A SHOT IN THE DARK 1964

AFTER THE FOX 1966

Λαγωνικό 24 Καρατίων

Σκηνοθεσίαi: Blake Edwards

Σενάριο: Blake Edwards, William Peter Blatty, Harry Kurnitz

Είδος: Comedy, Peter Sellers, Mystery

Διάρκεια: 1h 42m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Peter Sellers: Jacques Clouseau

Elke Sommer: Maria Gambrelli

George Sanders: Benjamin Ballon

Herbert Lom: Charles Dreyfus

Tracy Reed: Dominique Ballon

Graham Stark: Hercule LaJoy

Moira Redmond:Simone

 Ο (περισσότερο γκαφατζής παρά δαιμόνιος) Επιθεωρητής Ζακ Κλουζό αναλαμβάνει την εξιχνίαση της δολοφονίας του οδηγού ενός πλούσιου επιχειρηματία, ενώ γοητεύεται από την νεαρή υπηρέτρια και βασική ύποπτο της υπόθεσης.

Βασισμένη στο γαλλικό θεατρικό «Ο Ηλίθιος» («L’Idiote») του Μαρσέλ Ασάρ και την αγγλόφωνη μεταφορά του από τον Χάρι Κέρνιτζ («A Shot in the Dark», τίτλο τον οποίο κράτησε και η κινηματογραφική εκδοχή), πρόκειται για την δεύτερη ταινία μιας σειράς που έμελλε να γίνει ένα από τα πιο επιτυχημένα κινηματογραφικά κωμικά franchise, αυτό του «Ροζ Πάνθηρα». Κι ενώ παραμένει η μοναδική ταινία της σειράς που δεν έχει στον τίτλο (ούτε καν στα animated credits της) το όνομα του cartoon χαρακτήρα του Ροζ Πάνθηρα, αλλά και το χαρακτηριστικό και πλέον κλασικό μουσικό θέμα του, αποτελεί μία από τις καλύτερες και πιο «στιλάτες» κωμωδίες μυστηρίου, όχι μόνο της σειράς, αλλά και ολόκληρης της δεκαετίας τη).

Το πρωτότυπο θεατρικό και η μεταγενέστερη, αγγλόφωνη εκδοχή του, ήθελαν τον χαρακτήρα του ανακριτή Πολ Σεβίν (ο οποίος, μάλιστα, ενσαρκώθηκε στην αμερικανική σκηνή από τον Γουίλιαμ Σάτνερ!), να είναι δεύτερος και πιο «συγκρατημένος» ρόλος. Ωστόσο, μιας και ο Μπλέικ Έντουαρντς μόλις είχε ολοκληρώσει τη συνεργασία του με τον Πίτερ Σέλερς στον «Ροζ Πάνθηρα», την ταινία που μεταγενέστερα μετέτρεψε τον Βρετανό κωμικό σε παγκόσμιο star (σε μια ταινία που αρχικά προοριζόταν για την μεγάλη επιστροφή του Ντέιβιντ Νίβεν…), αισθάνθηκε πως η υπόθεση του «Λαγωνικού» ταίριαζε στον χαρακτήρα του Επιθεωρητή Κλουζό και ξανάγραψε εξαρχής το σενάριο μαζί με τον Γουίλιαμ Πίτερ Μπλάτι, αναβαθμίζοντας τον δευτεραγωνιστικό χαρακτήρα του Σεβίν στον θρυλικό πια ήρωα του Ζακ Κλουζό, στην οποία πλέον εμφανίζεται ως κεντρικός πρωταγωνιστής.

Το αποτέλεσμα, αυτό το υβρίδιο μεταξύ του πρωτότυπου θεατρικού και του ολοκαίνουργιου σεναρίου των Έντουαρντς και Μπλάτι, έχει έναν διαφορετικό αέρα από τις υπόλοιπες ταινίες της σειράς. Ο Κλουζό, παρότι αναπόφευκτα και αθεράπευτα γκαφατζής και «ηρωικός» ντετέκτιβ από σπόντα, είναι εδώ περισσότερο συνυφασμένος με την πιο σκοτεινή πλοκή μυστηρίου της δολοφονίας του chauffer, παρά το μπουφόνικο one-man-show που χαρακτηρίζει τα επερχόμενα sequel, ένας κωμικός Ηρακλής Πουαρό χωρίς την ιδιοφυία και το χάρισμα του ήρωα της Άγκαθα Κρίστι, αν και με το ίδιο ειλικρινές πάθος να εξιχνιάσει την υπόθεση που περισσότερο κατά λάθος έπεσε στα χέρια του. Η επιβλητική, αυστηρή παρουσία του Τζορτζ Σάντερς (στον ρόλο του μεγιστάνα) συγκρούεται ιδανικά με τη συμπαθή αλλά ταυτόχρονα και σχεδόν καρτουνίστικη περσόνα που δημιούργησε για τον Κλουζό ο Σέλερς ήδη από τον «Ροζ Πάνθηρα», που εδώ αποκτά μεγαλύτερη ελευθερία κίνησης, ακόμη και αυτοσχεδιασμού, σεναρίου αλλά και σκηνοθετικής καθοδήγησης του Έντουαρντς (με τον οποίο έμελλε να γυρίσει αρκετές ταινίες, τόσο της συγκεκριμένης σειράς όσο και άλλες θρυλικές κωμωδίες όπως «Το Πάρτυ») επιτρέποντος.

    Το κλασικό whodunnit, με υπόπτους όλους τους κατοίκους της έπαυλης, «υπονομεύεται» απολαυστικά – και σε σημεία ξεκαρδιστικά – από τις αδέξιες κινήσεις του Γάλλου Επιθεωρητή, ενώ το αμφίβολο (μονόπλευρο;) ειδύλλιό του με την γοητευτική υπηρέτρια που φαινομενικά προσελκύει βάσιμες υποψίες για την ενοχή της, είναι πλέον γνώριμο σήμα κατατεθέν για τους θαυμαστές της σειράς (ο συνήθως ατυχής έρωτας του Κλουζό με αιθέριες, μα συχνά και θανάσιμες υπάρξεις στις υποθέσεις που αναλαμβάνει). Η ένθεση εδώ, για πρώτη φορά, και δύο από τους πλέον ουσιαστικούς χαρακτήρες της σειράς, την Νέμεση του Κλουζό, τον Επιθεωρητή Ντρέιφους, και τον Ασιάτη οικονόμο Κέιτο, θεμελιώνει την γνώριμη πια «ομάδα» των κλασικών χαρακτήρων που έχουν αγαπηθεί τόσο τις τελευταίες σχεδόν έξι δεκαετίες. Και μπορεί το «Λαγωνικό» να μην έχει σεκάνς τίτλων με τον animated Ροζ Πάνθηρα και το χαρακτηριστικό του μουσικό θέμα από τον Χένρι Μαντσίνι, όμως μας πρωτοπαρουσιάζει την animated version του Επιθεωρητή Κλουζό και το δικό του, κλασικό μουσικό μοτίβο (πάλι από τον μέγιστο Μαντσίνι), ο οποίος μετά την επιτυχία της ταινίας απέκτησε και δική του σειρά κινουμένων σχεδίων. Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω συστατικά, η συνταγή της διαχρονικής επιτυχίας ήταν μάλλον εξασφαλισμένη εξαρχής, έστω κι αν κάποια σημεία της δεν έχουν γεράσει και τόσο καλά στον 21ο αιώνα. Η τελική απόλαυση και το χαμόγελο που παραμένει για αρκετή ώρα μετά την έξοδο από το σινεμά, παραμένουν εγγυημένα. 

DR. STRANGELOVE 1964

DR. STRANGELOVE 1964

S.O.S Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα

Σκηνοθεσίαi: Stanley Kubrick

Σενάριο: Stanley Kubrick, Terry Southern, Peter George

Είδος: Comedy,   Peter Sellers, Stanley Kubrick, War

Διάρκεια: 1h 35m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Peter Sellers: Group Capt. Lionel Mandrake / President Merkin Muffley / Dr. Strangelove

George C. Scott: Gen. 'Buck' Turgidson

Sterling Hayden: Brig. Gen. Jack D. Ripper

Keenan Wynn: Col. 'Bat' Guano

Slim Pickens: Maj. 'King' Kong

Peter Bull:Russian Ambassador Alexi de Sadesky

 

Το S.O.S Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα ή Πώς έμαθα να πάψω να ανησυχώ και να αγαπώ τη βόμβα (πρωτότυπος τίτλος: Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb), περισσότερο γνωστή ως Dr. Strangelove, είναι ταινία πολιτικής σάτιρας και μαύρη κωμωδία του 1964, σε σκηνοθεσία και παραγωγή Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Το σενάριο γράφτηκε από τον ίδιο τον σκηνοθέτη, σε συνεργασία με τους Τέρι Σάουδερν και Πίτερ Τζορτζ, το οποίο είναι αόριστα βασισμένο σε μυθιστόρημα του τελευταίου, ονόματι "Κόκκινος Συναγερμός" (Red Alert). H ταινία σατιρίζει τους φόβους του Ψυχρού Πολέμου για μια πυρηνική σύγκρουση μεταξύ της ΕΣΣΔ και τις ΗΠΑ. Πρωταγωνιστούν σε αυτή οι Πίτερ Σέλλερς, Τζορτζ Σι Σκοτ, Στέρλινγκ Χέιντεν, Σλιμ Πίκενς, Κίναν Γουίν, Τζέιμς Ερλ Τζόουνς, Τρέισι Ριντ. Η παραγωγή έγινε στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Η ιστορία αναφέρεται σε έναν ανεξάρτητο στρατηγό της Πολεμικής Αεροπορίας των Ηνωμένων Πολιτειών που διατάζει την πρώτη πυρηνική επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Ακολουθεί ξεχωριστά τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, τους συμβούλους του, το Μικτό Επιτελείο και έναν αξιωματικό της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας (RAF) καθώς προσπαθούν να αποτρέψουν το πλήρωμα ενός αεροσκάφους B-52 (που ακολουθούσαν εντολές του στρατηγού) από τον βομβαρδισμό των Σοβιετικών και την έναρξη ενός πυρηνικού πολέμου.

    Η ταινία θεωρείται μια από τις καλύτερες κωμωδίες που έγιναν ποτέ, καθώς και μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Το 1998, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την κατέταξε στην 26η θέση στη λίστα με τις καλύτερες αμερικανικές ταινίες (στην έκδοση του 2007, η ταινία κατετάγη 39η) και το 2000 κατατάχθηκε ως στο νούμερο τρία στον κατάλογο με τις πιο αστείες αμερικανικές ταινίες. Το 1989, η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών την συμπεριέλαβε ως μία από τις πρώτες 25 ταινίες που επιλέχθηκαν για να ενταχθούν στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου ως «πολιτιστική, ιστορική ή αισθητική σημαντική». 

Operazione Paura 1964

Operazione Paura 1964

Σκότωσε μωρό μου. Σκότωσε

Σκηνοθεσία: Mario Bava

Σενάριο: Romano Migliorini, Roberto Natale, Mario Bava

Είδος: Horror ΔΕ 60, Mystery, Mario Bava

Διάρκεια: 1h 23m

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

Giacomo Rossi Stuart: Dr. Paul Eswai (as Giacomo Rossi-Stuart)

Erika Blanc: Monica Schuftan

Fabienne Dali: Ruth (as Fabienne Dalì)

Piero Lulli: Inspector Kruger

Luciano Catenacci: Burgomeister Karl (as Max Lawrence)

Micaela Esdra: Nadienne

Franca Dominici: Martha

 

Ο Δρ Eswai καλείται από τον επιθεωρητή Κρούγκερ σε ένα μικρό χωριό για να πραγματοποιήσει αυτοψία σε μια γυναίκα που πέθανε κάτω από ύποπτες συνθήκες. Παρά τη βοήθεια της Ρουθ, της μάγισσας του χωριού, ο Κρούγκερ σκοτώνεται και αποκαλύπτεται ότι η νεκρή γυναίκα, όπως και άλλοι χωρικοί, έχουν σκοτωθεί από το φάντασμα της Μελίσας, μιας νεαρής κοπέλας που τρέφεται από το μίσος της θλιμμένης μητέρας της, Η βαρόνη Γκραπς, παίρνει την εκδίκησή της. Ο Δρ Eswai, μαζί με τη Monica, μια τοπική νοσοκόμα, παρασύρονται σε μια μοιραία αντιπαράθεση στο Villa Graps. 

Nightmare 1964

Nightmare 1964

Ο Εφιάλτης Του Τρίτου Ορόφου

Σκηνοθεσία: Freddie Francis

Σενάριο: Jimmy Sangster

Είδος: Horror ΔΕ 60, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 1h 22m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

David Knight: Henry Baxter

Moira Redmond: Grace Maddox

Jennie Linden: Janet

Brenda Bruce: Mary Lewis

George A. Cooper: John

Clytie Jessop: Woman in White

Irene Richmond: Mrs. Gibbs

 

Η Janet είναι μία κοπέλα που βασανίζεται από τρομερούς εφιάλτες, αφού έχει βιώσει ένα πολύ τραυματικό γεγονός στη ζωή της: Όταν ήταν μικρή, είδε τη μητέρα της να μαχαιρώνει τον πατέρα της την ημέρα των γενεθλίων της. Τώρα είναι εσώκλειστη σε σχολείο, αλλά επειδή ο διαταραγμένος της ύπνος αποτελεί μεγάλο πρόβλημα, τη στέλνουν πίσω στο σπίτι της, στο οποίο έχει απομείνει η οικονόμος του σπιτιού και ο σοφέρ. Η μητέρα της είναι κλεισμένη σε ψυχιατρική κλινική, ενώ το σπίτι συχνά επισκέπτεται και ο κηδεμόνας της Janet, ένας νεαρός δικηγόρος. Όταν όμως εκείνη φτάνει στο σπίτι, αντί να βελτιωθεί γίνεται πολύ χειρότερα, και πλέον εκτός από τους εφιάλτες με τη μητέρα της βλέπει και μία μυστηριώδη γυναίκα ντυμένη στα λευκά να περιφέρεται στο σπίτι και αυτό είναι τόσο ρεαλιστικό, που αδυνατεί να καταλάβει τι είναι όνειρο και τι πραγματικότητα. Έχει αρχίσει όντως να τρελαίνεται ή μήπως κάτι άλλο συμβαίνει;

Ανατροπή πάνω στην ανατροπή έχει αυτή η ωραία ταινία της Hammer. Σασπενς, πολύ καλή εφιαλτική ατμόσφαιρα, ενώ πολύ ωραία είναι και η μουσική της ταινίας. 

Hush...Hush, Sweet Charlotte 1964

Hush...Hush, Sweet Charlotte 1964

Το μυστικό της Σαρλότ

Σκηνοθεσία: Robert Aldrich

Σενάριο: Henry Farrell, Lukas Heller

Είδος: Crime, Drama, Mystery, Thriller, Horror ΔΕ 60

Διάρκεια: 2h 13m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Bette Davis: Charlotte

Olivia de Havilland: Miriam

Joseph Cotton: Drew

Agnes Moorehead : Velma

Cecil Kellaway: Harry

Victor Buono: Big Sam

Mary Astor: Jewel

Wesley Addy: Sheriff

 

Η ταινία Το μυστικό της Σάρλοτ (Πρωτότυπος Τίτλος Hush... Hush, Sweet Charlotte) είναι θρίλερ παραγωγής 1964 σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Όλντριτς και με πρωταγωνιστές τους Μπέτι Ντέιβις, Ολίβια Ντε Χάβιλαντ, Τζόζεφ Κότεν, Άγκνες Μούρχεντ και Μαίρη Άστορ[1].

Η ταινία που μεταφέρθηκε για τη μεγάλη οθόνη από τους Λούκας Χάλερ και Χένρι Φάρελ, είναι βασισμένη σε διήγημα του ιδίου του Φάρελ με τίτλο What Ever Happened To Cousin Charlotte. Η ταινία έλαβε 7 υποψηφιότητες για βραβείο Όσκαρ.

Υπόθεση

Το 1927, η νεαρή καλλονή Σάρλοτ Χόλλις (Μπέτι Ντέιβις) και ο παντρεμένος εραστής της, Τζον Μέιχιου (Μπρους Ντερν), σχεδιάζουν να δραπετεύσουν κατά την διάρκεια μιας γιορτής στην οικογενειακή κατοικία των Χόλλις στην Ενορία Ασένσιον, Λουιζιάνα. Όμως αφότου ο πατέρας την Σάρλοτ τον εκφοβίζει, λέγοντάς του ότι η σύζυγος του τον είχε επισκεφθεί την προηγούμενη ημέρα και του είχε αποκαλύψει τον δεσμό, ο Τζον υποκρίνεται ότι δεν αγαπά πλέον τη Σάρλοτ και της λέει ότι πρέπει να χωρίσουν.

Ο Τζον τότε δολοφονείται άγρια και αποκεφαλίζεται μέσα στο σπίτι με έναν μπαλτά, ενώ ακρωτηριάζεται και το χέρι του. Η Σάρλοτ ανακαλύπτει το πτώμα και επιστρέφει στη γιορτή αποσβολωμένη, τραυματισμένη, με ματωμένο το φόρεμά της, οδηγώντας τους περισσότερους στο να πιστέψουν ότι εκείνη είναι η δολοφόνος.

Η ιστορία κάνει άλμα στο 1964. Η Σάρλοτ είναι τώρα μια πλούσια γεροντοκόρη, που ζει ακόμα στην φυτεία της Ενορίας Ασένσιον η οποία ανήκει επί γενεές στην οικογένειά της. Ο πατέρας της Σάρλοτ πέθανε ένα χρόνο μετά τον φόνο του Μέιχιου, θεωρώντας την κόρη του ένοχη. Η Σάρλοτ πιστεύει όλα αυτά τα χρόνια ότι ο πατέρας της σκότωσε τον Μέιχιου, αλλά όλοι οι άλλοι θεωρούν ότι ήταν η Σάρλοτ, η μοναχική τρελή,, που αποκεφάλισε τον εραστή της.

Η ιστορία συνεχίζει καθώς η Επιτροπή Αυτοκινητοδρόμων της Λουιζιάνα προετοιμάζεται να κατεδαφίσει το σπίτι και να χτίσει έναν νέο αυτοκινητόδρομο μέσα από το κτήμα. Η Σάρλοτ είναι σφόδρα εναντίον αυτής της προοπτικής και αγνοεί την εντολή έξωσης, αρνούμενη να φύγει. Κρατά μακριά τον επιστάτη (Τζορτζ Κένεντι), το συνεργείο κατεδάφισης, και την μπουλντόζα πυροβολώντας προς το μέρος τους με ένα τουφέκι. Προσωρινά εγκαταλείπουν και φεύγουν.

