Henry: Portrait of a Serial Killer (1986 0r 1990)

Henry: Portrait of a Serial Killer
(1986 0r 1990)

HENRY, ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΕΝΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ

 

Πολλοί μιλάτε για έργα cult αλλά κανένας δεν ανέφερε την συγκεκριμένη ταινία.
Την ταινία που μπροστά στον κατά συρροή δολοφόνο Henry, κάνει όλους τους προηγούμενους (Hannibal, κλπ) να μοιάζουν με ανθρωπάκια της εκκλησίας, ο δε σκηνοθέτης John McNaughton κάνει τον πολύ Ταραντίνο να μοιάζει με... καραγκιοζοπαίχτη!
Αν και η ταινία έγινε το 1986, σε πολλές λίστες αναφέρετε ως ταινία του 1990, δηλαδή την χρονιά που κυκλοφόρησε! Πράγματι, χρειάστηκαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να αποφασιστεί αν πρέπει να κυκλοφορήσει η ταινία αυτή ή όχι!
Αρχίζοντας η ταινία, βλέπεις μια γυναίκα ολόγυμνη να είναι ξαπλωμένη νωχελικά και σου δημιουργείται ερωτική προδιάθεση. Όταν όμως ο φακός κάνει Ζουμ, διαπιστώνεις ότι η γυναίκα είναι σφαγμένη!
Φρίκη!

 

Οι σφαγές διαδέχονται η μία την άλλη και με αγωνία περιμένεις την κάθαρση, τον από μηχανής Θεό που θα αποκαλύψει τον δολοφόνο και θα γλυτώσει έστω το τελευταίο υποψήφιο θύμα, αλλά μπα!
Δυστυχώς, η ιστορία αυτή είναι πραγματική και δεν είναι σενάριο του Χόλυγουντ. Η δε πραγματικότητα σπάνια έχει happy end.

 

 

Μία τέτοια ταινία είναι φυσικό να μην κυκλοφόρησε ως DVD στην Ελλάδα. Δεν ξέρω καν αν προβλήθηκε ως ταινία.
 Για τους φίλους του είδους έφτιαξα υπότιτλους που θα βρείτε εδώ: http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3798376/henry-portrait-of-a-serial-killer-el

Και μία παράκληση.
Όσες κυρίες είναι σε ενδιαφέρουσα, τις παρακαλώ να μην δούνε αυτή την ταινία, έστω κι αν δηλώνουν fan του είδους!
Θα το μετανιώσουν!

Tea and Sympathy (1956)

Tea and Sympathy (1956)

ΤΣΑΙ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ

 

  Σκηνοθεσία: Vincente Minnelli

Σενάριο: Robert Anderson

Είδος: 1956, Drama

Διάρκεια: 02:02

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Deborah Kerr: Laura Reynolds

John Kerr: Tom Robinson Lee

Leif Erickson: Bill Reynolds

Edward Andrews: Herb Lee

Darryl Hickman: Al

Δεκαετία του 50.
Σαν μαθητής του δημοτικού δεν υπήρχε περίπτωση να δω αυτό το ακατάλληλο φιλμ.
Γιατί όμως όλα αυτά τα χρόνια είχα την εντύπωση ότι το ήξερα;
Ο λόγος οφείλεται στο πλουσιοπάροχο τρέιλερ που διαφήμιζε το συγκεκριμένο έργο πριν την έναρξη παιδικής ταινίας την οποία παρακολουθούσα με την μητέρα μου.
Ο εκφωνητής διηγιότανε με στόμφο για το δράμα του νεαρού φοιτητή που όλος ο περίγυρός του τον θεωρούσε «Αδελφή» και μόνο μία γυναίκα πίστευε σ’  αυτόν.
Πράγματι, οι σκηνές δείχνανε έναν νεαρό να τον κατατρέχουνε και να τον προπηλακίζουνε και μια συμπαθητική κυρία να πίνει μαζί του τσάι και να συζητεί ήρεμα.
Και το αποκορύφωμα που μου άφηνε ερωτηματικά.
Η κυρία αυτή {Ντέμπορα Κερ}, απολογείται στον άνδρα της και ενώ αυτός κοιτάζει περιφρονητικά το ταβάνι, εκείνη του λέει:

Όλοι τον θεωρούσαν αδελφή και αυτός έψαχνε τρόπο να τους αποδείξει ότι δεν είναι.
Για το λόγο αυτό επισκέφτηκε την Έλλη.
Χθες το βράδυ...
...το ξέρω, είναι τρομερό που το παραδέχομαι...
...χθες βράδυ, επιθυμούσα να το αποδείξει με εμένα!

Κάποιες υποψίες είχα για το τι σήμαιναν όλα αυτά, αλλά τίποτε το ξεκάθαρο.
Και ποιον να ρωτήσεις;
Τόλμησα να κάνω μια νύξη στην μητέρα μου ρωτώντας όσο πιο αδιάφορα μπορούσα να προσποιηθώ:
Μαμά, τι έργο είναι αυτό;
Με κεραυνοβόλησε με βλέμμα γεμάτο απαξίωση..

 

 

Για το έργο να πούμε πως πρόκειται για μία θεατρική επιτυχία στο Μπρόντγουεϊ, του θεατρικού συγγραφέα Robert Anderson που παίχτηκε εκεί με τους ίδιους ηθοποιούς: Deborah Kerr και John Kerr. Αργότερα, με σενάριο του ίδιου του Robert Anderson, μεταφέρθηκε από τον Vincente Minnelli στην μεγάλη οθόνη.
Ασχολείται με την διαφορετικότητα και με τις παρενέργειες που προκαλεί. Σήμερα μερικοί υποστηρίζουν ότι κύριο θέμα του έργου είναι οι ομοφυλοφιλικές τάσεις του νεαρού φοιτητή και πως αντιμετωπίζονται από το περιβάλλον του. Και ότι για λόγους λογοκρισίας βάζουν μια καλή γυναίκα να του δίνεται και να τον θεραπεύει από τις τάσεις αυτές.
Θα μπορούσε να ήταν και έτσι.
Εγώ όπως που έζησα τα χρόνια αυτά, μπορώ να πω ότι δεν χρειαζότανε να ήταν κανείς πραγματικά ομοφυλόφιλος για να του βγει η φήμη του διαφορετικού. Το να προτιμάει κανείς την ποίηση και τη σοβαρή μουσική από τα βαριά ανδρικά αθλήματα ήταν αρκετό. Το ότι ο νεαρός μας ήρωας κέρδισε στον τελικό του τένις δεν έλεγε τίποτα διότι εκεί τότε, όπως κα εδώ σε εμάς, το τένις θεωρείτο άθλημα για γυναίκες και ντιντίδες.
Το κορυφαίο όμως ατόπημα του νεαρού που του κώλυσε οριστικά τον τίτλο της αδελφής, ήταν το ότι σε συντροφιά με άλλες κυρίες στην παραλία, τόλμησε να τους αποδείξει ότι ξέρει να ράβει ένα κουμπί. Συνάδελφοί του που τον είδαν τυχαία έμεινε αποσβολωμένοι από το φρικτό αυτό θέαμα και την κατάντια του ανδρικού φύλλου..!.

Δεν ξέρω πως είναι τα πράγματα σήμερα, αλλά στην εποχή μου όποιος άνδρας τολμούσε να ράψει κάτι σε δημόσια θέα, δεν θα είχε καλλίτερη τύχη.
Στην πραγματικότητα το πρόβλημα του νεαρού ήταν ότι μεγάλωσε χωρίς μητέρα αφού αυτή εγκατέλειψε το σπίτι της όταν αυτός ήταν 5 χρονών και στο πρόσωπό της στοργικής κας Ρέινολς βρήκε την μητρική φιγούρα που του έλειπε.
Αυτή πάλι μην έχοντας παιδί και αισθανόμενη ότι παραμελείται από τον άνδρα της, προσφέρει όλη της τη στοργή στον κατατρεγμένο νεαρό.

