House of Frankenstein 1944
Το σπίτι του Φρανκενστάιν
Σκηνοθεσία: Erle C. Kenton
Σενάριο: Edward T. Lowe Jr., Curt Siodmak
Είδος: Boris Karlof - Bela Lougosi, FantasyHorrorSci-Fi
Διάρκεια: 1h 11m
Γλώσσα: Αγγλικά
Παίζουν:
Boris Karloff: Doctor
Gustav Niemann
Lon Chaney
J. : Larry
Talbot (as Lon Chaney)
J. Carrol Naish : Daniel
John
Carradine: Dracula
aka Baron Latos
Anne Gwynne: Rita
Hussman
Peter Coe: Carl Hussman
Lionel Atwill: Inspector
Arnz
George Zucco: Professor
Bruno Lampini
Elena Verdugo: Ilonka
Το House of Frankenstein παρουσιάζει τον Lon Chaney
Jr. και τον John
Carradine μαζί με τον αριστοτεχνικό Boris Karloff -- ο οποίος είναι απολύτως εκπληκτικός μόνο με την απόλυτη παρουσία του -- ως ενθουσιώδης, εκκολαπτόμενος τρελός επιστήμονας ονόματι Dr. Niemann που δραπετεύει από τη φυλακή μετά από έναν κεραυνό που ανεξήγητα χτυπά το γρανιτένιο αναμορφωτήριο στο οποίο είναι δεμένοι μαζί με τον υπηρέτη του
-- έναν καμπούρη βοηθό τον οποίο υποδύεται ο J. Carrol
Naish.
Ευτυχώς, μετά την απόδρασή του, ο Niemann συναντά τον ανατριχιαστικό καθηγητή Bruno Lampini, ο οποίος κάνει μια περιοδεπύουσα
παράσταση φρίκης σε όλη τη χώρα. Το κύριο αξιοθέατο του είναι τα σκελετικά υπολείμματα
του Κόμη Δράκουλα (πλήρης με ξύλινο πάσσαλο που προεξέχει από νευρώσεις. Όπως
ήταν αναμενόμενο, ο Niemann σκοτώνει τον Lampini, υποδύεται το διάσημο crackpot και αναζωογονεί τον βρικόλακα, ο
οποίος με τη σειρά του εκδικείται έναν από τους εχθρούς του Niemann ως χάρη. Και μετά ο Δράκουλας εξουδετερώνεται
όταν τον συναντούν οι ακτίνες του φωτός και ο βαρετός μικρός του ρόλος έχει
τελειώσει σαν να μην υπήρξε ποτέ, αφού ποτέ δεν βοήθησε να προχωρήσουμε ή ακόμα
και να δημιουργήσουμε από απόσταση μια πλοκή από αυτό το συνονθύλευμα τεράτων
με περιστρεφόμενη πόρτα (διαβάστε παρακάτω).
Αν και αυτό είναι ουσιαστικά μια συνέχεια του Frankenstein Meets The Wolfman του 1943, ο τίτλος παραπέμπει κάπως
στην φιλοδοξία του Neimann να συνεχίσει το έργο του Δρ. Οι στόχοι του Neimann δεν αποκαλύπτονται ποτέ στον θεατή.
Ωστόσο, ενώ εξερευνά τα ερείπια του αποδεκατισμένου κάστρου των Βαζαριανών του
μεγάλου γιατρού και για να δημιουργήσει κάποια όψη πλοκής, ο Νέιμαν βρίσκει τον
απόγονο τέρας του Φρανκενστάιν παγωμένο σε ένα τετράγωνο πάγου κοντά στον Λυκάνθρωπο
(Chaney), ο οποίος
γρήγορα ξεπαγώνεται και αρχίζει την δράση του. Για κάποιο λόγο, ο δραπέτης γιατρός σκοπεύει
να αλλάξει τον εγκέφαλο του Τέρατος του Φρανκενστάιν με τον εγκέφαλο του
Ανθρώπου Λύκου, κάτι που από μόνο του μπορεί να ήταν αστείο. Απλώς αναρωτιέμαι
αν η κατάρα του Wolfman θα είχε ακολουθήσει τον εγκέφαλο ή το σώμα, και πώς ένας Wolfman με κακές κινητικές δεξιότητες θα
τρόμαζε πειστικά κάποιον - «Θα σε σκίσω σαν άγριο σκυλί μόλις πάω το δρόμο μου
στην άλλη πλευρά αυτού του δωματίου!»)
Και πάλι, εκτός από την εκδίκηση, δεν μπόρεσα πραγματικά να
εντοπίσω μια πλοκή, και η ταινία έχει το πιο απότομο τέλος που έχω δει ποτέ!
Επιπλέον, το τέρας του Φρανκενστάιν (τον οποίο υποδύεται ο καουμπόι ηθοποιός
Γκλεν Στρέντζ και όχι ο Κάρλοφ, δεν κάνει απολύτως τίποτα καθώς η ταινία
προχωράει! Εκτός από το να πετάξει τον καμπούρη από το παράθυρο (και σε όποιον
δεν του αρέσει να το κάνει αυτό κάθε τόσο), κατεβαίνει - αρκετά δραματικά -
στην κινούμενη άμμο και ξαπλώνει σε κώμα τον υπόλοιπο χρόνο (τι θα λέγατε για
διασταυρούμενη προώθηση ταινία με το Σαββατοκύριακο At Bernie's franchise -- Bernie Does Vasaria;).
Καθώς τα διάσημα τέρατα της Universal Studios συνέχιζαν να παρελαύνουν, άρχισα να
σκέφτομαι τις δυνατότητες μάρκετινγκ που θα μπορούσε να είχε αυτή η ταινία, εάν
η όλη κατάσταση είχε τοποθετηθεί στο εδώ και τώρα - playsets, lunch-box, περιορισμένα- edition bobble-heads, μπάρες φρούτων με γεύση House of Frankenstein, δέσιμο Taco Bell Wolfman Burrito, σετ χημείας Dr. Neimann κ.λπ.! Εν ολίγοις, το House of Frankenstein ήταν προφανώς μια ωμή προσπάθεια να
εξαλειφθούν γρήγορα δολάρια από ένα εξαιρετικά κερδοφόρο franchise. Δεν υπήρξε καμία προσπάθεια για
καλυμμένη καλλιτεχνία, και σχεδόν μπορείς να ακούσεις στελέχη να μετρούν τα
χρήματα κάτω από το κουρελιασμένο στρώμα των κονσερβοποιημένων κραυγών! Σε μια
πιο ανάλαφρη νότα, η ταινία θα μπορούσε εύκολα να προκριθεί για το καθεστώς «self-parody» με μια μπόνους εμφάνιση από τη Mummy! Σίγουρα δεν θα με εξέπληξε αν είχε
δουλέψει κάπου στην πλοκή!!
Παρ' όλες τις ελλείψεις της ταινίας, με γοήτευσε πραγματικά το σκηνικό hammy του Karloff. Στην πραγματικότητα, η καλύτερη ερμηνεία του έρχεται κατά την εναρκτήρια σκηνή της ταινίας, όπου ο περίεργος χαρακτήρας του στραγγαλίζει έναν δεσμοφύλακα για ένα κομμάτι κιμωλίας για να συνεχίσει να σχεδιάζει επιστημονικά διαγράμματα στον τοίχο του. Να ένας σεναριογράφος που ήταν τόσο κοπιαστικός με το σενάριο αυτής της ταινίας!
