The Smiling Lieutenant 1931

The Smiling Lieutenant 1931

Ονειρώδες Βαλς

Σκηνοθεσία: Ernst Lubitsch

Σενάριο: Leopold Jacobson (operetta), Felix Dormann (operetta)

Είδος: Comedy, Romance, Musical

Γλώσσα: Αγγλικά

Διάρκεια: 1h 33min

Παίζουν:

Maurice Chevalier = Lt. Nikolaus 'Niki' von Preyn

Claudette Colbert = Franzi

Miriam Hopkins = Πριγκίπισσα Anna

Charles Ruggles =             Max (as Charlie Ruggles)

George Barbier = Βασιλεύς Adolf XV

Hugh O'Connell = Niki's Orderly

O Nίκι, ένας σκανδαλιάρης υπολοχαγός στην προπολεμική Αυστρία, είναι αθεράπευτα ερωτευμένος με την Φρανζί, μια βιολονίστρια. Κατά την διάρκεια μιας βασιλικής εκδήλωσης το φλερτάρισμα του Νίκι προς την Φρανζί παρερμηνεύεται από την επισκεπτόμενη πριγκίπισσα Χόπκινς, η οποία νομίζει ότι απευθύνεται σε αυτήν. Ο Νίκι αναγκάζεται να την παντρευτεί και να ταξιδέψει μεχρι το μικρό της βασίλειο του Φλάουζεντερμ. Η Φρανζί ακολουθεί τον Νίκι για να συνεχίσουν την παράνομη σχέση τους και τα ευτράπελα συνεχίζουν.

Το THE SMILING LIEUTENANT είναι μια εξωφρενική, για τα δεδομένα της εποχής, κωμωδία μιούζικαλ, γεμάτη σεξουαλικά υπονοούμενα και έναν φρενήρη, γοητευτικό ρυθμό. Πόρτες ανοιγοκλείνουν ασταμάτητα ενώ οι χαρακτήρες ανταλλάσουν έξυπνες ατάκες και τραγουδάνε εύθυμα τραγούδια (πολλές φορές ταυτόχρονα). Ο μιλιταρισμός εμφανίζεται στην ταινία αυτά ως μια ευφορική φάρσα και πολλές φορές αγγίζει την παρωδία των βασιλικών ηθών.  Ένα μεγάλο κομμάτι της ταινίας είναι η απρόσμενα μεγάλη σεξουαλική ελευθεριότητα στους χαρακτήρες και ιδιαίτερα στον Νίκι και την Φρανζί.

Η μουσική παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην διαμόρφωση κάθε χαρακτήρα. Η πριγκίπισσα Χόπκινς παίζει αρχικά αποκλειστικά κλασική μουσική. Παρά το ομολογουμένως βιρτουόζικο παίξιμο της όμως, αφήνει αδιάφορο τον Νίκι, του οποίου η καρδιά έχει κλαπεί από την ανέμελη και κεφάτη τζαζ της Φρανζί. Η τζαζ στα πλαίσια εκείνης της εποχής συμβολίζει δηλαδή την νεανικότητα και την ανεμελιά, κάτι που αντικατοπτρίζεται και στο πικάντικο νούμερο της Φρανζί. Στο νούμερο αυτό προτρέπει την πριγκίπισσα να «ζωντανέψει» τα εσώρουχα της με το τραγούδι «Jazz up your lingerie». Αυτό το τραγούδι ορίζει ουσιαστικά και το απελευθερωμένο στυλ κωμωδίας του σκηνοθέτη Ernst Lubitsch, κάτι που ο ίδιος θα συνεχίσει και σε ταινίες όπως το TROUBLE IN PARADISE και το THE SHOP AROUND THE CORNER.

Στην καρδιά της ταινίας υπάρχει η πάλη ανάμεσα στο παλιομοδίτικο και το μοντέρνο. Αυτό εκφράζεται κιόλας και από το γεγονός ότι η ταινία αποτελεί και μία από τις πρώτες ομιλούμενες στο Hollywood, μια εκ φύσεως μοντέρνα ιδιότητα, όπως και η μάχη ανάμεσα στην τζαζ και την κλασική μουσική. Μία δεκαετία μετά ο Ernst Lubitsch θα τελειοποιούσε την τεχνική του με το TO BE OR NOT TO BE, στο οποίο σατιρίζει τον Χίτλερ και τον ναζισμό ενώ ταυτόχρονα κινείται με εξίσου ταχείς ρυθμούς, αλλά φρενάρει την δράση όποτε χρειάζεται να αναγνωρίσει την σκοτεινή πραγματικότητα.

Η ταινία στο youtobe:
https://www.youtube.com/watch?v=ECgKllWbCPk

The Love Parade 1929

The Love Parade 1929

Ερωτική Παρέλαση

Σκηνοθεσία: Ernst Lubitsch

Σενάριο: Ernest Vajda, Guy Bolton

Είδος: Comedy, Musical, Romance

Διάρκεια: 1h 47mi

Υπότιτλοι: miki-mik7

Παίζουν:

Maurice Chevalier = Κόμης Alfred Renard

Jeanette MacDonald = Βασίλισσα Louise

Lupino Lane = Jacques

Lillian Roth = Lulu

Eugene Pallette = Υπουργός πολέμου

Ο Ερνστ Λούμπιτς (γερμανικά: Ernst Lubitsch), (28 Ιανουαρίου 1892 - 30 Νοεμβρίου 1947)[1] ήταν Γερμανός, μετέπειτα πολιτογραφημένος Αμερικανός, σκηνοθέτης, ηθοποιός, σεναριογράφος και παραγωγός. Οι κωμωδίες του σατίριζαν τα κακώς κείμενα των σύγχρονων κοινωνιών, καθώς και διάφορες εθνικές ομάδες, τον κατέστησαν ως έναν από τους πιο οξυδερκείς σκηνοθέτες του Χόλυγουντ. Αποκαλούνταν Ο Μάγος της Κωμωδίας και τα έργα του χαρακτηρίζονταν από το άγγιγμα του Λούμπιτς. Μερικές από τις σημαντικότερές του ταινίες είναι: Ερωτική Παρέλαση (The Love Parade, 1930), Φασαρία στον Παράδεισο (Trouble in paradise, 1932), Ερωτικές καντρίλιες (Design for loving, 1933), Νινότσκα (Ninotchka, 1939), Να ζει κανείς ή να μη ζει (To Be or Not to Be, 1942) και Ο ουρανός ας περιμένει (Heaven Can Wait, 1943). Ο σκηνοθέτης προτάθηκε τρεις φορές για Όσκαρ Σκηνοθεσίας και το 1947 του απένειμαν Τιμητικό Όσκαρ.

