Conny und Peter machen Musik 1960

Conny und Peter machen Musik 1960

Η Κόννη και ο Πέτερ κάνουν μουσική 

Σκηνοθεσία: Werner Jacobs

Σενάριο: Karl Georg Külb

Είδος: Comedy, Musical, Romance

Διάρκεια: 1h 27min

Γλώσσα: Γερμανικά

Παίζουν:

Cornelia Froboess: Conny (as Conny Froboeß)

Peter Kraus: Peter

Gustav Knuth: Trautmann

Walter Gross: Maegerli

Gudrun Schmidt: Ingrid Sandberg

Kurt Großkurth: Sulzbach

Karl Lieffen: Grossi

Η όμορφη Conny εργάζεται στο πολυτελές Palace Hotel του θείου της για να γνωρίσει την επιχείρηση του ξενοδοχείου. Σε ένα ατύχημα με ποδήλατο συναντά τον Πέτερ, ο οποίος εργάζεται ως σερβιτόρος. Όταν ο Πέτρος απολύεται από το αφεντικό του, η Conny τον τοποθετεί στο Palace Hotel ως βοηθός του ανόητου ντετέκτιβ του ξενοδοχείου Mägerli. Εδώ υπάρχουν πολλά που πρέπει να κάνουν, διότι όλο και πιο σοβαρές κλοπές προκαλούν αναταραχή για κάποιο χρονικό διάστημα. Αλλά οι κλέφτες δεν υπολόγισαν ότι θα τους αντιμετωπίσουν  η Κόννη και ο Πέτερ.

 

Tarzan the Magnificent (1960)

 

Tarzan the Magnificent (1960)

ΤΑΡΖΑΝ, Ο ΝΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΖΟΥΓΚΛΑΣ

Σκηνοθεσία: Robert Day

Σενάριο: Berne Giler, Robert Day

Είδος: Action, Adventure

Διάρκεια: 1h 22min

Γλώσσα: Αγγλικά

Υπότιτλοι: corto64

Παίζουν:

Gordon Scott: Tarzan

Jock Mahoney: Coy Banton

Betta St. John: Fay Ames

John Carradine: Abel Banton

Lionel Jeffries: Ames

Alexandra Stewart: Lori

Earl Cameron: Tate

 

Ένας δυναμικός πρωταγωνιστής, κυρίως ιστορικών ταινιών, όπου τα μούσκουλα είχαν τον πρώτο ρόλο και οι ερμηνευτικές ικανότητες αυτόν του κομπάρσου. Ο Αμερικανός ηθοποιός, είχε μια αρκετά επιτυχημένη καριέρα σαν Ταρζάν, με 5 ταινίες στο ενεργητικό του. Αυτή εδώ, είναι η τελευταία του εμφάνιση, να ίπταται στα τροπικά δάση των στούντιο εκπροσωπώντας τη φιγούρα του Burroughs. Οι ταινίες στις οποίες υποδύθηκε τον ρόλο του Ταρζάν, ήταν οι παρακάτω:

Tarzan's Hidden Jungle(1955)

Tarzan and the Lost Safari(1957 – η πρώτη που γυρίστηκε έγχρωμη)

Tarzan's Fight for Life(1958)

Tarzan's Greatest Adventure(1959)

Tarzan the Magnificent(1959 – με τον διάδοχο του Jock Mahoney, να εμφανίζεται κι αυτός)

Το Tarzan the magnificent, φέρει την σφραγίδα στην παραγωγή του μεγάλου Sy Weintraub. Ενός παραγωγού που ταυτίστηκε με τα φιλμ αυτά, συμμετέχοντας σε πάρα πολλά, ξεκινώντας από τα χρόνια του Johnny Weissmuller. Η σκηνοθεσία του φιλμ είναι του Robert Day, που έχει κάνει άριστη επιλογή στο καστ. Εκτός του Scott, εμφανίζονται και οι Jock Mahoney, John Carradine(μονίμως αξιόπιστος σαν κακός), Betta St. John, Al Mulock, Charles Tingwell και Lionel Jeffries(εξαιρετικός). Το σενάριο έγραψε ο ίδιος ο σκηνοθέτης, ενώ η μουσική είναι του Ken Jones.

Δύο χρόνια μετά την ταινία αυτή, ο Mahoney θα γίνει ο επόμενος Ταρζάν και θα κάνει το ντεμπούτο του με το Tarzan Goes to India. Αυτή που απουσιάζει εδώ, είναι η Jane. Για την παραγωγή και την διανομή, συνεργάστηκαν οι Solar Films και Paramount Pictures. Η σκηνή που μένει στα μάτια των θεατών, ίσως περισσότερο απ` τις υπόλοιπες, είναι εκείνη της κινούμενης άμμου, που θα την χαρακτήριζα και σαν κλασσική.

Μια οικογένεια εγκληματιών, αναζητεί τρόπο να ελευθερώσει ένα μέλος της που βρίσκεται στα χέρια του Ταρζάν και προορισμό τις κοντινότερες Αφρικάνικες φυλακές. Σε όλη την διάρκεια του φιλμ, κινούμαστε στους ρυθμούς ενός ανθρωποκυνηγητού, με πολύ δράση. Ο Ταρζάν συνοδεύεται θέλοντας και μη, από μια αταίριαστη παρέα διαφορετικών μεταξύ τους χαρακτήρων, που κατευθύνονται κι αυτή προς την ίδια περιοχή.

