Πέμπτη 28 Μαΐου 2020

Our Hospitality 1923


Our Hospitality 1923
Η Φιλοξενία μας


Σκηνοθεσία: John G, Buster Keaton
Συγγραφείς: Jean C. Havez, Clyde Bruckman
Είδος: Comedy, Romance, Thriller
Διάρκεια: 1h 5min
Παίζουν:
Buster Keaton = Willie McKay, 21 ετών, Natalie Talmadge = Virginia Canfield
Joe Roberts = Joseph Canfield, Francis X. Bushman Jr. = Canfield's (1ος γιος)
Monte Collins = The Parson, Craig Ward = Canfield's 2nd Son
Μεσότιτλοι: savas23


Αμερικανικός Νότος, 1830. Οι οικογένειες των Μακ Κέι και Κάνφιλντ διατηρούν μια βεντέτα από το 1810 όταν ο Τζον Μακ Κέι σκοτώθηκε σε μονομαχία έξω από το σπίτι του. Η γυναίκα του, για να προφυλάξει το νεογνό γιό τους, τον φυγαδεύει στη Νέα Υόρκη για να μεγαλώσει με τη θεία του. Εκεί ο νεαρός Γουίλι Μακ Κέι μεγαλώνει χωρίς να γνωρίζει τίποτα για τη βεντέτα. Ενήλικος πια αποφασίζει να εγκαταλείψει τη Νέα Υόρκη για το βγενέθλιο τόπο του ονειρευόμενος μια ήσυχη αγροτική ζωή στις φυτείες της οικογένειάς του. Στο τρένο γνωρίζει τη Βιρτζίνια, με την οποία δημιουργεί μια δυνατή σχέση φιλίας κατά τη διάρκεια ενός επεισοδιακού ταξιδιού.


Με το που φτάνουν στον προορισμό τους, η Βιρτζίνια τον καλεί σε δείπνο στο πατρικό της για να ανακαλύψει ότι είναι κόρη των Κάνφιλντ και ότι υπάρχει φονική βεντέτα εναντίον του. Στηριζόμενος στη νότια «φιλοξενία» του τίτλου, που αποτρέπει οποιαδήποτε βίαια πράξη στο εσωτερικό του σπιτιού, ο Μακ Κέι προσπαθεί πάση θυσία να μην βγει από το σπίτι…



THREE AGES 1923


THREE AGES 1923
ΤΡΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΠΟΧΕΣ


Σκηνοθεσία: Edward F. Cline, Buster Keaton
Συγγραφείς: : Clyde Bruckman, Joseph A. Mitchell
Παίζουν:
Buster Keaton = The Boy, Margaret Leahy = Το κορίτσι
Wallace Beery = Ο κακός, Joe Roberts          Joe = Ο πατέρας του κοριτσιού
Lillian Lawrence = Η μητέρα του κοριτσιού
Είδος: Comedy
Διάρκεια: 1h 3min
Μεσότιτλοι: Paris-ps



Το ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΠΟΧΕΣ είναι μια ασπρόμαυρη αμερικανική βωβή κωμική ταινία του 1923, με πρωταγωνιστή τον κωμικό Buster Keaton και τον Wallace Beery. Είναι η πρώτη ταινία του Buster Keaton που έγραψε, σκηνοθέτησε, παρήγαγε και πρωταγωνίστησε (σε αντίθεση με το The Saphead 1920, στο οποίο μόνο συμμετείχε. Η ταινία αυτή δομήθηκε σαν τρεις ταινίες μικρού μήκους. Η δομή της λειτούργησε επίσης ως σάτιρα της ταινίας Intolerance 1916 του D. W. Griffith. Η ταινία γυρίστηκε με αυτόν τον τρόπο ως ένα είδος ασφάλισης για το στούντιο. Ενώ ο Keaton ήταν αποδεδειγμένα επιτυχημένος στις ταινίες μικρού μήκους, δεν είχε ακόμη αναδειχθεί ως αστέρι ταινιών μεγάλου μήκους. Αν το εγχείρημα αποτύχανε, η ταινία θα είχε χωριστεί σε τρεις ταινίες μικρού μήκους, καθεμία από τις οποίες καλύπτει μία από τις «Εποχές».


