The Saragossa manuscript 1965

The Saragossa manuscript 1965

Το χειρόγραφο της Σαραγόσα

182 λεπτά, Adventure, Drama,. Fantasy

Σκηνοθεσία του Wojciech Has

Με τους Zbigniew Cybulski, Iga Cembrzynska, Elzbieta και λοιπούς

Δεν θα ισχυριστώ πως η ταινία αυτή θα ενθουσιάσει τόσο τον παππού και την γιαγιά, όσο και τα εγγόνια. Τους κινηματογραφόφιλους όμως θα τους κάνει να την δουν με ενδιαφέρον αρκετές φορές, για να την κατανοήσουν πλήρως!

Είχα εδώ και πολλά χρόνια στην συλλογή μου το συγκεκριμένο DVD που προερχόταν όμως από ταινία που είχε καμένους απάνω της Αγγλικούς υπότιτλους. Πρόσφατα βρήκα DVD με παρθένα την ταινία επάνω του. Έκανα RIPκαι προσάρμοσα Ελληνικούς υπότιτλους μετάφρασης του Stivntouzos που βρήκα στο opensubtiles. Ο συνχρονισμ;ός όμως δεν κόλαγε με τίποτα. Γι αυτό δεν ευθύνεται ο μεταφραστής αλλά η συγκεκριμένη μου κόπια. Έπρεπε να συγχρονίσω γραμμή-γραμμή!

Την παρουσίαση και κριτική της ταινίας σας την παρουσιάζει ο:

Γιώργος Ευθυμίου, www.cine.gr

Ο Luis Bunuel σπάνια έβλεπε μια ταινία δύο φορές, αλλά αυτή την είδε τρεις.

Το 1997 έγινε πλήρης αποκατάσταση με την βοήθεια του τραγουδιστή των Grateful Dead, Jerry Garcia, και των Francis Ford Coppola, Martin Scorsese.

Kατά τη διάρκεια μιας μάχης στη Σαραγόσα την περίοδο των Nαπολεόντειων Πολέμων, ένας αξιωματικός ανακαλύπτει ένα βιβλίο το οποίο καταλήγει να του το μεταφράσει ο αντίπαλος στρατιώτης που ήταν έτοιμος να τον σκοτώσει.

O ήρωας και συγγραφέας του βιβλίου αποδεικνύεται πως είναι ο παππούς του. O κόσμος που αποκαλύπτεται στο χειρόγραφο είναι μυστηριακός, εντυπωσιακός και μεταφυσικός. H πορεία του Aλφόνς Bαν Bόρντεν στην ενδοχώρα της Ισπανίας είναι γεμάτη από φαντάσματα, γοητευτικούς δαίμονες, ακόλαστους ευγενείς, περίεργους ιερείς.

Είναι ένα ταξίδι χιουμοριστικό και τρομακτικό ταυτόχρονα, χαρούμενο, τραγελαφικό κι απρόβλεπτο.

Μοιάζει με παραισθησιογόνο του οποίου οι επιπτώσεις διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ένα κινηματογραφικό μνημείο που απαιτεί πολλές επισκέψεις για να σου αποκαλύψει όλα του τα μυστικά. Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Γιαν Πότοτσκι, που γράφτηκε το 1815.

Το «Το Χειρόγραφο Της Σαραγόσας» αποτελεί ένα παράδοξο αριστούργημα. Πραγματικό κόσμημα της 7^ης Τέχνης. Η αφήγηση συναντάει το φανταστικό, το ονειρώδες και τον σαρκασμό, και ρέει σε παρθένα ύδατα με αξιοσημείωτη άνεση. Αυτή η παραδοξότητά του, ή καινοτόμα αυτοτέλεια αν προτιμάτε, λειτούργησε ως πόλος έλξης της κινηματογραφικής ελίτ της εποχής και παρακολουθώντας το, δε θα δυσκολευτούμε να αντιληφθούμε τους λόγους για τους οποίους εντάσσεται στις αγαπημένες ταινίες του Luis Bunuel.

