The Keep 1983

The Keep 1983

Το οχυρό

 

Σκηνοθεσία: Michael Mann

Σενάριο: F. Paul Wilson, Michael Mann

Είδος: Horror ΔΕ 80, Drama, Fantasy

Διάρκεια:1h 36m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

Scott Glenn: Glaeken

Alberta Watson: Eva Cuza

Jürgen Prochnow: Woermann

Robert Prosky: Father Fonescu

Gabriel Byrne: Kaempffer

Ian McKellen: Dr. Theodore Cuza

William Morgan Sheppard: Alexandru

 

Στο The Keep μια ολιγομελής στρατιωτική ομάδα Γερμανών αντιμετωπίζει μια διαβολική οντότητα σε ένα μυστηριώδες κάστρο της Ρουμανίας στα χρόνια του Β Παγκοσμίου Πολέμου.

Πρόκειται για ένα ιδιόρρυθμο βρετανικό φιλμ που συνδυάζει τρόμο, γοτθική ατμόσφαιρα, επιστημονική φαντασία και ‘Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρά τον τεράστιο Michael Man (The Last of the Mohicans, Heat) στη σκηνοθεσία και το πολύ δυνατό cast που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τους Scott Glenn (Training Day, The Hunt for Red October), Gabriel Byrne (The Usual Suspects, Miller’s Crossing) και Ian McKellen (X-Men, Lord of the Rings) η εμπορική αποτυχία του, του στέρησε τη δόξα και την ευρεία κυκλοφορία με αποτέλεσμα το «The Keep» να είναι περισσότερο γνωστό στους πιο ψαγμένους λάτρεις του cult και στους λίγους πιστούς οπαδούς του.

Περισσότερο έχει μείνει στην ιστορία για την σκοτεινή, ατμοσφαιρική ηλεκτρονική μουσική του από το θρυλικό γερμανικό συγκρότημα Tangerine Dream και μερικούς ακόμα καλλιτέχνες παρά για οτιδήποτε άλλο.

Βρισκόμαστε στα βάρβαρα χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και συγκεκριμένα στη Ρουμανία όπου μια μικρή ομάδα στρατιωτών ναζί καλείται να φρουρήσει ένα χωριό για στρατηγικούς λόγους. Εκεί βρίσκεται ένα παράξενο «κάστρο» τεραστίων διαστάσεων το οποίο οι ντόπιοι φοβούνται και αντιμετωπίζουν με δέος. Οι στρατιώτες δεν πιστεύουν στις δεισιδαιμονίες των χωρικών και αφήνονται στην απόλαυση της αποκομιδής πλούτου ακόμα και από το ίδιο το οχυρό. Κάτι δεν πάει καλά όμως.

Η απερισκεψία των ναζί απελευθερώνει ένα θανάσιμο πλάσμα που κατοικεί στα σκοτεινά βάθη του οχυρού και τους ξεπαστρεύει έναν έναν. Ταυτόχρονα το ξύπνημα του δαιμονικού πλάσματος με το όνομα Radu Molasar διαισθάνεται ένας μυστηριώδης άντρας από τον…Πειραιά (ναι σωστά διαβάζετε!) και σπεύδει άμεσα στην περιοχή. Στο ίδιο μέρος αποστέλλεται και ένας Εβραίος καθηγητής μαζί με την κόρη του καθώς θεωρείται ικανός να βοηθήσει στη λύση του μυστηρίου και να γλιτώσει έτσι από τη φρικτή μοίρα που περιμένει τους Εβραίους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η ταινία αποτελεί μεταφορά βιβλίου με τον ίδιο τίτλο γραμμένο από τον Αμερικανό συγγραφέα F. Paul Wilson που ειδικεύεται σε horror και sci-fi μυθιστορήματα.

