The Raven 1963

The Raven 1963

Το Κοράκι

Σκηνοθεσία: Roger Corman

Σενάριο: Richard Matheson, Edgar Allan Poe

Είδος: Fantasy, Horror, Science Fiction, Vincent Price

Διάρκεια: 01:28

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Vincent Price: Dr. Erasmus Craven

Peter Lorre: Dr. Adolphus Bedlo

Boris Karloff: Dr. Scarabus

Hazel Court: Lenore Craven

Olive Sturgess: Estelle Craven

 

Ένας μάγος που έχει μεταμορφωθεί σε κοράκι από τον μοχθηρό Scarabus καταφεύγει σε έναν διάσημο μάγο που βρίσκεται σε σύνταξη για να τον βοηθήσει να εκδικηθεί.

Roger Corman και Vincent Price ξανά σε περιοχές Edgar Allan Poe σε αυτήν την απολαυστική μαύρη κωμωδία για όλες τις ηλικίες πολύ ελαφρά βασισμένη στο γνωστότερο ποίημα του μεγάλου συγγραφέα του φανταστικού. Πρόκειται για μια ταινία στην Poe περίοδο του Roger Corman όπου βρίσκουμε τουλάχιστον τρεις θρύλους της σκηνής σε πρωταγωνιστικούς ρόλους και σε μεγάλα κέφια που ανεβάζουν την ταινία ακόμα περισσότερο απ’ ότι η ιστορία καθαυτή.

Ο Vincent Price είναι ο Δρ. Erasmus Craven ένας καλοκάγαθος μάγος ειδικός σε μαγεία μέσω χειρονομιών που ζει στο κάστρο του με την κόρη του Estelle (Olive Sturgess) και τις αναμνήσεις από την αγαπημένη του γυναίκα Leonora (Hazel Court) που πέθανε πρόσφατα. Η ηρεμία της καθημερινότητας του θα διαταραχθεί όταν θα δεχτεί επίσκεψη από τον Δρ. Adolphus Bedlo (Peter Lorre) ο οποίος μεταμορφώθηκε σε κοράκι από τον σατανικό Δρ. Scarabus (Boris Karloff).

Ο Bedlo παρακαλεί τον Craven να τον επαναφέρει στην κανονική του μορφή και σε αντάλλαγμα του δίνει την είδηση που ταράζει ακόμα περισσότερο την ηρεμία του. Ότι είδε την υποτίθεται νεκρή γυναίκα του να κόβει βόλτες μαζί με τον Δρ. Scarabus στο κάστρο του τελευταίου, κάτι που δεν αργεί να πείσει τον Craven να επισκεφτεί μαζί με την κόρη του, τον Bedlo και το γιο του (Jack Nicholson) το κάστρο του θανάσιμου εχθρού του πατέρα του Craven Δρ. Scarabus και να δώσουν μια λύση στο μυστήριο, βοηθώντας και τον Bedlo να πάρει εκδίκηση για τη μεταμόρφωση του σε κοράκι.

Ο Δρ. Scarabus υποδέχεται με εγκαρδιότητα τους φίλους μας αντικρούοντας τις κατηγορίες που εκστομίζει ο διψασμένος για εκδίκηση Bedlo, αλλά σύντομα η παρέα θα βρεθεί αιχμάλωτη του σατανικού γιατρού που θέλει να αποκτήσει κι αυτός τις μαγικές ικανότητες του Craven. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Craven μαθαίνει ότι η αγαπημένη του γυναίκα όχι μόνο δεν είχε πεθάνει, αλλά αντίθετα είναι πλέον ζευγαράκι με τον Δρ. Scarabus!

Με τα σημερινά στάνταρντς θα μπορούσε κανείς άνετα να χαρακτηρίσει το THE RAVEN σαν παιδική ταινία που ναι μεν θα απολαύσουν αφάνταστα τα μικρά παιδιά, αλλά μάλλον όχι και τόσο οι μεγάλοι. Λάθος, αρκεί να είναι κανείς φίλος της κλασσικής σκηνής του τρόμου. Πότε άλλοτε θα βρει κανείς μαζί 3 από τους πολύ μεγάλους της σκηνής σε μεγάλα κέφια και με μπόνους τον νεαρό αλλά πάντα μεγάλο ηθοποιό Jack Nicholson;

Οι Price και Lorre έχουν την απαραίτητη χημεία ως συνήθως, με τον Lorre ουσιαστικά να επανέρχεται στο ρόλο του μέθυσου όπως στο TALES OF TERROR ενώ ο Price απολαυστικός με συνεχείς ατάκες, απαγγελίες του Poe και το αμίμητο ύφος που όλοι ξέρουμε και αγαπούμε.