Η Σάρλοτ μένει με την οικονόμο της, Βέλμα (Άγκνες Μούρχεντ), στην κατοικία των Χόλλις. Αναζητώντας βοήθεια εναντίον της Επιτροπής Αυτοκινητοδρόμων, καλεί την Μίριαμ (Ολίβια ντε Χάβιλαντ), μια φτωχή εξαδέλφη που ζούσε με την οικογένεια όταν ήταν κορίτσι. Η Μίριαμ ανανεώνει την σχέση της με τον Ντρου Μπέιλις (Τζόζεφ Κόττεν), έναν τοπικό γιατρό ο οποίος την άφησε μετά τον φόνο.

Η ψυχική υγεία της Σάρλοτ βαίνει προς το χείρον από την στιγμή που φθάνει η Μίριαμ. Οι νύχτες της στοιχειώνονται από ένα μυστηριώδες τσέμπαλο που παίζει το τραγούδι που ο Μέιχιου έγραψε για εκείνη και από το ακρωτηριασμένο χέρι του και το κεφάλι του. Η Βέλμα, υποπτευόμενη ότι η Μίριαμ και ο Ντρου εποφθαλμιούν τα χρήματα της Σάρλοτ, αναζητά βοήθεια από τον κύριο Ουίλλις (Σέσιλ Κάλλαγουεϊ), έναν ασφαλιστικό ερευνητή που ενδιαφέρεται ακόμα για την υπόθεση Μέιχιου και ο οποίος έχει επισκεφθεί την καταπονημένη χήρα του Μέιχιου, Τζούελ (Μέρι Άστορ).

Η Μίριαμ απολύει την Βέλμα, η οποία αργότερα επιστρέφει και ανακαλύπτει ότι στην Σάρλοτ χορηγούνται ψυχοτρόπες ουσίες. Η Μίριαμ βλέπει την οικονόμο να προσπαθεί να βγάλει την Σάρλοτ από το σπίτι. Οι δύο τους φιλονικούν στην κορυφή της σκάλας. Η Βέλμα προσπαθεί να δραπετεύσει αλλά η Μίριαμ γνωρίζοντας ότι η Βέλμα έχει ανακαλύψει τα φάρμακα, την χτυπά με μια καρέκλα στο κεφάλι. Η Βέλμα κατρακυλά στη σκάλα βρίσκοντας τον θάνατο.

Μία νύχτα, η Σάρλοτ υπό την επήρεια των φαρμάκων κατεβαίνει την σκάλα εν μέσω μιας παραίσθησης, πιστεύοντας ότι ο Τζον έχει επιστρέψει κοντά της. Η Μίριαμ και ο Ντρου αποφασίζουν να κάνουν την Σάρλοτ να πιστέψει ότι πυροβόλησε τον Ντρου με ένα όπλο, το οποίο στην πραγματικότητα ρίχνει άσφαιρα. Μετά η Μίριαμ βοηθά στο να εγκαταλείψουν το "πτώμα" σε ένα βάλτο. Η Σάρλοτ επιστρέφει στο σπίτι και βλέπει τον υποτιθέμενα νεκρό Ντρου στην κορυφή της σκάλας, πέφτοντας σε παράνοια.

Τώρα νομίζοντας την Σάρλοτ εντελώς τρελή και ασφαλή στο δωμάτιό της, η Μίριαμ και ο Ντρου πηγαίνουν στον κήπο και συζητούν το σχέδιό τους να οδηγήσουν την Σάρλοτ στην τρέλα για να πάρουν τα χρήματά της. Η Μίριαμ επίσης λέει στον Ντρου ότι το 1927 είδε την Τζούελ Μέιχιου να δολοφονεί τον σύζυγό της. Παραδέχεται ότι χρησιμοποιεί αυτή της την γνώση για να εκβιάζει την Τζούελ όλα αυτά τα χρόνια, ενώ σχεδιάζει να πάρει τα πλούτη της Σάρλοτ.

Η Σάρλοτ κρυφακούει τα πάντα. Κινείται προς μια τεράστια πέτρινη γλάστρα στο περβάζι του μπαλκονιού, σχεδόν κατακόρυφα πάνω από τα κεφάλια των εραστών. Η Μίριαμ αγκαλιάζει τον Ντρου, μετά οι δύο τους κοιτούν πάνω προς τα μάτια της Σάρλοτ, η οποία πλέον τα έχει καταλάβει όλα. Παραλύουν στη θέα της Σάρλοτ να σπρώχνει την γλάστρα από το περβάζι, η πτώση της οποίας τους σκοτώνει αμφότερους.

       Το επόμενο πρωί, οι αρχές παίρνουν την Σάρλοτ, πιθανόν σε άσυλο ψυχικά ασθενών. Πολλοί γείτονες και ντόπιοι συγκεντρώνονται στην οικία Χόλλις για να παρακολουθήσουν την διαδικασία, πιστεύοντας ότι η τρελή Σάρλοτ ξαναδιέπραξε φόνο. Ο Ουίλλις της δίνει ένα φάκελο από την νεκρή πια Τζούελ Μέιχιου, η οποία έπαθε καρδιακή προσβολή αφότου έμαθε τα περιστατικά της προηγούμενης νύχτας. Το σημείωμα περιέχει την ομολογία της Τζούελ για την δολοφονία του συζύγου της. Καθώς οι αρχές οδηγούν την Σάρλοτ έξω από τον περίβολο του σπιτιού, εκείνη κοιτάζει πίσω την αγαπημένη της φυτεία, μάλλον για τελευταία φορά. 

Danza macabre 1964

Danza macabre 1964

Μακάβριος Χορός

Σκηνοθεσία: Antonio Margherit, iSergio Corbucci

Σενάριο: Giovanni Grimaldi, Bruno Corbucci

Είδος: Horror ΔΕ 60

Διάρκεια: 1h 27m

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

Barbara Steele: Elisabeth Blackwood

Georges Rivière: Alan Foster

Margrete Robsahm: Julia Alert

Arturo Dominici: Dr. Carmus (as Henry Kruger)

Silvano Tranquilli: Edgar Allan Poe (as Montgomery Glenn)

Sylvia Sorrente: Elsi Perkings (as Sylvia Sorrent)

Umberto Raho: Lord Thomas Blackwood

 

Υπόθεση: Ένας συγγραφέας αποδέχεται το στοίχημα να περάσει μια νύχτα σε ένα στοιχειωμένο κάστρο. Μόλις πέσει η νύχτα, οι δολοφονημένοι μέσα στο κάστρο επιστρέφουν στη ζωή, ξαναζούν τους θανάτους τους και προσπαθούν να σκοτώσουν τον συγγραφέα, καθώς πιστεύουν ότι το αίμα του θα τους βοηθήσει να μείνουν ζωντανοί πέρα από ένα βράδυ.

