WitchfinderGeneral (1968)

WitchfinderGeneral (1968)
Ο Λόφος των Κρεμασμένων

 

Σκηνοθεσία: Michael Reeves

Σενάριο: Tom Baker, Michael Reeves, Louis M. Heyward

Είδος: Horror ΔΕ 60, Drama

Διάρκεια: 1h 27m

Γλώσσα: English

Παίζουν:

Vincent Price: Matthew Hopkins

Ian Ogilvy: Richard Marshall

Rupert Davies: John Lowes

Hilary Heath: Sara (as Hilary Dwyer)

Robert Russell: John Stearne (voice)

Nicky Henson: Trooper Swallow

    Μία από τις πλέων υποτιμημένες ταινίες του Αγγλικού σινεμά είναι η συγκεκριμένη ταινία. Το περίεργο είναι ότι υποτιμήθηκε από την ίδια την χώρα παραγωγής της! Γιατί άραγε; Εξηγήσει υπάρχουν διάφορες, εγώ όμως προτιμώ αυτή που λέει ότι οι Άγγλοι δεν θέλησαν να διαφημίσουν τα όσα φοβερά συνέβησαν εκεί τον 16ο αιώνα, για να μείνει ο κόσμος με την εντύπωση ότι το κυνήγι των υποτιθέμενων μάγων και μαγισσών ήταν σπορ που ανθούσε μόνο στον καθολικισμό, ενώ οι προτεστάντες ήταν ποιο προοδευτικοί. Η αλήθεια είναι ότι τα όσα φοβερά συνέβησαν με τους παπικούς ωχριούν εμπρός στις αγριότητες τον προτεσταντών. Όποιος έχει δει το έργο «οι μάγισσες του Σάλεμ» θα καταλάβει τι εννοώ!

 

 

    Άλλος λόγος ήταν η υπερβολική και καλά βία που παρουσιάζει η ταινία. Αυτά που έχουν όμως σήμερα δει τα μάτια μας ...κατατάσσουν την συγκεκριμένη ταινία κατάλληλη για προβολή της σε νηπιαγωγεία! Το σενάριο που βασίσετε σε πραγματικά γεγονότα, προέρχεται από το βιβλίο του Ronald Bassett και από ένα ποίημα του Edgar Alan Poe. Μας παρουσιάζει τον περιβόητο κυνηγό μαγισσών Matthew Hopkins τον οποίον υποδύεται ο μεγάλος Vincent Price.

 

    Τον παρακολουθούμε σε έναν ρόλο τελείως διαφορετικό από αυτόν που τον είχαμε συνηθίσει! Πράγματι, υπό την καθοδήγηση του νεαρού σκηνοθέτη Michael Reeves, ο Vincent Price φαίνεται να απαλλάσσεται από τον τυποποιημένο του ρόλο σε ταινίες τρόμου και να μας παρουσιάζεται σαν ένας χαρακτήρας σοφιστικέ, δήθεν ένθεος, ο οποίος εμφανίζει τον σαδισμό του σαν υποχρέωσή του να υπηρετήσει τον Θεό! Στα 3 χρόνια καριέρας του σκότωσε περίπου 300 υποτιθέμενους «μάγους» και «μάγισσες» εγκαινιάζοντας μάλιστα το κάψιμο στην πυρρά σαν την ιδανική μέθοδο τιμωρίας.
Βοηθός του είναι ο εξίσου σαδιστής Στερν που αναλαμβάνει να βασανίσει τα θύματά με σκοπό να τους απόσπαση ομολογία ότι υπηρετούν τον σατανά! Θύμα τους και η άτυχη  υιοθετημένη κόρη του βασανισθέντος και εκτελεσθέντος ιερέα Sara (Hilary Heath), την οποία οι σαδιστές ιεροεξεταστές θέλουν να εκμεταλλευτούν σεξουαλικά

 

 

    Ο νεαρός σκηνοθέτης Michael Reeves πρόλαβε μόλις να μας παρουσιάσει την τέταρτη αυτή και τελευταία του ταινία, αφού αμέσως μετά πέθανε από υπερβολική χρίση ναρκωτικών! Αποδείχτηκε για άλλη μια φορά λοιπόν ότι το σλόγκαν: «Σεξ, Ντρόγκα και Ροκ» ήταν απατηλό.
Η ταινία κακός έχει κατά τη γνώμη που καταταγεί στην κατηγορία horror. Αυτό ίσως να οφείλεται στην προϋπηρεσία του πρωταγωνιστή σε τέτοιου είδους ταινίες και στην υπερβολική υποτίθεται βία που περιέχει. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα ιστορικό δράμα, με στιγμές έντονης ρεαλιστικής βίας.

