Sissi 3: The Fateful Years Of An Empress 1957

 

Sissi 3: The Fateful Years Of

An Empress 1957

Σίσι, η Πονεμένη Αυτοκράτειρα

Σκηνοθεσία: Ernst Marischka

Σενάριο: Ernst Marischka

Είδος: 1957, Biography, Drama, History, Romance, SISSI

Διάρκεια: 01:40

Γλώσσα: Γερμανικά

Παίζουν:

Romy Schneider: Empress Elisabeth of Austria

Karlheinz Böhm: Emperor Franz Josef of Austria

Magda Schneider: Duchess Ludovika of Bavaria

Gustav Knuth: Duke Max of Bavaria

Uta Franz: Princess Helene

 

Πάθη, ίντριγκες, προδοσία βαραίνουν επικίνδυνα πάνω από το κεφάλι της Σίσσυ. Η αρρώστια έρχεται να δώσει το τελειωτικό χτύπημα. Μοναδικό στήριγμα σε όλες αυτές τις δοκιμασίες παραμένει ο πολυαγαπημένος σύζυγός της. Η θριαμβευτική επάνοδος της Σίσσυ θα κορυφωθεί με μια περίλαμπρη τελετή.

 

Sissi 2: The Young Empress 1956

 

Sissi 2: The Young Empress 1956

Σίσι, η Νεαρά Αυτοκράτειρα

Σκηνοθεσία: Ernst Marischka

Σενάριο: Ernst Marischka

Είδος: 1956, Biography, Comedy, Drama, History, Romance, SISSI

Διάρκεια: 01:40

Γλώσσα: Γερμανικά

Παίζουν:

Romy Schneider: Sissi

Karlheinz Böhm: Kaiser Franz Josef

Magda Schneider: Duchess Ludovika of Bavaria

Gustav Knuth: Archduchess Sophie / Franz Josef's mother

Vilma Degische: Archduchess Sophie / Franz Josef's mother

 

Η Σίσι προσαρμόζεται αργά στην ζωή της Αυτοκράτειρας, αλλά δεν τα πάει καλά με την πεθερά της. Η τελευταία αναμιγνύεται στο πώς ο γιος της πρέπει να βασιλεύει και πώς η Σίσι πρέπει να αναθρέψει τον πρώτο της γιο.

 

Sissi 1: 1955

 

Sissi 1: 1955

Πριγκίπισσα Σίσι

k

Σκηνοθεσία: Ernst Marischka

Σενάριο: Ernst Marischka

Είδος: 1955, Comedy, Drama, History, Romance, SISSI

Διάρκεια: 01:42

Γλώσσα: Γερμανικά

Παίζουν:

Romy Schneider: Sissi

Karlheinz Böhm: Kaiser Franz Joseph

Magda Schneider: Duchess Ludovika in Bayern

Uta Franz: Princess Helene in Bayern

Gustav Knuth: Duke Max in Bavaria

 

Η 16χρονη πριγκίπισσα Σίσι είναι μια όμορφη και καλόκαρδη κοπέλα που μια μέρα που θα πάει για ψάρεμα θα συναντήσει έναν νεαρό αξιωματικό και θα τον ερωτευτεί. Αυτό που δεν ξέρει είναι ότι ο αξιωματικός αυτός είναι ο Φραντς Γιόζεφ, ο αυτοκράτορας της Αυστρίας, και πρόκειται να παντρευτεί σύντομα την αδερφή της, Νενέ.

H Ρόμι Σνάϊντερ στον κλασικό ρόλο που την έκανε διάσημη. Ένα αριστούργημα που έχει και συνέχειες. Έξοχοι χαρακτήρες, σκηνικά, κουστούμια, ερμηνείες, ντεκόρ που μας θυμίζει χολιγουντιανό έπος. Ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος στα καλύτερά του.

