Der Tiger von Eschnapur(1959)

Fritz Lang. Η διλογία του, του 1959:

1: Der Tiger von Eschnapur(1959)
Ο Τίγρης της Βεγγάζης 

 

 

Σενάριο: Werner Jörg Lüddecke, Thea von Harbou

Παίζουν: Debra Paget, Paul Hubschmid και Walter Reyer

Ο γνωστός ταλαντούχος σκηνοθέτης του «ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ», του «Μ, ο δολοφόνος του Ντήσελντορφ» και πολλών άλλων αριστουργημάτων, είναι αλήθεια ότι από ένα σημείο της καριέρας του και μετά στράφηκε στον εμπορικό κινηματογράφο. Το 1959 το κοινό διψούσε για περιπέτειες, επηρεασμένο ακόμα από τους Ρομπέν, ιππότες , πειρατές, Ταρζάν κλπ. Η Σινεσιτά, αφού εξήντλησε την παραποίηση της Ελληνικής μυθολογίας και μας έδειξε μέχρι και τον «Ηρακλή Εναντίον Μασίστα», άρχισε να χάνει εκτίμηση στο – νοήμον τουλάχιστον – κοινό.
Τότε εμφανίζεται ο Fritz Lang με την ταινία του, Ο Τίγρης της Εσναπούρ και την συνέχειά της, Ο Τάφος του Ινδού.
Οι ταινίες αυτές ενθουσίασαν τους φίλους της περιπέτειας της εποχή εκείνης όπου τα γούστα ήταν εντελώς διαφορετικά από σήμερα. Τα γυρίσματα έγιναν σε πραγματικό παλάτι μαχαραγιά της Ινδίας και μας μετέφεραν σε μία εξωτική και παραμυθένια ατμόσφαιρα που κανένα χολιγουντιανό σκηνικό δεν μπορούσε να πλησιάσει.
Μας παρουσιάζεται το μαχαραγιάτο της Εσναπούρ, όπου κυβερνιέται απολυταρχικά από τον Μαχαραγιά, που ως ανώτατος άρχων, έχει απόλυτο δικαίωμα στη ζωή και στο θάνατο των υπηκόων του. Η κάποιες φιλοδοξίες του για νεοτερισμούς συναντούν την άγρια αντίδραση των ιερέων και του ραδιούργου αδελφού του που επιβουλεύεται τον θρόνο του. Καλεί Γερμανούς αρχιτέκτονες για να συμβάλλουν στην αρχιτεκτονική αναμόρφωση του κρατιδίου του χτίζοντας νοσοκομεία, σχολεία κλπ. Αυτό δεν αρέσει στο ιερατιό που βλέπει με κακό μάτι την παρουσία ξένων.

Υπάρχει και η όμορφη Ινδή – Ευρωπαϊκής καταγωγής – χορεύτρια του ναού (Debra Paget),που ο νεαρός αρχιτέκτονας την σώζει από τα νύχια του άγριου τίγρη στην Εσναμπούρ.

 

Οι Νέοι αληλοερωτεύονται, την χορεύτρια την ερωτεύεται όμως και ο Μαχαραγιάς και τα πράγματα περιπλέκονται.

 

 

Κάποτε ανέβηκαν υπότιτλοι στο ιντερνέτ για τις δύο ταινίες του : Fritz Lang. Στην αρχή χάρηκα αλλά στο τέλος αποδείχτηκε «άνθρακες ο θησαυρός» Οι υπότιτλοι ήταν για τα σκουπίδια! Κάποιος έκανε πλάκα. Το γεγονός αυτό με εξόργισε, ‘έτσι παράτησα ότι έκανα και στρώθηκα στην μετάφραση.

Orfeu Negro (1959)

Orfeu Negro 1959

Ορφέο Νέγκρο

 

 

Σκηνοθεσία: Marcel Camus

Σενάριο: Marcel Camus, Jacques Viot, Vinicius de Moraes

Είδος: Comedy, Drama, FANTASY, Music, Romance, Science Fiction

Διάρκεια: 01:40

Γλώσσα: Portuguese

Παίζουν:

Breno Mello: Orfeo

Marpessa Dawn: Eurydice

Lourdes de Oliveira: Mira

Lea Garcia: Serafina

Ademar Da Silva: Death

Μπορεί ο γνωστός αρχαιοελληνικός μύθος του Ορφέα και της Ευρυδίκης να μεταφερθεί επιτυχημένα, όχι απλά στην σύγχρονη εποχή, αλλά στις παραγκουπόλεις του Ρίο Ντε Τζανέϊρο;
Και στη θέση των τραγικών ηρώων να έχουμε ένα συνονόματο ζευγάρι ντόπιων;
Για τον Marcel Camus όλα είναι δυνατά.

