Le Roi de Cœur (1966)

Le Roi de Cœur (1966)

 Όλοι τρελοί εκτός από μένα

 

 

Σκηνοθεσία: Philippe de Broca

Σενάριο: Daniel Boulanger

Παίζουν: Alan Bates, Geneviève Bujold, Pierre Brasseur

Η πιο αδικημένη κωμωδία των περασμένων δεκαετιών από πλευράς αξιολόγησης.
Ίσως επειδή δεν είναι Αμερικάνικη!
Θυμόμουν αρκετά το σενάριο αλλά μόνο τον Ελληνικό τίτλο. Κανέναν συντελεστή, ούτε καν ποιας εθνικότητος ήταν η ταινία. Στο διαδίκτυο που έψαξα τον Ελληνικό τίτλο δεν φωτίστηκα περισσότερο. Τότε μου ήλθε η ιδέα και έψαξα στο imdb δίνοντας τον τίτλο με λατινικά ψηφία. Και ω του θαύματος, πέτυχα!

Το έργο στα Γαλλικά λέγεται: «Ο Βασιλιάς της Καρδιάς». Μάλιστα επειδή το χαρτί της τράπουλας «Ρήγας Κούπα» στα Γαλλικά λέγεται: «Βασιλιάς Καρδιά», αυτή θα ήταν και η σωστή μετάφραση του τίτλου του έργου.
Στο διαδίκτυο μάλιστα βρήκα και Ελληνικούς υπότιτλους, αλλά όχι σωστούς. Ασφαλώς αυτό δεν οφείλεται στον Έλληνα μεταφραστή αλλά στους Αγγλικούς υπότιτλους από όπου σίγουρα μεταφράστηκαν και ήταν γραμμένοι κυριολεκτικά στο πόδι. Μια και γνωρίζω κάπως και τις τρεις γλώσσες που ακούγονται στο έργο, κάθισα και προσπάθησα να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα!
Όσο μου επέτρεπε η ηχητική ποιότητα της ταινίας.

Από συγχρονισμό άστα να πάνε! Τουλάχιστον για την κόπια που κατέχω εγώ. Ούτε ένας, μα ούτε ένας διάλογος δεν ήταν συγχρονισμένος. Κάθισα λοιπόν στο κομπιούτερ και συγχρόνισα γραμμή-γραμμή. Έτσι πιστεύω να εξυπηρετηθεί όποιος έχει την ίδια κόπια με μένα.

Για να μην τα ρίχνουμε όλα στους «κακούς» και «χαζούς» Αμερικάνους σε αντίθεση με τους «καλλιεργημένους» Ευρωπαίους, να πούμε ότι όταν προβλήθηκε η ταινία στο Παρίσι, η υποδοχή της ήταν χλιαρή και οι κριτικές την κατέτασσαν στην μετριότητα. Όταν ένα χρόνο αργότερα παρουσιάστηκε στην Νέα Υόρκη, έγινε ενθουσιωδώς αποδεκτή και παιζόταν σε κεντρικούς κινηματογράφους της πόλης για πέντε χρόνια!

Για το σενάριο να πούμε ότι μας παρουσιάζει μία Γαλλική κωμόπολη στο τέλος του 1^ου παγκόσμιου πολέμου. Οι Γερμανοί που είναι αναγκασμένοι να αποχωρίσουν θέλουν να εκδικηθούν. Παγιδεύουν λοιπόν την πόλη με εκρηκτικά τέτοιας ποσότητας που μπορούν να την τινάξουν στον αέρα. Η πρόθεσή τους όμως διαρρέει και οι κάτοικοι εγκαταλείπουν αλλόφρονες την πόλη. Ο Σκοτσέζος διοικητής ενός συμμαχικού συντάγματος, πληροφορείται τι γεγονός και αποφασίζει να στείλει ένα άνδρα για να ανακαλύψει που αποθηκεύτηκαν τα εκρηκτικά και να τα εξουδετερώσει.
Ο κλήρος πέφτει στον στρατιώτη Charles Plumpick (Alan Bates), ο οποίος έχει γεννηθεί στη Γαλλία και μιλά άπταιστα τα Γαλλικά.

Φθάνοντας ο Charles στη εγκαταλελειμμένη πόλη, γίνεται αντιληπτός από την οπισθοφυλακή των Γερμανών που τον καταδιώκουν. Κυνηγημένος αυτός καταφεύγει σε ένα άσυλο ψυχοπαθών όπου οι αρμόδιοι έφυγαν για να σωθούν και άφησαν τους τροφίμους στην τύχη τους. Ο Charles στρώνεται σε ένα τραπέζι και κάνει ότι παίζει δήθεν χαρτιά με άλλους τροφίμους για να γλυτώσει από τον έλεγχο των Γερμανών. «Ποιος είσαι εσύ!» Ρωτάνε αυτοί έναν από τους παίκτες. «Ο Άσος σπαθί!» Απαντά αυτός. «Εσύ;» Ρωτούν τον διπλανό. «Ο Βαλές Καρό!» Τους απαντά. «Και εσύ;» Ρωτούν τον Charles. «Ο Ρίγας Κούπα!» απαντά αυτός

 «Πάμε να φύγουμε. Εδώ είναι όλοι τους τρελοί!» λένε οι Γερμανοί. Οι Τρελοί όμως εκστασιάζονται με τον Charles. «¨Ώστε εσείς είστε μεγαλειότατε;» των ρωτούν. «Ο Βασιλιάς επέστρεψε!» Φωνάζουν. Ο Charles το βάζει στα πόδια για να γλυτώσει κι απ’ αυτούς.

Φεύγοντας αφήνει όμως τις πόρτες ανοικτές. Οι τρόφιμοι ξεχύνονται έξω και καταλαμβάνουν κυριολεκτικά την έρημη πόλη. Ανοίγουν μάλιστα τις πόρτες των κλουβιών που ανήκουν σε κάποιο τσίρκο και τα θηρία ξεχύνονται στους δρόμους!

Αυτοανακηρύσσονται Δούκες, Δούκισσες, Στρατηγοί, Γιατροί, Μπαρμπέρηδες, Ιερείς, Καμπαρετζούδες κλπ.

 

 

Ώσπου να καταλάβει ο Charles περί τίνος πρόκειται, νομίζει ότι έχει να κάνει απλά με περίεργους και ιδιόρρυθμους κατοίκους. Πολλές κωμικές, σπαρταριστές καταστάσεις συμβαίνουν στο διάστημα αυτό. Όταν καταλάβει περί τίνος πρόκειται, αποφασίζει να πάει με τα νερά τους για να τον βοηθήσουν στην έρευνά του. Αυτοί τον «στέφουν» βασιλιά και του βρίσκουν και νύφη για να έχουν βασίλισσα! Πρόκειται για μία γλυκιά και συμπαθητική κοπελίτσα; από το σινάφι τους Το ρόλο της κοπέλας παίζει η Καναδέζα Geneviève Bujold. Αυτή που αργότερα γνωρίσαμε στο πλευρό του Richard Burton στην ταινία: «Η Άννα των 1000 Ημερών.» 

 

 

Στην αρχή τα ανέχεται όλα αυτά ο Charles προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του. Αργότερα όμως φαίνεται να τον προσελκύει η αφέλεια και η γλυκύτητα της κοπέλας. Η ώρα της εκρήξεις πλησιάζει και η αγωνία του Charles φθάνει στο κατακόρυφο. Τελικά όταν έχει πεισθεί ότι δεν γίνεται τίποτα και τόσο αυτός όσο και οι συμπαθείς τρελοί είναι καταδικασμένοι, ανέλπιστα, τη τελευταία κυριολεκτικά στιγμή βρίσκει την λύση του μυστηρίου και οι πόλη με πους «ιδιόρρυθμους» κατοίκους της σώζεται!

Το συμμαχικό στράτευμα εισέρχεται θριαμβευτικά στην πόλη. Μα κάποτε οι γιορτές και τα πανηγύρια τελειώνουν. Ο Charles με τους λοιπούς στρατιώτες αναχωρεί για το μέτωπο, ενώ οι αρχές επιστρέφουν στην πόλη και η κυριαρχία των συμπαθών τροφίμων του ψυχιατρείου λαμβάνει τέλος.