 

The Naked Island 1960

The Naked Island 1960

Το Γυμνό Νησί

Πρωτότυπος τίτλος: HADAKA NO SHIMA

Σκηνοθεσία: Kaneto Shindô - Σενάριο: Kaneto Shindô

Διάρκεια: 94 λεπτά - Είδος: Drama Βαθμολογία IMDb: 8,4

Ελληνικοί υπότιτλοι σε ξεχωριστό αρχείο

ανεβασμένους στο opensubtitle από τον: savas23

Το «Γυμνό Νησί» είναι απ’ αυτές τις ταινίες που σε αφήνουν άφωνο. Φτιαγμένη από εικόνες απίστευτης ομορφιάς, (με κάδρα που το καθένα είναι και μια αριστουργηματική φωτογραφία), γεμάτη λεπτομέρειες που αιχμαλωτίζει η κάμερα και σε αναγκάζει να τις προσέξεις: ένα καβουράκι που τρέχει πάνω στην άμμο, ένα κουκουνάρι που ξεβράζει το κύμα, δυο πεταλούδες που φλερτάρουν την άνοιξη. To Γυμνό Νησί είναι αυτό ακριβώς που λέει κι ο τίτλος του: ένα νησί έρημο, όχι πολύ μακριά απ’ την ακτή (στο αρχιπέλαγος του Satonaikai), που κατοικείται μόνο από μια οικογένεια χωρικών. Άνθρωποι ήσυχοι, σιωπηλοί και αξιοπρεπείς, που αγωνίζονται να καλλιεργήσουν την ξερή γη στις πλαγιές του λόφου, υπομένοντας αδιαμαρτύρητα όλη την ταλαιπωρία, με τέτοια καρτερικότητα που σε εξοργίζει. Κουβαλούν (συνέχεια, χειμώνα-καλοκαίρι) νερό σε δυο κουβάδες κρεμασμένους σε ξύλο στους ώμους, χιλιάδες λίτρα νερό που παίρνουν απ’ την πηγή στην άλλη μεριά της θάλασσας. Έχουν να διανύσουν την απόσταση με τη βάρκα, να φορτώσουν το νερό, να επιστρέψουν στο νησί και μετά να το ανεβάσουν στην απότομη πλαγιά για τις ανάγκες τους και το πότισμα της σοδειάς. Με το χέρι, σε ένα-ένα φυτό! Δύσκολη ζωή, αλλά «η δικιά τους ζωή». 1960. Σε μια Ιαπωνία μεταπολεμική που προσπαθεί να κλείσει πληγές, όλος αυτός ο μόχθος δεν ήταν τίποτα, τουλάχιστον μπροστά στις απειλές που είχαν μέχρι τότε πάνω από τα κεφάλια τους. Η αγροτική ζωή, άλλωστε, εκείνη την εποχή ήταν το ίδιο σκληρή σε όλες τις χώρες του κόσμου.

Το ζευγάρι έχει δυο μικρά παιδιά που βοηθούν στις δουλειές, ο μεγάλος πάει και σχολείο (τον μεταφέρει η μητέρα του κάθε πρωί), τα μόνα πλασματάκια που δίνουν ζωή στο έρημο τοπίο.

Παρ’ όλο που ταινία είναι σιωπηλή, -δεν υπάρχει καθόλου διάλογος, μόνο οι φυσικοί ήχοι απ’ τις δραστηριότητες της οικογένειας και οι θόρυβοι απ’ το περιβάλλον- δεν σταματάει ούτε στιγμή να σε εθίζει σε μια υπνωτική ατμόσφαιρα που δημιουργεί η ρουτίνα. Οι ίδιες δραστηριότητες σε διαφορετικές εποχές, διαδοχικά, κυκλικά, χωρίς τέλος. Ο Kaneto Shindo ήταν πολύ σπουδαίος σκηνοθέτης. Κινηματογραφεί τη θάλασσα, τον ουρανό, το βουνό, την καλύβα, την εναλλαγή των εποχών, τις σκιές του νερού στα πρόσωπα, με κάτι εκπληκτικά κάδρα καρτποσταλικά και δημιουργεί ενδιαφέρον χωρίς καθόλου δράση. Μόνο στο σπαρακτικό τέλος που χάνεται το ένα παιδάκι η ταινία παίρνει διαφορετική τροπή. Αρρωσταίνει και πεθαίνει. Έτσι ξαφνικά. Η οικογένεια αντιδράει στον χαμό με μια ψυχραιμία που σε εκπλήσσει. Ο πόνος είναι βουβός, κι η σκηνή που η μάνα κοιτάζει μόνη τη νύχτα τα πυροτεχνήματα στην απέναντι πλευρά είναι συγκλονιστική. Το ίδιο κι η σκηνή της κηδείας. Με τους γονείς να κουβαλάνε το φέρετρο και μόνο τους συμμαθητές του χαμένου μικρού στην πομπή. Σε διαλύει.

Όπως και το ξέσπασμα της μάνας πάνω στα φυτά (που ποτίζουν με «αίμα») λίγο πριν το τέλος.

Η μουσική του Hayiash Hikaru είναι το ίδιο μελαγχολική και σε στοιχειώνει και μετά το τέλος της ταινίας. Θαυμάσια. Ένα μινιμαλιστικό θέμα που επαναλαμβάνεται συνεχώς και ντύνει υπέροχα τις εικόνες, με το φλάουτο να κυριαρχεί, όπως και στις δραματικές σκηνές που η ένταση κορυφώνεται. Πάλι με τη βοήθεια της μουσικής. Στην ουσία δεν ακούγονται παρά τρεις μελωδίες…

Από το ΜΠΛΟΚ :Bios

THE YOUNG ONE (1960)

THE YOUNG ONE (1960)