Το 1959 εντυπωσίασε τους απανταχού λάτρεις της έβδομης τέχνης με την ταινία του
Orfeu Negro, κερδίζοντας το βραβείο στο φεστιβάλ Κανών. Τον επόμενο χρόνο, τότε που ο Μπεν Χουρ σάρωνε τα βραβεία, κέρδισε το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και την αντίστοιχη χρυσή σφαίρα.

 

 

Φαίνεται ότι ο ποδοσφαιριστής Σόκρατες δεν είναι ο μόνος βραζιλιάνος με ελληνικό όνομα. Στο έργο συναντάμε τον Ορφέα και την Ευρυδίκη, τον Ερμή και το σκύλο Κέρβερο που φυλάει το οίκημα όπου λαμβάνουν χώρα τελετές μαγείας και επικοινωνία με τους νεκρούς.
Αυτό που είναι ξεχωριστό είναι η τρυφερή προσέγγιση των φτωχών ανθρώπων των παραγκουπόλεων, οι οποίοι νομίζεις πως δεν έχουν άλλο σκοπό ύπαρξης από το να προετοιμάζονται για το καρναβάλι και να δίδονται σε αυτό ψυχή τε και σώματι.
«Είσαι σα βασιλιάς» λένε στο γέρο που δοκιμάζει το καρναβαλίστικο κοστούμι του.
«Μα είμαι βασιλιάς» απαντάει αυτός γεμάτος αυτοπεποίθηση.
Ανάμεσά τους λοιπόν συναντάμε τον Ορφέα. Είναι οδηγός σε τραμ, παίζει κιθάρα, τραγουδά και συμμετέχει στις προετοιμασίες για την φιέστα.

 

 

Μεγάλος γόης, είναι αρραβωνιασμένος με την βεντέτα της περιοχής, αλλά κάποια στιγμή θα συνάντηση την Ευρυδίκη και θα νοιώσει τον αληθινό έρωτα.

 

 

Η τρυφερή και ευαίσθητη Ευρυδίκη θαρρείς ότι δεν είναι από τον κόσμο αυτό. Σαν να έχει έλθει επισκέπτης από το υπερπέραν, φαντάζει σαν άπιαστη οπτασία, πολύ ονειρική για να είναι αληθινή.

 

 

Βρέθηκε εκεί για να βρει καταφύγιο στην ξαδέλφη της και να γλυτώσει από την καταδίωξη κάποιου που θέλει να την θανατώσει. Αυτός όμως την εντοπίζει.

 

 

Κανένας δεν δίνει σημασία σε έναν καρναβαλιστή που είναι ντυμένος Χάρος.
Τώρα αν είναι πράγματι ο Χάρος της μυθολογίας ή κάποιος ψυχάκιας που έχει βάλει την κοπέλα στο μάτι να την σκοτώσει, εκμεταλλευόμενος το ότι όλοι είναι μεταμφιεσμένοι... επαφίεται στην δική σας διάθεση.

 

 

Να σας πληροφορήσω ότι κυκλοφορούν δύο εκδώσεις της ταινίας αυτής.
Η μία είναι σε 16:8 και στην Γαλλική γλώσσα.
Προσοχή όμως. Η αυθεντική ταινία είναι σε κάδρο 4:3 και για να γίνει μακρόστενη ψαλιδίστηκε άνω και κάτω. Η μεταγλώττιση στα Γαλλικά δείχνει προσποιητή σε σημείο που να ξενερώνουν ακόμα και οι γαλλομαθείς.
Η καλλίτερη είναι αυτή της criterion, στο αυθεντικό κάδρο 4:3 και στην Πορτογαλική γλώσσα. 

