Funny Face 1956

 

Funny Face 1957

Έξυπνο Μουτράκι

 

Σκηνοθεσία: Stanley Donen

Σενάριο: Leonard Gershe

Είδος: 1957, Comedy, MUSICAL, Romance

Διάρκεια: 01:43

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Audrey Hepburn: Jo Stockton

Fred Astair: Dick Avery

Kay Thompson: Maggie Prescott

Michel Auclair: Pr: Paul Duval

Robert Flemyng: Paul Duval

 

Το Funny Face είναι ένα Technicolor υπερθέαμα του όποιου το άφθαστο στυλ σε συνδυασμό με την αύρα των συντελεστών του, του εξασφάλισε μια θέση στην ιστορία και στην καρδία μας.

Το φιλμ είναι σχεδόν μια musical σάτιρα του κόσμου της μόδας και των beatnicks. Η κεντρική ιστορία άφορα το ειδύλλιο ενός φωτογράφου μόδας και μιας άτσαλης, intellectuelle υπαλλήλου βιβλιοπωλείου του Greenwich Village η οποία μέσα από τις προτροπές και με την υψηλή εποπτεία του φωτογράφου θα μετατραπεί σε ένα κομψό μοντέλο μόδας που θα ενσαρκώνει το νέο πρότυπο γυναίκας του περιοδικού Quality. Μιας γυναίκας που έκτος από ομορφιά θα διαθέτει και εξυπνάδα, στυλ, κομψότητα και πως το είπαμε… Bazzazz! H σταδιακή μεταμόρφωση του ασχημόπαπου σε κύκνο λαμβάνει χώρα στην πόλη του φωτός (που αλλού;), της μόδας και του στυλ. Ο φωτογράφος και η εκδότρια του περιοδικού μόδας ανακαλύπτουν το μοντέλο που χρειάζονται στο funny face της βιβλιοπώλισσας και η αυτή βρίσκει τον τρόπο να επισκεφτεί το Παρίσι της διανόησης και τον λογοτεχνικών καφέ προκειμένου να γνωρίσει έναν διανοούμενο καθηγητή.

Είναι φανερό ότι έχουμε να κάνουμε με μια ακόμη εκδοχή της χιλιοδιασκευασμένης ιστορίας του Πυγμαλίωνα που πάντα γοητεύει το κοινό, άντρες και γυναίκες, για διαφορετικούς λόγους. Η προσωπικότητα του φωτογράφου που ερμηνεύει ο Fred Astaire έχει αντλήσει στοιχειά απο τον φωτογράφο Richard Avendon (που ήταν και σύμβουλος της ταινίας) ενώ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εξωφρενική Maggie Prescott που ερμηνεύει η Kay Thompson είναι βασισμένη στην θρυλική (και απολύτως εκκεντρική) fashion Editor της Vogue, Diana Vreeland.

Η υπόθεση του έργου όπως σ’ όλα σχεδόν τα musical δεν παρουσιάζει καμία ιδιαίτερα προκλητική πλοκή. Άλλωστε δεν είναι και απαραίτητο. Διαθέτει ολα τα αβανταδόρικα στοιχεία που την κάνουν πιασάρικη και έναν σκηνοθέτη με μεγάλη πείρα στο συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος. Η ταινία ειναι καλοφτιαγμένη από κάθε άποψη. Εκείνο όμως που την λαμπρύνει είναι σαφώς το υπέροχο καστ της. Η αρχική επιλογή για τον ρόλο της Jo Stockton ηταν η Carol Haney, όμως το στούντιο αποφάσισε ότι δεν ήταν αρκετά μεγάλο όνομα για να εξασφαλίσει τον εισπρακτικό θρίαμβο στον οποίο προσέβλεπε η Paramount. Ο σεναριογράφος Leonard Gershe πρότεινε την Hepburn και της έστειλε μάλιστα και το σενάριο πράγμα που προς στιγμήν τρομοκράτησε το στούντιο που θεωρούσε ότι η λαμπερή πρωταγωνίστρια του War and Peace τουλάχιστον θα προσβάλλονταν από την πρόταση να συμμετάσχει σε μια ελαφριά μουσική κομεντί. Αντιθέτως η Hepburn περιμένει πως και πως μια τέτοια ευκαιρία για να ξεσκάσει από τα απαιτητικά γυρίσματα του War and Peace. Και δέχεται αμέσως. Άλλωστε ποιος μπορεί να αρνηθεί μια ευκαιρία να δουλέψει με τον μεγαλο Fred;