Ο Μωρίς Ωγκύστ Σεβαλιέ (Maurice Auguste Chevalier, 12 Σεπτεμβρίου 1888 – 1η Ιανουαρίου 1972) ήταν Γάλλος ηθοποιός και τραγουδιστής. Ξεκίνησε ως τραγουδιστής σε μικρή ηλικία, έγινε γνωστός στις ΗΠΑ ανεβάζοντας την οπερέτα Dédé στο Μπρόντγουεϊ το 1922 και εξελίχθηκε ως ηθοποιός με την επικράτηση του ομιλούντος κινηματογράφου, από το 1928. Το 1930 ήταν υποψήφιος για βραβείο «Όσκαρ» για τις ταινίες The Love Parade (1929) και The Big Pond (1930).

Μετά από μεγάλο διάλειμμα, επέστρεψε στο Χόλυγουντ το 1957 με την ταινία Αριάν (αγγλ. τίτλος Love in the Afternoon) και το επόμενο έτος με την ταινία Ζιζί. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 πρωταγωνίστησε σε οκτώ ταινίες, με σημαντικότερες τις Can-Can (1960) και Φάννυ (1961). Το 1970 πραγματοποίησε την τελευταία συμμετοχή του στον κινηματογράφο, τραγουδώντας το τραγούδι των τίτλων στην ταινία του Ντίσνεϋ Οι Αριστόγατες.

Η Λουίζ, βασίλισσα της μυθικής Συλβανίας, κινδυνεύει να μείνει παρθένα για μια ζωή. Έτσι το βασίλειο πανηγυρίζει όταν γίνονται οι γάμοι με τον Γάλλο κόμη Ρενάρντ. Όμως, ο γάμος δεν πάει και τόσο τέλεια.

Η πρώτη ομιλούσα ταινία του Ernst Lubitsch θεωρείται το πρώτο μιούζικαλ στην ιστορία όπου οι στοίχοι έχουν άμεση σχέση με τη ροή του σεναρίου.

Kiss Me Kate (1953)

Kiss Me Kate (1953)

Φίλησέ με Καίτη

Σκηνοθεσία: George Sidney

Σενάριο: Dorothy Kingsley (, Sam Spewack

Είδος: Μουσικοχορευτικό – Κωμωδία

Διάρκεια 109 λεπτά

Με τους: Kathryn Grayson - Howard Keel - Ann Miller κ.α.

Ελληνικοί υπότιτλοι δικής μου μετάφρασης

Με την ευκαιρία της παρουσίασης του μιούζικαλ "Kiss Me Kate" στο μέγαρο μουσικής, αποφάσισα να μεταφράσω τους υπότιτλους της κινηματογραφικής εκδοχής (1953) του ανώτερο μιούζικαλ.

Πρόκειται για μιούζικαλ της χρυσής εποχής του Μπρόντγουεϊ, σε μουσική και λιμπρέτο του αμερικανού συνθέτη και τραγουδοποιού Κόουλ Πόρτερ. Μου θυμίζει τη Ελληνικές οπερέτες. Μάλιστα οι καλλιτέχνες αναφέρονται σε διάφορες προσωπικές τους στιγμές από το παρελθόν και τραγουδούν "'Άριες" που δεν έχουν σχέση με την υπόθεση. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην οπερέτα "Βαφτιστικός! Η διαφορά εδώ είναι ότι παρακολουθούμε αξεπέραστα χορευτικά νούμερα.

Η υπόθεση βασίζεται στη σεξπηρική κωμωδία «Το ημέρωμα της στρίγκλας» και πρωτοανέβηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1948 στο θέατρο New Century της Νέας Υόρκης. Υπήρξε το πρώτο μιούζικαλ που τιμήθηκε με το θεατρικό βραβείο «Τόνι» το 1949. Στις 26 Νοεμβρίου 1953 έκανε πρεμιέρα η κινηματογραφική εκδοχή του μιούζικαλ.

Η υπόθεση του έργου: Δύο ηθοποιοί - σταρ, πρώην σύζυγοι, συναντώνται ξανά στη σκηνή για να ερμηνεύσουν την Κατερίνα και τον Πετρούκιο σε μία νέα μουσική εκδοχή της «Στρίγκλας που έγινε αρνάκι» του Σαίξπηρ. Η ανυπότακτη σταρ (Λίλι Βανέσι - Κατερίνα) και ο εγωκεντρικός, αλλά χαριτωμένος πρώην σύζυγός της (Φρεντ Γκράχαμ - Πετρούκιος) ακροβατούν στα όρια των αντοχών τους, φλερτάρουν, ερωτεύονται και παραδίδονται στην τρέλα του έρωτα, αφήνοντας πίσω τους κλισέ και κοινωνικές επιταγές. Γύρω τους, μία τραγουδίστρια του καμπαρέ,( Ann Miller), ένας τζογαδόρος χορευτής, (Tommy Rall), δύο γκάνγκστερ παλιάς κοπής, ένας κτηνοτρόφος κι ένας χορός παρεξηγήσεων και κοινωνικών στερεοτύπων που αποδομούνται και ξανασυστήνονται στο κοινό.

Στις 25 Μαρτίου 2015 ανακοινώθηκε ότι η αυθεντική ηχογράφηση του μιούζικαλ συμπεριλήφθηκε στο Εθνικό Ηχογραφικό Αρχείο της περιώνυμης Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου, ως έργο «πολιτιστικής, καλλιτεχνικής και ιστορικής σημασίας για την αμερικανική κοινωνία και την ηχητική κληρονομιά του έθνους».

For Me and My Gal (1942)

For Me and My Gal (1942)

Για 'σένα που αγαπώ

Σκηνοθεσία: Busby Berkeley

Σενάριο: Howard Emmett Rogers, Richard Sherman

Παίζουν: Judy Garland, George Murphy, Gene Kelly

Διάρκεια: 104 λεπτά – Βαθμολογία: 7,2

Ελληνικοί υπότιτλοι μεταφρασμένοι από εμένα

Το "Για μένα και το κορίτσι μου" είναι μία Αμερικανική μουσική ταινία του 1942 σε σκηνοθεσία Busby Berkeley και με πρωταγωνιστές την Judy Garland και τον Gene Kelly, στο ντεμπούτο του στο σινεμά, καθώς και τον George Murphy. Το σενάριο γράφτηκε από τους Howard Emmett Rogers και Richard Sherman, βασισμένο σε ένα διήγημα του Howard Emmett Rogers, εμπνευσμένο από μια αληθινή ιστορία ενός ζεύγους του βαριετέ, τον Harry Palmer και την Jo Hayden και ήταν μια παραγωγή της εταιρίας MGM.

Στο απόγειο του βαριετέ, στα πρόθυρα της εισόδου της Αμερικής στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, δυο ταλαντούχοι ερμηνευτές, η Jo Hayden (Judy Garland) και ο  Harry Palmer (Gene Kelly), θέτουν ως στόχος τους να παίξουν κάποτε στο Palace Theatre, στο Broadway, η κορυφή της επιτυχίας των καλλιτεχνών του βαριετέ, και να  παντρευτούν αμέσως μετά.

Λίγες εβδομάδες πριν υλοποιηθούν τα σχέδιά τους, ο Χάρι λαβαίνει φύλλο επιστράτευσης. Με στόχο να πετύχει μία αναβολή ώστε να προλάβει να πραγματοποιήσει το όνειρό του, αυτοτραυματίζεται! Τσακίζει επίτηδες το χέρι του με το καπάκι ενός μπαούλου. Την ίδια μέρα η Jo ειδοποιείται ότι ο αδελφός της, ο οποίος ήταν φοιτητής της ιατρικής και είχε επιστρατευθεί, σκοτώθηκε στην μάχη.

Όταν η Jo συνειδητοποιεί τι έχει κάνει ο Χάρι, τον απορρίπτει και εγκαταλείπει το θέατρο. Ο Χάρι στη συνέχεια προσπαθεί να αναιρέσει την αναβολή του και να στρατευθεί, αλλά κανένα σώμα των ενόπλων δυνάμεων δεν τον δέχεται διότι ο τραυματισμός του χεριού του ήταν χειρότερος απ' ότι υπολόγιζε και κατέστη μόνιμα παράλυτο. Τελικά παραιτείται από τη προσπάθειά του να στρατευθεί και για να είναι κοντά στα παιδιά που μάχονται, κατατάσσεται στην μάδα καλλιτεχνών που διασκεδάζει τους στρατιώτες στην πρώτη γραμμή του μετώπου.

Βρισκόμενος κάποτε σε μία επικίνδυνη θέση του μετώπου αντιλαμβάνεται ότι ο υπεύθυνος αγωνιωδώς προσπαθεί να ενημερώσει μία αυτοκινητοπομπή ασθενοφόρων να επιστρέψει πίσω διότι θα πέσουν σε ενέδρα. Η επικοινωνία όμως είναι αδύνατη λόγο προβλήματος των τηλεπικοινωνιών. Τότε ο Χάρι αρπάζει το τζιπ του και με κίνδυνο της ζωής του περνά μέσα από τις γραμμές του εχθρού, εξουδετερώνει μάλιστα εχθρική ομάδα που γαζώνει μ ε πολυβόλο, σώζει την αυτοκινητοπομπή, και επαινείται για την ανδρεία πράξη του.

Μετά τον πόλεμο, κατά τη διάρκεια μιας παράστασης για την νίκη στο Palace Theatre, η Jo βλέπει τον Χάρι ανάμεσα στους θεατές και τρέχει σ' αυτόν. Οι δυο τους επανενώνονται στη σκηνή για να τραγουδήσουν το «Για μένα και το κορίτσι μου», το πρώτο τραγούδι που είπαν κάποτε μαζί.

On the Town (1949)

On the Town (1949)

3 Κορίτσια και 3 Ναύτες

Technicolor - Σκηνοθεσία: Stanley Donen, Gene Kelly

Σενάριο: Adolph Green, Betty Comden – Διάρκεια: 98 λεπτά

Πρωταγωνιστούν: Gene Kelly, Frank Sinatra, Jules Munshin, Betty Garrett, Vera Ellen, Ann Miller – Βαθμολογία: 7,7

Με τραγούδια του Leonard Bernstein

Ελληνικοί υπότιτλοι σε ξεχωριστό αρχείο ανεβασμένοι από άγνωστο, χωρίς τόνους όμως και άλλα μπερδέματα. Τους έβαλα τους τόνους και τους περιποιήθηκα λίγο.

Μία ευτυχής σύμπραξη των Gene Kelly και Frank Sinatra, οι οποίοι μαζί με τον Jules Munshin πέτυχαν εξαιρετική χημεία με τις συμπρωταγωνίστριές τους,  Betty Garrett, Vera Ellen και Ann Miller.

Τα τραγούδια που μελοποίησε ο θρυλικός Leonard Bernstein, αποδίδονται εξαιρετικά.

