Murders in the Rue Morgue (1932)

Murders in the Rue Morgue (1932)

Έγκλημα στην οδό Μοργκ

 

 

Είδος: Horror, Boris Bela Lougosi

Σκηνοθεσία: Robert Florey

Σενάριο: Robert Florey, εμπνευσμένο από το διήγημα τουEdgar Allan Poe.

Παίζουν:

Sidney Fox = Mlle. Camille L'Espanaye

Bela Lugosi = Dr. Mirakle

Leon Ames = Pierre Dupin (as Leon Waycoff)

Bert Roach = Paul

Betty Ross Clarke = Mme. L'Espanaye

Brandon Hurst = Prefect of Police

Να διορθώσω πρώτα ένα λάθος που ανέφερα σε προηγούμενη ανάρτηση. Στην παρούσα ταινία δεν παίζει το δίδυμο των πρωταγωνιστών ταινιών τρόμου, παρά. μόνο ο Bela Lugosi. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού η ταινία είναι του 1932, πριν δηλαδή από την συνεργασία των δύο πρωταγωνιστών των ταινιών τρόμου.

Το σενάριο είναι εμπνευσμένο από διήγημα του Edgar Allan Poe, αλλά από τις σοβαρές τροποποιήσεις μόνο το γεγονός ότι οι φόνοι διεξήχθηκαν από έναν ουραγκοτάγκο παρέμειναν στο σενάριο. Στην πραγματικότητα ο Edgar Allan Poe δημοσίευσε το 1841 το παρόν διήγημα και εγκαινίασε μια διαφορετική υφή στο αστυνομικό μυθιστόρημα. Εμφανίζεται για πρώτη φορά ο ιδιωτικός ντεντέκτιβ που με την εξυπνάδα του και παρά τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζει ακόμα κι από την επίσημη αστυνομία, καταφέρνει να βρει την λύση του αστυνομικού προβλήματος. Σε αυτό το είδος αστυνομικών ιστοριών διέπρεψε αργότερα η Αγκάθα Κρίστη.

 

 

Η Universal θέλησε φιλμογραφόντας αυτή τη ιστορία να σημειώσει εισπρακτική επιτυχία και η εισπρακτική επιτυχία δεν θα εξασφαλιζόταν μέσω ιστοριών με ντετέκτιβ αλλά με αυτό που ήταν τότε στη μόδα. Ταινίες τρόμου και φρίκης!

Ο πρωταγωνιστής Bela Lugosi είχε επιτυχημένη προϋπηρεσία στον τομέα αυτό και το όνομα Edgar Allan Poe συνηγορούσε για τέτοιου είδους ταινίες.

Για όποιον ενδιαφέρεται το βιβλίο «Το έγκλημα της οδού Μοργκ» έχει κυκλοφορήσει και στα Ελληνικά.

 

 

Στο σενάριο μας παρουσιάζεται ο παρανοϊκός Δρ Μιράκλ να είναι κάτοχος ενός ουρακοτάγκου και να θέλει να αποδείξει την συγγένεια που υπάρχει ανάμεσα στους πιθήκους και τον άνθρωπο. Για να καταφέρει να το αποδείξει αυτό καταφεύγει σε αποτρόπαια πειράματα. Απαγάγει νεαρές γυναίκες, τις κρατά αλυσοδεμένες και τους μεταγγίζει το αίμα του πιθήκου.

 

 

Τα δυστυχή θύματα δεν επιβιώνουν από αυτά τα τρελά πειράματα. αλλά ο Δρ Μιράκλ το αποδίδει στον ανέντιμο βίο που διήγαγαν τα θύματα και τις πετά στο ποτάμι.

