Les parapluies de Cherbourg (1964)
Οι Ομπρέλες του Χερβούργου
Σκηνοθεσία: Jacques Demy
Σενάριο: Jacques Demy
Παίζουν: Catherine Deneuve, Nino Castelnuovo and Anne Vernon
Αν και λανθασμένα αναφέρεται σε πολλές λίστες σαν μιούζικαλ, η ταινία είναι όπερα.
Μία όπερα όμως χωρίς "Άριες".
Το να παρακολουθείς μια ταινία που διαδραματίζεται στην τότε σύγχρονη εποχή και οι νεαροί τεχνίτες αυτοκινήτων να μιλάνε τραγουδιστά μέσα στο γκαράζ, με φράσεις όπως:
- Κοίτα την ανάφλεξη.
- Τέλειωνε την επισκευή.
- Πιάσε ένα τσιγάρο.
ήταν κάτι που ξένιζε τόσο εμένα, όσο και τους υπόλοιπους θεατές. Η μαεστρία όμως του Jacques Demy ήταν τέτοια, που σύντομα το αποδεχόσουνα σε τέτοιο σημείο, ώστε να πιστεύεις ότι αυτή είναι η κανονική κινηματογραφική γλώσσα.
Η μουσική του Michel Legrand, είναι φανταστική. Τα κομμάτια της τα έχετε ακούσει σίγουρα πολλές φορές, είτε αυτούσια, είτε διασκευασμένα, χωρίς να ξέρετε ότι προέρχονται από την ταινία αυτή. Πολλές επανεκτελέσεις προέρχονται από μουσικούς της τζαζ κυρίως.
Από τα πιο δυνατά σημεία της ταινίας, είναι η ικανότητα και το ταλέντο του Jacques Demy στο να χειρίζεται τα χρώματα. Σαν τον προικισμένο ζωγράφο που αναμειγνύει στην παλέτα του τα χρώματα για να δώσει στον πίνακα το κατάλληλο συναίσθημα, έτσι χειρίζεται κι αυτός τα χρώματα στην ταινία. Αποτέλεσμα: Κάθε πλάνο κι ένας πίνακας!
Μία όπερα όμως χωρίς "Άριες".
Το να παρακολουθείς μια ταινία που διαδραματίζεται στην τότε σύγχρονη εποχή και οι νεαροί τεχνίτες αυτοκινήτων να μιλάνε τραγουδιστά μέσα στο γκαράζ, με φράσεις όπως:
- Κοίτα την ανάφλεξη.
- Τέλειωνε την επισκευή.
- Πιάσε ένα τσιγάρο.
ήταν κάτι που ξένιζε τόσο εμένα, όσο και τους υπόλοιπους θεατές. Η μαεστρία όμως του Jacques Demy ήταν τέτοια, που σύντομα το αποδεχόσουνα σε τέτοιο σημείο, ώστε να πιστεύεις ότι αυτή είναι η κανονική κινηματογραφική γλώσσα.
Η μουσική του Michel Legrand, είναι φανταστική. Τα κομμάτια της τα έχετε ακούσει σίγουρα πολλές φορές, είτε αυτούσια, είτε διασκευασμένα, χωρίς να ξέρετε ότι προέρχονται από την ταινία αυτή. Πολλές επανεκτελέσεις προέρχονται από μουσικούς της τζαζ κυρίως.
Πάρτε και μία γεύση από τα τραγούδια της ταινίας.
Να προσθέσουμε και κάτι τεχνικό. Το φιλμ όταν γυρίστηκε, καταγράφηκε σε έγχρωμο αρνητικό Eastman το ποίο ως γνωστό δεν έχει μεγάλη διάρκεια ζωής. Έτσι μετά από πολλές προβολές οι ταινίες ξεθώριασαν και το αρνητικό είχε μισοκαταστραφεί με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή η επανεκτίπωσή του. Αποτέλεσμα ήταν να χαθεί ένα από τα συστατικά που είχαν κάνει την ταινία διάσημη: Το χρώμα. Ευτυχώς, ο Jacques Demy το είχε προβλέψει αυτό και είχε κρατήσει αρνητικά στα τρία βασικά χρώματα: RGB. Έτσι με την πάλαια μέθοδο Technicolor το 1990 κατέστη δυνατή η επανεκτύπωση του φιλμ.
Από τους ηθοποιούς συντελεστές της ταινίας θα σταθώ στην νεαρούλα τότε Catherine Deneuve. Είναι το κοριτσάκι που λες πως καταλάθος έπεσε από τον παράδεισο στην γη.
Απόλυτα εναρμονισμένη στο κλίμα της ταινίας, συμβάλει με την αύρα της στο να την κάνει αληθινό παραμύθι. Ανέκαθεν γινότανε προσπάθεια να μας επιβληθεί από την βιομηχανία θεάματος σαν γυναίκα σύμβολο του σεξ. Σαν νέοι όλοι θα πέσαμε στην παγίδα της φαντασίωσης. Όλοι μας όμως ονειρευτήκαμε να περπατήσουμε πιασμένοι χέρι-χέρι με την δική μας Κατρίν.
Όσο για το σενάριο, δεν είναι παρά ένα τετριμμένο μελό
Όσο για το σενάριο, δεν είναι παρά ένα τετριμμένο μελό
Ακόμα και η ουσία του φέρνει πολύ από την τριλογία του Πανιόλ: «Φανή-Καίσαρας-Μάριος». Προσοχή όμως! Υπάρχουν άπειρες τετριμμένες φωτογραφίες π.χ. του μωρού που θηλάζει. Μία από αυτές όμως, άμα προέρχεται από βιρτουόζο της φωτογραφίας, θα σαρώσει όλα τα βραβεία.
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν σας περιγράφω την περίληψη του έργου.
Τα χρώματα, η μουσική, καθώς και η παρουσία της Catherine Deneuve είναι ότι αξίζει.
Τους
υποτίτλους που είχα μεταφράσει πριν από μερικά χρόνια, τους φρσεσκάρισα και τους
ξανανέβασα εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου