Madame DuBarry (1919)

Madame DuBarry (1919)

Σκηνοθεσία: Ernst Lubitsch

Συγγραφείς: Norbert, Hanns Kräly

Είδος: Biography, Drama, Romance

Διάρκεια: 1h 25min

Παίζουν: Pola Negri, Emil Jannings, Harry Liedtke, και άλλοι

Μεσότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο

Στην Γαλλία του 18^ου αιώνα, η θέση της επίσημης ερωμένης του βασιλιά ήταν τιμητική θέση και έφερε τοη τίτλο «Μετρέσα». Δεν μπορούσε οπουδήποτε γύναιο να κατέχει την τιμητική αυτή θέση. Έπρεπε να είναι αριστοκρατικής Καταγωγής! Φυσικά και ταπεινής καταγωγής να ήταν, άμα την γουστάριζε ο βασιλιάς βρισκόταν λύση. Την πανδρεύανε με κάποιον ξεπεσμένο αριστοκράτη έναντι χρηματικής αμοιβής και έτσι μεταπηδούσε στον κύκλο της αριστοκρατίας!

Μια μοδίστρα στην Γαλλική επαρχία συνήψε σχέση με κάποιον μοναχό. Καρπός της παράνομης σχέσεις τους ήταν να γεννηθεί στις 19 Αυγούστου 1743 ένα κοριτσάκι που το ονόμασαν Ζαν. Το σκάνδαλο ήταν βαρύ για την κοινωνία της επαρχίας, έτσι αναγκάστηκαν να μετακομίσουν στο Παρίσι για να αποφύγουν την κοινωνική κατακραυγή. Η Μικρή πήγε εκεί σε σχολείο αλλά ζωηρή όπως ήταν το εγκατέλειψε νωρίς. Ασχολήθηκε με διάφορες εργασίες γύρο από τον τομέα της μόδας, πόζαρε δε συχνά ως μοντέλο διάσημων ζωγράφων. Πανέμορφη όπως ήταν με τα μεγάλα αμυγδαλωτά της μάτια δεν άφησε ασυγκίνητα μέλη της «υψηλής» κοινωνίας και αυτή ως φιλόδοξη επεδίωκε την άνοδό της με της σχέσεις αυτές. Τότε έπεσε στα χέρια του ξεπεσμένου κόμη Ντυμπαρή του οποίου οι δουλειές δεν πήγαιναν καλά τελευταία και συμπλήρωνε το εισόδημά του κάνοντας τον προαγωγό και προμηθεύοντας ερωμένες στην αριστοκρατία! Έγινε επίσημη ερωμένη του και αυτός την πλασάριζε σε διάφορους επώνυμους δίνοντάς της την υπόσχεση ότι θα πετύχει την κοινωνική της άνοδο. Και η ευκαιρία παρουσιάστηκε. Ο βασιλιάς Λουδοβίκος ο 15^ος είχε πέσει σε μελαγχολία. Η επίσημη μετρέσα του η κα Pompadour απεβίωσε. Τότε ο Ντυμπαρή φρόντισε μέσο γνωστών του να συστήσει στον βασιλιά την Ζαν. Αυτός ξετρελάθηκε με την ομορφιά της και θέλησε να την κάνει μετρέσα του.

Υπήρχε όμως θέμα ως προς την καταγωγή της Ζαν. Κι αυτό όμως λύθηκε. Ο αδελφός του κόμη Ντυμπαρή δέχτηκε έναντι αδράς χρηματικής αμοιβής να παντρευτεί την Ζαν και να της δώσει έτσι τον τίτλο της κόμισσας. Στον γάμο όμως παρουσιάστηκε και ένα  πλαστό πιστοποιητικό γέννησης που την εμφάνιζε διαφορετικής ηλικίας και αριστοκρατικής καταγωγής. Τότε μπόρεσε ο βασιλιάς να την παρουσιάσει επίσημα στην αυλή του. Αυτό ήταν! Η ζωή της Ζαν άλλαξε από τότε ραγδαία. Είχε ιδιαίτερα διαμερίσματα στο παλάτι, κοσμήματα και άλλα πανάκριβα δώρα του βασιλιά και σημαντική επιρροή στα τεκταινόμενα στην Γαλλία. Το γνωστό σήμερα κωμικό σλόγκαν, ότι τα τρία «Μ» κυβερνούν τον κόσμο, στην αποκορύφωσή του!

Η Ζαν όμως με την επιτυχία της αυτή φαίνεται να καβάλησε το καλάμι. Το πίστεψε και η ίδια πως ήταν αριστοκρατικής καταγωγής και φερόταν με υπεροψία στο πόπολο. Οι δε εξεζητημένες εμφανίσεις της και η επίδειξη πλούτου εξόργιζε τον λαό ο οποίος λιμοκτονούσα και έβλεπε να ξοδεύει τον πλούτο η αριστοκρατία για τις ερωμένες της.