Η μπερδεμένη υπόθεση και η προχειρότητα του σεναρίου δυσκολεύουν την παρακολούθηση του «The Keep». Ο νωχελικός ρυθμός και οι ασαφείς διάλογοι εντείνουν αυτή τη δυσκολία. Πάντως αν ξεπεράσουμε αυτά τα προβλήματα μπορούμε να συμπαθήσουμε το φιλμ αναγνωρίζοντας τουλάχιστον κάποιες αρετές. Για παράδειγμα ουδείς μπορεί να αρνηθεί την απίστευτα βαριά και καταθλιπτική ατμόσφαιρα η οποία γιγαντώνεται κυρίως λόγω της υπέροχης μουσικής υπόκρουσης.

Παράλληλα η σκοτεινή, ομιχλώδης φωτογραφία μέσα από το φρούριο παράγει αισθήματα τρόμου και κλειστοφοβίας. Παρά την αδεξιότητα του σεναρίου μπορούμε να εντοπίσουμε ορισμένα ηθικά και κοινωνικά μηνύματα μέσα στο φιλμ. Στηλιτεύει τον πόλεμο, τον φασισμό, τις κτηνωδίες εις βάρος αμάχων ενώ συχνά κάνει μνεία στην τραγική μοίρα των Εβραίων κατά τη διάρκεια εξέλιξης του Ολοκαυτώματος.

Ο υπερφυσικός κακός της υπόθεσης (μιλάμε για cult μορφή) συχνά παραλληλίζεται με τη ναζιστική λαίλαπα και το κακό που έχει προξενήσει στον κόσμο. Οι ηθικοπλαστικού τύπου αναφορές ίσως ξενίσουν ορισμένους αλλά νομίζω ότι το «The Keep» θα έδειχνε πιο άνοστο αν δεν τις είχε.

Αν και τα ειδικά εφέ ήταν πιο προσεγμένα χωρίς να θυμίζουν κινούμενα σχέδια θα είχαμε καλύτερο αποτέλεσμα. Γενικότερα μένει η εντύπωση ότι το «The Keep» ήθελε να μας πει πολλά περισσότερα αλλά διάφορες αναποδιές περιόρισαν το όραμά του. Αξίζει μια ματιά αλλά μην περιμένετε πολλά πράγματα. 

In the Mouth of Madness 1994

In the Mouth of Madness 1994

Στο Στόμα της Τρέλας

Σκηνοθεσία: John Carpenter

Σενάριο: Michael De Luca

Είδος: Horror ΔΕ 90, Drama, Fantasy, Mystery, Thriller

Διάρκεια:1h 35m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

Sam Neill: John Trent

Julie Carmen: Linda Styles

Jürgen Prochnow: Sutter Cane (as Jurgen Prochnow)

David Warner: Dr. Wrenn

John Glove: Saperstein

Bernie Casey: Robinson

Peter Jason: Mr. Paul

Ένας συγγραφέας μυθιστορημάτων τρόμου εξαφανίζεται λίγο πριν την κυκλοφορία του πολυαναμενόμενου τελευταίου του βιβλίου. Ο εκδοτικός οίκος στέλνει έναν ερευνητή περιπτώσεων ασφαλιστικής απάτης για να τον εντοπίσει και να παραδώσει το χειρόγραφο του βιβλίου. Μετά από λίγο, όμως, ο τελευταίος αρχίζει να υποψιάζεται ότι κάτι πολύ μεγάλο και τρομακτικό κρύβεται πίσω από την εξαφάνιση, που μπορεί να επηρεάσει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.

Ώρα χαράς για τους απανταχού οπαδούς του H.P. Lovecraft με αυτό το πολύ ψαγμένο θρίλερ τρόμου του John Carpenter που είναι επηρεασμένο από τα αθάνατα διηγήματα του άρχοντα του κοσμικού τρόμου. Αν και το IN THE MOUTH OF MADNESS δεν αντλεί την έμπνευσή του απευθείας από κάποια συγκεκριμένη από τις ιστορίες του μεγάλου Αμερικάνου συγγραφέα του φανταστικού, η Λαβκραφτιανή επιρροή είναι αναμφισβήτητη και ξεκάθαρη, και μάλιστα ίσως η ταινία του Carpenter να είναι μια από τις καλύτερες μεταφορές του έργου του Lovecraft στη μεγάλη οθόνη, χωρίς να είναι τέτοια στην πραγματικότητα!

