Invasion Οf The Body Snatcher (1956)

Invasion Οf The Body Snatcher (1956)

Οι Άνθρωποι του Τρόμου

 

Σκηνοθεσία: Don Siegel

Σενάριο: Daniel Mainwaring , Jack Finney

Παίζουν: Kevin McCarthy, Dana Wynter και ο Larry Gates 

Λίστες με τις 100 ή 200 καλλίτερες ταινίες κυκλοφορούν πολλές. Ποτέ δεν συμπίπτουν και είναι φυσικό αφού αντανακλούν τα γούστα των συντακτών τους. Όταν όμως κάποιες ταινίες βρίσκονται σχεδόν ανελλιπώς σε κάθε λίστα, τότε αυτό ίσως να σημαίνει κάτι.
Η ταινία Invasion Of The Body Snatcher (1956) του Don Siegel είναι μία από αυτές.
Ένα άλλο γεγονός που είναι πιστικό της αξίας της, είναι τα πολλά remake που της έγιναν. Αντίθετα όμως απ’ότι συμβαίνει συνήθως, το remake του 1978 είναι το ίδιο αξιόλογο. Τη δόξα όμως πρέπει να την κερδίζει ο πρώτος.
Απ’όλα τα remake πάντως που έγιναν, το χειρότερο όλων – απ’ότι λέγεται – είναι δυστυχώς αυτό με την αγαπημένη μου Nicole Kidman (The Invasion του 2007).
Όχι όμως μόνο remake, αλλά και πηγή έμπνευσης πολλών επιτυχημένων ταινιών έγινε το έργο αυτό
Να αναφέρουμε χαρακτηριστικά τις:

The last man on earth
Night of the creeps
Night of the living dead
Και πολλές άλλες.

Ποια είναι λοιπόν αυτή η ταινία;

Η μέχρι τότε ειδίκευση του Don Siegel ήταν τα film noir και όχι τα φανταστικά τρόμου. Αυτός είναι και ο λόγος της επιτυχίας. Το ότι δηλαδή δεν ακολούθησε την πεπατημένη. Με έναν αστείο προϋπολογισμό των 380.000 δολαρίων, μην έχοντας τα οικονομικά και τεχνικά μέσα για εντυπωσιακά εφέ, καταφέρνει σκηνοθετικά και μόνο, επικουρούμενος από τις θαυμάσιες ερμηνείες των ηθοποιών του και με μία θαυμάσια φωτογραφία – ειδικά στα νυχτερινά πλάνα – να μας παρουσιάσει την ίσως πιο ανατριχιαστική απεικόνιση της εισβολής εξωγήινων που έχει γυριστεί ποτέ!
Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Jack Finney, που πρωτοδημοσιεύτηκε σε συνέχειες σε εβδομαδιαίο περιοδικό, καταφέρνει να παίξει με το φόβο του μέσου αμερικανού εκείνης της εποχής – και όχι μόνο – για τον εκ του διαστήματος κίνδυνο.
Πράγματι, ακόμα και πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι το 50% των αμερικανών πιστεύει στη ύπαρξη εξωγήινων και μάλιστα ένας στου δέκα υποστηρίζει ότι τους έχει συναντήσει!
Σύμφωνα με το σενάριο, η εισβολή γίνεται με τη μορφή γιγαντιαίων σπόρων, οι οποίοι αναπτυσσόμενοι παίρνουν ένας –ένας την μορφή καθενός από τους κατοίκους μιας μικρής πόλης. Κατά την διάρκεια του ύπνου των θυμάτων μάλιστα, απορροφάται το μυαλό και οι μνήμες τους από τα ανδρείκελα αυτά και έτσι έχουμε ανθρώπους πανομοιότυπους με του αρχικούς που η μόνη τους διαφορά είναι ότι δεν έχουν αισθήματα και ανθρωπιά...

 

 

Πολύ αισιόδοξα ευαίσθητοι και ουμανιστές οι συντελεστές του έργου αυτού, που καταφέρνουν να μας δημιουργήσουν τρόμο με την σκέψη του ότι το μόνο που θα χάσουμε θα είναι τα αισθήματα και η ανθρωπιάς μας
Βλέποντας σήμερα το πως βαδίζει ο κόσμος μας, είναι βέβαιο ότι δεν χρειάζεται καμία επέμβαση εξωγήινων για να συμβεί αυτό. Μπορούμε να τα καταφέρουμε μια χαρά και μόνοι μας.
Για το βαθύτερα νόημα του έργου πολλοί προσπάθησαν να του δώσουν διάφορες ερμηνείες, ανάλογα σε ποια πλευρά ανήκαν. Οι αντικομουνιστές υποστήριζαν ότι συμβολίζει την αλλοτρίωση που επιφέρει ο κομουνισμός στους ανθρώπους, κάνοντάς τους ρομπότ χωρίς αισθήματα, ικανά να υπηρετήσουν μονάχα το καθεστώς.
Οι φιλελεύθεροι πάλι αντέτειναν ότι συμβολίζεται η καταπίεση που επιφέρει ο μακαρθισμός, που δημιουργεί άβουλους ανθρώπους έτοιμους να καταδώσουνε στις αρχές συγγενείς και φίλους ως διαφορετικούς.
Ο καθένας ότι θυμάται χαίρεται
Βέβαια ο ίδιος ο σκηνοθέτης τόνισε επανειλημμένως όταν ρωτήθηκε ότι το μόνα που θέλησε ήταν να παίξει με το φόβο του μέσου ανθρώπου για την εισβολή από τι διάστημα
Εδώ ισχύει άνετα το:
Έτσι είναι, αν έτσι πιστεύετε.

 

Τέλος να σταθώ στην θαυμάσια ερμηνεία του Kevin McCarthy, που ως γιατρός και τελευταίος κάτοικος από την πόλη που διέφυγε γλυτώνοντας την αλλοτρίωση, δίνει ρεσιτάλ ηθοποιίας, υποδυόμενος τον άγρυπνο που προσπαθεί να αποφύγει τον ύπνο για να γλιτώσει. Ανεπανάληπτη η κραυγή αγωνίας προς τους απαθείς κατοίκους γειτονικής πόλης, που τον περνάνε για τρελό, όταν αυτός τους φωνάζει:
Έρχονται! Είναι εδώ! Είστε οι επόμενοι!

 

Και επειδή ως συνήθως τα έργα που παρουσιάζω εδώ είναι από αυτά που δεν έχουν κυκλοφορήσει στην χώρα μας ως DVD, ορίστε και οι υπότιτλοι που σας ετοίμασα εδώ:

http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3439380/invasion-of-the-body-snatchers-el

La regle du jeu (1939)

La regle du jeu (1939)

Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ

Σκηνοθεσία: Jean Renoir

Σενάριο: Jean Renoir, Carl Koch

Παίζουν: Marcel Dalio, Nora Gregor and Paulette Dubost

Αν δείτε για πρώτη φορά το: Ο κανόνας του Παιχνιδιού, του μεγάλου Jean Renoir, θα σας έρθουν σίγουρα στο μυαλό δύο ταινίες του Λουίς Μπουνιουέλ:
Ο Εξολοθρευτής Άγγελος και το Η Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας.
Υπάρχει όμως μία σημαντική διαφορά
Ο Renoir ασχολείται αποκλειστικά με τον ρεαλισμό και καθόλου, μα καθόλου με τον σουρεαλισμό.

 

Βάζοντας με τον ανεπανάληπτο τρόπο, αυτόν που πολύ καλά γνωρίζει, τους φακούς του να κινηματογραφούν χωρίς συμβολισμούς και χωρίς αλληγορίες, την πραγματικότητα, καταφέρνει να ξεβρακώσει πολύ πειστικά την μπουρζουαζία.
Αν και ταινία του 1939, για πολλούς είναι μέσα στις 10 καλλίτερες ( εγώ για να αποφύγω τις υπερβολές θα έλεγα στις 100 καλλίτερες ) ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου.