Πίσω από την κάμερα ο Wojciech Has κάνει εκπληκτικά πράγματα. Η κίνηση είναι το βασικό συστατικό της σκηνοθεσίας. Ο κινηματογραφικός φακός ανοίγει και κλείνει διαρκώς, μεταβάλλοντας το σημείο εστίασης. Η κάμερα κινείται αδιάκοπα στο χώρο, περιμετρικά και επάλληλα ενώ και οι ήρωες παρουσιάζουν μια ενεργητική υπερκινητικότητα. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η ευμεταβλητότητα του κάδρου, καθώς μετακινούμαστε διαρκώς σε νέες χωροταξικές συντεταγμένες εντός του ίδιου πλάνου-σκηνής, χωρίς απαραίτητα να μιλάμε για τεχνική μονοπλάνο. Μορφολογικά η οθόνη είναι φορτωμένη με αντικείμενα. Παράξενα και βαρύγδουπα αντικείμενα, που ωστόσο δε βαραίνουν σε κανένα σημείο τη θέαση. Έτσι, πριν περάσουμε στη θεματολογία, μπορούμε να ισχυριστούμε πως το "Rekopis znaleziony w Saragossie" είναι μια εικαστική πανδαισία και μια οπτική πρωτοτυπία! Ενώ ειδική μνεία αξίζει και στο soundtrack της ταινίας.

Θεματολογικά η ταινία αποτελεί μια ιδιότυπη ωδή στην Τέχνη και κυρίως στη συγγραφική διαδικασία, είτε αυτή ορίζεται στο γραπτό λόγο, είτε σε οποιοδήποτε άλλο πεδίο έκφρασης. Σε έναν από τους απολαυστικούς διαλόγους θα ακούσουμε: "Διαιρώ έναν αριθμό με το άπειρο. Και έτσι παίρνω το απειροελάχιστο. Και αυτό αντιστοιχεί στο μόριο, το μικρότερο δυνατό σωματίδιο του Δημόκριτου. Και όμως ορίζω το άπειρο χωρίς να το κατανοώ. Και αυτό είναι πολύ κοντά στην ποίηση (Τέχνη). Η οποία ποίηση είναι ακόμα πιο κοντά στη ζωή."

Όσον αφορά την αφήγηση αυτή στερεώνεται στη διήγηση πολυάριθμων ιστοριών. Οι ηθοποιοί αναλαμβάνουν τον ρόλο διηγητών και η μία ιστορία επιφέρει την άλλη. Κάθε μύθος μέσα σ` άλλον. Ξεκινάμε από κάπου, καταλήγουμε κάπου αλλού, διατρέχοντας τον ενιαίο και αδιάσπαστο χωροχρόνο της αβυσσόμορφης ανθρωπότητας. Οι αλληλένδετες (ατομικές) ιστορίες μας μεταφέρουν σαν ασανσέρ στο χωροχρόνο, υπενθυμίζοντας μας τη θεωρία του Δημόκριτου, και συγκεκριμένα το πως τα επιμέρους ατομικά στοιχεία συνθέτουν την ολότητα. Κινηματογραφικά όλο αυτό το σαγηνευτικό μυθοπλαστικό γαϊτανάκι ζωντανεύει μέσω της τεχνικής των flash backs. Η αφήγηση εμπεριέχει αλλόκοτα στοιχεία, και συμφιλιώνει τον ερωτισμό με το φόβο κάτω απ `την κοινή ομπρέλα των ψυχοσωματικών παρορμήσεων. Τα πάντα τοποθετούνται σε μια ονειρώδη-φανταστική σφαίρα (Τέχνη), η οποία παρουσιάζει μια απαράμιλλη ικανότητα να εξομοιώνει την πραγματικότητα.

Μεγάλη εντύπωση προκαλεί και η συνέπεια στη συναρμολόγηση των επιμέρους ιστοριών. Συγκεκριμένα, η πλοκή κάθε ιστορίας επαληθεύει την προηγούμενη, σε αυτό το μυστήριο τραίνο αλληλοδιαδοχής. Έτσι, ο Wojciech Has μας επιχειρηματολογεί πως σ` αυτή την εσωτερική συνέπεια στη συναρμολόγηση της πλοκής κρύβεται και το επιμύθιο της (σεναριο)συγγραφικής αρτιότητας, επισημαίνοντάς μας ταυτόχρονα την τεχνητή φύση της συγγραφής, ή καλύτερα την ικανότητα της συγγραφής να αναδημιουργεί τεχνητούς κόσμους, με το ιδίωμα μιας φάρσας που προορίζεται αποκλειστικά για το κοινό. Καθώς είναι το κοινό αυτό που τελικά "συνεχίζει" την ιστορία. Μπορεί το οποιοδήποτε γραπτό κείμενο -οποιασδήποτε μορφής- να ενέχει μια αυτούσια δυναμική, ωστόσο είναι το κοινό αυτό που καλείται να αποκωδικοποιήσει τα "λεχθέντα" και έτσι η λειτουργικότητα του θεάματος-Τέχνης είναι ποικιλόμορφη. Εκτείνεται απ τη διασκέδαση, εκμαίευση συναισθημάτων ως και την ψυχοσωματική διαμόρφωση του ακροατηρίου, ανάλογα με το βαθμό της δικής μας συμμετοχής. Για παράδειγμα ο πρωταγωνιστής Alfonse Van Worden, που αποτελεί το ακροατήριο στις ιστορίες των άλλων, εμφανίζεται εντελώς τρομοκρατημένος, τη στιγμή που οι υπόλοιποι ακροατές φέρονται να διασκεδάζουν.