O John Trent (Sam Neill) είναι ένας φλεγματικός ερευνητής ασφαλιστικών απατών που προσλαμβάνεται από έναν εκδοτικό οίκο για να βρει τον συγγραφέα τρόμου Sutter Caine (Jurgen Prochnow), ο οποίος εξαφανίστηκε λίγο πριν παραδώσει το χειρόγραφο για το τελευταίο και πολυαναμενόμενο βιβλίο του με τίτλο "In The Mouth Of Madness". Όλα αυτά εν μέσω βίαιων ταραχών που έχουν αρχίσει να ξεσπάνε στην πόλη χωρίς προειδοποίηση και φαινομενικά χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Σε ένα συγκεκριμένο σκηνικό, ο Trent παραλίγο να γίνει θύμα ενός τσεκουροφόρου παρανοϊκού, που τελικά αποδεικνύεται ότι ήταν ο ατζέντης του Sutter Caine.

Ο Trent φυσικά πιστεύει ότι η εξαφάνιση του Caine είναι τέχνασμα από τον εκδοτικό οίκο για να αυξήσει τις πωλήσεις του νέου βιβλίου του, οπότε δέχεται να ψάξει να τον βρει και να αποκαλύψει την απάτη.

Μετά από έρευνα στο συγγραφικό έργο του Sutter Caine, ο Trent καταλήγει ότι η μυθική πόλη του Hobbs End που περιγράφεται στα βιβλία του Caine είναι στην πραγματικότητα αληθινή και μάλιστα είναι το μέρος στο οποίο έχει καταφύγει ο Sutter Caine. Λέει, λοιπόν, την θεωρία του στον διευθυντή του εκδοτικού οίκου (Charlton Heston), ο οποίος του δίνει το ΟΚ να πάει να ψάξει, και στέλνει μαζί του και την εκδότη του Caine για να τον βοηθήσει.

Το ζευγάρι ξεκινάει για το Hobbs End το οποίο και εντοπίζει μετά από πολύ παράξενα σκηνικά, για να διαπιστώσουν ότι το χωριό και οι κάτοικοί του είναι ακριβώς όπως είχαν περιγραφεί από τον Sutter Caine στα βιβλία του. Μάλιστα, όταν κάποιοι από αυτούς ερωτώνται, μοιάζουν να αγνοούν την ύπαρξη του δημοφιλή συγγραφέα, με πρώτη και καλύτερη την κυρία Pickman (αναφορά στον Lovecraft- η ιστορία είναι το Pickman’s Model), την φαινομενικά καλοκάγαθη ιδιοκτήτρια του Πανδοχείο στο οποίο διανυκτερεύει το ζευγάρι.

Γρήγορα το ζεύγος αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά στο Hobbs End, μια άποψη που γίνεται βεβαιότητα όταν συναντήσουν τον ίδιο τον Sutter Caine σε έναν γοτθικό ναό, ο οποίος έχει θέση Ιερέα- Δημάρχου στο Hobbs End, με τους ντόπιους να τον φοβούνται θανάσιμα. Μια εξήγηση που δίνει ο πάντα δύσπιστος Trent είναι ότι το όλο σκηνικό είναι «στημένο» από τον Sutter Caine και τον εκδοτικό οίκο, αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, και ότι απλώς ήταν ένα πιόνι στα βέβηλα σχέδια του Sutter Caine και των σκοτεινών κοσμικών δυνάμεων τις οποίες υπηρετεί.

Όσοι ξέρουν από Lovecraft ήδη έχουν καταλάβει ότι οι σκοτεινές δυνάμεις τις οποίες ανέφερα δεν είναι άλλοι από τους πανταχού παρόντες στη δουλειά του Lovecraft Μεγάλους Παλιούς, τον Cthulhu, τον Yog- Sothoth και τα άλλα παιδιά, που αν και δεν αναφέρονται ποτέ τα ονόματά τους, είμαστε σίγουροι ότι για άλλη μια φορά στοχεύουν στην επιστροφή τους στη Γη και φυσιολογικά, στην καταστροφή των πάντων.