Η αποκάλυψη, όμως, είναι ο τεράστιος Boris Karloff στο ρόλο του ύπουλου Δρ. Scarabus που είναι πραγματικά χειμαρρώδης, απόλυτα εκφραστικός και φαίνεται να περνάει μια χαρά στα γυρίσματα. Το παρουσιαστικό και η βαθιά φωνή του Karloff τον καθιστούν τον πραγματικό πρωταγωνιστή της ταινίας και όποτε βρίσκεται στο πλάνο το ενδιαφέρον μεγαλώνει ακόμα περισσότερο. Όσο για τους διαλόγους του με τους άλλους πρωταγωνιστές, είναι σχεδόν όλοι κομμάτια ανθολογίας.

Όπως καταλαβαίνει κανείς, ελάχιστη σχέση με το κλασσικό ποίημα του Poe έχει το σενάριο του τακτικού Richard Matheson, ένα ποίημα που ούτως ή άλλως είναι σχεδόν αδύνατο να μεταφερθεί στο μεγάλο πανί με πιστότητα, αλλά ο στόχος του THE RAVEN είναι η απροβλημάτιστη ψυχαγωγία, όπως και σχεδόν στο σύνολο των ταινιών του Roger Corman είτε τις σκηνοθέτησε είτε απλά έκανε την παραγωγή.

Και από διασκέδαση πάμε πολύ καλά, με γρήγορο ρυθμό, αποφυγή του κουραστικού διαλόγου, άφθονο χιούμορ και ένα φινάλε αντάξιο του υπόλοιπου, με την σχεδόν ξεκαρδιστική μονομαχίας των δυο μάγων της ιστορίας Price και Karloff υπό το βλέμμα της πανέμορφης Hazel Court που περιμένει με ανυπομονησία να δει το νικητή.

 

Οπότε για άλλη μια φορά μαζέψτε τα παιδιά σας, αράξτε στο σαλόνι και απολαύστε την αθώα τρέλα του THE RAVEN μαζί τους, μεταδίδοντάς τους τη σοφία 40 και βάλε χρόνων παραγωγής αντίστοιχων ταινιών από έναν από τους μεγαλύτερους παραμυθάδες και διασκεδαστές όλων των εποχών όπως είναι ο αμίμητος Roger Corman.

  

Dr. Jekyll And Mr. Hyde 1931

Dr. Jekyll And Mr. Hyde 1931

Δόκτωρ Τζέκιλ και Κύριος Χάιντ

Σκηνοθεσία: Rouben Mamoulian

Σενάριο: Samuel Hoffenstein, Percy Heath,

Robert Louis Stevenson

Είδος: Horror, Science Fiction

Διάρκεια: 1h 38min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Fredric March: Dr. Henry Jekyll

Miriam Hopkins: Ivy Pearson

Rose Hobar: Muriel Carew

Holmes Herbert: Dr. John Lanyon

Halliwell Hobbes: Brig. Gen. Danvers Carew

Εξαιρετική ταινία η οποία δείχνει μέχρι που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος και το τι είναι ικανός να κάνει όταν μπορεί να είναι απόλυτα ελεύθερος. Κατά πόσο ένας επιστήμονας είναι υπεύθυνος για το δημιούργημα του και για τον τρόπο και σκοπό για το οποίο θα το χρησιμοποιήσει. Δείχνει την αδυναμία του ανθρώπου και την διττή του προσωπικότητα η οποία λόγω της κοινωνίας, της θρησκείας, των νόμων και των κανόνων αναγκάζεται να μένει κρυφή, να είναι εμφανής μόνο ο καθωσπρέπει εαυτός και ο ασύδοτος και ανεξέλεγκτος εαυτός να καταπιέζεται.

Η μεταμόρφωση του Fredric March από Dr. Jekyll σε Mr. Hyde είναι εκπληκτική. Η ερμηνεία του δε, καθηλωτική. Η αντίθεση του ενός χαρακτήρα με τον άλλον είναι συγκλονιστική. Γρήγορη ταινία, δεν κουράζει, εξελίσσεται χωρίς να κάνει κοιλιά. Εξαίρετες ερμηνείες και από τους υπόλοιπους ηθοποιούς, σκηνικά που σε μεταφέρουν στο πνεύμα της εποχής. Εκπληκτική ατμόσφαιρα, σκοτεινή και επιβλητική. Το τρομακτικό στην ταινία είναι η συμπεριφορά του ανθρώπου όταν δεν υπάρχουν φραγμοί και όρια.

Το βαρύ μακιγιάζ που φορούσε ο ηθοποιός Fredric March για την μεταμόρφωσή του σε Mr. Hyde, σχεδόν του κατέστρεψε το πρόσωπο. Η εκπληκτική αλλαγή του από Dr. Jekyll σε Mr. Hyde, έγινε με την βοήθεια μιας σειράς έγχρωμων φίλτρων τα οποία έμπαιναν μπροστά από τον φακό της κάμερας.

Δέκα χρόνια αργότερα η ταινία ξαναγυρίστηκε με τον ίδιο τίτλο. Αν και σε αυτή την κόπια παίζουν τα λαμπρότερα ονόματα της εποχής, εγώ προτιμώ αυτή του 1931, λόγο την φοβερής σκοτεινής της ατμόσφαιρας και των καταπληκτικών ερμηνειών των πρωταγωνιστών της.