του Luis Buñuel

Μετά Το Βιασμό

ή

Ένα Κορίτσι Στην Αγκαλιά σου

Σκηνοθεσία: Luis Buñuel

Σενάριο: Peter Matthiessen, Hugo Butler

Παίζουν: Zachary Scott, Bernie Hamilton, Key Meersman

Διάρκεια: 95 λεπτά – Βαθμολογία: 7,6 
Ελληνικοί υπότιτλοι σε ξεχωριστό αρχείο
δικής μου μετάφρασης

Παρουσίαση από το Μπλοκ: "Ταινιοθραύστης"

Ο Λουίς Μπουνιουέλ εγκαινίασε τη δεκαετία του ’60 – μια δεκαετία στην οποία επρόκειτο να δημιουργήσει τα πλέον αναγνωρισμένα έργα του – με ένα πολύ περίεργο Β-movie, το οποίο γύρισε στο Μεξικό και αποτελεί τη μοναδική αγγλόφωνη ταινία του. Από την έναρξη κιόλας του φιλμ, με το άκουσμα του τραγουδιού «Sinner Man», γίνεται φανερό ότι πρόκειται για μια αλληγορική παραβολή πάνω στην Αμαρτία, εκεί όπου ο Παράδεισος και η Αθωότητα δοκιμάζονται, χάνονται και επανακτώνται! Αν και η τελική πράξη του έργου, δεν είναι και πολύ ξεκάθαρη με όλα τα παραπάνω…

Ένας έγχρωμος φυγάς (Bernie Hamilton), που καταδιώκεται για τον βιασμό μιας λευκής (μια τέτοια κατηγορία στον Αμερικάνικο Νότο θα μπορούσε να οδηγήσει μέχρι και σε λυντσάρισμα), καταφεύγει σε ένα ιδιωτικό νησί, στο οποίο κατοικούν μονάχα ο φύλακας (Zachary Scott) και η έφηβη εγγονή του πρόσφατα αποβιώσαντος συνεργάτη του ( την υποδύεται η Kay Meersman, η οποία παραπέμπει εμφανισιακά σε νεαρή Καρόλ Μπουκέ). Ο φύλακας κακομεταχειρίζεται την μικρή τόσο λεκτικά και σωματικά, όσο και …σεξουαλικά (όπως υπαινίσσεται το φιλμ). Όταν ο τελευταίος απουσιάσει κάποια στιγμή στην ενδοχώρα για δουλειές, ο έγχρωμος νεοφερμένος (που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε Σίντνεϊ Πουατιέ του «Όταν Σπάσαμε τις Αλυσίδες» και πρωταγωνιστή των μεταγενέστερων blaxploitation) θα αναπτύξει έναν παιχνιδιάρικο αλλά σταδιακά προστατευτικό δεσμό με το κορίτσι.

Καθώς ο «κηδεμόνας» της μικρής επιστρέφει και ανακαλύπτει πως ο άγνωστος «επισκέπτης» έχει στην κατοχή του ένα από τα κυνηγετικά του όπλα – κραυγαλέο «φαλλικό» σύμβολο που ενεργοποιεί (πέρα από το ήδη ξεκάθαρο φυλετικό ζήτημα) τα αντανακλαστικά του – η ένταση ανάμεσα στους δύο άντρες κορυφώνεται. Με τον κλοιό του φιλμ να συστρέφεται γύρω από τους τρεις κεντρικούς χαρακτήρες, η απειλή στην ατμόσφαιρα από τις αντικρουόμενες «ορμές» τους δίνεται από τον Μπουνιουέλ με έναν πρωτότυπο τρόπο : με παρεμβολές των πολύβουων εντόμων (κυρίως των μελισσών στις κυψέλες από όπου συλλέγει το μέλι η μικρή ηρωίδα) που θυμίζουν τα πρώιμα σουρεαλιστικά του έργα και με την ηχητική μπάντα από τα τζιτζίκια που παιχνιδίζουν στους αγρούς να μετατρέπεται σε κρεσέντο κάθε φορά που η ένταση του φιλμ κορυφώνεται!

Για πρώτη φορά, ο Μπουνιουέλ μοιάζει στ’ αλήθεια απασχολημένος - κι όχι απλά να διασκεδάζει – προσπαθώντας να ζωντανέψει τούτο το παράξενα διεστραμμένο υλικό που έχει στα χέρια του (το στόρι βασίζεται σε ένα σύντομο διήγημα με τίτλο «Travelin Man» του Αμερικανού Peter Matthiessen) και το οποίο απαρτίζεται από κλαρινέτα (ο φυγάς είναι πρώην μουσικός της jazz), χειροβομβίδες και φετιχιστικά σύμβολα μιας σκανδαλιστικής αθωότητας (ρούχα, καπέλα, ψηλοτάκουνα παπούτσια, μέχρι και το μέλι κι ο τρόπος με τον οποίο η μικρή πρωταγωνίστρια βουτάει το δάχτυλο σε αυτό ή αδειάζει την κηρήθρα σαν να «στραγγίζει» τα υπολείμματα των χυμών μιας ερωτικής κορύφωσης), μέχρι τελετές βάπτισης, κοτόπουλα που κατασπαράσσονται από σαρκοφάγα ζώα και παγίδες για κουνέλια. Ταυτόχρονα αναζητά διαρκώς επινοητικές μεθόδους για να παρακάμψει την αυξημένη λογοκρισία που θα τον ακολουθούσε μετά το πέρασμά του από την Αμερική, όπως το χαμήλωμα της κάμερας στα πόδια του κοριτσιού την ώρα που το τελευταίο βρίσκεται στο ντους ή μια σκηνή διαλόγου στην αρχή του φιλμ, ανάμεσα στον φύλακα και την «προστατευόμενη» του, που εκτυλίσσεται πίσω από ένα κλειστό παράθυρο χωρίς να μπορούμε να ακούσουμε τι ακριβώς συζητιέται – με συνέπεια να φανταζόμαστε την… «βρώμικη» στιχομυθία!

Είναι εμφανές πως ο Μπουνιουέλ ενδιαφέρθηκε εδώ πολύ περισσότερο να προβεί σε ένα κάστινγκ χαρακτήρων, απ’ ότι να ασχοληθεί με τις ιδιαιτερότητες της σκηνοθεσίας των ηθοποιών του. Οι χαρακτήρες του διαθέτουν περισσότερο περιγραφές με ευδιάκριτα χαρακτηριστικά (φυγάς, λολίτα, ρατσιστής, εκπρόσωπος της διεφθαρμένης εξουσίας, παπάς) παρά ονόματα, και τείνουν να αλληλεπιδρούν μέσω αυτών, προσδίδοντας στο γενικότερο κλίμα και ύφος του φιλμ μια αφηρημένη χροιά και μια αποσπασματικότητα – αν και το «απομονωμένο σκηνικό» στο οποίο εξελίσσεται του παρέχει το άλλοθι να μην υποχρεούται να μοιάζει απόλυτα ρεαλιστικό. Η ερμηνεία του Scott επιχειρεί κάτι γενναίο (και ενδεχόμενα «επιζήμιο» για την καριέρα του) : ενσαρκώνει έναν παιδεραστή, χαρακτήρα που το κινηματογραφικό κοινό – κι ας βρισκόμαστε στις αρχές του ’60 – δεν είχε μάθει ακόμα να αποδέχεται!

Tirez sur le pianiste (1960)

Tirez sur le pianiste (1960)

ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΤΕ ΤΟΝ ΠΙΑΝΙΣΤΑ

92 min  -  Crime - Drama - Thriller

Σκηνοθεσίαα: François Truffaut

Με τους Charles Aznavour, Marie Dubois, Nicole Berger, κλπ

Αυτή ήταν η δεύτερη ταινία του François Truffaut, μετά το πετυχημένο, "Τα 400 Χτυπήματα". Τα σενάριο προέρχεται από τον συγγραφέα αστυνομικής παραλογοτεχνίας, David Goods. Με την ταινία αυτή θέλησε να ξεφύγει από την τυποποίηση ταινιών του στιλ "Τα 400 Χτυπήματα". Πρόκειται γiα ταινία τύπου Film Noiar, που παραπέμπει σε στοιχεία ταινιών B-movies και ασχολείται με ανθρώπους κατώτερης πνευματικής στάθμης, απατεώνες και ανεπρόκοπους. Με εξαίρεση τον κεντρικό ήρωα Edouard, που τον υποδύεται ο Charles Aznavour. Αυτός είναι ένας διάσημος πιανίστας που δίνει ρεσιτάλ πιάνου, όλα όμως έρχονται τούμπα στη ζωή του, όταν μαθαίνει ότι,την επιτυχία του την οφείλει εν μέρει στην απιστία της γυναίκας του, η οποία υπέκυψε στον εκβιασμό του ιμπρεσάριου, και προκειμένου να βοηθήσει την καριέρα του άντρα της, υπέκυψε στις ορέξεις του. Το βάρος της συνείδησής της την αναγκάζει να τα εξομολογηθεί όλα στον άντρα της. Αυτός οργισμένος αποχωρεί και εκείνη πηδάει από το παράθυρο του 5^ου ορόφου και αυτοκτονεί!

Υπό το βάρος των γεγονότων, o Edouard, αλλάζει το όνομά του και πιάνει δουλειά θώ ως πιανίστας σε ένα μέτριας ποιότητας μπαρ της γειτονιάς. Εκεί σχετίζεται με την σερβιτόρα Λένα, (Marie Dubois), η οποία θέλει να τον συνεφέρει και να τον ξανακάνει διάσιμο πιανίστα. Τα αδέλφια του όμως έχουν μπλέξει με αντίπαλη συμμορία και ζητούν την βοήθειά του. Τότε συμβαίνουν απαγωγές, κυνηγητά και μπόλικο πιστολίδι. Επειδή δεν υπήρχε άνεση χρηματοδότησης για την ταινία, ο Truffaut γύρισε πολλές σκηνές στους δρόμους του Παρισιού, ενώ το σενάριο προσαρμοζόταν κάθε φορά, ανάλογα με τα δεδομένα της στιγμής. Το σινεφίλ κοινό την λάτρεψε την ταινία. Η πλατιά μάζα του κοινού όμως δεν είχε την ίδια γνώμη. Έτσι η ταινία γνώρισε παταγώδη οικονομική αποτυχία, με αποτέλεσμα ο Truffaut να καταφύγει σε πιο συμβατικές ταινίες στο μέλλον.

Στο opensubtitles, είχαν ανέβει από άγνωστο Ελληνικοί υπότιτλοι, που προέρχονταν όμως από μετάφραση Αγγλικών υποτίτλων. Πολλοί γνωρίζεται το τι μειονέκτημα υπάρχει σε τέτοια περίπτωση. Έκατσα λοιπόν και μετέφρασα τους υπότιτλους από την αρχή, από τα Γαλλικά 

La Vérité (1960)

La Vérité (1960)