Να προσθέσω ότι η ταινία Orfeu Negro απογείωσε το Μπόσα-Νόβα παγκοσμίως.
Αλλά ας απολαύσουμε ένα γνωστό μελωδικό τραγούδι από την ταινία αυτή.: Manha de carnaval

Inherit the Wind (1960)

Inherit the Wind (1960)

Η δίκη των πιθήκων

 

 

Σκηνοθεσία:Stanley Kramer
Παίζουν:Spencer Tracy, Fredric March, Gene Kelly
Ελληνικοί υπότιτλοι ενσωματωμένοι

Το 1925, μία δίκη στο Τένεσι των ΗΠΑ εναντίον ενός καθηγητή βιολογίας, έμελλε να αποτελέσει σταθμό στα δικαστικά χρονικά.
Ο καθηγητής μηνύθηκε και δικάστηκε επειδή δίδασκε την θεωρία της ανθρώπινης εξέλιξης σύμφωνα με την θεωρία του Δαρβίνου, που είναι αντίθετη με αυτά που αναφέρονται στη γένεση της βίβλου.
Η πολύκροτη αυτή δίκη έμεινε στα χρονικά με τον τίτλο: Η Δίκη των Πιθήκων.
Το χρονικό της δίκης έγινε πρώτα θεατρικό έργο από τους Jerome Lawrence και Robert Edwin Lee.

 

Το 1960 ο Stanley Kramer μετέφερε το θεατρικό έργο στον κινηματογράφο. Είχε στην διάθεσή του ικανότατους ηθοποιούς. Για την αξία του Spencer Tracy { μία ακόμα πρόταση για όσκαρ}, δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά. Όλοι ξέρουμε τι σημαίνει ένας τέτοιος γίγαντας να πρωταγωνιστεί σε δικαστικό δράμα. Παριστάνει τον συνήγορο υπεράσπισης. Η υπερασπιστική του όμως γραμμή δεν αφορά απλά τον νεαρό καθηγητή (Dick York από τη γνωστή σειρά «Μάγισσα»), αλλά υπερασπίζεται το δικαίωμα στην γνώση, την επιστήμη και την έρευνα, κόντρα στην οπισθοδρόμηση, την άγνοια, το σκοταδισμό και τη δεισιδαιμονία του χριστιανικού φονταμενταλισμού.
Η φλογερή του αγόρευση είναι ακριβώς όπως καταγράφηκε στα πρακτικά της δίκης.

Είπε μεταξύ των άλλων::

- Στην δύναμη ενός παιδιού να κυριαρχήσει στην προπαίδεια, υπάρχει περισσότερη αγιότητα από όλα μαζί τα επιφωνήματά σας των «αμήν» και των «άγιος, άγιος» και των «ωσαννά»
- Μια ιδέα είναι μεγαλύτερο μνημείο από έναν καθεδρικό ναό.
- Η πρόοδος της ανθρώπινης γνώσης είναι το μεγαλύτερο θαύμα από όλες τις μεταμορφώσεις των ραβδιών σε φίδια και των χωρισμάτων των θαλασσών στα δύο.
- Τώρα όμως θα παραιτηθούμε απ’ όλη αυτή την πρόοδο γιατί ο Κος Μπραίηντυ μας φοβίζει με ένα παραμύθι;
- Κύριοι ένορκοι, η πρόοδος δεν παζαρεύεται, πρέπει να πληρώσεις γι’ αυτήν.

Αντίπαλός του ως πολιτική αγωγή, φανατικός μέχρι εσχάτων, χριστιανός φονταμενταλιστής, βρίσκεται ένας εξίσου σπουδαίος νομικός της εποχής που τον υποδύεται ένας εξίσου σπουδαίος ηθοποιός τον οποίον πρωτογνωρίσαμε στο ρόλο του Dr. Jekyll / Mr. Hyde στην ταινία του 1931.Είναι ο Fredric March (Βραβείο καλύτερου ηθοποιού στο φεστιβάλ του Βερολίνου).

 

 

Έχουμε και την συμμετοχή του Gene Kelly, ο οποίος παραδόξως δεν χορεύει, αλλά παριστάνει τον κυνικό ρεπόρτερ εφημερίδος που ηδονίζεται όταν το αμαθές πλήθος της επαρχιακής κωμόπολης εξαγριώνεται, προσφέροντάς του τροφή για τις ανταποκρίσεις του.