Θεματικά με έντονες επιρροές από τα έργα του Poe και φέρνοντας στο μυαλό εικόνες από τις ταινίες τρόμου της Universal και των πρώτων ταινιών της Hammer, το Castle of Blood αποτελέι μια από τις πιο καλές ταινίες του, ανερχόμενου τότε, ιταλικού τρόμου. To Castle of Blood έχει ως βάση το, όχι και τόσο πρωτότυπο, concept του στοιχειωμένου σπιτιού και φυσικά κινείται πάνω στα γνωστά μονοπάτια και τα κλισέ του είδους. Όμως, ο σκηνοθέτης Antonio Margheritti, καταφέρνει να δημιουργήσει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα, βασιζόμενος κυρίως στην δημιουργία μιας εξαιρετικής ατμόσφαιρας. Η γοτθική αίσθηση του τρόμου, είναι φυσικά κάτι που θα περίμενε και ο πιο αμύητος στα θρίλερ θεατής, αλλά ο Margheritti καταφέρνει και την ντύνει με μια απόκοσμη, υπνωτική ομορφιά που χαρίζει στο τελικό αποτέλεσμα μια μυστικιστική γοητεία. Με την εξαιρετική χρήση των σκιών και του φωτισμού και την επιβλητική κινηματογράφηση των εσωτερικών χώρων, ο σκηνοθέτης στήνει ένα αξιοπρεπές μυστήριο και μια κλιμακούμενη αγωνία, που καταφέρνει να κρατήσει τον θεατή παρά τους σχετικά αργούς ρυθμούς της ταινίας. Η ατμόσφαιρα του Castle of Blood είναι ένας συνδυασμός ονειρικής αύρας και εφιαλτικής διάθεσης, γεγονός που δείχνει πόσο επιδραστικό ήταν το προγενέστερο Black Sunday του Bava, που χαρίζει στην ταινία ένα έντονο κλειστοφοβικό κλίμα και μια ανατριχιαστική αίσθηση απειλής. Η πανέμορφη ασπρόμαυρη φωτογραφία χαρίζει την αιθέρια ανατριχίλα που είχαν οι παλιότερες ταινίες τρόμου της δεκαετίας του '40 και ο Margheritti την εκμεταλλεύεται στο ακέραιο με την όμορφη χρήση της κάμερας που διακρίνεται από μια απαλή κίνηση, κάποιες περίεργες κλίσεις στα πλάνα και μια στρεβλωτική οπτική που προκαλεί ένα έντονο αίσθημα αποπροσανατολισμού. Η αναπαράσταση των φόνων γίνεται με μια νωχελικά εκλεπτυσμένη διάθεση δίνοντας στα πλάνα μια απόκοσμη αύρα και κάνοντας, εν τέλει, τις σκηνές να μοιάζουν με μια ακολουθία, σχεδόν χορογραφημένων, εικόνων. Βέβαια υπάρχουν και τα απαραίτητα αισθηματικά ιντερλούδια, που όμως δεν καταφέρνουν και πολλά πράγματα, αφού παρά το γεγονός ότι προσθέτουν μια διάθεση γοτθικού ρομαντισμού, στην πλειονότητά τους μοιάζουν αμήχανα. Επιπλέον, ο Margheritti αφήνει κάποιο χώρο στους χαρακτήρες της ταινίας ώστε να αποκτήσουν υπόσταση και να μην αποτελούν απλά σιλουέτες που κινούνται ανάμεσα στα σκηνικά, παρουσιάζοντας με αρκετά ανάγλυφο τρόπο τα συναισθήματα απειλής, απόγνωσης και μελαγχολίας. Η συνταγή περιέχει και αρκετά στοιχεία λανθάνοντα ερωτισμού και αποκλίνουσας σεξουαλικότητας, που δίνει μια πιο ενήλικη αισθητική στο τελικό αποτέλεσμα. Γενικότερα, το Castle of Blood, είναι μια εξαιρετική ταινία του πρώιμου ιταλικού τρόμου, γεμάτη με γοτθικό αισθησιασμό και εφιαλτική ατμόσφαιρα, που πατάει γερά πάνω στα θεμέλια που είχε στήσει ο Bava. 

Children of the Damned 1964

Children of the Damned 1964

Τα Παιδιά των Καταραμένων

Σκηνοθεσία: Anton Leader

Σενάριο: John Briley, ohn Wyndham

Είδος: Drama, Horror ΔΕ 60, Mystery, Sci-Fi

Διάρκεια: 1h 29m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Ian Hendry: Dr. Tom Llewellyn

Alan Bade: Dr. David Neville

Barbara Ferris: Susan Eliot

Alfred Burke: Colin Webster

Sheila Allen: Diana Looran

Ralph Michael: Defense Minister

Patrick Wymark: Commander 

Το Children of the Damned είναι μια βρετανική ασπρόμαυρη ταινία τρόμου επιστημονικής φαντασίας του 1964, μια θεματική συνέχεια του 1960 Village of the Damned, που αφορά μια ομάδα παιδιών με παρόμοιες δυνάμεις με εκείνα της προηγούμενης ταινίας. Η ταινία παρουσιάζει την ερμηνεία των παιδιών ως μια καλή και πιο καθαρή ανθρώπινη μορφή, παρά ως κακή και εξωγήινη.

    Έξι παιδιά αναγνωρίζονται από μια ομάδα ερευνητών της UNESCO που ερευνούν την ανάπτυξη των παιδιών. Τα παιδιά έχουν εξαιρετικές δυνάμεις διάνοιας και είναι όλα ικανά να ολοκληρώσουν ένα δύσκολο παζλ από τούβλα στον ίδιο ακριβώς χρόνο.

Ο Βρετανός ψυχολόγος Tom Lewellin (Ian Hendry) και ο γενετιστής David Neville (Alan Badel) ενδιαφέρονται για τον Paul, ένα αγόρι από το Λονδίνο, του οποίου η μητέρα Diana (Sheila Allen) μισεί ξεκάθαρα το παιδί και επιμένει ότι δεν την άγγιξε ποτέ ένας άντρας. Αυτό αρχικά απορρίπτεται ως υστερία και υπονοείται ότι έχει «χαλαρά» ήθη. Όμως μετά από λίγο, οι δύο άντρες συνειδητοποιούν ότι και τα έξι παιδιά γεννήθηκαν χωρίς πατέρες και είναι επίσης ικανά για τηλεπάθεια.