Η ταινία παρουσιάστηκε ως βιντεοκασέτα παλαιότερα στην Ελλάδα. Σαν DVD όμως τίποτα!
Γι αυτό το λόγο ετοίμασα υπότιτλους και σας προσφέρω την ταινία:

Η ταινία αξίζει θέασης για τους εξής λόγους:
Αν είστε θαυμαστές του Vincent Price.
Αν θαυμάζετε τον λογοτέχνη Edgar Alan Poe.
Η ταινία περιλαμβάνεται στη λίστα του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, 15 ταινίες τρόμου που δεν είδατε ποτέ. Αν και όπως είπαμε, εγώ δεν την θεωρώ ταινία τρόμου.
Είναι από τις καλλίτερες ταινίες του Αγγλικού σινεμά, αν και υποτιμημένη από την ίδια της την χώρα.

 

Shanghai Express (1932)

Shanghai Express (1932)

 

 

Σκηνοθεσία: Josef von Sternberg

Σενάριο: Jules Furthman , Harry Hervey

Παίζουν: Marlene Dietrich, Clive Brook και η Anna May Wong

Το να αναφέρουμε πόσο σπουδαία ηθοποιός υπήρξε η Marlene Dietrich δεν νομίζω να πούμε τίποτε καινούργιο.

 

 

Ούτε η λαμπρή παρουσία του δίδυμου Marlene Dietrich και Clive Brook αποτελεί καμία έκπληξη.

 

 

Προτιμώ να σταθούμε στην Κίνα εκείνης της εποχής.
Άγγλοι.. Γάλλοι... Πορτογάλοι. Αμερικανοί... Ρώσοι... Γερμανοί. Μπάτε σκύλοι αλέστε. Φτηνό πεδίο βολής που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι!
Κάτι τέτοιο έχουμε δει και στην ταινία: «55 μέρες στο Πεκίνο» όπου δυστυχείς αποικιοκράτες αγωνίζονται συγκινητικά να σώσουνε το τομάρι τους.
Μετά από αυτούς ήλθαν οι Γιαπωνέζοι για να συμβεί η τρομερότερη σφαγή που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης. Έπρεπε να βρεθεί ένας Μάο Τσε Τουνκ για να ανορθώσει τι ηθικό των Κινέζων και να βάλει στους αποικιοκράτες τα δυο πόδια σ΄ ένα παπούτσι.
Αλλά στην ταινία μας.
Είναι αξιοσημείωτο ότι όλες οι ρομαντικές ταινίες που αναφέρονται σε περιπέτειες ευρωπαίων και Αμερικανών εκείνης της εποχής, μας παρουσιάζουν τους ντόπιους να ξεσηκώνονται από παράφρονες και λίστες. Όχι από αγνούς πατριώτες που επιθυμούν την απελευθέρωση της χώρας τους. Σεβόμενοι την νοοτροπία εκείνης τις εποχής, παρακολουθούμε μια ομάδα ευρωπαίων στην Κίνα, όπου δείχνουν να ενοχλούνται και με την απλή παρουσία των ντόπιων ωσάν να ήταν αυτοί που εγκαταστάθηκαν απρόσκλητοι στην χώρα τους και όχι το αντίθετο. Το τραίνο καταλαμβάνεται από επαναστάτες όπου ο αρχηγός τους είναι τόσο επαναστάτης ώστε να αποφασίζει τις επόμενες κινήσεις του ανάλογα με τις διαθέσεις που έχει ο ποδόγυρος γι αυτόν.

 

Τελικά, χάρις και στην βοήθεια ντόπιας αντεπαναστάτριας οι ευρωπαίοι απελευθερώνονται και η όλη εξέλιξη έχει αίσιο τέλος. (Happy End).

Να διευκρινίσω ότιμε την κριτική που ασκώ στα γεγονότα της εποχής και ο τρόπος που προσπαθούσαν να μας τα παρουσιάσουν δεν επιδιώκω σε καμία περίπτωση να μειώσω την αξία της ταινίας την οποία θεωρώ μεγαλειώδη.