 

 

Δημιουργείται έτσι σχέση μητέρας-γιου που καταλήγει σε οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Και επειδή η μητρική αυτή σχέση είναι εικονική και όχι φυσική, δεν θα είναι δύσκολο για κανέναν τους να ενδώσουν.
Στο τέλος παρατηρούμε προσπάθεια του Vincente Minnelli να ξεφύγει από τις δαγκάνες της λογοκρισίας. Εκείνη τη εποχή με κανένα τρόπο δεν ήταν αποδεκτό μια καλλιεργημένη και ισορροπημένη σύζυγος να απατά τον άνδρα της χωρίς συνέπειες.
Μας φορτώνει λοιπόν με υπερβολικό μελοδραματισμό, παρουσιάζοντάς μας το γράμμα- απολογία της ηρωίδας όπου θλίβεται βαθύτατα για το τρομερό ατόπημά της.

 

Είναι σχεδόν απίθανο να μπορέσετε να βρείτε το έργο αυτό σε DVD. Μόνο σα μεταχειρισμένη βιντεοκασέτα προσφέρεται. Είχα όμως κάποια τύχη και πέτυχα μία αξιοπρεπή κόπια (2.35:1) με κάποιους αξιοθρήνητους αγγλικούς υπότιτλους και κάποιους καλλίτερους ισπανικούς. Κουράστηκα πάρα πολύ αλλά έφτασα σε πολύ καλό αποτέλεσμα μεταφράζοντας και συγχρονίζοντας.

Σας τους έχω εδώ: http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3514690/tea-and-sympathy-el

Brancaleone alle crociate (1970)

Ο ΜΠΡΑΝΚΑΛΕΟΝΕ ΤΑΥΡΟΦΟΡΟΣ

 

 

Υπότιτλοι:

 http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3575429/brancaleone-alle-crociate-el
Όπως τις περισσότερες φορές, μεταφρσμένοι από εμένα.

Σκηνοθεσία: Mario Monicelli

Σενάριο: Agenore Incrocci, Mario Monicelli

Παίζουν: Vittorio Gassman, Adolfo Celi and Stefania Sandrelli

Μετά την επιτυχία που σημείωσε ο Mario Monicelli με την κωμωδία του «Οι Γενναίοι του Μπρανκαλεόνε» το 1967, επανήλθε το 1970 με την συνέχεά της. Τίτλος αυτή τη φορά: «Ο Μπρανκαλεόνε στις Σταυροφορίες». Το κοινό που είχε μάθει από την πρώτη ταινία περί τίνος πρόκειται, αγκάλιασε με ενθουσιασμό και την νέα αυτή ταινία και έσπευσε μαζικά να την παρακολουθήσει. Όπως και στην πρώτη ταινία έτσι και σ’ αυτήν ο Monicelli με πρόσχημα την κωμωδία, δεν χάνει ευκαιρία να σατιρίσει τα γεγονότα εκείνης της εποχής, που πολλοί μέχρι σήμερα τα αποκρύπτουν ή αποφεύγουν να μας μιλάνε γι αυτά. Έτσι οι δήθεν πιστοί σταυροφόροι που πήγαν με αγνή πρόθεση να απελευθερώσουν τους «Αγίους Τόπους» και να εκδιώξου τους βέβηλους άπιστους, μας παρουσιάζονται με όλο το μεγαλείο της τρέλας και της παράνοιάς τους..

 

Αυτά φυσικά ισχύουν για του αφελείς παρανοϊκούς που μην έχοντας στον ήλιο μοίρα, επένδυσαν στην πίστη με την ελπίδα ότι ο Κύριος θα τους ανταμείψει. Οι άλλοι, τα κεφάλια που ήξεραν τι έκαναν, επένδυσαν στην αμάθεια και την αφέλεια κάποιον δύστυχων για να πραγματοποιήσουν τις επιδιώξεις τους. Ένα άλλο θέμα που σατιρίζεται είναι η διαμάχη ορισμένων να αναδειχθούν Πάπες. Αυτά δεν ήταν καθόλου φαντασίες. Γνωστή είναι η διαμάχη με τον «Πάπα» της Αβινιόν και οι εμφύλιοι πόλεμοι που προκλήθηκαν.

Έχοντας λοιπόν εξοντωθεί ο στρατός του Μπρακαλεόνε, θα επιστρατεύσει καινούργιους παλαβούς για να απελευθερώσει τους Άγιους τόπους. Στο στρατό του εντάσσεται ένας νάνος, ένας Γερμανός με εγκληματικές διαθέσεις και ένας μαζοχιστής όπου όπως υποστηρίζει υπέπεσε σε μεγάλο αμάρτημα και με χαρά δέχεται τις κλωτσιές του «Λεό» για να... εξαγνιστεί. Αστεία σκηνή είναι ’όταν βρίσκουν τον ερημίτη, στηλίτη, «Άγιο Πανταλέων» για να του εξομολογηθεί ο μαζοχιστής το αμάρτημά του.

 

 

Στην ιστορία μπλέκεται και η Stefania Sandrelli.

 

 

Αυτή έχει καταγγελθεί ως μάγισσα και καταδικάστηκε σε θάνατο στην πηρά!

 

Ο Λεό θα την απελευθέρωση, αλλά τελικά αποδεικνύεται ότι πραγματικά η κοπέλα ήταν μάγισσα!!!

Στο τέλος ο Λεό θα έλθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο!

 

Γενικά το έργο κυλά στα γνώριμα καλούπια της Ιταλικής κωμωδίας, κάτι που εμείς πολύ την απολαμβάναμε τότε, αλλά που σήμερα τείνει να εξαφανιστεί.

 

L'armata Brancaleone (1966)

L'armata Brancaleone (1966)

Οι γενναίοι του Μπρανκαλεόνε

Μπράνκα! – Μπράνκα! – Μπράνκα!
Λεό! – Λεό! – Λεό!

 

Σκηνοθεσία: Mario Monicelli

Σενάριο: Agenore Incrocci, Mario Monicelli

Παίζουν:Vittorio Gassman, Catherine Spaak, Folco Lulli, Gian Maria Volonté, Barbara Steele

Ποιος σας είπε ότι οι Monty Python με το «the Holy Grail» έχουν προηγηθεί;
Πριν απ’ αυτούς, ο άρχοντας της Ιταλικής κωμωδίας Mario Monicelli (Ο Κλέψας του κλέψαντος, Οι εντιμότατοι φίλοι μου και άλλων αξεπέραστων επιτυχιών) προηγήθηκε το 1966 με την ταινία του: Οι Γενναίοι του Μπρανκαλεόνε.
Δίνοντας το ρόλο του ιππότη της ελεεινής μορφής στον άνθρωπο που το όνομά του είναι ταυτόσημο της παλαιάς Ιταλικής κωμωδίας, τον υπέροχο και απαράμιλλο Vittorio Gassman, μας παρουσίασε γεγονότα και πρόσωπα του μεσαίωνα, ξεκαρδιστικά μεν, που δεν απέχουν όμως και πολύ από την ιστορική πραγματικότητα.

 

Ιππότες τυχοδιώκτες, σταυροφόροι, καλόγεροι, πάπες, δούκες, δούκισσες, εξαθλιωμένα πλήθη που ψάχνουν την πνευματική, σωματική και υλική τους σωτηρία, προσπαθώντας να φθάσουνε και να απελευθερώσουνε τους αγίους τόπους. Όλους τους περνά από την μηχανή του κιμά γελοιοποιώντας τους με ξεκαρδιστικό τρόπο.

