Gremlins 1984

Gremlins 1984

Γκρέμλινς

Σκηνοθεσία: Joe Dante

Σενάριο: F Chris Columbus

Είδος: Horror ΔΕ 80, Fantasy, Comedy

Διάρκεια:1h 46m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

Hoyt Axton: Randall Peltzer

John Louie: Chinese Boy

Keye Luke: Grandfather

Don Steele: Rockin' Ricky Rialto (voice)

Susan Burgess: Little Girl

Scott Brady: Sheriff Frank

Arnie Moore: Pete's Father

Corey Feldman: Pete

 

Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, ο Ράνταλ Πέλτζερ επισκέπτεται ένα κατάστημα με αντίκες στην Chinatown, προσπαθώντας να πουλήσει μία από τις αποτυχημένες εφευρέσεις του. Από εκεί, προμηθεύεται απερίσκεπτα ένα ασυνήθιστο δώρο για τον γιο του, ένα μυστηριώδες πλάσμα Μάνγκουαϊ. Το Μάνγκουαϊ δεν πρέπει να εκτεθεί σε δυνατό φως, δεν πρέπει βραχεί και δεν πρέπει ποτέ να φάει μετά τα μεσάνυχτα. Όταν οι κανόνες παραβιάζονται, στη μικρή πόλη του Κίνστον Φολς εξαπολύεται μία ορδή ξέφρενων τεράτων με καταστροφικές τάσεις και δολοφονικές διαθέσεις.

Το Γκρέμλινς (1984) είναι μια cult κωμική περιπέτεια τρόμου σε παραγωγή Στίβεν Σπίλμπεργκ, σκηνοθεσία Τζο Ντάντε και σενάριο Κρις Κολόμπους. Η ταινία αντιπαραβάλλει τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, τις κωμικές ερμηνείες και τα παιδιάστικα αστεία με τρομακτικά, βίαια και αγωνιώδη στοιχεία. Αν και θεωρείται οικογενειακή παραγωγή, τόσο τα υψηλά επίπεδα βίας όσο και η μαύρη κωμωδία, η σατιρική διάθεση του Δυτικού πολιτισμού και οι άφθονες κινηματογραφικές αναφορές, καθιστούν την διασκεδαστική ταινία κατάλληλη για μεγαλύτερα παιδιά.

Όταν ο κ. Γουίνγκ, ο ηλικιωμένος ιδιοκτήτης της αντικερί, αρνείται κατηγορηματικά να πουλήσει το Μάνγκουαϊ στον Ράνταλ. Ωστόσο, εκείνος το αγοράζει από τον νεαρό εγγονό του καταστηματάρχη. Τότε ονομάζει το πλάσμα Γκίζμο και το δωρίζει στον γιο του, τον Μπίλι. Όταν ο Γκίζμο βρέχεται κατά λάθος με νερό παράγει πέντε ακόμα Μάνγκουαϊ, τα οποία του μοιάζουν στην χαριτωμένη εμφάνιση, όχι όμως και στη φιλική προσωπικότητα. Σύντομα, τα άτακτα θηρία ξεγελούν τον Μπίλι να τα ταΐσει μετά τα μεσάνυχτα. Την επόμενη μέρα τα πέντε Μάνγκουαϊ αναδύονται μέσα από τα κουκούλια τους ως αποκρουστικά Γκρέμλινς. Όταν ο δαιμονικός αρχηγός τους βρέχεται, δημιουργεί εκατοντάδες ακόμα τέρατα που καταστρέφουν με μανία την πόλη και σκοτώνουν αρκετούς από τους κατοίκους της.

Ο Μπίλι είναι ένα ευγενικό αγόρι που στηρίζει την οικογένειά του και αναλαμβάνει μαζί με τη δραστήρια συνάδελφό του, την Κέιτ, να κατατροπώσουν την απειλή. Ο Ράνταλ είναι καλοπροαίρετος μα επιπόλαιος, ενώ η γεμάτη κατανόηση σύζυγός του, η Λιν, είναι μια στοργική μητέρα και θαρραλέα γυναίκα. Στην πόλη υπάρχουν αρκετοί στερεοτυπικοί χαρακτήρες, όπως ο ξενοφοβικός, αλκοολικός βετεράνος του πολέμου, η άπληστη και σκληρή πλούσια χήρα, ο προσβλητικός και φιλόδοξος νεαρός τεχνοκράτης, ο αναποτελεσματικός σερίφης και ο δειλός βοηθός του.