Να αναφέρω και την αξιοσημείωτη παρουσία της Anna May Wong.

 

Manon des sourceς (1986)

Manon des sourceς (1986)

 

 

Σκηνοθεσία: Claude Berri

Σενάριο: Claude Berri, Gérard Brach

Παίζουν: Yves Montand, Emmanuelle Béart and Daniel Auteuil

Στην δεύτερη ταινία της διλογίας δεν έχουμε πλέον τον Gérard Depardieu, αφού υποτίθεται ότι έχει πεθάνει, αποζημιωνόμαστε όμως με την παρουσία της πανέμορφης Emmanuelle Béart που παίζει την Manon, την κόρη του , Gérard Depardieu.

 

Η μικρή μεγάλωσε μόνη σαν αγρίμι και έχει μοναδικό σκοπό να εκδικηθεί όσους φταίνε για τον θάνατο του πατέρα της, μια και γνωρίζει πλέων τι κομπίνα παίχτηκε. Η επιδίωξη αυτή βοηθείται από το ότι ο ανεψιός Ugolin είναι τρελά ερωτευμένος μαζί της. Αυτή όμως τον σιχαίνεται και έχει μάτια μόνο για τον νεαρό δάσκαλο του χωριού. Στο τέλος ο Ugolin πέφτει σε μελαγχολία και τελικά αυτοκτονεί!

 

Η εκδίκηση όμως δεν τελειώνει εδώ. Η Manon ανακαλύπτει τυχαία το υπόγυιο ποτάμι που τροφοδοτεί με νερό το χωριό. Του αλλάζει τον ρου και το χωριό κορακιάζει κυριολεκτικά. Εκδικείται έτσι όλους τους κατοίκους που δεν συμπαραστάθηκαν στον πατέρα της. Το δράμα όμως κορυφώνεται όταν ο Cesar πληροφορείται ότι κατά την σύντομη σχέση που είχε με κάποια Florette, αυτή γέννησε το παιδί του που δεν ήταν άλλος  από τον καμπούρη πατέρα της Manon. Αυτή τελικά είναι εγγονή του.

Συγκλονισμένος από τις αποκαλύψεις ο Cesar και γεμάτος τύψεις πέφτει του θανατά. Προλαβαίνει όπως να εξομολογηθεί στην εγγονή του, να της ζητήσει συχωρέσει και να της αφήσει όλα του τα υπάρχοντα.

Jean de Florette (1986)

Jean de Florette (1986)

 

 

Από την διλογία του Marcel Paginol

Σκηνοθεσία: Claude Berri

Σενάριο Claude Berri, Gérard Brach

Παίζουν: Yves Montand, Gérard Depardieu και Daniel Auteuil

Ποιος από μας τους μεγαλύτερους δεν άκουσε για τον Marcel Paginol;
Από την εποχή ακόμη που ακούγαμε θέατρο από το ραδιόφωνο, μας κρατούσαν σε αγωνία οι συνέχειες της τριλογίας ΦΑΝΗ – ΚΑΙΣΑΡΑΣ – ΜΑΡΙΟΣ. Όταν αργότερα το είδα σε ταινία, μου φάνηκε πολύ ξενέρωτο. Πολύ χειρότερα ήταν τα πράγματα όταν το είσαι σε θεατρική παράσταση στην τηλεόραση με την Ανουσάκη νομίζω στο ρόλο της Φανής , τον Ηλιόπουλο στον ρόλο του Καίσαρα, κλπ.

