Variété (1925)

Variété (1925)

ΒΑΡΙΕΤΕ

Σε σκηνοθεσία του Ewald André Dupont 
Μετάφραση μασοτίτλων: Γιάννης από Ανάβυσσο

Το 1956 η ταινία Βαριετέ (Trapeze) με τους Burt Lancaster, Tony Curtis και Gina Lollobrigida  μας είχε ξετρελάνει σαν πιτσιρικάδες. Ψάχναμε στης αυλές μας να βρούμε τίποτε σωλήνες και σίδερα που θα παίζαν τον ρόλο μονόζυγου και να μπορέσουμε να επαναλάβουμε τα συγκλονιστικά ακροβατικά νούμερα της ταινίας. Μερικές δεκαετίες αργότερα, και ψάχνοντας τις ταινίες του βωβού κινηματογράφου, διαπιστώνω ότι η ταινία του 1956 δεν ήταν και τόσο πρωτότυπη. Η κύρια ιδέα της ταινίας είναι κλεμμένη από αυτής του 1925: “Variete”. Ένας από τους λόγους που δεν με πολύτραβάνε oι σύγχρονες ταινίες είναι ότι λόγο του ότι έχω παρακολουθήσει πολλές παλιές,  διαπιστώνω πως πολλές από τις νέες περιέχουν κλεμμένες ιδέες από τις παλιές, γεγονός που με ξενερώνει!

Να αναφέρουμε λοιπόν τα σχετικά για την ταινία του 1925 «Variete». Πρόκειται για Γερμανική ταινία που αρχικά είχε μήκος 2.844 μέτρα. Στην Αμερική το θέμα της σκανδάλισε και θεωρήθηκε ανήθικο με αποτέλεσμα να κοπούν κάμποσα μέτρα της ταινίας. Και έτσι πετσοκομμένη όμως σημείωσε μεγάλη επιτυχία και αναγορεύτηκε ως η ταινία της χρονιάς! Οι πόρτες του Χόλυγουντ άνοιξαν για τον σκηνοθέτη Ewald André Dupont, αυτός όμως δεν μπόρεσε να επαναλάβει καμία παρόμοια επιτυχία και κατέληξε να κάνει B-movies ταινίες.

Το σενάριο της ταινίας ξεκινά με τον διευθυντή φυλακών να ανακοινώνει σε έναν κατάδικο ότι έχει υποβληθεί αίτηση χάριτος γι αυτόν και πρέπει μα γνωμοδοτήσει και ο ίδιος περί τούτου. Προκειμένου λοιπόν να λάβει την απόφασή του ρωτά τον κατάδικο μήπως άλλαξε γνώμη και είναι τώρα πρόθυμος να μιλήσει, δεδομένου ότι όπως φαίνεται κατά την δίκη και επί 10 χρόνια δεν έχει αρθρώσει λέξη για τους λόγους που τον έκαναν να εγκληματήσει. Τότε αυτός για πρώτη φορά σπάει την σιωπή του και αφηγείται την ιστορία του.

Ο Μπος λοιπόν (Emil Jannings ) - έτσι λεγόταν ο κατάδικος - ήταν με την γυναίκα του ακροβάτες του τσίρκου. Κάποιο ατύχημα του συνέβη όμως και αναγκάστηκε να αποσυρθεί και να γίνει ιδιοκτήτης ενός φτηνιάρικου θεάματος που εμφανίζεται στα πανηγύρια και παρουσιάσει ένα σόου με υποτίθεται «σέξι» κορίτσια. Μέσα του όμως τον τρώει το σαράκι κάποια στιγμή να επιστρέψει στην παλιά του δουλειά. Κάποτε ένας φίλος του καπετάνιος του παρουσιάζει μια νεαρή χορεύτρια, την Berta-Marie ( Lya De Putti ) την οποία είχε παραλάβει μαζί με την μητέρα της σε κάποιο ταξίδι. Η μητέρα όμως κατά την διάρκεια του ταξιδιού πέθανε και η κοπέλα έμεινε ορφανή και μόνη στον κόσμο. Ζητά δε από τον Μπος να εκμεταλλευτεί τις χορευτικές ικανότητες της κοπέλας και να την βολέψει κάπου στο σόου του. Αυτός εντυπωσιάζεται από την εξωτική ομορφιά της κοπέλας και τον αισθησιακό χορό της, την προσλαμβάνει και αυτή αναδεικνύεται αστέρι πρώτου μεγέθους στον χορό. Τότε αυτός ξελογιάζεται μαζί της, εγκαταλείπει γυναίκα και παιδί και φεύγει μαζί της στο Βερολίνο όπου αφού την εκπαιδεύει σαν ακροβάτησα πραγματοποιεί μαζί της το όνειρό του, επανερχόμενος στον χώρο του θεάματος ως ακροβάτης.