Τρία επεισόδια σε τρεις διαφορετικές ιστορικές περιόδου: Προϊστορικοί χρόνοι, Αρχαία Ρώμη και Σύγχρονοι χρόνοι, θέλουν να αποδείξουν το θέμα ότι η αγάπη του άνδρα για τη γυναίκα δεν έχει αλλάξει σημαντικά στην ιστορία. Και στις τρεις εποχές, οι χαρακτήρες που έπαιξαν ο μικρός και ελαφρύς Buster Keaton και ο όμορφος Wallace Beery, είναι ο ανταγωνισμός για να κερδίσουν την προσοχή της ίδιας γυναίκας, που έπαιξε η Margaret Leahy. Σε κάθε ιστορική εποχή ο Keaton με τον χαρακτήρα του αποσπά την προσοχή της αγαπημένης του και τελικά την κερδίζει.



La Souriante Madame Beudet 1923

La Souriante Madame Beudet 1923

Η χαμογελαστή κυρία Μπεντέ





ΣκηνοθεσίαGermaine Dulac
Με τουςGermaine Dermoz, Alexandre Arquillière, Jean d'Yd κλπ.
Μετάφραση μεσοτίτλων: Γιάννης από Ανάβυσσο


Η Γαλλίδα σκηνοθέτης Germaine Dermoz (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Germaine Saisset-Schneider), σκηνοθέτιδας και όχι μόνοΚριτικός, θεωρητικός του κινηματογράφου με συνεγράφη πολλών δοκιμίων τάχτηκε κατά του μυθιστορηματικού κινηματογράφου και υποστήριξε πως η νέα αυτή μορφή τέχνης δίδει ευκαιρίες σε άντρες και γυναίκες να εκφράσουν με νέο τρόπον τις διαφορετικές τους απόψεις. Ένθερμη υποστηρίκτρια της κινηματογραφικής πρωτοπορίας (avant-garde), με παραγωγή υπέρ ρεαλιστικών ταινιών.. Επίσης θεωρείται μεγάλη φεμινίστρια. Ως αντιπροσωπευτική ταινία της σ’ αυτό τον τομέα θεωρείται η: La Souriante Madame Beudet. Στην μικρού μήκους αυτή ταινία μας περιγράφει την ζωή στην επαρχία της κας Μπεντέ η οποία νοιώθει καταπιεσμένη λόγο του αποτυχημένου γάμου της. Πράγματι, δεν υπάρχουν κοινά ενδιαφέροντα με τον έμπορο μικροαστό σύζυγο. Αυτός θέλει να διασκεδάζει με θέατρο και άλλα θεάματα, την κοροϊδεύει δε για τα δικά της ενδιαφέροντα που είναι το πιάνο, ο Σοπέν, κτλ. Χρησιμοποιεί δε μια αστεία κατ αυτόν σκηνή όταν θέλει να δείξει το πόσο απελπισμένος είναι με τη γυναίκα του όταν δεν του κάνει τα χατίρια. Έχει ένα άδειο πιστόλι στο συρτάρι του γραφείου του, το βάζει στον κρόταφό του και δήθεν αυτοκτονεί! Απελπισμένη με την ζωή της η κα Μπεντέ και αποκτώντας εμμονές, αποφασίζει ότι ο μόνος τρόπος για να αλλάξει η ζωή της είναι να πεθάνει  ο ανυπόφορος σύζυγος. Θέλει λοιπόν να εκμεταλλευτή τη συνηθείας που έχει να κάνει αστεία με το πιστόλι του και του το γεμίζει με σφαίρα ελπίζοντας πως αυτός θα αυτοπυροβοληθεί! Η τύχη όμως τα φέρνει αλλιώς τα πράγματα. Αυτή τη φορά ο σύζυγος αλλάζει το σενάριο και πυροβολεί  την γυναίκα του! Αυτή γνωρίζοντας την αλήθεια προλαβαίνει να προφυλαχτεί και να γλυτώσει. Απέτυχε όμως να μεταδώσει στο σύζυγο την πράξη την οποία επεδίωκε λόγο της απελπισίας της. Εκείνος πάλι παρεξήγησε την όλη κατάσταση. Νόμισε πως η γυναίκα του ήθελε να αυτοκτονήσει, γι αυτό είχε οπλίσει το πιστόλι. Έντρομος και γεμάτος τρυφερότητα της ζητά να αναλογιστεί τι πήγε να κάνει και πως αν πετύχαινε η πράξη της θα πέθαινε κι αυτός διότι δεν θα μπορούσε να ζήσει μόνος.
 Και η ρουτινιάρικη ζωή στην επαρχία συνεχίζεται...
Στο σημείο εδώ να κάνω κι εγώ την κριτική μου και ας φανώ αιρετικός. Δεν έχω τίποτα εναντίων των χειραφετημένων γυναικών αλλά η κα  Μπεντέ όπως μας την παρουσιάζουν, δεν είναι και κανένα παράδειγμα προς μίμηση χειραφετημένης γυναίκας. Η πλήξη της για την μονότονη μικροαστική ζωή της προέρχεται από το ότι δεν είναι τόσο έντονα μικροαστική. Φαντασιώνεται ακριβά αμάξια και διάσημους αστέρες να την περιτριγυρίζουν. Ο δε σύζυγος, μπορεί να μην είναι το τέλειο είδος του προοδευτικού ανδρός και να μην εκτιμά τον Σοπέν, αλλά της προτείνει όπερα και όχι χαμηλής ποιότητας θεάματα. Το πρόβλημα της κας Ντετιέ είναι μάλλον ψυχολογικό ή σωστότερα ψυχιατρικό! Αυτά σύμφωνα με τον χαρακτήρα που της προσδίδουν σεναριογράφος και σκηνοθέτης.

La roué (1923)

La roué (1923)

Ο τροχός



Σκηνοθεσία, Σενάριο: Abel Gance
Παίζουν: Séverin-Mars, Ivy Close and Gabriel de Gravone  και άλλοι.
Είδος: Drama
Διάρκεια: 6h 58min
Μεσότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο


Μετά την εντυπωσιακή σκηνή του Lumière  το 1895, που παρουσιάζει την έλευση ενός τρένου στον σταθμό, η αμέσως μετά εντυπωσιακή σκηνή σχετική με τρένα είναι αυτή του Abel Gance το 1923, όπου ο πρωτοποριακός αυτός σκηνοθέτης μας παρουσιάζει την συντριβή ενός τρένου! Άκρως πετυχημένη η σκηνή αυτή, αν σκεφτούμε και τα πενιχρά μέσα που διαθέτονταν την εποχή εκείνη. Πέραν όμως αυτής της πράγματα εντυπωσιακά σκηνοθετημένης σκηνής πολλοί κριτικοί υποστηρίζουν ότι ακολουθεί ένα απλό μελό. Εγώ είμαι κάθετα αντίθετος με την άποψη αυτή και υποστηρίζω ότι ο Abel Gance πέραν της αριστουργηματικής σκηνοθετικά σκηνής του ατυχήματος τόλμησε κάτι πολύ τολμηρό για την εποχή εκείνη. Έθιξε το ζήτημα της αιμομιξίας, κάτι που ήταν ταμπού εκείνα τα χρόνια. Έστω κι αν πρόκειται για αιμομιξία από μη βιολογικό γονέα. Γονέας δεν είναι μόνο ο βιολογικός, αλλά και αυτός που αναλαμβάνει να αναθρέψει ένα παιδί σαν να είναι δικό του.
Στην περίπτωσή μας ο SISIF εργάζεται στα τρένα. Είναι χήρος και μεγαλώνει μόνος του ένα μικρό παιδί, τον γιο του ELIE. Στο σιδηροδρομικό ατύχημα διασώζεται ένα κοριτσάκι, η ΝΟΡΜΑ, της οποίας η μητέρα σκοτώθηκε στο ατύχημα και από κάτι γράμματα που περιμαζεύτηκαν, φαίνεται η μικρή να μην έχει κανέναν στον κόσμο. Ο SISIF αποφασίζει να κρατήσει το κοριτσάκι. Την βάζει στο ίδιο κρεβάτι με τον γιο του ELIE και το μεγαλώνει σαν να είναι δικό του παιδί. Τα χρόνια όμως περνούν και η μικρή είναι πλέων έφηβη.
Ο SISIF, γνωρίζοντας ότι αυτή δεν είναι πραγματική του κόρη, την ερωτεύεται. Ο SISIF λοιπόν που σημαίνει - όχι τυχαία –Σίσυφος, μας εμφανίζεται ως άλλος ήρωας αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας. Το ότι τελικά τυφλώνεται, μας παραπέμπει στην ιστορία του Οιδίποδα.