Ο πραγματικός όμως αντίπαλος των διωκομένων προοδευτικών είναι ο φανατικός τοπικός ιερέας. Οργανώνοντας λαοσυνάξεις και φανφάρες με παράντες που παίζουν το «Γλόρια-Γλόρια-Αλληλούια» φανατίζει το κοινό και το οδηγεί στο να διαδηλώνει απαιτώντας να οδηγηθούν στην κρεμάλα όλοι οι σατανιστές. Δηλαδή ο καθηγητής και όσοι δεν ασπάζονται την θεωρία της ευφυούς δημιουργίας, αλλά υποστηρίζουν τις άθεες θεωρίες της εξέλιξης του Δαρβίνου.

 

Μαζί μ’αυτούς παρακολουθούμε ένα δικαστή που είναι έρμαιο των πολιτικών καθοδηγήσεων. Στην αρχή οι οδηγίες του δημάρχου είναι η πλήρης καταδίκη για την ικανοποίηση του λαϊκού αισθήματος. Έτσι ο δικαστής απορρίπτει την εμφάνιση επιφανών επιστημόνων ως μαρτύρων υπεράσπισης με αστείες δικαιολογίες και οδηγεί τους ενόρκους στο να βγάλουν καταδικαστική απόφαση.
Οι πολιτικοί προϊστάμενοι του δημάρχου όμως ανησυχούν από τον θόρυβο που δημιουργήθηκε και φοβούνται την ρετσινιά του οπισθοδρομικού. Έτσι δίνουν εντολές να πέσει η υπόθεση στα μαλακά.
Η απόφαση λοιπόν είναι να υποχρεωθεί ο καθηγητής να μην ξαναδιδάξει τις θεωρίες του και να πληρώσει πρόστιμο 100 δολαρίων, ποσό δυσβάστακτο για έναν καθηγητή της εποχής εκείνης.
Ο συνήγορος της πολιτικής αγωγής όμως δεν ικανοποιείται. Ωρύεται ζητώντας αυστηρότερη ποινή. Φθάνει στα όρια του παροξυσμού και το πληρώνει με τη ζωή του αφήνοντας την τελευταία του πνοή στην αίθουσα του δικαστηρίου.

Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, μπορεί το σενάριο να ακολουθεί αρκετά κοντά τα πραγματικά γεγονότα, αλλά είναι βέβαιο ότι ο καθηγητής δεν ήταν κάποιος αφελής που απλά έκανε την δουλειά του και αιφνιδιάστηκε από τους φανατικούς.

Στην πραγματικότητα εσκεμμένα παρενέβη το νομοθέτημα της Πολιτείας του Τενεσσή με κάλυψη από την Αμερικάνικη Ένωση Πολιτικών Δικαιωμάτων ώστε να προκαλέσει την αλλαγή της νομοθεσίας. Στην δίκη του 1925 καταδικάστηκε σε πρόστιμο 100 δολαρίων, που μετά από έφεση στο Ανώτατο Δικαστήριο απορρίφθηκε. Τελικά ο νόμος σχετικά με την διδασκαλία της θεωρίας της εξέλιξης, που έμεινε στα χαρτιά για δεκαετίες, αποσύρθηκε το 1968.
Σήμερα τα πράγματα δεν είναι και τα καλλίτερα δυνατά. Η Δημιουργιστές κατάφεραν και πέτυχαν σε μερικές πολιτείες να διδάσκονται ισότιμα και η δύο θεωρίες, ενώ με τις ευλογίες Μπους προβάδισμα έχει η δική τους άποψη.
Προτού βιαστείτε να ειρωνευτείτε και να καταδικάσετε τα αφελή αμερικανάκια και τους φανατικούς προτεστάντες, καλά θα κάνετε να ρίξετε μια ματιά στον περίγυρό σας και να αναζητήσετε παρόμοιες καταστάσεις.
Από καθαρά κινηματογραφική άποψη η ταινία είναι πολύ δυνατή και πείρε υποψηφιότητες για την ασπρόμαυρη φωτογραφία, μοντάζ και διασκευασμένο σενάριο.

 

Come September (1961)

Come September (1961)

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΚΑΘΕ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

 

Σκηνοθεσία: Robert Mulligan

Σενάριο: Stanley Shapiro, Maurice Richlin

Παίζουν: Rock Hudson, Gina Lollobrigida και Sandra Dee

Ελληνικοί υπότιτλοι ενσωματωμένοι

Ένα δισκάκι των 45 στροφών που αγόρασα σα μαθητής είχε από τη μια το soundtrack της ταινίας «Ραντεβού κάθε Σεπτέμβρη» και από την άλλη το rock and roll από την ίδια ταινία "multiplication" με τον αείμνηστο Bobby Darin.
Tο δισκάκι αυτό ήταν απαραίτητο στα πάρτι μας της εποχής και είχαμε ξελιγωθεί χορεύοντας τα κoμάτια αυτά.
Μέχρι σήμερα όταν ακούω «Ραντεβού κάθε Σεπτέμβρη», ο νους μου πάει πρώτα; στα χορευτικά ξεφαντώματά μας και μετά στην ταινία.

Για να πάρουμε μια ιδέα το soundtrack και το "multiplication"είναι εδώ:

Το κομμάτι ήταν του ταλαντούχου και άτυχου Bobby Darin

.

 

Πέθανε στα 37 του κατά την διάρκεια εγχείρησης ανοικτής καρδιάς.
Ο ίδιος τραγουδά και παίζει στο έργο όπως ήταν σύνηθες και με άλλους αστέρες-τραγουδιστές της εποχής. (Έλβις Πρίσλεϊ, κλπ).
Παίζει τον φοιτητή που στις διακοπές φλερτάρει και ερωτεύεται την Σάντη (Sandra Dee).

 

 

Η πλάκα όμως είναι ότι το σενάριο επαληθεύτηκε στην πράξη! 16 χρονών ήταν τότε η Sandra Dee και ερωτεύτηκαν σφόδρα. Σε ένα μήνα πάρθηκαν και στο χρόνο επάνω γεννήθηκε και ο γιος τους.

 

Φυσικά στην ταινία κυριαρχεί το γοητευτικό ζευγάρι Rock Hudson - Gina Lollobrigida. Λαμπρά αστέρια πρώτου μεγέθους της εποχής. Εκπέμπουν από μόνοι τους τέτοια ακτινοβολία, που είναι ασορτί με τον λαμπερό καλοκαιρινό Ιταλιάτικο ήλιο.
Για τη υπόθεση να πούμε πως πρόκειται για ανάλαφρη κωμωδιούλα της εποχής που σαν υπόθεση δείχνει την ηλικία της, αλλά αυτό καθόλου δεν μειώνει την ευθυμία και την χαλάρωση που μας προκαλεί.

Το DVD το προμηθεύτηκα από το PlayCom. Είναι widescreen με εξαιρετική ανάλυση που αφήνει να φανούν τα πλεονεκτήματα του Technicolor σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια. Ζωντανά και ζωηρά χρώματα που λες και η ταινία γυρίστηκε πέρσι-πρόπερσι.
Τους ελληνικούς υπότιτλους τους βρήκα στο internet.

A Taste of Honey (1961)

A Taste of Honey (1961)
Γεύση από Μέλι

του Tony Richardson

 

 

Σκηνοθεσία: Tony Richardson

Σενάριο: Shelagh Delaney, Shelagh Delaney

Παίζουν: Rita Tushingham, Dora Bryan και Robert Stephens

Υπότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο

Είχε και το Βρετανικό σινεμά την περίοδο της δικής του «Νπουβέλ-Βαγκ».
Αυτή ήταν το λεγόμενο free cinema, και από τους κυριότερους εκφραστές του ήταν ο Tony Richardson.
Στην ταινία του «Γεύση από Μέλι» κάνει και την πρώτη της εμφάνιση το γοητευτικότερο ασχημόπαπο του Βρετανικού σινεμά, η Rita Tushingham.
Το κορίτσι με τα μεγάλα πράσινα εκφραστικά μάτια, που μπήκε κατευθείαν στο ρόλο της, σαν να μην επρόκειτο για πρωτοεμφανιζόμενη νεαρά ηθοποιό, αλλά λες και ήταν πολύπειρη μεγάλη σταρ.

 

 

Συνέχιζε να μας καταπλήσσει με εξαιρετικές εμφανίσεις σε ταινίες όπως: «Το Νακ και πώς να το αποκτήσετε», καθώς και με την κορυφαία παρουσία της στο «THE TRAP» (1966) που είναι από τα καταπληκτικότερα Βρετανικά έργα. (Αγγλο-Καναδική παραγωγή).
Ακολούθησε μια ανεξήγητη πτωτική πορεία, που ουδόλως μείωσε την αναγνώρισή της ως εξαιρετικό ταλέντο.
Η ταινία Γεύση από Μέλι, είναι εξαιρετικά σκηνοθετημένη και διαπραγματεύεται θέματα τολμηρά για την εποχή, όπως είναι ο ρατσισμός, η ομοφυλοφιλία, η ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη ανήλικης, κα.
Το σενάριο προέρχεται από το ομώνυμο θεατρικό έργο που έγραψε στα 19 της χρόνια η Shelagh Delaney. Γυρισμένη σε φυσικούς χώρους στις φτωχικές εργατογειτονιές του Salford, και με φόντο το λιμάνι και τα εργοστάσιά του, με διάλειμμα τον λαϊκό χώρο αναψυχής της εργατικής τάξης, το Blackpool, η ταινία διαπραγματεύεται την απότομη ενηλικίωση της νεαρής μαθήτριας Τζο, μέσα από πικρές εμπειρίες.

 

Απηυδισμένη από την καταπίεση της ελαφρόμυαλης και συμφεροντολόγας μητέρας της, που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τον οποιονδήποτε και ιδίως την ίδια της κόρη για να κάνει τα δικά της, βρίσκει παρηγοριά στην τυχαία γνωριμία με έναν μαύρο ναυτικό. Το σύντομο αυτό ειδύλλιο θα τελειώσει ταυτόχρονα με την εγκατάλειψή της από την μητέρα της, που φεύγει για να παντρευτεί έναν νεότερό της. Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, θα ανακαλύψει με ανάμεικτα αισθήματα ότι είναι έγγειος. Μα αυτό που την τρομοκρατεί περισσότερο είναι η πιθανότητα το παιδί της να είναι μαύρο!
Η γνωριμία της με έναν ομοφυλόφιλο σπουδαστεί, θα είναι ότι καλλίτερο της έχει μέχρι τότε συμβεί στη ζωή της. Στο πρόσωπό του θα γνωρίσει στοργή και τρυφερότητα που κανένας μέχρι τότε δεν της είχε προσφέρει.
Όλα δείχνουν ότι αρχίζουν να πηγαίνουν προς το καλλίτερο, μέχρι που θα κάνει την εμφάνισή της η μητέρα. Διωγμένη από τον άνδρα της, έρχεται δήθεν να συμπαρασταθεί στην κόρη, ενώ το μόνο που γυρεύει είναι αποκούμπι, διαλύοντας αυτή την τρυφερή σχέση του ιδιότυπου ζευγαριού.
Η ταινία θα ευχαρειστήσει τους παλιότερους νοσταλγούς, ενώ θα ικανοποιήσει και τους νεότερους που τους αρέσει να μελετούν τα διάφορα κινηματογραφικά ρεύματα.

Jeux Interdits [1952]

Jeux Interdits [1952]

Απαγορευμένα παιχνίδια

 

 