Alexander the Great 1956

 

Alexander the Great 1956

O Μέγας Αλέξανδρος

 

Σκηνοθεσία: Robert Rossen

Σενάριο: Robert Rossen

Είδος: Biography, Drama, History

Διάρκεια: 2h 23min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Richard Burton: Alexander

Fredric March: Philip of Macedonia

Claire Bloom: Barsine

Barry Jones: Aristotle

Harry Andrews: Darius

Stanley Baker: Attalus

Από τις επικές ταινίες της δεκαετίας του 1950, με εκατοντάδες (Ισπανούς..) κομπάρσους, άλογα, εξοπλισμό και πολεμικές φάλαγγες... Από τις ταινίες που σέβονται -όσο πιο πολύ γίνεται- την ιστορία του Μ. Αλεξάνδρου, την θέση της Μακεδονίας απέναντι στις υπόλοιπες Ελληνικές πόλεις και την εκστρατεία του μεγάλου κατακτητή προς τα Ανατολικά. Σίγουρα η επίδραση του σκηνοθέτη Robert Rossen είναι προφανής στην τήρηση της ιστορικής μνήμης του στρατηλάτη.

Η ταινία αφιερώνει ένα -δυσανάλογα μεγάλο, κατα την γνώμη μου- μέρος στο "κτίσιμο" της σχέσης του Αλεξάνδρου με τον πατέρα του Φίλιππο και την πάντα συνομωτούσα μητέρα του Ολυμπιάδα.

Αποτίει, όμως, συνεχή φόρο τιμής στον Ελληνικό πολιτισμό και τα επιτεύγματα του και γενικά είναι αμερόληπτη και σοβαρή.

Ο Richard Burton (ως Μέγας Αλέξανδρος), πάντα εξαίσιος Σαικσπηρικός ηθοποιός, δεν έχει κανένα πρόβλημα να παίξει τον ρόλο του Αλεξάνδρου με στιβαρότητα και σοβαρότητα. Εξαίσιοι, επίσης, ο πατέρας του Φίλιππος (που τον υποδύεται ο Fredric March) και η μητέρα του Ολυμπιάς (που την υποδύεται η Danielle Darrieux).

Αυτό που με ενόχλησε στην τεχνική της μεγαλοπρεπούς αυτής ταινίας, ήταν οι μιικρές χρονικά "σκηνοθετικές ενότητες" που χρησιμοποίησε ο Robert Rossen, περνώντας από την ένα θέμα της ζωής του Μ.Α στο επόμενο. Είχα την εντύπωση ότι "χανόταν" η συνέχεια του ροής έργου κάποιες φορές με τον τρόπο που μιξαριζόντουσαν οι σκηνές..

Κατα τα άλλα, αξίζει να την δεί κανείς για να φρεσκάρει και τις γνώσεις του (εν όψει μάλιστα του ..τύμβου της Αμφίπολης και του περίφημου σκελετού που βρέθηκε!)

Nuit Et Brouillard 1955

 

Nuit Et Brouillard 1955

Νύχτα και Καταχνιά

 

Σκηνοθεσία: Alain Resnais

Σενάριο: Jean Cayrol

Είδος: Documentary, Drama, History, Γαλλικα

Διάρκεια: 00:32

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Michel Bouquet:Narrator

Reinhard Heydrich: Ο εαυτός του

Heinrich Himmler: Ο εαυτός του

Adolf Hitler: Ο εαυτός του

Julius Streicher: Ο εαυτός του

Γυρισμένο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Πολωνία, η ταινία έχει ασπρόμαυρο κι έγχρωμο υλικό του σήμερα (1955) σε συνδυασμό με ασπρόμαυρα ντοκουμέντα. Σκοπός του σκηνοθέτη η καταγραφή του τρόμου, όχι μονάχα σε αυτά τα στρατόπεδα, αλλά ολόκληρης της ανθρώπινης φυλής.

Senso 1954

 

Senso 1954

Λίβυα, η Αδίστακτη Κόμισσα

 