Για να κερδίσει κάποια χρήματα ο Δρ Μιράκλ, εμφανίζεται σε πανηγύρια όπου εντός μιας σκηνής επιδεικνύει τον ουραγκοτάγκο του. Το σόου αυτό θα επισκεφτεί ένας φοιτητής της ιατρικής, ο Πιερ, (Leon Ames), συνοδευόμενος από την κοπέλα του, (Sidney Fox). Είναι φανερό ότι ο ουραγκοτάγκος ερωτεύεται την κοπέλα. της αρπάζει το καπέλο και ο Δρ Μιράκλ προθυμοποιείται να αποκαταστήσει τη ζημιά, ζητώντας την διεύθυνση της κοπέλας. Είναι φανερό ότι η κοπέλα έχει μπει στο στόχαστρο του παρανοϊκού δόκτορα. Οι νέοι αρνούνται κάθε αποζημιώσει αλλά ο δόκτωρ βάζει τον βοηθό του να παρακολουθήσει την κοπέλα. Εντωμεταξύ ο νεαρός φοιτητής, παίζοντας το ρόλο του ντετέκτιβ του αρχικού διηγήματος, δωροδοκεί τον φύλακα του νεκροτομείου για να του επιτρέψει να κάνει έρευνα στα πτώματα των θυμάτων του άγνωστου μέχρι στιγμής μανιακού δολοφόνου. Εκεί παρατηρεί κάτι περίεργα στίγματα στο αίμα των θυμάτων. Εντωμεταξύ η κοπέλα πέφτει θύμα απαγωγής!

 

Περισσότερα δεν αξίζει τον κόπο να αναφέρουμε, διότι όποιος βρήκε μέχρι τώρα ενδιαφέρουσα την υπόθεση, μπορεί να παρακολουθήσει το έργο.
Εληνικοί υπότιτλοι μεταφρασμένοι από εμένα.

 

Black Friday (1940)

Τα Αινίγματα Ενός Άλλου

 

 

Σκηνοθσία: Arthur Lubin

Σενάριο: Curt Siodmak, Eric Taylor

Παίζουν: Boris Karloff, Bela Lugosi, Stanley Ridges

Εννινικοί υπότιτλοι από εμένα

Φτηνή παραγωγή με τους Boris Karloff, Bela Lugosi, σε σκηνοθεσία Arthur Lubin.

Το σενάριο είναι αρκετά εμπνευσμένο από... Φρανκενστάιν.

Ο Boris Karloff υποδύεται τον γιατρό Ernest Sovac και ο Bela Lugosi τον καθηγητή Αγγλικής λογοτεχνίας George Kingsley. Ο Ernest Sovac έχει καταδικαστεί σε θάνατο στην ηλεκτρική καρέκλα για την δολοφονία του φίλου του, καθηγητή George Kingsley.

 

 

Πηγαίνοντας προς τον τόπο εκτέλεσής του ο γιατρός παραδίδει σε δημοσιογράφο χειρόγραφα που εξηγεί πως συνέβησαν όλα. Μαθαίνουμε λοιπόν ότι ο καθηγητής τραυματίστηκε βαριά από αυτοκίνητο που οδηγούσε ο γκάνγκστερ Ρεντ Κάνυον. Τον γκάνγκστερ κατεδίωκαν και πυροβόλησαν άνθρωποι τις συμμορίας του. Οι δύο άνδρες, βαριά τραυματισμένοι δεν είχαν ελπίδα να ζήσουν. Τότε ο γιατρός, για να σώσει τουλάχιστον τον φίλο του, προέβη σε μεταμόσχευση τμημάτων του εγκεφάλου του γκάνγκστερ ο οποίος δεν είχε καμία πιθανότητα να ζήσει έτσι κι αλλιώς. Στη συνέχεια ο γιατρός διαβάζει στις εφημερίδες ότι ο γκάνγκστερ είχε κρύψει μισό εκατομμύριο δολάρια και κανένας δεν γνώριζε την τύχη των χρημάτων αυτών. Ο πειρασμός για τον γιατρό να βάλει στο χέρι τα λεφτά και να μπορέσει έτσι να συνεχίσει τα πειράματά του ήταν μεγάλος. Προβοκάριζε διακριτικά τον φίλο του ώστε να του αναμοχλεύσει μνήμες απ

 

 

Το πρώτο το καταφέρνει τελικά, αλλά ο καθηγητής, ως Ρεντ Κάνιον πλέων, έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Επιδίδεται σε φόνους! Ακόμα και μέλος της οικογένειάς του προσπαθεί να δολοφονήσει και ο γιατρός για να το αποτρέψει αυτό αναγκάζεται να τον χτυπήσει θανασιμα. Έτσι επήλθε και η εις θάνατο καταδίκη του.

The Black Cat (1934)

The Black Cat (1934)

Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ

 

 

Σκηνοθεσία: Edgar G. Ulmer

ΣενάριοEdgar G. Ulmer

Παίζουν: Boris Karloff, Bela Lugosi, David Manners

Στο έργο αυτό του 1932, συνεργάζονται στην πρώτη από τις 8 ταινίες που θα γυρίσουν μαζί οι δύο αστέρες ταινιών τρόμου εκείνης της εποχής. Ο Boris Karloff και ο Bela Lugosi.

 

 

Η ταινία για διαφημιστικούς λόγους εμφανίζεται ότι είναι από σενάριο του Εντγκαρ Αλαν Πόε! Αυτό είναι απάτη! Μόνο το ύφος της υπόθεσης ταιριάζει με τις νουβέλες του Εντγκαρ Αλαν Πόε. Η υπόθεση αφορά δύο επιζήσαντες του Α’ παγκοσμίου πολέμου, ενώ ο Εντγκαρ Αλαν Πόε είναι πολύ προγενέστερος. .Όχι όμως να νομίσουμε ότι λόγο της απάτης αυτής η ταινία δεν αξίζει. Το αντίθετο. Δεν έχει μόνο περιληφθεί στις «15 καλύτερες ταινίες τρόμου που δεν είδατε ποτέ», του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, αλλά κοσμεί και διάφορες λίστες ως μία εκ των καλλιτέρων ταινιών στην ιστορία του κινηματογράφου, καθώς και το βιβλίο: «1001 ταινίες που πρέπει... κτλ.»!

 

 

Αξιοσημείωτο είναι ότι για πρώτη φορά κάνουνε την εμφάνισή τους θέματα που αναφέρονται στον σατανισμό! Από καιρό είχαμε ασχοληθεί με βρικόλακες, φαντάσματα, ψυχοπαθείς δολοφόνους, κλπ. Με σατανιστές όμως, είναι η πρώτη φορά!
Ένα ζευγάρι αθώων, γίνεται μάρτυρας απίστευτων φρικαλεοτήτων. Πρόκειται για ένα ζευγάρι Αμερικανών νεόνυμφων που ταξιδεύει στην Ουγγαρία. Στο κουπέ στο τραίνο τους, παρακαλούνται να ανεχθούν για λίγο έναν υπεράριθμο επιβάτη. (Bela Lugosi) . Αυτός τους πείθει να αποβιβαστούν μαζί του και να συνεχίσουν το ταξίδι τους διαφορετικά. Καθοδόν όμως η κοπέλα τραυματίζεται σε αυτοκινητιστικό ατύχημα και μεταφέρεται αναίσθητη στον πύργο του αρχιτέκτονα Γιαλμάρ Πέλτσιγκ (Boris Karloff),  ο οποίος φέρεται να έχτισε τον πύργο του επάνω σε νεκροταφείο εκτελεσθέντων του 1^ου πολέμου. Εκτελεσθέντες που έπεσαν θύμα προδοσίας του Boris Karloff.  Ο Bela Lugosi  που είναι ένας από τους επιζήσαντες της σφαγής, επιδιώκει εκδίκηση. Πίσω από την φαινομενική ευγένεια των ανδρών που επιδίδονται στο σκάκι, υποβόσκει άκρατο μίσος.

 

 Τελικά αποδεικνύεται ότι ο αρχιτέκτονας είναι ιερέας του σατανά, νεκρόφιλος και λοιπά ευγενικά αξιώματα. Πρέπει να έχει κανένας γερό στομάχι για να αντέξει να δει τα όσα διαδραματίζονται σε αυτήν την ταινία.

Bela Lugosi - Boris Karloff

Θα ασχοληθούμε με τα ιερά τέρατα τις χρυσής περιόδου του σινεμά του τρόμου (1930-1940), Bela Lugosi και Boris Karloff.

 

Bela Lugosi

 

Γεννήθηκε στην Ουγγαρία το 1832 και πέθανε το 1956. Το 1920 μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Τα πρώτα χρόνια εμφανίζεται ως ηθοποιός του βωβού κινηματογράφου και εφτά χρόνια αργότερα στο Μπρότγουεϊ εμφανίζεται ως «Κόμης Δράκουλα» κατά την μεταφορά του μυθιστορήματος του Μπραμ Στόκερ στην σκηνή. Η επιτυχία του ήταν μεγάλη έτσι όταν ο Τοντ Μπράουνινγκ μετέφερε το έργο στον κινηματογράφο το 1931 με τον τίτλο «ΔΡΑΚΟΥΛΑ», να του αναθέσει τον ομώνυμο πρωταγωνιστικό ρόλο. Αυτόματα η καριέρα του απογειώθηκε και δημιούργησε τον τύπο του «Γόη Βαμπίρ». Αργότερα τον μιμήθηκαν και άλλοι όπως ο μέγας Κρίστοφερ .Λη.

Ο μύθος αυτός του απόκοσμου και κακού και μυστηριώδους τον συνόδευε σε όλη του την καριέρα με αποτέλεσμα να γυρίσει αρκετές ταινίες, πετυχημένες ή όχι με θέμα τον τρόμο.

Πέθανε στο σπίτι του στο Λος Άντζελες από καρδιακό επεισόδιο στις 16 Αυγούστου του 1956. Τον κηδεύσαν φορώντας του την μπέρτα του «Κόμη Δράκουλα»!

 

Boris Karloff

Γεννήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 1887 στο Λονδίνο και πέθανε στις 2 Φεβρουαρίου 1969 στο Midhurst, Sussex της Αγγλίας Το πραγματικό του όνομα ήταν William Henry Prat, αλλά το άλλαξε σε Μπόρις Κάρλοφ για επαγγελματικούς λόγους και για να προστατέψει την οικογένειά του από τυχόν διασυρμό. Όλα του τα αδέλφια κατείχαν σημαντικές θέσεις στο Φόρεϊν Όφις. Το 1919 και αφού είχε διαλέξει το επάγγελμα του ηθοποιού μετανάστευσε στον Καναδά.

Κάποτε ο Κάρλοφ τράβηξε για το Χόλυγουντ όπου δούλεψε σποραδικά σε μερικές ταινίες, όχι όμως αρκετές για να του εξασφαλίσουν τα προς το ζειν. Αναγκάστηκε λοιπόν να δουλέψει ως εργάτης υπονόμων, οδηγός φορτηγών, κ.α.

Κατόπιν έπαιξε σε αρκετές ταινίες, η καριέρα του όμως ως σταρ ξεκίνησε με την εμφάνισή του στο ρόλο του τέρατος του Φραγκεστάιν, κατά την μεταφορά στην οθόνη της νουβέλας της Mary Shelley. Στην αρχή είχαν προταθεί άλλοι, μεταξύ αυτών και ο Μπέλα Λουγκόσι, ό οποίος όμως αρνήθηκε τον ρόλο διότι θεώρησε ότι το τέρας δεν ήταν πολύ ομιλητικό .Τελικά ο ρόλος δόθηκε στον άγνωστο μέχρι τότε Κάρλοφ για να τον κάνει αστέρι σε  είδος ταινιών τρόμου. Πολλά οφείλει ο Κάρλοφ στον μακιγιέρ Jack Pierce (Γιάννης Πίκουλας) που με το ταλέντο του, του πρόσφερε ένα ιδιόμορφο και απόκοσμο πρόσωπο με το οποίο έγινε διάσημος. Αν και μόνο σε τρεις ταινίες έπαιξε ο Κάρλοφ το τέρας του Φραγκεστάιν, η φήμη του ρόλου αυτού τον ακλούθησε μέχρι τέλος. Όλες οι ταινίες που έπαιξε είχαν θέμα τον τρόμο και το μυστήριο.