Άλλο τραγικό πρόσωπο αυτής της ιστορίας είναι ο νεαρός ELIE, ο οποίος ενώ μέχρι τότε έχει μια παθολογική αγάπη προς την υποτιθέμενη αδελφή του, όταν μαθαίνει την αλήθεια, η αδελφική και τρυφερή αγάπη μετατρέπεται σε έρωτα και τον πατέρα του τον βλέπει ως αντίζηλο. Αυτό το αίσθημα δεν είναι πρωτόγνωρο. Πολλοί πατέρες και αδελφοί, τον λανθάνοντα έρωτα προς τη κόρη τον εκφράζουν με πατρική-αδελφική αγάπη και υπερπροστατευτικότατα. Τα εγκλήματα για «λόγους τιμής» πολλές φορές είναι αποτέλεσμα μιας υπολανθάνουσας ζήλιας. Το ίδιο και με της μητέρες οι οποίες για να καθυστερήσουν όσο πιο πολύ μπορούν την αποχώρηση τον γιων τους, βρίσκουν πάντα ελαττώματα στης υποψήφιες νύφες.
Η ΝΟΡΜΑ που διαισθάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά, αποδέχεται την πρόταση γάμου από έναν πλούσιο προκειμένου να μη περιπλανούν περισσότερο τα πράγματα. Τον πλούσιο αυτόν άνδρα όμως δεν τον αγαπά και με πρωτοβουλία του ELIE αρχίζουν να αλληλογραφούν γνωρίζοντας πλέων και η δύο την αλήθεια. Ο σύζυγος της ΝΟΡΜΑ ανακαλύπτει τα γράμματα και τυφλωμένος από τη ζήλια πάει να λογαριαστεί με τον ELIE. Στον  μεταξύ τους καβγά σκοτώνονται και οι δύο. Η ΝΟΡΜΑ εξαφανίζεται και απομένει ο τυφλός γέρο SISIF μόνος να βολοδέρνεται.



Στο χρόνο απάνω επιστρέφει η ΝΟΡΜΑ στον SISIF, όχι σαν ερωμένη αλλά ως στοργική κόρη που θα συνδράμει τον άτυχο πατέρα της.
Η αρχική ταινία είχε διάρκεια 9,5 ωρών! Κατόπιν άρχισαν οι συντομέψεις για να γίνει η ταινία εμπορεύσιμη. Οι συντομεύσεις δεν είναι ενιαίες, έτσι μπορεί να βρει κανείς διάφορες βερσιόν.




Παραδόξως, ενώ ταινίες του βωβού κινηματογράφου που της θεωρώ αρκετά εμπορικές ανεβαίνουν χωρίς πρόβλημα στο You Tube, την συγκεκριμένη ταινία μου την διέγραψαν διότι υπάρχουν "πνευματικά δικαιώματα"!

The Covered Wagon (1923)

The Covered Wagon 1923

Το Καραβάνι για την δύση



Σκηνοθεσία: James Cruze
Συγγραφείς: Emerson Hough, Jack Cunningham
Παίζου: J. Warren Kerrigan, Lois Wilson, Alan Hale
ΕίδοςAdventureRomanceWestern – Διάρκεια: 98 λεπτά
Μεσότιτλοι: Ελληνικοί, μεταφρασμένοι από portokalaki,
(Μπάμπης), τον οποίο και ευχαριστούμε.



Πρόκειται για μία μια αμερικανική βωβή western ταινία του 1923 που κυκλοφόρησε η Paramount Pictures . Η ταινία σκηνοθετήθηκε από τον James Cruze με βάση ένα μυθιστόρημα του Emerson Hough, για μια ομάδα πρωτοπόρων που ταξιδεύουν προς την Δύση, από το Κάνσας μέχρι το Όρεγκον. Ο  Warren Kerrigan πρωταγωνίστησε ως Will Banion και ο  Lois Wilson ως Molly Wingate. Οι ηθοποιοί για να γίνουν πειστικοί έζησαν τον καύσωνα στην έρημο, τα χιονισμένα βουνά, την πείνα και την δήθεν είθεση Ινδιάνων.
Η ταινία ήταν μια μεγάλη παραγωγή για την εποχή της, με εκτιμώμενο προϋπολογισμό 782.000 δολαρίων. Από ιστορικούς αναφέρεται ότι αυτή η ταινία ήταν η πρώτη που ασχολείτο με το αμερικανικό έπος, και που δεν εκπορευόταν από από τον Griffith. Τα καλυμμένα αμάξια που συγκέντρωσε η Paramount από τα Νοτιοδυτικά,  δεν ήταν αντίγραφα, αλλά πραγματικές άμαξες που είχαν φέρει τους πρωτοπόρους στη δύση. Ήταν αγαπημένα κειμήλια των οικογενειών που τους ανήκαν. Οι παραγωγοί προσέφεραν στους ιδιοκτήτες  2 δολάρια ημερησίως και τις απαιτούμενες ζωοτροφές για να έφερναν τα αμάξια για την ταινία. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στην Νέα Υόρκη στις 16 Μαρτίου 1923 και διαρκούσε 98 λεπτά. Η ταινία ήταν η πιο δημοφιλής ταινία του 1923 στις ΗΠΑ και τον Καναδά.
                                

Μπορεί άλλες παλαιότερες ταινίας διάρκειας μερικών λεπτών να διεκδικούν τον τίτλο του πρώτου Αμερικανικού western, αλλά ομολογουμένως αυτή ήταν η πρώτη ταινία που άνοιξε τον δρόμο για ταινίες με Ινδιάνους και καουμπόηδες, κάτι που μας ξεσήκωνε σαν πιτσιρικάδες. Βέβαια από τότε έχουμε μάθει περισσότερα και γνωρίζουμε ότι τα πράγματα δεν ήταν πάντα όπως οι ταινίες αυτές μας τα παρουσιάζουν. Δεν παύει όμως η συγκεκριμένη ταινία να είναι ιστορικό πρότυπο για ταινίες αυτού του είδους που θα ακολουθήσουν, παρουσιάζοντάς μας τους φουκαράδες πολιτισμένους έποικους να προσπαθούσαν να βρουν στον ήλιο μοίρα, διώχνοντας τους απολίτιστους ντόπιους κατοίκους, που είχαν το θράσος να αμύνονται κατά των εισβολέων που ήθελαν να τους εκτοπίσουν και να καταλάβουν την γη τους!
            Ότι και να πούμε όμως, δεν παύει η ταινία αυτή να έχει συλλεκτική και ιστορική αξία, από άποψη κινηματογραφικής τέχνης και όχι ως ιστορικό ντοκουμέντο.



The Phantom Carriage 1921

Korkarlen (1921)
The Phantom Carriage
Η Άμαξα Φάντασμα



Δεν υπάρχει περίπτωση να μελετήσετε την ιστορία των ταινιών horror, την ιστορία του κινηματογράφου γενικότερα, και να μην συναντήσετε το αριστούργημα, όχι μόνο του Σουηδικού, όχι μόνο του Ευρωπαϊκού, αλλά του παγκόσμιου κινηματογράφου, το Korkarlen.1921, (The Phantom Carriage), του σκηνοθέτη Βίκτορ Σγιόστρομ, ο οποίος με την ταινία αυτή όχι μόνο ανέδειξε τον Σκανδιναβικό κινηματογράφο κυρίαρχο της τότε εποχής, αλλά και ο ίδιος έφυγε για το Χόλυγουντ όπου σταδιοδρόμησε μέχρι τις αρχές του 1930. Είναι γνωστό πως αν δεν υπήρχε η αιμορραγία Ευρωπαίων δημιουργών και καλλιτεχνών προς ΗΠΑ, ο Αμερικανικός κινηματογράφος δεν θα ήτο αυτός που είναι σήμερα.
Ο Ingmar Bergman την αποκαλεί την ταινία αυτή «η ταινία των ταινιών»! Την παρακολουθούσε κάθε καλοκαίρι, μόνος του ή με νεαρούς μαθητευόμενους και πάντα παραδέχονταν ότι είναι η κύρια πυγή έμπνευσής του.
Η ταινία, που είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα της βραβευμένης με Νόμπελ Selma Lagerlöf, βασίζεται σε αρχαίο σκανδιναβικό μύθο που υποστηρίζει πως ο τελευταίος αμαρτωλός όπου θα πεθάνει την παραμονή πρωτοχρονιάς, καταδικάζεται να γίνει ο αμαξάς που για έναν ολόκληρο χρόνο θα μεταφέρει τους νεκρούς στον άλλο κόσμο, μέχρι να τον αντικαταστήσει την επόμενη παραμονή πρωτοχρονιάς ο επόμενος αμαρτωλός. Ο David Holm που τον υποδύεται ο ίδιος ο Βίκτορ Σγιόστρομ, είναι ένας αυτοκαταστροφικός μέθυσος και χυδαίος αμαρτωλός ο οποίος καθισμένος με άλλους δυο συντρόφους του στο νεκροταφείο χλευάζει τον μύθο τον σχετικό με την άμαξα των ψυχών. Τότε ξαφνικά εμφανίζεται η άμαξα που την οδηγεί ένας φίλος του ο οποίος είχε πεθάνει την προηγούμενη παραμονή πρωτοχρονιάς και ο οποίος του ανακοινώνει ότι ήρθε η ώρα να αντικατασταθεί και αυτός που θα τον αντικαταστήσει δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον David Holm! Πράγματι, ο David κοιτάζοντας γύρω του βλέπει το ίδιο του το πτώμα και τότε συνειδητοποιεί ότι έχει πεθάνει.
Και τότε αρχίζουν τα Φλας-Μπαγκ. Φλας-Μπαγκ μέσα σε Φλας-Μπαγκ.