  

Billy Liar 1963

Billy Liar 1963

Μπίλι, ο Ψεύτης

Σκηνοθεσία: John Schlesinger

Σενάριο: Keith Waterhouse, Willis Hall

Είδος: Comedy, Family, Fantasy, Romance, Science Fiction

Διάρκεια: 01:38

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Tom Courtenay: Billy Fisher

Wilfred Pickles: Geoffrey Fisher

Mona Washbourne: Alice Fisher

Ethel Griffies: Grandma Florence

Finlay Currie: Duxbury

 

Η δεύτερη σερί επιτυχία του νεαρού Tom Courtenay (μετά τον... Επαναστάτη δρομέα) έχει την υπογραφή του John Schlesinger. Ήταν η ταινία Billy Liar και μας παρουσίαζε έργα και ημέρες του νεαρού Μπίλι, ενός ονειροπόλου, φαντασιόπληκτου, ψευταρά και εντελώς ανεύθυνου νέου, που δεν ξέρει τι θέλει από τη ζωή του και «βασανίζει» γονείς και συναδέλφους. Παρατηρούμε το χάσμα γενεών σε όλο του το μεγαλείο, με τις νεανικές ανησυχίες και προβληματισμούς που δεν διαφέρουν καθόλου από το σήμερα. Κομβικό ρόλο θα παίξει και η νεαρή Julie Christie, σε μικρό ρόλο σε μια από τις πρώτες της κινηματογραφικές εμφανίσεις στο βρετανικό σινεμά που την έκανε αμέσως αναγνωρίσιμη. Η φαντασία του σκηνοθέτη συναντάει αυτή του νεαρού Μπίλι και οπτικοποιεί ό,τι περνάει από το μυαλό του πρωταγωνιστή μας. Πανέξυπνη και ενδιαφέρουσα ταινία, που μας κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος.

  

La Jetee 1962

 

La Jetee 1962

Σταθμός Αποχαιρετισμού

Σκηνοθεσία: Chris Marker

Σενάριο: Chris Marker

Είδος: Action, Documentary, Romance, Science Fiction, Γαλλικά

Διάρκεια: 00:28

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Jean Négroni: Narrator

Hélène Chatelain: The Woman

Davos Hanich: The Man

Jacques Ledoux: The Experimenter

André Heinrich

 

Στο Παρίσι, μετά τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο, οι λιγοστοί επιζήσαντες έχουν ελλείψεις σε φάρμακα, φαγητό και πηγές ενέργειας, γι`αυτό αποφασίζουν να στείλουν έναν άνθρωπο στο παρελθόν με την μηχανή του χρόνου για να τους φέρει προμήθειες.

Δίπλα δίπλα με το 12 Monkeys, το ιδιοφυές La Jetee του Chris Marker, ένα φιλμ που σύμφωνα με τον Gilliam ενέπνευσε την ταινία του (ο Gilliam προσθέτει γελώντας ότι οι Αμερικάνοι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την διαφορά μεταξύ Inspired By και Based on). To La Jetee έχει πάντα μια ιδιαίτερη θέση στην μνήμη όσων το έχουν δει, μιας και πρόκειται για μια «ταινία» 28 λεπτών, η οποία αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά (εκτός από ένα φευγαλέο πλάνο με κίνηση) από μια σειρά ασπρόμαυρων φωτογραφιών. Η υπόθεση είναι σχεδόν η ίδια, μόνο που τη θέση του ιού έχει πάρει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος και οι επιζώντες πλέον έχουν να αντιμετωπίσουν ελλείψεις σε φάρμακα και πηγές ενέργειας. Έτσι, οι σκιώδεις επιστήμονες χρησιμοποιούν κρατούμενους ως «πρεσβευτές» στο παρελθόν και το μέλλον-αλλά κανείς δεν αντέχει το σοκ του ταξιδιού στο χρόνο. Ο ήρωάς μας (Davos Hanich), με το όνειρο του ανθρώπου που σκοτώνεται στο αεροδρόμιο είναι πιο κατάλληλος για το ταξίδι, μιας και η μνήμη του αυτή θα τον βοηθήσει να προσαρμοστεί στην νέα πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσει. To τολμηρό εγχείρημα του Marker, μινιμαλιστικό και υπνωτιστικό μέσω της ασπρόμαυρης απλότητάς του είναι ένα έργο τέχνης αποτελούμενο από μικρότερα-δηλαδή τις φωτογραφίες. Εναλλάσσοντας νεκρές φύσεις και τα εκφραστικά πρόσωπα των πρωταγωνιστών του, ο Marker δίνει μια αξιοπρόσεκτη ροή στην διήγησή του (η οποία υποστηρίζεται και από την απόκοσμη φωνή του αφηγητή) και μέσα στα 28 λεπτά η ταινία εξελίσσεται με το βάθος ενός full feature film. Σε αντίθεση με το 12 Monkeys, το La Jetee κλίνει περισσότερο προς την «καταδικασμένη ιστορία αγάπης» μιας που ο Άντρας, αφού εκτελέσει την αποστολή του δραπετεύει ξανά στο παρελθόν για να ζήσει με την Γυναίκα (Helene Chatelain), με το φινάλε φυσικά να είναι η επιβεβαίωση της απαισιόδοξης μνήμης/προφητείας.

