Miracolo A Milano 1951

Miracolo A Milano 1951

Θαύμα στο Μιλάνο

  

Σκηνοθεσία: Vittorio De Sica

Σενάριο: Cesare Zavattini, Vittorio De Sica, Suso Cecchi d'Amico, Mario Chiari, Adolfo Franci

Είδος: Comedy, Drama, Fantasy, Science Fiction, Ιταλικά

Διάρκεια: 01:40

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Emma Gramatica: La vecchia Lolotta

Francesco Golisano: Totò

Paolo Stoppa: Rappi

Guglielmo Barn: Edvige

Brunella Bovo: Edvige

 

Η ταινία «Θαύμα στο Μιλάνο» (Miracolo a Milano) του Βιτόριο Ντε Σίκα, είναι μία ποιητική αλληγορία, με διαχρονικά νοήματα και δυστυχώς, επίκαιρη όσο ποτέ.

Η ηλικιωμένη Λολότα, μεγαλώνει ένα παιδί τον Τοτό, που το είχε βρει εγκατελειμένο ως νεογέννητο. Μετά όμως από τον θάνατο της, ο Τοτό οδηγείται σ’ ένα ορφανοτροφείο, απ’ όπου βγαίνει μετά από πολλά χρόνια, για να καταλήξει φιλοξενούμενος ενός περιπλανώμενου άστεγου σε μια παραγκούπολη, στην περιφέρεια του Μιλάνου.

Με τη μεγάλη του καλοσύνη και αθωότητα ο Τοτό κερδίζει τη συμπάθεια των φτωχών και τους πείθει να προσπαθήσουν να βελτιώσουν την κατάσταση τους. Η δραστηριότητα τους έχει σταδιακά αποτελέσμα, καθώς αρχίζουν να αντιλαμβάνονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και μετατρέπουν τη μίζερη παραγκούπολη σε μία αξιοπρεπή κοινότητα.

Μια μέρα όμως, κι ενώ σκάβουν, πετάγεται ξαφνικά από τα έγκατα της γης ένας πίδακας πετρελαίου. Ο πλούτος και η ευμάρεια που θα μπορούσε να προκύψει για όλους, απειλούνται από τον πλούσιο Μόμπι, που έχει ειδοποιηθεί από τους ανθρώπους του και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους διώξει από τη γη τους.

Τα πράγματα εξελίσσονται δύσκολα και για να βοηθήσει τον Τοτό και τους φίλους του, η Λολότα χαρίζει στον νεαρό ένα θαυματουργό περιστέρι που έκλεψε από τους αγγέλους. Έτσι, η αστυνομία του Μόμπι κατατροπώνεται και ο Τοτό, με τη βοήθεια αγγέλων θα προσπαθήσει να διώξει και τον άπληστο κτηματομεσίτη…

Summer Interlude 1951

 

Summer Interlude 1951

Καλοκαιρινά Παιχνίδια

Σκηνοθεσία: Ingmar Bergman

Σενάριο: Ingmar Bergman, Herbert Grevenius

Είδος: Drama, INGMAR BERGMAN, Romance

Διάρκεια: 01:36

Γλώσσα: Swedish

Παίζουν:

Maj-Britt Nilsson: Marie

Birger Malmsten: Henrik

Alf Kjellin: David Nyström

Annalisa Ericson: Kaj, ballet dancer

Georg Funkquist: Uncle Erland

Stig Olin: Ballet Master

 

Η Μαρί, πρίμα μπαλαρίνα στην όπερα της Στοκχόλμης, εγκαταλείπει για λίγο τις πρόβες κι έρχεται στην εξοχή για να βυθιστεί στις αναμνήσεις της, στο καλοκαίρι εκείνο που γνώρισε κι ερωτεύτηκε τον Χένρικ, τον πρώτο εφηβικό έρωτα. Όμως, με τον ερχομό του Φθινοπώρου ο Χένρικ σκοτώνεται σε ατύχημα και η Μαρί, ύστερα από 13 χρόνια, καταξιωμένη καλλιτέχνης πλέον, πρέπει να πάρει μεγάλες αποφάσεις για τη ζωή της. Η πρώτη ώριμη ταινία στη φιλμογραφία του Μπέργκμαν αναδεικνύει το θέμα του καλοκαιριού ως αναπόληση της ηδονιστικής ευτυχίας της νιότης, αποτελώντας ταυτόχρονα ένα μάθημα ζωής, καθώς η αγάπη και η καλλιτεχνική δημιουργία θριαμβεύουν στη σκοτεινιά του θανάτου.