Εκτός όμως από τον πρωταγωνιστή, έχουμε την παρουσία λαμπρών ηθοποιών. Την Catherine Spaak που εκείνη την εποχή ήταν στα ντουζένια της.

 

 Ο Λεό ορκίστηκε στη ιπποτική του τιμή να την παραδώσει αγνή και παρθένα στον μέλλοντα σύζυγό της, έναν άξεστο άρχοντα. Παρ’ όλες τις προκλήσεις εκ μέρους της δεν ενδίδει γιατί θέλει να τιμήσει τον όρκο του. Το βράδυ δε, για να μην του φύγει και ατιμαστεί με κανέναν, κοιμάται δίπλα της κρατώντας σφιχτά την αλογοουρά της
Όταν ξυπνά όμως διαπιστώνει ότι κρατά την ουρά του αλόγου του... και αντίο παρθενία.
Έχουμε και τον Gian Maria Volonté; που παριστάνει τον Θεοφύλλατο, τον άσωτο υιό μιας αρχοντικής βυζαντινής οικογένειας.

 

Είναι ακόμα και η συμπάθιά μου, η μούσα του Μάριο Μπάβα, η Barbara Steele. Αυτή τη φορά δεν παίζει το ρόλο καμίας βαμπίρας, αλλά την θεία του Θεοφύλλατου, την φιλήδονη και σεξουαλικά αχόρταγη βυζαντινή πριγκίπισσα Θεοδώρα.

 

 

Υπήρξαν και μερικοί ευπατρίδες που ενοχλήθηκαν, θεωρώντας ότι δυσφημείται η λαμπρή βυζαντινή αίγλη. Λες και αφήνει ο Mario Monicelli άθικτο κανέναν πάπα ή και ολόκληρη την καθολική εκκλησία.

 

 

Δραματικές ήταν οι εκλύσεις στα διάφορα φόρουμ από νοσταλγούς της ταινίας αυτής για ελληνικούς υπότιτλους. Κανένας όμως ιταλομαθής δεν συγκινήθηκε. Έτσι αναγκάστηκα να αναλάβω δράση. Μετέφρασα όμως γερμανικούς που και αυτοί ήταν μετάφραση ισπανικών που είχαν μεταφράσει τα ιταλικά. Ελπίζω όμως ότι κάτι καλό βγήκε.
Θα τους βρείτε εδώ:

 http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3553272/l-armata-brancaleone-el

h

Triumph Des Willens 1935

Triumph Des Willens 1935

Η Δύναμη της Θέλησης

Η νέα σχετικώς τέχνη του σινεμά, στην υπηρεσία προπαγάνδας του Ναζισμού.

 

 

Οι υπότιτλοι εδώ:

http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/4245428/triumph-des-willens-el

Σκυνοθεσία: Leni Riefenstahl

Σενάριο: Leni Riefenstahl, Walter Ruttmann

Παίζουν: Adolf Hitler, Hermann Göring και Max Amann

Οι ΝΑΖΙ από το 1923 διοργάνωναν συνέδριο του κόμματός τους. Το πρώτο έγινε στο Μόναχο το 1923. Το 1936 επιλέχτηκε η Νυρεμβέργη λόγω του ότι ευκόλυνε λόγω της γεωγραφικής της θέσης και διέθετε τους απαιτούμενους ελεύθερους χώρους για την συγκέντρωση μεγάλου πλήθους, ώστε το συνέδριο να λάβει όψη λαϊκής εορτής

 

 

Και σε μας μέχρι σήμερα στα συνέδρια των κομμάτων προσκαλούνται δημοφιλείς καλλιτέχνες και οι διοργανωτές του προσπαθούν να του προσδώσουν όψη λαϊκής πανήγυρης! Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά. Τα κόμματά μας είναι μέρος του κοινοβουλευτικού συστήματος. Προσμένουν στην υποστήριξη και τον ψήφο του λαού και δεν είναι απολυταρχικά, δικτατορικά, όπου το συνέδριό τους να αποτελεί κάτι σαν εθνική εορτή για την χώρα μας.