Τότε ο Charles αντιμετωπίζει το εξής φιλοσοφικό δίλλημα. Είναι προτιμότερο να θεωρείσαι λογικός και να ανήκεις σε μια ομάδα ανθρώπων που είναι έτοιμοι να σφάξουν και να σφαγούν ή είναι προτιμότερο να ανήκεις στην ομάδα των συμπαθών ανθρώπων που ζουν στον κόσμο τους και που οι υπόλοιποι του αποκαλούν τρελούς.

Τελικά αποφασίζει ότι είναι προτιμότερο το δεύτερο. Την κοπανάει λοιπόν από τον στρατό και πάει να κλειστεί αυτόβουλος στο ίδρυμα. Για να γίνει αποδεκτός εκεί εμφανίζεται έτσι:

 

 

Τους υπότιτλους μετέφρασα και συνχρόνισα για την συγκεκριμένη κόπια που έχω:

La muerte de un burocrata (1966)

La muerte de un burocrata (1966)

Ο θάνατος ενός γραφειοκράτη

 

Σκηνοθέτης:Tomás Gutiérrez Alea

Σενάριο: Ramón F. Suárez, Alfredo L. Del Cueto

Παίζουν: Salvador Wood, Silvia Planas και ο Manuel Estanillo

 Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΜΑΥΡΗ ΚΩΜΩΔΙΑ

Του κορυφαίου Κουβανού σκηνοθέτη Tomás Gutiérrez Alea

 

Όσοι από εσάς έτυχε να έχετε δει την καταπληκτική αυτή ταινία, σίγουρα αυτό θα έγινε μέσω κάποιας φοιτητικής κινηματογραφικής λέσχης.
Το ίδιο συνέβη και σε μένα στις αρχές της δεκαετίας του 70 στην Γερμανία, όπου κυριολεκτικά έπαθα την πλάκα μου.
Το καταπληκτικό είναι ότι η ταινία αυτή που σατιρίζει και επιτίθεται κατά της γραφειοκρατίας, αποτελεί και μία αυτοκριτική ενός λεγόμενου καθεστώτος χώρας του υπαρκτού σοσιαλισμού. Αν τολμούσε κάποιος έλληνας εκείνης της εποχής να γυρίσει παρόμοια ταινία στην Ελλάδα, αν ζούσε στο εξωτερικό θα του είχε αφαιρεθεί η ιθαγένεια, ενώ αν ζούσε στην Ελλάδα, θα παραθέριζε στην Γιάρο μέχρι την πτώση της χούντας.
Η Κούβα όμως τόλμησε και έστειλε το προϊόν της αυτό σε όλα τα φεστιβάλ, από όπου και αποκόμισε σημαντικές διακρίσεις.

 

Η γραφειοκρατία δε γνωρίζει καθεστώτα, λαούς και εποχές. Είναι μια πληγή που μας πλήττει όλους και την έχουμε νιώσει στο πετσί μας.

 

Ξεκαρδίστηκες οι εμπειρίες του νεαρού θύματος που προσπαθώντας να απεμπλακεί από τα γρανάζια της και επισκεπτόμενος διάφορους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς για να βρει λύση, εκεί αδυνατούν να τον εξυπηρετήσουν διότι είναι απασχολημένοι με την σύνθεση του πανό που γράφει::

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ!!!

 

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον φίλο που μου πρόσφερε μία κόπια με ενσωματωμένους Αγγλικούς υπότιτλους που είχε αντιγράψει από την Βρετανική τηλεόραση.
Τους Αγγλικούς αυτούς υπότιτλους χρησιμοποίησα σα μπούσουλα και κατόρθωσα με τα στοιχειώδη Ισπανικά μου να δημιουργήσω μια μετάφραση, πληρέστερη ελπίζω αυτής των Βρετανών.
Θα μπορέσετε να την βρείτε εδώ:

http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3540974/la-muerte-de-un-burocrata-el

L'armata Brancaleone (1966)

L'armata Brancaleone (1966)

Οι γενναίοι του Μπρανκαλεόνε

Μπράνκα! – Μπράνκα! – Μπράνκα!
Λεό! – Λεό! – Λεό!

 

Σκηνοθεσία: Mario Monicelli

Σενάριο: Agenore Incrocci, Mario Monicelli

Παίζουν:Vittorio Gassman, Catherine Spaak, Folco Lulli, Gian Maria Volonté, Barbara Steele

Ποιος σας είπε ότι οι Monty Python με το «the Holy Grail» έχουν προηγηθεί;
Πριν απ’ αυτούς, ο άρχοντας της Ιταλικής κωμωδίας Mario Monicelli (Ο Κλέψας του κλέψαντος, Οι εντιμότατοι φίλοι μου και άλλων αξεπέραστων επιτυχιών) προηγήθηκε το 1966 με την ταινία του: Οι Γενναίοι του Μπρανκαλεόνε.
Δίνοντας το ρόλο του ιππότη της ελεεινής μορφής στον άνθρωπο που το όνομά του είναι ταυτόσημο της παλαιάς Ιταλικής κωμωδίας, τον υπέροχο και απαράμιλλο Vittorio Gassman, μας παρουσίασε γεγονότα και πρόσωπα του μεσαίωνα, ξεκαρδιστικά μεν, που δεν απέχουν όμως και πολύ από την ιστορική πραγματικότητα.

 

Ιππότες τυχοδιώκτες, σταυροφόροι, καλόγεροι, πάπες, δούκες, δούκισσες, εξαθλιωμένα πλήθη που ψάχνουν την πνευματική, σωματική και υλική τους σωτηρία, προσπαθώντας να φθάσουνε και να απελευθερώσουνε τους αγίους τόπους. Όλους τους περνά από την μηχανή του κιμά γελοιοποιώντας τους με ξεκαρδιστικό τρόπο.

Εκτός όμως από τον πρωταγωνιστή, έχουμε την παρουσία λαμπρών ηθοποιών. Την Catherine Spaak που εκείνη την εποχή ήταν στα ντουζένια της.

 

 Ο Λεό ορκίστηκε στη ιπποτική του τιμή να την παραδώσει αγνή και παρθένα στον μέλλοντα σύζυγό της, έναν άξεστο άρχοντα. Παρ’ όλες τις προκλήσεις εκ μέρους της δεν ενδίδει γιατί θέλει να τιμήσει τον όρκο του. Το βράδυ δε, για να μην του φύγει και ατιμαστεί με κανέναν, κοιμάται δίπλα της κρατώντας σφιχτά την αλογοουρά της
Όταν ξυπνά όμως διαπιστώνει ότι κρατά την ουρά του αλόγου του... και αντίο παρθενία.
Έχουμε και τον Gian Maria Volonté; που παριστάνει τον Θεοφύλλατο, τον άσωτο υιό μιας αρχοντικής βυζαντινής οικογένειας.

 

Είναι ακόμα και η συμπάθιά μου, η μούσα του Μάριο Μπάβα, η Barbara Steele. Αυτή τη φορά δεν παίζει το ρόλο καμίας βαμπίρας, αλλά την θεία του Θεοφύλλατου, την φιλήδονη και σεξουαλικά αχόρταγη βυζαντινή πριγκίπισσα Θεοδώρα.

 

 

Υπήρξαν και μερικοί ευπατρίδες που ενοχλήθηκαν, θεωρώντας ότι δυσφημείται η λαμπρή βυζαντινή αίγλη. Λες και αφήνει ο Mario Monicelli άθικτο κανέναν πάπα ή και ολόκληρη την καθολική εκκλησία.

 

 

Δραματικές ήταν οι εκλύσεις στα διάφορα φόρουμ από νοσταλγούς της ταινίας αυτής για ελληνικούς υπότιτλους. Κανένας όμως ιταλομαθής δεν συγκινήθηκε. Έτσι αναγκάστηκα να αναλάβω δράση. Μετέφρασα όμως γερμανικούς που και αυτοί ήταν μετάφραση ισπανικών που είχαν μεταφράσει τα ιταλικά. Ελπίζω όμως ότι κάτι καλό βγήκε.
Θα τους βρείτε εδώ:

 http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3553272/l-armata-brancaleone-el

h

Signore & signori (1965)

Signore & signori (1966)

Κυρίες και Κύριοι...