Και κάποτε καταφθάνει για εμφανίσεις στο Βερολίνο ένας διάσημος ακροβάτης, ο Αρτινέλι. Αυτός όμως δηλώνει ότι δυστυχώς πρέπει να ακυρωθούν οι εμφανίσεις του διότι στην τελευταία του εμφάνιση στο Λονδίνο τραυματίστηκε ο αδελφός και συνεργάτης του. Τότε κάποιος τον πείθει να προσλάβει ως βοηθό τον Μπος και την σύντροφό του, διότι ο Μπος θα είναι ο ιδανικός συνεργάτης του Αρτινέλι. Πράγματι τον πείθει και οι τρεις τους σχηματίζουν το τρίο Αρτινέλι και θριαμβεύουν στα θεαματικά τους ακροβατικά νούμερα, ιδίως στο εντυπωσιακό σάλτο μορτάλε με τριπλό άλμα του Αρτινέλι.

Ο ερωτύλος όμως Αρτινέλι έχει εντυπωσιαστεί με την ομορφιά της Berta-Marie και της την πέφτει. Αυτή στην αρχή αντιστέκεται αλλά στο τέλος υποκύπτει στην μεγάλη του επιμονή.

Όταν ο Μπος αντιλαμβάνεται ότι η κοπέλα του τον απατά, θολώνει το μυαλό του και γίνεται ότι γίνεται.

Με τα σημερινά κριτήρια η ταινία δεν είναι παρά ένα τετριμμένο μελό. Την εποχή όμως εκείνη το κοινό πάθαινε παροξυσμό για τέτοιου είδους μελό και η ταινία αποθεώθηκε. Η ταινία έκανε πάταγο στην Ευρώπη και στην Αμερική αν και πετσοκομμένη από την λογοκρισία παίχτηκε για πάνω από έξι εβδομάδες στο Ριάλτο στην Νέα Υόρκη. Ανακηρύχτηκε η ταινία της χρονιάς το δε N.Y. Time την συμπεριέλαβε στις δέκα κορυφαίες ταινίες του 1926.

Για τον Emil Jannings να πούμε ότι ξεκίνησε ως ηθοποιός του θεάτρου καιν κατόπιν μετεπήδησε στο σινεμά και μετείχε σε αρκετές επιτυχημένες ταινίες όπως στις «Μανταμ Μποβαρή», «Η Γυναίκα του Φαραώ», κ.α. Αλλά μεγάλη ήταν η επιτυχία της συνεργασίας του με τον Murnau στην ταινία "Ο Τελευταίος Άνδρας" όπου και αναγορεύτηκε ως ο σπουδαιότερος ηθοποιός του κόσμου! Με την φήμη που απέκτησε κατάφερε μια προνομιούχο σύμβαση με την Paramount το 1927. Η τραχιά Γερμανική προφορά του όμως δεν του επέτρεψε να συνεχίσει την καριέρα του όταν ο κινηματογράφος έγινε ομιλών. Επέστρεψε στην Γερμανία όπου μετείχε στην ταινία «Γαλάζιος Άγγελος» και αργότερα συμμετείχε σε ταινίες που προπαγάνδιζαν το Ναζιστικό καθιστός. Όταν οι σύμμαχοι μπήκαν στο Βερολίνο τους υποδέχτηκε κρατώντας τα βραβεία και τις διακρίσεις που απεκόμισε στην Αμερική για να τους δείξει ότι στην πραγματικότητα ήταν συνδεδεμένος με τους δυτικούς συμμάχους. Προτίμησε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση του ηθοποιού για να ξεχαστεί το παρελθόν του. Πέθανε το 1950 από κύρωση του ήπατος.

The Phantom of the Opera (1925)

The Phantom of the Opera (1925)

Το φάντασμα της Όπερας

Σκηνοθεσία: Rupert Julian

Από το μυθιστόρημα του Gaston Leroux

Με τους Lon Chaney, Mary Philbin, Norman Kerry
Ενσωματωμένοι Ελληνικοί μεσότιτλοι
μεταφρασμένοι από εμένα

Η πιο αυθεντική μεταφορά του μυθιστορήματος του Gaston Leroux, «Το Φάντασμα Της Όπερας», στην οθόνη είναι αυτή του Rupert Julian του 1925. Το έργο είναι horror και όχι μουσικό όπως παρουσιάστηκε αργότερα στα διάφορα remake.

Το DVD της ταινίας το είχα παραγγείλει στο εξωτερικό για να έχω την πιο πρόσφατα αποκατεστημένη κόπια και για να μπορέσω να μεταφράσω τους μεσότιτλους κατευθείαν από την ταινία. Όταν τελείωσα με την μετάφραση, με οδύνη έμαθα ότι κάποια εφημερίδα προσφέρει το DVD με Ελληνικούς υπότιτλους. Η οδύνη μου αφορούσε το τσάμπα κόπο (έτσι νόμιζα) που έκανα για την μετάφραση. Όταν είδα το DVD αυτής της εφημερίδας σκέφτηκα:

ευτυχώς που έκανα την μετάφραση! Σκέτη σκουπίδι η ποιότητα αυτής της ταινίας!