 

JOURNAL D'UN CURE DE CAMPAGNE 1951

JOURNAL D'UN CURE DE CAMPAGNE 1951

Το ημερολόγιο ενός εφημέριου 

Σκηνοθεσία: Robert Bresson

Σενάριο: Georges Bernanos, Robert Bresson

Είδος: Drama, Mystery, Γαλλικα

Διάρκεια: 01:50

Γλώσσα: Γαλλικ'α

Παίζουν:

Claude Laydu: Priest of Ambricourt

Jean Riveyre: Count (Le Comte)

Adrien Bore: Priest of Torcy (Curé de Torcy)

Rachel Berendt; Countess (La Comtesse)

Nicole Maurey: Miss Louise

 

Ένας νεαρός εφημέριος φθάνει στην ενορία του μικρού χωριού Αμπρικούρ. Κάθε μέρα σημειώνει στο ημερολόγιό του τα μικρά και ασήμαντα μυστικά μιας ζωής χωρίς μυστήρια. Ο νεαρός ιερωμένος, που έχει ασθενική υγεία, βιώνει την αποστολή του μέσα σε αντίξοες συνθήκες. Η επιθυμία του να επιτελέσει τη λειτουργία του ως πνευματικού, όχι μόνο σύμφωνα με το γράμμα αλλά και με το βαθύτερο νόημα του Ευαγγελίου, τον οδηγεί σε σύγκρουση με την κοινότητα και κυρίως με τον εφημέριο του διπλανού χωριού Ντορσί, ενός ανθρώπου άξεστου και σκληρού, ο οποίος τον κατηγορεί ότι δεν κάνει τους απαραίτητους συμβιβασμούς με την αριστοκρατία του τόπου. Και πράγματι, ο εφημέριος του Αμπρικούρ αδιαφορεί για τα υλικά αγαθά και νοιάζεται περισσότερο για μια ουσιαστική πνευματική επικοινωνία με το ποίμνιό του, αλλά αυτή του η στάση έχει ως αποτέλεσμα πολλές απογοητεύσεις και μεγάλη μοναξιά .

Conny und Peter machen Musik 1960

Conny und Peter machen Musik 1960

Η Κόννη και ο Πέτερ κάνουν μουσική 

Σκηνοθεσία: Werner Jacobs

Σενάριο: Karl Georg Külb

Είδος: Comedy, Musical, Romance

Διάρκεια: 1h 27min

Γλώσσα: Γερμανικά

Παίζουν:

Cornelia Froboess: Conny (as Conny Froboeß)

Peter Kraus: Peter

Gustav Knuth: Trautmann

Walter Gross: Maegerli

Gudrun Schmidt: Ingrid Sandberg

Kurt Großkurth: Sulzbach

Karl Lieffen: Grossi

Η όμορφη Conny εργάζεται στο πολυτελές Palace Hotel του θείου της για να γνωρίσει την επιχείρηση του ξενοδοχείου. Σε ένα ατύχημα με ποδήλατο συναντά τον Πέτερ, ο οποίος εργάζεται ως σερβιτόρος. Όταν ο Πέτρος απολύεται από το αφεντικό του, η Conny τον τοποθετεί στο Palace Hotel ως βοηθός του ανόητου ντετέκτιβ του ξενοδοχείου Mägerli. Εδώ υπάρχουν πολλά που πρέπει να κάνουν, διότι όλο και πιο σοβαρές κλοπές προκαλούν αναταραχή για κάποιο χρονικό διάστημα. Αλλά οι κλέφτες δεν υπολόγισαν ότι θα τους αντιμετωπίσουν  η Κόννη και ο Πέτερ.