Κάποτε ο βασιλιάς Λουδοβίκος ο 15^ος αρρώστησε από ευλογιά. Συναισθανόμενος το τέλος του και αντίθετα από ότι μας παρουσιάζουν διάφοροι σκηνοθέτες κατά την μεταφορά της ιστορίας αυτής στην οθόνη, αυτός ζήτησε να μην επιτραπεί πια στην Ζαν να εισέλθει στο δωμάτιό του. Ζήτησε να μεταλάβει και με δάκρια γύρεψε συγνώμη για τα ανομήματά του. Μετά τον θάνατό του τον διαδέχτηκε ο Λουδοβίκος ο 16^ος η γυναίκα του οποίου, η Μαρία Αντουανέτα δεν την πήγαινε καθόλου την ¨»Madame Du Barry». Με διαταγή λοιπόν του νέου βασιλιά κλίστηκε σε μοναστήρι και αργότερα εξορίστηκε σε ένα κτήμα της στην επαρχία. Κατόπιν ξέσπασε η Γαλλική επανάσταση. Κάποιοι διέρρηξαν το σπίτι της Ζαν και αφαίρεσαν ολόκληρο θησαυρό απ/ό τα πανάκριβα κοσμήματά της. Αργότερα μαθεύτηκε ότι το κοσμήματα αυτά κυκλοφωρούσαν στην Αγγλία. Τέσσερεις φορές ταξίδευσε στην Αγγλία μήπως μπορέσει και τα ξαναποκτήσει αλλά δεν κατάφερε τίποτα. Τότε τα πιο άγρια στοιχεία της επανάστασης που είχαν το πάνω χέρι τότε, την κατηγόρησαν ότι στην Αγγλία πηγαίνει για να έχει επαφές με τους φιλομοναρχικούς αντεπαναστάτες. Την δίκασαν και χωρίς πολλές διατυπώσεις όπως συνέβαινε τότε, την καταδίκασαν να θανατωθεί στην γκιλοτίνα. Άδικα αυτή έκλαψε και παρακαλούσε. Στις 8 Δεκεμβρίου 1793 και στην πλατεία Κονκόρντ εκτελέστηκε και το όμορφο κεφαλάκι της κατέληξε στο κοφίνι!

Η ιστορία της «Madame Du Barry» πολλές φορές πέρασε στην μεγάλη οθόνη. Μία από αυτές ήταν το 1919 από τον Γερμανό σκηνοθέτη Ernst Lubitsch με πρωταγωνίστρια στον ρόλο της Ζαν την Pola Negri. Παρά του ότι ο σκηνοθέτης αυτός είχε γυρίσει αρκετές αξιόλογες ταινίες μέχρι τότε, η συγκεκριμένη ταινία αποτέλεσε το διαβατήριο αυτού και της Pola Negri για το Χόλυγουντ. Ο Lubitsch δεν παραποιεί τα βασικά ιστορικά γεγονότα, προσθέτει και παραποιεί δευτερεύουσας σημασίας γεγονότα για να κάνει την ταινία πιο μελοδραματική.

Μας παρουσιάζει την Ζαν σε νεαρή ηλικία να εργάζεται σε ένα καπελάδικο, να έχει έναν μόνιμο αγαπητικό, τον νεαρό φοιτητή Armand De Foix αλλά δεν χάνει ευκαιρία να φλερτάρει και με πρόσωπα την ανώτερης κοινωνίας αν νομίσει ότι μπορεί να εισπράξει όφελος. Ένα τέτοιο πρόσωπο είναι ο Ισπανός πρέσβης Don Diego για πού για να πάει στο σπίτι του που την προσκάλεσε, λέει ψέματα στον Armand. Στο σπίτι του Don Diego γνωρίζει τον κόμη Ντυμπουά που της ρίχνεται. Κάποια στιγμή η Ζαν βρίσκεται σε έναν χορό στην όπερα όπου εκεί εμφανίζονται και οι τρεις άνδρες που την διεκδικούν. Η Ζαν τρέχει στην αγάλια του Armand και ο Don Diego έξαλλος από θυμό του ορμά με το σπαθί του. Ο κόμης Ντημπουά χώνει στο χέρι του νεαρού ένα σπαθί για να αμυνθεί. Στην μονομαχία ο νεαρός σκοτώνει τον Don Diego. Τότε ο Ντυμπουά φυγαδεύει την Ζαν στο σπίτι του για να την προφυλάξει και καλά από τις συνέπειες της πράξης του νεαρού. Εκεί της λέει πως με τον νεαρό θα έχει μόνο μπελάδες, ενώ αν δεχτεί να γίνει μόνιμη ερωμένη του θα είναι ¨η κυρία» του σπιτιού του. Τελικά η Ζαν πείθεται και αυτός χρησιμοποιεί την γοητεία της για να πετύχει να κλείσει διάφορες δουλειές του. Κάποια στιγμή την στέλνει στον πρωθυπουργό για να τακτοποίηση μια υπόθεσή του. Αυτός αρνείται να την εξυπηρετήσει αλλά η Ζαν κυνηγώντας τον πέφτει στην αντίληψη του βασιλιά ο οποίος εντυπωσιασμένος από την ομορφιά της ζητά από τον πρωθυπουργό να του την βρει και να του την παρουσιάσει. Έτσι κι έγινε

 Από κει και πέρα τα γεγονότα στην ταινία εξελίσσονται όπως και στην πραγματική ιστορία. Μέχρι που ο βασιλιάς αρρωσταίνει από ευλογιά.