Μεταξύ των τρομακτικών στοιχείων της, η ταινία περιλαμβάνει πολλές έξαφνες εμφανίσεις και επιθέσεις. Αρκετά Γκρέμλινς σκοτώνονται με αηδιαστικούς τρόπους, όπως μέσα σε ένα μπλέντερ και σε έναν φούρνο μικροκυμάτων, ενώ ένα από αυτά λιώνει αργά με έντονη γραφική απεικόνιση. Επιπλέον, ανησυχητικό περιεχόμενο έχει η τραυματική ιστορία που αφηγείται η Κέιτ σχετικά με τον θάνατο του πατέρα της, η οποία περιέχει ιδιαίτερα δυσάρεστες λεπτομέρειες.

  

FIRESTARTER 1984

 

FIRESTARTER 1984

Εξουσία Πυρός

 Σκηνοθεσία: Mark L. Lester

Σενάριο: F Stephen King, Stanley Mann

Είδος: Horror ΔΕ 80, Fantasy

Διάρκεια:1h 54m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

David Keith: Andrew McGee

Drew Barrymore: Charlie McGee

Freddie Jones: Wanless

Heather Locklear: Vicky McGee

Martin Sheen: Captain Hollister

George C. Scott: John Rainbird

Art Carney: Irv Manders

 

O Άντριου και η Βίκυ ΜακΓκι γνωρίζονται και γίνονται ζευγάρι, κατά τη διάρκεια της θητείας τους ως πειραματόζωα, ενόσω είναι ακόμη φοιτητές. Το πείραμα στο οποίο υποβάλλονται καλύπτεται από μυστήριο και φαίνεται να έχει σχέση με τις ψυχικές δυνατότητες. Μετά από χρόνια, όταν ο Άντριου και η Βίκι παντρεύονται κι αποκτούν μια κόρη, την Τσάρλι, ανακαλύπτουν ότι το παιδί τους έχει την ικανότητα να βάζει φωτιές μόνο και μόνο με τη σκέψη της. Φυσικά, η κυβέρνηση εκδηλώνει τεράστιο ενδιαφέρον για την Τσάρλι, ενώ στελέχη μιας μυστικής υπηρεσίας με τον τίτλο «Το Εργαστήριο» θέλουν να τη βάλουν σε καραντίνα και να τη μελετήσουν. Η τροπή που παίρνουν τα πράγματα όμως θέτει την κατάσταση εκτός ελέγχου, και η μικρή Τσάρλι συχνά δεν μπορεί να ελέγξει τις δυνάμεις της, ξετυλίγοντας την πλεκτάνη που έχει στηθεί από σκοτεινά κέντρα.

The Keep 1983

The Keep 1983

Το οχυρό

 

Σκηνοθεσία: Michael Mann

Σενάριο: F. Paul Wilson, Michael Mann

Είδος: Horror ΔΕ 80, Drama, Fantasy

Διάρκεια:1h 36m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

Scott Glenn: Glaeken

Alberta Watson: Eva Cuza

Jürgen Prochnow: Woermann

Robert Prosky: Father Fonescu

Gabriel Byrne: Kaempffer

Ian McKellen: Dr. Theodore Cuza

William Morgan Sheppard: Alexandru

 

Στο The Keep μια ολιγομελής στρατιωτική ομάδα Γερμανών αντιμετωπίζει μια διαβολική οντότητα σε ένα μυστηριώδες κάστρο της Ρουμανίας στα χρόνια του Β Παγκοσμίου Πολέμου.

Πρόκειται για ένα ιδιόρρυθμο βρετανικό φιλμ που συνδυάζει τρόμο, γοτθική ατμόσφαιρα, επιστημονική φαντασία και ‘Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρά τον τεράστιο Michael Man (The Last of the Mohicans, Heat) στη σκηνοθεσία και το πολύ δυνατό cast που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τους Scott Glenn (Training Day, The Hunt for Red October), Gabriel Byrne (The Usual Suspects, Miller’s Crossing) και Ian McKellen (X-Men, Lord of the Rings) η εμπορική αποτυχία του, του στέρησε τη δόξα και την ευρεία κυκλοφορία με αποτέλεσμα το «The Keep» να είναι περισσότερο γνωστό στους πιο ψαγμένους λάτρεις του cult και στους λίγους πιστούς οπαδούς του.

Περισσότερο έχει μείνει στην ιστορία για την σκοτεινή, ατμοσφαιρική ηλεκτρονική μουσική του από το θρυλικό γερμανικό συγκρότημα Tangerine Dream και μερικούς ακόμα καλλιτέχνες παρά για οτιδήποτε άλλο.

