Le roman d'un tricheur (1936)

Le roman d'un tricheur (1936)

ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΕΝΟΣ ΧΑΡΤΟΚΛΕΠΤΟΥ

Του Sacha Guitry

Το 2007 ήταν αφιερωμένο στην επέτειο των 50 χρόνων του θανάτου του του Sacha Guitry. Έγιναν διάφορες τιμητικές εκδηλώσεις που ήταν αυτονόητες για έναν άνθρωπο αυτού του πνευματικού μεγέθους και της σημαντικής του προσφοράς στην τέχνη και τα γράμματα. Ο Sacha Guitry ήταν Ρωσικής καταγωγής, γεννήθηκε το 1885 στην Αγ. Πετρούπολη, και γαλουχήθηκε σε ένα καλλιτεχνικό περιβάλλον. Από νωρίς βρέθηκε στην Γαλλία όπου συνέγραψε πάνω από 120 θεατρικά έργα. Είχε επαφές με ανθρώπους των γραμμάτων και της τέχνης, μεταξύ αυτών και της Sarah Bernhardt, την οποία θεωρούσε πνευματική του μητέρα.

Συμμετέχοντας κι εγώ στις εκδηλώσεις τιμής αυτού του σπουδαίου ανθρώπου, μετέφρασα τους υπότιτλους τις ταινίας του «Le roman d'un tricheur», της οποίας έγραψε το σενάριο, την σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε ο ίδιος. 

Είναι γεγονός πως ο Sacha Guitry προτιμούσε το θέατρο από τον κινηματογράφο. Όποτε χρειάστηκε όμως να παρουσιάσει έργο του στην οθόνη, έκανε πραγματικά αριστουργήματα. Το παρόν έργο θεωρείται το αριστούργημά του, αν και μερικοί θεωρούν ως καλλίτερό του το «Τα μαργαριτάρια του στέμματος», του 1937.

Η παρούσα ταινία του έχει κάτι από αυτές των βωβών ταινιών. Πράγματι στην ταινία μιλάει σχεδόν ολομόναχος και μιλάει και για λογαριασμό των γυναικών ηθοποιών, όπως συχνά όταν παρακολουθούμε ταινίες του βωβού κινηματογράφου στα αλλοδαπά κανάλια τηλεόρασης, όπου αντί για μεσότιτλους ακούμε έναν αφηγητή να περιγράφει την ταινία και να κάνει ότι ομιλεί για λογαριασμό των ηθοποιών. Με συνεχή flash back, μαθαίνουμε την ιστορία ενός αγοριού, που είναι υποτίθεται είναι ο ίδιος ο αφηγητής, που τον κάνει ο ίδιος ο Sacha Guitry, το οποίο έκλεψε λίγα χρήματα από το ταμείο του μαγαζιού του πατέρα του, για να αγοράσει γκαζές. Ο πατέρας εξοργίστηκε και η τιμωρία που του επέβαλε ήταν να μη φάει δείπνο εκείνο το βράδυ.

Το δείπνο ήταν σούπα από μανιτάρια, τα οποία είχε συλλέξει ένας κωφάλαλος θείος. Η υπόλοιπη πολυπληθείς παθογένεια, 11 άτομα συνολικά, έφαγαν την μανιταρόσουπα, τα μανιτάρια της οποίας όπως απεδείχθη ήταν δηλητηριασμένα! Έντεκα πτώματα έπρεπε να ταφούν ως εκ τούτου. Ο μόνος που την γλύτωσε ήταν ο μικρός και όλο το χωριό έλεγε πως ο νεαρός σώθηκε διότι ήταν κλέφτης!

Ένας μακρινός συγγενής ανέλαβε να τον φροντίσει, αλλά η επιδίωξή του ήτο να φάει τα λεφτά που κληρονόμησε ο μικρός. Κάποια στιγμή το παιδί απηύδησε με το ζευγάρι των συμφεροντολόγων συγγενών, τους εγκατέλειψε χαρίζοντάς τους και τα λεφτά του και ξεκίνησε να κάνει διάφορες δουλειές. Στην αρχή πορτιέρης σε ένα ξενοδοχείο, μετά γκρουμ σε ένα ξενοδοχείο του Παρισιού, και τελικά βρέθηκε στο Μονακό όπου εργάστηκε ως οδηγός ασανσέρ στο καζίνο του Μόντε Κάρλο στην αρχή, για να μεταπηδήσει Κρουπιέρη αργότερα. Έχει ενδιαφέρον το πόσο γλαφυρά μας περιγράφει την Ζωή στο Μόντε Κάρλο και τις συνήθειες των Μονεβάσκων.

Στην αρχή εργάζεται με όρεξη ως κρουπιέρης. Όταν όμως από μία παρεξήγηση έχασε την δουλειά του, απεφάσισε να γίνει κομπιναδόρος χαρτοκλέφτης.

Απόκτησε πολλά χρήματα αλλά κάποια στιγμή, ένεκα κάποιου γεγονότος,  του μπήκε η ιδέα να γίνει τίμιος. Έπαιζε λοιπόν τίμια και όσα κέρδισε με τις απάτες σε επτά χρόνια, τα έχασε σε λίγους μήνες!

Πρόκειται λοιπόν για μία ταινία καλαίσθητη και πρωτότυπη η οποία εντυπωσίασε και τον François Truffaut.