            Οι ΝΑΖΙ είχαν αποφασίσει το συνέδριό τους αυτό να αποτελέσει το ξεκίνημα μιας τεράστιας προπαγάνδας τόσο εντός όσο και εκτός Γερμανίας. Για τον σκοπό αυτό αποφασίστηκε να κινηματογραφηθεί. Και δεν υπήρχε ποιο κατάλληλο πρόσωπο την εποχή εκείνη για να το κινηματογραφήσει από την Leni Riefenstahl.

 

 

Πράγματι, αυτή συνεργάστηκε στενά με τους υπεύθυνους, ακόμα και με τον ίδιο τον Χίτλερ. Λέγεται μάλιστα ότι τον τίτλο τις ταινίας «Η Δύναμη της Θελήσεως» τον επέλεξε ο ίδιος.

 

Τελικά η ταινία γνώρισε τεράστια επιτυχία, όχι μόνο στην Γερμανία, αλλά και σε πολλές πόλεις του εξωτερικού όπου απέσπασε και σημαντικά βραβεία! Εξαίρεση οι ΗΠΑ, όπου το έργο θεωρήθηκε άκρως προπαγανδιστικό και απαγορεύτηκε η προβολή του. Αντίγραφό της όμως κρατήθηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Ν. Υόρκης. Σήμερα θεωρείται από τα πλέων χαρακτηριστικά παραδείγματα άσκησης προπαγάνδας μέσω κινηματογράφου και αποτελεί αντικείμενο μελέτης, τόσο από σπουδαστές Ακαδημιών που ασχολούνται με το σινεμά, όσο και με όσους μελετούν την άσκηση της πολιτικής και τρόπους εφαρμογής προπαγάνδας.

 

 

            Αξιοσημείωτη ήταν και η παρουσία στο συνέδριο εκπροσώπων Αμερικανικών κομμάτων! Βέβαια και σε μας σήμερα σε συνέδρια κομμάτων είθισται για λόγους αβροφροσύνης, να προσκαλούνται - και η πρόσκληση να γίνεται αποδεκτή - και εκπρόσωποι κομμάτων που ανήκουν σε διαφορετικές ιδεολογίες. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Μιλάμε για κοινοβουλευτικά κόμματα και όχι για απολυταρχικά.

Η ταινία πιστεύω ότι θα συνεισφέρει σε αυτούς που μελετούν την ιστορία του σινεμά και όχι μόνο.

ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ 1938

Olympia 1. Teil - Fest der Völker

Olympia 2. Teil - Fest der Schönheit

Ολυμπιακοί Αγώνες Βερολίνου του 1936
Πρώτο και δεύτερο μέρος

Της Leni Riefenstahl

 

ΠΡΟΣΟΧΗ! Υπότιτλοι από την απομαγνητοφώνηση των Γερμανών σχολιαστών.

Οι υπότιτλοι του πρώτου μέρους εδώ: http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/4239695/olympia-1-teil-fest-der-volker-el#discussion

Του δεύτερου μέρους εδώ: http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/4239696/olympia-2-teil-fest-der-schonheit-el#discussion

 

Αμφιλεγόμενο πρόσωπο η Leni Riefenstahl. Σπουδαία σκηνοθέτης ή απλό όργανο της Ναζιστικής προπαγάνδας;

 

 

Πρώτα-πρώτα πρέπει να μάθουμε να διαχωρίζουμε το ένα από το άλλο. Το να είναι κάποιος σπουδαίος στον τομέα του(τέχνη, αθλητισμός, επιστήμη, κλπ) δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να έχει ετερόκλητες πολιτικές πεποιθήσεις.

