JAWS 1975

JAWS 1975

Τα σαγόνια του καρχαρία

 

Σκηνοθεσία: Steven Spielberg

Σενάριο: Peter Benchley, Carl Gottlieb, Peter Benchley

Είδος: JAWS, Fantasy, Horror ΔΕ 80

Διάρκεια: 2h 4min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Robert Scheider: Brody  

Robert Shaw: Quint

Richard Dreyfuss: Hooper

Lorraine Gary: Ellen Brody

Murray Hamilton: Vaughn

Carl Gottlieb: Meadows

 

Όταν οι υπεύθυνοι της UNIVERSAL ενέκριναν τη μεταφορά της νουβέλας του Peter Benchley στον κινηματογράφο από τον νεαρό και άσημo τότε σκηνοθέτη Steven Spielberg, σίγουρα δε φανταζόντουσαν ότι η ταινία θα εξελισσόταν σε φαινόμενο! Εκατομμύρια ανθρώπων συρρέουν στις κινηματογραφικές αίθουσες και μέσα σε λίγες εβδομάδες η επιτυχίες του Godfather και του Όσα παίρνει ο άνεμος σε εισπράξεις μοιάζουν παρελθόν, με Τα Σαγόνια Του Καρχαρία να έχουν ξεπεράσει τις 100.000.000 ,μένοντας στην ιστορία του Hollywood, αλλά και γενικότερα του κινηματογράφου ως το πρώτο επίσημα blockbuster. Προφανώς κάτι τέτοιο δεν είναι τυχαίο ,αφού ο σκηνοθέτης μας χαρίζει ένα από τα καλύτερα θρίλερ όλων των εποχών ,το οποίο τριάντα χρόνια μετά την πρώτη του προβολή παραμένει το ίδιο τρομακτικό και επιβλητικό.

Η ιστορία είναι απλή. Ένας λευκός καρχαρίας ,καθόλου μικρός και φιλικός ,βρίσκει το ιδανικό μέρος για μπόλικη και εύκολη τροφή στις ακτές του Άμιτι, όπου πολλοί ανυποψίαστοι τουρίστες παραθερίζουν κατά την καλοκαιρινή περίοδο. Τα θύματα που βρίσκουν τραγικό και επώδυνο θάνατο από τα σαγόνια του πεινασμένου καρχαρία αρχίζουν να πληθαίνουν, και ο σερίφης του νησιού (Roy Scheider) αποφασίζει να πάρει δραστικά μέτρα για να προστατέψει τους παραθεριστές αλλά και την ίδια του την οικογένεια. Μαζί με έναν πλούσιο και παθιασμένο με το επάγγελμα του ωκεανολόγο (Richard Dreyfuss) και μ’ έναν θαλασσόλυκο ,ειδικό στο “κυνήγι” ,θα σαλπάρει με ένα ψαροκάικο με μοναδικό σκοπό την εξόντωση του φονικού καρχαρία. Μέχρι βέβαια να γίνει αυτό ,ο θεατής αναπηδά πολλές φορές από τη θέση του ,καθώς βλέπει το θαλασσινό νερό να βάφεται με το χρώμα του αίματος.

Διάφοροι παράμετροι οδηγούν στο να είναι ακόμη και σήμερα μια ξεχωριστή ταινία ,όπως π.χ. το γρήγορο και “ανήσυχο” μοντάζ που προκαλεί ταραχή και αγωνιά ,και που δίκαια αναγνωρίστηκε με Όσκαρ. Επίσης η χαρακτηριστική μουσική του John Williams που έχει σημαδέψει τη ταινία, γινόμενη ταυτόσημη του τρόμου. Άξια αναφοράς και τα υποβρύχια πλάνα που λειτουργούν ως υποκειμενικά του δολοφόνου “επιτείνοντας” την αγωνία. Πολύ σωστή και η επιλογή του σκηνοθέτη να καθυστερήσει να δείξει τον καρχαρία, η οποία επιβεβαιώνει την πεποίθηση πως ότι δε βλέπεις είναι πιο τρομακτικό απ’ αυτό που ήδη ξέρεις κι έχεις δει. Το τελικό αποτέλεσμα σίγουρα ικανοποιεί τις προσδοκίες του θεατή, αλλά δυστυχώς μερικές φορές προκαλεί και ένα ανεπανόρθωτο κακό: η απόλαυση του καλοκαιρινού μπάνιου στη θάλασσα δεν είναι πια η ίδια…