Στη συνέχεια αναδημοσιεύω την παρουσίαση και κριτική της παρούσας ταινίας από έναν άνθρωπο του οποίου την γνώμη πολύ εκτιμώ.

Γράφει λοιπόν ο Ζήσης στο μπλοκ του:

Ζήσης

Επειδή οι περισσότεροι μάθαμε και γνωρίσαμε το φάντασμα της όπερας από την οπερατική διασκευή του Andrew Lloyd Webber για το Broadway και επειδή έχει μια κάποια απόκλιση από το βιβλίο του Gaston Leroux, σας προτείνουμε να δείτε την εκδοχή του 1925, η οποία αφενός βρίσκεται πιο κοντά στην πρωτότυπη ιστορία και αφετέρου έχει για πρωταγωνιστή τον σταρ του βωβού (και τον απόλυτο ηθοποιό της εποχής για απόκληρους και τρομακτικούς ρόλους) Lon Chaney. Ο «άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα», όπως ήταν γνωστός εκείνη την εποχή, δημιούργησε ο ίδιος τη φιγούρα του φαντάσματος δουλεύοντας μόνος του το μέικ-απ. Η ταινία είναι επίσης γνωστή για τη 17λεπτη έγχρωμη σκηνή του χορού, μία από τις πρώτες χρήσεις χρώματος στην ιστορία του κινηματογράφου

Μπορεί να απουσιάζει η (κλασική πλέον) μουσική του κυρίου Webber, η ταινία αυτή όμως ξεχωρίζει μέσα στην... κλασικότητά της. Μια ακριβή παραγωγή (για την εποχή εκείνη) από τον παραγωγό Carl Laemmle, τον ιδρυτή των Universal Studios.

Και από το ΜΠΛΟΚ: Cinemanews

Γράφει oΠαντελής Φραντζής

«Το φάντασμα της Όπερας υπήρξε πραγματικά. Δεν ήταν, όπως πιστεύαμε για μεγάλο χρονικό διάστημα, ένα επινόημα των ηθοποιών, μία δεισιδαιμονία των διευθυντών, το γελοίο δημιούργημα του ταραγμένου μυαλού των νεαρών κοριτσιών του μπαλέτου, των μητέρων τους, των ταξιθετριών, των υπαλλήλων του βεστιαρίου και της θυρωρού».

Με αυτά τα λόγια, ο Γάλλος δημοσιογράφος Gaston Leroux ξεκινάει το 1910 την καταγραφή της «πραγματικής ιστορίας» του Έρικ, ή αλλιώς του Φαντάσματος της Όπερας. Το ομώνυμο βιβλίο του μπορεί ποτέ να μην θεωρήθηκε κάτι παραπάνω από μέτριο και -δυστυχώς- η συγγραφική του αδυναμία δεν έπεισε και πολλούς για το αληθοφανές της ιστορίας, παρόλα αυτά ο Leroux είχε πετύχει κάτι καλύτερο από ότι ήλπιζε. Όχι μόνο είχε καταγράψει μία από τις ρομαντικότερες ιστορίες τρόμου, δίνοντας πνοή σε ένα από τα σπουδαιότερα, σκοτεινότερα και συνθετότερα τέρατα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, αλλά είχε επινοήσει έναν χαρακτήρα τόσο ζωντανό και παλλόμενο που αργά ή γρήγορα θα έσπαγε τις αλυσίδες του χαρτιού και θα έπαιρνε σάρκα και οστά. Η αναγέννηση του αυτή έγινε -που αλλού- στον, νεοανακαλυφθέντα τότε, κήπο των θαυμάτων, το σινεμά.

Δεν πρέπει να υπάρχει κάποιος που να αγνοεί τον αρχετυπικό μύθο του Φαντάσματος της Όπερας, ωστόσο μία σύντομη αναφορά της υπόθεσης δίνεται παρακάτω για όσους" αδιάβαστους! Στις αρχές του εικοστού αιώνα, η Όπερα του Παρισιού αποτελεί τον ναό των τεχνών και της υψηλής κοινωνίας. Ο κόσμος συρρέει στο μεγαλοπρεπές κτίριο, κατακλύζει τις πολυτελείς σκάλες και συνωστίζεται γύρω από την περίλαμπρη αίθουσα, για να απολαύσει τις αιθέριες μελωδίες, τις ωδές στον ανθρώπινο έρωτα και τα θεία πάθη.

Κάτω από την φανταχτερή πλατεία του θεάτρου, όμως, και μακριά από το εκτυφλωτικό φως του λαμπερού πολυελαίου εκτείνεται μία σκοτεινή άβυσσος. Καταπακτές, αποθήκες, κελάρια, ξεχασμένες αίθουσες βασανιστηρίων, λίμνες ολόκληρες και δαιδαλώδεις κατακόμβες, φυλάνε καλά την φρίκη του λησμονημένου παρελθόντος.. αλλά και κάτι ακόμα. Στον πέτρινο, υγρό Άδη απλώνει το βασίλειό του μία παρανοϊκή μορφή, ένα διεστραμμένο μυαλό, ένας απόκληρος των ανθρώπων, το Φάντασμα.