Τέλος, με ένα ποιητικό και λυρικό φινάλε, ο Wojciech Has θα μας υπενθυμίσει τον αέναο χαρακτήρα της Τέχνης. Δεν υπάρχει τερματικό στοιχείο σε αυτή. Οι τελευταίες σελίδες του "βιβλίου" είναι διαρκώς κενές, περιμένοντας το χάδι των δικών μας δαχτύλων και το μελάνι της σκέψης μας να λερώσει και να συνεχίσει το έργο. Να το συνεχίσει, να το συνδιαμορφώσει και να το ακολουθήσει στην αγέραστη πορεία του ως το άπειρο.

Γιώργος Ευθυμίου

Judge Priest 1934

Judge Priest 1934

80 λεπτά, Comedy, Drama, Romance

Σκηνοθεσία: John Ford

Με τους: Will Rogers, Tom Brown, Anita Louise
Ελληνικοί υπότιτλοι δικής μου μετάφρασης

Το πρώτο του Όσκαρ ο John Ford το κέρδισε με την ταινία του του 1935, «The Informer» (Ο καταδότης). Περίφημο αλλά βαρύ έργο. Μία ταινία του όμως, λιγότερο σε μας γνωστή,  που γύρισε ένα χρόνο πριν, άντεξε για περισσότερο διάστημα! Πρόκειται για την ταινία «Judge Priest», η οποία παρά την ασύνδετη δομή της, τον έντονο συναισθηματισμό που υπερβολικά εκπέμπει και την σκανδαλώδη έλλειψη πολιτικής ορθότητας, είναι από της πιο αγαπημένες ταινίες του Αμερικανικού κοινού. Ο ηθοποιός Will Rogers, ο οποίος ενσαρκώνει τον δικαστή Πριστ, ήταν ένας διάσημος ηθοποιός ο οποίος απεβίωσε νωρίς. Ένα χρόνο μετά την συμμετοχή του στην εν λόγο ταινία! Μπορούμε να παρατηρήσουμε ορισμένες αναφορές και παραλληλισμούς μέσα στην ταινία, που συνδέουν τον σκηνοθέτη με τον πρωταγωνιστή του.

Αντίθετα από ότι μας έχει συνηθίσει ο Ford, εδώ μας παρουσιάζει την γλαφυρή και ειδυλλιακή Αμερικανική αθωότητα όπου το καλό θριαμβεύει στο τέλος! Βλέπουμε μία εξιδανικευμένη εικόνα του παλαιού Νότου όπου λευκοί και μαύροι συνυπάρχουν αρμονικά.

Ο δικαστής Μπιλ Πρίστ έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο συμπεριφοράς στην έδρα. Αδιαφορεί για τα τυπικά, συμπεριφέρεται κάπως με αναίδεια, αλλά περηφανεύεται ότι προτιμά την ουσία από το γράμμα του νόμου. Βοηθάει τον ανιψιό του να σμίξει με την κοπέλα που αγαπάει, παρά τις επίμονες προσπάθειες της νύφης του και μητέρας του νεαρού να του πασάρει μια νύφη που είναι κόρη του «κακού» εισαγγελέα και πολιτικού αντιπάλου του δικαστή. Παράλληλα κατορθώνει μάλιστα να σώσει τον μυστικοπαθή σιδερά από το μένος του εισαγγελέα που επιδιώκει να την εξόντωσή του.

Η πλοκή επισκιάζεται πολλές φορές από την παρουσία του ικανού αλλά υποτιμημένου κωμικού νέγρου ηθοποιού Stepin Flcht.

Ότι και να πούμε πάντως, δεν παύει να είναι μια ταινία John Ford.

Η ταινία με ελληνικούς υπότιτλους:
https://www.youtube.com/watch?v=c9JHixaOnY8

The Bishop's Wife (1947)

The Bishop's Wife (1947)

ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΗ ΓΗ

109 λεπτά, Κωμωδία, