Brancaleone alle crociate (1970)

Ο ΜΠΡΑΝΚΑΛΕΟΝΕ ΤΑΥΡΟΦΟΡΟΣ

 

 

Υπότιτλοι:

 http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3575429/brancaleone-alle-crociate-el
Όπως τις περισσότερες φορές, μεταφρσμένοι από εμένα.

Σκηνοθεσία: Mario Monicelli

Σενάριο: Agenore Incrocci, Mario Monicelli

Παίζουν: Vittorio Gassman, Adolfo Celi and Stefania Sandrelli

Μετά την επιτυχία που σημείωσε ο Mario Monicelli με την κωμωδία του «Οι Γενναίοι του Μπρανκαλεόνε» το 1967, επανήλθε το 1970 με την συνέχεά της. Τίτλος αυτή τη φορά: «Ο Μπρανκαλεόνε στις Σταυροφορίες». Το κοινό που είχε μάθει από την πρώτη ταινία περί τίνος πρόκειται, αγκάλιασε με ενθουσιασμό και την νέα αυτή ταινία και έσπευσε μαζικά να την παρακολουθήσει. Όπως και στην πρώτη ταινία έτσι και σ’ αυτήν ο Monicelli με πρόσχημα την κωμωδία, δεν χάνει ευκαιρία να σατιρίσει τα γεγονότα εκείνης της εποχής, που πολλοί μέχρι σήμερα τα αποκρύπτουν ή αποφεύγουν να μας μιλάνε γι αυτά. Έτσι οι δήθεν πιστοί σταυροφόροι που πήγαν με αγνή πρόθεση να απελευθερώσουν τους «Αγίους Τόπους» και να εκδιώξου τους βέβηλους άπιστους, μας παρουσιάζονται με όλο το μεγαλείο της τρέλας και της παράνοιάς τους..

 

Αυτά φυσικά ισχύουν για του αφελείς παρανοϊκούς που μην έχοντας στον ήλιο μοίρα, επένδυσαν στην πίστη με την ελπίδα ότι ο Κύριος θα τους ανταμείψει. Οι άλλοι, τα κεφάλια που ήξεραν τι έκαναν, επένδυσαν στην αμάθεια και την αφέλεια κάποιον δύστυχων για να πραγματοποιήσουν τις επιδιώξεις τους. Ένα άλλο θέμα που σατιρίζεται είναι η διαμάχη ορισμένων να αναδειχθούν Πάπες. Αυτά δεν ήταν καθόλου φαντασίες. Γνωστή είναι η διαμάχη με τον «Πάπα» της Αβινιόν και οι εμφύλιοι πόλεμοι που προκλήθηκαν.

Έχοντας λοιπόν εξοντωθεί ο στρατός του Μπρακαλεόνε, θα επιστρατεύσει καινούργιους παλαβούς για να απελευθερώσει τους Άγιους τόπους. Στο στρατό του εντάσσεται ένας νάνος, ένας Γερμανός με εγκληματικές διαθέσεις και ένας μαζοχιστής όπου όπως υποστηρίζει υπέπεσε σε μεγάλο αμάρτημα και με χαρά δέχεται τις κλωτσιές του «Λεό» για να... εξαγνιστεί. Αστεία σκηνή είναι ’όταν βρίσκουν τον ερημίτη, στηλίτη, «Άγιο Πανταλέων» για να του εξομολογηθεί ο μαζοχιστής το αμάρτημά του.

 

 

Στην ιστορία μπλέκεται και η Stefania Sandrelli.

 

 

Αυτή έχει καταγγελθεί ως μάγισσα και καταδικάστηκε σε θάνατο στην πηρά!

 

Ο Λεό θα την απελευθέρωση, αλλά τελικά αποδεικνύεται ότι πραγματικά η κοπέλα ήταν μάγισσα!!!

Στο τέλος ο Λεό θα έλθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο!

 

Γενικά το έργο κυλά στα γνώριμα καλούπια της Ιταλικής κωμωδίας, κάτι που εμείς πολύ την απολαμβάναμε τότε, αλλά που σήμερα τείνει να εξαφανιστεί.

 

L'armata Brancaleone (1966)

L'armata Brancaleone (1966)

Οι γενναίοι του Μπρανκαλεόνε

Μπράνκα! – Μπράνκα! – Μπράνκα!
Λεό! – Λεό! – Λεό!

