Erotikon 1920

Erotikon 1920

Ερωτικό

Σκηνοθεσία: Mauritz Stiller

Συγγραφείς: : Ferenc Herczeg , Gustaf Molander

Διάρκεια: 1h 46min

Είδος: Comedy, Romance

Παίζουν:

Anders de Wahl = Καθηγητής Leo Charpentier

Tora Teje = Irene Charpentier, γυναίκα του καθηγητή

Karin Molander = Marthe, Ανεψιά του Leo

Elin Lagergren = Μητέρα της Irene

Lars Hanson = Preben Wells, ο γλύπτης

Vilhelm Bryde = Βαρόνος Felix

Μεσότιτλοι = Γιάννης από Ανάβυσσο

Ο Mauritz Stiller γεννήθηκε το 1886 από εβραίους γονείς στην Φιλανδία, που τότε ήταν μέρος της Ρωσικής αυτοκρατορίας. Τα 1904 διέφυγε στην Σουηδία και βρήκε δουλειά στο θέατρο όπου εργάστηκε ως ηθοποιός και σκηνοθέτης. Αλλά αυτό που τον απορρόφησε ολοκληρωτικά ήταν το να κάνει ταινίες.

Μία από τις σπουδαιότερες ταινίες του και μία από τις σπουδαιότερες βουβές ταινίες του Σουηδικού κινηματογράφου ήταν η ταινία: EROTIKON του 1920. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στη Σουηδία, στις 8 Νοεμβρίου 1920. Έγινε μεγάλη  εμπορική επιτυχία και πουλήθηκε σε 45 αγορές του εξωτερικού. Πρόκειται για κωμωδία που ασχολείται με τις ερωτικές ίντριγκες της αστικής τάξης και επηρέασε τους Τσάρλι Τσάπλιν στην ταινία του Μια γυναίκα από το Παρισι (1923), τον Jean Renoir στο «Ο Κανόνaς του Παιχνιδιού» 1939, τον Ingmar Bergman στο  «Χαμόγελα Καλοκαιρινής Νύχτας», και άλλους.

Μας παρουσιάζεται ο καθηγητής εντομολογίας Leo Charpentier ο οποίος ερευνά την σεξουαλική ζωή των εντόμων.

Η γυναίκα του Ειρήνη περνά την ώρα της χαζεύοντας διάφορα γουναρικά και κοσμήματα. Δεν φαίνεται να την ενδιαφέρει και πολύ ο άντρας της, ο καθηγητής. Είναι ερωτευμένη με τον γλύπτη Πρέμπεν, τον καλλίτερο φίλο του καθηγητή.

Δεν χάνει όμως την ευκαιρία να φλερτάρει με τον βαρόνο Φέλιξ ο οποίος την πηγαίνει βόλτες με το αεροπλάνο του.

Του Πρέβεν του αρέσει κι αυτού η Ειρήνη αλλά δεν τολμά να της το φανερώσει αφού είναι η γυναίκα του καλύτερου φίλου του. Όταν όμως του περνά η ιδέα ότι η Ειρήνη προχώρησε την σχέση της με τον βαρόνο, λυσσάει από ζήλια. Μια και δεν έχει κανένα δικαίωμα να επέμβει στη ζωή της, από εκδίκηση ειδοποιεί τον φίλο του καθηγητή πως η γυναίκα του τον απατά. Τότε η Ειρήνη που φαίνεται να ψάχνει ευκαιρία να απαλλαγεί από τον καθηγητή, παραδέχεται ότι και καλά δεν του ήταν πιστή και ως εκ τούτου γυρίζει στην μητέρα της. Ο καθηγητής που είναι ξετρελαμένος με την ανιψιά του και με κολακεία αντιμετωπίζει το φλερτ της, δεν φαίνεται να πολυστενοχωριέται για τον χωρισμό με την γυναίκα του. Κάποια στιγμή ο Πρέμπεν αντιλαμβάνεται ότι έκανε λάθος και πως δεν υπήρξε καμία προχωρημένη σχέση μεταξύ Ειρήνης και βαρόνου. Τότε πηγαίνει στο σπίτι της μητέρας της Ειρήνης για να της ζητήσει συγνώμη και να την πείσει να επανέλθει στον άντρα της. Αυτή όμως του αποκαλύπτει ότι είναι ερωτευμένη μαζί του.

Παίρνει τηλέφωνο τον άντρα της, του ανακοινώνει τα νέα και εύχεται σ’ αυτόν και στην ανιψιά να ευτυχίσουν και αυτοί όπως η ίδια με τον Πρέμεντ..

The Last of the Mohicans (1920)

The Last of the Mohicans (1920)

Ο τελευταίος Των Μοϊκανών

Σκηνοθέτες: Clarence Brown, Maurice Tourneur

Συγγραφείς: James Fenimore Cooper (Νουβέλα), Robert Dillon (Σενάριο)

Παίζουν: Barbara Bedford = Cora Munro, Lillian Hall = Alice Munro

Alan Roscoe = Uncas, Wallace Beery = Magua, Henry Woodward = Ταγματάρχης Heyward,

James Gordon = Συνταγματάρχης Munro, George Hackathorne = Λοχαγός Randolph,

Boris Karloff = Ένας Ινδιάνος

Είδος: Περιπέτεια, Δράμα. Διάρκεια: 73 λεπτά. Γλώσσα: Ταινία βουβή.

Ελληνικοί Μεσότιτλοι: Σε ξεχωριστό αρχείο μεταφρασμένοι από μένα.

Το μυθιστορία του James Fenimore Cooper,  " Ο τελευταίος των Μοϊκανών" εκδόθηκε τον Ιανουάριο του 1826. Η υπόθεσή του είναι εν συντομία η εξής:

Το 1757, στα μέσα της τρίτης χρονιάς του πολέμου που έκαναν οι Γάλλοι με τους Άγγλους για την κυριαρχία στη Βόρεια Αμερική, ένα βρετανικό απόσπασμα ξεκίνησε από το φρούριο Έντουαρντ για να πάει να ενισχύσει τον συνταγματάρχη Munro στο φρούριο Ουίλιαμ Χένρι. Οι τέσσερις αυτοί άνθρωποι ήταν οι δύο κόρες του συνταγματάρχη, η Cora και η Alice Munro, ο Άγγλος ταγματάρχης Henry Woodward που είχε αναλάβει να τις συνοδεύσει ως το οχυρό του πατέρα τους, και ο Ινδιάνος οδηγός τους, ο Magua. Είχαν προτιμήσει να πάρουν διαφορετικό δρόμο από το απόσπασμα, πιστεύοντας πως έτσι θα ήταν πιο ασφαλείς γιατί θα απέφευγαν τις συμπλοκές που πιθανόν να είχαν οι στρατιώτες με τους Ινδιάνους.

Από την πρώτη στιγμή η παρουσία του οδηγού τους Magua φαινόταν ύποπτη. Και πράγματι κάποια στιγμή εξαφανίζεται και ενώνεται με Ινδιάνους εχθρούς των Άγγλων και συμμάχων των Γάλλων και όλοι μαζί προσπαθούν να επιτεθούν στην ομήγυρη των Άγγλων.

Όταν το έμαθε αυτό ο Uncas, έφυγε και πήγε να προστατέψει τους Άγγλους και ιδίως τα κορίτσια. Μεταξύ του Uncas και της Cora αναπτύσσεται μια συμπάθια που φαίνεται ότι θα καταλήξει σε έρωτα.
Να διευκρινίσω ότι ο Uncas και ο πατέρας του είναι οι μόνοι επιζήσαντες μιας Ινδιάνικης φυλής, των Μοϊκανών. Ο πατέρας αποβλέπει στο ότι ο γιος του κάποτε με τους απογόνους του θα ξαναζωντανέψει την παλαιά αυτή φυλή. Αν ο γιος του χαθεί, αυτό θα σημάνει την οριστική εξαφάνιση της φυλής.
Ο προδότης όμως Ινδιάνος Magua έχει βάλει και αυτός στο μάτι την Cora και επιδιώκει αφενός να εξοντώσει τους Άγγλους, αφετέρου να υποτάξει για λογαριασμό του την Cora. Τελικά μετά από πολυάριθμα δραματικά γεγονότα όπού λαβαίνει χώρα ανατριχιαστική σφαγή, σκοτώνονται και οι τρεις τους. Έτσι χάθηκε και ο τελευταίος των Μοϊκανών.

Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα ανέβηκε πολλές φορές στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Η πρώτη φορά ήταν το 1920 από τους σκηνοθέτες Clarence Brown και Maurice Tourneur. Η ταινία αυτή είναι ένα πραγματικό αριστούργημα. Αν και βωβή ταινία, οι σκηνοθέτες εφαρμόζουν το γνωστό: "Μια εικόνα χίλιες λέξεις"! Πράγματι, ενώ δεν υπάρχουν πολλές κάρτες με επεξηγηματικούς μεσότιτλους, η κάμερα μας παρουσιάζει με τόσο ρομαντικό τρόπο τα τοπία και τα πρόσωπα των ανθρώπων όταν εμφορούνται από διάφορα συναισθήματα, που ξεχνάς ότι παρακολουθείς μια βωβή ταινία. Παρά τις βίαιες σκηνές της ταινίας που παρακολουθούμε από σφαγές αμάχων μέχρι κα εν ψυχρό παιδοκτονία, στο τέλος μας μένει η εντύπωση πως παρακολουθήσαμε ένα ρομαντικό ποιητικό αριστούργημα.

Φυσικά αν δεν τις πάτε καθόλου τις βωβές ταινίες, δεν θα σας πείσω να αλλάξετε γούστα. Απευθύνομαι σε αυτούς που ανακαλύπτουν στα πρώτα βήματα του κινηματογράφου, ένα διαφορετικό είδος τέχνης.

WITHIN OUR GATES 1920

WITHIN OUR GATES 1920

Η απάντηση του Αφροαμερικανού σκηνοθέτη Oscar Micheaux στον DW Griffen για την ταινία του: Η Γέννηση ενός Έθνους

Το 19819 φυλετικές ταραχές ξέσπασαν στο Σικάγο με αφορμή την ταινία του DW Griffen: Η Γέννηση ενός Έθνους, όπου οι μαύροι παρουσιάζονται ως επί το πλείστον ως ταραχοποιά στοιχεία, οι δε Κου-Κουξ-Κλαν ως «αγανακτισμένοι» λευκοί νοικοκυραίοι που καλύφτηκαν με σεντόνια και ξεχύθηκαν να αντιμετωπίσουν τους ταραχοποιούς νέγρους και να βοηθήσουν τους ανήμπορους λευκούς!

Ο Oscar Micheaux θεωρείται ο πατέρας του Αφοαμερικανικού κινηματογράφου μια και ο ίδιος – συγγραφέας, σεναριογράφος, σκηνοθέτης και παραγωγός – είναι ο πρώτος Αφροαμερικανός σκηνοθέτης που γύρισε πάνω από 40 ταινίες. Αυτή είναι μόλις η δεύτερή του.

Για χρόνια η ταινία αυτή θεωρείτο χαμένη μέχρι που σε μια ταινιοθήκη της Ισπανίας το 1993 βρέθηκε η μοναδική σωζόμενη κόπια που είχε μετονομάστηκε ως «Η ΝΕΓΡΑ» σε φιλμ «Νιτρικής Κυτταρίνης» (εύφλεκτη). Αμέσως η εταιρία Filmoteca Espanola, στη Μαδρίτη, ανέλαβε την αποκατάστασή της και παρήγαγε ένα ασφαλές αντίγραφο!

Στη συνέχεα η ταινία αγοράστηκε από την «Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου» τμήμα: «Κινούμενη Εικόνα», «Ραδιοφωνία» και «Ηχογράφηση».

Το επόμενο βήμα ήταν η αποκατάσταση των Μεσότιτλων. Αυτοί, αρχές δεκαετίας του 20, είχαν «σβηστεί» για να μπουν στη θέση τους οι μεταφρασμένοι Ισπανικοί, οι δε πρωτότυποι χάθηκαν για πάντα. Τότε έγινε η αντίστροφη μετάφραση, από Ισπανικά στα Αγγλικά. Τα μεταφρασμένα αυτά όμως κείμενα δεν ανταποκρινόντουσαν με τα αυθεντικά όπως εγράφησαν την εποχή εκείνη όπου επικρατούσε η νότια Αφροαμερικανική διάλεκτος και διαφορετικοί ιδιωματισμοί. Για να προσεγγίσουν οι μεσότιτλοι αυτοί το πνεύμα του Oscar Micheaux και της εποχής του, ελήφθησαν υπόψη τρεις νουβέλες του σκηνοθέτη καθώς και οι μεσότιτλοι από ένα μετέπειτα φιλμ του, το μόνο που διεσώθη ολοκληρωτικά. Δυστυχώς! Και λέω δυστυχώς διότι για εμάς που ας ασχολούμαστε με μετάφραση μεσότιτλων και υποτίτλων αυτό ήταν ένας Γολγοθάς! Δέστε ένα παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ:

And now, my beloved brethren and sistren,

that school 'n' unload 'em on all them dumb niggahs

Και τώρα ως προς την υπόθεση. Παρόλο που υπάρχει σαφείς διαχωρισμός της ρατσιστικής νοοτροπίας μεταξύ Βορά και Νότου, ο σκηνοθέτης θέλει να μας δείξει πως η ηπιότερη συμπεριφορά των Βορίων έχει πολιτικά κίνητρα, για να δείξουν ότι διαφέρουν από τους Νότιους. Στην πραγματικότητα υποβόσκει ο ίδιος ρατσισμός αλλά εκφράζεται με διαφορετικό τρόπο. Ακόμα και οι (ας πούμε) υποστηρικτές των δικαιωμάτων των νέγρων, τους θεωρούν κατώτερα πνευματικώς όντα και τους υποστηρίζουν ως φιλάνθρωποι, όπως ακριβώς και σήμερα διάφοροι φιλόζωοι ενισχύουν φιλοζωικές οργανώσεις χωρίς να πιστεύουν ότι ζώα και άνθρωποι είναι του ίδιου πνευματικού επιπέδου. Σε απάντηση στον Griffen που εμφανίζει νέγρους κακοποιούς να κατατρέχουν λευκούς, μας παρουσιάζει όχλο λευκών που αποτελείτε από άνδρες και γυναικόπαιδα να λυντσάρουν και να καίνε μια οικογένεια νέγρων διότι πιστεύουν εσφαλμένα πως είναι υπεύθυνοι για την δολοφονία ενός κτηματία.

Και σε αντίθεση με την ταινία Η Γέννηση ενός Έθνους, όπου ο Griffen μας παρουσιάζει ένα νέγρο να κυνηγά με σκοπό να βιάσει μια νεαρή ηρωίδα, εδώ μας παρουσιάζεται ο αδελφός του δολοφονηθέντος, να μην είναι ικανοποιημένος από τα τόσα λιντσαρισμένα θύματα αλλά να επιτίθεται και να προσπαθεί να βιάσει την Σύλβια (EVELYN PREER), μια διανοούμενη δασκάλα την οποία είχε υιοθετήσει η οικογένεια που λιντσαρίστηκε. Στο τέλος αυτή διεσώθη διότι ο υποψήφιος βιαστής της ξεσκίζει την μπλούζα και με φρίκη διαπιστώνει από ένα σημάδι στο στήθος της ότι η Σίλβια στην πραγματικότητα είναι κόρη του από νόμιμο γάμο που είχε συνάψει με μία νέγρα και που αργότερα παρεδόθη προς υιοθεσία στην οικογένεια που λιντσαρίστηκε. Αυτός δε ήταν που πλήρωσε την εκπαίδευση της νεαράς!

Εδώ διαπιστώνουμε κάποια αφέλεια στο σενάριο που τείνει να κάνει το έργο «Μελό»! Αλήθεια πως θα ήταν δυνατόν ένας τέτοιος ρατσιστής να έχει συνάψει νόμιμο γάμο με νέγρα γυναίκα!

Πάντως ο σκηνοθέτης δεν μας παρουσιάζει όλους τους νέγρους ως αγίους. Όπως και μεταξύ των λευκών υπάρχουν καλοί και κακοί. Υπάρχει π.χ. Ο Λάρι, ο ετεροθαλής αδελφός της ξαδέλφης της Σίλβια ο οποίος είναι ένας κοινός γκάνγκστερ.

Ο δε Εφραίμ, ο υπηρέτης του δολοφονηθέντος κτηματία που είναι ένας σιχαμερός γλείφτης και που για να τα έχει καλά με τους λευκούς δεν διστάζει να υποδεικνύει άδικα ανθρώπους της φυλής του ως δολοφόνους. Στο τέλος, αφού με τις ενέργειές του αυτές έχει κεντρίσει το φυλετικό μίσος των

Τελικά την ταινία εκτός από πολιτική, μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε γκανγκστερική και ταινία μελό.
Τους μεσότιτλους της ταινίας μετέφρασα εγώ.

Our Hospitality 1923

Our Hospitality 1923

Η Φιλοξενία μας

Σκηνοθεσία: John G, Buster Keaton

Συγγραφείς: Jean C. Havez, Clyde Bruckman

Είδος: Comedy, Romance, Thriller

Διάρκεια: 1h 5min

Παίζουν:

Buster Keaton = Willie McKay, 21 ετών, Natalie Talmadge = Virginia Canfield

Joe Roberts = Joseph Canfield, Francis X. Bushman Jr. = Canfield's (1ος γιος)

Monte Collins = The Parson, Craig Ward = Canfield's 2nd Son

Μεσότιτλοι: savas23

Αμερικανικός Νότος, 1830. Οι οικογένειες των Μακ Κέι και Κάνφιλντ διατηρούν μια βεντέτα από το 1810 όταν ο Τζον Μακ Κέι σκοτώθηκε σε μονομαχία έξω από το σπίτι του. Η γυναίκα του, για να προφυλάξει το νεογνό γιό τους, τον φυγαδεύει στη Νέα Υόρκη για να μεγαλώσει με τη θεία του. Εκεί ο νεαρός Γουίλι Μακ Κέι μεγαλώνει χωρίς να γνωρίζει τίποτα για τη βεντέτα. Ενήλικος πια αποφασίζει να εγκαταλείψει τη Νέα Υόρκη για το βγενέθλιο τόπο του ονειρευόμενος μια ήσυχη αγροτική ζωή στις φυτείες της οικογένειάς του. Στο τρένο γνωρίζει τη Βιρτζίνια, με την οποία δημιουργεί μια δυνατή σχέση φιλίας κατά τη διάρκεια ενός επεισοδιακού ταξιδιού.

Με το που φτάνουν στον προορισμό τους, η Βιρτζίνια τον καλεί σε δείπνο στο πατρικό της για να ανακαλύψει ότι είναι κόρη των Κάνφιλντ και ότι υπάρχει φονική βεντέτα εναντίον του. Στηριζόμενος στη νότια «φιλοξενία» του τίτλου, που αποτρέπει οποιαδήποτε βίαια πράξη στο εσωτερικό του σπιτιού, ο Μακ Κέι προσπαθεί πάση θυσία να μην βγει από το σπίτι…

THREE AGES 1923

THREE AGES 1923

ΤΡΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΠΟΧΕΣ

Σκηνοθεσία: Edward F. Cline, Buster Keaton

Συγγραφείς: : Clyde Bruckman, Joseph A. Mitchell

Παίζουν:

Buster Keaton = The Boy, Margaret Leahy = Το κορίτσι

Wallace Beery = Ο κακός, Joe Roberts          Joe = Ο πατέρας του κοριτσιού

Lillian Lawrence = Η μητέρα του κοριτσιού

Είδος: Comedy

Διάρκεια: 1h 3min

Μεσότιτλοι: Paris-ps

Το ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΠΟΧΕΣ είναι μια ασπρόμαυρη αμερικανική βωβή κωμική ταινία του 1923, με πρωταγωνιστή τον κωμικό Buster Keaton και τον Wallace Beery. Είναι η πρώτη ταινία του Buster Keaton που έγραψε, σκηνοθέτησε, παρήγαγε και πρωταγωνίστησε (σε αντίθεση με το The Saphead 1920, στο οποίο μόνο συμμετείχε. Η ταινία αυτή δομήθηκε σαν τρεις ταινίες μικρού μήκους. Η δομή της λειτούργησε επίσης ως σάτιρα της ταινίας Intolerance 1916 του D. W. Griffith. Η ταινία γυρίστηκε με αυτόν τον τρόπο ως ένα είδος ασφάλισης για το στούντιο. Ενώ ο Keaton ήταν αποδεδειγμένα επιτυχημένος στις ταινίες μικρού μήκους, δεν είχε ακόμη αναδειχθεί ως αστέρι ταινιών μεγάλου μήκους. Αν το εγχείρημα αποτύχανε, η ταινία θα είχε χωριστεί σε τρεις ταινίες μικρού μήκους, καθεμία από τις οποίες καλύπτει μία από τις «Εποχές».

Τρία επεισόδια σε τρεις διαφορετικές ιστορικές περιόδου: Προϊστορικοί χρόνοι, Αρχαία Ρώμη και Σύγχρονοι χρόνοι, θέλουν να αποδείξουν το θέμα ότι η αγάπη του άνδρα για τη γυναίκα δεν έχει αλλάξει σημαντικά στην ιστορία. Και στις τρεις εποχές, οι χαρακτήρες που έπαιξαν ο μικρός και ελαφρύς Buster Keaton και ο όμορφος Wallace Beery, είναι ο ανταγωνισμός για να κερδίσουν την προσοχή της ίδιας γυναίκας, που έπαιξε η Margaret Leahy. Σε κάθε ιστορική εποχή ο Keaton με τον χαρακτήρα του αποσπά την προσοχή της αγαπημένης του και τελικά την κερδίζει.

La Souriante Madame Beudet 1923

La Souriante Madame Beudet 1923

Η χαμογελαστή κυρία Μπεντέ

Σκηνοθεσία: Germaine Dulac

Με τους: Germaine Dermoz, Alexandre Arquillière, Jean d'Yd κλπ.
Μετάφραση μεσοτίτλων: Γιάννης από Ανάβυσσο

Η Γαλλίδα σκηνοθέτης Germaine Dermoz (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Germaine Saisset-Schneider), σκηνοθέτιδας και όχι μόνο. Κριτικός, θεωρητικός του κινηματογράφου με συνεγράφη πολλών δοκιμίων τάχτηκε κατά του μυθιστορηματικού κινηματογράφου και υποστήριξε πως η νέα αυτή μορφή τέχνης δίδει ευκαιρίες σε άντρες και γυναίκες να εκφράσουν με νέο τρόπον τις διαφορετικές τους απόψεις. Ένθερμη υποστηρίκτρια της κινηματογραφικής πρωτοπορίας (avant-garde), με παραγωγή υπέρ ρεαλιστικών ταινιών.. Επίσης θεωρείται μεγάλη φεμινίστρια. Ως αντιπροσωπευτική ταινία της σ’ αυτό τον τομέα θεωρείται η: La Souriante Madame Beudet. Στην μικρού μήκους αυτή ταινία μας περιγράφει την ζωή στην επαρχία της κας Μπεντέ η οποία νοιώθει καταπιεσμένη λόγο του αποτυχημένου γάμου της. Πράγματι, δεν υπάρχουν κοινά ενδιαφέροντα με τον έμπορο μικροαστό σύζυγο. Αυτός θέλει να διασκεδάζει με θέατρο και άλλα θεάματα, την κοροϊδεύει δε για τα δικά της ενδιαφέροντα που είναι το πιάνο, ο Σοπέν, κτλ. Χρησιμοποιεί δε μια αστεία κατ αυτόν σκηνή όταν θέλει να δείξει το πόσο απελπισμένος είναι με τη γυναίκα του όταν δεν του κάνει τα χατίρια. Έχει ένα άδειο πιστόλι στο συρτάρι του γραφείου του, το βάζει στον κρόταφό του και δήθεν αυτοκτονεί! Απελπισμένη με την ζωή της η κα Μπεντέ και αποκτώντας εμμονές, αποφασίζει ότι ο μόνος τρόπος για να αλλάξει η ζωή της είναι να πεθάνει  ο ανυπόφορος σύζυγος. Θέλει λοιπόν να εκμεταλλευτή τη συνηθείας που έχει να κάνει αστεία με το πιστόλι του και του το γεμίζει με σφαίρα ελπίζοντας πως αυτός θα αυτοπυροβοληθεί! Η τύχη όμως τα φέρνει αλλιώς τα πράγματα. Αυτή τη φορά ο σύζυγος αλλάζει το σενάριο και πυροβολεί  την γυναίκα του! Αυτή γνωρίζοντας την αλήθεια προλαβαίνει να προφυλαχτεί και να γλυτώσει. Απέτυχε όμως να μεταδώσει στο σύζυγο την πράξη την οποία επεδίωκε λόγο της απελπισίας της. Εκείνος πάλι παρεξήγησε την όλη κατάσταση. Νόμισε πως η γυναίκα του ήθελε να αυτοκτονήσει, γι αυτό είχε οπλίσει το πιστόλι. Έντρομος και γεμάτος τρυφερότητα της ζητά να αναλογιστεί τι πήγε να κάνει και πως αν πετύχαινε η πράξη της θα πέθαινε κι αυτός διότι δεν θα μπορούσε να ζήσει μόνος.