Τα παιδιά, από διάφορες χώρες – Κίνα, Ινδία, Νιγηρία, Σοβιετική Ένωση, Ηνωμένες Πολιτείες και Ηνωμένο Βασίλειο– μεταφέρονται στο Λονδίνο για συλλογική μελέτών σχετικά με την προηγμένη νοημοσύνη τους. Ωστόσο, τα παιδιά δραπετεύουν από τις πρεσβείες τους και συγκεντρώνονται σε μια εγκαταλελειμμένη εκκλησία στο Southwark του Λονδίνου. Αναλαμβάνουν κατά διαστήματα τον ψυχικό έλεγχο της θείας του Παύλου (Φέρις) για να τους βοηθήσουν να επιβιώσουν στην ερειπωμένη εκκλησία. Εν τω μεταξύ, ο στρατός συζητά αν θα τα καταστρέψει ή όχι. Τα παιδιά έχουν επιδείξει την ικανότητα για τηλεκίνηση και κατασκεύασαν μια περίπλοκη μηχανή που χρησιμοποιεί ηχητικά κύματα ως αμυντικό όπλο, που σκοτώνει αρκετούς κυβερνητικούς αξιωματούχους και στρατιώτες. Αλλά ο στρατός συνειδητοποιεί ότι αντεπιτίθεται μόνο όταν τους επιτεθούν. Αφού ο ψυχολόγος Tom Lewellin κάνει μια παθιασμένη έκκληση ζητώντας από την ομάδα να επιστρέψει στις αντίστοιχες πρεσβείες τους, τα παιδιά υπακούουν και δολοφονούν αξιωματούχους της πρεσβείας και του στρατού πριν επιστρέψουν στην εκκλησία.

Ο Lewellin προτρέπει την κυβέρνηση να δώσει περιθώρια στα παιδιά. Ωστόσο, η ομάδα επιστημόνων του παρατηρεί τη διαφορά μεταξύ ενός συνηθισμένου ανθρώπινου κυττάρου αίματος και των κυττάρων ενός από τα παιδιά, υπονοώντας έτσι ότι τα παιδιά δεν είναι ανθρώπινα και προορίζονται να γίνουν απειλή για την ανθρώπινη φυλή.

Όταν οι αρχές προσπαθούν να πάρουν τον έλεγχο των παιδιών, αναγκάζονται να προστατέψουν τον εαυτό τους. Καθώς η κατάσταση κλιμακώνεται σε μια τελική αναμέτρηση μεταξύ του στρατού και των παιδιών, ένας από τους επιστήμονες υποστηρίζει ότι η κρίση ότι τα παιδιά είναι εξωγήινα ήταν λανθασμένη και ότι τα κύτταρα των παιδιών είναι στην πραγματικότητα ανθρώπινα, προχωρημένα κατά ένα εκατομμύριο χρόνια. Εν τω μεταξύ, τα παιδιά υπονοούν επίσης ότι έχουν καταλήξει στην απόφαση ότι η παρουσία τους δεν είναι συμβατή με αυτή των βασικών ανθρώπων, και ως εκ τούτου σκοπεύουν να χαμηλώσουν τις άμυνές τους και να θυσιαστούν. Ο στρατιωτικός διοικητής αναγνωρίζει ότι έγινε ένα λάθος και ματαιώνει την εντολή επίθεσης. Ωστόσο, η εντολή ενεργοποιείται κατά λάθος από ένα κατσαβίδι – ένα από τα απλούστερα από τα βασικά μηχανήματα του ανθρώπου. Η εκκλησία καταστρέφεται και τα παιδιά σκοτώνονται. 

he Masque of the Red Death 1964

The Masque of the Red Death 1964

Η Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου

Σκηνοθεσία: Roger Corman

Σενάριο: Charles Beaumont, R. Wright Campbell, Edgar Allan Poe

Είδος: Vincent Price, horror

Διάρκεια: 01:29

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Vincent Price: Prince Prospero

Hazel Court: Juliana

Jane Asher: Francesca

David Weston: Gino

Nigel Green: Ludovico

 

Ο πρίγκιπας Πρόσπερο αρπάζει μια κοπέλα από κοντινό χωριό, με σκοπό να τη μυήσει στη λατρεία του σατανά. Παράλληλα διατάσσει να συλληφθούν ο πατέρας της και ο αγαπημένος της. Κλεισμένος στο κάστρο του, διοργανώνει χορούς, ενώ στην περιοχή εκδηλώνεται επιδημία πανούκλας.

Ο θάνατος και η διαφθορά έχουν στοιχειώσει το κάστρο του Πρίγκιπα Πρόσπερο αλλά σύντομα ο τρόμος θα δείξει το πραγματικό του πρόσωπο σε ένα ακόμα πιο βίαιο ξέσπασμα... Ο Πρόσπερο έχει μόνο μια δικαιολογία για όλες τις φρικτές πράξεις του - ο διάβολος τον αναγκάζει να τις κάνει! Όταν όμως ένας μυστηριώδης, απρόσκλητος επισκέπτης κάνει την εμφάνισή του κατά τη διάρκεια ενός πάρτι μασκέ, ο Πρόσπερο θα αναγκαστεί να πληρώσει για όλες του τις αμαρτίες...

 

  

The Tomb of Ligeia 1964

The Tomb of Ligeia 1964

Ο Τάφος με τα 7 Μυστικά

Σκηνοθεσία: Roger Corman

Σενάριο: Edgar Allan Poe, Robert Towne, Paul Mayersberg

Είδος: Thriller | Vincent Price, horror

Διάρκεια: 01:21

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Vincent Price: Verden Fell

Elizabeth Shepherd: The Lady Rowena Trevanion

John Westbrook: Christopher Gough

Derek Francis: Lord Trevanion

Oliver Johnston: Kenrick

 

Ένας άντρας παντρεύεται λίγο καιρό μετά το θάνατο της πρώτης του συζύγου. Όμως, το πνεύμα της Λιγείας έχει περάσει σε μια μαύρη γάτα και στοιχειώνει το σπίτι. Η νέα του γυναίκα, η λαίδη Ρομίνα, του θυμίζει όλο και περισσότερο την παλιά, μεγάλη του αγάπη.