 Διπλοτυπία εικόνας, κάτι που για πρώτη φορά εμφανίζεται στον κινηματογράφο και ανεβάζει την φήμη του σκηνοθέτη στα ύψη! Μερικοί δήθεν προοδευτικοί θα ειρωνευτούν την ταινία, ότι και καλά παρουσιάζει πολύ θρησκοληψία.

Αλλά πρέπει να λάβουμε υπόψη μας την εποχή που γυρίστηκε. Και στο κάτω-κάτω, όταν παρακολουθούμε με ενδιαφέρον κάποια ταινία τύπου Δράκουλα, που ξέρουμε από την αρχή ότι κάτι τέτοιο δεν υπάρχει, για ποιο λόγο να απορρίψουμε μια ταινία που κατά την άποψή κάποιου είναι θρησκόληπτη, είτε πιστεύουμε στην θρησκεία είτε όχι;
Τελικά το φινάλε θυμίζει Κάρολο Ντίκενς και την Χριστουγεννιάτικοι Ιστορία του.
Η παρούσα ταινία έχει προβληθεί αρκετές φορές στα διάφορα φεστιβάλ βωβού κινηματογράφου της Αθήνας, με συνοδεία ζωντανής μουσικής, αλλά με... Αγγλικούς υπότιτλους. Όσοι από σας ενδιαφέρεστε για την εν λόγο ταινία είστε τυχεροί διότι σας ετοίμασα τους Ελληνικούς μεσότιτλους 
Το DVD της ταινίας το παρήγγειλα στην Γερμανία, οπότε το έλαβα με Γερμανικούς μεσότιτλους τους οποίους και μετέφρασα.






Τετάρτη 27 Μαΐου 2020

The Hunchback of Notre Dame 1923

The Hunchback of Notre Dame 1923

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ

Σκηνοθεσία: Wallace Worsley
Συγγραφείς: Victor Hugo , Perley Poore Sheehan Poor Sheehan
Παίζουν: Lon Chaney, Patsy Ruth Miller, Norman Kerry, και άλλοι
Είδος: Drama, Horror, Romance
Διάρκεια: 2h 13min
Μεσότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο


Παρόλο που η ταινία είναι του 1923, δεν ήταν η πρώτη μεταφορά αυτού του έργου του Βίκτωρα Ουγκό στην οθόνη, αλλά η τέταρτη! Είναι όμως η πρώτη που γνώρισε τέτοια επιτυχία. Η ταινία έχει μεν διασωθεί αλλά όχι τελείως. Λείπουν περί τα δεκαπέντε λεπτά τα οποία θεωρούνται χαμένα. Η πλήρης αποκατάσταση της ταινίας ήταν δύσκολο υπόθεση μια και το διασωθέν φιλμ ήταν των 16mm.
Επιβλητική στο ρόλο του Κασιμόδο είναι η παρουσία του γνωστού μας κι από την ταινία: «Το Φάντασμα Της Όπερας», Lon Chaney. Λέγεται ότι με την συμμετοχή του στην ταινία αυτή κέρδισε σχεδόν μια περιουσία! Συνεργία πολυάριθμων τεχνικών εργάστηκαν για να πραγματοποιήσουν τα σκηνικά της ταινίας. Το σκηνικό που αναπαριστά τον καθεδρικό ναό είχε μείνει ανέπαφο μέχρι το 1967, οπότε κατεστράφη από πυρκαγιά.
Το ότι το σενάριο είναι διασκευασμένο ως προς το πρωτότυπο έργο είναι λίγο ως πολύ αναμενόμενο. Υπάρχει μια σημαντική όμως τροποποίηση του πρωτότυπου έργου που του αλλάζει τελείως το νόημα. Για όσους γνωρίζουν το έργο του Βίκτορα Ουγκό, το τέλος είναι δραματικό. Τα Happy end συμβαίνουν πάντα στο Hollywood και όχι πάντοτε στην πραγματική ζωή! Αυτό που βρίσκω όμως τελείως απαράδεκτο είναι η τροποποίηση του γενεαλογικού δέντρου της Εσμεράλδα. Στην παγκόσμια τέχνη υπάρχουν δύο γυναίκες που εξυψώνουν την Τσιγγάνα γυναίκα. Η μία είναι η Κάρμεν και η άλλη η Εσμεράλδα. Στην παρούσα ταινία όμως ο σεναριογράφος αφαιρεί... την ιθαγένεια της Εσμεράλδα ωσαν έτσι να την εξαγνίζει! Μας την παρουσιάζει δε ως κόρη αριστοκρατικής οικογένειας την οποία μάλιστα έκλεψαν Τσιγγάνοι όταν ήταν παιδούλα και την πούλησαν στον Κλοπέν, τον αρχηγό της αυλής των θαυμάτων. Τέτοιος ρατσισμός!
Για την αυλή των θαυμάτων να πούμε ότι όπως γνωρίζουμε ήταν περιοχή του Παρισιού όπου ζούσαν επαγγελματίες ζητιάνοι και μικροί έως μεγάλοι κακοποιοί. Αυτοί ήταν κράτος εν κράτη με τους δικούς του νόμους. Αυλή των θαυμάτων ονομάστηκε διότι ενώ ολημερίς πολλοί από τους κατοίκους ζητιάνευαν στους δρόμους του Παρισιού παριστάνοντας τους τυφλούς και τους αναπήρους, μόλις βράδιαζε και γύριζαν στην αυλή τους γινόταν το θαύμα! Οι Τυφλοί έβλεπαν και οι ανάπηροι περπατούσαν. Στην αυλή αυτή υπήρχε και αρχηγός που ήταν ένα είδος μονάρχη! Κλοπέν μας τον ονομάζουν στην ταινία και ο οποίος αγόρασε την μικρούλα Εσμεράλδα από τους Τσιγγάνους και την μεγάλωσε σαν κόρη του. Μπορεί όμως όλως αυτός ο συρφετός της αυλής των θαυμάτων να κυνηγούσε τους αριστοκράτες με σκοπό να τους ξαφρίσει, δεν το έκανε όμως αυτό λόγο ταξικής συνείδησης. Ήταν αυτό που οι Γερμανοί αποκαλούν: «Λούμπεν Προλεταριάτο». Στην ταινία όμως ο Κλοπέν μας παρουσιάζεται ως άνθρωπος με ταξική συνείδηση και ο οποίος προετοιμάζει τον κόσμο για την επερχόμενη επανάσταση.
Άλλη μία παρέκκλιση από το πρωτότυπο: Για τους γνώστες του μυθιστορήματος, αυτός που ορέγεται και θέλει να κατακτήσει την Εσμεράλδα, είναι ο ίδιος ο αρχιερέας του καθεδρικού ναού! Στην παρούσα διασκευή όμως, για να μην θιγούν οι ρασοφόροι, ο ιερέας του ναού μας παρουσιάζετε ως «Άγιος άνθρωπος», όλα δε τα στραβά φορτώνονται στον αδελφό του! Αυτά ως προς την παρουσίαση της ταινίας. Αν δεν γνωρίζεται το πρωτότυπο μυθιστόρημα και θέλετε να εντρυφήσετε στην ιστορία αυτή, βρίτε το έστω και υπό περιληπτική έκδοση και διαβάστε το.
Η μετάφραση των μεσοτίτλων έγινε από εμένα.