Η ταινία μας περιγράφει τη φιλοξενία που παρέχει ένας κόμης σε καλεσμένους του, που περιλαμβάνει από κυνήγι μέχρι γεύματα και πάρτι. Ατό που απασχολεί τους αργόσχολους θαμώνες είναι οι ίντριγκες και ερωτικές μηχανογραφίες.
Χαρακτηριστικό της επιφανειακής ευγένειας είναι ότι μιλάνε μεταξύ τους στον πληθυντικό ακόμα και όταν φιλονικούν και βρίζονται. Αξιόλογο είναι ακόμα το ότι δεν αρκούνται να μιλάνε στον πληθυντικό μεταξύ τους μόνο οι σύζυγοι με τις συζύγους, αλλά και οι εραστές με τις ερωμένες! Κρίμα που οι ηθική την εποχή του γυρίσματος της ταινίας δεν επέτρεπε στον φακό να παρακολουθήσει τις ερωτικές συνευρέσεις τους, για να δούμε πως ένας βιτσιόζος εραστής θα απευθυνόταν ευγενικά στην ερωμένη του λέγοντάς της: Θα είχατε την ευγενή καλοσύνη να μου επιτρέψετε να σας... Θα μπορούσατε αν δεν σας κάνει κόπο να μου... κλπ.

Το υπηρετικό προσωπικό, μιμούμενο τα αφεντικά που τα θεωρεί ανώτερους και ανθρώπους υπόδειγμα, τους ανταγωνίζονται δημιουργώντας μεταξύ τους παρόμοιες καταστάσεις.

 

Έτσι δημιουργείται μια κατάσταση που μας μεταφέρει διαρκώς από τον ρεαλισμό στο κωμειδύλλιο, από το μελόδραμα στη φάρσα και από την κωμωδία στην τραγωδία. Ή τραγωδία όμως γίνεται αισθητή μόνο σε μας τους απλούς ανθρώπους. Γι αυτούς της ανώτερης τάξης είναι ένα απλό ατυχές γεγονός, που καθόλου δεν θα τους εμποδίσει από την άλλη κιόλας ημέρα να σχεδιάζουν την επόμενή τους διασκέδαση.

Ο Jean Renoir σκηνοθετώντας αριστοτεχνικά το έργο αυτό, γελοιοποίει διακριτικά τους ήρωες χωρίς να μας προκαλεί ζήλια ή μίσος εναντίον τους, αλλά μόνον οίκτο για την κενότητά τους. Το απέριττο τοπίο, το μεγαλοπρεπές κτίριο και τα πλούσια σκηνικά κάνουν τους ήρωες να φαίνονται ασημαντότεροι μέσα στα φανταχτερά τους ρούχα. Ένα εντυπωσιακό σκηνοθετικό βάθος και ένα καταπληκτικό μοντάζ δίνουν στην ταινία την μεγαλοπρέπεια που της ταιριάζει.

 

Ο μεγάλος αυτός σκηνοθέτης, όπως συμβαίνει συχνά, δεν έτυχε της ανάλογης αναγνώρισης την εποχή που ζούσε. Έπρεπε να βρεθούν αργότερα φωτισμένοι γνώστες για να πουν ότι ο άνθρωπος αυτός πρέπει να ήλθε από άλλο προηγμένο πλανήτη, για να διδάξει στους γήινους την τέχνη του σινεμά.

 

Άλλη μία αριστουργηματική ταινία που δεν έχει κυκλοφορήσει σε DVD στην Ελλάδα

La belle Νoiseuse (1991)

La belle Νoiseuse (1991)

Η Ωραία Καβγατζού

 

Σκηνοθεσία: Jacques Rivette

Σενάριο: Pascal Bonitzer, Christine Laurent(

Παιζουν: Michel Piccoli, Jane Birkin και η Emmanuelle Béart

 Noiseuse στα παλαιότερα Γαλλικά σημαίνει «καβγατζού». Η έκφραση αυτή διατηρείται ακόμη στον γαλλόφωνο Καναδά, μια και εκεί χρησιμοποιούν ακόμη πολλές από τις εκφράσεις των πρώτων επίκων.
Η ωραία καβγατζού ήταν μια διάσημη ετέρα του 17ου αιώνα όπου κατά μία νουβέλα του Βαλζάκ προσπάθησε να ζωγραφίσει ο διάσημος ζωγράφος της εποχής Edouard Frenhofer. Για 10 χρόνια πάλευε να τελειώσει τον πίνακα, χρησιμοποιώντας ως μοντέλο τη γυναίκα του, αλλά τραβούσε απλά γραμμές και πινελιές γεμίζοντας χρωματιστές μουτζούρες, διότι τίποτε δεν τον ικανοποιούσε. Στο τέλος με προτροπή του ανερχόμενου ζωγράφου, θαυμαστή και φίλου του, χρησιμοποιεί ως μοντέλο κοπέλα που είναι φιληνάδα του τελευταίου. Μετά από 5 ημέρες ζωγραφικής παρακολουθούμε την ψυχική ένταση των πρωταγωνιστών. Ο ζωγράφος είναι οπαδός την μοντέρνας ζωγραφικής και πιστεύει ότι ο καλλιτέχνης δεν οφείλει να αναπαραστήσει την φύση στον καμβά, αλλά να την εκφράσει όπως αυτός νομίζει. Το θύμα πρέπει να είναι η κοπέλα - μοντέλο - που μετά από 5 μέρες ολόγυμνου ποζαρίσματος και αυστηρών εντολών του τύπου: Ποιο ψηλά το χέρι! Κοίτα προς τα κει! κλπ, βλέπει στο τελειωμένο έργο μία – κατ’ αυτήν – μουτζούρα!

