Alien 1997

Alien 1997

Άλιεν 4: Η Αναγέννηση

Σκηνοθεσία: Jean-Pierre Jeunet

Σενάριο: Joss Whedon

Είδος: Horror ΔΕ 90, ALIEN

Διάρκεια: 1h 49min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Sigourney Weaver: Ripley

Winona Ryder: Call

Dominique Pinon: Vriess

Ron Perlman: Johner

Gary Dourdan: Christie

Michael Wincott: Elgyn

Το Άλιεν: Η Αναγέννηση ή Άλιεν 4 (αγγλικά Alien: Resurrection) είναι αμερικανική κινηματογραφική ταινία περιπέτειας επιστημονικής φαντασίας και τρόμου, παραγωγής 1997 και αποτελεί την τέταρτη προσθήκη στη σειρά ταινιών Άλιεν. Την ταινία σκηνοθέτησε ο Γάλλος σκηνοθέτης Ζαν-Πιερ Ζενέ και το σενάριο έγραψε ο Τζος Γουίντον. Το Άλιεν: Η Αναγέννηση ήταν η πρώτη ταινία από την τετραλογία Άλιεν που γυρίστηκε εκτός Αγγλίας, στα στούντιο της Fox στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια.

Η ταινία διαδραματίζεται 200 χρόνια μετά τα γεγονότα της τρίτης ταινίας Άλιεν 3: Η Τελική Αναμέτρηση (Alien 3, 1992). Η Έλεν Ρίπλεϊ έχει κλωνοποιηθεί και μια βασίλισσα Άλιεν έχει χειρουργικά αφαιρεθεί από το σώμα της. Ο οργανισμός United Systems Military ελπίζει να αναθρέψει τα Άλιεν ώστε να τα μελετήσει στο διαστημόπλοιο Αουρίγκα, χρησιμοποιώντας ως ξενιστές ανθρώπους που έχουν απαχθεί και σταλθεί στο διαστημόπλοιο από μισθοφόρους. Τα Άλιεν καταφέρνουν να αποδράσουν και η Ρίπλεϊ με τους μισθοφόρους θα προσπαθήσουν να σωθούν και να καταστρέψουν το διαστημόπλοιο πριν αυτό φτάσει στον προορισμό του, στη Γη.

Το Άλιεν: Η Αναγέννηση κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 26 Νοεμβρίου 1997 και έλαβε μικτά σχόλια από τους κριτικούς. Κινήθηκε όμως ικανοποιητικά στο box office αποφέροντας 161,2 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως.

200 χρόνια μετά τα γεγονότα του Άλιεν 3, η Εταιρεία καταφέρνει να κλωνοποιήσει την Έλεν Ρίπλεϊ και οι επιστήμονες αφαιρούν τη Βασίλισσα Άλιεν που κυοφορεί. Η Εταιρία δεν θανατώνει τη Ρίπλεϊ παρά την κρατά στη ζωή με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως οργανισμός προς μελέτη.

Όμως το DNA της Ρίπλεϊ έχει ενσωματωθεί με αυτό της Βασίλισσας Άλιεν, η οποία έχει αναπτύξει μερικές ανθρώπινες λειτουργίες. Οι επιστήμονες ξεκινούν την αναπαραγωγή των αυγών της Βασίλισσας Άλιεν, όμως τα Άλιενς που εκκολάπτονται από αυτά τα αυγά καταφέρνουν να δραπετεύσουν. Έτσι κυκλοφορούν ελεύθερα στις εγκαταστάσεις που συντηρούνται από το στρατό.

Το διαστημόπλοιο που λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα έχει ήδη ξεκινήσει πορεία προσεδάφισης στη Γη και η Βασίλλισα Άλιεν γεννά ένα νέο θανάσιμο ανθρωπόμορφο Άλιεν. Η Ρίπλεϊ, με τη βοήθεια ενός θηλυκού ρομπότ με το όνομα Κωλ, καταφέρνουν να εξολοθρεύσουν το Άλιεν, προτού το διαστημόπλοιο φτάσει στη Γη.

 

Alien 1992

Alien 1992

Άλιεν 3: Η Τελική Αναμέτρηση

Σκηνοθεσία: David Fincher

Σενάριο: Vincent Ward

Είδος: Horror ΔΕ 90, ALIEN

Διάρκεια: 1h 54min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Sigourney Weaver: Ripley

Charles S. Dutton: Dillon

Charles Dance: Clemens

Paul McGann: Golic

Brian Glover: Andrews

Ralph Brown: Aaron

Άλιεν 3: Η Τελική Αναμέτρηση ή Άλιεν 3 (αγγλικά: Alien 3) είναι αμερικανική ταινία επιστημονικής φαντασίας και τρόμου, παραγωγής 1992. Αποτελεί την τρίτη προσθήκη στην κινηματογραφική τετραλογία Άλιεν, και τα γεγονότα της λαμβάνουν χώρα μερικά χρόνια μετά από τη δεύτερη ταινία Άλιενς: Η Επιστροφή (Aliens). Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Ντέιβιντ Φίντσερ, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο και το σενάριο έγραψαν οι Ντέιβιντ Γκίλερ, Γουόλτερ Χιλ και Λάρι Φέργκιουσον. Η Σιγκούρνι Γουίβερ επιστρέφει στο ρόλο της Έλεν Ρίπλεϊ ενώ στο καστ προστίθενται οι Τσαρλς Σ. Ντάτον, Τσαρλς Ντανς, Μπράιαν Γκλόβερ, Ραλφ Μπράουν, Πολ ΜακΓκαν, Ντάνι Γουέμπ, Πιτ Ποστλθγουέιτ και Λανς Χένρικσεν.

Το Άλιεν 3 αντιμετώπισε αρκετά προβλήματα κατά τη διάρκεια της παραγωγής, με αρκετούς σεναριογράφους και σκηνοθέτες να συμμετέχουν στο πρότζεκτ και με τα γυρίσματα να ξεκινάνε χωρίς ολοκληρωμένο σενάριο. Η ταινία ήταν το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ντέιβιντ Φίντσερ, ο οποίος είχε λίγο χρόνο στη διάθεσή του να την προετοιμάσει, καθώς ανέλαβε να τη σκηνοθετήσει λίγο πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Η διαδικασία δημιουργίας της ταινίας αποδείχθηκε γι' αυτόν τρομακτική καθώς είχε να αντιμετωπίσει ενστάσεις από το στούντιο, να γυρίσει την ταινία χωρίς ολοκληρωμένο σενάριο και να φτιάξει μια ταινία αντάξια της δουλειάς που είχαν κάνει οι προηγούμενοι σκηνοθέτες Ρίντλεϊ Σκοτ και Τζέιμς Κάμερον. Μετά την ολοκλήρωση της ταινίας, το στούντιο κυκλοφόρησε μια δική του εκδοχή χωρίς τη συγκατάθεση του Φίντσερ.

Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 22 Μαΐου 1992. Παρά τις μικτές κριτικές που έλαβε και τη μέτρια πορεία στο αμερικανικό box office, κατάφερε να φτάσει τα 160 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως και να λάβει μία υποψηφιότητα για Όσκαρ στην κατηγορία καλύτερων οπτικών εφέ.

ο διαστημόπλοιο των αποικιακών πεζοναυτών Σουλάκο πιάνει φωτιά καθώς ταξιδεύει στο διάστημα. Οι τέσσερις επιβαίνοντες, Έλεν Ρίπλεϊ, ο πεζοναύτης Χικς, η ανήλικη Νιούτ και το ανδροειδές με το όνομα Μπίσοπ, εκτοξεύονται στο διάστημα με αυτόματη διαδικασία μέσα σε θαλαμίσκο απόδρασης, ενώ βρίσκονται σε κατάσταση υπερύπνωσης. Μερικά δευτερόλεπτα πριν την εκτόξευση του θαλαμίσκου, το Σουλάκο διενεργεί σάρωση στα σώματα των επιβαινόντων για ιατρικούς λόγους. Στην οθόνη σάρωσης εμφανίζεται πως κάποιος από τους επιβαίνοντες κυοφορεί ένα Άλιεν.

Μετά την εκτόξευση του κι αρκετά χρόνια αργότερα, ο θαλαμίσκος προσγειώνεται ανώμαλα στον πλανήτη-φυλακή Φιορίνα (Φιούρι) 161 που φιλοξενεί μόνο άνδρες που έχουν χρωμόσωμα YY. Όλοι τους είναι καταδικασμένοι για εγκλήματα όπως σωματική και σεξουαλική βία.

Κατά τη διάρκεια της προσγείωσης, οι δύο από τους ανθρώπους επιβαίνοντες του θαλαμίσκου (Χικς και Νιούτ) σκοτώνονται από τη σύγκρουση, το ανδροειδές Μπίσοπ σχεδόν διαλύεται και παθαίνει μη αναστρέψιμη βλάβη και η Έλεν Ρίπλεϊ επιζεί. Μερικοί από τους κρατουμένους προσέρχονται στο σημείο της προσγείωσης του θαλαμίσκου και περισυλλέγουν την Έλεν Ρίπλει, τους δύο νεκρούς και το διαλυμένο ανδροειδές. Παραδίδουν τη Ρίπλει στο γιατρό της φυλακής με το επώνυμο Κλέμενς, ο οποίος τη φροντίζει και -μέσω της βοήθειας του- η Ρίπλει αναρρώνει πλήρως. Καχύποπτη για το τι προκάλεσε τη φωτιά στο Σουλάκο, καθώς και για το τι σκότωσε τους Χικς και Νιούτ, η Ρίπλει ζητά από τον Κλέμενες να διενεργήσει αυτοψία στο πτώμα της Νιούτ. Το αποτέλεσμα της αυτοψίας δείχνει πως η Νιούτ πέθανε από πνιγμό. Η διεύθυνση της φυλακής αποφασίζει να κηδευτούν οι Χικς και Νιούτ, όπως και να καλέσουν διασωστικό διαστημόπλοιο για να παραλάβει τη Ρίπλεϊ.

Κατά τη διάρκεια της κηδείας, ο σκύλος της φυλακής πεθαίνει, "γεννώντας" ένα Άλιεν. Η Ρίπλει, δεν έχει αποκαλύψει σε κανέναν το ιστορικό της για τα Άλιεν, και καθώς το πλάσμα είναι πλέον μέσα στους χώρους της φυλακής, σκοτώνει μερικούς κρατουμένους. Για να λάβει πληροφορίες, η Ρίπλει επανενεργοποιεί το ανδροειδές Μπίσοπ, το οποίο της επιβεβαιώνει πως υπήρχε Άλιεν στο Σουλάκο και πως ήταν μέσα στο θαλαμίσκο διάσωσης. Τότε η Ρίπλεϊ ενημερώνει το διευθυντή της φυλακής για τον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν. Όμως οι εξηγήσεις της αντιμετωπίζονται με σκεπτικισμό, καθώς επίσης την ενημερώνουν πως στον Φιούρι δεν υπάρχουν όπλα για να αντιμετωπίσουν το Άλιεν.

Αργότερα, και κατά τη διάρκεια συζήτησης της Ρίπλει με τον Κλέμενς, το Άλιεν επιτίθεται και σκοτώνει τον δεύτερο. Τότε εκείνη επισκέπτεται τα συντρίμμια του Σουλάκο και διενεργεί ιατρική σάρωση στο σώμα της, με τη βοήθεια ενός κρατουμένου. Εκεί διαπιστώνει πως μέσα στο σώμα της αναπτύσσεται ένα Άλιεν. Συντετριμμένη, η Ρίπλεϊ συναποφασίζει με τους υπόλοιπους κρατουμένους να αντιμετωπίσουν το πλάσμα με σκοπό να το εξολοθρεύσουν. Το σχέδιο περιλαμβάνει -στο τελικό του στάδιο- το θάνατο του Άλιεν με καυτό λιωμένο σίδηρο που υπάρχει στα χυτήρια της φυλακής. Όταν το τελικό στάδιο ολοκληρώνεται και το Άλιεν έχει πεθάνει, η ομάδα διάσωσης της Ρίπλει καταφθάνει στον πλανήτη. Όμως η Ρίπλει δεν θέλει να φύγει μαζί τους, γνωρίζοντας πως θα εκμεταλλευτούν το Άλιεν που κυοφορεί για όπλο πολέμου.

Παρ'όλο που η ομάδα διάσωσης προσπαθεί να την πείσει να πάει μαζί τους, η Ρίπλει αυτοκτονεί πηδώντας σε ένα γιγάντιο καμίνι. Κατά τη διάρκεια της πτώσης της, το Άλιεν που κυοφορεί σκίζει την κοιλιά της σε μια προσπάθεια να βγει από το σώμα της. Όμως η Ρίπλεϊ το κρατά σφιχτά στα χέρια της ώσπου τελικά πέφτει στο καμίνι, σκοτώνοντας τον εαυτό της αλλά και το Άλιεν.

Η ταινία ολοκληρώνεται με πλάνο στις εγκαταστάσεις του Φιούρι που απενεργοποιούνται, καθώς στο παρασκήνιο ακούγεται η τελευταία φράση που είχε πει τη Ρίπλεϊ στην πρώτη ταινία Άλιεν.

 

Aliens 1986

 

Aliens 1986

Άλιενς. Η επιστροφή

Σκηνοθεσία: James Cameron

Σενάριο: Dan O'Bannon

Είδος: Horror ΔΕ 80, ALIEN

Διάρκεια: 2h 17min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Sigourney Weaver: Ripley

Carrie Henn: Newt

Michael Biehn: Corporal Hicks

Paul Reiser: Burke

Lance Henriksen: Bishop

Bill Paxton: Private Hudson

 

Από το κλειστοφοβικό κλίμα πανικού και απόγνωσης του ALIEN, το δεύτερο μέρος της σειράς χρησιμοποιεί τον ανερχόμενο την εποχή James Cameron που λίγα χρόνια πριν είχε σπάει τα ταμεία και είχε ανοίξει μια νέα σελίδα στο σινεμά Επιστημονικής Φαντασίας με το TERMINATOR για να δώσει έναν περισσότερο περιπετειώδη και εμπορικό τόνο στα δρώμενα.

Το αποτέλεσμα είναι μια μνημειώδης περιπέτεια Επιστημονικής Φαντασίας με καταιγιστική δράση, εκπληκτική φωτογραφία, και περισσότερα Alien απ’ όσα μπορούσε να ζητήσει κανείς.

Η δράση μεταφέρεται στον πλανήτη του ALIEN όπου το πλήρωμα του διαστημοπλοίου Nostromo ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τον καταστροφικό εξωγήινο. Ο πλανήτης έχει αποικηθεί από τον άνθρωπο, αλλά η επικοινωνία με τη Γη έχει χαθεί. Έτσι, οι υπεύθυνοι της πανταχού παρούσας Εταιρίας οργανώνουν αποστολή διάσωσης με διάφορα κομάντα του στρατού και, φυσικά, την Ripley που είναι πολύτιμο εργαλείο για την αποστολή, μιας και είναι η μοναδική που έχει έρθει σε επαφή με τους εξωγήινους.

Απ’ την αρχή ως το τέλος του ALIENS δεν υπάρχει σχεδόν κανένα σημείο που η δράση να κάνει κοιλιά ή να μειώνεται το ενδιαφέρον. Ακόμα και οι σκηνές με τους άνδρες απ’ τις ειδικές δυνάμεις να κάνουν επιδείξεις macho σκληράδας έχουν το γούστο τους, ιδίως όταν η Ripley τους αποδεικνύει ότι η στρατιωτική τους εκπαίδευση δεν μετράει μπροστά στη μανία των εξωγήινων τεράτων.

Πολλές σκηνές ανθολογίας, με την πρώτη μάχη των στρατιωτών με τα τέρατα να ξεχωρίζει, αλλά όλα τα λεφτά είναι η εμφάνιση της Βασίλισσας Alien, που πηγαίνει τον εξωγήινο που κατασκεύασε ο Ελβετός HR Giger ένα βήμα παραπάνω. Η Βασίλισσα είναι ακόμα πιο τρομακτική και τερατώδης από τους απλούς εξωγήινους στρατιώτες, και σίγουρα αποτελεί highlight της παγκόσμιας σκηνής επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών.

Το μοναδικό πρόβλημα που μπορώ να εντοπίσω στο ALIENS είναι η σχεδόν ολοκληρωτική έλλειψη της σκοτεινής ατμόσφαιρας που τόσο μας είχε ενθουσιάσει στο ALIEN. Εδώ, αντικαταστάθηκε από θεαματικές μάχες μεταξύ ανθρώπων και εξωγήινων απ’ τις οποίες όμως απουσιάζει η αίσθηση της υποβόσκουσας απειλής, ενώ σε ορισμένες στιγμές οι εξωγήινοι μοιάζουν εύκολα θύματα για τις σφαίρες των στρατιωτών, πράγμα αρκετά παράδοξο αφού στο ALIEN η εντύπωση που είχε δοθεί ήταν ότι ο άνθρωπος ήταν γενικά ανήμπορος να αντιδράσει μπροστά στον εξωγήινο.

Είναι αλήθεια ότι ο Cameron θα μπορούσε ίσως να αποφύγει κάποια απ’ αυτά τα κλισέ των ταινιών δράσης, όπως τη μεταμόρφωση της Ripley σε θηλυκό εξολοθρευτή, αλλά ακόμα και έτσι το ALIENS είναι μια χρυσή σελίδα στο σινεμά Επιστημονικής Φαντασίας και δεν πρέπει να αγνοηθεί από κανέναν φίλο του είδους.

Σημειώνεται επίσης ότι προτάθηκε και σάρωσε όλα τα βραβεία της εποχής, συμπεριλαμβανομένου και του Oscar ειδικών εφέ και σχεδόν όλες τις κατηγορίες του Saturn Award από την Ακαδημία Ε/Φ, Φαντασίας και τρόμου για το 1987.

Alien 1979

Alien 1979

Άλιεν, ο Επιβάτης του Διαστήματος

Σκηνοθεσία: Ridley Scott

Σενάριο: Dan O'Bannon

Είδος: Horror ΔΕ 70, ALIEN

Διάρκεια: 1h 57min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Tom Skerritt: Dallas

Sigourney Weaver: Ripley

Veronica Cartwright: Lambert

Harry Dean Stanton: Brett

John Hurt: Kane

Ian Holm: Ash

Το εμπορικό διαστημόπλοιο «Νοστρόμο» λαμβάνει σήμα κινδύνου από έναν κοντινό πλανήτη και πηγαίνει να το ερευνήσει. Κατά τη διαμονή της αποστολής εκεί ένα άγνωστο πλάσμα προσκολλάται στο πρόσωπο μέλους του πληρώματος και μεταφέρεται στο σκάφος για εξετάσεις.