Σκηνοθεσία: Pietro Germi

Παίζουν:
Virna Lisi ... Milena Zulian
Gastone Moschin ... Osvaldo Bisigato
Nora Ricci ... Gilda Bisigato
Alberto Lionello ... Toni Gasparini
Olga Villi ... Ippolita Gasparini
Franco Fabrizi ... Lino Bebedetti
Beba Loncar ... Noemi Castellan
Gigi Ballista ... Giancinato Castellan

Υπάρχει μια ολόκληρη γενιά που μεγάλωσε με τις ασπρόμαυρες Ιταλικές κωμωδίες της δεκαετίας του 60. Αυτές διαπραγματεύονταν θέματα από τον Ιταλικό νότο και κυρίως από την Σικελία. Να αναφέρω χαρακτηριστικά το «Διαζύγιο αλλά Ιταλικά» και τις περιπέτειες του Δον Καμίλο.
Το 1965 όμως ο Pietro Germi μας ανεβάζει πιο βόρια και συγκεκριμένα σε μια κωμόπολη στο μέσον της Ιταλίας. Οι κάτοικοι εκεί μπορεί να μην είναι Σιτσιλιάνοι, αλλά είναι το ίδιο – αν όχι και παραπάνω – κωμικοί και σχεδόν γελοίοι με τις μικροαστικές τους συμπεριφορές.

Η ταινία είναι σπονδυλωτή με 3 κύριες υποθέσεις στις οποίες εμφανίζονται πάντα οι ίδιοι άνθρωποι που σε κάθε επεισόδιο πρωταγωνιστούν ορισμένοι και πλαισιώνονται από τους υπόλοιπους.

Θα αναφερθώ στην δεύτερη που είναι και η κορυφαία της ταινίας.

 

 Καταπιεσμένος σύζυγος και πατέρας τολμά να πάει κόντρα στο καταστημένο που δέχεται το κέρατο, αλλά όχι και το διαζύγιο. Αποφασίζει λοιπόν να απαλλαγεί από την καταπιεστική γυναίκα του και να κάνει καινούργια αρχή με μια νεαρότερή του, ταμία καφετέριας (Virna Lisi).

 

Όλη η πόλη στρέφεται εναντίον του. Όχι όμως από ενδιαφέρον για τα χρηστά ήθη και το θεσμό του γάμου.

Οι μεν γυναίκες από αλληλεγγύη προς την σύζυγο και φοβούμενες μην αποτελέσει αυτό κακό παράδειγμα για τους δικούς τους άνδρες.

Οι άνδρες δε από καθαρή ζήλια, μην αντέχοντας το θάρρος του συντοπίτη τους που αυτοί δεν έχουν.

Ο πικρός συμβιβασμός, όσο κι αν γαρνίρεται με κωμικές καταστάσεις, σου αφήνει μια μελαγχολία και συμπόνια για το άτυχο «παράνομο!» ζευγάρι.
Για να μην παρεξηγηθώ, τα συναισθήματα αυτά δεν μου δημιουργούνται τώρα (καταλαβαίνετε τι εννοώ) αλλά από την εποχή που πρωτοείδα την ταινία ως έφηβος.
Και να έλθουμε στο πρακτικό μέρος του θέματος που αφορά νοσταλγούς αλλά και νεότερους κυνηγούς παλιών ταινιών.
Μη κάνετε τον κόπο να ψάξετε τα βιντεοκλάπ και τα καταστήματα. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά ούτε και στα γνωστά μαγαζιά του εξωτερικού δε θα την βρείτε. Εμένα με έβαλε στα αίματα ο ΖΗΣΗΣ με το γνωστό του μπλοκ. Χάρις σ’ αυτόν παρακινήθηκα και βρήκα την ταινία στο internet. Βρήκα ακόμα και υπότιτλους στα αγγλικά και γαλλικά τους οποίους μετέφρασα στα ελληνικά. 