Την πρώτη ταινία αυτής εδώ της διλογίας είδα πριν από χρόνια σε δορυφορικό κανάλι. Ατυχώς όμως την επομένη εβδομάδα που έπαιζε την συνέχεια της διλογίας, ήμουν απασχολημένος - δεν ήμουν ακόμα συνταξιούχος – και αρκέστηκα στην περιγραφή του έργου από την γυναίκα μου. Πριν. από λίγο καιρό, ψάχνοντας τα ιντερνετικά μαγαζιά την είδα σε προσφορά. Δεν έχασα λοιπόν καιρό και την παρήγγειλα. Αυτό έγινε προτού να αρρωστήσω. Όταν επέστρεψα σπίτι και δεν την είχα την είχα λάβει ακόμα νόμιζα πως η παραγγελία είχε χαθεί. Με έκπληξή μου την έλαβα πριν από λίγες μέρες και στρώθηκα με τα μούτρα στην δουλειά με στους υπότιτλους.
Στο πρώτο έργο ο σκηνοθέτης Claude Berr,i είχε την τύχη να συνεργαστεί με δύο γίγαντες του παγκοσμίου κινηματογράφου. Τον Yves Montand και τον Gérard Depardieu. Στην δεύτερη ταινία, ο δεύτερος απουσιάζει, μια και σύμφωνα με το σενάριο, πεθαίνει στο τέλος της πρώτης, μα μας αποζημιώνει γενναιόδωρα όμως με την εμφάνιση της πανέμορφης Emmanuelle Béart, η οποία παίζει την υποτιθέμενη κόρη του Gérard Depardieu.
Την συγκεκριμένη διλογία, δεν υπάρχει περίπτωση να την δείτε να προβάλετε πουθενά, ούτε να την βρείτε σε κανένα βιντεοκλάμπ την Ελλάδα. Είναι από τις λεγόμενες σπάνιες ταινίες. Αν θέλετε να την παρακολουθήσετε και τα Γαλλικά σας δεν σας βοηθούν, σας μετέφρασα τους υποτίτλους.

Τι παρακολουθούμε λοιπόν στην πρώτη ταινία; Τον Yves Montand να παίζει πολύ πετυχημένα τον ρόλο του Cesar, ενός συμφεροντολόγου και πλεονέκτη πλούσιου αγρότη...

 

 

ο οποίος μην έχοντας οικογένεια και παιδιά έχει καταστήσει μοναδικό κληρονόμο του τον ανεψιό του Ugolin (Daniel Auteuil) ο οποίος θέλει να ασχοληθεί με κάποια καλλιέργεια που απαιτεί αρκετό νερό για πότισμα.

 

Για να βοηθήσει τον ανιψιό βάζει στο μάτι ένα εγκαταλελειμμένο χωράφι που έχει δική του πηγή. Ξαφνικά εμφανίζεται όμως κάποιος καμπούρης ονόματι Jean (Gérard Depardieu) που φέρεται κληρονόμος αυτής τη γης. Είναι μάλιστα αποφασισμένος να την αξιοποιήσει. Για το σκοπό αυτό έφερε μαζί του και την οικογένεια. Γυναίκα και κορούλα.

 

 

Ο πονηρός Cesar για να τον απογοητεύσει και να του φάει το χωράφι όσο όσο σφραγίζει την πηγή και δημιουργεί ανυπέρβλητα εμπόδια στο καημένο τον Jean που καταλήγει νεκρός στο τέλος από τις τόσες ταλαιπωρίες που αναγκάζεται να υποστεί εξ αιτίας του άπονου Cesar. Στο τέλος, μετά το θάνατό του, η μικρούλα ανακαλύπτει την σφραγισμένη πηγή και ουρλιάζει από θυμό.

Η συνέχεια στην δεύτερη ταινία

 

Das indische Grabmal (1959)

Das indische Grabmal (1959)
Ο Τάφος του Ινδού

 

 

Σκηνοθεσία: Fritz Lang

Σενάριο: Werner Jörg Lüddecke, Thea von Harbou,

Παίζουν: Debra Paget, Paul Hubschmid και Walter Reyer

Η περιπέτεια των δύο ερωτευμένων συνεχίζεται δραματικά.

 

 

Δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο την ζήλια του μαχαραγιά, αλλά και τον ραδιούργο αδελφό του καθώς και το συβαριτικό ιερατιό.

Ο νεαρός αρχιτέκτονας έρχεται σε σύγκρουση με όλους αυτούς.