Ο πόθος του για την πρίμα-ντόνα, Κριστίν θα τον κάνει να ξετρυπώσει από τον σκοτεινό τάφο. Η απέχθεια που εκείνη θα δείξει, σαν αντικρίσει το καταραμένο πρόσωπο πίσω από τη μάσκα, θα ρίξει και τους δύο στα τρομερά βάθη της Όπερας.

Μονάχα συναρπαστικό μπορεί να χαρακτηριστεί το ταξίδι που ο σκηνοθέτης, Rupert Julian, πραγματοποιεί στην πρώτη αυτή κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Leroux. Πρώτα απ’ όλα, είναι αυτή η ασύλληπτη καταγραφή του σκηνικού. Η σύνθεση λήψεων σε φυσικούς χώρους αλλά και ογκώδη στούντιο, μεταφέρουν από τις πρώτες κιόλας στιγμές την παγωμένη αύρα ενός κόσμου χθόνιου και εφιαλτικού. Η αριστουργηματική σκηνή λίγο μετά το ζενερίκ - ίσως η σκηνή- ορόσημο των μπαρόκ, εξπρεσιονιστικών φιλμ τρόμου- με τις σκιές των έντρομων χορευτριών να διαγράφονται στον τοίχο του πέτρινου υπογείου, εισάγει το θεατή σε μία πραγματικότητα προορισμένη να στοιχειώσει πολλές από τις νύχτες του.

Δεν είναι, όμως, μονάχα τα εξαιρετικά σκηνικά και οι φροντισμένες σε κάθε λεπτομέρεια λήψεις που κρύβουν το μυστικό της σπουδαίας αυτής ταινίας τρόμου. Το μεγαλείο της οφείλει σε μία μορφή εξίσου μυστηριώδη και ανατριχιαστική με εκείνη του ίδιου του Φαντάσματος. Πρόκειται φυσικά για τον ερμηνευτή του δαιμονικού ήρωα, τον μεγάλο ηθοποιό του Βωβού κινηματογράφου, Lon Chaney.

Φυσιογνωμία γοητευτικά παράξενη, ο Chaney τράβηξε την προσοχή των θεατών και των στούντιο το 1919, στην ταινία «The Miracle Man». Το 1920 παίρνει μέρος στο επιτυχημένο «Treasure Island», ενώ τον πρώτο μεγάλο θρίαμβο ζει με την ερμηνεία του ως Κουασιμόδου, στο «Hunchback of Notre Dame» του 1923. Αυτό που κέντριζε περισσότερο το ενδιαφέρον στο Chaney, ήταν τα τρομερά πρόσωπα που κατάφερνε να παίρνει για κάθε ρόλο του. Μορφές άλλοτε αλλόκοτες και άλλοτε ενοχλητικά φρικιαστικές, δεν οφείλονταν μονάχα στην χρήση του make up. Αν και το όνομά του θεωρήθηκε συνώνυμο του γκροτέσκου μακιγιάζ, ο Chaney λάμβανε τις ακραίες του όψεις χάρη στην πρωτοφανή πλαστικότητα του προσώπου του. Παιδί κωφαλάλων, είχε εξασκηθεί από μικρός στην μιμητική και την αναπαράσταση με το πρόσωπο, αφού κάθε μέρα αναπαριστούσε τα νέα του στην κατάκοιτη μητέρα του. Αυτό, λοιπόν, το ταλέντο υπήρξε το εισιτήριο για την μέγιστη ερμηνευτική αποθέωση. Η διεστραμμένη όψη του στο «Φάντασμα» δεν συντάραξε μονάχα τους θεατές, αλλά και τους ίδιους τους συνεργάτες του, αφού μέχρι το γύρισμα των σκηνών χωρίς τη μάσκα, κρατούσε κρυφή την όψη που είχε διαλέξει για τον ήρωά του. Η ταινία γνώρισε αμέσως επιτυχία και η ερμηνεία του Chaney καταγράφηκε ως μία από τις ρεαλιστικότερες και βαθύτερες στην ιστορία του σινεμά τρόμου.

Ο μύθος του «Φαντάσματος», που γεννήθηκε πριν εκατό χρόνια στο μυαλό ενός αμφιβόλου ποιότητος λογοτέχνη, κατάφερε να παραμείνει ολοζώντανος μέχρι σήμερα. Η θεατρική μεταφορά του Andrew Lloyd Weber, μετέτρεψε το κτήνος του Leroux σε αδικημένο ποιητή, σε καταραμένο εραστή. Οι αναρίθμητες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές μεταφορές προσπάθησαν να πουν και αυτές την εφιαλτική περιπέτεια της Κριστίν στα υπόγεια της Όπερας. Η είδηση πως το Φάντασμα πρόκειται να ξαναεμφανιστεί στη μεγάλη οθόνη, υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Joel Schumaher, περισσότερο προβληματίζει παρά χαροποιεί. Όπως και να ‘χει, ήταν μία μονάχα η φορά που ο Έρικ έδειξε το αληθινό του γκροτέσκο, εφιαλτικό, απεγνωσμένο πρόσωπο στην κάμερα. Και για να το αντικρίσει κανείς, πρέπει να πάει πίσω, στο 1925.