Ο Ρότζερ Κόρμαν και ο Βίνσεντ Πράις συνεργάζονται στην πιο τρομακτική (LA Herald Examiner) ιστορία ερωτικού πάθους και εκδίκησης, βασισμένη σε διήγημα του συγγραφέα του τρόμου Eντγκαρ Άλαν Πόε. Μια νεκρή γυναίκα νικάει το θάνατο και επιστρέφει στη ζωή με τη μορφή άγριας γάτας, παρασύροντας την καινούρια σύζυγο του άντρα της (Πράις) σε ένα καταστροφικό παιχνίδι γάτας και ποντικιού. Και καθώς αρχίζει να καταστρώνει τα διαβολικά της σχέδια, ανακαλύπτει πως ακόμα και νεκρή εξακολουθεί να έχει τον απόλυτο έλεγχο...

  

The Last Man on Earth 1964

The Last Man on Earth 1964

Ο Τελευταίος Άνδρας Στη Γη

Σκηνοθεσία: Ubaldo Ragona, Sidney Salkow

Σενάριο: Richard Matheson, William F. Leicester,

Furio M. Monetti, Ubaldo Ragona

Είδος: Drama | Sci-Fi | Vincent Price

Διάρκεια: 01:26

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Vincent Price: Dr. Robert Morgan

Franca Bettoia: Ruth Collins

Emma Danieli: Virginia Morgan

Giacomo Rossi-Stuart: Ben Cortman

Umberto Raho: Dr. Mercer

 

Ο πληθυσμός της Γης έχει αφανιστεί μετά από την χειρότερη επιδημία όλων των εποχών. Ο μοναδικός άνθρωπος επιζών προσπαθεί να επιβιώσει στην αφιλόξενη πόλη ταμπουρωμένος τις νύχτες για να αποφύγει τις επιθέσεις των μολυσμένων ανθρώπων που έχουν μεταμορφωθεί σε ένα είδος βρικόλακα που ζει στο σκοτάδι.

Ο Τελευταίος Άνθρωπος στη Γη είναι αυτό που λέμε μια «κλασσική cult ταινία». Θα μπορούσε να χρησιμοποιείται και για να περιγράψει τον όρο αυτό σε κάποιους που πιθανόν να μην είναι αρκετά εξοικειωμένοι και να μην καταλαβαίνουν τι ακριβώς σημαίνει, κάτι σαν τις περιγραφικές φωτογραφίες λημμάτων στις εγκυκλοπαίδειες και τα λεξικά.

Αν με βρίσκετε υπερβολικό, πιθανότατα δεν θα έχετε δει το συγκεκριμένο εργάκι, ή το πιο μοντέρνο remake του THE OMEGA MAN με τον Charlton Heston, που επίσης θεωρείται «κλασσική cult ταινία».

Με τον αναμφισβήτητο βασιλιά των b-movies της δεκαετίας του ’60 Vincent Price σε ένα ρόλο που δεν μας είχε συνηθίσει μέχρι τώρα, να είναι το πρώτο βιολί σ’ αυτή την μετά-αποκαλυπτική ορχήστρα κινηματογραφικών ευρημάτων και φανταστικής ατμόσφαιρας.

Σε ένα μετά-αποκαλυπτικό τοπίο, 3 χρόνια μετά από παγκόσμια επιδημία που κυριολεκτικά αφάνισε το ανθρώπινο είδος, ο άνθρωπος μας είναι ο μοναδικός με ανοσία στο μικρόβιο και γίνεται ο τελευταίος άνθρωπος στη Γη.

Οι υπόλοιποι μολύνθηκαν από το μικρόβιο και μεταμορφώθηκαν σε «βρικόλακες» που κρύβονται στο φως της ημέρας. Τις νύχτες, οι βρικόλακες της αποκαλύψεως κάνουν την εμφάνισή τους. Μη φανταστείτε μεταμορφώσεις σε νυχτερίδα, μεγάλους κυνόδοντες και τέτοια πράγματα. Οι συγκεκριμένοι βρικόλακες μοιάζουν και φέρονται πολύ περισσότερο σαν τα ζόμπι που όλοι ξέρουμε και εμπιστευόμαστε, παρά σαν τον Άρχοντα του σκότους.

Ο Morgan (έτσι τον λένε) στα τρία χρόνια που βρίσκεται μόνος στη Γη προσπαθεί κατά τη διάρκεια της ημέρας να εντοπίσει τους κρυψώνες των βρικολάκων, χωρίς όμως επιτυχία, εκτός από το παλούκωμα με μυτερούς πασσάλους όσων αδέσποτων βρίσκονται στο δρόμο του. Τις νύχτες προσπαθεί να προστατευτεί, με το να κρεμάει καθρέφτες και σκελίδες σκόρδου στις εισόδους του σπιτιού του, αφού οι βρικόλακες δεν αντέχουν την αντανάκλασή τους στον καθρέφτη αλλά ούτε και το σκόρδο.

Μια μέρα, και ενώ βρίσκεται στη γνώριμή του αναζήτηση, συναντάει μια γυναίκα, την οποία και παίρνει μαζί του πανευτυχής. Γρήγορα, όμως, ανακαλύπτει ότι είναι κι αυτή μολυσμένη και ότι ανήκει σε μια νέα τάξη ανθρώπων που με τη βοήθεια ενός ορού καταφέρνουν να εξαφανίζουν προσωρινά τα σημάδια της μόλυνσης. Το κακό της υπόθεσης είναι ότι αυτοί οι τύποι θεωρούν τον Morgan σαν απειλή, αφού είναι ο μόνος με ανοσία στο μικρόβιο και σχεδιάζουν να τον εξοντώσουν.

Η συνεχής παρουσία του Vincent Price στο πλάνο και η πανταχού παρούσα επιβλητική φωνή του με την οποία αφηγείται την ιστορία, κάνουν το THE LAST MAN ON EARTH μια πραγματικά απολαυστική εμπειρία, παρά τις ατέλειές του.