Αντίθετα με την πραγματική ιστορία, ο πρωθυπουργός είναι αυτός που απαγορεύει στην Ζαν να εισέλθει στο δωμάτιο του βασιλιά. Τότε ο βασιλιάς τον παρακαλεί να τον αφήσει να την δει για τελευταία φορά. Όταν οι μαυροφορεμένοι ιερείς πλησιάζουν τον ετοιμοθάνατο βασιλιά για να τον μεταλάβουν, αυτός τους αντιμετωπίζει έντρομος!

Κατά τα λοιπά η ταινία εξελίσσεται όπως και ιστορική πραγματικότητα και τελειώνει με το κεφάλι της «της «Madame Du Barry» στο κοφίνι.

Κατόπιν εορτής και όταν είχα τελειώσει με την μετάφραση αυτών των μεσοτίτλων και τους έκανα upload, αντιλήφτηκα ότι κάποιος είχε προηγηθεί κα ι είχε ανεβάσει την μετάφραση. Σκοπός μου δεν είναι να περιφρονήσω τον μεταφραστή και να ισχυριστώ ότι μόνο οι δικές μου μεταφράσεις αξίζουν. Κάθε άλλο. Δεν περίμενα όμως να υπάρχει και άλλος κολλημένος σαν κι εμένα με ταινίες του 1919! Στεναχωρήθηκα διότι στον χρόνο που ξόδευα γι αυτή τη μετάφραση, θα μπορούσα να είχα μεταφράσει κάτι άλλο.

Να σημειώσω ότι οι δικοί μου μεσότιτλοι ταιριάζουν με την μετάφραση των Γερμανικών υποτίτλων μια και το έργο είναι Γερμανικό.

Male And Female 1919

Male And Female 1919

Αρσενικό και θηλυκό

Σκηνοθεσία: Cecil B. DeMille

Συγγραφείς: Jeanie Macpherson, J.M. Barrie

Παίζουν: Thomas Meighan, Theodore Roberts, Raymond Hatton, και άλλοι

Είδος: Adventure, Drama

Διάρκεια: 1h 56min

Μεσότιτλοι: zelligas

Το "Male and Female" είναι μια αμερικανική βωβή ταινία περιπέτειας του 1919 που σκηνοθέτησε ο Cecil B. DeMille και πρωταγωνιστούν η Gloria Swanson και ο Thomas Meighan. Τα κύρια θέματα του είναι οι σχέσεις μεταξύ των φύλων και η κοινωνική τάξη.

Η ταινία επικεντρώνεται στη σχέση μεταξύ της Λαίδης Mary Loam (Swanson), μιας βρετανής αριστοκράτισσας, και του μπάτλερ της, Crichton (Meighan). Ο Crichton επιθυμεί μία ρομαντική με τη Mary, αλλά αυτή τον περιφρονεί λόγω της χαμηλότερης κοινωνικής του τάξης. Όταν οι δύο τους και μερικοί άλλοι ναυαγούν σε ένα έρημο νησί, προσπαθούν να επιβιώσουν στη άγρια φύση.

Οι ικανότητες των αριστοκρατών να επιβιώσουν είναι πολύ χειρότερες από αυτές του Crichton, και ακολουθεί μια αντιστροφή ρόλων, με τον μπάτλερ να γίνεται βασιλιάς ανάμεσα στους ναυαγούς.

Ο Crichton και η Mary πρόκειται να παντρευτούν στο νησί όταν η ομάδα τους διασώζεται. Επιστρέφοντας στη Βρετανία, ο Crichton επιλέγει να μην παντρευτεί τη Mary.  Αντ 'αυτού, ζητά από μια υπηρέτρια, την Tweeny (που την είχε προσλάβει ο Crichton), να τον παντρευτεί, και να μετακομίσουν

Back to God's Country (1919)

Back to God's Country (1919)

Σκηνοθεσία: David Hartford- Παραγωγός Ernest Shipman

Συγγραφείς:  James Oliver Curwood, James Oliver Curwood

Διάρκεια: 73 λεπτά - Είδος: Adventure, Romance

Χώρα: Καναδάς - Ήχος: Βωβή ταινία

Μετέχουν:

Nell Shipman ως Dolores, Charles Arling ως 'Sealskin' Blake

Wheeler Oakman ως Peter Burke, Wellington A. Playter ως Capt. Rydal

Ελληνικοί μεσότιτλοι μεταφρασμένοι από εμένα

Οι ταινίες είναι όπως τα τρόφιμα: Κάθε χώρα έχει τη δική τις δικές της σπεσιαλιτέ. Οι Βωβές ταινίες δεν αποτελούν εξαίρεση. Στους Αμερικανούς άρεσε η Γκλαμουργιά, ο Ρομαντισμός και οι Σταρ. Οι Γερμανοί ήταν διάσημοι για τον Εξπρεσιονισμό και τα σκοτεινά θέματα. Οι Γάλλοι γοήτευαν με τα περίτεχνα σύνολα τους, τα ιδιότροπα ειδικά εφέ και τις λεπτές αποχρώσεις.