Ταινία- σταθμός στον κινηματογράφο επιστημονικής φαντασίας και τρόμου, που ήταν η αρχή μια χρυσοφόρου βιομηχανίας με 3 ακόμα κινηματογραφικές συνέχειες, βιβλία, κόμικς, κουκλάκια και μοντέλα. Σκοτεινό, κλειστοφοβικό, απαισιόδοξο, αγωνιώδες, τρομακτικό, το ALIEN τα ‘χει όλα. Από το σκηνοθέτη Ridley Scott μέχρι το καταπληκτικό cast με Sigourney Weaver, Tom Skeritt και άλλα γνωστά ονόματα του Hollywood.

Η παραγωγή είναι πλούσια, τα ειδικά εφέ ανεπανάληπτα με αποκορύφωμα το πλάσμα δημιουργία του Ελβετού καλλιτέχνη H.R. Giger που κέρδισε Oscar για τα ειδικά εφέ του, και όχι άδικα θα μπορούσα να προσθέσω. Η ατμόσφαιρα είναι σχεδόν αδιαπέραστη και κλειστοφοβική, ενώ το εξωγήινο ον είναι ίσως από το πιο τρομακτικό και απειλητικό στην ιστορία του σινεμά παράξενων και εξωγήινων πλασμάτων.

Όλα στο ALIEN λειτουργούν σωστά. Με αφετηρία τα σκοτεινά και επιβλητικά πλάνα του διαστήματος και τα καταθλιπτικά εσωτερικά των διαστημοπλοίων που μοιάζουν πιο πολύ με εσωτερικό εργοστασίου παρά διαστημόπλοιου, μαζί με την υποβλητική μουσική του Jerry Goldsmith το ALIEN σε βάζει στο νόημα με τη μία. Ξέρεις ότι δεν θα είναι η τυπική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας τύπου STAR TREK, STAR WARS κλπ, που είχε συνηθίσει το κοινό μέχρι τότε. Το μέλλον που παρουσιάζεται στο ALIEN προκαλεί μία αίσθηση καταπίεσης και κατάθλιψης στο θεατή, η οποία μεγαλώνει όταν σιγά σιγά και με σκηνοθετική μαεστρία ο Ridley Scott αναδιπλώνει τις λεπτομέρειες αυτής της μακρινής εποχής (κατάσταση χειμερίας νάρκης στο πλήρωμα για μεγάλα χρονικά διαστήματα των διαστημικών ταξιδιών, ύπαρξη της «Εταιρίας» που είναι κάτι σαν ένας παντοδύναμος κρατικός οργανισμός, κλπ).

Όταν η ομάδα των εξερευνητών προσγειώνεται στον πλανήτη, το ALIEN αρχίζει να απογειώνεται. Τα σκηνικά διαδέχονται το ένα το άλλο, με αποκορύφωμα την κλασσική στιγμή που το άτυχο μέλος του πληρώματος συνέρχεται από το κώμα που είχε πέσει, και με αιματηρό τρόπο το πλάσμα πρωτοεμφανίζεται στο πλήρωμα και στους θεατές. Όταν δε το πλάσμα εμφανίζεται ώριμο πλέον στο κλασσικό πια πλάνο που προσγειώνεται αθόρυβο και τερατώδες πίσω από τον Stanton, αρχίζει το κυρίως μέρος του ALIEN που κρατάει το θεατή στην άκρη του καθίσματός του μέχρι το τέλος.

Όλοι οι πρωταγωνιστές είναι στο κλίμα της ταινίας, αλλά η Sigourney Weaver είναι φοβερή στον ρόλο της Ρίπλεϋ που έγινε σήμα κατατεθέν της και στις επόμενες συνέχειες του ALIEN, και έδωσε στην καριέρα της τεράστια ώθηση, με αποτέλεσμα σήμερα να έχει καθιερωθεί ως πρωτοκλασάτο και ακριβοπληρωμένο όνομα στο Hollywood.

Δεν έχει νόημα να πούμε περισσότερα για μια ταινία που όλοι έχετε δει σίγουρα και πάνω από μία φορά, εκτός του να θυμίσουμε ότι το ALIEN ενέπνευσε και μια σειρά κατώτερων απομιμήσεων τα χρόνια που ακολούθησαν την κυκλοφορία της (π.χ. CONTAMINATION (1980), "ALIEN TERROR" κλπ), ενώ μέχρι σήμερα δε νομίζω ότι έχει παρουσιαστεί σε ταινία πειστικότερο τέρας από τον εξωγήινο του ALIEN.

Επιβάλλεται να υπάρχει σε κάθε ταινιοθήκη

 

NIGHTMARE ON ELM STREET 2003

NIGHTMARE ON ELM STREET 2003

ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ 8

 

Σκηνοθεσία: Ronny Yu

Σενάριο: Damian Shannon

Είδος: Horror ΔΕ 2000, ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ

Διάρκεια: 1h 37min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Robert Englund: Freddy Krueger

Ken Kirzinger: Jason Voorhees

Monica Keena: Lori Campbell

Jason Ritter: Will Rollins

Kelly Rowland: Kia Waterson

Chris Marquette: Charlie Linderman (as Christopher George Marquette)

Ο Φρέντυ εναντίον Τζέισον (πρωτότυπος τίτλος Freddy vs. Jason) είναι αμερικάνικη ταινία δράσης και σλάσερ. Κυκλοφόρησε το 2003 σε σκηνοθεσία του Ρόνι Γιού και σε σενάριο των Μαρκ Σουίφτ και Ντάμιαν Σάνον. Η ταινία, μια μίξη των ταινιών Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες και Παρασκευή και 13, τις εγκαθιστά αναδρομικά σε ένα μοιρασμένο σύμπαν και βάζει τους εμβληματικούς κακούς των ταινιών τρόμου Φρέντυ Κρούγκερ και Τζέισον Βόρχις να αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλο. Είναι η τελευταία ταινία και στα δύο franchise προτού κυκλοφορήσουν τα reboots τους (δηλαδή οι ταινίες που επανεκκίνησαν τις ιστορίες). Η ταινία είναι η όγδοη στο franchise του Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες και η ενδέκατη σε εκείνο του Παρασκευή και 13.