Οι υπόθεση μας παρουσιάζει τρία ναυτάκια που το πολεμικό πλοίο που υπηρετούν πιάνει Νέα Υόρκη και οι ναύτες έχουν έξοδο για 24 μόνο ώρες. Αντίθετα από ότι συμβαίνει συνήθως, όπου ναυτικοί σε τέτοιες περιπτώσεις το μόνο που τους απασχολεί είναι ο ποδόγυρος, τα ναυτάκια μας πρωτίστως τα ενδιαφέρει οι επισκέψεις στα πολιτιστικά αξιοθέατα της πόλης και αν τύχει και κάτι άλλο, έχει καλώς. Παρατηρούμε όμως πως αυτό είναι επίφαση διότι και γνωριμίες επιδιώκουν, τις κάνουν και μάλιστα ερωτεύονται! Αλλά και τα κορίτσια που γνωρίζουν δεν είναι τίποτε... αρσακιάδες. Κολακεύονται να γνωρίσουν και να κάνουν σχέσεις με ναυτικούς. Μάλιστα δύο από αυτές, οι ταξιτζού και η ανθρωπολόγος, είναι και λίαν επιθετικές!

Τελικά η ιστορία του σεναρίου είναι το υπόβαθρο για να μας παρουσιάσουν με επιτυχία διάσημοι και ταλαντούχοι καλλιτέχνες τις φωνητικές και χορευτικές τους ικανότητες. Επίσης έχουμε μία σύντομη τουριστική ξενάγηση (άλλον αναφορά) στα αξιοθέατα της Νέας Υόρκης, εκείνης βέβαια της εποχής.

A STAR IS BORN 1954

A STAR IS BORN 1954

Ένα Αστέρι Γεννιέται

Σκηνοθεσία: George Cukor

Σενάριο: Moss Hart, Dorothy Parker, Alan Campbell,

Robert Carson, William A. Wellman

Είδος: Drama, MUSICAL

Διάρκεια: 3h 1min

Γλώσσα: Αγγλικά

Ελληνικοί υπότιτλοι μεταφρασμένοι από εμένα

σε ξεχωριστό αρχείο

Ας δούμε τι λέει ο Zisis. Αντιγράφω από το μπλοκ του:

ZISIS IN MOVIELAND

A Star Is Born (Ένα αστέρι γεννιέται)

Η ιστορία του διάσημου σταρ του Χόλιγουντ που βρίσκει μια νεαρή κοπελιά και την αναδεικνύει. Ερωτεύονται και παντρεύονται αλλά όσο αυτή αρχίζει να διαπρέπει και να γίνεται πρώτο όνομα, τόσο αυτός πέφτει στον αλκοολισμό και η δικιά του καριέρα βουλιάζει. Η ταινία A Star Is Born του 1954 αποτελεί το μιούζικαλ ριμέικ της διάσημης ομότιτλης ταινίας του William A. Wellman από το 1937. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους εδώ έχουμε την Judy Garland και τον James Mason, με τον Charles Bickford να έχει τον χαρακτηριστικό δεύτερο ρόλο του διευθυντή της κινηματογραφικής εταιρείας. Ο διάσημος σκηνοθέτης George Cukor έφτιαξε ένα από τα καλύτερά του έργα, με συνολική διάρκεια σχεδόν τρεις ώρες, χωρίς να κουράζει και να βαραίνει. Ένα αστέρι γεννιέται, ένα άλλο αργοσβήνει. Η δύναμη του κόσμου, που τη μια μέρα σε ανεβάζει και την άλλη σε φτύνει, είναι αδυσώπητη.

Όταν ήρθε η ώρα να κυκλοφορήσει επίσημα, οι παραγωγοί αποφάσισαν να κόψουν δυο μεγάλες σκηνές για να γλιτώσουν γύρω στο μισάωρο, χωρίς τη συγκατάθεση του Cukor φυσικά. Όταν αποφάσισαν το 1983 να την επαναφέρουν στην αρχική της μορφή, βρήκαν μόνο το ηχητικό μέρος των διαλόγων. Για εικόνα πρόσθεσαν φωτογραφίες από τις πρόβες, κατάλληλα επεξεργασμένες. Κάτι ανάλογο είδαμε και στο Χαμένο ορίζοντα του Φρανκ Κάπρα.

Να προσθέσω κι εγώ ότι το 1976, γυρίστηκε η ροκ εκδοχή της ταινίας, με πρωταγωνίστρια την Barbara Streisand, και η ταινία ήταν αξιόλογη μόνο ως προς τα τραγούδια της.

Τους υπότιτλους τους μετέφρασα αρχικά με βάση το συμβατικό DVD, η ποιότητα του οποίου δεν με ικανοποιούσε. Έτσι έψαξα και το βρήκα σε Bluray, οπότε τους συγχρόνισα από την αρχή. 

Die Drei von der Tankstelle (1930)

Die Drei von der Tankstelle (1930)

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΕΝΖΙΝΑΔΙΚΟ

Και ενώ στην Αμερική της δεκαετίας του 30, τα μιούζικαλ δίνουν και παίρνουν, η Ευρώπη προσπαθεί να τα αντιμετωπίσει με ένα είδος θεάματος στο οποίο έχει μακρά παράδοση. Την οπερέτα. Έτσι μετά τις θεατρικές οπερέτες έχουμε τα φιλμ οπερέτες. Ένα από αυτά ήταν και το Γερμανικό του 1930: Die Drei von der Tankstelle. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 15 Σεπτεμβρίου του 1930 στο Βερολίνο. Η μουσική ήταν του Werner Richard Heymann ενώ τους στοίχους των τραγουδιών έγραψε ο Robert Gilbert, και προταγωνιστούσαν οι Willy Fritsch, Oskar Karlweis και Heinz Rühmann, που τους πλαισίωνε η Lilian Harvey.

Remake της ταινίας έγινε το 1955, αλλά δεν θεωρείται ανώτερη αυτής του 1930.

Η υπόθεση της ταινίας: Τρεις γλεντζέδες φίλοι, οι Βίλη, Κουρτ και Χανς επιστέφοντας από ένα ταξίδι που ξεφάντωσαν, με οδύνη διαπιστώνουν ότι έχουν χάσει τα πάντα. Έχουν πτωχεύσει και οι δικαστικοί κλητήρες τους κατάσχουν τα πάντα. Μόνο το αυτοκίνητο και ο σκύλος τους απέμεινε! Σε έναν επαρχιακό δρόμο μένουν από βενζίνη. Διαπιστώνουν ότι αν και πρόκειται για πολυσύχναστο δρόμο δεν υπάρχει βενζινάδικο εκεί κοντά. Τότε τους έρχεται η ιδέα να πουλήσουν το αυτοκίνητο και με τα χρήματα που θα εισπράξουν να ανοίξουν βενζινάδικο. Πράγματι, το κάνουν και δείχνει να τα πηγαίνουν αρκετά καλά. Στο βενζινάδικο δουλεύουν με βάρδιες. Μία νεαρά σοφερίνα, η Λίλιαν (Lilian Harvey), κακομαθημένη κόρη πλούσιας οικογένειας, γνωρίζεται σταδιακά και με τους τρεις φίλους, χωρίς αυτοί να γνωρίζουν ότι έχει γνωριστεί και με του τρεις μια και δουλεύουν με βάρδιες. Όλοι τους την φλερτάρουν και αυτή κολακεύεται και δέχεται το φλερτ και από τους τρείς. Και οι τρεις τους είναι ερωτευμένοι με αυτή την κοπέλα. Αυτή όμως δείχνει να προτιμά τον Βίλη. Αποφασίζει λοιπόν να καλέσει και τους τρεις σε νυχτερινό κέντρο για να τους αποκαλύψει την αλήθεια. Κάθε ένας από τους τρεις φίλους νομίζει ότι μόνο αυτός έχει προσκληθεί και μεγάλη είναι η απογοήτευσή τους όταν αντιλαμβάνονται το τι συμβαίνει. Ο Βίλη ιδίως φαίνεται να το πήρε πολύ προσωπικά. Προσβάλει την κοπέλα μπροστά στον πατέρα της και αποφασίζει να διαλύσει την συνεργασία με τους τρεις φίλους, να πουλήσουν το βενζινάδικο και ο καθένας να τραβήξει τον δρόμο του. Τότε η κοπέλα πείθει τον πατέρα της να ανοίξουν εταιρία με βενζινάδικα και να διορίσουν διευθυντή τον Βίλη. Αυτός στην αρχή αρνείται αλλά τελικά πείθεται και θέτει ως προϋπόθεση να προσληφτούν και οι δύο φίλοι του μαζί. Το αίτημά του γίνεται αποδεκτό και κατόπιν διάφορα ευτράπελα συμβαίνουν μέχρι ο Βίλη να παραβλέψει το ατόπημα της νεαράς και να ενδώσει στον έρωτά του μαζί της.

Όπως και στα Αμερικανικά μιούζικαλ, έτσι και σε αυτές της οπερέτες το σενάριο δεν είναι τίποτε το ιδιαίτερο. Απλά είναι το υπόβαθρο για να μας παρουσιαστούν τραγούδια, μουσική και χορός.

Μετέφρασα τους υπότιτλους αυτής της ταινίας για να μπορέσουν όσοι ενδιαφέρονται να γνωρίσουν και αυτό το είδος ταινιών. 

Η ταινία με τους Ελληνικούς υπότιτλους στο youtube:

https://www.youtube.com/watch?v=zyVFn8EiJXU

Gold Diggers of 1933 (1933)

Gold Diggers of 1933 (1933)

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ ή

ΟΙ ΧΡΥΣΟΘΗΡΕΣ ΤΟΥ 1933

Θεωρείται ένα από τα αξιόλογα Αμερικανικά μιούζικαλ της δεκαετίας του 30 Δεν είναι όμως τόσο μιούζικαλ, υπό την έννοια ότι δεν επικεντρώνεται στο να μας παρουσιάσει τα καλλίγραμμα κορίτσια να χορεύουν και να τραγουδούν στη σκηνή, αλλά μας παρουσιάζει σε βάθος τις τραγικές στιγμές που ζει ο κόσμος του θεάματος (όπως και όλος ο υπόλοιπος) την περίοδο της μεγάλης κρίσης. Τα κορίτσια του θεάματος κυριολεκτικά λιμοκτονούν και ψάχνουν απελπισμένα να βρουν μια εργασία. Χαρακτηριστική για το κλίμα της εποχής είναι η έναρξη της ταινίας όπου τα κορίτσια του θεάματος μας τραγουδούν ότι και καλά η κρίση πέρασε,. τα συσσίτια είναι παρελθόν και ξαναρέει το χρήμα. Εκείνη τη στιγμή όμως εισβάλουν οι άνδρες του σερίφη, διακόπτουν το σόου, και προσπαθούν να κατασχέσουν τα πάντα, ακόμα και τα εσώρουχα των κοριτσιών για λογαριασμό των πιστωτών!

Μέσα σε αυτό το κλίμα ένδειας κάποιες άνεργες θεατρίνες προσπαθούν να επιβιώσουν. Από το παράθυρό τους ακούγεται ένας πιανίστας γείτονάς τους να παίζει το πιάνο του. Περισσότερο απ’ όλες φαίνεται να εντυπωσιάζεται με την μουσική και την γοητεία του η Πόλυ. Κάποτε ένας θεατρικός παραγωγός επισκέπτεται τα κορίτσια και τους ανακοινώνει ότι προτίθεται να ανεβάσει ένα σόου. Από μακριά ακούει τον νεαρό να παίζει το πιάνο του, εντυπωσιάζεται και ζητά να του τον παρουσιάσουν. Αυτός παρουσιάζεται και ο παραγωγός του ζητά να παίξει ότι μπορεί. Το μουσικό ταλέντο του νεαρού το εντοπίζει αμέσως ο παραγωγός και του αναθέτει να γράψει όλη τη μουσική του σόου. Οι πρόβες ξεκινούν και ειδύλλιο αρχίζει να πλέκεται μεταξύ του μουσικού και της Πόλυ. Ο νεαρός μουσικός όμως είναι γόνος λαμπρής οικογένειας από την Βοστόνη και προσπαθεί να περάσει όσο το δυνατόν απαρατήρητος για να αποφύγει τις αντιδράσεις της οικογένειάς του. Αυτό όμως δεν γίνεται κατορθωτό και η ενασχόλησή του μα το θέατρο όσο και το ειδύλλιό του με την Πόλυ διαρρέουν. Έξαλλος ο αδελφός του καταφθάνει με σκοπό να τον μεταπείσει γι αυτή την ενασχόλησή του, ή τουλάχιστον να διακόψει το ειδύλλιο με την Πόλυ. Ο αδελφός όμως δαγκώνει την λαμαρίνα με ένα άλλο κορίτσι του σόου και έτσι πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος!

Τελικά την ταινία θα την χαρακτήριζα πρωτίστως φαρσοκωμωδία με πολιτικές αναφορές στα προβλήματα της εποχής και δευτερεύοντος μιούζικαλ. Συγκινητικό είναι το φινάλε όπου μια γυναίκα απαγγέλει και τραγουδά για τον «Ξεχασμένο Άντρα της» Κάνει αναφορά στους βετεράνους του πολέμου που όσοι απ’ ,αυτούς γλύτωσαν και επέστρεψαν βρέθηκαν άνεργοι στις ουρές για συσσίτιο, ενώ η βολεμένη κοινωνία τους αντιμετώπιζε σα χαμίνια! Στο τέλος μας παρουσιάζεται μια συγκινητική διπλή παρέλαση. Στην μία γραμμή παρακολουθούμε παλικάρια να αναχωρούν για το μέτωπο εν μέσω επιφυμιών του πλήθους, και ταυτόχρονα από μια αντίθετη γραμμή να επιστρέφουν από το μέτωπο βετεράνοι, άλλοι τραυματίες και άλλοι σακάτηδες.

Γενικά η σκηνές αυτές μπορούν να χαρακτηριστούν ως το ισχυρότερο πολιτικό μήνυμα που έστειλε ποτέ το Χόλυγουντ.

Ορίστε και το βίντεο των συγκεκριμένων σκηνών!

Στο σημείο αυτό να αναφέρω ότι την μετάφραση των εν λόγω υποτίτλων την είχα ξεκινήσει τον Μάρτιο. Κάποιες όμως υποχρεώσεις με ανάγκασαν να διακόψω την μετάφραση και να την συνεχίσω πρόσφατα. Εντωμεταξί όμως, μέσα στον Απρίλιο κάποιος ανώνυμος ανέβασε τους ίδιους υπότιτλους στο opensubtitle. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι την μετάφραση την έκανε αυτός ο ανώνυμος. Απλά θα βρήκε το DVD της ταινίας, θα έκανε RIP τους υπότιτλους και τους ανέβασε. Και πολύ καλά έκανε. Προσωπικά δεν είμαι σε θέση να σας υποδείξω ποιοι υπότιτλοι είναι καλύτεροι. Όσοι ενδιαφέρεστε ψάξτε το.

42nd Street (1933)

42nd Street (1933)

και εγένετο... Μιούζικαλ!

Σκηνοθεσία: Loyd Bacon

Μουσική: Harry Warren

Στις αρχές της δεκαετίας του 30, η οικονομική κρίση μάστιζε την Αμερική όπως και όλες σχεδόν τις χώρες. Ο κοσμάκης για να πνίξει τον καημό του το έριχνε στο θέαμα. Οι κινηματογραφικοί επιχειρηματίες εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι το κοινό είχε αγαπήσει το μουσικό θέατρο που αποκαλείτο «βαριετέ», παρουσίαζαν ταινίες μου στην πραγματικότητα στερούταν σοβαρού σεναρίου αλλά ήταν γεμάτες μουσική και χορό. Έτσι γεννήθηκε ένα νέο είδος κινηματογραφικών ταινιών: Το «Μιούζικαλ». Στην κατηγορία αυτή κατατάσσεται και η παρούσα ταινία, η οποία μάλιστα θεωρείται κορυφαία της εποχής της (και όχι μόνο) στην κατηγορία αυτή

 Είναι να απορεί κανείς πως αντεπεξέρχονταν οι τότε παραγωγοί στα έξοδα μιας ταινίας που συμμετείχαν τόσα πολλά πρόσωπα. Ιδίως με τις τόσες πολυάριθμες μπαλαρίνες που μετρούσαν μόνο ως πόδια και όχι ως προσωπικότητες. Πράγματι, όπως βλέπουμε και στην ταινία, στις οντισιόν που γίνονταν για να διαλέξουν χορεύτριες, το μόνο πράγμα που ζήταγαν από τα κορίτσια ήταν να σηκώσουν τα φορέματά τους για να φανούν τα πόδια τους. Το να είχαν καλλίγραμμα πόδια ήταν το σημαντικότερο κριτήριο για να επιλεγούν.

Αλήθεια; Πόσο πρέπει να ήταν το εισιτήριο σε τέτοιο θέαμα για να καλύψουν οι παραγωγοί τα έξοδά τους και να έχουν ένα λογικό κέρδος; Η απάντηση είναι απλή. Με την οικονομικοί κρίση που μάστιζε τον πληθυσμό, οι χορευτές και οι χορεύτριες ήσαν ικανοποιημένοι να βρουν μια θέση έστω και για λίγο φαγητό.

Στην παρούσα ταινία, αν και στερείται σεναρίου με βάθος, υπάρχουν αρκετές αναφορές και καυστικά σχόλια για την μάστιγα της Εποχής. Ο πέλεκυς της λογοκρισίας βέβαια δεν είχε ακόμα αρχίσει να πέφτει επί δικαίων και αδίκων με αποτέλεσμα να μην λείπουν τα καυστικά πολιτικοκοινωνικά σχόλια, όσο και τα σεξουαλικά υπονοούμενα.

Ο Warner Baxter που υποδύεται τον ικανό αλλά ματαιόδοξο σκηνοθέτη Julian Marsh, έχει χάσει όλα του τα χρήματα στο χρηματιστήριο και περιμένει πως και πως να ανακάμψει οικονομικά μέσω της εργασίας του στην σκηνοθεσία ενός έργου μιούζικαλ, το ΩΡΑΙΑ ΚΥΡΙΑ. Για τον ρόλο της πρωταγωνίστριας σε αυτή την παραγωγή έχει επιλεγεί η ιδιόρρυθμη σταρ Dorothy Brock (Bebe Daniels), κατόπιν απαιτήσεως του χρηματοδότη της παράστασης Abner Dillon (Guy Kibbee), ο οποίος είναι λεφτάς και προσβλέπει στο να του ανταποδώσει η Dorothy την ευγνωμοσύνη της υποκύπτοντας στην δήθεν γοητεία του. Αυτή όμως διατηρεί δεσμό (κρυφά) με κάποιον πρώην συνεργάτη της στο βαριετέ, ο οποίος όμως έχει μείνει στάσιμος καλλιτεχνικά, ενώ αυτή εξελίχτηκε σε βεντέτα. Έχουμε και την μικρούλα (που λέει ο λόγος) Peggy (Ruby Keeler), που από αρχάρια, αφελής και συνεσταλμένη μπαλαρινούλα, θα μετατραπεί σε μια βραδιά η μεγάλη πρωταγωνίστρια του σόου, εκμεταλλευόμενη το ότι η αρχική πρωταγωνίστρια Dorothy Brock έπαθε σοβαρό ατύχημα και δεν είναι σε θέση να παίξει. Βέβαια κάτι τέτοια μόνο στο Χόλυγουντ συμβαίνουν.

Έχουμε και την συμμετοχή της Ginger Rogers η οποία το παίζει υπεράνω. Σε αυτήν προτάθηκε να αντικαταστήσει την Dorothy, αλλά αυτή θα παραιτηθεί υπέρ της νεαρής και άπειρης Peggy, αναγνωρίζοντας τις ικανότητές της. Ο ρόλος της Ginger Rogers είναι σχετικά μικρός, έδειξε όμως την λάμψη της και αργότερα θα γίνει διάσημη ως παρτενέρ χορεύτρια του Fred Astaire.

Και επειδή μιούζικαλ σημαίνει κυρίως μουσική, τραγούδι και χορός, να πούμε ότι το φινάλε αποτελεί ένα ντελίριο αυτών των θεμάτων. Αξεπέραστο αυτό που συμβαίνει επί σκηνής, δηλαδή επί οθόνης. Μπορεί σκηνοθέτης της ταινίας να είναι ο Lloyd Bacon, όμως αναμφισβήτητα το ότι αυτή θεωρείται κάτι το ιδιαίτερο το οφείλει στον χορογράφο Busby Berkeley. Αυτός είχε την ικανότητα να στήνει τους χορευτές με εντελώς ιδιαίτερο τρόπο και η δουλειά του αυτή απετέλεσε σχολή για το νέο κινηματογραφικό είδος. Τα Μιούζικαλ. Παρά την τάση της εποχής να χρησιμοποιούνται δύο κάμερες, αυτός χρησιμοποιεί μόνο μία με αποτέλεσμα η ευέλικτη κάμερα να χώνεται παντού, στο ταβάνι, σε απίθανες γωνίες, κάτω από τα πόδια των κοριτσιών, σχηματίζοντας ζωντανή αψίδα με τα πόδια τους. Με τον τρόπο που την στήνει, μας παρουσιάζει τους χορευτές σαν κρύσταλλα καλειδοσκόπιου, το παιχνίδι από τα παιδικά μας χρόνια που έμοιαζε τη μικρό τηλεσκόπιο, που όταν κοίταζες μέσα από αυτό έβλεπες μια σύνθεση από πολύχρωμα κρυσταλλάκια και όταν το περιέστρεφες η σύνθεση αυτή άλλαζε σχήμα!

Ο Berkeley επίσης είναι αυτός που θα εισάγει την Τζαζ μουσική σε αυτά τα έργα. Μέχρι τότε το μουσικά φιλμ περιείχαν μουσική απαλή και συχνά γλυκανάλατη.

Την σφραγίδα του μας την φιλάει για το τέλος όπου μας παρουσιάζει τρία μουσικοχορευτικά θέματα. Στο πρώτο, «Scuffled off to Buffalo» μας παρουσιάζει ένα βαγόνι τραίνου να ανοίγει στα δύο επί σκηνής και να μας εμφανίζει το Vagon Lee εσωτερικά, όπου ένα νιόπαντρο ζευγάρι τραγουδά όλο αισιοδοξία σχετικά με την νέα του ζωή, ενώ ο χορός των κοριτσιών απαντά ειρωνικά, προβλέποντας την μη ευτυχή κατάληξη του γάμου.

Στο δεύτερο, που ακολουθεί (Young and Healthy), βλέπουμε μια τυπική δουλειά του Berkeley.

Αυτός χώνει την κάμερά του στις πιο απίθανες θέσεις, με αποκορύφωμα το να μας παρουσιάζει τούνελ από τα πόδια των κοριτσιών!

Όμως αυτό που κυριολεκτικά κόβει την ανάσα είναι το Grand Finale, όπου ακόμα και φόνος διαπράττεται επί σκηνής, συνοδευόμενος μάλιστα από χορούς και τραγούδια! Θέλει προφανώς να μας δείξει την σκληρή πραγματικότητα της ζωής μιας μεγαλούπολης. Η ζωή μέσα σ’ αυτή δεν είναι χοροί και τραγούδια, αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή.

Το καστ των ηθοποιών μπορεί να μη σας λέει πολλά πράγματα σήμερα αλλά σας διαβεβαιώνω πως ήταν ότι το καλλίτερο είχε να παρουσιάσει εκείνη η εποχή. Η χημεία μεταξύ των ηθοποιών είναι εκπληκτική.

Ακόμα κι αν δεν είστε φίλος των Μιούζικαλ, σας προτρέπω να δείτε αυτή την ταινία έστω για ιστορικούς λόγους και να διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι αν τα γραφόμενά μου ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Οι υπότιτλοι  είναι μεταφρασμένοι από εμένα.

The Young Ones (1961)

The Young Ones (1961)

Χαρούμενα Νιάτα

Cliff Richard, Robert Morley, Carole Gray The Shadows

Οι Βρετανοί θέλησαν να δώσουν μια απάντηση στους Αμερικανούς για τον Elvis Presley και παρουσίασαν τον αντίστοιχο Ευρωπαίο (Βρετανό) Cliff Richard. Το ότι όμως δεν προσπάθησαν να του δώσουν μια δική του προσωπικότητα αλλά τον ήθελαν ως τον Αντι-Πρίσλεϊ δεν ωφέλησε τον καλλιτέχνη. Βέβαια με την εμφάνιση των Beetles όλοι αυτοί πήγαν περίπατο! Ας μην υποτιμούμε όμως τον Cliff Richard ο οποίος υπήρξε πράγματι ένας από τους σπουδαιότερους Ευρωπαίους Rock τραγουδιστές. Εμείς οι μεγαλύτεροι ξεβιδωνόμαστε χορεύοντας τα τραγούδια του στα πάρτι!

Όπως και ο Elvis Presley, έτσι και ο Cliff Richard έκανε καριέρα και  στον κινηματογράφο από όπου προώθησε σημαντικές επιτυχίες του. Σπουδαιότερη ταινία του ήταν το: THE YOUNG ONES που στην Ελλάδα παίχτηκε με τον τίτλο: ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΝΙΑΤΑ. Μεγάλη επιτυχία σημείωσαν και όλα  τα τραγούδια της ταινίας. Το THE YOUNG ONES

το LESSONS IN LOVE το When the Girl in Your Arms Is the Girl in Your Heart αλλά και το ξέφρενο rock and roll We Say Yeah.

Όχι ότι δεν αξίζανε και άλλα τραγούδια της ταινίας, αλλά ιδίως αυτά ήταν μου μας κάνανε να πεταγόμαστε σαν ελατήρια μόλις τα ακούγαμε και να ψάχνουμε ντάμα για να χορέψουμε... ΜΠΛΟΥΖ και ROCK.

Σχετικά με το σενάριο της ταινίας, μην περιμένετε πολλά πράγματα. Είναι απλά μια δικαιολογία για να μας παρουσιαστούν καλλιτέχνες της εποχής και ιδίως τα τραγούδια του Cliff Richard.

Αυτός υποδύεται τον Τόνη, γιο εκατομμυριούχου που όμως άρχισε σαν εργάτης στις οικοδομές του πατέρα του για να μάθει προφανώς την δουλειά απ’ την αρχή. Παράλληλα είναι και μέλος ενός τοπικού Κλαμπ νεολαίας όπου μαζεύονται όλοι οι νέοι μετά την δουλειά τους και ξεφαντώνουν χορεύοντας και ακούγοντας μουσική από την δικιά τους ορχήστρα (που είναι οι Shadows),

και της οποίας μάλιστα το αστέρι της είναι ο ίδιος ο Νίκη! Το περιβάλλον του Νίκη όμως δεν γνωρίζει την πραγματική του ταυτότητα.

Κάποτε ο εκατομμυριούχος πατέρας του Νίκη Αγοράζει ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο που περιλαμβάνει και το κλαμπ των νέων, με σκοπό να κατεδαφίσει τα πάντα και να ανεγείρει ουρανοξύστη!

Ο ίδιος αγνοεί την συμμετοχή του γιού του στο Κλαμπ. Η μόνη λύση για να σώσουν το Κλαμπ τους τα παιδιά είναι να βρουν γρήγορα ένα σημαντικό χρηματικό ποσό για να ανανεώσουν το συμβόλαιο ενοικίασης. Προς τον σκοπό αυτό οργανώνουν ένα σόου όπου σ΄ αυτό έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε διάφορους καλλιτέχνες τις εποχής και προπάντων τους θρυλικούς Shadows.

Ο πατέρας του Νίκη, κάθε φορά που τα παιδιά ετοιμάζουν κάτι για να μαζέψουν τα λεφτά που τους χριάζονται επεμβαίνει και τους χαλά τα σχέδια. Τελικά τα παιδιά βρίσκουν ένα εγκαταλελειμμένο θέατρο και με προσωπική τους δουλειά το μετατρέπουν σε παλάτι θεάματος.

Η παράσταση τελικά δίδεται ενώπιων ενός νεανικού κοινού πουπ παραληρεί και ο Νίκη με τους λοιπούς καλλιτέχνες αποθεώνεται. Τελικά ο πατέρας όχι μόνο μεταπείθεται αλλά μετέχει και ο ίδιος στο σόου!

Εκτός του Cliff Richard  αποθεώνονται και οι Shadows!

Θα ήθελα να ευχαριστήσω κι από δω τον γιο μου Μανόλη που αφιέρωσε αρκετές ώρες στο κομπιούτερ κουράζοντας τα αυτιά του για να μπορέσει να μεταφράσει τους διαλόγους της ταινίας που δεν ήταν κάτι το εύκολο ακόμα και για τους γνώστες της Αγγλικής, αν σκεφτούμε τη γεμάτη ιδιωματισμούς γλώσσα των νέων της τότε εποχής.