Και οι καναδικές ταινίες; Ήσαν διάσημες  για... τα τοπία τους. Για την ίδια την χώρα του Καναδά. Πιο συγκεκριμένα για τα όμορφα Καναδικά τοπία. Από το ξεκίνημα της Καναδικής κινηματογραφικής βιομηχανίας δημιουργήθηκαν τα λεγόμενα "Scenics". Scenics, σε ελεύθερη μετάφραση θα πει: γραφικά; τοπία,   ήσαν οι σχετικά αδόμητες ταινίες μικρού μήκους που στόχο είχαν να αναδείξουν τα θαύματα της φύσεις, αυτό που σήμερα θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ένα οδοιπορικό ή κινηματογραφικό χρονικό.

Το " Back to God’s Country",  ήταν μια προσπάθεια να παντρέψουν το μεγαλείο της φύσης με μια ιστορία που θα προσελκύσει το κοινό. Οι άνθρωποι αυτού του εγχειρήματος ήταν ο παραγωγός Ernest Shipman,  η ηθοποιός Nell Shipman και ο συγγραφέας James Oliver Curwood. Οι Shipmans είχαν δείξει της ικανότητές τους στο Χόλυγουντ πριν από την απόφασή τους να κάνουν μια ταινία που θα αναδεικνύει το μεγαλείο της Καναδικής φύσης.

Ας δούμε αν αυτοί οι τρείς αυτοί πέτυχαν.

Η ιστορία ξεκινά με τη δολοφονία ενός Κινέζου στον Καναδά. Ο σκύλος του νεκρού είναι ένας υπέροχος  μολοσσός υψηλής νοημοσύνης που έχει την ικανότητα να κληροδοτεί στους απογόνους του την δική του μνήμη!

Μετά από χρόνια, μας παρουσιάζεται η Ντολόρες, (Nell Shipman), μια όμορφη κοπέλα που ζει με τον πατέρα της, (Roy Laidlaw), σε ένα απομακρυσμένο δάσος του Καναδά. Κάποτε τους έρχεται ένας επισκέπτης από πέρα, από τον πολιτισμό. Είναι ο διανοούμενος Πίτερ (Wheeler Oakman). Ο Πίτερ και η Ντολόρες θα ειρωtευτούν, αλλά ο Πίτερ πρέπει να φύγει στην πόλη για επαγγελματικούς λόγους.

Ενώ ο Πίτερ λείπει, συναντάμε τον κακοποιό της υπόθεσης, τον Rydal, (Wellington A. Playter). Είναι ένας φυγάς που ντύθηκε με τη στολή του δολοφονηθέντα σερίφη και παριστάνει το όργανο τάξης.

Ο Rydal είδε την Ντολόρες να κολυμπά και αποφασίζει να την αποκτήσει. Η Ντολόρες τον απορρίπτει και έτσι αυτός για εκδίκηση συλλαμβάνει δήθεν τον πατέρα της για φόνο και την κατάλληλη στιγμή τον ρίχνει κάτω από ένα γκρεμό και αυτός σκοτώνεται.

Την στιγμή εκείνη επιστρέφει ο Πίτερ και βρίσκει την Ντολόρες να θρηνεί τον νεκρό πατέρα της. Την παρηγορεί και τελικά παντρεύονται, αλλά εγκαθίστανται στην πόλη.

Η Ντολόρες υποφέρει από νοσταλγία για το μέρος που μεγάλωσε, έτσι ο Πίτερ για να την ευχαριστήσει κλείνει θέση σε ένα πλοίο για να επιστρέψουν στα μέρη της. Μα ποιος ήταν ο καπετάνιος αυτού του πλοίου; Ο ίδιος ο. Rydal!

Ο Rydal εμφανίζεται στην Ντολόρες και επιδιώκει και πάλι να την αποκτήσει. Εκείνη τον αποκρούει μετά βδελυγμίας. Δεν ανακοινώνει όμως τίποτα στον Πίτερ, φοβούμενη μήπως αυτός αντιδράσει και έτσι δοθεί η ευκαιρία στον Rydal να του κάνει κακό. Ο Rydal όμως φροντίζει με μια σκόπιμη πτώση του πανιού επάνω στον Πίτερ να τον τραυματίσει βαριά. Αυτός περνά δύσκολες ώρες στο κρεβάτι, ενώ ο Rydal περιμένει ανά πάσα στιγμή τον θάνατό του για να του μείνει ελεύθερο το πεδίο με την Ντολόρες.

Ο Rydal φθάνει σε έναν εμπορικό σταθμό που ανήκει σε έναν εγκληματία συνεργάτη του. Αποφασίζει να ξεχειμωνιάσει εκεί στην ερημιά για να μην έχει ο Πίτερ καμία πρόσβαση σε γιατρούς και άλλα πρόσωπα που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν.

Ο συνεργάτης του Rydal έχει έναν άγριο σκύλο που είναι ένας τεράστιος μολοσσός, απόγονος του σκύλου που γνωρίσαμε στην αρχή. Η Ντολόρες του φέρεται με αγάπη και κερδίσει την συμπάθειά του. Σχεδιάσει δε με την βοήθεια αυτού του σκύλου να επιχειρήσει να δραπετεύσει. Κάτι που τελικά κατορθώνει και σώζει τόσο την ζωή της, όσο και του τραυματία άνδρα της.