Πολύ έξυπνη προσέγγιση από τον Carpenter ο επιτηδευμένος περιορισμός των αναφορών στους Μεγάλους Παλιούς (το όνομά τους αναφέρεται μόνο μια φορά), μιας και πιστεύω ότι όσοι δεν έχουν ασχοληθεί με το έργο του Lovecraft θα είχαν πρόβλημα να κατανοήσουν το τι παίζεται. Αυτό είναι ταυτόχρονα και πρόβλημα για τα δρώμενα, καθώς οι θεατές που ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία ίσως θεώρησαν ότι το IN THE MOUTH OF MADNESS καταφεύγει σε γενικότητες και αοριστίες περί κάποιας ανώτερης μοχθηρής δύναμης που κατευθύνει την κατάσταση μόνο και μόνο για να ξεφύγει με εύκολο τρόπο από το να εξηγήσει το τι ακριβώς γίνεται. Εμείς όμως που διαβάζουμε Lovecraft («Εσείς διαβάζετε Sutter Caine;») ξέρουμε ακριβώς τι πάει να γίνει!

To IN THE MOUTH OF MADNESS μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ως μια άσκηση φόρου τιμής στον Lovecraft. Όλα τα στοιχεία της ταινίας παραπέμπουν στο έργο του μεγάλου συγγραφέα του φανταστικού. Από τον κεντρικό ήρωα John Trent, δύσπιστο και ανελαστικό στις απόψεις του, ο ιδανικός απρόθυμος αγγελιαφόρος του ερχομού των Μεγάλων Παλιών, μέχρι τον ίδιο τον Sutter Caine, επίσης όργανο των κοσμικών οντοτήτων, που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τον ίδιο τον Lovecraft. Ο ναός του Sutter Caine φέρνει στο νου τον ναό του Esoteric Order of Dagon, του Τάγματος των ακόλουθων των Μεγάλων Παλιών, ενώ ακόμα και το Hobbs End μπορεί να παρομοιαστεί με τη μυθική Kadath, τον ονειρότοπο του Lovecraft, ή ακόμα και την επίσης μυθική R’lyeh, «όπου ο μεγάλος Cthulhu κοιμάται και ονειρεύεται».

Ο Carpenter αποφεύγει τα φιγουρατζίδικα ειδικά εφέ και τις σκηνές gore και παραμένει πιστός στο πνεύμα των ιστοριών του Lovecraft, αφήνοντας τον τρόμο να είναι συγκαλυμμένος και να ξεδιπλώνεται σιγά σιγά μπροστά στα μάτια του θεατή, που όπως σε κάθε ιστορία του Lovecraft, μόνο την ύστατη στιγμή αρχίζει να αντιλαμβάνεται το πραγματικό μέγεθος της απειλής. Ξανά, όσοι δεν έχουν κάποια σχέση με τον Lovecraft ίσως δυσκολευτούν να καταλάβουν τη σημασία της απειλής, μιας και το μόνο που ίσως δουν είναι κάποια όχι και πολύ πειστικά τέρατα που έρχονται από το πουθενά και χωρίς καμία ικανοποιητική εξήγηση.

Πέρα απ’ αυτά πάντως, το IN THE MOUTH OF MADNESS έχει κάτι για όλους αρκεί να πάει κανείς με τα νερά του, χωρίς να γίνεται ενοχλητικό ψάχνοντας να βουλώσει τις τρύπες του σεναρίου, που κακά τα ψέματα σε ένα βαθμό υπάρχουν. Η ατμόσφαιρα είναι αδιαπέραστη ιδίως όταν η δράση μεταφέρεται στο Hobbs End, ενώ το πρωταγωνιστικό ζευγάρι Neil- Prochnow είναι πραγματικά απολαυστικό. Αν μάλιστα κατάφερνε ο Carpenter να αποφύγει κάποιες συνηθισμένες Χολιγουντιανές κακοτοπιές, αφήνοντας ας πούμε τον Sam Neill να πάει μόνος του στο Hobbs End (όπως άλλωστε θα έκανε ο οποιοσδήποτε Λαβκραφτιανός ήρωας) αντί να στείλει μαζί του την αδιάφορη Julie Carmen, θα μιλούσαμε για ένα κλασσικό και διαχρονικό έργο τρόμου. 