Δηλαδή: η αποβάθρα. Πρόκειται για τη μικρού μήκους ταινία του Γάλλου Chris Marker, η οποία αποτέλεσε τη βάση για τη δημιουργία του Terry Gilliam, τους 12 Πίθηκους. Το στόρι είναι περίπου το ίδιο. Βρισκόμαστε σε μια μελλοντική εποχή όπου το Παρίσι (και ο υπόλοιπος κόσμος) έχει καταστραφεί και οι άνθρωποι ζούνε κάτω απ` τη γη. Ξεκινάνε κάποια στιγμή πειράματα με το ταξίδι στο χρόνο για να δούνε πώς θα είναι το μέλλον της Γης! Για πειραματόζωο, διαλέγουν έναν κύριο που έχει μια έντονη εικόνα από το παρελθόν του σε μια αποβάθρα αεροδρομίου...

Το αξιοσημείωτο σ`αυτήν την ταινία του 1962 είναι το γεγονός ότι αποτελεί μια συρραφή φωτογραφιών, οι οποίες με τη βοήθεια του αφηγητή και κάποιων background ήχων σού δίνουν την αίσθηση της κινηματογραφικής ταινίας. Δηλαδή δεν υπάρχει καθόλου κινούμενη εικόνα (χμ, εκτός από 2-3 δευτερόλεπτα σε ένα ενδιαφέρον σημείο της ταινίας). Κάτι σαν φωτο-ρομάντζο... Θα μου πείτε, είναι πιο εύκολο να δείξεις εικόνες του κατεστραμμένου Παρισιού δείχνοντας απλά εικόνες του Β` Παγκοσμίου Πολέμου! Όπως και να `χει, η ιστορία είναι ιδιοφυής και το όλο πείραμα, τελικά, είναι ενδιαφέρον.

 

The Manchurian Candidate 1962

The Manchurian Candidate 1962

Ο Άνθρωπος της Μαντζουρίας

Σκηνοθεσία: John Frankenheimer

Σενάριο: Richard Condon, George Axelrod, John Frankenheimer

Είδος: Drama, Science Fiction, Thriller

Διάρκεια: 02:06

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Frank Sinatra: Major Bennett Marco

Laurence Harvey: Raymond Shaw

Janet Leigh: Eugenie Rose Chaney

Angela Lansbury: Mrs. Eleanor Shaw Iselin

Henry Silva: Chunjin

 

Ένας ήρωας του πολέμου της Κορέας ανακαλύπτει ότι βρίσκεται έρμαιο στα χέρια μιας σκοτεινής παραπολιτικής οργάνωσης και ότι έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου για να δολοφονήσει ένα φιλελεύθερο πολιτικό. Το συγκλονιστικό μυστικό όμως θα το μάθει στο τέλος....

Μία από τις πιο διάσημες ταινίες της Φωνής (ή του Ol` Blue Eyes αν θέλετε, κατά κόσμον Frank Sinatra) αποτελεί η ταινία The Manchurian Candidate του 1962. Φαντάζομαι οι περισσότεροι γνωρίζετε και το πρόσφατο ριμέικ, οπότε δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στην πλοκή της ιστορίας μας. Η διαφορά βρίσκεται φυσικά στον πόλεμο? η πρόσφατη ταινία αναφερόταν στον πόλεμο στον Περσικό Κόλπο, ενώ η παλιότερη στον πόλεμο της Κορέας.

Ο... υποψήφιος λοιπόν του 1962 ήταν ο Laurence Harvey. Το ρόλο της μητέρας του που κάνει όλο το παρασκηνιακό παιχνίδι έχει εδώ η Angela Lansbury, πολύ καιρό πριν γίνει... συγγραφέας-ντέντεκτιβ (μια ταμπέλα που της κόλλησε δυστυχώς για πάντα!). Ο Sinatra είναι ο ταγματάρχης που αρχίζει και βλέπει διάφορα περίεργα όνειρα και αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι κάτι περίεργο συμβαίνει. Την σκηνοθεσία υπογράφει ο John Frankenheimer, ο οποίος δημιουργεί άλλη μια εκπληκτική ταινία μέσα στη δεκαετία του `60. Αποτέλεσε μεγάλη επιτυχία της εποχής, μέχρι τη στιγμή που δολοφονήθηκε ο John Kennedy και οι φήμες λένε ότι ο Sinatra πρότεινε την απόσυρσή της από τις αίθουσες. Θα έλεγα ότι αποτελεί περίεργη σύμπτωση το γεγονός ότι ο Sinatra έπαιξε σε δύο ταινίες (την παρούσα και την Suddenly) με θέμα την προσπάθεια δολοφονίας του προέδρου των ΗΠΑ.