Στη ταινία, ο Φρέντυ (Ρόμπερτ Ίνγκλαντ) έχει καταστεί μη ικανός να στοιχειώνει τα όνειρα των ανθρώπων, αφού οι κάτοικοι του Σπρίνγκγουντ του Οχάιο, τον έχουν ξεχάσει ως επί το πλείστον μετά το θάνατο και τη πτώση του στη κόλαση. Για να επανακτήσει τις δυνάμεις του (και την ελευθερία του), φέρνει πίσω στη ζωή το Τζέισον (Κεν Κάιρζινγκερ) και τον χειραγωγεί ώστε να ταξιδέψει στο Σπρίνγκγουντ για να προκαλέσει φόβο και πανικό. Αυτό πυροδοτεί τη φήμη ότι ο Φρέντυ έχει επιστρέψει. Παρόλο που ο Τζέισον προκαλεί αρκετό φόβο ώστε ο Φρέντυ να στοιχειώσει τη πόλη ξανά, εξοργίζει το Φρέντυ όταν του στερεί τα ενδεχόμενα θύματα του. Αυτό καταλήγει σε μια κλιμακωτή μάχη μεταξύ των δύο υπερφυσικών δολοφόνων.

Το Φρέντυ εναντίον Τζέισον κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 15 Αυγούστου 2003. Είχε ακαθάριστα έσοδα $114 εκατομμύρια, κάνοντας τη ταινία τη πιο επιτυχημένη στο franchise του Παρασκευή και 13 και τη δεύτερη πιο επιτυχημένη στο franchise του Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες. Η ταινία είναι εκείνη με τη τελευταία εμφάνιση του Ίνγκλαντ ως Φρέντυ Κρούγκερ, παρόλο που εμφανίστηκε ως Κρούγκερ σε ένα επεισόδιο της σειράς Οι Γκόλντμπεργκ.

Ο Φρέντυ Κρούγκερ, πλέον ανίσχυρος στη κόλαση αφού οι κάτοικοι του Σπρίνγκγουντ τον έχουν ξεχάσει, χρησιμοποιεί τις εναπομείνουσες δυνάμεις του για να επαναφέρει στη ζωή το Τζέισον Βόρχις. Ο Φρέντυ τότε μεταμφιέζεται και παριστάνει τη μητέρα του Τζέισον και τον χειραγωγεί ώστε να σκοτώσει έφηβους στο Σπρίνγκγουντ για να προκληθεί φόβος και να μπορέσει να ανακτήσει τις δυνάμεις του.

 

Εντωμεταξύ, η Λόρι Κάμπελ, που ζει με το χήρο πατέρα της, κοιμάται στο ίδιο σπίτι με τους φίλους της, Κία και Γκιμπ. Αργότερα έρχεται ο Τρέι, ο σύντροφος της Γκιμπ, και ο φίλος του, Μπλέικ, τον οποίο η Κία προσπαθεί να φέρει κοντά με τη Λόρι, προς την απέχθεια της τελευταίας. Ο Τζέισον σκοτώνει το Τρέι εκείνη τη νύχτα, και η αστυνομία υποπτεύεται το Φρέντυ. Μετά από έναν εφιάλτη, ο Μπλέικ ξυπνά και βλέπει το πατέρα του νεκρό προτού δολοφονηθεί και ο ίδιος από το Τζέισον. Η αστυνομία αποκαλεί το συμβάν μια δολοφονία-αυτοκτονία την επόμενη ημέρα, θέλοντας να περιορίσει το Φρέντυ.

Σε ένα άλλο μέρος, ο πρώην σύντροφος τη Λόρι, Γουίλ Ρόλινς και ο φίλος του Μαρκ Ντέιβις, που είναι ασθενείς στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Ουέστιν Χιλς, παίρνουν το φάρμακο Υπνοσίλ για να καταστείλουν τα όνειρα τους λόγω της επαφής που είχαν με το Φρέντυ στο παρελθόν. Ένα δελτίο ειδήσεων τους παρακινεί να διαφύγουν για να προειδοποιήσουν τη Λόρι για το Φρέντυ. Αυτή τη νύχτα, η Λόρι και οι φίλοι της συμμετέχουν σε ένα ρέιβ πάρτι σε ένα χωράφι. Ο Φρέντυ επιχειρεί να δολοφονήσει τη Γκιμπ μέσα σε ένα όνειρο της, όμως ο Τζέισον σκοτώνει εκείνη και άλλους συμμετέχοντες του πάρτι στο πραγματικό κόσμο· αυτό κάνει το Φρέντυ να συνειδητοποιήσει πως το δολοφονικό ξέσπασμα του Τζέισον θα του στερήσει τα θύματα του.

Ο Λίντερμαν και ο Φρίμπεργκ διαφεύγουν από το πάρτι με το Γουίλ, τη Λόρι και τη Κία. Έπειτα, η Λόρι και ο Γουίλ πηγαίνουν στο σπίτι του Μαρκ όπου βρίσκουν το Φρέντυ να τον σκοτώνει. Ο αστυνόμος Σταμπς πλησιάζει τη Λόρι και τους φίλους της, όπου συνειδητοποιούν το σχέδιο του Φρέντυ. Μαθαίνοντας για το Υπνοσίλ, προσπαθούν να το κλέψουν από το Ουέστιν Χιλς· ο Φρέντυ καταλαμβάνει το Φρίμπεργκ, ωστόσο, ο οποίος πετάει το φάρμακο. Αφού σκοτώνει το Σταμπς με ηλεκτροπληξία, ο Τζέισον ναρκώνεται από το κατειλημμένο Φρίμπεργκ και τον σκοτώνει προτού χάσει τις αισθήσεις του.