Δεν πρέπει να συγχέουμε το ένα με το άλλο. Αν ένας αθλητής κάνει ένα παγκόσμιο ρεκόρ, θα πρέπει να μάθουμε πρώτα τις πολιτικές του πεποιθήσεις για να αποφασίσουμε αν θα τον επαινέσουμε ή όχι; Όχι βέβαια. Θα τον συγχαρούμε για την επίδοσή του και θα τον ψέξουμε μετά αν οι πολιτικές ιδέες που υποστηρίζει έρχονται σε αντίθεση με το κοινό αίσθημα. Εν πολύς η Λένα είναι σπουδαία καλλιτέχνης. Τώρα ως προς τα ιδεολογικά πιστεύω της, αν ήταν αριβίστρια και προσπαθούσε κάνοντας τα κέφια του καθεστώτος να ανέλθει – άσχετα ποιο ήταν αυτό το καθιστός - ή αν εργάστηκε με γνώμονα την ιδεολογία της, είναι άλλο θέμα.

 

 

Πάντως και μετά την πτώση του Ναζισμού εργάστηκε αξιόλογα, άσχετε αν λόγω παρελθόντος δεν έτυχε της ανάλογης αναγνώρισης. Ο Κουστό ο ίδιος την συνεχάρη προσωπικά για την κινηματογράφηση του κόσμου του βυθού. Σε ηλικία που άλλοι ψάχνουν μια θέση στα ΚΑΠΗ, αυτή ασχολήθηκε με καταδύσεις και υποβρύχιες κινηματογραφήσεις.

Ας έλθουμε στην ταινία τώρα. Πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που κινηματογραφήθηκε εξ ολοκλήρου σχεδόν ένα αθλητικό γεγονός. Ο Χίτλερ επένδυσε πολλά στην προσπάθεια να οργανώσει η Γερμανία τους. τούς Ολυμπιακούς αγώνες του 1936. Το καθεστός τους έβλεπε ως πρώτης τάξεως ευκαιρία για  να προβάλει στο εξωτερικό τον Χίτλερ ως μεγάλο ηγέτη και να αμβλύνει τις άσχημες γνώμες που είχε ήδη ο κόσμος γι αυτόν. Από πολλούς εκφράστηκαν αντιρρήσεις στο αν έπρεπε η Γερμανία να αναλάβει την οργάνωση των αγώνων, δεδομένου ότι ήδη εφαρμόζονταν φυλετικές διακρίσεις εναντίον μειονοτήτων. Εβραίοι αθλητές είχαν αποκλειστεί από τους αγώνες. Για τον σκοπό αυτό η Δ.Ο.Ε. έστειλε επιτροπή για να εξετάσει επί τόπου αν ευσταθούν οι καταγγελίες. Όπως συμβαίνει συνήθως, η επιτροπή έβγαλε λάδι τους Γερμανούς. Αποφάνθηκε ότι ο αποκλεισμός των εβραίων δεν έγινε με  ραζιστικά κριτήρια, αλλά διότι δεν υπήρχαν αξιόλογοι εβραίοι αθλητές για να στελεχώσουν την Γερμανική ομάδα. Τελικά οι Ναζί πήραν την έγκριση.

Ως προς το τελετουργικό, για πρώτη φορά έγινε αφή της φλόγας στην Ολυμπία και μεταφέρθηκε με λαμπαδηδρομία μέχρι το Βερολίνο.

 

Κατά την τελετή έναρξης, όσων ομάδων οι χώρες είχανίδι ή παροιμία δικτατορικά και φασιστικά καθεστώτα, χαιρετούσαν με τον γνωστό φασιστικό τρόπο απλώνοντας το χέρι ίδιας τον Χίτλερ και προς τους επισήμους και ανταπέδιδαν με ενθουσιώ τον χαιρετισμό αυτό.

 

 

Χώρες ίδιας Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία και ίδιας ιδεολογίας χαιρετούσαν με τον τρόπο αυτό.

 

Να η Γερμανία και η Ιταλία:

 

 

Να και οι Έλληναράδες μας. Θαυμάστε τους!