 

  

Master Of The World 1961

 Master Of The World 1961

Ο Άρχων του κόσμου

Σκηνοθεσία: William Witney

Σενάριο: Richard Matheson, Jules Verne

Είδος: Adventure, Science Fiction, Vincent Price

Διάρκεια: 01:42

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Vincent Price: Robur

Charles Bronson: John Strock

Henry Hull: Prudent

Mary Webster: Dorothy Prudent

David Frankham: Phillip Evans

       Στά τέλη του 19ου αιώνα, ένας επιστήμων και η ομάδα του, συλλαμβάνονται ως "φιλοξενούμενοι" του Ροβήρου στο αερόπλοιό του το Άλμπατρος, το οποίο θέλει να χρησιμοποιήσει για την αποκατάσταση της ειρήνης στη Γή. Ειρήνη για όλους τους λαούς ακόμα κι αν πρέπει να βομβαρδίσει στρατιωτικούς στόχους ανά τον κόσμο.

Το περίφημο βιβλίο του Βέρν "Ροβήρος ο κατακτητής" και "Ο άρχων του κόσμου" μεταφέρονται πιστά στην μεγάλη οθόνη σε μια χορταστική περιπέτεια πού καθηλώνει. Ρεσιτάλ ερμηνείας του αξέχαστου Βίνσεντ Πράις.

 

The Day The Earth Caught Fire 1961

 

The Day The Earth Caught Fire 1961

Όταν η Γη Πήρε Φωτιά

Σκηνοθεσία: Val Guest

Σενάριο: Wolf Mankowitz, Val Guest

Είδος: Drama, FANTASY ΔΕ 60, Horror, Romance, Science Fiction

Διάρκεια: 01:39

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Janet Munro: Jeannie Craig

Leo McKern: Bill Maguire

Edward Judd: Peter Stenning

Michael Goodliffe: 'Jacko' Jackson - Night Editor

Bernard Braden: 'Dave' Davis - News Editor

 

Όταν οι ΗΠΑ και η Ρωσία δοκιμάζουν ταυτόχρονα ατομικές βόμβες, η γη παρεκκλίνει από τον άξονά της και ακολουθεί πορεία σύγκρουσης με τον ήλιο. Καθώς οι θερμοκρασίες σε όλο τον κόσμο αρχίζουν να αυξάνονται, οι Λονδρέζοι αντιμετωπίζουν προκλήσεις χειρότερες από εκείνες κατά τη διάρκεια του κεραυνοβόλου πολέμου στον τον ΙΙ Παγκόσμιο Πόλεμο - ηλιακές κηλίδες, διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος, αφύσικες ομίχλες, ηλεκτρικές καταιγίδες και εξασθενημένη παροχή νερού. Η επικείμενη μοίρα είναι πάρα πολύ για ορισμένους, αλλά ο Πήτερ Στένινγκ, ένας αποτυχημένος δημοσιογράφος, αρχίζει να διερευνά μια ενδεχόμενη κρατική κάλυψη...

 

 

Miracolo A Milano 1951

Miracolo A Milano 1951

Θαύμα στο Μιλάνο

  

Σκηνοθεσία: Vittorio De Sica

Σενάριο: Cesare Zavattini, Vittorio De Sica, Suso Cecchi d'Amico, Mario Chiari, Adolfo Franci

Είδος: Comedy, Drama, Fantasy, Science Fiction, Ιταλικά

Διάρκεια: 01:40

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Emma Gramatica: La vecchia Lolotta

Francesco Golisano: Totò

Paolo Stoppa: Rappi

Guglielmo Barn: Edvige

Brunella Bovo: Edvige

 

Η ταινία «Θαύμα στο Μιλάνο» (Miracolo a Milano) του Βιτόριο Ντε Σίκα, είναι μία ποιητική αλληγορία, με διαχρονικά νοήματα και δυστυχώς, επίκαιρη όσο ποτέ.

Η ηλικιωμένη Λολότα, μεγαλώνει ένα παιδί τον Τοτό, που το είχε βρει εγκατελειμένο ως νεογέννητο. Μετά όμως από τον θάνατο της, ο Τοτό οδηγείται σ’ ένα ορφανοτροφείο, απ’ όπου βγαίνει μετά από πολλά χρόνια, για να καταλήξει φιλοξενούμενος ενός περιπλανώμενου άστεγου σε μια παραγκούπολη, στην περιφέρεια του Μιλάνου.

Με τη μεγάλη του καλοσύνη και αθωότητα ο Τοτό κερδίζει τη συμπάθεια των φτωχών και τους πείθει να προσπαθήσουν να βελτιώσουν την κατάσταση τους. Η δραστηριότητα τους έχει σταδιακά αποτελέσμα, καθώς αρχίζουν να αντιλαμβάνονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και μετατρέπουν τη μίζερη παραγκούπολη σε μία αξιοπρεπή κοινότητα.