Βρισκόμαστε στα βάρβαρα χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και συγκεκριμένα στη Ρουμανία όπου μια μικρή ομάδα στρατιωτών ναζί καλείται να φρουρήσει ένα χωριό για στρατηγικούς λόγους. Εκεί βρίσκεται ένα παράξενο «κάστρο» τεραστίων διαστάσεων το οποίο οι ντόπιοι φοβούνται και αντιμετωπίζουν με δέος. Οι στρατιώτες δεν πιστεύουν στις δεισιδαιμονίες των χωρικών και αφήνονται στην απόλαυση της αποκομιδής πλούτου ακόμα και από το ίδιο το οχυρό. Κάτι δεν πάει καλά όμως.

Η απερισκεψία των ναζί απελευθερώνει ένα θανάσιμο πλάσμα που κατοικεί στα σκοτεινά βάθη του οχυρού και τους ξεπαστρεύει έναν έναν. Ταυτόχρονα το ξύπνημα του δαιμονικού πλάσματος με το όνομα Radu Molasar διαισθάνεται ένας μυστηριώδης άντρας από τον…Πειραιά (ναι σωστά διαβάζετε!) και σπεύδει άμεσα στην περιοχή. Στο ίδιο μέρος αποστέλλεται και ένας Εβραίος καθηγητής μαζί με την κόρη του καθώς θεωρείται ικανός να βοηθήσει στη λύση του μυστηρίου και να γλιτώσει έτσι από τη φρικτή μοίρα που περιμένει τους Εβραίους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η ταινία αποτελεί μεταφορά βιβλίου με τον ίδιο τίτλο γραμμένο από τον Αμερικανό συγγραφέα F. Paul Wilson που ειδικεύεται σε horror και sci-fi μυθιστορήματα.

Η μπερδεμένη υπόθεση και η προχειρότητα του σεναρίου δυσκολεύουν την παρακολούθηση του «The Keep». Ο νωχελικός ρυθμός και οι ασαφείς διάλογοι εντείνουν αυτή τη δυσκολία. Πάντως αν ξεπεράσουμε αυτά τα προβλήματα μπορούμε να συμπαθήσουμε το φιλμ αναγνωρίζοντας τουλάχιστον κάποιες αρετές. Για παράδειγμα ουδείς μπορεί να αρνηθεί την απίστευτα βαριά και καταθλιπτική ατμόσφαιρα η οποία γιγαντώνεται κυρίως λόγω της υπέροχης μουσικής υπόκρουσης.

Παράλληλα η σκοτεινή, ομιχλώδης φωτογραφία μέσα από το φρούριο παράγει αισθήματα τρόμου και κλειστοφοβίας. Παρά την αδεξιότητα του σεναρίου μπορούμε να εντοπίσουμε ορισμένα ηθικά και κοινωνικά μηνύματα μέσα στο φιλμ. Στηλιτεύει τον πόλεμο, τον φασισμό, τις κτηνωδίες εις βάρος αμάχων ενώ συχνά κάνει μνεία στην τραγική μοίρα των Εβραίων κατά τη διάρκεια εξέλιξης του Ολοκαυτώματος.

Ο υπερφυσικός κακός της υπόθεσης (μιλάμε για cult μορφή) συχνά παραλληλίζεται με τη ναζιστική λαίλαπα και το κακό που έχει προξενήσει στον κόσμο. Οι ηθικοπλαστικού τύπου αναφορές ίσως ξενίσουν ορισμένους αλλά νομίζω ότι το «The Keep» θα έδειχνε πιο άνοστο αν δεν τις είχε.

Αν και τα ειδικά εφέ ήταν πιο προσεγμένα χωρίς να θυμίζουν κινούμενα σχέδια θα είχαμε καλύτερο αποτέλεσμα. Γενικότερα μένει η εντύπωση ότι το «The Keep» ήθελε να μας πει πολλά περισσότερα αλλά διάφορες αναποδιές περιόρισαν το όραμά του. Αξίζει μια ματιά αλλά μην περιμένετε πολλά πράγματα. 

Christine 1983

Christine 1983

ΧΡΙΣΤΙΝΑ

Σκηνοθεσία: John Carpenter

Σενάριο: Stephen King, Bill Phillips

Είδος: Horror ΔΕ 80, Thriller

Διάρκεια:1h 50m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

Keith Gordon: Arnie

John Stockwell: Dennis

Alexandra Paul: Leigh

Robert Prosky: Darnell

Harry Dean Stanton: Junkins

Christine Belford: Regina Cunningham

Roberts Blossom: LeBay

 

Stephen King, John Carpenter.

Τι; Θέλετε κι άλλα στοιχεία για να παρακολουθήσετε την ταινία; Δεν πειστήκατε μόνο στην αναφορά αυτών των δύο ονομάτων; Μάλλον θα είστε πολύ απαιτητικοί θεατές.