 Και η ρουτινιάρικη ζωή στην επαρχία συνεχίζεται...

Στο σημείο εδώ να κάνω κι εγώ την κριτική μου και ας φανώ αιρετικός. Δεν έχω τίποτα εναντίων των χειραφετημένων γυναικών αλλά η κα  Μπεντέ όπως μας την παρουσιάζουν, δεν είναι και κανένα παράδειγμα προς μίμηση χειραφετημένης γυναίκας. Η πλήξη της για την μονότονη μικροαστική ζωή της προέρχεται από το ότι δεν είναι τόσο έντονα μικροαστική. Φαντασιώνεται ακριβά αμάξια και διάσημους αστέρες να την περιτριγυρίζουν. Ο δε σύζυγος, μπορεί να μην είναι το τέλειο είδος του προοδευτικού ανδρός και να μην εκτιμά τον Σοπέν, αλλά της προτείνει όπερα και όχι χαμηλής ποιότητας θεάματα. Το πρόβλημα της κας Ντετιέ είναι μάλλον ψυχολογικό ή σωστότερα ψυχιατρικό! Αυτά σύμφωνα με τον χαρακτήρα που της προσδίδουν σεναριογράφος και σκηνοθέτης.

La roué (1923)

La roué (1923)

Ο τροχός

Σκηνοθεσία, Σενάριο: Abel Gance

Παίζουν: Séverin-Mars, Ivy Close and Gabriel de Gravone  και άλλοι.

Είδος: Drama

Διάρκεια: 6h 58min

Μεσότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο

Μετά την εντυπωσιακή σκηνή του Lumière  το 1895, που παρουσιάζει την έλευση ενός τρένου στον σταθμό, η αμέσως μετά εντυπωσιακή σκηνή σχετική με τρένα είναι αυτή του Abel Gance το 1923, όπου ο πρωτοποριακός αυτός σκηνοθέτης μας παρουσιάζει την συντριβή ενός τρένου! Άκρως πετυχημένη η σκηνή αυτή, αν σκεφτούμε και τα πενιχρά μέσα που διαθέτονταν την εποχή εκείνη. Πέραν όμως αυτής της πράγματα εντυπωσιακά σκηνοθετημένης σκηνής πολλοί κριτικοί υποστηρίζουν ότι ακολουθεί ένα απλό μελό. Εγώ είμαι κάθετα αντίθετος με την άποψη αυτή και υποστηρίζω ότι ο Abel Gance πέραν της αριστουργηματικής σκηνοθετικά σκηνής του ατυχήματος τόλμησε κάτι πολύ τολμηρό για την εποχή εκείνη. Έθιξε το ζήτημα της αιμομιξίας, κάτι που ήταν ταμπού εκείνα τα χρόνια. Έστω κι αν πρόκειται για αιμομιξία από μη βιολογικό γονέα. Γονέας δεν είναι μόνο ο βιολογικός, αλλά και αυτός που αναλαμβάνει να αναθρέψει ένα παιδί σαν να είναι δικό του.