Η εκφραστικότητα του Vincent Price είναι εκπληκτική και παρουσιάζει ακριβώς τα συναισθήματα απόγνωσης, αποξένωσης και παράνοιας που κυριαρχούν στην ψυχοσύνθεσή του, τρία χρόνια μόνος στον πλανήτη. Η μάχη του Morgan είναι κυρίως με τον εαυτό του και τις αντοχές του, παρά με τους βρικόλακες που τον πολιορκούν κάθε βράδυ. Τα flashbacks του Morgan, από τα οποία μαθαίνουμε τι είχε συμβεί στη Γη, μας δίνουν να καταλάβουμε το μέγεθος της απώλειας του ήρωα και ταυτόχρονα συνειδητοποιούμε το πόσο δύσκολο έγινε το έργο του για επιβίωση σε έναν κόσμο που μοιάζει να μην έχει καμία ελπίδα.

Ο προβληματισμός δεν λείπει, κυρίως στο δεύτερο μέρος της ταινίας που σηματοδοτείται από την άφιξη της μολυσμένης γυναίκας, και έχει να κάνει περισσότερο με την αντίδραση της ανθρωπότητας που απέμεινε με το στόχο την ανοικοδόμηση των κοινωνιών και του πολιτισμού. Όμως αυτό το ούτως ή άλλως δύσκολο έργο ξεκινάει από τον φόβο και τη δυσπιστία απέναντι στη διαφορετικότητα, που ενσαρκώνεται στο πρόσωπο του Morgan, του μοναδικού ανθρώπου σε μια αρρωστημένη κοινωνία μεταλλαγμένων.

Το απαισιόδοξο φινάλε είναι σχεδόν αναπόφευκτο, αλλά απόλυτα ταιριαστό με το υπόλοιπο σκοτεινό θέαμα, ενώ τα τοπία της έρημης πόλης δίνουν έναν πένθιμο τόνο σε συνδυασμό με την μουσική.

Από τις πολλές κλασσικές σκηνές, αγαπημένη μου πρέπει να είναι η πρώτη νύχτα πολιορκίας του σπιτιού του Morgan από τα ζόμπι- βρικόλακες με τη συνοδεία avant garde τζαζ μουσικής που δίνει ακόμα περισσότερο βάθος στην έτσι κι αλλιώς πλούσια ατμόσφαιρα.

Το THE LAST MAN ON EARTH είναι μεταφορά του βιβλίου "I Am Legend" του Richard Matheson, που έγραψε και το σενάριο. Ομολογώ ότι δεν το έχω διαβάσει για να μπορώ να κρίνω την ορθότητα της μεταφοράς, αλλά δε νομίζω ότι κάτι τέτοιο είναι σημαντικό.

Σημαντικό είναι να τονίσω ότι παρά την ασπρόμαυρη φωτογραφία, το πενιχρό budget και τις όποιες κακοτοπιές στο σενάριο, το THE LAST MAN ON EARTH κερδίζει με κάτω τα χέρια το πιο σύγχρονο και καλοδουλεμένο THE OMEGA MAN και είναι από τις μεγάλες στιγμές τόσο του Vincent Price όσο και του σινεμά Ε/Φ γενικότερα. Οι σύγχρονες επιρροές του στο σινεμά Ε/Φ είναι πολλές, με το 28 DAYS LATER να έρχεται αβίαστα στο νου, αλλά και το πιο βαθύ THE QUIET EARTH όλο και κάτι του χρωστάει, παρόλο που το τελευταίο δεν βασίστηκε στο βιβλίο του Matheson.

Με επιβλητική ατμόσφαιρα, μυστήριο και πρωτοκλασάτες ερμηνείες, είναι must για τους φίλους της Ε/Φ, που σήμερα μπορεί να έχουν ξεχάσει ότι κάποτε όντως έβγαιναν τόσο καλές ταινίες Ε/Φ με ένα απειροελάχιστο ποσοστό των χρημάτων που είναι στη διάθεση των σημερινών παραγωγών του είδους.

 

  

Onibaba 1964

Onibaba 1964

Ονιμπάμπα

Σκηνοθεσία: Kaneto Shindo

Σενάριο: Kaneto Shindo

Είδος: Horror

Διάρκεια: 01:43

Γλώσσα: Japanese

Παίζουν:

Nobuko Otowa: Kichi's Mother

Jitsuko Yoshimura: Kichi's Wife

Kei Sato: Hachi

Jukichi Uno: Samurai General

Taiji Tonoyama: Ushi

 

Ξεχάστε την κλισέ εικόνα της γυναίκας-φάντασμα με τα μακριά μαύρα μαλλιά που μας κληροδότησε το ιαπωνικό σινεμά τρόμου και εξαπολύθηκε σαν λαίλαπα στον υπόλοιπο κόσμο. Το πυρετικό δημιούργημα του Κανέτο Σίντο έχει τις ρίζες του σε μια παλιά βουδιστική παραβολή, αλλά το περιεχόμενο του μακράν απέχει από το να γίνει διδακτικό.

Μαθητής του Μιζογκούτσι, ο Σίντο σκιαγραφεί τη ζωή μιας γυναίκας και της νύφης της, που ζουν στο περιθώριο της φεουδαρχικής ιαπωνικής κοινωνίας, η οποία μαστίζεται από εμφυλίους. Αποκτηνωμένες, βγάζουν τα προς το ζην δολοφονώντας εξαντλημένους σαμουράι και πουλώντας τις πανοπλίες τους. Όταν ένας γείτονας επιστρέφει από τη μάχη και ανακοινώνει τον θάνατο του γιου και συζύγου τους, η νεότερη παρασύρεται σε μια ζωώδη σχέση μαζί του.

Με φόντο ένα απέραντο, αγριευτικό λιβάδι από καλαμιές σε ανθρώπινο ύψος, ο Σίντο κινηματογραφεί τη σχέση των δύο γυναικών αλλά και το ερωτικό πάθος που γεννιέται στις πιο άγριες συνθήκες, απογυμνωμένα από κάθε ανθρώπινο συναίσθημα, με μοναδικό στόχο την επιβίωση ανεξαρτήτως τιμήματος. Η σαρκική έλξη αναδεικνύεται σε ζήτημα ζωής και θανάτου, που ακόμη και το δαιμονικό τέχνασμα της ηλικιωμένης γυναίκας –σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρατήσει δίπλα της τη συνεργό στο έγκλημα και την επιβίωση– δεν θα καταφέρει να υποτάξει. Σε ένα παροξυσμό φινάλε, ο Σίντο παντρεύει το σεξ και τον θάνατο σε μια διαβολική συνάντηση που δεν χρειάζεται το μεταφυσικό για να προκαλέσει ανατριχίλες.