The General 1926

The General 1926

Ο Στρατηγός

Σκηνοθεσία: Clyde Bruckman, Buster Keaton

Σενάριο: Buster Keaton, Clyde Bruckman

Είδος: Action, Adventure, Comedy

Διάρκεια: 1h 7min

Παίζουν:

Buster Keaton = Johnnie Gray

Marion Mack = Annabelle Lee

Glen Cavender = Λοχαγός Anderson

Jim Farley = Στρατηγός Thatcher

Frederick Vroo = Ένας στρατηγός του Νότου

Charles Henry Smith = Ο πατέρας της

Frank Barnes = Ο αδελφός της

Ο «Στρατηγός» θεωρείται, από πολλούς διεθνείς κριτικούς, μια από τις αρτιότερες ταινίες που έχουν ποτέ γυριστεί κι αν κάποιος την παρακολουθήσει, μπορεί εύκολα να καταλάβει τον λόγο που ακόμα και σήμερα αξίζει κάποιος να τη θαυμάζει.

Πρώτα απ` όλα, είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι την ταινία, που θεωρητικά ανήκει στο σλάπστικ, δύσκολα μπορεί κάποιος να την κατατάξει σε ένα μόνο είδος. Ο Buster Keaton έχει καταφέρει να δώσει στο κινηματογραφικό στερέωμα ένα έργο που γλιστράει από την κωμωδία στο δράμα, από το δράμα στη δράση, από την δράση στον πόλεμο, από τον πόλεμο στον ρομαντισμό, από τον ρομαντισμό στην αγωνία (όχι στο θρίλερ, γιατί εκείνη την περίοδο το είδος αυτό δεν υφίσταται με τους μετέπειτα όρους) κι από την αγωνία γυρνάει πάλι πίσω στο κωμικό στοιχείο. Νομίζω δεν υπάρχει κάποιο κινηματογραφικό είδος στο οποίο να μην μπορεί να ενταχθεί, και το καταπληκτικότερο όλων είναι ότι μέσω των μεταβαλλόμενων καταστάσεων, ο θεατής περνά γλυκά κι αρμονικά, όχι εκβιαστικά, από το ένα είδος στο άλλο.

Άλλο ένα στοιχείο που κάνει την ταινία να ξεχωρίσει είναι ότι βρίσκεται πολύ μπροστά από την εποχή της. Αφενός, στην μεγάλη οθόνη, θα υπάρξει μια σκηνή όπου ο Keaton και η Marion Mack θα φιληθούν, κάτι το οποίο στον σύγχρονο θεατή φαντάζει απολύτως φυσικό, αλλά για την εποχή εκείνη δεν παύει ν` αποτελεί πρωτοπορία. Αφετέρου, ακόμα κι ένας σύγχρονος θεατής είναι αδύνατον να μην παρατηρήσει ότι η ταινία είναι μια εξαιρετικά ακριβή παραγωγή που περιέχει, παράλληλα, και τη σκηνή της πτώσης του τρένου, που θα τη δούμε να επαναλαμβάνεται, με παρεμφερή τρόπο, μετά από 31 ολόκληρα χρόνια στην Γέφυρα του Ποταμού Κβάι.

Ο «Στρατηγός», όπως γνωρίζουμε δε, είναι από τις πρώτες ταινίες που αναφέρονται ανοιχτά στον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο με κωμική χροιά, άλλη μια πρωτοπορία της εποχής. Το ζήτημα, βέβαια, είναι ότι εκτός των διαφόρων καινοτομιών που εισάγει, για τον σύγχρονο θεατή δεν καταλήγει να αποτελεί μια ταινία που θα πρέπει να τη δει από τη σκοπιά μιας συγκεκριμένης εποχής για να την εκτιμήσει. Αντιθέτως, ο Keaton έχει καταφέρει να δημιουργήσει στον «Στρατηγό» διαχρονικές εικόνες και διαχρονικά γκαγκ που καταφέρνουν να αιφνιδιάσουν ακόμα κι έναν δύσκολο θεατή.

Το «μεγάλο πέτρινο πρόσωπο» του Buster Keaton με τα διάφορα ακροβατικά του και την απλή, αλλά πάντα εύστοχη σκέψη του, καταφέρνει να κάνει τον θεατή να καρδιοχτυπήσει μαζί του. Η ποικιλία που παρουσιάζει σαν θέαμα, δε, κάνει την ταινία αυτή μια από τις ελάχιστες εξαιρέσεις που, παρά την εποχή της, δεν προτείνονται αποκλειστικά στο σινεφίλ κοινό, αλλά στον οποιονδήποτε πρόθυμο θεατή.

Steamboat Bill Jr.1928

Steamboat Bill Jr.1928

Το Ατμόπλοιο Μπιλ Jr.

Σκηνοθεσία: Charles Reisner, Buster Keaton

Σενάριο: Carl Harbaugh

Είδος: Action, Comedy, Drama

Διάρκεια: 1h 10min

Παίζουν:

Buster Keaton = William Canfield Jr.

Tom McGuire = J.J. King

Ernest Torrence =             William 'Steamboat Bill' Canfield

Tom Lewis = Tom Carter

Marion Byron = Kitty King – Κόρη τουKing

Ο Γουίλι είναι ένας ξεπεσμένος καπετάνιος ατμόπλοιου. Μετά από χρόνια χωρισμού έρχεται να δει ξανά τον πατέρα του. Αυτός θέλει να κάνει τον γιο του αληθινό άντρα, αλλά καταφέρνει να συλληφθεί και να οδηγηθεί στην φυλακή. Ο Γουίλι βάζει σε πείσμα να απελευθερώσει τον πατέρα του.

Εδώ βρίσκεται η απίστευτη σκηνή όπου ένας ολόκληρος τοίχος σπιτιού πέφτει πάνω στον Keaton κι αυτός διασώζεται επειδή τυχαίνει να βρίσκεται στο κενό ενός παραθύρου. Ο τοίχος ήταν κανονικός κι όχι κάποιο ελαφρύ σκηνικό κι ο ηθοποιός ρίσκαρε αληθινά τη ζωή του αν είχε υπολογιστεί και μία ίντσα λάθος. Φυσικά, δεν ήθελε κάποιον κασκαντέρ στη θέση του.

O Μπάστερ Κίτον δουλεύει ως καπετάνιος ενός μικρού ατμόπλοιου στον ποταμό Μισισιπή. Προσπαθεί να μοιάσει του πατέρα του, του Steamboat Bill και να γίνει αυτός ο νεός Steamboat Bill Jr.. Ερωτεύεται όμως την κόρη του επιχειρηματικού αντιπάλου του πατέρα του και τα πράματα περιπλέκονται.

Ως συνήθως, η πλοκή στις κωμωδίες του Κίτον είναι δευτερεύουσας σημασίας. Αυτό που περίμενε ο κόσμος να δει ήταν τι απίστευτα και πόσο επικίνδυνα γκανγκ θα σκαρφιζόταν πάλι ο διάσημος κωμικός. Εδώ η ιστορία κυλάει σχετικά χαλαρά, μέχρι τη στιγμή που θα «σκάσει μύτη» ένας τυφώνας. Από κει και έπειτα και για τα τελευταία 15 λεπτά γίνεται της μουρλής, όλα τα σκηνικά καταστρέφονται, επικρατεί πανδαιμόνιο. Εδώ υπάρχει η διάσημη σκηνή με τον Κίτον να στέκεται μπροστά από ένα σπίτι, να πέφτει όλη η πρόσοψη και να σώζεται καθώς το σώμα του περνάει μέσα από το ανοιχτό παράθυρο της σοφίτας!

Η ταινία αποτελεί την τελευταία ανεξάρτητη δημιουργία του Κίτον. Την εποχή των γυρισμάτων είχε τεράστια οικονομικά προβλήματα, ο πρώτος του γάμος πήγαινε προς διάλυση και το τέλος του ως ανεξάρτητου δημιουργού ήταν προ των πυλών. Η ταινία ήταν εμπορική αποτυχία και τον επόμενο χρόνο υπέγραψε συμβόλαιο με την MGM.

Battling Butler 1926

Battling Butler 1926

Οι Μπελάδες του Μπάτλερ

Σκηνοθεσία: Buster Keaton

Σενάριο: : Paul Gerard Smith

Είδος: Action, Comedy, Romance

Διάρκεια: 1h 17min

Παίζουν:

Buster Keaton = Alfred Butler

Snitz Edwards = Ο πραγματικός πυγμάχος του Άλφρεντ

Sally O'Neil = Το κορίτσι

Walter James = Ο πατέρας του κοριτσιού

Budd Fine = Ο αδελφός του κοριτσιού

Francis McDonald = Ο μπάτλερ του Άφρεντ

Ο Buster Keaton χαρακτήρισε το "Battling Butle" ως μια από τις αγαπημένες του ταινίες και παρόλο που δεν είναι από τις σπουδαιότερές του, είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί ο Keaton την εκτιμά τόσο πολύ. Αν και μεγάλο μέρος της ταινίας  μας παρουσιάζεται ως κωμωδία, η ταινία τελειώνει με μια πραγματικά συναισθηματική κορύφωση αγώνα πυγμαχίας που είναι σχεδόν τόσο συναρπαστικός όσο ο αγώνας πυγμαχίας στο Rocky.