Εντάξει, λοιπόν, θα πω άλλο ένα στοιχείο. Ένα αμάξι που σκοτώνει και πιο συγκεκριμένα μια κλασσική κόκκινη Plymouth Fury του 58’ κατασκευασμένη στην μητρόπολη των αυτοκινήτων, το Ντιτρόιτ. Αν δεν σας έπεισε και αυτό, πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να το κάνει.

Πέρα από την πλάκα, αρκετοί στο άκουσμα και μόνο των δημιουργών, αλλά και της υπόθεσης θα είχαν τρέξει ήδη να παρακολουθήσουν την ταινία που βασίζεται στο έργο του συγγραφέα «βασιλιά του τρόμου», Stephen King και σκηνοθεσία του μετρ του είδους, John Carpenter που μας χάρισε μία από τις πιο επιτυχημένες κινηματογραφικές μεταφορές του αμέτρητου έργου του King. Και αν το 1983, όπου κυκλοφόρησε, δεν είχε την αναμενόμενη ανταπόκριση από το κοινό, σήμερα πλέον θεωρείται μια από τις cult ταινίες τρόμου με κοινό που λατρεύει να την παρακολουθεί ξανά και ξανά.

Όπως σε όλα σχεδόν τα έργα του King, η πρώτη ματιά στην υπόθεση προκαλεί παράξενη εντύπωση, καθώς εδώ έχει επιλέξει να αποδώσει την μορφή του κακού μέσα από ένα αυτοκίνητο όπου φαίνεται να έχει κυριευτεί απ’ αυτό και να αποτελεί θανάσιμη απειλή για τους εκάστοτε ιδιοκτήτες του αλλά και τον περίγυρο τους.

Πιο συγκεκριμένα, ύστερα από μια μικρή εισαγωγή στην δημιουργία του αυτοκινήτου το 1958, μεταφερόμαστε είκοσι χρόνια μετά σε ένα μέρος της Καλιφόρνια, όπου επικεντρωνόμαστε στην ζωή δύο έφηβων φίλων, οι οποίοι είναι τελειόφοιτοι στο σχολείο. Ο Arnie είναι ένας συνεσταλμένος, μοναχικός έφηβος με παλιομοδίτικη εμφάνιση όπου δέχεται τα πειράγματα των άλλων, ενώ ο κολλητός του Dennis είναι το άκρως αντίθετο, όντας δημοφιλής παίκτης της ομάδας ράγκμπι του σχολείου, εμφανίσιμος με πολλές επιτυχίες στα κορίτσια και προστάτης του φίλου του όποτε χρειαστεί.

Κομβικό σημείο στην ιστορία είναι η στιγμή όπου ο Arnie, βρισκόμενος στον δρόμο της επιστροφής από το σχολείο μαζί με τον Dennis, βλέπει την εγκαταλελειμμένη Plymouth στην αυλή ενός σπιτιού και νιώθει μια παράξενη έλξη γι’ αυτήν με αποτέλεσμα να σταματήσουν επιτόπου με σκοπό να την αγοράσει άμεσα. Ο ηλικιωμένος ιδιοκτήτης της τον ενημερώνει ότι το αμάξι ονομάζεται «Christine» και ότι θα του το πουλήσει με ευχαρίστηση, τονίζοντας του ότι δεν πρόκειται να δεχτεί οποιαδήποτε επιστροφή μετά την αγορά της.

Από εκεί και πέρα, ο Arnie θα αλλάξει τόσο εξωτερικά την εμφάνιση του, όσο εσωτερικά την συμπεριφορά του προς τους άλλους, δημιουργώντας με το αμάξι του μια σχέση εξάρτησης έως ερωτικής έλξης σαν να πρόκειται για αληθινή γυναίκα και το ίδιο το όχημα να αρχίζει να φέρεται σαν ζηλιάρα σύντροφος οδηγώντας τα πάντα και τους πάντες στην καταστροφή.

Ειδικό βάρος στην ταινία προσθέτει η επιλογή του ηθοποιού Keith Gordon για τον ρόλο του Arnie, ο οποίος δικαιώνει απόλυτα όσους τον εμπιστεύτηκαν με την ερμηνεία του, αποδίδοντας εντυπωσιακά στην οθόνη την μεταστροφή του χαρακτήρα του από «σπασίκλα» σε «bad boy attitude» μέσα από τις κινήσεις και το βλέμμα του, αλλά και την σχέση που αναπτύσσει με την «Christine» την οποία ακολουθεί πιστά μέσα από αυτό το αρρωστημένο δέσιμο τους.