Nosferatu the Vampyre 1979

Nosferatu the Vampyre 1979

Νοσφεράτου, το φάντασμα της νύχτας

 Σκηνοθεσία Werner Herzog

Σενάριο: Werner Herzog, Bram Stoker

Είδος: Horror ΔΕ 70, Drama

Διάρκεια: 1h 47m

Γλώσσα: Γερμανικά

Παίζουν:

Klaus Kinski: Count Dracula

Isabelle Adjani: Lucy Harker

Bruno Ganz: Jonathan Harker

Roland Topor: Renfield

Walter Ladengast: Dr. Van Helsing

Dan van Husen: Warden

Jan Groth: Harbormaster

Carsten Bodinus: Schrader

Martje Grohmann: Mina 

Σταλμένος στην Τρανσυλβανία από τον εργοδότη του για μια αγορά ιδιοκτησίας του κόμη Δράκουλα, ο Τζόναθαν Χάρκερ αφήνει το Βίσμαρ της Ολλανδίας, μη δίνοντας σημασία στα δυσοίωνα προαισθήματα της γυναίκας του Λούσυ. Όταν όμως φτάνει εκεί, βρίσκεται σ’ έναν κόσμο παράξενο και ανησυχαστικό, βασικά λόγω της παρουσίας του κόμη, ο οποίος αφού φορτώσει κάποια φέρετρα σε μια άμαξα εξαφανίζεται, αφήνοντάς τον έγκλειστο στο κάστρο. Στο μεταξύ, στο Βίσμαρ καταπλέει ένα καράβι γεμάτο ποντίκια που ξεχύνονται στην πόλη σκορπώντας την πανούκλα. Κάποια στιγμή έρχεται και ο Τζόναθαν, αλλά είναι βαριά άρρωστος. Η Λούσυ διαισθάνεται την αλήθεια διαβάζοντας ένα βιβλίο για τα βαμπίρ και αποφασίζει να θυσιαστεί, κρατώντας μαζί της το Δράκουλα μέχρι τις πρώτες ακτίνες του ήλιου.

Ο αυθεντικός Δράκουλας, όπως τον συνέλαβε ο συγγραφέας Μπραμ Στόκερ το σωτήριον έτος 1897, είναι ένα πλάσμα σάπιο και παρακμιακό, τρομακτικό και απωθητικό, χλωμό και καταραμένο. Καμία σχέση δεν έχει με τον αριστοκράτη και γοητευτικό Δράκουλα, όπως έχει λανσαριστεί τις περισσότερες φορές στο σινεμά. Φορέας της πανούκλας, κουβαλάει μαζί του το θάνατο. Αυτόν ακριβώς τον Δράκουλα θα δείτε στο «Νοσφεράτου: Το Φάντασμα της Νύχτας».

Η ιστορία είναι λίγο-πολύ η στάνταρ ιστορία του Δράκουλα που ενδιαφέρεται να αγοράσει μία έπαυλη στην καρδιά του ανθρώπινου πολιτισμού. Ο Τζόναθαν Χάρκερ είναι ο απεσταλμένος του κτηματομεσιτικού γραφείου στο κάστρο του Δράκουλα στα Καρπάθια Όρη. Ο Δράκουλας θα ταξιδέψει στο νέο του σπίτι, σπέρνοντας τρόμο και θάνατο. Το φινάλε της ταινίας είναι απολύτως πιστό στο μυθιστόρημα του Στόκερ.

Σημασία, όμως, δεν έχει μόνο η ιστορία αλλά και ο τρόπος απόδοσης της. Ο Werner Herzog δίνει στην ταινία λυρισμό και ποιητικότητα, πετυχαίνοντας σε ορισμένες σκηνές να κάνει την εικόνα να μιλάει από μόνη της. Η ανάβαση του Τζόναθαν (τον ερμηνεύει ο στιβαρός Bruno Ganz) στα Καρπάθια Όρη συνδυάζεται με τα πλάνα ενός τοπίου μη εξημερωμένου από τον άνθρωπο και τη απόκοσμη, σκοτεινά ιερατική μουσική του γερμανικού συγκροτήματος Popol Vuh. Στοιχειά και φαντάσματα κατοικοεδρεύουν στα μέρη αυτά, κρυμμένα κάτω από βράχους και επιπλέοντας σε ορμητικά ρυάκια, αόρατα στο γυμνό μάτι, αλλά απολύτως αισθητά στις εικόνες του Herzog. Προσέξτε επίσης το ντελίριο του πληθυσμού της πόλης που έχει καταληφθεί από τους αρουραίους και την πανούκλα που κουβαλάει ο Δράκουλας. Υπό τους ήχους ενός παραδοσιακού γεωργιανού τραγουδιού (από τον Hamlet Gonashvili, τη «φωνή της Γεωργίας»), η απελπισία και η κοινωνική και ηθική κατάρρευση αποτυπώνεται ανάγλυφα στα πλάνα του Herzog.

Τον Δράκουλα ερμηνεύει ο-λες και ήταν γεννημένος για το ρόλο-Klaus Kinski. Η μορφή και η κοψιά του Kinski (πρόσωπο με λεπτά χαρακτηριστικά, λεπτός και καχεκτικός) συμπληρώνουν αρμονικά την ερμηνεία του, αποδίδοντας στο πιο στοιχειώδες και αληθινό επίπεδο τη φύση του Δράκουλα˙ μια φύση στοιχειωμένη και καταραμένη να περιδιαβαίνει τη Γη ως ένα Φάντασμα της Νύχτας που δεν μπορεί να βρει συμπόνια ή συμπάθεια από κανένα ον της πλάσης. Οι επισκέψεις του Δράκουλα στο σπίτι της Lucy (την οποία ερμηνεύει, με την πορσελάνινη ομορφιά της, η Isabelle Adjani) ή η επιβολή του στον Τζόναθαν έχουν την αμεσότητα του εφιάλτη.

Προειδοποιώ πως η ταινία δύσκολα θα ικανοποιήσει όποιον αναζητά ένα δυνατό σενάριο, μια πρωτότυπη ιστορία ή/και γρήγορο ξεδίπλωμα της ιστορίας. Πολλοί θα την βρείτε αργή. Η ταινία, όμως, πλεονάζει από εικόνες και σκηνές που θα μείνουν στο μυαλό του αφιερωμένου στην ταινία θεατή, γι’ αυτό επιτρέψτε μου να δώσω την εξής οδηγία: αν αποφασίσετε να της δώσετε μια ευκαιρία, να της την δώσετε οπωσδήποτε αργά το βράδυ, απερίσπαστοι, με σκοτάδι και ησυχία! Μόνο τότε θα μπορέσετε να διακρίνετε πραγματικά το Φάντασμα της Νύχτας.

Υ.Γ.: Οι σκηνές με διάλογο γυρίστηκαν εις διπλούν˙ μία φορά με αγγλικούς διαλόγους και μία με γερμανικούς. Οπότε, η αγγλική εκδοχή δεν είναι ντουμπλαρισμένη. 

Equus 1977

 

Equus 1977

Έκβους

Σκηνοθεσία: Sidney Lumet

Σενάριο: Peter Shaffer

Είδος: Horror ΔΕ 70, Drama, Mystery

Διάρκεια: 2h 17m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Richard Burton: Martin Dysart

Peter Firth: Alan Strang

Colin Blakely: Frank Strang

Joan Plowright: Dora Strang

Harry Andrews: Harry Dalton

Eileen Atkins: Hesther Saloman

Ένας ψυχίατρος προσπαθεί να αποκαλύψει την βάναυση συμπεριφορά ενός ταραγμένου ψυχικά αγοριού με τα άλογα. Ο ψυχίατρος Martin Dysart(Richard Burton) ερευνά την άγρια συμπεριφορά ενός 17χρονου ο οποίος ​​τυφλώνει έξι άλογα με μεταλλική ακίδα.Όπως ο Dysart εκθέτει τις αλήθειες πίσω από τους δαίμονες του αγοριού, βρίσκει στον εαυτό του ομοιότητες και έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τις δικές του εμμονές

Paranoiac 1963

Paranoiac 1963

1963Δυο Μάτια Γεμάτα Πόνο

 

Σκηνοθεσία: Freddie Francis

Σενάριο: Jimmy Sangster, Josephine Tey

Είδος: Horror ΔΕ 60, Drama, Mystery

Διάρκεια: 1h 20m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Janette Scott: Eleanor Ashby

Oliver Reed: Simon Ashby

Sheila Burrell: Aunt Harriet

Maurice Denham: John Kossett

Alexander Davion: Tony Ashby

Liliane Brousse: Françoise 

Ο για χρόνια χαμένος Tony Ashby εμφανίζεται ξαφνικά ζωντανός στο πατρικό του σπίτι, αλλά τόσο η θεία του όσο και ο αλκοολικός αδελφός του πιστεύουν ότι είναι απατεώνας που θέλει να βάλει χέρι στην οικογενειακή περιουσία εκμεταλλευόμενος την εύθραυστη ψυχική κατάσταση της μικρής τους αδελφής.

Κλασικό θρίλερ μυστηρίου από την κορυφαία περίοδο της Hammer, το PARANOIAC είναι σίγουρα μια από τις καλύτερες ταινίες τόσο του αγαπημένου Freddie Francis όσο και του πρωταγωνιστή Oliver Reed. Βασισμένη στο βιβλίο της Josephne Tey, η ταινία κυκλοφόρησε σαν 2η σε double bill μαζί με το καταπληκτικό KISS OF THE VAMPIRE, αλλά βλέποντάς την κανείς σήμερα λογικά αναρωτιέται γιατί μια τόσο καλή ταινία δεν μπορούσε να σταθεί άνετα και μόνη της.

Η υπόθεση ασχολείται με την πάμπλουτη Βρετανική οικογένεια των Ashby που χτυπήθηκε αλύπητα από την μοίρα όταν και οι δύο γονείς έχασαν τη ζωή τους αφήνοντας τα 3 παιδιά με την θεία Harriet (Sheila Burrell) η οποία εκτός από την οικογενειακή περιουσία έπρεπε να φροντίσει τον αλκοολικό Simon (Oliver Reed) και την διαταραγμένη από το θάνατο των γονιών της Eleanor (Janette Scott). Σαν να μην έφταναν αυτά, ήρθε λίγα χρόνια μετά και η αυτοκτονία της φωνής της λογικής της οικογένειας, του μεγάλου αδελφού Tony (Alexander Devion), η οποία έσπρωξε στην παράνοια την Eleanor που 8 χρόνια μετά ζει υπό τη φροντίδα της ιδιωτικής νοσοκόμας Franηoise (Liliane Brousse) και βρίσκεται γενικά κλεισμένη στο δωμάτιό της.

Όμως μια μέρα που η Eleanor αποφασίζει να τελειώσει τη ζωή της πηδώντας από ένα γκρεμό, σαν από μηχανής θεός την σώζει ο εξαφανισμένος και υποτίθεται νεκρός αδελφός της Tony, ο οποίος επιστρέφει στο σπίτι υπό το δύσπιστο βλέμμα της θείας του και του Simon,οι οποίοι πιστεύουν ότι είναι απατεώνας που απλώς μοιάζει με τον χαμένο Tony και έχει σαν απώτερο στόχο την περιουσία της οικογένειας. Όμως η Eleanor δεν πείθεται και πέφτει με τα μούτρα πάνω στον Tony. Είναι όμως αυτός ο πραγματικός αδελφός της, κι αν όχι τι απέγινε ο αληθινός Tony Ashby;