Στη συγκεκριμένη ταινία ο Keaton υποδύεται ένα καλομαθημένο πλουσιόπαιδο, τον Alfred Butler, ο οποίος τυχαίνει να έχει το ίδιο όνομα με έναν πρωταθλητή του μποξ. Ο πατέρας του τον προτρέπει να πάει να κατασκηνώσει για μερικές μέρες στην εξοχή, να ασχοληθεί με το κυνήγι και το ψάρεμα, ώστε να νιώσει "άνδρας". Έτσι κι έγινε, αλλά ο Άφρεντ πήρε μαζί του τον υπηρέτη του ο οποίος εξακολουθεί να τον νταντεύει. Όταν εκεί στην εξοχή γνωρίζει ένα κορίτσι της περιοχής, το ερωτεύεται. Τόσο αυτή όμως όσο και οι δικοί της τον θεωρούν "Λαπά" και όχι άξιο για γαμπρό τους. Τότε αυτός εκμεταλλεύεται την συνωνυμία του με τον διάσημο μποξέρ, και τους δηλώνει ότι είναι αυτός.

Το μεγάλο πρόβλημα αρχίζει όταν γίνεται γνωστό ότι ο Μπάτλερ, ( ο πραγματικός μποξέρ), θα δώσει την επόμενη μέρα έναν συμπαντικό αγώνα. Τον συνοδεύουν μέχρι τον σταθμό του τραίνου για να τον καταβοδώσουν και να του ευχηθούν καλή επιτυχία. Με αγωνία ακούνε από το ραδιόφωνο την περιγραφή του αγώνα όπου ο πραγματικός μποξέρ θριαμβεύει. Τον υποδέχονται σαν ήρωα και χωρίς να το καταλάβει καλά-καλα, τον παντρεύουν με την κοπέλα!

Το μεγάλο του πρόβλημα ξεκινά όταν διαβάζουν στην εφημερίδα ότι ο πυγμάχος Μπάτλερ θα αγωνιστεί με τον φοβερό μποξέρ, γνωστό με το παρατσούκλι "ο δολοφόνος της Αλαμπάμα". Φεύγει υποτίθεται να αγωνιστεί, αλλά παρακαλεί την γυναίκα του να μην τον ακολουθήσει. Αυτή όμως δεν υπακούει στην επιθυμία του και έρχεται ξοπίσω του.

Τότε αρχίζουν τα ευτράπελα. Μένουν στο ίδιο ξενοδοχείο με τον πυγμάχο και την γυναίκα του.

Για μια στιγμή ο Άλφρεντ κουβεντιάζει με την γυναίκα του πυγμάχου, αυτός τον παρεξηγεί νομίζοντας ότι την φλερτάρει και τον βάζει στο μάτι. Συνεννοείται με έναν προπονητή να εκπαιδεύσει τον Άλφρεντ στην πυγμαχία, και όταν βρίσκονται οι δυο τους με την αθλητική τους περιβολή, ορμάει στον Άλφτεντ να του τις βρέξει. Τότε συμβαίνει αυτό που είναι και σε μας γνωστό από τις ελληνικές κωμωδίες, όπου τυχαία ο κωμικός, (Βέγγος, Μανέλης, κ.α.), βρίσκονται χωρίς τη θέλησή τους στο ρινγκ με έναν πυγμάχο και δημιουργούνται διάφορες κωμικές καταστάσεις όταν προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα.

Go West. 1925

Go West. 1925

Ο Μπάστερ Κήτον Καουμπόι

Σκηνοθεσία: Buster Keaton

Σενάριο: Buster Keaton, Lex Neal

Είδος: Comedy, Western

Διάρκεια: 1h 9min

Παίζουν:

Howard Truesdale = Ιδιοκτήτης του ράντζου

Kathleen Myers = Η κόρη του

Ray Thompson = Ο επιστάτης

Brown Eyes = Ο ίδιος

Buster Keaton = Friendless

Ένας νεαρός που δεν βρίσκει δουλειά στην μικρή πόλη του, προσπαθεί να βρει καλύτερη τύχη στη Νέα Υόρκη, όμως εξαντλείται από τη ζωή της πόλης, και αποφασίζει να δοκιμάσει την τύχη κάπου αλλού μετά από μόνο λίγα λεπτά στη Νέα Υόρκη. Κατεβαίνει από την αμαξοστοιχία κοντά σε ένα ράντσο, όπου θα προσπαθήσει να κάνει την τύχη του ως καουμπόι, με τον δικό του πετυχημένο τρόπο. Αυτός θα δείξει τι αξίζει όταν η φάρμα πρέπει να φέρει 100 βόδια στα σφαγεία του Λος Άντζελες για να αποφύγει την χρεωκοπία, ενάντια στην θέληση της γειτονιάς που θέλει καλύτερη τιμή. Μετά από μια ένοπλη μάχη με τους άνδρες της γειτονιάς, είναι το μόνο άτομο σε ένα τρένο για το Λος Άντζελες με 1000 αγελάδες...