Να σημειώσουμε πως για πρώτη φορά, και μάλιστα σε ένα βωβό φιλμ, μας παρουσιάζεται μια γυναίκα που παλεύοντας μόνο μες τις δικές της δυνάμεις, χωρίς την βοήθεια κανενός ανδρός, αλλά μόνο με την συμπαράσταση ενός σκύλου να τα καταφέρει, κάτι το οποί συνήθως μόνο σκληροί καουμπόηδες το κατόρθωναν!

Broken Blossoms 1919

Broken Blossoms 1919

Τα Σπασμένα Κρίνα

Σκηνοθέτης: D.W. Griffith

Συγγραφείς: Thomas Burke, D.W. Griffith

Διάρκεια: 1h 30min

Είδος: Drama, Romance

Παίζουν: Lillian Gish, Richard Barthelmess, Donald Crisp, και άλλοι

Μεσότιτλοι: Δικής μου μετάφρασης

Η φουκαριάρα μικρή, φτωχή, Lucy Burrows (Lilian Gish) υπομένει τους εξευτελισμούς αλλά και τις βιαιότητες του αγροίκου παλαιστή πατέρα της Battling (Donald Crisp).

Όταν κάποτε, εντελώς βασανισμένη και δυστυχισμένη βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι του ήρεμου, γλυκού Κινέζου εμπόρου Cheng Huan (Richard Barthelmess), ο Battling με τους σπιούνους του την εντοπίζει και την φέρνει βίαια πίσω στο σπίτι τους. Εκεί όμως, η τιμωρία που της επιφυλάσσει είναι τόσο βάναυση, που η φτωχή Lucy πεθαίνει ταλαιπωρημένη από τα χτυπήματα του.

Ο ήρεμος κ. Huan, όμως, θα εκδικηθεί την αθώα ψυχούλα της...

Θαλεγε κανείς, ότι η ταινία αυτή του μεγάλου D. W Griffith του 1919, δηλαδή λίγο μετά την μεγαλειώδη ταινία του "Birth of A Nation (1915)", φαίνεται κάπως αδύναμη, δραματική, μελό και κοινότυπη (σαν σύλληψη...). Βέβαια, ο μεγάλος σκηνοθέτης καταφέρνει να περάσει τόσο έντονα τα στοιχεία του πόνου της τρυφερής παιδούλας Lucy, που η καρδιά του θεατή σφίγγει σε πολλά σημεία του έργου και το μίσος του ξεχειλίζει για τον σκληρό, μέθυσο, ρατσιστή, απάνθρωπο Battling. Ο αργός ρυθμός του έργου κάνει την καταπίεση του θεατή ακόμα χειρότερη.

Δύσκολο έργο, για όσους βρίσκονται ήδη σε μία άσχημη ψυχική κατάσταση...

Τ

Intolerance 1916

Intolerance 1916

Μισαλλοδοξία

Σκηνοθεσία: D.W. Griffith

Συγγραφείς: D.W. Griffith, Anita Loos

Είδος: Drama, History

Διάρκεια: 2h 43min

Μεσότιτλοι: Δικής μου μετάφρασης

Η πτώση της Βαβυλώνας (539 π.χ.), η σταύρωση του Ιησού Χριστού (27 μ.Χ.), η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου (1572 μ.Χ.) και η διαμάχη εργατών με καπιταλιστές στο σήμερα (1914). Τέσσερεις ιστορίες που αποδεικνύουν ότι η μισαλλοδοξία του ανθρώπινου γένους είναι αιώνιο φαινόμενο.

Ένα από τα αριστουργήματα της βωβής περιόδου. Ήταν και η απάντηση του Griffith σε όσους κατηγόρησαν την Γέννηση ενός Έθνους για ρατσιστικό περιεχόμενο. Ο σκηνοθέτης κάνει συνεχές μοντάζ ανάμεσα στις τέσσερεις ιστορίες του και όσο πλησιάζουμε στην κλιμάκωση, αυτό γίνεται γρηγορότερο. Κανένας χαρακτήρας δεν έχει όνομα και αυτό συμβαίνει επειδή ο δημιουργός θέλει να προβάλει τους χαρακτήρες ως σύμβολα. Το αστρονομικό ποσό των 2 εκατομμυρίων δολαρίων δαπανήθηκε για την κατασκευή και όταν η ταινία πάτωσε στα ταμεία, οδήγησε τον Griffith σε χρεοκοπία. Παρόλα αυτά είναι η καλύτερη ταινία του και το μοντάζ της επηρέασε τους μεγάλους ρώσους δημιουργούς των 1920. Κυκλοφορούν τέσσερεις εκδόσεις, με καλύτερη αυτή που έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ της Βενετίας το 2007 και διαρκεί 177΄. Πιο συχνή είναι η αποκαταστημένη κόπια του 1989, που διαρκεί 197΄.