Οι έφηβοι καταστρώνουν ένα σχέδιο σύμφωνα με το οποίο θα έβγαζαν το Φρέντυ από το κόσμο των ονείρων και θα τον ανάγκαζαν να αντιμετωπίσει το Τζέισον, μεταφέροντας το τελευταίο στη πλέον εγκαταλελειμμένη Κατασκήνωση Κρίσταλ Λέικ. Ο Φρέντυ μονομαχεί με το Τζέισον στο κόσμο των ονείρων όπου οι δυνάμεις του τον κάνουν να αντιληφθεί ότι ο Τζέισον φοβάται το νερό μετά το θάνατο του από πνιγμό. Έπειτα χρησιμοποιεί το νερό για να κάνει το Τζέισον ανίσχυρο, όμως η Λόρι κοιμάται για να τον σώσει. Ο Φρέντυ της επιτίθεται και αποκαλύπτει πως εκείνος ήταν ο δολοφόνος της μητέρας της. Ο Τζέισον ξυπνά στη Κατασκήνωση Κρίσταλ Λέικ και κυνηγά τους έφηβους σε ένα ξυλόσπιτο. Ο Λίντερμαν σκοτώνεται και το ξυλόσπιτο πιάνει φωτιά. Η Λόρι ξυπνά και τραβά το Φρέντυ στο πραγματικό κόσμο, όπου τον αντικρύζει ο Τζέισον, ο οποίος συνειδητοποιεί πως ο Φρέντυ φοβάται τη φωτιά μετά το θάνατο του σε μια πυρκαγιά και το χρησιμοποιεί υπέρ του αναγκάζοντας τον να προχωρήσει σε φλεγόμενες εκτάσεις. Καθώς ο Τζέισον και ο Φρέντυ μάχονται, οι έφηβοι που έχουν απομείνει διαφεύγουν από το ξυλόσπιτο.

Η Κία αποσπά τη προσοχή του Φρέντυ μέχρι που τη σκοτώνει ο Τζέισον. Στην αποβάθρα οι δύο δολοφόνοι χτυπούν ο ένας τον άλλο με καταστροφικά χτυπήματα, με το Τζέισον να κόβει το χέρι με τα μεταλλικά νύχια του Φρέντυ και το Φρέντυ να κόβει τα δάκτυλα του Τζέισον και να του τρυπάει τα μάτια. Η Λόρι και ο Γουίλ ρίχνουν βενζίνη στην αποβάθρα και τη τυλίγουν στις φλόγες· αυτό κάνει τις δεξαμενές προπανίου να εκραγούν, ρίχνοντας τους δυο δολοφόνους μέσα στη λίμνη. Ο Φρέντυ ξεφεύγει και προσπαθεί να σκοτώσει τη Λόρι και το Γουίλ, όμως ένας τραυματισμένος Τζέισον τον καρφώνει με ένα από τα μεταλλικά νύχια του κομμένου του χεριού και η Λόρι αποκεφαλίζει το Φρέντυ με το μεγάλο μαχαίρι του Τζέισον. Το ακέφαλο σώμα του Φρέντυ και ο Τζέισον πέφτουν στη λίμνη, φαινομενικά νεκροί. Αφού έριξε το μαχαίρι στη λίμνη, η Λόρι και ο Γουίλ φεύγουν.

Το επόμενο πρωί, ο Τζέισον αναδύεται από τη λίμνη ως νικητής, κρατώντας το κεφάλι του Φρέντυ και το μαχαίρι του. Ωστόσο, ο Φρέντυ ξαφνικά κλείνει το μάτι του καθώς το απειλητικό γέλιο του ακούγεται, υπονοώντας πως είναι ακόμη ζωντανός.

A NIGHTMARE ON ELM STREET 1994

A NIGHTMARE ON ELM STREET 1994

ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ 7

 

Σκηνοθεσία: Wes Craven

Σενάριο: Wes Craven

Είδος: Horror ΔΕ 90, ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ

Διάρκεια: 1h 52min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Jeff Davis: Freddy's Hand Double (as Jeffrey John Davis)

Heather Langenkamp: Heather Langenkamp

Miko Hughes: Dylan

Matt Winston: Chuck

Rob LaBelle: Terry

David Newsom: Chase Porter

Ένας τρόπος υπήρχε για να επιτύχει ένα νέο επεισόδιο του franchise που ξεκίνησε το 1984 με το A NIGHTMARE ON ELM STREET και αυτός ήταν η επιστροφή του δημιουργού του Fred Krueger στο σενάριο και πίσω από την κάμερα για πρώτη φορά από την ιστορική πρώτη ταινία. Ό,τι και να καταλογίσει κανείς στον Craven για εμπορικότητα και υπολογιστικότητα δεν μπορεί παρά να βγάλει το καπέλο του στο συγκεκριμένο όραμα, που δίνει ξανά ζωή στον Freddy Krueger μετά το πολυδιαφημισμένο ως τελευταίο επεισόδιο του franchise, FREDDY’S DEAD

Ο Craven για άλλη μια φορά σπάει το κατεστημένο των ταινιών της σειράς αλλά και των ταινιών τρόμου γενικότερα και χρησιμοποιεί με σχεδόν απόλυτη επιτυχία το κόλπο της ταινίας μέσα στην ταινία δίνοντας φρέσκια πνοή σε ένα «πεθαμένο» franchise και σε έναν χαρακτήρα που είχε προ πολλού χάσει την αίγλη του, αφού πρώτα υποβαθμίστηκε σε σχεδόν κωμικό στοιχείο για τα προηγούμενα επεισόδια του franchise.

Ο Wes Craven γράφει ένα σενάριο που ναι μεν έχει τα προβλήματα του, αλλά σίγουρα πρόκειται για ό,τι πιο σύνθετο και περίπλοκο έχει να επιδείξει στο σύνολο της καριέρας του ο Αμερικάνος δημιουργός. Πρώτα απ’ όλα έχουμε την εκπληκτική έμπνευση της επανεμφάνισης όλων σχεδόν των πρωταγωνιστών της πρωτότυπης ταινίας που εδώ υποδύονται τον εαυτό τους σε ένα σκηνικό όπου ο Wes Craven που κι αυτός υποδύεται τον εαυτό του κατευθύνεται από τους νέους του εφιάλτες για να γράψει το τελειωτικό σενάριο ταινίας με πρωταγωνιστή τον Freddy Krueger.