Επιπλέον, ο Carpenter παίρνει ένα έργο του King, γεγονός που προσδίδει ένα έξτρα βάρος και πίεση στον σκηνοθέτη, ώστε να φανεί αντάξιος του και καταφέρνει να ξεχωρίσει μαζί με την βοήθεια του σεναριογράφου Bill Phillips, φέρνοντας ένα αποτέλεσμα στην οθόνη που προσφέρει διασκέδαση, δράση και τρόμο στον θεατή μέσα από το κλίμα και την ατμόσφαιρα που χτίζει, τα εξαιρετικά πλάνα και τις σκηνές καταδίωξης με τα αμάξια, αποφεύγοντας ωστόσο το πολύ «αίμα» και τις αποκρουστικές σκηνές των θανάτων, αλλά δίνοντας έμφαση στην αγωνία και την αποκορύφωση του σασπένς μέχρι το τέλος.

Συμπερασματικά, η ταινία «Christine» είναι κάτι παραπάνω από ένα αμάξι που σκοτώνει, καθώς παρουσιάζει μια εναλλακτική προσέγγιση ενός ηττοπαθούς εφήβου της δεκαετίας του 80’ και της απεγνωσμένης προσπάθειας του να αλλάξει, ώστε να γίνει αρεστός στους άλλους και να νιώσει και ο ίδιος επιτυχημένος. Είναι μία από τις πετυχημένες κινηματογραφικές μεταφορές των βιβλίων του King, εγχείρημα που στο παρελθόν έχει αποτύχει αρκετές φορές από διάφορους δημιουργούς, και σίγουρα αξίζει μια ευκαιρία να φτάσει στο κοινό για να πάρει μια cult γεύση καλού 80s τρόμου.

Υ.Γ. 1 Η «badass» εισαγωγική σκηνή της «Christine» υπό την μουσική υπόκρουση του «Bad to the Bone» των George Thorogood & The Destroyers 

Prince of Darkness 1987

Prince of Darkness 1987

Ο πρίγκιπας του σκότους

Σκηνοθεσία: John Carpenter

Σενάριο: John Carpenter

Είδος: Horror ΔΕ 80

Διάρκεια:1h 42m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

Donald Pleasence: Priest

Jameson Parker: Brian Marsh

Victor Wong: Prof. Howard Birack

Lisa Blount: Catherine Danforth

Dennis Dun: Walter

Susan Blanchard: Kelly

Anne Marie Howard: Susan Cabot

 

Μια ομάδα ανθρώπων όλων των ειδικοτήτων συγκεντρώνονται σε μια εκκλησία με στόχο να αποτρέψουν τον ερχομό του Σατανά και τον Αρμαγεδδών στη Γη.

Κάθε ταινία του John Carpenter είναι μια μικρή ή μεγάλη απόλαυση για τους φίλους του φανταστικού και του τρόμου. Από ολόκληρη τη φιλμογραφία του ίσως το PRINCE OF DARKNESS να είναι μια από τις πιο αδικημένες από τις ταινίες του, που χτυπήθηκε από κριτικούς και κοινό την εποχή που βγήκε, με αποτέλεσμα προς στιγμή να ξεχαστεί. Πολύ θα ήθελα να δω σήμερα, 20 χρόνια μετά, αν οι ίδιοι «κριτικοί» εμμένουν σε εκείνες τις άστοχες απόψεις που καταδίκασαν εμπορικά μια από τις πιο ψαγμένες και εμπνευσμένες ταινίες τρόμου όλων των εποχών.

Σήμερα, φυσικά, την έχουμε δει πάμπολλες φορές από την TV και τις διάφορες εκδόσεις video και DVD και με το πέρασμα των χρόνων πολλές απόψεις έχουν φυσιολογικά αλλάξει και αφορισμοί έχουν αναθεωρηθεί. Το PRINCE OF DARKNESS έχει αποκαταστήσει τη φήμη του και για πολλούς, συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντα, συγκαταλέγεται άνετα μέσα στις κορυφαίες δουλειές ενός σύγχρονου Master of Horror.

Δεν υπάρχει στοιχείο στην ταινία που να μην λειτουργεί σωστά, με ελάχιστες και ανάξιες λόγου εξαιρέσεις, σε μια ταινία που από τα αρχικά πλάνα κερδίζει τον θεατή με τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζει μια ουσιαστικά απλή και χιλιοειδωμένη ιστορία τέλους του κόσμου.

Μια επιστημονική ομάδα απόφοιτων κάθε είδους συγκεντρώνεται σε μια παλιά εκκλησία μετά από πρωτοβουλία ενός ιερέα (Donald Pleasence) ονόματι Loomis (αναφορά στον χαρακτήρα του Pleasence στο HALLOWEEN) και ενός καθηγητή πανεπιστημίου (Victor Wong). Στόχος τους να μελετήσουν τη λειτουργία ενός κυλίνδρου που βρέθηκε στο υπόγειο της εκκλησίας και περιέχει ένα παράξενο στροβιλιζόμενο υγρό αγνώστου προελεύσεως. Οι δύο ιθύνοντες της συγκέντρωσης όμως πιστεύουν ότι μέσα στο υγρό βρίσκεται η ίδια η πεμπτουσία του Διαβόλου που ετοιμάζεται να πατήσει στη Γη από το υπερπέραν, κάτι που πρέπει πάση θυσία να αποτρέψουν.

Η ομάδα κλείνεται μέσα στην εκκλησία αναλύοντας τα σημάδια και χωρίς να ξέρουν τον απώτερο σκοπό της παρουσίας τους εκεί, αλλά σύντομα διάφορα περιστατικά θα αρχίσουν να συμβαίνουν όπως εξαφανίσεις μελών της ομάδας, η περικύκλωση της εκκλησίας από μια ομάδα άστεγων που μοιάζουν υπνωτισμένοι και ομαδικά οράματα και αποκαλυπτικά όνειρα από τα μέλη της ομάδας. Σύντομα τα πράγματα αρχίζουν να δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο όταν η ουσία μέσα στον κύλινδρο μολύνει έναν μετά τον άλλον τα μέλη της ομάδας που μετατρέπονται σε άβουλα όντα με μοναδικό μέλημα την εξυπηρέτηση του απώτερου στόχου της ουσίας. Ποιος είναι αυτός; Μα, φυσικά το τέλος του κόσμου και ο Αρμαγεδδών που θα προκαλέσει φέρνοντας από την κόλαση τον Αντί- Θεό!

Ο Carpenter ονόμασε την τριλογία THE THING, PRINCE OF DARKNESS και IN THE MOUTH OF MADNESS την τριλογία της Αποκάλυψης λόγω των επαναλαμβανόμενων θεμάτων του Αρμαγεδδών και της καταστροφής των πάντων. Στο PRINCE OF DARKNESS επιλέγει το θρησκευτικό κομμάτι της ιστορίας με την παλαιομοδίτικη άφιξη του Σατανά στη Γη, όμως με μια διαφοροποίηση που είναι όλα τα λεφτά από άποψη πλοκής. Αυτό και μόνο του δίνει, αν μπορεί κανείς να ισχυριστεί κάτι τέτοιο, μεγαλύτερη αληθοφάνεια απ’ ότι η εξωγήινη απειλή του THE THING και οι μιαροί δαίμονες της σχολής Lovecraft του IN THE MOUTH OF MADNESS. Ο Σατανάς είναι κάτι που για πολλούς από εμάς είναι πιο γνώριμο και άρα πιο απειλητικό απ’ ότι τα μικρά πράσινα ανθρωπάκια ή ο μέγας Κθούλου!

Έτσι το ξεδίπλωμα της πλοκής έρχεται φυσιολογικά με μεγάλο ενδιαφέρον, το οποίο μετατρέπεται σε ένταση που προς το φινάλε γίνεται αφόρητη και συλλαμβάνει ίσως καλύτερα από κάθε άλλη φορά το κατακλυσμικό κλίμα και την αίσθηση ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Γι αυτό προσφέρει τα μέγιστα η εκπληκτική μουσική του John Carpenter που έγραψε με τη συμμετοχή του Alan Howarth που δεν σταματάει σχεδόν σε καμία στιγμή ενώ ολοένα και «μεγαλώνει» όπως και η απειλή της ιστορίας.

Από εκεί και πέρα και ανάμεσα σε στιγμές καθαρής κινηματογραφικής ιδιοφυΐας έχουμε και τα απαραίτητα παρελκυόμενα, που είναι αρκετές σπλατεριές και βία έτσι για να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι. Υπάρχουν επίσης κάποιες σχεδόν ποιητικές σκηνές, όπως πχ η ονειρική σεκάνς, που με έναν μακάβριο και σκοτεινό τρόπο κάνουν ακόμα και κάτι τόσο μπερδεμένο να μοιάζει απίστευτα τρομακτικό.

Οι κακοτοπιές περιορίζονται σε ορισμένες όχι ιδιαίτερα αληθοφανείς ψευδοεπιστημονικές εξηγήσεις και ορισμένες «θεατρικές» στιγμές στις γενικά πολύ καλές ερμηνείες, αλλά για αυτά έγραψαν αρκετά το 1987 τα διάφορα mainstream media που βιάστηκαν να θάψουν ακόμα μια κλασσική ταινία τρόμου των 80’s. Ευτυχώς η ιστορία τους απέδειξε περίτρανα ότι είχαν λάθος και μάλιστα μεγάλο, όπως έχει και όποια και όποιος θέλει να λέγεται fan της σκηνής του τρόμου και ακόμα δεν έχει δει το PRINCE OF DARKNESS.