 

 

Εξαίρεση δεν έκανε ούτε η Ελληνική αποστολή, μια και κακά τα ψέματα, το καθεστώς διακατέχετο από την ίδια ιδεολογία, άσχετα αν στο τέλος καταλήξαμε σε πόλεμο. Αυτό που ήταν έκπληξη όμως ήταν ότι και η Γαλλία ακόμα χαιρετούσε με αυτόν τον τρόπο!

 

Τι να σήμαινε αυτό; Έκφραση ιδεολογικής συγγένειας ή γλείψιμο προς τον Χίτλερ για να αποφευχθούν τα χειρότερα;

Αυτοί που πάντως δεν χαιρέτησαν Φασιστικά, ήταν οι Αγγλοσάξονες ,οι Σκανδιναβοί και αρκετοί άλλοι, μεταξύ των οποίων και ο δικός μας Σπύρος Λούης, ο οποίος τιμής ένεκεν παρέλασε ντυμένος φουστανελάς.

 

Να οι Αμερικάνοι που χαιρετούν με πρωτότυπο τρόπο!

 

 

Ο Χίτλερ μάλιστα όταν πληροφορήθηκε ποιος ήταν ο φουστανελάς της Ελληνικής αποστολής,

 κατέβηκε, τον χαιρέτισε και συνομίλησε μαζί του:χαιρέτισε και συνομίλησε μαζί του: 

 

Τελικά η τελετή έλιξε με τρόπο που αργότερα αποδείχτηκε ειρωνικός. Ο ουρανός του Βερολίνου καλύφθηκε από χιλιάδες περιστέρια, σύμβολο ειρήνης, όταν μετά από λίγο καιρό η Γερμανία θα αιματοκυλούσε τον κόσμο.

            Η πρώτη ταινία ασχολείται με την τελετή έναρξης και τα αγωνίσματα στίβου. Εδώ δεσπόζει οι μορφή του θρυλικού Αφροαμερικάνου Owen που κατέκτησε τρία χρυσά μετάλλια.

 

 

Ο Χίτλερ μάλιστα αποχώρισε νωρίτερα εκείνη την ημέρα, για να αποφύγει να χαιρετήσει τον νέγρο αθλητή.

Η δεύτερη ταινία ασχολείται με το δέκαθλο και τα ομαδικά αθλήματα. Ο κινηματογραφικός φακός της Λένι προβάλει την αρμονία και την πλαστικότητα των ανδρικών και γυναικείων γυμνασμένων σωμάτων.

            Τελικά για αθλητικούς και πολιτικούς ιστορικούς λόγους, αξίζει να δει κανείς τις δύο αυτές ταινίες. Εξάλλου έχει αποδεδειχθεί ότι πολλές φορές οι ιστορίες επαναλαμβάνονται και όποιος γνωρίζει ιστορία, δεν θα βρεθεί προ εκπλήξεως.

 

Και μια παράκληση:

Για τα πολιτικά θέματα του τότε και του σήμερα, θα είχαμε ασφαλώς πολλές και ενδιαφέρουσες απόψεις που θα χρειαζόταν ένα αποκλειστικό BLOG για να τις συζητήσουμε. Ο σκοπός όμως αυτού εδώ του BLOG είναι καθαρά η γνωριμία με όχι και τόσο γνωστές πτυχές του κινηματογράφου. Ας μην του αλλάξουμε την φυσιογνωμία λοιπόν ασχολούμενοι με θέματα που δεν έχουν σχέση. Υπάρχουν εξιδικευμένα BLOG για το σκοπό αυτό.

Να επισημάνω ότι την μετάφραση των υποτίτλων από τα γερμανικά έκανα εγώ.

Η ταινίΕς με τους ελληνικούς υπότιτλους:

https://www.youtube.com/watch?v=fB_hzk6KcNQ

https://www.youtube.com/watch?v=kcJoHvE8yMo