Σκηνοθεσία: Luchino Visconti

Σενάριο: Luchino Visconti, Suso Cecchi d'Amico,

Camillo Boito, Carlo Alianello, Giorgio Bassani

Είδος: Drama, History, Romance, Visconti, War

Διάρκεια: 1h 57min

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

Farley Granger: Il tenente Franz Mahler

Alida Valli: La contessa Livia Serpieri

Massimo Girotti: Il marchese Roberto Ussoni

Heinz Moog: Il conte Serpieri

Rina Morelli: Laura / la governante

H κοντέσσα Livia Serpieri (Alida Valli) ερωτεύεται παράφορα τον Αυστριακό αξιωματικό Franz Mahler (Farley Granger) τον οποίο συναντά εντελώς τυχαία στην όπερα υπό τους ήχους του Giuseppe Verdi. Σε μια εξέγερση που πραγματοποιείται από επαναστάτες πατριώτες στη διάρκεια της παράστασης, ο ξάδερφος της Livia προκαλεί σε μονομαχία τον νεαρό αξιωματικό και η Livia στην προσπάθειά της να ηρεμήσει τα πνεύματα και να αποτρέψει αυτή τη μονομαχία προσεγγίζει τον Franz, αλλά τα σχέδιά της ξεπερνούν τις προσδοκίες της και βρίσκεται μπλεγμένη σε μια ιστορία παράφορου πάθους που την παρασύρει χωρίς γυρισμό.

Ο Luchino Visconti συνδυάζοντας τα στοιχεία του ρομάντζο, του πολέμου και της επανάστασης δημιουργεί ένα δυνατό μελόδραμα που ξεδιπλώνει την καταλυτική έκφραση του έρωτα σε ένα παιχνίδι γοητείας, αισθησιασμού, προδοσίας και πτώσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και υπόστασης. Το Senso , που αποτελεί το τρίτο έργο του Visconti και το πρώτο του έγχρωμο, γίνεται απλά η αφορμή για την προβολή όλων εκείνων των χαρακτηριστικών έκφρασης που βρίσκονται πάντα σε μια λανθάνουσα εσωτερική κατάσταση και με την κατάλληλη αφορμή ξυπνούν σαν ορμέμφυτα καταλαμβάνοντας και σαρώνοντας οποιαδήποτε δύναμη λειτουργεί ρυθμιστικά στον «καθωσπρεπισμό»!

Η Livia είναι μια γυναίκα που «ξεγυμνώνεται» συναισθηματικά και οδηγείται χωρίς πισωγυρίσματα εκεί που την σπρώχνει η καρδιά της. Ουσιαστικά για εκείνη, δεν υπάρχει άλλη επιλογή εκτός από αυτή που της υπαγορεύει ο έρωτάς της για τον Franz. Και ο Visconti πλέκει την ερωτική τους ιστορία, που δεν διακρίνεται για τον ρομαντικό της χαρακτήρα αλλά για τις αυτοκαταστροφικές της προεκτάσεις, με θεατρική διάθεση που λειτουργεί μέσα στις υπερβολικές εκφράσεις των πρωταγωνιστών. Τα ξεσπάσματα αλλά και οι ρομαντικές συνευρέσεις τους έχουν κάτι από το «θεατρικό αέρα» που ίσως προκαλεί λίγο περισσότερο τις αισθήσεις μας μέσα από την κινηματογραφική οθόνη.

Τελικά το αναζωογονητικό ,αρχικά, παιχνίδι του έρωτα καταλήγει περιοριστικά στην πτώση τυλίγοντας στο γοητευτικό του σκοτάδι κάθε βιωμένη ψυχική ανάταση. Η Livia προδίδει την αξιοπρέπεια, το γάμο, τον εαυτό της ακόμα και την πατρίδα της και ο Franz γίνεται υπόλογος όλων αυτών που χρησιμοποίησε για να ξεφύγει από τις υποχρεώσεις αλλά και τις δεσμεύσεις που ο ίδιος δημιούργησε. Οι ήρωες του Visconti γίνονται οι τραγικές απολήξεις λανθασμένων επιλογών και επικίνδυνων παιχνιδιών ή απλά τα πιόνια μιας σκοτεινής μοίρας που βρίσκεται πολύ μακρύτερα από τις δυνατότητές τους και αυτό ο Visconti το εκμεταλλεύεται με ζήλο για να αποκαλύψει τις κρυφές πτυχές του ανθρώπου που παλεύει αναζητώντας το ανώτερο και βρίσκεται αντιμέτωπος με την ποταπή του φύση. Οι ήρωές του, εκπρόσωποι της «καλής κοινωνίας» χρησιμοποιούνται για το «ξεμπρόστιασμα» της ανθρώπινης ψυχής δημιουργώντας μια έντονη αντίθεση ανάμεσα στις δήθεν πολιτισμένες εκφράσεις και στην πραγματικότητα των ενστίκτων.