Έκανα και την μετατροπή από DivX σε DVD. και έτσι έχω μια ολοκληρωμένη ταινία σε DVD, με ελληνικούς υπότιτλους, ασπρόμαυρη 16:9, με πολύ καλή ποιότητα εικόνας και ήχου.

Fahrenheit 451 (1966)

Fahrenheit 451(1966)

Director:François Truffaut

 Writers:François Truffaut (screenplay), Jean-Louis Richard (screenplay), and 3 more credits »

Stars:Oskar Werner, Julie Christie and Cyril Cusack

 

Το «Fahrenheit 451» ήταν η πρώτη και η τελευταία ταινία που έκανε ο François Truffaut για λογαριασμό του Hollywood. Η διχογνωμία μεταξύ κριτικών οδήγησε το έργο σε εμπορική αποτυχία και στην οριστική επιστροφή του Truffaut στην Ευρώπη. Ευτυχώς μάλλον, διότι γλύτωσε την αλλοτρίωση.
Για εμάς τους μεγάλους που ζήσαμε στα χρόνια προβολής της ταινίας, σας διαβεβαιώ ότι και το κοινό είχε διχαστεί σαν τους αμερικανούς κριτικούς. Πολλοί το λάτρεψαν – ένας απ αυτούς κι εγώ – και πολλοί το χλεύασαν.
Γιατί;
Το σενάριο του Jean-Louis Richard, που βασίζεται στην νουβέλα του 1953 του Ray Bradbury, μας παρουσιάζει μια μελλοντική κοινωνία όπου το δικτατορικό καθεστώς έχει απαγορεύσει όχι μόνο την λογοτεχνία, αλλά την γραφή γενικά. Τα πάντα είναι εικόνες και αριθμοί και οι εφημερίδες που κυκλοφορούν παρουσιάζουν τα νέα σε σκίτσα
Στο σχολείο τα παιδιά αποστηθίζουν αριθμητική ενώ τα σπίτια δυναστεύονται από γιγαντοοθόνες που ασχολούνται με ριάλιτι που προωθεί το καθεστώς. Οι πρώην πυροσβέστες είναι το επίλεκτο σώμα του καθεστώτος – κάτι σαν τους Εσατζήδες της επταετίας – δεν ασχολούνται με το σβήσιμο της φωτιάς, αλλά με την ανεύρεση και το κάψιμο οτιδήποτε γραπτού. Η κατοχή και το διάβασμα βιβλίου είναι έγκλημα και οι παραβάτες στέλλονται σε χώρους αναμόρφωσης, με ότι αυτό σημαίνει.
Σε όποιο σπίτι δεν υπάρχει κεραία τηλεόρασης στη στέγη του, οι ένοικοι θεωρούνται ύποπτοι και μπαίνουν στην μαύρη λίστα!