Η ΑΛΗΘΕΙΑ

122 λεπτά  -  Drama

Σκηνοθεσία Henri-Georges Clouzot

Με την Brigitte Bardot

Την Brigitte Bardo μας την πρωτοπαρουσιάζανε σαν μία σέξι, ξανθή, χυμώδη νεαρά που με την απελευθερωμένη στάση της στα ζητήματα του sex ξεσήκωνε τον ανδρικό πληθυσμό και σκανδάλιζε τους πουριτανούς. Σύσσωμα τα μέσα ενημέρωσης αβαντζάριζαν αυτή της την εικόνα και όταν την καθιερώσανε στις μάζες,  πέσανε σαν κανίβαλοι να την κριτικάρουν και να την παρουσιάζουνε ως ατάλαντη νεαρά που το μόνο της προσόν ήτο η ικανότητα να δείχνει τα κάλλη της.  Βέβαια για όποιον είχε κριτική ματιά καταλάβαινε πως η κοπέλα αυτή σηματοδοτούσε κάτι παραπάνω. Την απαρχή μιας νέας εποχής στο θέμα «σεξουαλική απελευθέρωση». Πράγματι, μέχρι τότε οι χαρακτήρες γυναικών που ενσάρκωνε η Brigitte Bardot, ήταν για τον συντηρητικό κινηματόγραφο απλά πορνίδια, γυναίκες fatαλ και παραδείγματα προς αποφυγή. Πρώτη φορά μας παρουσιάζεται ηρωίδα σε έργα που να ερμηνεύει ρόλους των κατακριτέων μέχρι τότε γυναικών και να διεκδικεί το δικαίωμα να γίνεται αποδεκτή με αυτή της την συμπεριφορά της από την κοινωνία.

Κάποτε η εικόνα που έπλασαν γι αυτήν τα μέσα ενημέρωσης κούρασαν τόσο την ίδια όσο και το περιβάλλον της, Θέλησαν λοιπόν να την βάλουν να πρωταγωνιστήσει σα μία δραματική ταινία για να αποδείξουν ότι διέθετε και ταλέντο υποκριτικής εκτός από σεξ-απίλ. Διάλεξαν τότε ένα σοβαρό σκηνοθέτη που είχε γίνει θρύλος με ταινίες του όπως «Το Κοράκι», «Το Μεροκάματο Του Τρόμου», «Οι Διαβολογυναίκες» και άλλα. Αυτός ήταν ο Georges Clouzot.

Μερικοί υποστηρίζουν ότι ο Clouzot που ήθελε να γυρίσει μια δραματική ταινία, προέβλεψε το υποκριτικό  ταλέντο της Bardot στα δράματα και την επέλεξε για τον ρόλο! Δύσκολα το πιστεύω! Το σενάριο το έγραψε ο ίδιος και ως παρτενέρ της επιλέγει ένας ικανότατος ηθοποιός του θεάτρου, ο Sami Frey, ο οποίος υποδύεται τον Ζιλμπέρ Τελιέ, τον τελευταίο εραστή της και πρώην αρραβωνιαστικό της αδελφής της. Η ίδια υποδύεται την Ντομινίκ, ένα όμορφο και σεξουαλικά απελευθερωμένο κορίτσι που λόγω του χαρακτήρα της είναι το μαύρο πρόβατο της οικογένειάς της.

 Αντίθετα, η αδελφή της η Αννή είναι το καλό κορίτσι, το επιμελές και ταλαντούχο στην μουσική. Στον κύκλο της γνώρισε και συνδέθηκε με τον εξίσου ταλαντούχο νεαρό μουσικό, τον Ζιλμπέρ. Αυτός όταν θα γνωρίσει την Ντομινίκ, την αδελφή της Αννή, θα νιώσει μια ακαταμάχητη έλξη γι αυτήν και θα την πολιορκεί συνεχώς. Αυτή τελικά του δίνεται νομίζοντας πως έτσι θα τον καλμάρει και θα την αφήσει ήσυχη. Στην πραγματικότητα όμως μετά από αυτό τον ερωτεύεται και είναι πρόθυμη να παρατήσει τον συνήθη τρόπο ζωής της και να του αφιερωθεί.

Αντίθετα αυτός έχοντας προφανώς εκτονωθεί μαζί της βρίσκει κάθε δικαιολογημένη ή μη ευκαιρία για να καυγαδίζει μαζί της. Στο τέλος μετά από μία σκηνή ζηλοτυπίας την εγκαταλείπει και ξαναγυρίζει στην Αννή προγραμματίζοντας να την παντρευτεί.

Η Ντομινίκ πέφτει σε κατάθλιψη, προμηθεύεται ένα όπλο και σκοπεύει να αυτοκτονήσει. Φίλος της την συμβουλεύει πως για να έχει αξία μια αυτοκτονία πρέπει να γίνεται ενώπιον αυτού που είναι υπεύθυνος για την αυτοκτονία της. Πράγματι, αυτή επισκέπτεται τον Ζιλμπέρ μα σκοπό να αυτοκτονήσει μπροστά του. Αυτός νομίζοντας ότι πιθανόν θα την αποτρέψει, της φέρεται με σκαιότητα για να την κάνει να πιστέψει πως δεν είναι ο άνθρωπος που αξίζει να αυτοκτονήσει γι αυτόν. Της μιλά υποτιμητικά λέγοντάς της ότι ποτέ δεν την αγάπησε και η παρουσία της του προκαλεί εμετό! Αυτή τότε τα παίρνει, κατά τα κοινώς λεγόμενα, στο κρανίο και ενώ έχει στραμμένο το πιστόλι της προς το κεφάλι της, το στρέφει με οργή κατά του Ζιλμπέρ και το αδειάζει επάνω του! 

Συνειδητοποιώντας τι έκανε στρέφει το πιστόλι προς τον εαυτό της και αποπειράται να αυτοκτονήσει. Το πιστόλι όμως είναι πια άδειο και δεν της μένει άλλη επιλογή από το να αυτοκτονήσει με το γκάζι. Την προλαβαίνουν όμως και παρ’ ότι είναι σε κωματώδη κατάσταση, την σώζουν. Έτσι παραπέμπεται σε δίκη για την δολοφονία του Ζιλμπέρ!