Η ταινία ξεκινάει χωρίς χρονοτριβές με τις απολύτως αναγκαίες εισαγωγές στους διάφορους χαρακτήρες και μια αρχική ματιά στον ψυχισμό τους αλλά και στο ιστορικό υπόβαθρο της υπόθεσης. Αυτό το στιλ συνεχίζεται μέχρι το πρώτο μισάωρο όπου και κάνει την εμφάνισή του ο χαμένος Tony και αλλάζει τα δεδομένα της ταινίας αλλά και το ειδικό ενδιαφέρον της συγκεκριμένης θεματικής ενότητας. Μέχρι τότε, οι θεατές απολάμβαναν κυρίως τον καταπληκτικό Oliver Reed σε μια από τις ερμηνείες που δυστυχώς για τον ίδιο χαρακτήρισαν την πραγματική του ζωή, όπου ο Βρετανός ηθοποιός υπήρξε διαβόητος για την σχέση του με το αλκοόλ και τις καταχρήσεις.

Άξια συμπαραστάτης του Reed η πανέμορφη Janette Scott σε μια άκρως ρεαλιστική ερμηνεία, όπως και η Sheila Burrell στο ρόλο της μυστηριώδους θείας Harriet. Οι τρεις αυτοί χαρακτήρες κρατάνε στα χέρια τους ολόκληρη την ταινία στο πρώτο μέρος της και αυξάνουν το ενδιαφέρον κατακόρυφα σε συνδυασμό με τις σεναριακές εναλλαγές θέματος και ύφους που είναι ασταμάτητες από την εμφάνιση του Alexander Devion στο ρόλο του χαμένου Tony και μετά.

Το ζουμί έρχεται στο τελευταίο 40λεπτο, που περιέχει όλη την ποιότητα που θα περίμενε κανείς από μια ταινία της Hammer εκείνης της περιόδου. Οι ανατροπές δίνουν και παίρνουν και ο ρυθμός είναι τόσο γρήγορος ώστε να μην δίνει ευκαιρία στον θεατή να πολυζυγίζει αυτά που βλέπει. Όλα υποστηρίζονται από πολύ καλή ατμόσφαιρα που γίνεται ακόμα καλύτερη λόγω της εκπληκτικής ασπρόμαυρης φωτογραφίας και της μίνιμαλ αλλά προσεγμένης και άκρως ατμοσφαιρικής μουσικής της Elisabeth Lutyens. Σε αυτό το χρονικό σημείο υπάρχουν και όλα τα στοιχεία τρόμου που τοποθετούν το PARANOIAC σε αυτό το είδος, με αρκετές επιρροές από PSYCHO αλλά με προσωπικότητα και όχι με διάθεση αντιγραφής.

Χέρι- χέρι με τις αποκαλύψεις του σεναρίου έρχεται και μια από τις πιο ώριμες σκηνοθετικές δουλειές του Freddie Francis που εκμεταλλεύεται στο έπακρο τους καταπληκτικούς πρωταγωνιστές και τα διάφορα «δωράκια» που του κάνει το σενάριο. Προσωπικά τοποθετώ το PARANOIAC με ευκολία ανάμεσα στις καλύτερες δουλειές του σκηνοθέτη, κάτι που όποιος ξέρει τον όγκο και μόνο της δουλειάς του καταλαβαίνει ότι δεν είναι πολύ εύκολο. Όμως εδώ ο Francis φοράει τα καλά του και επιστρατεύει όλο το ταλέντο του, κάτι που κάνουν και οι περισσότεροι άλλοι συντελεστές της ταινίας.

Αυτό που μένει στο τέλος της προβολής είναι πλήρης ικανοποίηση για μια φανταστική ταινία που δείχνει με εμφατικό τρόπο την δυναμική της Hammer εκείνη την περίοδο. Μια δυναμική που μεταφράστηκε σε δεκάδες κλασικές ταινίες και σε δεκάδες κραταιούς σταρ όπως ο Oliver Reed που μεγάλωσαν γενιές και γενιές horror fans με τις υπέροχες ταινίες και ερμηνείες τους. Και μην έχετε αμφιβολίες, το PARANOIAC είναι μια από αυτές τις ταινίες και αποτελεί αναγκαία προσθήκη σε κάθε σοβαρή συλλογή θρίλερ και τρόμου.