Η "Μισαλλοδοξία" είναι ένα σπονδυλωτό βωβό αριστούργημα που αποτελείται από 4 διαφορετικές ιστορίες, οι οποίες εκτυλίσσονται σε 4 διαφορετικές χρονικές περιόδους. Κοινό τους γνώρισμα είναι η αδιαλλαξία της ανθρώπινης κρίσης και εναλλάσσονται επί της οθόνης αναλόγως με τις ομοιότητες που παρουσιάζουν. Φημολογείται ότι στην εποχή της η ταινία δημιούργησε σάλο με την ενσάρκωση του Ιησού Χριστού και με την ωμότητα των χαρακτήρων της. Βέβαια, εμείς σήμερα δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν όντως αληθεύουν οι παραπάνω φήμες...

Πρόκειται για ένα από τα πρώτα αριστουργήματα της 7ης τέχνης, που περιέχει πλούσια "χάρτινα" σκηνικά και μια πληθώρα από αμέτρητους κομπάρσους. Έκτος από τον ήχο (που δεν ανακαλύφθηκε ακόμη) η "Μισαλλοδοξία" δεν έχει να ζηλέψει τίποτα άλλο από τις σύγχρονες παράγωγες.

 Πρόκειται για το πολυδάπανο αριστούργημα του D.W. Griffith, ο οποίος σε μία προσπάθεια να απαντήσει σ’ αυτούς που επέκριναν τις ρατσιστικές νύξεις του επίσης σημαντικού The Birth of a nation, σχολιάζει την ανθρώπινη μισαλλοδοξία προβάλλοντάς την σε τέσσερις εποχές ξεκινώντας από την αρχαία Βαβυλώνα και φτάνοντας έως την σύγχρονή του Αμερική. Η παραγωγή ξεπερνούσε κάθε προσδοκία το ίδιο και η διάρκεια της ταινίας που φτάνει τις τρεις ώρες και η ταινία εκτός του ότι αποτελεί σημείο αναφοράς καθιέρωσε – πάντα υπολογίζοντας και την επιρροή του Birth of a nation – τον δημιουργό της ως έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του αιώνα (έναν από του τέσσερις κομβικούς σκηνοθέτες κατά Ραφαηλίδη).

Birth Of A Nation 1915

Birth Of A Nation 1915

Η Γέννηση ενός Έθνους

Σκηνοθέτης: D.W. Griffith

Συγγραφείς: Thmas Dixon Jr.

Είδος: Drama, History, War

Διάρκεια: 3h 15min

Μεσότιτλοι: Δικής μου μετάφρασης από την Γαλλική κόπια.

Παίζουν:Lillian Gish, Mae Marsh, Henry B. Walthall, και πολλοί άλλοι.

Η εποποιία του Αμερικανικού Εμφυλίου ιδωμένη και από τις δύο πλευρές. Στο δεύτερο μέρος της ταινίας υπάρχουν σαφείς ρατσιστικές νύξεις, αφού είναι αφιερωμένο στην αντεπίθεση των πρώην σκλάβων έγχρωμων εναντίον των λευκών του Νότου.

Το πρώτο μεγάλο φιλμ του κινηματογράφου, και στην ποιότητα γραφής και σαν τεράστια εμπορική επιτυχία (1,000,000 άνθρωποι το πρώτο έτος προβολής) και σαν κόστος (110,000 δολάρια, ποσό απλησίαστο τότε) αλλά και, στην κυριολεξία, λόγω διάρκειας, με διαβόητες ρατσιστικές νύξεις, από μυθιστόρημα του Thomas Dixon Jnr. (The Clansman: A Historical Romance of the Ku Klux Klan). Εδώ μάλιστα εγκαινιάζεται το να παίζουν λευκοί ηθοποιοί βαμμένοι μαύροι, αντί για αυθεντικούς έγχρωμους ερμηνευτές, κάτι που θα διατηρηθεί στις περισσότερες περιπτώσεις των βωβών ταινιών. Οι σκηνές των μαχών είναι εκπληκτικές για την εποχή τους, ενώ δεν είναι εύκολο να βρείτε την αρχική κόπια, αφού κυκλοφορούν πολλές κατά πολύ μικρότερες της αρχικής διάρκειας. Πολλά συνετέλεσαν στον θρύλο της ταινίας και ένα από αυτά είναι η πιθανή και τελείως ανεξακρίβωτη συμμετοχή διασήμων ονομάτων στους κομπάρσους, όπως οι John Ford, Bessie Love, Erich von Stroheim και ένας αυθεντικός ινδιάνος ηθοποιός ο Charles Eagle Eye. Επίσης, μετά το θάνατο του δημιουργού ο Donald Crisp υποστήριξε πως αυτός σκηνοθέτησε τις σκηνές μάχης, οι οποίες και γυρίστηκαν εκεί που σήμερα είναι το μεγάλο στούντιο της Universal.