Και εδώ βρίσκουμε όλη την ουσία της ταινίας. Ενώ το νομικό καθεστώς προβλέπει να αντιμετωπίζονται διαφορετικά τα εγκλήματα εν βρασμό ψυχής και ερωτικού πάθους από τις εν ψυχρό δολοφονίες, Το δικαστικό κατεστημένο και η μικροαστική κοινωνία δεν εννοεί να συμβιβαστεί με την ιδέα πως ένα άτομο αυτής της ηθικής υπόστασης θα μπορέσει να κάνει χρήσει τον όποιων ευεργετημάτων προβλέπει ο νόμος για την περίπτωσή της. Άδικα προσπαθεί ο δικηγόρος της να πείσει το δικαστήριο πως ανεξάρτητα από το όποιο ηθικό υπόβαθρο της κοπέλας, αυτή ενήργησε εν βρασμό ψυχής και συνέπεια ερωτικού πάθους. Σύσσωμη η κατηγορούσα αρχή την ειρωνεύεται, την προπηλακίζει και της πετάει κατάμουτρα ότι είναι ψεύτρα, πως ποτέ δεν αγάπησε τον Ζιλμπέρ και τα περί αυτοκτονίας είναι θέατρο από μέρους της, διότι προέβλεψε πως θα την προλαβαίνανε.

Τελικά η Ντομινίκ θα καταφέρει με δραματικό τρόπο να πείσει το δικαστήριο ότι η αλήθεια είναι αυτή που υποστήρζε και επέμενε.

Στην παρούσα ταινία η Brigitte Bardot δεν αποβλέπει να αποδημήσει την εικόνα της που την έκανε γνωστή στο κοινό. Εξακολουθεί να υποδύεται το φιλήδονο, σεξουαλικά απελευθερωμένο θηλυκό. Αυτό που θέλει να πείσει είναι το ότι αν ο νόμος προβλέπει διαφορετική αντιμετώπιση για φόνο εκ προμελέτης από τους φόνους εξ αμελείας, εν βρασμό ψυχής,  εξ ερωτικού πάθους, τότε πρέπει να εφαρμόζεται ανεξάρτητα αν η δράστης είναι καλόγρια ή γυναίκα ελαφρών ηθών.

Οι υπάρχοντες Αγγλικοί υπότιτλοι της παρούσας που ταινίας είναι σκουπίδια και πολύ περιληπτικοί. Το ίδιο οι Ισπανικοί και Πορτογαλικοί που είναι ακριβής μετάφραση των

Αγγλικών. Αναγκάστηκα λοιπόν να χρησιμοποιήσω τους Ιταλικούς που είναι ακριβής μεταφορά των λεγομένων στα Γαλλικά.  Ιταλικά όμως δεν γνωρίζω. Έτσι χρησιμοποίησα τους χρόνους των Ιταλικών και μετέφρασα τα Γαλλικά σχεδόν εξ ακοής. Δεν μπορώ να εγγυηθώ το αποτέλεσμα, εγγυώμαι όμως ότι είναι πολύ καλλίτεροι από το να είχε μεταφράσει ο οποιοσδήποτε τους Αγγλικούς.

Visit to a Small Planet (1960)

Visit to a Small Planet (1960)

Ο Τζέρι Λούις στο Διάστημα

Με φίλο μου είχαμε προ καιρού συζήτηση σχετική με τον Τζέρι Λούις. Συγκεκριμένα αναρωτιόμαστε πως συνέβαινε στα νιάτα μας να τρέχαμε σαν τρελοί να δούμε κάθε νέα ταινία του, ενώ τώρα δεν έχουμε τον ίδιο ενθουσιασμό με παλιά. Έκατσα και το μελέτησα το θέμα και κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτό οφείλετε στο ότι οι ταινίες του που σήμερα κυκλοφορούν σε DVD είναι ως επί το πλείστον «κουλτουριάρικες» και για «σινεφίλ». Εμείς όμως τα χρόνια εκείνα δεν πηγαίναμε να δούμε τις ταινίες του για να μορφωθούμε καλλιτεχνικά και να προβληματιστούμε, αλλά για να κάνουμε χαβαλέ και να γελάσουμε όπως γελούσαμε με τις ταινίες του «Χοντρού-Λιγνού». Έψαξα λοιπόν να βρω ταινίες του αυτής της κατηγορίας, αλλά μόνο για την ταινία «Visit to a Small Planet» βρήκα υπότιτλους και μάλιστα μόνο στα Ισπανικά και Πορτογαλικά! Ανέλαβα λοιπόν να πραγματοποιήσω μια πολύ δύσκολη και επίπονη μετάφραση σχετικά με τις δυνατότητές μου. Ζητώ την κατανόησή σας αν στο κείμενο εμφανίζονται δυο τρεις ασάφειες, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι το νόημα της υπόθεσης δεν επηρεάζεται καθόλου. 

Η υπόθεση μας παρουσιάζει τον Τζέρι Λούις ως εξωγήινο, κάτοικο ενός πλανήτη που οι κάτοικοί του ζουν αιώνια! Αν και με τα δεδομένα της γης αυτός είναι ενήλικος, για τα δεδομένα του πλανήτη του είναι ακόμα παιδί. Και μάλιστα παιδί σκανδαλιάρικο και ανυπάκουο.

Με τους συμμαθητές του παρακολουθεί εντός ενός ιπτάμενου δίσκου μαθήματα γεωγραφίας του ηλιακού μας συστήματος από τον δάσκαλό του. Κάποια στιγμή εντυπωσιασμένος από την ζωή στη γη την κοπανάει από το δάσκαλο και προσγειώνεται στη Καλιφόρνια προκειμένου να μελετήσει τους ανθρώπους της γης. Τι τα θέλετε όμως.