 

Σκηνοθεσία: Mario Monicelli

Σενάριο: Agenore Incrocci, Mario Monicelli

Παίζουν:Vittorio Gassman, Catherine Spaak, Folco Lulli, Gian Maria Volonté, Barbara Steele

Ποιος σας είπε ότι οι Monty Python με το «the Holy Grail» έχουν προηγηθεί;
Πριν απ’ αυτούς, ο άρχοντας της Ιταλικής κωμωδίας Mario Monicelli (Ο Κλέψας του κλέψαντος, Οι εντιμότατοι φίλοι μου και άλλων αξεπέραστων επιτυχιών) προηγήθηκε το 1966 με την ταινία του: Οι Γενναίοι του Μπρανκαλεόνε.
Δίνοντας το ρόλο του ιππότη της ελεεινής μορφής στον άνθρωπο που το όνομά του είναι ταυτόσημο της παλαιάς Ιταλικής κωμωδίας, τον υπέροχο και απαράμιλλο Vittorio Gassman, μας παρουσίασε γεγονότα και πρόσωπα του μεσαίωνα, ξεκαρδιστικά μεν, που δεν απέχουν όμως και πολύ από την ιστορική πραγματικότητα.

 

Ιππότες τυχοδιώκτες, σταυροφόροι, καλόγεροι, πάπες, δούκες, δούκισσες, εξαθλιωμένα πλήθη που ψάχνουν την πνευματική, σωματική και υλική τους σωτηρία, προσπαθώντας να φθάσουνε και να απελευθερώσουνε τους αγίους τόπους. Όλους τους περνά από την μηχανή του κιμά γελοιοποιώντας τους με ξεκαρδιστικό τρόπο.

Εκτός όμως από τον πρωταγωνιστή, έχουμε την παρουσία λαμπρών ηθοποιών. Την Catherine Spaak που εκείνη την εποχή ήταν στα ντουζένια της.

 

 Ο Λεό ορκίστηκε στη ιπποτική του τιμή να την παραδώσει αγνή και παρθένα στον μέλλοντα σύζυγό της, έναν άξεστο άρχοντα. Παρ’ όλες τις προκλήσεις εκ μέρους της δεν ενδίδει γιατί θέλει να τιμήσει τον όρκο του. Το βράδυ δε, για να μην του φύγει και ατιμαστεί με κανέναν, κοιμάται δίπλα της κρατώντας σφιχτά την αλογοουρά της
Όταν ξυπνά όμως διαπιστώνει ότι κρατά την ουρά του αλόγου του... και αντίο παρθενία.
Έχουμε και τον Gian Maria Volonté; που παριστάνει τον Θεοφύλλατο, τον άσωτο υιό μιας αρχοντικής βυζαντινής οικογένειας.

 

Είναι ακόμα και η συμπάθιά μου, η μούσα του Μάριο Μπάβα, η Barbara Steele. Αυτή τη φορά δεν παίζει το ρόλο καμίας βαμπίρας, αλλά την θεία του Θεοφύλλατου, την φιλήδονη και σεξουαλικά αχόρταγη βυζαντινή πριγκίπισσα Θεοδώρα.

 

 

Υπήρξαν και μερικοί ευπατρίδες που ενοχλήθηκαν, θεωρώντας ότι δυσφημείται η λαμπρή βυζαντινή αίγλη. Λες και αφήνει ο Mario Monicelli άθικτο κανέναν πάπα ή και ολόκληρη την καθολική εκκλησία.

 

 

Δραματικές ήταν οι εκλύσεις στα διάφορα φόρουμ από νοσταλγούς της ταινίας αυτής για ελληνικούς υπότιτλους. Κανένας όμως ιταλομαθής δεν συγκινήθηκε. Έτσι αναγκάστηκα να αναλάβω δράση. Μετέφρασα όμως γερμανικούς που και αυτοί ήταν μετάφραση ισπανικών που είχαν μεταφράσει τα ιταλικά. Ελπίζω όμως ότι κάτι καλό βγήκε.
Θα τους βρείτε εδώ:

 http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3553272/l-armata-brancaleone-el

h

Il Conformista, (1970)

Il Conformista (1970)
Ο κομφορμιστής

 

 

Μία από τις ποιο αδικημένες ταινίες στην Ελλάδα ως αναφορά την αξιολόγησή της, είναι το αριστούργημα του Bernardo Bertolucci «Ο Kομφορμιστής».
Όταν λέω αδικημένη, εννοώ ότι δεν την συναντάμε συχνά σε λίστες καλλιτέρων ταινιών σε σχετικά υψηλές θέσεις. Αυτό θα οφείλεται στο ότι η ταινία δεν έχει κυκλοφορήσει σε DVD όχι μόνο στην χώρα μας, αλλά ούτε καν και στην ζώνη 2. Ας είναι καλά οι νέες τεχνολογίες που κάνουν προσιτή την αποκατάσταση τέτοιων ελλείψεων.

Λοιπόν. Κατά την γνώμη μου, η ταινία αυτή όχι μόνο είναι αριστούργημα, αλλά μπορεί να σταθεί δίπλα σε ταινίες ορόσημο του παγκόσμιου κινηματογράφου, όπως Ο Πολίτης Κέιν, Ο Νονός, κλπ.
Ούτε 30 χρονών δεν ήταν ο Bertolucci και μας έδειξε ότι η Ιταλική σχολή αξιόλογων δημιουργών δεν σταματά στους Ντε Σίκα, Αντονιόνι, Φελίνι, αλλά εχει συνέχια.

 

Το έργο δεν είναι αξιόλογο μόνο λόγο σεναρίου που βασίζεται σε νουβέλα του Αλμπέρτο Μοραβία, αλλά και λόγο της πρωτοποριακής για την εποχή – αλλά και για σήμερα – σκηνοθεσίας, η οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι γραμμική, χωρίς όμως να αφήνει ασάφειες και κενά που να δέχονται πολλαπλή εξήγηση.
Η ιστορία εξελίσσεται στην προπολεμική φασιστική Ιταλία και τελειώνει με την πτώση του καθεστώτος.

Ο Jean-Louis Trintignant στον καλλίτερο ρόλο της καριέρας του, πείθει ότι ανήκει στους μεγάλους και χαρισματικούς ερμηνευτές. Υποδύεται τον Marcelo, έναν νέο ο οποίος κουβαλά τραύματα από την παιδική του ηλικία λόγο σεξουαλικής αποπλανήσεις από έναν ενήλικα. Αυτό που επιδιώκει για να ξεφύγει από το παρελθόν είναι να γίνει "κανονικός". Και όταν λέει κανονικός, εννοεί ένας συνηθισμένος αστός που χαίρει εκτίμησης από το περιβάλλον του και τις αρχές. « Πατρίς - Θρησκεία – Οικογένεια » βλέπει σαν λύση και την εφαρμόζει αποκαθιστώντας την σχέση του με την εκκλησία. Παντρεύεται μια όμορφη άλλα ρηχή και περιορισμένης ευφυΐας κοπέλα, την Τζούλια (Stefania Sandrelli), η οποία όμως είναι από «καλή οικογένεια»...

Εντάσσεται αυτοβούλως στις μυστικές υπηρεσίες του καθεστώτος και γίνεται δεκτή η πρότασή του να πάει να βρει αυτοεξόριστο πρώην καθηγητή του στο Παρίσι ο οποίος είναι ενοχλητικός για το καθεστώς, με σκοπό να τον κατασκοπεύει και να πληροφορεί για τις συνδέσεις του στην Ιταλία. Καθοδόν όμως οι εντολές αλλάζουν. Το καθεστώς δεν αρκείται με την κατασκόπευση του καθηγητή, αλλά ζητά την εξόντωση του. Τα πράγματα δυσκολεύουν για τον Marcelo γιατί τον καθηγητή αυτό τον εκτιμούσε ως φοιτητής. Όταν μάλιστα γνώρισε και ερωτεύτηκε την γυναίκα του την Άννα (Dominique Sanda), μια γυναίκα τελείως διαφορετική από την δικιά του, με ισχυρή προσωπικότητα, επαναστατικές ιδέες, σεξουαλικά απελευθερωμένη, δυναμική εσωτερικά, αλλά με ένα εύθραυστο και γλυκό εξωτερικό παρουσιαστικό, τα πράγματα περιπλέκονται.

 

 

Σκηνές για σεμινάριο αποτελούν η καταδίωξη του καθηγητή και της γυναίκας του από τους φασίστες σε ομιχλώδες δάσος τα Γαλλίας, καθώς και οι σκηνές μετά την πτώση του καθεστώτος όπου ο Marcelo προσπαθεί να επιστρέψει στην τωρινή κανονικότητα, που είναι ο αντιφασισμός. Δηλαδή κανονικό γι αυτόν είναι να υπηρετείς την εκάστοτε εξουσία.

 

Η Stefania Sandrelli στην αρχή φαίνεται να αδικείται από τον ρόλο που την θέλει ωραία μεν, αλλά κάπως αντιπαθητική και χαζούλα. Όταν όμως η ιστορία εξελίσσεται και παίζει πιο απελευθερωμένα, ξαναγίνεται το κορίτσι των εφηβικών μας φαντασιώσεων.