Ο Fred Astaire 30 χρόνια μετά που χόρεψε και τραγούδησε το Funny Face στο Broadway μαζί με την αδελφή του Adele, ερμηνεύει ξανά το S’Wonderful σε μια ταινία που κράτησε, από την θεατρική παραγωγή, μόνο τον τίτλο και την μουσική των αδελφών Gershwin. Ο Fred Astaire ερμηνεύει τον φωτογράφο Dick Avery με χάρη, με γνησιότητα και με αυτόν τον μοναδικό τρόπο που αποδεικνύει διαρκώς ότι ο αξεπέραστος χορευτής και χορογράφος, ο μαγικός ερμηνευτής και ηθοποιός αποτελεί σαφώς την εξαίρεση στον κανόνα που θέλει κανέναν από εμάς να μην είναι τέλειος. Εξαιρετικός στη συνεργασία του καταφέρνει να εντάξει την Hepburn στο μουσικοχορευτικό κλίμα που την ήταν απολύτως ξένο και να την κάνει να χορέψει και να τραγουδήσει. Ο Fred Astaire έχει και την ευθύνη των χορογραφιών μαζί με τον Eugene Loring με τον οποίο ξανασυνεργάζεται και στο Silk Stockings και παρ’ όλο που δεν μας παραδίδει τις κλασσικές χορευτικές ρουτίνες στις οποίες μας έχει συνηθίσει σε προηγούμενα φιλμ του δεν παραλείπει ωστόσο να συμπερίλαβε ένα χορευτικό νούμερο (αυτό με την γκαμπαρντίνα του) που μας αποζημιώνει. Μια μοναδική στιγμή κλασσικού Astaire πάντα στα καλύτερά του παρά την ηλικία του (είναι ήδη 58 ετών).

Η Audrey Hepburn είναι θαυμάσια στον ρόλο της Jo Stockton που, μεταξύ μας, είχε πολύ περισσότερο ανάγκη την φίνα, γεμάτη στυλ και ευρωπαϊκή κομψότητα, παρουσία της παρά την ερμηνευτική της δεινότητα. Η ομορφιά της είναι εκτυφλωτική και ο τίτλος του φιλμ θα την χαρακτηρίζει σε όλη της την ζωή. Με την καθοδήγηση του Astaire καταφέρνει να αντιμετωπίσει τα χορευτικά μέρη της ταινίας αξιοπρεπώς και επίσης τραγουδάει και μόνη της, σε αντίθεση με το My fair Lady όπου ντουμπλάρεται. Οπωσδήποτε η χημεία της με τον Astaire δεν είναι αξιοσημείωτη, δεν υπάρχει σπιθα. Η διαφορά της ηλικίας τους είναι εμφανής (30 χρόνια) και ευτυχώς γρήγορα και οι δυο ηθοποιοί, με οδηγό τον Donen, αντιλαμβάνονται ότι ο μόνος τρόπος να υποστηρίξουν το ρομαντικό μέρος της ταινίας είναι να το βασίσουν σε αυτήν την αιώνια σχέση του Πυγμαλίωνα με το δημιούργημά του.

Η Kay Thompson, ιέρεια του καμπαρέ, κάνει το κινηματογραφικό της ντεμπούτο με αυτήν την ταινία. Το δίδυμο που δημιουργεί με τον Fred είναι καταπληκτικό. Και οι δυο με μακρά θητεία στο vaudeville έχουν έναν μοναδικό τρόπο να εκφέρουν τον λόγο, κοφτά, γρήγορα, υπαινικτικά και έχουν μια εξαίσια αίσθηση της κίνησης. Η Kay Thompson καταφέρνει με τις χειρονομίες της να επιβάλλει την παρουσία της χωρίς να φαίνεται άγαρμπη, πραγματικά υποδειγματική χρήση του σώματός της ως εκφραστικό μέσο.