 

Strangers on a Train 1951

 

Strangers on a Train 1951

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΤΟΥ ΕΞΠΡΕΣ

Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock

Σενάριο: Raymond Chandler, Czenzi Ormonde, Whitfield Cook, Patricia Highsmith, Ben Hecht

Είδος: Crime, Film Noir, HITCHCCOCK, Mystery, Romance, Sport, Thriller

Διάρκεια: 01:41

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Farley Granger: Guy Haines

Ruth Roman: Anne Morton

Robert Walker: Bruno Antony

Leo G. Carroll: Sen. Morton

Patricia Hitchcock: Barbara Morton

 

Η δεκαετία του '50 υπήρξε η πιο γόνιμη περίοδος του Χίτσκοκ και ο "Άγνωστος του εξπρές" μία από τις πιο ευφάνταστες και ευχάριστες ταινίες του, γεμάτη από απρόοπτα και ένα γρήγορο ρυθμό, που σηματοδοτεί την αρχή της πιο ώριμης περιόδου του. Εικονογραφεί με τον πιο γλαφυρό τρόπο μια έμμονη ιδέα στο έργο του Χίτσκοκ, δηλαδή το θέμα της μεταβίβασης μιας ενοχής, από ένα πρόσωπο σε κάποιο άλλο. Ο Γκαϊ, διάσημος τενίστας, συναντά στο τρένο έναν άγνωστο, τον Μπρούνο, ο οποίος και του προτείνει να "ανταλλάξουν" δύο φόνους, ώστε να επιτύχουν το τέλειο άλλοθι. Ο Γκάϊ να σκοτώσει τον πατέρα του Μπρούνο και εκείνος να εξαφανίσει την σύζυγο του Γκάι, που αρνείται να του δώσει διαζύγιο

"Οι δύο ήρωες στην ουσία αποτελούν τον αρνητικό και θετικό πόλο της ίδιας συνείδησης. Ο Μπρούνο δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να υλοποιήσει μια ασυνείδητη επιθυμία του Γκαϊ και να γίνει ο εκφραστής της δικιάς του κακής συνείδησης, αυτός που ξεπερνά τα ηθικά εμπόδια και πράττει αυτό που η καλή συνείδηση του Γκαϊ του απαγορεύει να πράξει. Πως όμως ξεφορτώνεται κανείς την "κακιά συνείδησή του"; Σίγουρα όχι με... εξομολόγηση. Βρισκόμαστε στο φιλμικό κόσμο του Χίτσκοκ, πράγμα που σημαίνει ότι ο ήρωας, για να ξαναβρεί τον εαυτό του, δεν έχει άλλη λύση από το να αντιμετωπίσει το δισυπόστατο εγώ του και να σκοτώσει τον Άλλο".

 

TheTales Of Hoffman 1951

 

TheTales Of Hoffman 1951

Τα Παραμύθια του Χόφμαν

 

Σενάριο: Dennis Arundell, Jules Barbier,

Michael Powell, Emeric Pressburger, E.T.A. Hoffmann

Είδος: Drama, MUSICAL

Διάρκεια: 02:07

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Moira Shearer: Stella

Ludmilla Tcherina: Giulietta

Ann Ayars: Antonia

Pamela Brown: Nicklaus

Léonide Massine: Spalanzani

 

Αυτό το κομψοτέχνημα των Michael Powell και Emeric Pressburger αποτελεί μια διασκευή της όπερας του Jacques Offenbach, "Τα παραμύθια του Χόφμαν". Μπορεί το δίδυμο των δημιουργών να το γνωρίζουμε απ' το σαφώς πιο δημοφιλές "The Red Shoes", όμως το "The Tales of Hoffmann" κινείται σε τουλάχιστον ισάξια επίπεδα.

Η όπερα αφορά την οπτικοποίηση των χαμένων αγαπών του ποιητή Hoffmann(Robert Rounseville), και έναν ύμνο στην αγάπη, στην Τέχνη, αλλά και στην απώλεια. Ο ποιητής συγκλονίζεται παρακολουθώντας τη χορευτική παράσταση της εκθαμβωτικής Stella(Moira Shearer), η οποία στέκεται αφορμή για το σκάλισμα της μνήμης του. Με flash backs και μπαλέτα άπταιστης χορογραφικής αρμονίας θα μεταφερθούμε στο παρελθόν. Όπου θα ανταμώσουμε σε 3 επεισόδια-σεκάνς τον παθιώδη έρωτα του Hoffman για την Olympia, (Moira Shearer), μια πεντάμορφη μηχανική κούκλα. Για την Giulietta(Ludmilla Tcherina), μια πόρνη άγριας ομορφιάς, που χρησιμοποιείται εργαλιακά για την κλοπή ανδρικών ψυχών δια μέσω ενός μαγικού καθρέφτη. Και για την Antonia(Anne Ayars), μια τραγουδίστρια από την Ελλάδα, που καλείται να επιλέξει μεταξύ της αγάπης και της Τέχνης.