 

 

Αυτή που είναι όμως έκπληξη στην ταινία είναι η Dominique Sanda! Μας εμφανίζεται στην αρχή με μορφή σαν κι αυτή που είχαν τα αγγελάκια στα παιδικά λευκώματα, και μετατρέπεται από την μια στιγμή στη άλλη πότε σε ένα ποθητό θηλυκό και πότε σε μία σκληρή επαναστάτρια. Λέγετε ότι ο ρόλος της προοριζόταν για την Μπριζίτ Μπαρντό, αλλά όταν ο Bertolucci την είδε σε μια ταινία της, άλλαξε γνώμη.

Signore & signori (1965)

Signore & signori (1966)

Κυρίες και Κύριοι...

Σκηνοθεσία: Pietro Germi

Παίζουν:
Virna Lisi ... Milena Zulian
Gastone Moschin ... Osvaldo Bisigato
Nora Ricci ... Gilda Bisigato
Alberto Lionello ... Toni Gasparini
Olga Villi ... Ippolita Gasparini
Franco Fabrizi ... Lino Bebedetti
Beba Loncar ... Noemi Castellan
Gigi Ballista ... Giancinato Castellan

Υπάρχει μια ολόκληρη γενιά που μεγάλωσε με τις ασπρόμαυρες Ιταλικές κωμωδίες της δεκαετίας του 60. Αυτές διαπραγματεύονταν θέματα από τον Ιταλικό νότο και κυρίως από την Σικελία. Να αναφέρω χαρακτηριστικά το «Διαζύγιο αλλά Ιταλικά» και τις περιπέτειες του Δον Καμίλο.
Το 1965 όμως ο Pietro Germi μας ανεβάζει πιο βόρια και συγκεκριμένα σε μια κωμόπολη στο μέσον της Ιταλίας. Οι κάτοικοι εκεί μπορεί να μην είναι Σιτσιλιάνοι, αλλά είναι το ίδιο – αν όχι και παραπάνω – κωμικοί και σχεδόν γελοίοι με τις μικροαστικές τους συμπεριφορές.

Η ταινία είναι σπονδυλωτή με 3 κύριες υποθέσεις στις οποίες εμφανίζονται πάντα οι ίδιοι άνθρωποι που σε κάθε επεισόδιο πρωταγωνιστούν ορισμένοι και πλαισιώνονται από τους υπόλοιπους.

Θα αναφερθώ στην δεύτερη που είναι και η κορυφαία της ταινίας.

 

 Καταπιεσμένος σύζυγος και πατέρας τολμά να πάει κόντρα στο καταστημένο που δέχεται το κέρατο, αλλά όχι και το διαζύγιο. Αποφασίζει λοιπόν να απαλλαγεί από την καταπιεστική γυναίκα του και να κάνει καινούργια αρχή με μια νεαρότερή του, ταμία καφετέριας (Virna Lisi).

 

Όλη η πόλη στρέφεται εναντίον του. Όχι όμως από ενδιαφέρον για τα χρηστά ήθη και το θεσμό του γάμου.

Οι μεν γυναίκες από αλληλεγγύη προς την σύζυγο και φοβούμενες μην αποτελέσει αυτό κακό παράδειγμα για τους δικούς τους άνδρες.

Οι άνδρες δε από καθαρή ζήλια, μην αντέχοντας το θάρρος του συντοπίτη τους που αυτοί δεν έχουν.

Ο πικρός συμβιβασμός, όσο κι αν γαρνίρεται με κωμικές καταστάσεις, σου αφήνει μια μελαγχολία και συμπόνια για το άτυχο «παράνομο!» ζευγάρι.
Για να μην παρεξηγηθώ, τα συναισθήματα αυτά δεν μου δημιουργούνται τώρα (καταλαβαίνετε τι εννοώ) αλλά από την εποχή που πρωτοείδα την ταινία ως έφηβος.
Και να έλθουμε στο πρακτικό μέρος του θέματος που αφορά νοσταλγούς αλλά και νεότερους κυνηγούς παλιών ταινιών.
Μη κάνετε τον κόπο να ψάξετε τα βιντεοκλάπ και τα καταστήματα. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά ούτε και στα γνωστά μαγαζιά του εξωτερικού δε θα την βρείτε. Εμένα με έβαλε στα αίματα ο ΖΗΣΗΣ με το γνωστό του μπλοκ. Χάρις σ’ αυτόν παρακινήθηκα και βρήκα την ταινία στο internet. Βρήκα ακόμα και υπότιτλους στα αγγλικά και γαλλικά τους οποίους μετέφρασα στα ελληνικά. 

Έκανα και την μετατροπή από DivX σε DVD. και έτσι έχω μια ολοκληρωμένη ταινία σε DVD, με ελληνικούς υπότιτλους, ασπρόμαυρη 16:9, με πολύ καλή ποιότητα εικόνας και ήχου.