Ακόμα μια μεγάλη στιγμή από έναν μεγάλο καλλιτέχνη της σκηνής, σε έναν εξίσου μεγάλο κατάλογο μεγάλων στιγμών του! 

POLTERGEIST 1982

 

POLTERGEIST 1982

Το Πνεύμα του Κακού

Σκηνοθεσία: Paul Schrader

Σενάριο: DeWitt Bodeen, Alan Ormsby, Paul Schrader

Είδος: Horror ΔΕ 80, Fantasy, Thriller

Διάρκεια:1h 58m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

Craig T. Nelson: Steve Freeling

JoBeth Williams: Diane Freeling (as Jobeth Williams)

Beatrice Straig: Dr. Lesh

Dominique Dunne: Dana Freeling

Oliver Robins: Robbie Freeling

Heather O'Rourke: Carol Anne Freeling

Michael McManus: Ben Tuthill

 Για την εποχή της, αρκετά δυνατή ταινία. Ακόμα και σήμερα, κάποιες σκηνές σε κάνουν να ανατριχιάζεις! Ειδικά το γυναικείο μέντιουμ... είχε μια φωνή... Παναγιά μου!

"Αν μπορούσε να πει κανείς ότι το 1982 στιγματίστηκε από μια συγκεκριμένη ταινία, τότε αυτή θα ήταν ο E.T. O Εξωγήινος, που σχεδόν υπερκάλυψε το ρεκόρ εισιτηρίων του Πολέμου των Άστρων στις αμερικανικές αίθουσες.

Όμως ο Steven Spielberg θα είχε άλλο ένα μικρό δημιούργημα να υποδείξει για εκείνη τη χρονιά, ένα τρομακτικό φαντασματάκι που μπορεί να δεχόταν τις οδηγίες του Tobe Hooper, σκηνοθέτη του ιστορικού Σχιζοφρενή δολοφόνου με το πριόνι, όμως φαίνεται από χιλιόμετρα μακριά ότι μοιραζόταν τον ίδιο πατέρα με τον φιλικό εξωγήινο.

Το Poltergeist, είναι η ιστορία των Freelings, μιας οικογένειας που ανακαλύπτει ότι συγκατοικεί με μια ομάδα χαμένων ψυχών, υποτακτικών σε ένα δυνατό και κακιασμένο πνεύμα.

Οι «Άλλοι» υποδηλώνουν την παρουσία τους με τα γνωστά κόλπα, αρχικά σπάζοντας μερικά ποτήρια, ή μετακινώντας μερικά έπιπλα από δω κι από κει, κόλπα που έχουν και την πλάκα τους και δεν χρειάζεται να τσακωθούν για το ποιος θα φέρει τη μεσημεριανή πίτσα απ’ την κουζίνα ας πούμε.

Όμως τα πράγματα δυσκολεύουν για τον Steven και την Diane Freeling (Craig T. Nelson και JoBeth Williams), όταν τα πνεύματα αρχίζουν να καταλαμβάνουν δέντρα και παιχνίδια, κατατρομάζοντας το γιο τους Robbie (Oliver Robins) και στο κάτω-κάτω, θέτοντας εν αμφιβόλω τη σωματική του ακεραιότητα!

Δεν είναι και λίγο να προσπαθεί να σε καταπιεί κοτζαμάν πλατάνι δεκαετιών. Το ποτήρι ξεχειλίζει, όταν τα πνεύματα αποφασίζουν να απαγάγουν την κορούλα τους Carol Anne (Heather OΚΌRourke), και να τη μεταφέρουν στη διάστασή τους βιαίως όταν την άλλη μέρα έχει σχολείο...

Οι απηυδισμένο πλέον γονείς, βασιζόμενοι στο χίπικο παρελθόν τους, αποφασίζουν να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο αναζητώντας βοήθεια στο παραψυχολογικό τμήμα του τοπικού πανεπιστημίου (κάθε σχολή πρέπει να έχει από ένα), και σύντομα στο σπίτι καταφθάνουν τρεις πλήρως εξοπλισμένοι ghost busters, ουδεμίαν ιδέα έχοντες ωστόσο για το τι πρόκειται να αντικρίσουν.