Συμπρωταγωνίστρια είναι και πάλι η Heather Langenkamp, που επιστρέφει ως ο εαυτός της και νιώθει στα όνειρά της την μετεξέλιξη του Fred Krueger από έναν ευκολοχώνευτο χαρακτήρα που υποδύεται ο Robert Englund σε ένα ακόμα πιο σκοτεινό και δαιμονικό πλάσμα. Όταν, μάλιστα, ο τελευταίος φαίνεται ότι στοχεύει να μεταπηδήσει από τον κόσμο των ονείρων στον πραγματικό μέσω του μικρού γιου της τότε η Heather πρέπει να παίξει τον ρόλο της Julie οικειοθελώς για μια τελευταία φορά αφού η ζωή αυτής και των αγαπημένων της προσώπων στηρίζεται απ’ αυτό.

Όλα αυτά τα γεγονότα καταγράφονται στο σενάριο του Wes Craven καθώς εξελίσσεται η ταινία και ο Krueger, που εδώ παρουσιάζεται σαν ένα δαιμονικό Τζίνι με πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες από την νερωμένη εκδοχή του Robert Englund, μοιάζει να έχει τον πλήρη έλεγχο όλων όσων εμπλέκονται. Η λύση, σύμφωνα με τον Craven, είναι μια τελευταία ταινία της σειράς, που θα παγιδεύσει τον Freddy μέσω της Heather- Julie μια για πάντα εξορίζοντας τον στην κόλαση και φέρνοντας την κατάληξη που πρέπει σε ένα επιτυχημένο αλλά αμφιλεγόμενο franchise 10 χρόνων.

Αν και πολλοί ίσως χαρακτηρίσουν «ιεροσυλία» τις συγκρίσεις με το πρωτότυπο πρώτο μέρος, εντούτοις το NEW NIGHTMARE είναι σίγουρα μια πιο προσεγμένη σεναριακά δουλειά από έναν άνθρωπο που ξέρει να τονώνει το ενδιαφέρον τη στιγμή που αυτό πάει να εξαφανιστεί. Με έντονα τα στοιχεία του αυτοσαρκασμού, ο Wes Craven πετυχαίνει απόλυτα το μπέρδεμα της πραγματικότητας με τον κόσμο των ονείρων του δαίμονα Krueger και κατά την προσωπική μου άποψη σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από το A NIGHTMARE ON ELM STREET.

Η ταινία μοιάζει σαν ντοκιμαντέρ, με τις διαδικασίες παραγωγής της ταινίας να έρχονται στο φως και να πετυχαίνουν αυτό που καμία ονειρική σεκάνς μέχρι τώρα εν κατάφερε. Να δώσουν στον Fred Krueger την τρομακτική και αληθινή υπόσταση που χρειαζόταν για να γίνει ένας αληθινός μπαμπούλας, επικίνδυνος, αδυσώπητος και πιο τρομακτικός από κάθε άλλη φορά. Απρόθυμος υποστηρικτής του είναι ο μικρός γιος της Heather που προσπαθεί να αντισταθεί στην κυριαρχία του Krueger χαρίζοντας κάποιες αληθινά ανατριχιαστικές σκηνές όταν και μιλάει με τη φωνή του ψαλιδοχέρη φονιά.

Όμως δεν πρέπει να ξεχνιόμαστε ότι το τελευταίο μέρος του Εφιάλτη είναι κι αυτό μια mainstream ταινία τρόμου με στόχο το χοντρό χρήμα όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών του Wes Craven με εξαίρεση του LAST HOUSE ON THE LEFT και ως τέτοια αποφεύγει τις splatter ακρότητες άλλων επεισοδίων της σειράς. Παράλληλα επανέρχεται σε σχετικά προβλέψιμα σεναριακά μοτίβα στο φινάλε που κατά κάποιο τρόπο προδίδει κάπως τα προηγούμενα εμπνευσμένα και πρωτότυπα συμβάντα που περιγράφονται. Αυτή τη φορά ο Freddy δεν δίνει σημάδια ανάκαμψης και φαίνεται ότι ο Craven είχε οραματιστεί το πραγματικό τέλος ενός ήρωα που μεγάλωσε ολόκληρες γενιές στο σινεμά τρόμου (μέχρι τουλάχιστον να αναλάβει την σκυτάλη ο Sean S. Cunningham και η παρέα του με το FREDDY VS JASON του 2003).

Μέχρι το φινάλε όμως, οι φίλοι του πραγματικά καλοσχεδιασμένου θρίλερ έχουν αρκετά για να μπήξουν τα δόντια τους καθώς ο Craven φορτώνει στοιχεία τρόμου, αυτοπαρωδίας, ακόμα και κριτικής για την καταλληλότητα του franchise ως θέαμα για μικρά παιδιά, δίνοντας παράλληλα τις μπηχτές του για την ποιότητα των ενδιάμεσων 5 επεισοδίων στα οποία είχε ελάχιστο ως ανύπαρκτο έλεγχο. Σε αυτό το πνεύμα και όλοι ανεξαιρέτως οι συντελεστές, με πρώτη και καλύτερη την αδιαφιλονίκητη πρωταγωνίστρια Heather Langenkamp που δίνει ένα κομμάτι από τον εαυτό της στην ερμηνεία της και τον μικρό Miko Hughes που τα δίνει όλα χωρίς να γίνεται εκνευριστικός σε καμία στιγμή της προβολής.

Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι συμπληρωματικοί και σ’ αυτούς περιλαμβάνεται και ο ίδιος ο δαίμονας Fred Krueger που όσο τρομακτικός και αν είναι ωχριά μπροστά στους δραματικά φορτισμένους χαρακτήρες της Heather και του γιου της που σε γενικές γραμμές μονοπωλούν το ενδιαφέρον. Ένα ενδιαφέρον που υπάρχει από την αρχή ως το τέλος της ταινίας, με ελάχιστα σημεία που κάνουν κοιλιές αλλά που δεν αρκούν για να κάνουν μια τόσο έξυπνη και καλοεκτελεσμένη ιδέα να αποτύχει.

Με λίγα λόγια, ένα απόλυτα επιτυχημένο φινάλε σε ένα πολύπαθο franchise που τουλάχιστον αφήνει τους fans με καλές αναμνήσεις κάνοντας τους να ξεχάσουν τα ατυχή επεισόδια και να επικεντρώσουν το ενδιαφέρον τους στον Νέο Εφιάλτη του Wes Craven, ενός ανθρώπου που- κακά τα ψέματα- κάθε τόσο αλλάζει το πρόσωπο της σκηνής του τρόμου όπως το ξέρουμε.

A NIGHTMARE ON ELM STREET 1991

A NIGHTMARE ON ELM STREET 1991

ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ 6

 

Σκηνοθεσία: Rachel Talalay

Σενάριο: Rachel Talalay

Είδος: Horror ΔΕ 90, ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ

Διάρκεια: 1h 29min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Robert Englund: Freddy Krueger

Lisa Zane: Maggie Burroughs

Shon Greenblatt: John Doe

Lezlie Deane: Tracy

Ricky Dean Logan: Carlos

Breckin Meyer:      Spencer

Το πολυαναμενόμενο από πολλούς μπαφιασμένους fans του τρόμου τελευταίο επεισόδιο στο franchise του A NIGHTMARE ON ELM STREET ήρθε όπως και όλα τα προηγούμενα του ένα και κάτι χρόνο μετά το THE DREAM CHILD και από πλευράς ποιότητας δεν έχει και πολλά για να το ξεχωρίσουν από τα υπόλοιπα sequels. Αν και αυτή τη φορά ο Freddy είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής και για άλλη μια φορά ο προϋπολογισμός είναι ικανοποιητικός, το FINAL NIGHTMARE δεν καταφέρνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων παρά μόνο σε διάσπαρτα σημεία και κυρίως με ανεπιτήδευτο τρόπο.

Αυτή τη φορά μαθαίνουμε για την ύπαρξη ενός παιδιού του Fred Krueger και μια ομάδα τεσσάρων ηρώων του ονείρου θα μεταφερθούν στην γενέτειρα του Krueger με προορισμό το γνωστό σπίτι στην Elm Street. Η παρέα αποτελείται από τρεις δεκαεξάρηδες και την υπεύθυνη γι αυτούς κοινωνική λειτουργό που- εν ολίγοις- είναι οι νέοι στόχοι του Fred Krueger μιας και ένας από αυτούς είναι το παιδί του και το θέλει πίσω. Έτσι η αταίριαστη παρέα παρασύρονται στον κόσμο των ονείρων όπου ισχύουν οι κανόνες που θέτει ο ψαλιδοχέρης φονιάς.

Τελειώνοντας την προβολή κανείς μπορεί άνετα να χρησιμοποιήσει χαρακτηρισμούς όπως «γελοίο», «ηλίθιο» για να περιγράψει το FREDDY’S DEAD, αλλά τα συναισθήματα μάλλον παραμένουν ανάμικτα. Σίγουρα οι παραπάνω χαρακτηρισμοί έχουν νόημα για αρκετές σκηνές που ξεπερνούν τα όρια της κατηγορίας του «τόσο κακού που είναι καλό», αλλά από την άλλη υπάρχει και αρκετή b-movie τρέλα που μοιάζει αταίριαστη με τα υπόλοιπα αρκετά πιο κοντρολαρισμένα επεισόδια του franchise και που δείχνει ότι αν μη τι άλλο, οι συντελεστές του συγκεκριμένου επεισοδίου το διασκέδασαν αρκετά.

Η ιστορία δεν έχει ιδιαίτερη λογική, όπως είθισται σε όλες τις ταινίες της σειράς, και προσπαθεί να συνδυάσει θεματικά στοιχεία τόσο από το πρωτότυπο όσο και από τα DREAM WARRIORS και THE DREAM CHILD. Προς αυτό το σκοπό βλέπουμε και μια μικρή αναδρομή στη ζωή και την δύσκολη εφηβεία του Fred Krueger που ίσως για πρώτη φορά στη σειρά του δίνει και ανθρώπινη υπόσταση σαν χαρακτήρα. Όμως προβλέψιμα το συγκεκριμένο στοιχείο δεν καταφέρνει να δέσει με τις υπόλοιπες καλές ιδέες της ταινίας και το αποτέλεσμα παραμένει στο γνωστό μέτριο επίπεδο όλων σχεδόν των sequels.

Όμως οφείλει κανείς να παραδεχτεί ότι το συγκεκριμένο επεισόδιο έχει λίγη παραπάνω από εκείνη την παράξενη γοητεία που το κάνει έστω και λίγο να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα στα μάτια των φίλων της σειράς. Έχει σίγουρα κάποιες καλές εμπνεύσεις, έχει ρυθμό και γενικά παρακολουθείται με ενδιαφέρον, σίγουρα περισσότερο απ’ ότι για παράδειγμα το DREAM WARRIORS ή το FREDDY’S REVENGE. Το φινάλε αυτή τη φορά δεν δίνει ιδιαίτερες υποσχέσεις για νέο sequel, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ικανοποιητικό για έναν μπαμπούλα που δεν πέθαινε με τίποτα από το 1984.

Από πλευράς gore, τα πράγματα είναι αρκετά καλύτερα από τις περισσότερες φορές, αλλά σαν αντίθεση σ’ αυτό έρχεται ένας ακόμα πιο κωμικός Freddy που ελαφρύνει τις καταστάσεις που προς στιγμήν πήγαν να δημιουργηθούν. Έχουμε και κάποια ενδιαφέροντα cameos από τους Alice Cooper, Roseanne και Johnny Depp που είναι πραγματικά πετυχημένα και έξυπνα σε ένα όχι ιδιαίτερα καλό επεισόδιο που όμως κλείνει με άξιο τρόπο ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα franchise όλων των εποχών.

Το πιο σημαντικό, όμως, ιστορικά από τη συγκεκριμένη κατάληξη στο franchise είναι κατά την προσωπική μου άποψη η αποκάλυψη του μεγέθους της μαγκιάς και του επιχειρηματικού δαιμονίου του Wes Craven. Αφήνει τον κόσμο να νομίζει ότι πράγματι αυτό ήταν το τέλος του Fred Krueger και επανέρχεται με έναν μεταλλαγμένο ήρωα και ένα σενάριο που κάνει τα 5 sequels της δικής του πρώτης ταινίας να μοιάζουν σαν b-movies της σειράς, κάτι το οποίο πιθανότατα είναι. Ίσως ό,τι και να κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή με το όνομα του Wes Craven στα credits λογικά θα τσέπωνε μια χαρά. Όμως ο δαιμόνιος σκηνοθέτης το έκανε ακόμα καλύτερα και με πολύ πιο ωραίο στυλ απ’ ότι θα περίμενε ο οποιοσδήποτε και αυτό προσωπικά του το αναγνωρίζω.