 

 

Η κοπέλα μάλιστα αναγκάζεται να περάσει την δοκιμασία του χορού μπροστά στις κόπρες. Αυτή ήταν και η πιο ενδιαφέρουσα σκηνή του έργου.
Απολαύστε την:

 

Να ξέρετε ότι οι υπότιτλοι έγιναν από τους αυθεντικούς Γερμανικούς διάλογους. Αγγλική ή Γαλλική μεταγλώττιση πιθανόν να μη ταιριάσει

Der Tiger von Eschnapur(1959)

Fritz Lang. Η διλογία του, του 1959:

1: Der Tiger von Eschnapur(1959)
Ο Τίγρης της Βεγγάζης 

 

 

Σενάριο: Werner Jörg Lüddecke, Thea von Harbou

Παίζουν: Debra Paget, Paul Hubschmid και Walter Reyer

Ο γνωστός ταλαντούχος σκηνοθέτης του «ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ», του «Μ, ο δολοφόνος του Ντήσελντορφ» και πολλών άλλων αριστουργημάτων, είναι αλήθεια ότι από ένα σημείο της καριέρας του και μετά στράφηκε στον εμπορικό κινηματογράφο. Το 1959 το κοινό διψούσε για περιπέτειες, επηρεασμένο ακόμα από τους Ρομπέν, ιππότες , πειρατές, Ταρζάν κλπ. Η Σινεσιτά, αφού εξήντλησε την παραποίηση της Ελληνικής μυθολογίας και μας έδειξε μέχρι και τον «Ηρακλή Εναντίον Μασίστα», άρχισε να χάνει εκτίμηση στο – νοήμον τουλάχιστον – κοινό.
Τότε εμφανίζεται ο Fritz Lang με την ταινία του, Ο Τίγρης της Εσναπούρ και την συνέχειά της, Ο Τάφος του Ινδού.
Οι ταινίες αυτές ενθουσίασαν τους φίλους της περιπέτειας της εποχή εκείνης όπου τα γούστα ήταν εντελώς διαφορετικά από σήμερα. Τα γυρίσματα έγιναν σε πραγματικό παλάτι μαχαραγιά της Ινδίας και μας μετέφεραν σε μία εξωτική και παραμυθένια ατμόσφαιρα που κανένα χολιγουντιανό σκηνικό δεν μπορούσε να πλησιάσει.
Μας παρουσιάζεται το μαχαραγιάτο της Εσναπούρ, όπου κυβερνιέται απολυταρχικά από τον Μαχαραγιά, που ως ανώτατος άρχων, έχει απόλυτο δικαίωμα στη ζωή και στο θάνατο των υπηκόων του. Η κάποιες φιλοδοξίες του για νεοτερισμούς συναντούν την άγρια αντίδραση των ιερέων και του ραδιούργου αδελφού του που επιβουλεύεται τον θρόνο του. Καλεί Γερμανούς αρχιτέκτονες για να συμβάλλουν στην αρχιτεκτονική αναμόρφωση του κρατιδίου του χτίζοντας νοσοκομεία, σχολεία κλπ. Αυτό δεν αρέσει στο ιερατιό που βλέπει με κακό μάτι την παρουσία ξένων.

Υπάρχει και η όμορφη Ινδή – Ευρωπαϊκής καταγωγής – χορεύτρια του ναού (Debra Paget),που ο νεαρός αρχιτέκτονας την σώζει από τα νύχια του άγριου τίγρη στην Εσναμπούρ.

 

Οι Νέοι αληλοερωτεύονται, την χορεύτρια την ερωτεύεται όμως και ο Μαχαραγιάς και τα πράγματα περιπλέκονται.

 

 

Κάποτε ανέβηκαν υπότιτλοι στο ιντερνέτ για τις δύο ταινίες του : Fritz Lang. Στην αρχή χάρηκα αλλά στο τέλος αποδείχτηκε «άνθρακες ο θησαυρός» Οι υπότιτλοι ήταν για τα σκουπίδια! Κάποιος έκανε πλάκα. Το γεγονός αυτό με εξόργισε, ‘έτσι παράτησα ότι έκανα και στρώθηκα στην μετάφραση.

Orfeu Negro (1959)

Orfeu Negro 1959

Ορφέο Νέγκρο

 

 

Σκηνοθεσία: Marcel Camus

Σενάριο: Marcel Camus, Jacques Viot, Vinicius de Moraes

Είδος: Comedy, Drama, FANTASY, Music, Romance, Science Fiction

Διάρκεια: 01:40

Γλώσσα: Portuguese

Παίζουν:

Breno Mello: Orfeo

Marpessa Dawn: Eurydice

Lourdes de Oliveira: Mira

Lea Garcia: Serafina

Ademar Da Silva: Death

Μπορεί ο γνωστός αρχαιοελληνικός μύθος του Ορφέα και της Ευρυδίκης να μεταφερθεί επιτυχημένα, όχι απλά στην σύγχρονη εποχή, αλλά στις παραγκουπόλεις του Ρίο Ντε Τζανέϊρο;
Και στη θέση των τραγικών ηρώων να έχουμε ένα συνονόματο ζευγάρι ντόπιων;
Για τον Marcel Camus όλα είναι δυνατά.