Σοκαρισμένοι μέχρι τα μπούνια από τους υπερδραστήριους ενοίκους της «άλλης πλευράς» του σπιτιού, συγκεντρώνουν αρκετό υλικό έρευνας για την επόμενη δεκαετία, και αποφασίζουν ότι απαιτείται η παρουσία έμπειρου εξορκιστή, και μπαίνει στην ιστορία μας η μικροσκοπική και τόσο χαρισματική Tangina (Zelda Rubenstein), ένα από τα πιο χαρακτηριστικά μέντιουμ της φιλμικής ιστορίας, που δηλώνει άμεσα ότι το σπίτι τελεί υπό την κυριαρχία ενός πολύ δυνατού δαίμονα με το προσωνύμια «Το Κτήνος» (The Beast).

Έτσι, είναι στο χέρι των γονιών της, να σώσουν τη μικρή Carol Anne από τον παντοδύναμο καλικάντζαρο, με την καθοδήγηση της Tangina φυσικά.

Οι ξεκαρδιστικές αναφορές της ταινίας στο Star Wars, με μια εικόνα του Darth Vader να είναι παρούσα κάθε φορά που η «σκοτεινή πλευρά» πρόκειται να κάνει την εμφάνισή της, είναι ένα από τα μπαχάρια που νοστιμίζουν το εκπληκτικά καλογραμμένο σενάριο αυτού του haunted house with a twist, που έγραψε ιστορία.

Ακόμη και σήμερα, είναι μια από τις καλύτερες ιστορίες φαντασμάτων, που δε δειλιάζει να δαγκώσει τη -στατιστικά επικρατούσα στην Αμερική- μεσοαστική κοινωνία, με το αποκορύφωμα του δεικτικού σαρκασμού να αποκρυσταλλώνεται στη σκηνή του πρωταγωνιστικού διδύμου των γονιών να χαλαρώνουν με ένα τσιγαριλίκι αφού βάλουν τα παιδιά για ύπνο.

Τα όνειρα της μέση οικογένειας για ένα ωραίο σπίτι με μεγάλο κήπο και πισίνα, στο μέσο της ειδυλλιακής υπαίθρου, γίνεται σμπαράλια κάτω από το βλέμμα του συμπαραγωγού και συν-σεναριογράφου Spielberg, που εμφανώς είχε πολλά περισσότερα να κάνει με τη σκηνοθεσία της ταινίας απ΄ ό,τι ο Hooper, με το ένα πλάνο πίσω από το άλλο να φέρουν τη δική του υπογραφή.

Και το λέω αυτό, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω το βλέμμα του Hooper, στα χέρια του οποίου το οπτικό σοκ θα ήταν αμείλικτο, αλλά το τελικό αποτέλεσμα σίγουρα αδιάφορο για την εικαστική του αρτιότητα...

Αλλά πάλι, σε μια τέτοια περίπτωση το όνομα του Spielberg στους παραγωγούς μάλλον δε θα αρκούσε για να πάρει η ταινία το τελικό rating του ParentΚΌs Guiding, με το οποίο αντικαταστάθηκε το αρχικό Restricted, δύο χρόνια πριν τη μαγική ανακάλυψη του PG13!

Το σεξουαλικό θέμα μπορεί να μην υφίσταται και οι βρισιές να διατηρούνται στο επίπεδο του «σκατά», αλλά η ονειρική σκηνή «απολέπισης», η προαναφερθείσα αντικαπνιστική πολιτική των γονιών και το ξεσάλλωμα των αποσυντιθέμενων πτωμάτων λίγο πριν το τέλος, θα αρκούσαν για να δώσουν το απαγορευτικό σηματάκι σε αυτήν την αγαπημένη παραγωγή των 80s.

Το Poltergeist άνοιξε με μια βδομάδα διαφορά από τον καλοκάγαθο Εξωγήινο ξάδερφό του και φυσικά δεν χρειάστηκε να ακολουθήσει την ξέφρενη πορεία του στο Box Office, για να καταφέρει όμως γεννήσει δύο sequel που κέρδισαν το μένος κριτικών και κοινού- και έναν τρομακτικό θρύλο!

H λεγόμενη κατάρα του Poltergeist αιωρείται ακόμη πάνω τον πρόωρο χαμό της εξαιρετικά ταλαντούχας Heather OΚΌRourke (οι συνεργάτες της μιλούσαν συνέχεια για την ικανότητά της να αποστηθίζει 60 σελίδες σεναρίου την ώρα!) και υποδαυλίζεται από τη δολοφονία δια στραγγαλισμού της Dana Freeling, (στην ταινία υποδυόταν τη μεγαλύτερη αδερφή της), το παρ` ολίγον ατύχημα στη σκηνή που ο Oliver Robins μοιράζεται με τον δαιμονισμένο λούτρινο κλόουν, και τους θανάτους άλλων μελών των δύο ταινιών που ακολούθησαν..."