Σκηνοθεσία: René Clément

Σενάριο: Jean Aurenche

Παίζουν: Georges Poujouly, Brigitte Fossey καυ Amédée

Υπότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο

Αν αναρωτηθούμε ποτέ ποια είναι η μεγαλύτερη αξία της εφεύρεσης του σινεμά, θα μπορούσαμε άνετα να πούμε ότι είναι η δυνατότητα που μας έδωσε να έχουμε αριστουργήματα σαν την ταινία αυτή.
Σήμερα που οι ανακοινώσεις των βομβαρδισμών στην Παλαιστίνη κατάντησαν ρουτίνα και αρχίζουμε να συνηθίζουμε στην ιδέα ότι πρόκειται για ένα από τα πολλά κακώς κύμαινα και θα πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε και με αυτό, αξίζει να κάτσουμε να δούμε και να ξαναδούμε αν την έχουμε δει παλαιότερα την ταινία αυτή. Κυρίως όμως να πείσουμε και τα παιδιά μας να την δουν. Διότι καλοί είναι οι Σφουγκαράκιδες, οι Τρανσφόρμες και οι Μπάρμπες, αλλά τα παιδιά πρέπει να μάθουνε τι πέρασαν οι παλαιότεροι, τι περνάνε πολλοί άνθρωποι σήμερα και τι κινδυνεύουμε να πάθουμε κάποια στιγμή κι εμείς.
Η ταινία αυτή του René Clément ξεκινάει με ένα καραβάνι προσφύγων που φεύγει με κάθε μέσον από το δοκιμαζόμενο Παρίσι προς την επαρχία. Επάνω σε μια γέφυρα δέχονται ανελέητο βομβαρδισμό από αεροπλάνα και ακολουθεί πολυβολισμός από καταδιωκτικό εναντίων των ανθρώπων που προσπαθούν να προφυλαχτούν όπως-όπως. Εκεί σκοτώνονται οι γονείς της μικρούλας Πολέτ και απομένει μόνη με ένα νεκρό σκυλάκι στην αγκαλιά να περιφέρεται στου αγρούς.

 

 

Εκεί θα συναντήσει τον Μισέλ, ένα αγόρι αγροτικής οικογένειας λίγο μεγαλύτερό της, ο οποίος θα πείσει τον πατέρα του να κρατήσουνε την μικρή ορφανή.
Τα παιδιά για να ξεφύγουν από την οδυνηρή πραγματικότητα ενός ανισόρροπου κόσμου, που ενώ σφαγιάζεται από έναν φονικό πόλεμο, δεν παραιτείται από τις φιλονικίες και τους τσακωμούς με τους γείτονές του για ασήμαντα πράγματα, δημιουργούν με το παιχνίδι τους έναν δικό τους φανταστικό κόσμο. Στον κόσμο τους αυτό θα παίξουν τους νεκροθάφτες των ζώων. Όλα τα νεκρά ζώα, από σκύλους μέχρι σκαθάρια θα αποκτήσουν το νεκροταφείο τους το οποίο θα πρέπει να διακοσμηθεί με σταυρούς. Τους σταυρούς θα τους κλέψουν από το νεκροταφείο του χωριού. Όταν η ενέργειά τους αυτή αποκαλυφθεί θα σημάνει μεγάλο σκάνδαλο για την τοπική κοινωνία. Λες και η παιδική αφέλεια είναι φοβερότερη από τα τόσα φρικτά που γίνονται την ίδια στιγμή από τους μεγάλους.

 

 

Έχω δει και έχω θαυμάσει πολλές ταινίες με ήρωες παιδιά. Αυτή όμως η πεντάχρονη μικρούλα και ο δεκάχρονος φίλος της είναι το κάτι άλλο. Δεν χορταίνεις να τους βλέπεις και κάθε τόσο αναρωτιέσαι: «Μα είναι δυνατόν;» Είμαι σίγουρος ότι ακόμα και ο Ηρώδης αν είχε την δυνατότητα να έβλεπε την ταινία αυτή, θα άλλαζε στάση και από φονέας νηπίων θα γινότανε δωρητής στο Χαμόγελο του Παιδιού.

Μέσα σε όλα έχουμε και ένα θαυμάσιο μουσικό θέμα που εκτελεί ο θρύλος της Ισπανικής κιθάρας Ναρθίσο Γιέπες. Μπορείτε να το ακούσετε

Les enfants du paradis (1945)

Les enfants du paradis (1945)

Τα Παιδιά του Παραδείσου

 

του Marcel Carné

Σκινοθεσία: Marcel Carné

Σενάριο: Jacques Prévert (scenario and dialogue)

Παίζουν; Arletty, Jean-Louis Barrault και Pierre Brasseur 

Υπότιτλοι ενσωματωμένοι

 