Ο Stanley Donen σκηνοθέτησε με συνέπεια και φαντασία το φιλμ του εκμεταλλευόμενος και όλη την βοήθεια του Richard Avendon στον τομέα της φωτογραφίας. Συνεργαστήκαν πολύ στενά και το αποτέλεσμα ήταν πράγματι θριαμβευτικό, με αποκορύφωμα τις εξαιρετικές Technicolor λήψεις του Παρισιού. Οι λήψεις των χορευτικών ρουτινών είναι άρτιες, είπαμε ο Donen έχει πείρα, όμως με την συνδρομή του Avendon και οι φωτογραφίες της μόδας διαθέτουν την ίδια υψηλή ποιότητα. Το μόνο που έχετε να κάνετε για να το διαπιστώσετε είναι να ξαναδείτε αυτήν την breathtaking σκηνή: η Hepburn κατεβαίνει τα σκαλιά μπροστά από την Νίκη της Σαμοθράκης στο Λούβρο φορώντας μια υπέροχη τουαλέτα Givenchy και ο Fred Astaire αιχμαλωτίζει την μαγεία σε μια σειρά απο διαδοχικά φωτογραφικά κάδρα.

Η μουσική των αδελφών Gershwin δεν χρειάζεται ουτε συστάσεις ούτε σχολιασμό. Εξαιρετική, ήδη γνωστή στο κοινό από τριακονταετίας, το σίγουρο είναι ότι το Funny Face την δικαίωσε. Τα τραγούδια έδεσαν απολύτως με τη νέα πλοκή, και ορμηνευθήκαν από τον κατεξοχήν αγαπημένο ερμηνευτή των αδελφών, Astaire και από μια μεγάλη κυρία του καμπαρέ, την Kay Thompson. Δεν νομίζω ότι θα τους κακοφαίνονταν καθόλου το γεγονός οτι ορμηνευθήκαν και από έναν μετέπειτα κινηματογραφικό μύθο, την Audrey Hepburn.

Την ευθύνη των κουστουμιών μοιραστήκαν η Edith Head και ο Hubert de Givenchy. Για την ακρίβεια ο γάλλος μόδιστρος είχε την ευθύνη μόνο των κουστουμιών της Hepburn, κάτι που το είχε απαιτήσει η ίδια η ηθοποιός και κάτι που δεν της συγχώρεσε ποτέ η σιδηρά κυρία της Paramount, Edith Head. Παρ’ όλο τον εκνευρισμό της υποχρεώνεται να καταπιεί αυτό που θεωρούσε προσβολή, να αρκεστεί στον σχεδιασμό των κουστουμιών του υπολοίπου καστ και να μοιραστεί τους τίτλους τέλους με τον Givenchy.

Η ταινία είναι ενα χάρμα οφθαλμών και ώτων. Συχνά κατηγορήθηκε για την έλλειψη υψηλών νοημάτων και για υπερβολική επίδειξη περιφρόνησης προς τον ευρωπαϊκό διαλογισμό και την υψηλή κουλτούρα. Ας μην είμαστε σκληροί. Κάποιες ταινίες είναι pure entertainment. Και αν δεν είναι αυτή, δεν ξέρω ποια ειναι.

Όποιος και αν είναι ο λόγος που σας έλκει (ο Donen, η Hepburn, ο Astaire, η Thompson, το Παρίσι, οι Gershwin, ο Givenchy) δείτε την ταινία για άλλη μια φόρα η για πρώτη φορά, θαυμάστε το στυλ της, αντλείστε από την λάμψη της, αφεθείτε στην ανακουφιστική της αισιοδοξία και θυμηθείτε: το Hollywood είναι ο απόλυτος entertainer!