ. Μορό, αλλά δεν πρόκειται για κάποια τρομερή ερμηνεία για τα σημερινά δεδομένα, ενώ ο ναυτικός έχει ως χαρακτήρας αυτήν την εκνευριστική παλικαριά και στενομυαλιά που είχαν πολλοί ήρωες εκείνη την εποχή στον αμερικανικό κινηματογράφο (καθώς και για αρκετά χρόνια μετά). Ο Bela Lugosi είναι σχεδόν αγνώριστος στο ρόλο του, δεν πρωταγωνιστεί, αλλά οι καλύτερες στιγμές της ταινίας του ανήκουν. Κάθε φορά που, ως αρχηγός όλων των όντων που έχουν υποστεί τα πειράματα του Μορό και έχουν μεταλλαχθεί, αναρωτιέται μαζί τους, φωναχτά, “Are we not men?” (Άνθρωποι δεν είμαστε;), σχεδόν μια θρησκευτική καθήλωση επιβάλλεται στο θεατή. Η ιδέα της επανάληψης του προπατορικού αμαρτήματος, από τον ίδιο το Θεό αυτήν τη φορά, δηλαδή τον Δρ. Μορό, αποτελεί επίσης ένα ωραίο στοιχείο της ταινίας.
Η ταινία έχει παλιώσει-αυτό είναι γεγονός. Συνεχίζει, όμως, να έχει να προσφέρει ορισμένες αξιομνημόνευτες στιγμές στους σύγχρονους θεατές που ενδιαφέρονται να εξερευνήσουν τις πρώτες δεκαετίες του κινηματογράφου.