Στην περίπτωσή μας ο SISIF εργάζεται στα τρένα. Είναι χήρος και μεγαλώνει μόνος του ένα μικρό παιδί, τον γιο του ELIE. Στο σιδηροδρομικό ατύχημα διασώζεται ένα κοριτσάκι, η ΝΟΡΜΑ, της οποίας η μητέρα σκοτώθηκε στο ατύχημα και από κάτι γράμματα που περιμαζεύτηκαν, φαίνεται η μικρή να μην έχει κανέναν στον κόσμο. Ο SISIF αποφασίζει να κρατήσει το κοριτσάκι. Την βάζει στο ίδιο κρεβάτι με τον γιο του ELIE και το μεγαλώνει σαν να είναι δικό του παιδί. Τα χρόνια όμως περνούν και η μικρή είναι πλέων έφηβη.

Ο SISIF, γνωρίζοντας ότι αυτή δεν είναι πραγματική του κόρη, την ερωτεύεται. Ο SISIF λοιπόν που σημαίνει - όχι τυχαία –Σίσυφος, μας εμφανίζεται ως άλλος ήρωας αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας. Το ότι τελικά τυφλώνεται, μας παραπέμπει στην ιστορία του Οιδίποδα.

Άλλο τραγικό πρόσωπο αυτής της ιστορίας είναι ο νεαρός ELIE, ο οποίος ενώ μέχρι τότε έχει μια παθολογική αγάπη προς την υποτιθέμενη αδελφή του, όταν μαθαίνει την αλήθεια, η αδελφική και τρυφερή αγάπη μετατρέπεται σε έρωτα και τον πατέρα του τον βλέπει ως αντίζηλο. Αυτό το αίσθημα δεν είναι πρωτόγνωρο. Πολλοί πατέρες και αδελφοί, τον λανθάνοντα έρωτα προς τη κόρη τον εκφράζουν με πατρική-αδελφική αγάπη και υπερπροστατευτικότατα. Τα εγκλήματα για «λόγους τιμής» πολλές φορές είναι αποτέλεσμα μιας υπολανθάνουσας ζήλιας. Το ίδιο και με της μητέρες οι οποίες για να καθυστερήσουν όσο πιο πολύ μπορούν την αποχώρηση τον γιων τους, βρίσκουν πάντα ελαττώματα στης υποψήφιες νύφες.

Η ΝΟΡΜΑ που διαισθάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά, αποδέχεται την πρόταση γάμου από έναν πλούσιο προκειμένου να μη περιπλανούν περισσότερο τα πράγματα. Τον πλούσιο αυτόν άνδρα όμως δεν τον αγαπά και με πρωτοβουλία του ELIE αρχίζουν να αλληλογραφούν γνωρίζοντας πλέων και η δύο την αλήθεια. Ο σύζυγος της ΝΟΡΜΑ ανακαλύπτει τα γράμματα και τυφλωμένος από τη ζήλια πάει να λογαριαστεί με τον ELIE. Στον  μεταξύ τους καβγά σκοτώνονται και οι δύο. Η ΝΟΡΜΑ εξαφανίζεται και απομένει ο τυφλός γέρο SISIF μόνος να βολοδέρνεται.

Στο χρόνο απάνω επιστρέφει η ΝΟΡΜΑ στον SISIF, όχι σαν ερωμένη αλλά ως στοργική κόρη που θα συνδράμει τον άτυχο πατέρα της.

Η αρχική ταινία είχε διάρκεια 9,5 ωρών! Κατόπιν άρχισαν οι συντομέψεις για να γίνει η ταινία εμπορεύσιμη. Οι συντομεύσεις δεν είναι ενιαίες, έτσι μπορεί να βρει κανείς διάφορες βερσιόν.

Παραδόξως, ενώ ταινίες του βωβού κινηματογράφου που της θεωρώ αρκετά εμπορικές ανεβαίνουν χωρίς πρόβλημα στο You Tube, την συγκεκριμένη ταινία μου την διέγραψαν διότι υπάρχουν "πνευματικά δικαιώματα"!