Το cast παραμένει σχεδόν αναλλοίωτο, συγκριτικά με τους ερμηνευτές του "The Red Shoes". Οι δυνατές μουσικές του Offenbach απελευθερώνονται σε ανοιχτούς χώρους, με λιτή διακόσμηση και μια μινιμαλιστικά σουρεαλιστική σκηνογραφία. Ενώ το technicolor ηδονίζεται στις πιο έντονες αποχρώσεις του κόκκινου. Και όλα αυτά τα στοιχεία μας προκαλούν τη μέγιστη ευχαρίστηση για τον τρόπο που προσαρμόζεται η όπερα, το μπαλέτο και η ερμηνεία απέναντι απ' την "μουσικόφιλη" κινηματογραφική μηχανή.

Οι εικόνες και η όπερα λειτουργούν και σ' ένα αφαιρετικό επίπεδο. Θα μπορούσαμε να πούμε πως περιγράφουν τη σύγκρουση του ποιητικού ιδεαλισμού, (αυτού του Hoffman) με τον ρεαλιστικό υλισμό, (αυτόν της πραγματικότητας), σχηματίζοντας αλλεπάλληλα ιστορίες εξωτερικής και εσωτερικής απώλειας. Ωστόσο η αφαιρετική χροιά που προαναφέραμε, επιτρέπει άπλετη ελευθερία στην ανάγνωση του film, το οποίο πιότερο απευθύνεται στις αισθήσεις μας, παρά στη διανόηση μας. Τέλος, το The Tales of Hoffmann αποτελεί αγαπημένη ταινία πολλών διάσημων σκηνοθετών, όπως του Scorsese και του Romero, αλλά και ταινία αναφοράς στην τελευταία δημιουργία του Coppola(Tetro).

 

The Browning Version 1951

 

The Browning Version 1951

Η Σκιά ενός Ανθρώπου

 

Σκηνοθεσία: Anthony Asquith

Σενάριο: Terence Rattigan

Είδος: Drama

Διάρκεια: 1h 30min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Michael Redgrave: ndrew Crocker-Harris

Jean Kent: Millie Crocker-Harris

Nigel Patrick: Frank Hunter

Wilfrid Hyde-White: Dr. Frobisher (as Wilfrid Hyde White)

Brian Smith: Taplow

Bill Travers: Fletcher

 

Η “Σκιά ενός Ανθρώπου” είναι μια εξαίρετη ταινία που μας θυμίζει ότι ένας παιδαγωγός που διδάσκει χωρίς χαρά ,είναι βέβαιο ότι θα αποτύχει. Ο Robin Williams στο «Dead Poet’s Society»(1989) και ο Robert Donat στο «Goodbye, Mr. Chips» (1939) μας δείχνουν την αίσθηση της ευχαρίστησης από την όσμωση τους με τα νεαρά μυαλά. Αντίθετα ο  Michael Redgrave, ως ο στωικός Crocker-Harris , αποδεικνύει ότι η βαθιά επιστημονική γνώση ,από μόνη της, δεν είναι αρκετή για να  μετατρέψει σε σπουδαίο δάσκαλο ένα συναισθηματικά κενό , αυτό-αναφορικό και απρόσιτο άνθρωπο.