Σε αντίθεση με τους ρόλους που έπαιζε, στην καθημερινή του ζωή ο Κάρλοφ ήταν ευγενική φυσιογνωμία και κύριος. Μετείχε δε σε πολλές φιλανθρωπικές εκδηλώσεις.

O Boris Karloff πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο εξοχικό του σπίτι στην πατρίδα του. Πέθανε σε ηλικία 81 ετών, υποκύπτοντας σε ασθένειες που τον βασάνιζαν από καιρό.

Οι δύο αυτοί ηθοποιοί, Bela Lugosi και Boris Karloff, που θριάμβεψαν σε ρόλους τεράτων την χρυσή  περίοδο των ταινιών τρόμου, όχι μόνο δεν υπήρξαν ανταγωνιστές αλλά συνεργάστηκαν σε αρκετές καλές ή και όχι ταινίες. Βέβαια η συνεργασία τους αυτή ήταν καθαρά επαγγελματική και ποτέ δεν συνδέθηκαν δια φιλίας. Ψάχνοντας κάποια συγκεκριμένη ταινία του Bela Lugosi αναγκάστηκα να αγοράσω μια ολόκληρη συλλογή ταινιών που πρωταγωνιστεί το δίδυμο Bela Lugosi και Boris Karloff. Τελικά μια και είχα αυτά τα DVD, αποφάσισα να κάνω και τους υπότιτλούς. Τις ταινίες αυτές θα σας παρουσιάσω προσεχώς.  Είναι οι εξής:

·       The Black Cat (1934)

·       Black Friday (1940)

·       Murders in the Rue Morgue (1932)

·       The Raven (1935)

·       The Invisible Ray (1936)

Around the World in Eighty Days (1956)

Around the World in Eighty Days (1956)

Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 Ημέρες

 

Σκηνοθεσία: Michael Anderson

Σενάριο: James Poe, John Farrow

Από το μυθιστόρημα του Jules Verne

Παίζουν: David Niven, Cantinflas and Finlay Currie, Shirley MacLaine και άλλοι.

Το ότι η ταινία «Around the World in Eighty Days» του 1956 ήταν η πρώτη ταινία γυρισμένη σε «TOD A O» αλλά στην χώρα μας δεν υπήρχε ακόμη κινηματογράφος με δυνατότητα προβολής ταινιών τέτοιας τεχνολογίας (ο Απόλλων δεν είχε αρχίσει ακόμη) δεν μας εμπόδισε να παρακολουθήσουμε αυτή την ταινία. Ο λόγος ήταν ότι οι ταινίες αυτές τυπώνονταν και σε κλασικό σχήμα cinemascope των 35mm και όταν τα δικαιώματα των κινηματογράφων με τον πρωτοποριακό εξοπλισμό έληγαν ακολουθούσαν οι κινηματογράφοι με τον συμβατικό εξοπλισμό. Οι τηλεοράσεις μάλιστα (όπου υπήρχαν). προτιμούσαν πάντοτε τα 35mm διότι με τον πρωτόγονο τρόπου που δούλευαν αυτό το μέγεθος τους βόλευε. Πρόβαλαν δηλαδή την ταινία σε μια οθόνη, απέναντι έστηναν μια κάμερα σε τρίποδο και γινόταν αυτόματα και το Pan and Scan!
Αλλά ας γυρίσουμε στα του έργου. Εμείς που γνωρίσαμε τον Ιούλιο Βερν από τα θρυλικά «Κλασικά Εικονογραφημένα», επιτυχημένο θωρούσαμε το έργο που το σενάριό του δεν απομακρυνόταν πολύ από το κείμενο του περιοδικού. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν απογοητευτήκαμε καθόλου. Ο David Niven στο ρόλο του Βικτοριανού αυστηρού τζέντλεμαν ήταν εξαιρετικός.

 

Ο υπηρέτης του ήταν διαφοροποιημένος προς το κωμικότερο, αλλά αυτό δεν ενόχλησε καθόλου. Τον καταπληκτικό Παρσπατού έπαιζε ο Λατινοαμερικανός ηθοποιός και ταυρομάχος Cantinflas.

 

Ο Cantinflas ήταν πασίγνωστος και δημοφιλέστατος στην πατρίδα του. Για να δεχθεί να συμμετάσχει στην ταινία, απέτισε το όνομά του να μπει σε περίοπτη θέση, πράγμα που έγινε αποδεκτό. Ξεφεύγοντας μάλιστα το σενάριο από το μυθιστόρημα, μας παρουσιάζει τον Πασπαρτού να συμμετέχει κατά λάθος σε ταυρομαχία στην Ισπανία, πράγμα που δεν ανταποκρίνεται στο μυθιστόρημα, προσδίδει όμως νότες κωμικού και ευθυμίας στην όλη υπόθεση. Εξαιρετική και η Shirley MacLaine σε μια από τις πρώτες κινηματογραφικές εμφανίσεις της στον ρόλο της Ινδής πριγκίπισσας Aouda, την οποία ο David Niven θα σώσει από την πυρά!

 

Στο έργο αυτό πρωτοεμφανίζεται η μόδα των guest star. Διάσημοι δηλαδή ηθοποιοί εμφανίζονται για λίγο χωρίς να λένε τίποτε. Παρακολουθούμε λοιπόν τον Φρεναντέλ, τον Φρανκ Σινάτρα, Την Μάρλεν Ντίτριχ και άλλους. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η εισαγωγή όπου για να τονιστεί η προφητική φαντασία του Ιουλίου Βερν σε σχέση με την τότε πρόοδο, μας παρουσιάζεται μεγάλο μέρος της ταινίας του Μελιές: «Από τη γη στη Σελήνη».

 

Πολλά γέλια προκαλεί η αφελής παρουσίαση για τον τρόπο που επέστρεψαν οι κοσμοναύτες στην γη!
Ο σκηνοθέτης Michael Anderson θεωρείτο από τα κακά παιδιά του Χόλυγουντ. Κατάφερε να πάρει όμως το Όσκαρ, υποσκελίζοντας σημαντικούς ανταγωνιστές, όπως τις ταινίες Ο Γίγας, Ο Βασιλιάς κι εγώ, Η Βίβλος(από το γνωστό μπεστ-σέλερ), κ.α.

The thrill of it all (1963)

The thrill of it all (1963)

Ο κύριος, η κυρία και ο φίλος

 

 

Σκηνοθεσία: Norman Jewison

Σενάριο: Carl Reiner, Larry Gelbart

Παίζουν: Doris Day, James Garner και Arlene Francis

Ελληνικοί υπότιτλοι σε ξεχσωριστό αρχείο μεταφρασμένοι από εμένα.

Την δεκαετία του 60, ήταν αρκετές οι κωμωδίες με την Doris Day στο ρόλο της αφελούς μεσοαστής νοικοκυράς.

Μία από τις πιο αστείες ήταν και αυτή: «The thrill of it all» ή με τον ευρηματικό ελληνικό τίτλο: «Ο κύριος, η κυρία και ο φίλος»! Τον γυναικολόγο σύζυγό της υποδυόταν ο James Gar.

 

θα μπορούσε όμως να είναι ο Ροκ Χάτσον που έχει επίσης πρωταγωνιστήσει στο πλευρό της. Αξιολάτρευτη είναι η εμφάνιση των δύο μικρών παιδιών που υποδύονται τα παιδιά τους.