Είτε εξωγήινος, είτε γήινος ο Τζέρι Λούις μας κάνει να ξεκαρδιζόμαστε μα τις γκάφες και τις γκριμάτσες του.

Το να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες του σεναρίου δεν θα είχε κανένα νόημα. Ελπίζω να πρόσφερα κάτι στους νοσταλγούς των χρόνων «Τζέρι Λούις».

La maschera del demonio (1960)

La maschera del demonio (1960)

Η Μάσκα του Σατανά

Σκηνοθεσία: Mario Bava

Σενάριο: Ennio De Concini, Mario Serandrei, Nikolay Gogol

Είδος: Horror ΔΕ 60, Mario Bava

Διάρκεια: 1h 27m

Γλώσσα: Italian, English

Παίζουν:

Barbara Steele: Princess Asa Vajda

John Richardson: Dr. Andreas Gorobec

Andrea Checchi: Dr. Choma Kruvajan

Ivo Garrani: Prince Vajda

 Arturo Dominici: Igor Javutich

Enrico Olivieri: Constantine Vajda

Υπότιτλοι: Ελληνικοί μεταφρασμένοι από εμένα.

    Ο Mario Bava ξεκίνησε ως υπεύθυνος φωτογραφίας αλλά ολοκλήρωσε σημαντικές ταινίες τρόμου διαφόρων σκηνοθετών.

Το γεγονός δεν πέρασε απαρατήρητο από το στούντιο που εργαζόταν, έτσι τον εμπιστεύτηκαν και του ανάθεσαν να σκηνοθετήσει έργο της δικής του επιλογής. Και τότε η αποκλειστικότητα των Αγγλοσαξόνων στις ταινίες

γοτθικού τρόμου έληξε. Ο Mario Bava στράφηκε στους Ρωσικούς λαϊκούς θρύλους και δημιούργησε ένα σαγηνευτικό παραμύθι μου διαδραματίζεται στην Μολδαβία. Με την ενέργειά του αυτή ο Mario Bava δημιούργησε την Ιταλική Σχολή ταινιών Γοτθικού τρόμου. Συνεργάτες του αναδείχτηκαν σε Μετρ του είδους των ταινιών τρόμου, ενώ πολλοί από αυτούς μεταλαμπάδευσαν το... ευγενές αυτό είδος στην Αμερική!

Ο Mario Bava είχε την τύχη στο πρώτο του αυτό ολοκληρωμένο κινηματογραφικό ξεκίνημα να βρει μια νέα πρωταγωνίστρια που οι ρόλοι της σε ταινίες τρόμου της πήγαιναν γάντι. Πρόκειται για την Αγγλίδα ηθοποιό Barbara Steele η οποία απογοητευμένη που στην πατρίδα της δεν της έδιναν ρόλους, μετανάστευσε στην Ιταλία προς αναζήτηση νέας καριέρας. Κι επέτυχε διάνα! Το κορίτσι με τα μαύρα, κορακίσια μαλλιά και την απόκοσμη ομορφιά αναδείχτηκε σε βασίλισσα των ταινιών τρόμου.

    Στην συγκεκριμένη ταινία κρατά δύο ρόλους. Από την μία υποδύεται την πριγκίπισσα αδελφή του ηγεμόνα της Μολδαβίας κατά τον μεσαίωνα, η οποία λάτρεψε τον Σατανά, έγινε σατανίστρια και γι αυτό καταδικάστηκε σε θάνατο στην πυρά, αφού προηγουμένως ο δήμιος της καρφώσει στο πρόσωπό της την μάσκα του σατανά!

    Την ώρα της εκτέλεσής της όμως ενέσκηψε φοβερή καταιγίδα και λόγο της έντονης βροχόπτωσης δεν ήταν δυνατόν να ανάψουν φωτιά και να την κάψουν. Την ενταφίασαν λοιπόν σε μια σαρκοφάγο μέσα σε μια σπηλιά και πάνω από την σαρκοφάγο της έστησαν έναν σταυρό για να καθηλώνει την μάγισσα αιωνίως στο μνήμα της.

Και φθάνουμε μερικούς αιώνες αργότερα όπου την Μολδαβία ηγεμονεύει ένας απόγονος του αδελφού της μάγισσας που έχει και μια κόρη, την Κάτια, η οποία ως απόγονος της μάγισσας είναι ολόιδια αυτής. Φυσικά και τον ρόλο αυτό κρατά η Barbara Steele. Κάποτε ένας καθηγητής με τον βοηθό του, πηγαίνοντας σε ένα συνέδριο στην Μόσχα, διέρχονται από το συγκεκριμένο τόπο στην Μολδαβία. Λόγο μιας βλάβης της αμαξάς τους ερευνούν την περιοχή και ανακαλύπτουν την σπηλιά που είναι τοποθετημένη η σαρκοφάγος της μάγισσας. Ο Καθηγητής προσπαθεί να περιεργαστεί την σαρκοφάγο όταν του επιτίθεται μια νυχτερίδα. Προσπαθώντας ο καθηγητής να την αποκρούσει με το ραβδί του, χτυπά και κομματιάζει τον πέτρινο σταυρό που επί αιώνες κρατούσε καθηλωμένη την μάγισσα στην σαρκοφάγο της. Τότε εμφανίζεται η κόρη του ηγεμόνα, η Κάτια, που ζητά να μάθει τη γυρεύουν οι ξένοι.