Ο Andrew Crocker-Harris  διδάσκει ,επί 18 χρόνια αρχαία ελληνικά και λατινικά σε ένα  πέτρινο μεγαλοπρεπές σχολείο ,όπου φοιτούν γιοί εύπορων οικογενειών. Η αφήγηση ξεκινά την τελευταία μέρα του σχολικού έτους . Ο Crocker-Harris θα αποσυρθεί λόγω της εύθραυστης υγείας του  και σύντομα θα αναλάβει μια λιγότερο επαχθή (αλλά και πιο ταπεινωτική) ανάθεση σε  σχολείο για αγόρια με μαθησιακά προβλήματα. Στη διάρκεια αυτής της μέρας ο Crocker-Harris θα συνειδητοποιήσει πόσο αποξενωμένος είναι από τους μαθητές και περιφρονημένος  από τους συναδέλφους του. Τώρα βρίσκεται στη δύση της εκπαιδευτικής του καριέρας. Υπάρχει το πρόβλημα με την υγεία του αλλά η μεγαλύτερη ασθένεια βρίσκεται μέσα του. Ο Crocker-Harris του Redgrave απέχει πολύ από το να είναι ένας συμπαθής χαρακτήρας. Υπήρξε κάποτε σπουδαίος μελετητής και ελπιδοφόρος ποιητής αλλά τώρα βυθίζεται στην άβυσσο της μετριότητας και της κατάθλιψης .Καλύπτεται πίσω  από μια αδιαπέραστη πρόσοψη τυπικότητας και  απόλυτη έλλειψη ενσυναίσθησης. Η τάξη του αποτελεί  κλειστοφοβική παγίδα για τους μαθητές που τον αποκαλούν Χίμλερ και σχολιάζουν πικρόχολα την ασθένεια του: «Δεν μπορείς να σκοτώσεις αυτό που είναι ήδη νεκρό». Ο ίδιος τους χλευάζει με φράσεις όπως: «Τα γραπτά σας προκαλούν αποτροπιασμό». Ο δε διευθυντής του σχολείου ουσιαστικά τον αποπέμπει ως αντιδημοφιλή , τον υποβιβάζει συνεχώς και  παράλληλα του κόβει τη σύνταξή που του είχε υποσχεθεί.

Κι όμως ο Crocker-Harris είναι ένας προικισμένος και ευαίσθητος άνθρωπος που βιώνει την αναπόφευκτη βιολογική αποσύνθεση  ενώ αγωνίζεται να συμβιβάσει τα ιδανικά του με την προφανή αποτυχία του να επηρεάσει ουσιαστικά τη ζωή των γύρω του. Η  φθορά από τη  συναισθηματικά στείρα καθημερινότητα του  τον έχει εγκλωβίσει σε μια νοσηρή παθητικότητα. Γνωρίζει  την προφανή απιστία της  συζύγου του  Milli ,αλλά δεν έχει τη δύναμη να τερματίσει τον αποτυχημένο γάμο του. Αναγνωρίζει ότι υπάρχουν “δύο είδη αγάπης” (προφανώς, πνευματικής και ερωτικής) .Αυτός μπορεί να της προσφέρει μόνο το πρώτο είδος. Η γοητευτική και γήινη σύζυγος του αναζητά απεγνωσμένα το δεύτερο είδος, από ένα συνάδελφο του.

Μπορεί άραγε κάτι να ξυπνήσει  αυτόν τον «ζωντανό-νεκρό» άνθρωπο ,από το δυσοίωνο λήθαργο του ; Καθώς η αίσθηση της αποτυχίας αρχίζει να τον συνθλίβει, παίρνει ένα απροσδόκητο αποχαιρετιστήριο δώρο από ένα ζωηρό μαθητή: τη μετάφραση της τραγωδίας «Αγαμέμνονας» του Αισχύλου- από τον Robert Browning- , με την αφιέρωση :«Ο Θεός είναι στο πλευρό ενός καλού δασκάλου». Αυτή η σκηνή αποτελεί το κρίσιμο σημείο καμπής της αφήγησης. Ο καθηγητής συγκινείται ,κλαίει, λυγίζει ,το κέλυφος του θρυμματίζεται. Αρκεί αυτή η μικρή, ζεστή χειρονομία για να του θυμίσει πως η παιδεία δεν είναι μόνο χώρος κατάκτησης μεγαλεπήβολων στόχων , αλλά και συναισθηματικής ωρίμανσης .Στη σχολική εκδήλωση  για τη λήξη της σχολικής χρονιάς  θα «αναστηθεί» :θα διεκδικήσει τη σειρά της ομιλίας του από τον γλοιώδη διευθυντή , θα «πετάξει» την βερμπαλιστική ομιλία του και θα μιλήσει από καρδιάς ζητώντας ειλικρινή συγγνώμη από τους μαθητές. Αργότερα στο σπίτι του θα αποβάλλει  τα «έρμα»  που τον βουλιάζουν στο τέλμα.