Vie privée (1962)

Vie privée (1962)

Η Ιδιωτική μου Ζωή

Σκηνοθεσία Louis Malle

με τους: Brigitte Bardot, και Marcello Mastroianni

Είναι γεγονός ότι μετά την ταινία La verite, προσπάθησαν να μας παρουσιάσουν την Brigitte Bardot ως ηθοποιό όχι μόνο όμορφη και σεξουαλικά ποθητή, αλλά και ως ταλαντούχα ηθοποιό. Προς το σκοπό αυτό επιστρατεύτηκαν ικανοί σκηνοθέτες όπως ο Louis Malle και διάσημοι συμπρωταγωνιστές της όπως ο Marcello Mastroianni.

Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι η Brigitte δεν ανταποκρίθηκε με επιτυχία στο ρόλο που του την βάλανε να παίξει. Η διαφορά ως προς προηγούμενες εμφανίσεις της είναι πως εδώ δεν παριστάνει απλά το φιλήδονο και σεξουαλικά ανικανοποίητο θηλυκό που ψάχνει μέσω τον διαφορετικών εραστών να βρει την τέλεια ικανοποίηση. Εδώ μας εμφανίζεται ως μία κοπέλα με συναισθηματική αστάθεια η οποία ψάχνει την ψυχική της σταθερότητα αλλάζοντας διαρκώς εραστές. Μερικοί ισχυρίστηκαν ότι η ταινία αποτελεί αποτύπωση της προσωπικής της ζωής. Αυτό είναι όμως μόνο εν μέρη αλήθεια. Πράγματι η Brigitte Bardot προερχόταν από εύπορη οικογένεια και πράγματι η ομολογουμένως εντυπωσιακή ομορφιά της έκανε ανθρώπους του θεάματος να την προωθήσουν ως πρωταγωνίστρια σε ταινίες. Και είναι αλήθεια πως η δημοσιότητα που στην αρχή την κολάκευε, κατάντησε στο τέλος μαρτύριο και δεν μπορούσε να ξεμυτίσει από το σπίτι της χωρίς να ταλαιπωρείται από τους ένθερμους θαυμαστές της. Και πράγματι, οι κάθε λογής παπαράτσι και κάθε λογής σκανδαλοθήρες δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ της κάνανε τον βίο αβίωτο, αλλά μέχρι εκεί. Η ταινία στο τέλος γίνεται από μελοδραματική καθαρά δραματική θέλοντας να μας παρουσίαση την ηρωίδα Ζιλ ,(Brigitte Bardot ), να έχει δραματικό τέλος κυνηγημένη από τους παπαράτσι!

Για να πω και την προσωπική μου γνώμη, η ταινία δεν προσπαθεί τόσο να μας προβάλει τα προσόντα της Brigitte Bardot, αλλά κυρίως να καυτηριάσει την συμπεριφορά των διαφόρων δήθεν δημοσιογράφων που δεν διστάζουν να πατήσουν επί πτωμάτων προκειμένου να εξασφαλίσουν μια δημοσιογραφική επιτυχία. Τέτοιους ανθρώπους τους ζούμε καθημερινά και στις τηλεοράσεις μας. Όταν κάπου γίνει κάποιο ατύχημα, οι αγωνία τους είναι μήπως και δεν υπάρχουν αρκετά θύματα για να είναι η παρουσίαση του συμβάντος εντυπωσιακή! Το θράσος τους είναι τέτοιο, που είναι ικανοί να πλησιάσουν τραγικούς γονείς που έχασαν τα παιδιά τους στο ατύχημα και να τους ρωτήσουν αναιδώς: «Πως αισθάνεστε τώρα που χάσατε τα παιδιά σας;»

Ε, αυτούς τους εξοργιστικούς τύπους μας παρουσιάζει οι ταινία Οι τύποι αυτοί οι είναι σε θέση να φωτογραφίσουν το πρόσωπο που κυνηγάνε ακόμα και μέσα στην τουαλέτα, να επιστρατεύουν ακόμα και ελικόπτερα, να χρησιμοποιήσουνε ισχυρότατους τηλεφακούς για να συλλάβουν το θύμα τους σε ανύποπτη στάση της ιδιωτικής του ζωής.

Οι αλήθεια είναι ότι με τους υπότιτλους αυτούς ασχολήθηκα διότι πολλοί θαυμαστές της Brigitte Bardot με παρακίνησαν. Δεν μπορώ να πω όμως ότι η ταινία αυτή δεν μου θύμισε τα νιάτα μου και πως μάλιστα τώρα κατάλαβα αρκετά καλά τα νοήματά της.