Μια μέρα όμως, κι ενώ σκάβουν, πετάγεται ξαφνικά από τα έγκατα της γης ένας πίδακας πετρελαίου. Ο πλούτος και η ευμάρεια που θα μπορούσε να προκύψει για όλους, απειλούνται από τον πλούσιο Μόμπι, που έχει ειδοποιηθεί από τους ανθρώπους του και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους διώξει από τη γη τους.

Τα πράγματα εξελίσσονται δύσκολα και για να βοηθήσει τον Τοτό και τους φίλους του, η Λολότα χαρίζει στον νεαρό ένα θαυματουργό περιστέρι που έκλεψε από τους αγγέλους. Έτσι, η αστυνομία του Μόμπι κατατροπώνεται και ο Τοτό, με τη βοήθεια αγγέλων θα προσπαθήσει να διώξει και τον άπληστο κτηματομεσίτη…

The Incredible Shrinking Man (1957)

 

The Incredible Shrinking Man (1957)

Ο Άνθρωπος που Ζάρωνε

Σκηνοθεσία: Jack Arnold

Σενάριο: Richard Matheson, Richard Alan Simmons

Είδος: 1957, Drama, Fantasy, Horror, Science Fiction

Διάρκεια: 01:21

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Grant Williamsq Scott Carey

Randy Stuq Clarice Bruce

Paul Langtonq Charlie Carey

Raymond Bailey: Doctor Thomas Silver

 

Μετά την έκθεσή του σε μια ραδιενεργή ουσία, ο Scott Carey αρχίζει να συρρικνώνεται επικίνδυνα. Κι ενώ η επιστήμη έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά, ο Scott θα βρεθεί παγιδευμένος στο υπόγειο του σπιτιού του, να παλεύει για τη ζωή του.

Όταν η φαντασία συναντούσε τεχνολογικά εμπόδια, τότε η τεχνολογία (της εποχής) έκανε ένα βήμα (βηματάκι, έστω) πιο μπροστά. Το 1957 ο φημισμένος μπι-μπουβάς Jack Arnold παρουσίασε αυτό που θα αποτελούσε μελλοντικά το πιο διάσημο πόνημά του, τον Άνθρωπο που ζάρωνε, μια ταινία που βασίστηκε στο βιβλίο The Shrinking Man του Richard Matheson, το οποίο όμως ξαναεκδόθηκε με τον ίδιο τίτλο της ταινίας, προσθέτοντας δηλαδή τη λέξη incredible, (να ρωτήσουμε εμείς) για εμπορικούς λόγους άραγε; Με προσχηματικό μεν σενάριο, αποτέλεσε, δε, ένα δύσκολο έργο για τους τεχνικούς (σκηνικά, κουστούμια, φωτογραφία) το οποίο τελικά τελεσφόρησε επιτυχώς. Ίσως το απαισιόδοξο τέλος της και οι φιλοσοφικοί της στοχασμοί είναι που κάνουν την ταινία ακόμα πιο ελκυστική, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον. Με παραπλήσιο θέμα (γιγάντιες αράχνες) είχε καταπιαστεί ο σκηνοθέτης στην προηγούμενη δουλειά του το 1955, την ταινία Tarantula. Ένα γνωστό ριμέικ ήταν Η γυναίκα που ζάρωνε του 1981 με τη Lily Tomlin και ένα καινούριο ετοιμάζεται για φέτος μιας και είναι στη μόδα ο Matheson.

 

Forbidden Planet 1956

 

Forbidden Planet 1956

ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ

 

Σκηνοθεσία: Fred M. Wilcox

Σενάριο: Cyril Hume, Irving Block, Allen Adler,

William Shakespeare

Είδος: 1956, FANTASY ΔΕ 50, Science Fiction, Thriller

Διάρκεια: 01:38

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Walter Pidgeon: Dr. Morbius

Anne Francis: Altaira Morbius

Leslie Nielsen: Commander Adams

Warren Stevens: Lt. 'Doc' Ostrow

Jack Kelly: Lt. Farman

 

Το 1950 ήταν πιθανότατα η χρυσή εποχή της επιστημονικής φαντασίας. Με κλασσικούς πλέον τίτλους όπως The Blob (1958), When Worlds Collide (1951), The War of the Worlds (1953) και..εεε… Plan 9 From Outer Space (χα!), η κινηματογραφική επιστημονική φαντασία ακολούθησε την πορεία της αντίστοιχης λογοτεχνίας εγκαταλείποντας τις φτηνιάρικες, σχεδόν Pulp, ιστορίες για να επενδύσει σε πιο αξιοπρεπείς προσπάθειες, στρατευμένες μεν και ολίγον προς distaster films αλλά τουλάχιστον με μια βασική δομή. Ο φόβος για τον εξωτερικό, κόκκινο εχθρό είναι παρών και φυσικά επηρεάζει κατά πολύ την θεματική βάση των ταινιών (πχ Invasion of the Body Snatchers) αλλά που και που κάποιο φιλμ εγκαταλείπει την πεπατημένη γέρνοντας προς μια πιο ανθρωποκεντρική επιστημονική φαντασία, ερευνώντας τον ίδιο τον άνθρωπο, το παρελθόν του, την εξέλιξη του και τα όρια του (όπως πχ. τα διηγήματα του Ray Bradbury ή του Arthur Clark). To Forbidden Planet, ανήκει σε αυτή την κατηγορία, έχει ενδιαφέρον σενάριο και αξιόλογα εφέ, χωρίς παρόλα αυτά να πέσει την παγίδα του επιδειξιομανούς sci-fi , όλο φωτάκια και λάμψεις. Α, και έχει και τον Leslie Nielsen σε σοβαρό ρόλο.

Το φιλμ ανοίγει με την στάνταρ, σφυριχτή «διαστημική» μουσική και τον αναγκαίο πρόλογο απ τον οποίο μαθαίνουμε για την σημαντική πρόοδο του ανθρώπου που έχει αποικίσει άλλα συστήματα και έχει καταφέρει μέχρι και να ξεπεράσει την ταχύτητα του φωτός .Ένα διαστημόπλοιο ( C57- B) με τη μορφή που αποδίδουμε στα UFO κινείται στο αχανές διάστημα με προορισμό τον πλανήτη Altair IV, έναν «earth like planet» στον οποίο πρέπει να αναζητήσουν επιζώντες μια προηγούμενης αποστολής, αυτής που επέβαινε στο σκάφος Bellerophon.Ο διοικητής της αποστολής είναι ο καπετάνιος John Adams (Leslie Nielsen), αξιωματικός με υψηλή αίσθηση του καθήκοντος και της πειθαρχίας – και με ένα περήφανο, γνήσιο αμερικάνικο όνομα.

 

Καταλαβαίνουμε ότι ο Adams είναι ο ηγέτης της αποστολής γιατί στο πρώτο πεντάλεπτο περνάει περισσότερο χρόνο δίνοντας εντολές μπροστά σε ένα μικρόφωνο από όσο ο Sinatra αν ήταν επιβάτης. Αφού ακουστεί ο απαραίτητος , εντυπωσιακός επιστημονικός διάλογος («When do we get a DC fix Jerry?» , «We ll drop back below light speed in about three minutes») το σκάφος προσεγγίζει τον πλανήτη και επικοινωνεί με αυτόν που αναπροσδιορίζεται ως ο φιλόλογος της αποστολής, Dr Morbius (Walter Pidgeon) . Ο Αdams περιχαρής τον ενημερώνει ότι έχουν έρθει να τον σώσουν αλλά ο δόκτωρ απαντάει ότι δεν έχει ανάγκη από βοήθεια και αν το σκάφος προσγειωθεί (ή καλύτερα «προσαλταιρωθεί» )κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για την ασφάλεια του πληρώματος. Τελικά το σκάφος φτάνει στην επιφάνεια του πλανήτη και ο Dr Morbius τους αποκαλύπτει την αλήθεια: Όλα τα μέλη της αποστολής πέθαναν λίγους μήνες μετά την άφιξή τους και ο μόνος επιζώντας είναι ο ίδιος και η κόρη του (Anne Francis),που έχει την συνήθεια να κάνει σημαντική οικονομία στο ύφασμα για τα φορέματά της ,κάτι που προσελκύει την προσοχή του ασυγκράτητου πληρώματος («378 μέρες κλεισμένοι στο υπερδιάστημα»).Τι κρύβει όμως ο Morbius;Ο Adams είναι σίγουρος ότι ο δόκτωρας έχει κάποιο μυστικό, το οποίο είναι ανάγκη να μάθει, ιδίως όταν το σκάφος τους αρχίζει να δέχεται την επίσκεψη μια αόρατης οντότητας, που τελικά σκοτώνει ένα μέλος του πληρώματος. Τελικά ο Morbius υποχωρεί και μοιράζεται μαζί του τις ανακαλύψεις του: Διακόσιες χιλιάδες χρόνια πριν,στον πλανήτη ζούσε μια υπερ-εξελιγμένη ράτσα με υψηλότατο δείκτη ευφυίας, οι Krell. Οι Krell όχι μόνο είχαν εφεύρει ασύλληπτες μηχανές που κατάφερναν να αυξήσουν την ευφυία αλλά είχαν φτάσει στο σημείο που εμείς αποκαλούμε ουτοπία-μια τέλεια κοινωνία .Κρίμα που ο πολιτισμός τους καταστράφηκε με συνοπτικές διαδικασίες από κάτι μυστηριώδες. Τι μπορεί να είναι αυτό; Mπορεί να έχει επιζήσει τόσα χρόνια και να είναι υπεύθυνο για τις επιθέσεις;

Για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα, το φιλμ αποπροσανατολίζει τον θεατή «παίζοντας» με την μυστηριώδη φιγούρα του Morbius. Είναι αυτός ο υπεύθυνος για τον θάνατο των υπόλοιπων μελών της αποστολής; Είναι αυτός υπεύθυνος για τις επιδρομές στο σκάφος των νεοαφιχθέντων; Στην πορεία το σενάριο του Cyril Hume παίρνει μια άλλη κατεύθυνση, ενσωματώνοντας στοιχεία ανθρωπολογικής μελέτης που εκφράζονται κυρίως από τον χαρακτήρα της νεαρής Altaira. Η κόρη του Dr Morbius γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Altair,μακριά από την επιρροή της ανθρώπινης κοινωνίας,κάτι που αντανακλάται στην συμπεριφορά της. Δεν φαίνεται να συμμερίζεται την έννοια της «ηθικής» των γήινων που σκανδαλίζονται από το παρουσιαστικό της, γι αυτήν η ερωτική συμπεριφορά (συγκεκριμένα το φιλί, ως ενέργεια) είναι δίχως νόημα και φυσικά δεν έχει το «πάτημα» για να κατανοήσει το χιούμορ των γήινων («I can see that was probably very clever but I don’t seem to understand it»). Κοινώς, η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι κατά μεγάλο ποσοστό επίκτητη, άμεσα συνδεδεμένη με το περιβάλλον στο οποίο το ον αναπτύσσεται. Άλλωστε, μετά από λίγο διάστημα η Αltaira θα θελήσει να αλλάξει… γκαρνταρόμπα επηρεασμένη από την αντιμετώπιση του Adams. Ταυτόχρονα το φιλμ εξομοιώνει τον άνθρωπο με έναν άγνωστο σε αυτόν εξωγήινο ον (οι Krell) , δηλώνοντας όχι μόνο ότι είναι η φυσική πορεία κάθε νοήμονος οργανισμού είναι η αναζήτηση της ουτοπικής όπως αναφέραμε κοινωνίας, μιας κατάστασης απόλυτης ισορροπίας , αλλά και ότι η έννοια του κακού είναι έμφυτη στον εγκέφαλο όλων των όντων, όσο εξελιγμένα και αν είναι.Ελάχιστες φορές έχουμε δει σε ταινία επιστημονικής φαντασίας τον εχθρό να προέρχεται εκτός της σφαίρας του συνειδητού αλλά το Forbidden Planet, με το άλλοθι της προηγμένης τεχνολογίας των Krull κάνει αυτό το σημαντικό βήμα, αντιστρέφοντας το συνηθισμένο κλισέ του μεταλλικού, πράσινου,ή ερπετοειδούς εχθρικού εξωγήινου.

Ο Fred Wilcox, ένας σκηνοθέτης με σύντομη καριέρα αποδεικνύει ότι μάλλον τα κατάφερνε καλύτερα όταν το καστ περιλάμβανε τετράποδα (είχε σκηνοθετήσει τα Lassie Come Home και Courage of Lassie). Αν και ο (δύο φορές υποψήφιος για Όσκαρ) Pidgeon καταφέρνει να περάσει κύρος στον χαρακτήρα του και η Francis την αθωότητα μιας κοπέλας που μεγάλωσε σε συνθήκες κοινωνικής ασηψίας, οι υπόλοιπες ερμηνείες (συμπεριλαμβανομένου και του Nilsen) είναι ξύλινες , ίσως στον αστερισμό της σιδερένιας πειθαρχίας που έπρεπε να επιδεικνύει το πλήρωμα. Περισσότερο ενδιαφέρον (εγκυκλοπαιδικό) παρουσιάζει ο Robby, το ρομπότ του Dr Morbius, εικόνα της τεχνολογίας ως λύση για τα πάντα (συνθέτει από φορέματα μέχρι τροφή και… bourbon), έμπνευση όχι μόνο για τους μηχανικούς συναδέλφους του στα Lost In Space και Dr Who αλλά και 100% Asimov-ικό κατασκεύασμα μιας που περιέχει στα κυκλώματά του εντολή που το εμποδίζει να βλάψει ανθρώπινα όντα. Αξιοσημείωτα τα εφέ της ταινίας που υποστηρίζουν τη διήγηση (όπως στην επίθεση του «τέρατος») χωρίς να το παρακάνουν-η χρήση των σκηνικών για φόντο είναι εμφανής.

Από τα πιο σημαντικά δείγματα στοχαστικής sci fi, το Forbidden Planet επιχειρεί να κάνει αυτό που τα περισσότερα φιλμ του είδους προσπαθούν να αποφύγουν: Αποτάσσεται τον διαγαλαξιακό ρατσισμό και την απλοποίηση των χαρακτήρων (άνθρωπος = καλό, όχι άνθρωπος= κακό), ταυτίζει τους εξωγήινους με μας, και παρουσιάζοντας την ζοφερή μοίρα τους μας κάνει να αναλογιστούμε την δική μας.