    Αυτοί εξηγούν πως συνέβη μια βλάβη στην άμαξά τους και περιμένουν να την επισκευάσει ο αμαξάς. Αυτή τότε τους προσκαλεί να διανυκτερεύσουν στο παλάτι. Και αυτή μέλει να είναι η φρικιαστικότερη βραδιά! Η μάγισσα μην έχοντας πια τον σταυρό να την καθηλώνει στην συκοφάγο της, ανασταίνεται! Ανασταίνει και τον εραστή συνεργάτη της και εκμεταλλευόμενη την ομοιότητά της με την Κάτια, τρυπώνει ανάμεσα στους –ακόμα- ζωντανούς και τους βρικολακιάζει με τον τρόπο της!

    Εδώ ο Mario Bava, σαν καλλιτέχνης της φωτογραφίας, μας επιδεικνύει το μεγάλο του ταλέντο στην ασπρόμαυρη εικόνα. Απόκοσμες και ανατριχιαστικές σκηνές από βρικόλακες που εγείρονται και καταδιώκουν ζωντανούς! Κατά πολλούς είναι η ανώτερη ασπρόμαυρη ταινία τρόμου στην ιστορία του κινηματογράφου.

Can-Can 1960

Can-Can 1960

Σκηνοθεσία: Walter Lang

Συγγραφείς: Dorothy Kingsley (σενάριο), Charles Lederer (σενάριο) και ένας ακόμη.

Παίζουν: Frank Sinatra, Shirley MacLaine και Maurice Chevalie
ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ δικής μου μετάφρασης. Δεν μετέφρασα μόνο την πρόζα αλλά και τους στοίχους των τραγουδιών.

Το The can-can ήταν χορός από τη Γαλλία που χορευόταν από χορεύτριες του καμπαρέ και απαιτούσε από αυτές κινητικότητα και υψηλή ενέργεια. Οι χορεύτριες ήταν ενδεδυμένες με κοστούμια που αποτελούντο από εσώρουχα με μακριά μπατζάκια μαύρες κάλτσες και κοντές φούστες που οι χορεύτριες τις ανέμιζαν παραπέμποντας σε σεξουαλικά υπονοούμενα.

Το γεγονός αυτό ξεσήκωσε τους ηθικολόγους της εποχής που πέτυχαν την απαγόρευση και το διωγμό του χορού. Λαθραία τα καμπαρέ παρουσίαζαν αυτό το χορό με συχνές ευτράπελες επεμβάσεις τις αστυνομίας. Στην ταινία; «Moulen Ruse» βλέπουμε σκηνές του χορού αυτού όπου ο ζωγράφος Henri de Toulouse-Lautrec αποδεικνύεται ένθερμος θαυμαστής του.

Με θέμα το can-can ανέβηκε παράσταση του Κόουλ Πόρτερ  στο Broadway. Παίχτηκε εκεί για δύο χρόνια στο θέατρο Shubert της Νέας Υόρκης από το 1953 έως το 1955. Πρωταγωνιστούσαν οι: Lilo, Hans Conreid, Peter Cookson κι η Gwen Verdon. το 1960 το θεατρικό έργο μεταφέρθηκε με αρκετές αλλαγές στον κινηματογράφο. Πολλά από τα τραγούδια της αρχικής παράστασης αντικαταστήθηκαν από άλλα του Κόουλ Πόρτερ. Το κοινό το υποδέχτηκε με ενθουσιασμό, όχι όμως και οι κριτικοί που συγκρίνοντάς πιθανόν με την θεατρική παράσταση δεν τους άρεσε και το καυτηρίασαν.

Πυρά δέχτηκε ο Frank Sinatra ότι ήταν στον κόσμο του καθώς και η Shirley MacLaine η οποία κατηγορήθηκε ως άκαμπτη και χωρίς νεύρο, κοινός ξυλάγγουρο. Σήμερα μετά από τόσα χρόνια, εμείς που δεν έχουμε παρακολουθήσει καμία παράσταση στο Broadway και δεν έχουμε προκαταλήψεις μπορούμε να πούμε ότι το παρόν έργο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αριστούργημα, δεν παύει όμως να αποτελεί μια ευχάριστη ταινία μιούζικαλ με ενδιαφέροντα τραγούδια και χορούς. Μας μπάζει δε με εύθυμο τρόπο σε μια εποχή (Μπελ επόκ) που έχει παρέλθει ανεπίστρεπτοι. Για τον Frank Sinatra να πούμε ότι μπορεί να ήτανε κατώτερος τον περιστάσεων για τους θιασώτες του Broadway, αλλά για μας δεν παύει να είναι ο Frank Sinatra.

Όσο για την η Shirley MacLaine, μπορεί να μην είναι η γλυκιά και τρυφερή φιγούρα που μας είχε συνηθίσει, είναι όμως αξιόλογη χορεύτρια διότι βρέθηκε στο στοιχείο της. Για όσους δεν το γνωρίζουν η κοπέλα ξεκίνησε την καριέρα της ως χορεύτρια. Αργότερα όταν συνειδητοποίησε ότι λόγο του ύψους της δεν θα μπορούσε να κάνει σημαντική καριέρα στο κλάδο αυτό, στράφηκε στην υποκριτική

Έχομε και τον και Maurice Chevalier ο οποίος είναι ο απαραίτητος μαϊντανός στις Αμερικανικές ταινίες με θέμα το Παρίσι, όπου κι εδώ κάνει αυτό που ξέρει να κάνει πολύ καλά.

Μια και το ενδιαφέρον της ταινίας εξαντλείται στο χορό και στα τραγούδια, δεν συντρέχει λόγος να ασχοληθούμε με την περίληψη της υπόθεσης.

Η φίλη moucca έχει κάνει ενδιαφέρουσα παρουσίαση της ταινίας στο Blue-WhiteGT και όσοι από σας έχετε πρόσβαση στο ανωτέρω ΜΠΛΟΚ θα βρείτε ενδιαφέρουσες πληροφορίες.