Ρατσιστική και ξεπερασμένη ταινία εποχής που εξυμνεί τους λευκούς ιππότες της Κου-Κουξ-Κλαν, αλλά αναμφίβολα μια ταινία με ιστορικό ενδιαφέρον καθώς και ρόλο στην δημιουργία του επικού σινεμά. Δημιουργός της ο Ντέιβιντ Γουόρκ Γκρίφιθ, ένας από τους σκηνοθέτες που επηρέασε τον κινηματόγραφο και την αφήγησή του και εισήγαγε εκτός των άλλων και την κινηματογραφική καταδίωξη (που την βλέπουμε και σε αυτήν την ταινία). Η ταινία στάθηκε στην εποχή της τεράστια εμπορική επιτυχία είχε σημασία στο ιστορικό αμερικανικό σινεμά και στην σχέση του με το κοινό, αλλά και ξεσήκωσε λόγο της ιδεολογίας της και του τρόπου παρουσίασης των μαύρων πολλά επεισόδια. Πρωταγωνίστρια της ταινίας μια από τις αγαπημένες πρωταγωνίστριες του Γκρίφιθ, η Λίλιαν Γκις.

Cabiria (1914)

Cabiria (1914)

Σκηνοθεσία: Giovanni Pastrone.
Πρωταγωνιστούν: Italia Almirante-Manzini, Lidia Quaranta, Bartolomeo Pagano.

Για εισαγωγή θα ήθελα να παραθέσω αυτούσιο το κείμενο με το οποίο ξεκινά η ταινία:

Περιτριγυρισμένη από ρωμαϊκές αρχαιότητες, βυθισμένη στις παραδόσεις της Μεγάλης Όπερας και επηρεασμένη από την Ιταλική νίκη στο Λιβυκό πόλεμο (1911-1912), η ιταλική κινηματογραφική βιομηχανία άρχισε να γυρίζει μια σειρά από φαντασμαγορικά ιστορικά έργα στα χρόνια ακριβώς πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η πτώση της Τροίας, οι τελευταίες ημέρες της Πομπηίας, Νέρων και Κβο

Βάντις, υποδηλώνουν ένα επικό περιβάλλον αυτών των ταινιών, από τις οποίες

η «Cabiria » ήταν η πιο καινοτόμα και επιτυχημένη. Στις 18 Απριλίου 1914, η Cabiria

έκανε πρεμιέρα στο Τορίνο, το σπίτι της εταιρείας παραγωγής Φιλμ της Ιταλίας.

Σε ένα μήνα προβλήθηκε ιδιωτικώς στη Νέα Υόρκη και σύντομα έκανε επιτυχημένη πορεία σε ένα κανονικό Θέατρο: Το Knickerbockers. Ο αντίκτυπος της ταινίας επηρέασε την ιστορία του κινηματογράφου. Λέγεται ότι όταν ο Griffith είδε το Cabiria, ήταν τόσο συγκλονισμένος ώστε αποφάσισε να γυρίσει το: «The Mother and the Law» και στη συνέχεια το «Μισαλλοδοξία». Αυτό ήταν αρκετά αξιόλογο νέο για τους «New York Times», όπου σε μία από τις σπάνιες φορές που ασχολείται με κριτικές ταινιών αυτή την περίοδο, να δηλώσει, «Το Φωτόδραμα» είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά θεάματα που έχουν υπάρξει ποτέ.

Σήμερα, το «Cabiria » συνεχίζει να αποσπά αξιόλογους επαίνους. Μια εκθαμβωτική ταινία, γεμάτη με εκπληκτικές αποκαλύψεις. Καταπληκτικά σκηνικά και σχολαστικά κομψά κοστούμια και τα μεγαλειώδη σκηνικά, που θα μπορούσαν να έχουν εμπνευστεί από έργα ζωγραφικής.

Ένα κείμενο που θα μπορούσε να γραφτεί για τον αντίκτυπο των πειραμάτων του Pastrone για τον φωτισμό και την κίνηση της κάμερας, το πρασίνισμα της ταινίας κατά την διαδικασία.

Kelvin Thomas

Los Angeles Times

Παραλλαγές αλληλουχίας στο Fantastic Μολώχ, μπορεί εύκολα να τις δούμε σε μια μεγάλη ποικιλία επικών ταινιών όπως: Metropolis του Fritz Lang(1927), και «Η Κιβωτός του Νώε» του Michael Curtiz(1928). Ο Fellini την έχει στον τίτλο σε ένα από τα αριστουργήματά του. «Νύχτες της Cabiria». Η θεαματική ταινία του Giovanni Pastrone είναι ένα από τα πιο σημαντικά έργα που έγιναν ποτέ. Για δεκαετίες ήταν προσβάσιμη στο κοινό μόνο στην σοβαρά περικομμένη της έκδοση.

Αυτή η βίντεο έκδοση έχει παραχθεί από εκτύπωση υλικού 35 χιλιοστών. Περιέχει όλο το διαθέσιμο υλικό και με τη σωστή ταχύτητα προβολής. Οι αυθεντικοί μεσότιτλοι έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά από τους καθηγητές Charles και Μιρέλλα Jona Affron, των οποίων οι έρευνες και ο ενθουσιασμός είναι υπεύθυνοι για την αποκατάσταση του Cabiria  στις ΗΠΑ.

Το Σάουντρακ εκτελέστηκε από τον

Jacqes Gauthier, βασισμένο

στην αυθεντική ταινία.

Η ταινία φιλοδοξεί να μας παρουσιάσει μια μεγάλη και σημαντική περίοδο της Ρωμαϊκής ιστορίας που αφορά τον δεύτερο Καρχηδονιακό πόλεμο.

Το σενάριο μας παρουσιάζει μια μικρούλα, την Cabiria,  που κατά μια έκρηξη του ηφαιστείου της Αίτνα, η τροφός της την παίρνει αγκαλιά και μαζί με τους λοιπούς αλλόφρονες υπηρέτες τρέχουν να σωθούν. Τότε τις απαγάγουν πειρατές και τις πωλούν στο σκλαβοπάζαρο της Καρχηδόνας. Εκεί την μικρούλα την αγοράζει ο Αρχιερέας του ναού για να την προσφέρει θυσία στον θεό Μολώχ. Να την κάψει δηλαδή ζωντανή! Η τροφός αναγνωρίζει κάποιον Ρωμαίο ευγενή που βρίσκεται εκεί με σκοπό να κατασκοπεύει την Καρχηδόνα και τον παρακαλάει να κάνει κάτι για να σώσει την μικρή. Τότε αυτός μαζί με τον μυώδη σκλάβο του τον Μασίστα, σώζουν την μικρή

Η παρουσίαση της φανταστικής φιγούρας του Μασίστα για πρώτη φορά είναι πολύ επιτυχημένη με αποτέλεσμα από τότε μέχρι και σήμερα να έχουν παραχθεί αρκετά ψευτοϊστορικά έργα με πρωταγωνιστή τον Μασίστα. Μέχρι και «ο Μασίστα εναντίον του Βρικόλακα» μας παρουσίασαν!

Από κει και πέρα, με φόντο την ιστορία αυτή, η ταινία προσπαθεί να μας παρουσιάσει μια μεγάλη περίοδο της Ρωμαϊκής ιστορίας. Μία συμβουλή. Αν δεν είστε γνώστης της Ρωμαϊκής ιστορίας, μην προσπαθήσετε να την μάθετε μέσω της ταινίας αυτής διότι θα μπερδευτείτε περισσότερο. Αναφέρονται διάφορα σημαντικά ονόματα της εποχής όπως ο Αννίβας, ο Σκιπίων κ.α. καθώς και τοπωνύμια που διεξήχθησαν σημαντικές μάχες οι οποίες ίσως και να καθόρισαν τον κόσμο όπως τον ξέρουμε εμείς σήμερα. Όμως και για πολλά ιστορικά γεγονότα που αναφέρονται υπάρχει διαφωνία μετάξι των ιστορικών. Πολλές πόλεις της Ν. Ιταλίας, άλλοτε ήσαν σύμμαχες με την Ρώμη και άλλοτε σύμμαχες με τους εχθρούς της. Μας παρουσιάζονται π.χ. οι Συρακούσες που ήσαν εναντίον της Ρώμης και ο Ρωμαϊκός στόλος ανέλαβε να τις κυριεύσει. Τότε εμφανίζεται ο Αρχιμήδης ο οποίος χρησιμοποιώντας κοίλα κάτοπτρα βάζει φωτιά και εξοντώνει στην κυριολεξία τον Ρωμαϊκό στόλο!

Ότι και να πούμε όμως, η ταινία αυτή δεν παύει να είναι μνημείο στην ιστορία του κινηματογράφου και να μας προκαλεί τον θαυμασμό και της απορία, πως κατόρθωσαν οι άνθρωποι αυτοί με τα τότε μέσα να στήσουν τέτοια σκηνικά που ακόμα και σήμερα θα ήταν μεγάλο πρόβλημα να παραχθούν. Κτήρια, αγάλματα τεράτων και φανταστικών ζώων που ακόμα και γύψινα να είναι απαιτούν πολλή δουλειά και χρήμα.

Πάντως όπως και στη ταινία του Γκρίφιθ: η Γεννήση Ενός Έθνους, έτσι και για την ταινία αυτή υπήρξε πολιτική αντιπαράθεση. Πράγματι, την παραγωγή της ταινίας είχε ο υπερεθνικηστής Γκαμπριέλε ντ’Ανούντσιο ο οποίος βασίστηκε στο γεγονός ότι η Ιταλία μόλις είχε εξέλθει νικηφόρα του Ιταλοτουρκικού πολέμου που κατόρθωσε να αποσπάσει από τους Τούρκους τις Βορειοαφρικανικές αποικίες. Για να λέμε την αλήθεια, και προοδευτικοί θεωρούμενοι άνθρωποι του πνεύματος εκείνης της εποχής είχαν την άποψη ότι τα «πολιτισμένα» Ευρωπαϊκά κράτη πρέπει να έχουν αποικίες έθνη με «υποδεέστερους υπηκόους! Έτσι ο παραλληλισμός της κατάληψης της Καρχηδόνας συνδέθηκε με την κατάληψη της Β. Αφρικής και έριχνε λάδι στις ιμπεριαλιστικές βλέψεις της Ιταλίας και του Ιταλικού μεγαλοϊδεατισμού.

Όσο για τον Giovanni Pastrone, μία λέξη μόνο του ταιριάζει:

ΠΡΟΣΚΥΘΝΟΥΜΕ