Όλα αυτά φάνταζαν και φαντάζουν μεγάλη υπερβολή.
Θα σταθώ όμως σε μια διαπίστωση.
Το καθεστώς της χούντας της χώρα μας επέβαλε την λογοκρισία. Και δεν αρκέστηκε μόνο σε λίστα επικίνδυνων γι αυτήν συγγραφέων, αλλά και πολλών που το όνομά τους τέλειωνε σε –ωφ και –όφσκη! Ακόμα και περί φασιστών να επρόκειτο προτιμούσαν να τους κόψουν για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Εξάλλου για να διαπιστώσεις αν ένα έργο είναι επικίνδυνο για σένα, πρέπει πρώτον να το διαβάζει και δεύτερον να το καταλάβεις. Πράγμα δύσκολο για τέτοιους τύπους.
Είμαι σίγουρος ότι μερικοί από αυτούς θα ονειρεύονταν να είχαν την τεχνογνωσία να μας μεταβιβάσουν κατευθείαν στον εγκέφαλο αυτά που ήθελαν, χωρίς να εξαρτόμαστε από το διάβασμα και να μπορέσουν έτσι να τα απαγορεύσουν όλα.
Στο κάτω-κάτω, όπως και στην ποίηση δεχόμαστε – ποιητική αδεία – συνθήκες έξω από τα καθιερωμένα για να δώσουμε έμφαση στην ιδέα μας, έτσι νομίζω και στην λογοτεχνία μπορούμε να δούμε την υπερβολή σαν μέσο που τονίζει τις ανησυχίες μας και μας προκαλεί να βρισκόμαστε σε εγρήγορση.
Δύο μορφές κατά την γνώμη μου δεσπόζουν στο έργο.
Η πρώτη είναι του François Truffaut που στο πρώτο του έγχρωμο έργο, χωρίς σπουδαία εφέ στην διάθεσή του, καταφέρνει να μας βάλει στο κλίμα μιας καταπιεστικής φουτουριστικής κοινωνίας.
Η δεύτερη είναι αυτή της Julie Christie. Η παγερή κούκλα με τον ανεξήγητο αισθησιασμό κυριαρχεί στον διπλό της ρόλο. Αυτή της υποτακτικής στο καθεστώς γυναικούλας συζύγου που προδίδει τον άνδρα της για να μην χάσει την βολή της και της επαναστάτριας δασκάλας που η γνωριμία της με τον πυροσβέστη ήρωά μας θα του αλλάξει την ζωή. Ή σωστότερα, θα δώσει νόημα στην ζωή του.
Φυσικά δεν θέλω να μειώσω την αξία της συμβολής του Oskar Werner στο ρόλο του ανανήψαντος πυροσβέστη, συζύγου και εραστή.
Και δύο προσωπικές διαπιστώσεις:
Ξαναβλέποντας το φιλμ μετά από τόσα χρόνια, διαπιστώνω πρώτον ότι απομακρύνθηκα από το διάβασμα και πρέπει να ανανήψω.
Δεύτερον, η τεράστια οθόνη τηλεόρασης που δεσπόζει στο σαλόνι των πρωταγωνιστών μου φάνηκε κάτι τι το υπερβολικό εκείνη την εποχή. Σήμερα έχω ακριβώς την ίδια!

 

A Funny Thing Happened on the Way to the Forum - 1936

A Funny Thing Happened on the Way to the Forum (1966)

 

Ή στα Ελληνικά:

ΒΙΒΑ ΡΟΜΑ

 Σκηνοθεσία: Richard Lester
Έτος: 1966
Παίζουν: Zero Mostel, Phil Silvers, Buster Keaton, Michael Crawford, Jack Gilford, Annette Andre

 Το Αγγλοαμερικανικό φιλμ “A Funny Thing Happened on the Way to the Forum” είναι ένα από τα ωραιότερα φιλμ της δεκαετίας του 60.
Ένα χαρακτηρισμό που μπορούμε να του δώσουμε είναι:

 Το κύκνειο άσμα του μεγάλου Buster Keaton.

Πράγματι ο μεγάλος αυτός κωμικός πρόλαβε να παίξει στο έργο αυτό,αλλά δεν πρόλαβε την πρεμιέρα

  

 

Πρόκειται για μια θαυμάσια μουσική κωμωδία. Η μουσική είναι υπέροχη αλλά αυτό που απολαμβάνουμε είναι η σάτιρα που προκαλεί αβίαστο γέλιο όσο λίγες ταινίες. Το παραδοσιακό εγγλέζικο χιούμορ σε όλο του το μεγαλείο. Το αφελώς ανατρεπτικό “happy end” στο τέλος του, είναι συστατικό της σάτιράς του.
Προσωπικά πιστεύω ότι η σάτιρα αυτή είναι πρόδρομος αυτών που θα ακολουθήσουν από τους Mondy Paython.
Το έργο βασίζεται σε κωμωδίες του Λατίνου κωμωδιογράφου Πλαλύτου, o οποίος λέγεται ότι επηρέασε και τον Shakespeare στον τρόπο γραφής της σύγχρονης κωμωδίας.
Το έργο «A funny Thing Happened on the Way to the Forum” ανέβηκε για πρώτη φορά στο Broadway, στις 8 Μαΐου 1962 σε σκηνοθεσία του Geoerge Abbbott και παίχτηκε για 964 παραστάσεις.