Μία από τις λίγες φορές που η μετάφραση του τίτλου είναι κατά λέξη ορθή, αλλά δεν εκφράζεται το νόημα διότι πρόκειται περί ιδιωματισμού. Με την φράση: Τα παιδιά του Παραδείσου, δεν εννοούμε τα παιδιά που είναι στον επουράνιο παράδεισο και όχι στην κόλαση, αλλά τα παιδιά της γαλαρίας, του εξώστη. Τα παιδιά που δεν έχουν αρκετά χρήματα για να παρακολουθήσουν μια θεατρική παράσταση από την πλατεία, έχουν όμως πολύ περισσότερες γνώσεις από τους θεατές της πλατείας και είναι απαιτητικοί. Οι δε ηθοποιοί, όταν κάνουν τις πρόβες τους, στο μυαλό τους έχουν αυτά τα παιδιά, αγωνιούν αν θα αρέσουν σε αυτούς και όχι στους επιδειξίες θεατές της πλατείας, που ελάχιστα καταλαβαίνουν από τέχνη. Τα παιδιά αυτά μπορούμε να τα παρομοιάσουμε με τα με τα δικά μας παιδιά του εξώστη στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (άλλοτε).
Οι Εγγλέζοι έκαναν το ίδιο λάθος, μεταφράζοντας και αυτοί τον τίτλο κατά λέξη. Όχι όμως οι Γερμανοί οι οποίοι σε αυτούς ο εξώστης, η γαλαρία, λέγεται Όλυμπος και οι νέοι που συχνάζουν εκεί λέγονται παιδιά του Ολύμπου.
Ας έρθουμε τώρα στα της ταινίας. Ο Marcel Carné γύρισε την τρίωρη ταινία αυτή το 1945, μεσούσης της Γερμανικής κατοχής. Οι κατακτητές δεν επέτρεπαν όμως τις ταινίες που διαρκούσαν πάνω από δύο ώρες. Έτσι αναγκάστηκε ο σκηνοθέτης να την κόψη στα δύο και να την παρουσιάσει σε δύο δώσεις. Μετά την απελευθέρωση η ταινία επανενώθηκε σε τρίωρη, αλλά τα βάσανα του Marcel Carné δεν τελείωσαν. Αντίζηλοι, κινούμενοι δήθεν από πατριωτικά ελατήρια, τον κατηγόρησαν για συνεργασία με τους κατακτητές. Πέτυχαν δε να απαγορευτούν οι προβολές ταινιών του και να του αφαιρεθεί το δικαίωμα να κάνει ταινίες! Οι απαγορεύσεις αυτές κράτησαν μέχρι το 1947. Το 1995, σε ψηφοφορία που έγινε μεταξύ ανθρώπων του σινεμά, οι ταινία αυτή ανακηρύχθηκε ως η ανώτερη γαλλική ταινία όλων των εποχών!
Ο πολλά βαρύς Ζαν-Λουί-Γκοντάρ, όταν ήλθε κάποτε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Marcel Carné και έκανε πως δεν τον είδε. Αργότερα όμως φαίνεται ότι ωρίμασε, διότι όταν τον ξανασυνάντησε, τον χαιρέτισε εγκάρδια.

Η υπόθεση ταινίας θεωρείται ότι είναι μία Γαλλική απάντηση στο «Όσα Παίρνει ο Άνεμος» των Αμερικανών. Ασπρόμαυρή βέβαια απάντηση.
Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο χώρο του θεάματος στο Παρίσι του 1840. Περιστρέφεται γύρο από την ζωή μιας διάσημης για την εποχή ηθοποιού, της Garance.
Αναφέρεται στους έρωτές της με έναν κλέφτη, έναν σπουδαίο ηθοποιό της παντομίμας που τον υποδύεται ο καταπληκτικός Jean-Louis Barrault

 

 

και με έναν αριστοκράτη. Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες βασίστηκαν σε υπαρκτά πρόσωπα του 19ου αιώνα. Το σενάριο του Πρεβέρ είναι Ντοστογευστικής κλάσης και η μοιραία ηρωίδα Garance ξεπερνά και την ηρωίδα του Ζολά τη Νανά. Την υποδύεται η καταπληκτική Arletty οι οποία παρά τα 47 της χρόνια(!) γοητεύει.

 

Γενικά η ταινία παρ’ όλη την μεγάλη της διάρκεια και την έλλειψη περιπέτειας, δεν είναι καθόλου κουραστική και παρακολουθείται με ενδιαφέρον.

Να σας πω ότι είχα αρχίσει να μεταφράζω τους υπότιτλους και ήμουν περίπου στη μέση όταν ξαφνικά ανέβηκαν από κάποιον στο ιντερνέτ και είναι αρκετά αξιόλογοι, έτσι θα μπορέσω να ασχοληθώ με κίτι άλλο.