 

 

Έχουν κυκλοφορήσει αρκετές από αυτές τις ταινίες της σε DVD, όχι όμως η συγκεκριμένη ταινία η οποία έχει νομίζω παιχθεί στην τηλεόραση. Ανάλαβα λοιπόν να καλύψω το κενό υποτίτλων. Θα τους βρείτε εδώ: http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3890307/the-thrill-of-it-all-el.

Για την υπόθεση να πούμε τα εξής:
Η Ντόρις μάταια πολεμάει να λούσει τα παιδιά της με το συνηθισμένο σαπούνι. Στο τέλος τα καταφέρνει όταν χρησιμοποιεί ένα νέο σαπούνι που αγόρασε συμπτωματικά. Το βράδυ συμπτωματικά είναι προσκεκλημένη με τον άνδρα της για δείπνο στο σπίτι των εργοστασιαρχών του συγκεκριμένου σαπουνιού. Οι άνθρωποι αυτοί παρακολουθούν με απογοήτευση στην τηλεόραση μία στάρλετ που προσπαθεί να διαφημίσει το προϊόν τους. Ακούγοντας η Doris το όνομα του σαπουνιού λέει αφελώς: «Το σαπούνι αυτό μου έσωσε σήμερα τη ζωή!»Αυτό ήταν! Οι εργοστασιάρχες βρίσκουν την ατάκα της αυθόρμητη, ειλικρινή και πολύ φυσική. Της προτείνουν δε να εμφανιστεί επ‘ αμοιβή στην τηλεόραση και να πει το ίδιο ακριβός πράμα. Τελικά την πείθουν και αυτή παρ όλες τις αρχικές γκάφες της, εξελίσσεται σε αστέρι διαφημίστρια πρώτου μεγέθους!

 

 

Η ζωή τους αλλάζει και ο άνδρας της δεν είναι καθόλου ευχαριστημένος με την κατάσταση αυτή. Από κει και πέρα συμβαίνουν διάφορες ξεκαρδιστικές καταστάσεις που θέτουν σε κίνδυνο την αρμονική συμβίωση του ζεύγους.

Στο τέλος όλα όμως διευθετούνται.

Woodstock (1970)

Woodstock (1970)

 

Σα συνεισφορά μου στην επέτειο του θρυλικού Woodstock πριν από μερικούς μήνες, έφτιαξα τους Ελληνικούς υπότιτλους της ομώνυμης την ταινίας-ντοκιμαντέρ του 1970. Έτσι εκτός από τα ανυπέρβλητα solo των Τζίμη Χέντριξ, Σαντάνα, κλπ, θα έχετε την ευκαιρία να ακούσετε τις Αμερικανιές του παρουσιαστή στα ενδιάμεσα και προπάντων από τις διάφορες συνεντεύξεις να διαμορφώσετε κάποια εικόνα για την εποχή εκείνη και τους νέους της. Τονίζω ότι αυτά που ακούγονται δεν είναι απλά Αργκό αλλά Αμερικάνικη Αργκό, εμπλουτισμένη με Αφροαμερικάνικες εκφράσεις που τότε μπορεί να ήτανε στη μόδα, σήμερα όμως είναι σίγουρο ότι αρκετοί καθώς πρέπει Αμερικανοί δεν θα τις καταλάβαιναν. Μην έχετε λοιπόν υπερβολικές απαιτήσεις ως προς την μετάφραση.

Η ταινία είναι ένα ντοκιμαντέρ, γι αυτό καλλίτερα να αναφερθούμε στα της εποχής.
Όταν σε άλλο νήμα γράφηκαν διάφορα εν είδη μνημόσυνου για την επέτειο του Woodstock, έγραψα κι εγώ την γνώμη μου η οποία φαίνεται ότι δεν άρεσε σε ορισμένους και προτίμησαν να μην εκφράσουν ανοιχτά τη διαφωνία τους, ίσως από σεβασμό προς την ηλικία μου. Λοιπόν, θα επαναλάβω και πάλι τα λόγια που είπε πρόσφατα ‘ένας από τους τότε συμμετέχοντες:
Όταν διαπίστωσε το κατεστημένο τη διείσδυση που είχαν τα ναρκωτικά στο κίνημά μας, τότε δεν ανησύχησε καθόλου γι αυτό.