Στο «Go West», o Μπάστερ Κίτον είναι ένας μοναχικός άνθρωπος χωρίς φίλους που, κουρασμένος από τη ζωή στη μεγάλη πόλη αποφασίζει να κατευθυνθεί δυτικά, στην καρδιά της βαθιάς Αμερικής. Μετά από πολλές κωμικοτραγικές περιπέτειες, βρίσκει δουλειά στο ράντσο των Τόμσον και γίνεται φίλος με την Καστανομάτα, μια από τις αγελάδες του σπιτιού. Όταν οικονομικά προβλήματα κάνουν την εμφάνισή τους, το αφεντικό αποφασίζει να μετακινήσει το κοπάδι στο Λος Άντζελες και να το πουλήσει. Φυσικά, όλα πάνε λάθος στην διαδρομή και ο Μπάστερ Κίτον μένει μόνος του με τα ζωντανά και προσπαθεί να βάλει τάξη στο χάος - με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα.

Μια μικρή παραδοξότητα στο συμπαγές έργο του Κίτον, καθώς είναι αρκετά πιο συναισθηματικό απ' ότι ο σπουδαίος κωμικός συνήθως επέτρεπε στον εαυτό του, το "Go West" είναι ένα φιλμ-ύμνος στην παράδοξη φιλία ενός μοναχικού άνδρα με μια αγελάδα. Εδώ, ο αγέλαστος κλόουν του σινεμά φλερτάρει με την κάμερα με τρόπους που θυμίζουν Τσάρλι Τσάπλιν χωρίς όμως να χάνει ποτέ την "ζεν" στωικότητά του.

Σε μια χαρακτηριστική στιγμή της ταινίας, κατά τη διάρκεια μιας παρτίδας χαρτιών, ένας παράνομος διατάζει τον Κίτον: "Όταν το λες αυτό, χαμογέλα". Ο Κίτον, φυσικά, δεν μπορεί να συμμορφωθεί, αν και πιέζει τα χείλη του με τα δάχτυλα, αποτίοντας έναν μικρό φόρο τιμής στην Λίλιαν Γκις από τον "Σπασμένο Κρίνο", του Γκρίφιθ. Η επεισοδιακή κατάληξη, πάντως, φροντίζει να διακηρύξει αμφιλεγόμενα πως, από όλες τις θηλυκές παρτενέρ του Μπάστερ Κίτον, καλύτερη ήταν η Καστανομάτα.

Seven Chances. 1925

Seven Chances. 1925

Οι Εφτά Ευκαιρίες

Σκηνοθεσία: Buster Keaton

Σενάριο: Roi Cooper Megrue, Clyde Bruckman

Είδος: Comedy, Romance

Διάρκεια: 56min

Παίζουν:

Buster Keaton = James Shannon

T. Roy Barnes = Billy Meekin - Ο συνέταιρος του James

Snitz Edwards = Ο δικηγόρος του James

Ruth Dwyer = Mary Jones – Το κορίτσι τουJames

Frances Raymond = Mrs. Jones – Η μητέρα τηςMary

Erwin Connelly = Ο κληρικός

O Μπάστερ (Τζίμι Σάνον στην ταινία) θέλει να εξομολογηθεί την αγάπη του σε μια κοπέλα αλλά λόγο του ντροπαλού χαρακτήρα του δειλιάζει. Όταν όμως πρέπει να βρει γυναίκα για να παντρευτεί σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα για να κληρονομήσει μια μεγάλη περιουσία, αναγκάζεται να αρχίσει τις προτάσεις γάμου σε όποια εκπρόσωπο του γυναίκειου φύλου βλέπει μπροστά του. Ο συνεταίρος του θα βάλει μάλιστα την ιστορία του νεαρού κληρονόμου στην εφημερίδα. Πριν λήξει η διορία πηγαίνοντας στο ναό για την τελετή του γάμου θα πέσει σε ένα πλήθος υποψηφίων νυφών οι οποίες θα τον κυνηγήσουν στο δρόμο…

Από τις πιο διασκεδαστικές και χαριτωμένες κωμικές περιπέτειες του Κίτον γεμάτη ανθρωπιά, θαυμάσια συναίσθηση της ντροπαλότητας του ήρωα και ρομαντισμό. Περιέχει τις θρυλικές σκηνές όπου ένα πλήθος από νύφες κυνηγάνε τον Κίτον και αυτής όπου πάμπολλες πέτρες τον κυνηγούν σε μια κατηφόρα. Οι καταδιώξεις είναι καταπληκτικές, ο γρήγορος ρυθμός εξαιρετικός και ο Μπάστερ εναρμονισμένος στους ρυθμούς και σε φόρμα. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι εκτελούσε μόνος του τις δύσκολες από πλευράς επικινδυνότητας σκηνές (όπως αργότερα και ο Τζάκι Τσαν) και αυτό απαιτούσε πολύ καλή φυσική κατάσταση. Πρόλογος και επίλογος θαυμάσιοι σε μια ακόμη από τις ζεστές και αριστοτεχνικές εκείνες ταινίες του βωβού που έγραψαν εποχή.