 

Triumph Des Willens 1935

Triumph Des Willens 1935

Η Δύναμη της Θέλησης

Η νέα σχετικώς τέχνη του σινεμά, στην υπηρεσία προπαγάνδας του Ναζισμού.

 

 

Οι υπότιτλοι εδώ:

http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/4245428/triumph-des-willens-el

Σκυνοθεσία: Leni Riefenstahl

Σενάριο: Leni Riefenstahl, Walter Ruttmann

Παίζουν: Adolf Hitler, Hermann Göring και Max Amann

Οι ΝΑΖΙ από το 1923 διοργάνωναν συνέδριο του κόμματός τους. Το πρώτο έγινε στο Μόναχο το 1923. Το 1936 επιλέχτηκε η Νυρεμβέργη λόγω του ότι ευκόλυνε λόγω της γεωγραφικής της θέσης και διέθετε τους απαιτούμενους ελεύθερους χώρους για την συγκέντρωση μεγάλου πλήθους, ώστε το συνέδριο να λάβει όψη λαϊκής εορτής

 

 

Και σε μας μέχρι σήμερα στα συνέδρια των κομμάτων προσκαλούνται δημοφιλείς καλλιτέχνες και οι διοργανωτές του προσπαθούν να του προσδώσουν όψη λαϊκής πανήγυρης! Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά. Τα κόμματά μας είναι μέρος του κοινοβουλευτικού συστήματος. Προσμένουν στην υποστήριξη και τον ψήφο του λαού και δεν είναι απολυταρχικά, δικτατορικά, όπου το συνέδριό τους να αποτελεί κάτι σαν εθνική εορτή για την χώρα μας.

            Οι ΝΑΖΙ είχαν αποφασίσει το συνέδριό τους αυτό να αποτελέσει το ξεκίνημα μιας τεράστιας προπαγάνδας τόσο εντός όσο και εκτός Γερμανίας. Για τον σκοπό αυτό αποφασίστηκε να κινηματογραφηθεί. Και δεν υπήρχε ποιο κατάλληλο πρόσωπο την εποχή εκείνη για να το κινηματογραφήσει από την Leni Riefenstahl.

 

 

Πράγματι, αυτή συνεργάστηκε στενά με τους υπεύθυνους, ακόμα και με τον ίδιο τον Χίτλερ. Λέγεται μάλιστα ότι τον τίτλο τις ταινίας «Η Δύναμη της Θελήσεως» τον επέλεξε ο ίδιος.

 

Τελικά η ταινία γνώρισε τεράστια επιτυχία, όχι μόνο στην Γερμανία, αλλά και σε πολλές πόλεις του εξωτερικού όπου απέσπασε και σημαντικά βραβεία! Εξαίρεση οι ΗΠΑ, όπου το έργο θεωρήθηκε άκρως προπαγανδιστικό και απαγορεύτηκε η προβολή του. Αντίγραφό της όμως κρατήθηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Ν. Υόρκης. Σήμερα θεωρείται από τα πλέων χαρακτηριστικά παραδείγματα άσκησης προπαγάνδας μέσω κινηματογράφου και αποτελεί αντικείμενο μελέτης, τόσο από σπουδαστές Ακαδημιών που ασχολούνται με το σινεμά, όσο και με όσους μελετούν την άσκηση της πολιτικής και τρόπους εφαρμογής προπαγάνδας.

 

 

            Αξιοσημείωτη ήταν και η παρουσία στο συνέδριο εκπροσώπων Αμερικανικών κομμάτων! Βέβαια και σε μας σήμερα σε συνέδρια κομμάτων είθισται για λόγους αβροφροσύνης, να προσκαλούνται - και η πρόσκληση να γίνεται αποδεκτή - και εκπρόσωποι κομμάτων που ανήκουν σε διαφορετικές ιδεολογίες. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Μιλάμε για κοινοβουλευτικά κόμματα και όχι για απολυταρχικά.

Η ταινία πιστεύω ότι θα συνεισφέρει σε αυτούς που μελετούν την ιστορία του σινεμά και όχι μόνο.