 
Καλά είναι και τα μνημόσυνα, αλλά αν δεν τονίζουμε τα λάθη που έγιναν τότε, υπάρχει φόβος η νέα γενιά να τα επαναλάβει!
Στην Ελλάδα, επειδή ήμασταν καταπιεσμένοι λόγο Χούντας, βλέπαμε με συμπάθια οποιοδήποτε κίνημα ήταν υπέρ της ελευθερία και της ειρήνης, ενάντια στην καταπίεση και τον καταναλωτισμό. Ιδίως δε αν η μουσική που το συνόδευε εξόργιζε τους καραβανάδες. Βέβαια στην χώρα μας αυτοί που το έπαιζαν Χίπις, ήταν συνήθως νέοι που κατά την διάρκεια της ημέρας δούλευαν γραβατωμάνοι σε πολυεθνικές εταιρίες, ή μπορεί και να μη δούλευαν και να τους ζούσε ο μπαμπάς, το δε βράδυ φόραγαν μια πολύχρωμη πουκαμίσα, ανακάτευαν τα μαλλιά τους, έπαιρναν μια κιθάρα που κατά κανόνα δεν ήξεραν να την παίξουν και βγαίνανε έξω να το παίξουνε Χίπις .Στο εξωτερικό όμως και ιδίως στην Αμερική ήταν τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Ο Χιπισμός ήτανε τρόπος ζωής. Ομάδες Χίπις με σακουλάκια σπόρων στο χέρι καλλιεργούσαν τα απαραίτητα σε διάφορα ξέφωτα του δάσους. Ζούσαν σε κοινόβια όπου όλα τα παιδιά αποκαλούσαν όλους τους άνδρες του κοινόβιου μπαμπά. Αυτό, γιατί υπέθεταν ότι κάποιος από όλους αυτούς τους άνδρες θα ηταν ο μπαμπάς τους!. Εκτός από τους ενεργούς Χίπις υπήρχαν και οι συμπαθούντες που ζούσαν συμβατική ζωή αλλά μακάριζαν όσους είχαν το θάρρος και τη δύναμη να ζουν έτσι. Στη Γερμανία κάποιος μου έλεγε ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι ανώτεροι από μαρξιστές, διότι έχοντας κοινοκτημοσύνη ακόμη και στις γυναίκες, καταπολέμησαν αυτό το κτητικό ΜΟΥ. Η γυναίκα ΜΟΥ και άλλες μικροαστικές συνήθειες!!!

 

Ναρκωτικά Χριστιανισμός και επανάσταση, ένας αχταρμάς. Τώρα μπορεί να ακουγόταν η λέξη επανάσταση, αλλά τελείως αφηρημένα. Δεν προκύπτει από πουθενά ότι ήταν εναντίων του καπιταλισμού και υπέρ άλλων λύσεων. Όσο για τον αντικαταναλωτισμό τους και αυτός είχε κάποια όρια. Οι υπέροχοι ήχοι που ακούγονταν από τους βιρτουόζους της ηλεκτρικής κιθάρας, ήταν αποτέλεσμα επεξεργασίας από πανάκριβα ηλεκτρονικά μηχανήματα. Πατούσε ο Χ καλλιτέχνης διαρκώς την χορδή της κιθάρας και τα ηλεκτρονικά μηχανήματα μας παρήγαγαν ένα διαστημικό ήχο που ενθουσίαζε στο έπακρο τους συγκεντρωμένους. Ένας κανταδόρος της γειτονιάς μπορεί να είχε περισσότερο ταλέντο, δεν μπορούσε να κάνει όμως πολλά πράγματα μα μια κλασική κιθάρα.

Αυτά για την ώρα και αν με πολύτσαντίσετ, θα γράψω τίποτα και για... τον «Γαλλικό Μάη».