Την νουβέλα αυτή διασκευασμένη έρχεται να μας την παρουσιάσει ο σκηνοθέτης Jacques Rivette (περισσότερα θα πούμε γι αυτόν άλλη φορά), διατηρώντας το κεντρικό νόημα του έργου και τα ονόματα τον πρωταγωνιστών, μεταθέτοντας όμως χρονικά την ιστορία, 200 περίπου χρόνια αργότερα, δηλαδή πριν από λίγες δεκαετίες στη Γαλλία.

 

Στο ρόλο του ιδιόμορφου ζωγράφου, ο Michel Piccoli για τον οποίο, όπως πάντα, μόνο θετικά σχόλια μπορεί να κάνει κανείς. Στο ρόλο του νεαρού μοντέλου η πανέμορφη Emmanuelle Béart η οποία μας αποδεικνύει ότι δεν είναι μόνο ωραία στο πρόσωπο, αλλά διαθέτει και αξιόλογο σώμα.! Ατέλειωτες στιγμές ο κινηματογραφικός φακός ψηλαφίζει ακόμα και τα απόκρυφα σημεία του σώματός της, με αποτέλεσμα η ταινία να μην έχει μόνο θαυμαστές από τον χώρο της τέχνης, αλλά και πολλούς... μπανιστηριτζήδες!

Η έκπληξη όμως είναι η Jane Birkin, η οποία παίζοντας το ρόλο της ώριμης συζύγου, είναι πραγματικά γοητευτική και μπορεί άνετα να ανταγωνιστεί πολύ νεότερές της κοπέλες. Όχι λοιπόν άδικα διέγειρε την φαντασία μας πριν από μερικές δεκαετίες, με το αισθησιακό τραγούδι της: «Je t’aime moi non plu».

 

 

Η διάρκεια του έργου είναι πράγματι μεγάλη, αγγίζει τις 4 ώρες και είναι σε 2 DVD!
Κυκλοφορεί και μία βερσιόν των 124 λεπτών, η οποία όμως δεν είναι απλά μία συντόμευση, αλλά έχει και διαφορετικό μοντάζ. Οι υπότιτλοι που μετέφρασα αφορά την πρώτη βερσιόν των 230 λεπτών και θα τους βρείτε εδώ:

http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3936433/la-belle-noiseuse-el

Les parapluies de Cherbourg (1964)

Les parapluies de Cherbourg (1964)

Οι Ομπρέλες του Χερβούργου

 

 

Σκηνοθεσία: Jacques Demy

Σενάριο: Jacques Demy

Παίζουν: Catherine Deneuve, Nino Castelnuovo and Anne Vernon 

Αν και λανθασμένα αναφέρεται σε πολλές λίστες σαν μιούζικαλ, η ταινία είναι όπερα.
Μία όπερα όμως χωρίς "Άριες".
Το να παρακολουθείς μια ταινία που διαδραματίζεται στην τότε σύγχρονη εποχή και οι νεαροί τεχνίτες αυτοκινήτων να μιλάνε τραγουδιστά μέσα στο γκαράζ, με φράσεις όπως:
- Κοίτα την ανάφλεξη.
- Τέλειωνε την επισκευή.
- Πιάσε ένα τσιγάρο.
ήταν κάτι που ξένιζε τόσο εμένα, όσο και τους υπόλοιπους θεατές. Η μαεστρία όμως του Jacques Demy ήταν τέτοια, που σύντομα το αποδεχόσουνα σε τέτοιο σημείο, ώστε να πιστεύεις ότι αυτή είναι η κανονική κινηματογραφική γλώσσα.
Η μουσική του Michel Legrand, είναι φανταστική. Τα κομμάτια της τα έχετε ακούσει σίγουρα πολλές φορές, είτε αυτούσια, είτε διασκευασμένα, χωρίς να ξέρετε ότι προέρχονται από την ταινία αυτή. Πολλές επανεκτελέσεις προέρχονται από μουσικούς της τζαζ κυρίως.

Πάρτε και μία γεύση από τα τραγούδια της ταινίας.

Από τα πιο δυνατά σημεία της ταινίας, είναι η ικανότητα και το ταλέντο του Jacques Demy στο να χειρίζεται τα χρώματα. Σαν τον προικισμένο ζωγράφο που αναμειγνύει στην παλέτα του τα χρώματα για να δώσει στον πίνακα το κατάλληλο συναίσθημα, έτσι χειρίζεται κι αυτός τα χρώματα στην ταινία. Αποτέλεσμα: Κάθε πλάνο κι ένας πίνακας!

Να προσθέσουμε και κάτι τεχνικό. Το φιλμ όταν γυρίστηκε, καταγράφηκε σε έγχρωμο αρνητικό Eastman το ποίο ως γνωστό δεν έχει μεγάλη διάρκεια ζωής. Έτσι μετά από πολλές προβολές οι ταινίες ξεθώριασαν και το αρνητικό είχε μισοκαταστραφεί με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή η επανεκτίπωσή του. Αποτέλεσμα ήταν να χαθεί ένα από τα συστατικά που είχαν κάνει την ταινία διάσημη: Το χρώμα. Ευτυχώς, ο Jacques Demy το είχε προβλέψει αυτό και είχε κρατήσει αρνητικά στα τρία βασικά χρώματα: RGB. Έτσι με την πάλαια μέθοδο Technicolor το 1990 κατέστη δυνατή η επανεκτύπωση του φιλμ.

 

Από τους ηθοποιούς συντελεστές της ταινίας θα σταθώ στην νεαρούλα τότε Catherine Deneuve. Είναι το κοριτσάκι που λες πως καταλάθος έπεσε από τον παράδεισο στην γη.

 

 

Απόλυτα εναρμονισμένη στο κλίμα της ταινίας, συμβάλει με την αύρα της στο να την κάνει αληθινό παραμύθι. Ανέκαθεν γινότανε προσπάθεια να μας επιβληθεί από την βιομηχανία θεάματος σαν γυναίκα σύμβολο του σεξ. Σαν νέοι όλοι θα πέσαμε στην παγίδα της φαντασίωσης. Όλοι μας όμως ονειρευτήκαμε να περπατήσουμε πιασμένοι χέρι-χέρι με την δική μας Κατρίν.
Όσο για το σενάριο, δεν είναι παρά ένα τετριμμένο μελό

 

 

Ακόμα και η ουσία του φέρνει πολύ από την τριλογία του Πανιόλ: «Φανή-Καίσαρας-Μάριος». Προσοχή όμως! Υπάρχουν άπειρες τετριμμένες φωτογραφίες π.χ. του μωρού που θηλάζει. Μία από αυτές όμως, άμα προέρχεται από βιρτουόζο της φωτογραφίας, θα σαρώσει όλα τα βραβεία.

Αυτός είναι και ο λόγος που δεν σας περιγράφω την περίληψη του έργου.

Τα χρώματα, η μουσική, καθώς και η παρουσία της Catherine Deneuve είναι ότι αξίζει.

Τους υποτίτλους που είχα μεταφράσει πριν από μερικά χρόνια, τους φρσεσκάρισα και τους ξανανέβασα εδώ:

http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/5501971/les-parapluies-de-cherbourg-el

Mexican Hayride (1948)

Mexican Hayride (1948)

Οι Δύο Καμπαλλέρος

 

 

Στο Μεξικό συναντάμε αυτή τη φορά τους ήρωες μας. Το τουριστικό ιδίως Μεξικό.
Μαζί τους βρίσκουμε και την Virginia Grey, βεντέτα της εποχής που ξεκίνησε κι αυτή σαν παιδί θαύμα. Σε ηλικία 10 χρονών έπαιξε το 1929 την μικρή Εύα στην καλύβα του Μπαρμπαθωμά.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο όρος Hayride. Κατά λέξη σημαίνει «οδηγός κάρου με σανό»! Πώς να μεταφράσεις κάτι τέτοιο στα Ελληνικά;
Κανένα πρόβλημα για τους μεταφραστές μας. Η ταινία πρέπει να παίχτηκε στην Ελλάδα και με τον τίτλο "Οι Δύο Καμπαλλέρος"! Εμείς κάτι τέτοια προβλήματα τα μασάμε. Όλο και κάποιον άσχετο τίτλο βρήκαν οι φωστήρες της μετάφρασης.
Τους υπότιτλους θα βρείτε εδώ:

 http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3687866/mexican-hayride-el

Abbott and Costello Meet the Keystone Kops (1955)

Abbott and Costello Meet

the Keystone Kops (1955)

Οι Δυο Ατσίδες

 

Το 1912 προβάλλεται η πρώτη Keystone Kop ταινία. Η ταινία ήταν παραγωγή της
εταιρείας Keystone Pictures την σκηνοθετούσε ο Mack Sennett. Οι Keystone Kops
ήταν βουβές, ασπρόμαυρες ταινίες με πρωταγωνιστές αστυνομικούς οι οποίοι έπεφταν
ο ένας πάνω στον άλλο και γενικά δημιουργούσαν μία φρενίτιδα στην οθόνη μέσα από
σωρευμένα slapstick gags. Το 1955 o Sennett εμφανίστηκε στην ταινία
Abbott and Costello Meet the Keystone Kops.

Από την παραπάνω εξήγηση μαθαίνουμε τι ήταν οι Keystone Kops.
Σωστά λοιπόν η ταινία αυτή αποκαλείται έτσι, διότι τα τελευταία 10 με 15 λεπτά νομίζουμε ότι παρακολουθούμε ταινία του βωβού κινηματογράφου και κατά κάποιον τρόπο τιμούνται οι τότε ήρωες. Κομπάρσοι του σινεμά που είναι ντυμένοι αστυνομικοί, μπερδεύονται με πραγματικούς αστυνομικούς, κυνηγιούνται με αυτοκίνητα και δημιουργούνται κωμικές καταστάσεις.
Μη φανταστείτε κάτι το τόσο εντυπωσιακό όπως στην ταινία BLUES BROTHERS, αλλά άλλη η τότε εποχή και τεχνολογία και άλλη σήμερα.
Υπότιτλους θα βρείτε εδώ:

http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3705374/abbott-and-costello-meet-the-keystone-kops-el

Abbott and Costello Meet the Killer, Boris Karloff (1949)

Abbott and Costello Meet

the Killer:  Boris Karloff (1949)

Παλικάρια της Φακής

 

Το έργο αυτό είναι μια αστυνομική κωμωδία ή μια μαύρη κωμωδία αν προτιμάτε. Μαύρη γιατί το ξενοδοχείο που δουλεύουν οι Άμποτ και Κοστέλο γεμίζει από πτώματα! Πτώματα που από γκαντεμιά ή από αφέλεια φορτώνονται στον Κοστέλο με αποτέλεσμα να θεωρείται – άδικα – ως ο Νο 1 ύποπτος!
Οι προσπάθειες του φίλου του Άμποτ να βρει τον δολοφόνο και να απαλλάξει τον φίλο του από τις υποψίες, έχει ως αποτέλεσμα να καταστεί και ο ίδιος ύποπτος. Τελικά το μυστήριο λύνεται και όλα τακτοποιούνται!
Στο έργο παίζει μάλιστα και ο Boris Karloff που το όνομά του – για διαφημιστικούς μάλλον λόγους - είναι μέρος του τίτλου. Πολλοί το θεώρησαν αυτό απάτη, διότι τελικά στο έργο δεν είναι ο δολοφόνος ο ίδιος ο Boris Karloff. Μπορεί όμως στη συγκεκριμένη υπόθεση να μην είναι ο δολοφόνος, δεν παύει όμως να μας παρουσιάζεται ως μία εγκληματική φυσιογνωμία.
Υπότιτλους θα βρείτε εδώ:

http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3698133/abbott-and-costello-meet-the-killer-boris-karloff-el