Το 1959 εντυπωσίασε τους απανταχού λάτρεις της έβδομης τέχνης με την ταινία του
Orfeu Negro, κερδίζοντας το βραβείο στο φεστιβάλ Κανών. Τον επόμενο χρόνο, τότε που ο Μπεν Χουρ σάρωνε τα βραβεία, κέρδισε το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και την αντίστοιχη χρυσή σφαίρα.

 

 

Φαίνεται ότι ο ποδοσφαιριστής Σόκρατες δεν είναι ο μόνος βραζιλιάνος με ελληνικό όνομα. Στο έργο συναντάμε τον Ορφέα και την Ευρυδίκη, τον Ερμή και το σκύλο Κέρβερο που φυλάει το οίκημα όπου λαμβάνουν χώρα τελετές μαγείας και επικοινωνία με τους νεκρούς.
Αυτό που είναι ξεχωριστό είναι η τρυφερή προσέγγιση των φτωχών ανθρώπων των παραγκουπόλεων, οι οποίοι νομίζεις πως δεν έχουν άλλο σκοπό ύπαρξης από το να προετοιμάζονται για το καρναβάλι και να δίδονται σε αυτό ψυχή τε και σώματι.
«Είσαι σα βασιλιάς» λένε στο γέρο που δοκιμάζει το καρναβαλίστικο κοστούμι του.
«Μα είμαι βασιλιάς» απαντάει αυτός γεμάτος αυτοπεποίθηση.
Ανάμεσά τους λοιπόν συναντάμε τον Ορφέα. Είναι οδηγός σε τραμ, παίζει κιθάρα, τραγουδά και συμμετέχει στις προετοιμασίες για την φιέστα.

 

 

Μεγάλος γόης, είναι αρραβωνιασμένος με την βεντέτα της περιοχής, αλλά κάποια στιγμή θα συνάντηση την Ευρυδίκη και θα νοιώσει τον αληθινό έρωτα.

 

 

Η τρυφερή και ευαίσθητη Ευρυδίκη θαρρείς ότι δεν είναι από τον κόσμο αυτό. Σαν να έχει έλθει επισκέπτης από το υπερπέραν, φαντάζει σαν άπιαστη οπτασία, πολύ ονειρική για να είναι αληθινή.

 

 

Βρέθηκε εκεί για να βρει καταφύγιο στην ξαδέλφη της και να γλυτώσει από την καταδίωξη κάποιου που θέλει να την θανατώσει. Αυτός όμως την εντοπίζει.

 

 

Κανένας δεν δίνει σημασία σε έναν καρναβαλιστή που είναι ντυμένος Χάρος.
Τώρα αν είναι πράγματι ο Χάρος της μυθολογίας ή κάποιος ψυχάκιας που έχει βάλει την κοπέλα στο μάτι να την σκοτώσει, εκμεταλλευόμενος το ότι όλοι είναι μεταμφιεσμένοι... επαφίεται στην δική σας διάθεση.

 

 

Να σας πληροφορήσω ότι κυκλοφορούν δύο εκδώσεις της ταινίας αυτής.
Η μία είναι σε 16:8 και στην Γαλλική γλώσσα.
Προσοχή όμως. Η αυθεντική ταινία είναι σε κάδρο 4:3 και για να γίνει μακρόστενη ψαλιδίστηκε άνω και κάτω. Η μεταγλώττιση στα Γαλλικά δείχνει προσποιητή σε σημείο που να ξενερώνουν ακόμα και οι γαλλομαθείς.
Η καλλίτερη είναι αυτή της criterion, στο αυθεντικό κάδρο 4:3 και στην Πορτογαλική γλώσσα. 

Να προσθέσω ότι η ταινία Orfeu Negro απογείωσε το Μπόσα-Νόβα παγκοσμίως.
Αλλά ας απολαύσουμε ένα γνωστό μελωδικό τραγούδι από την ταινία αυτή.: Manha de carnaval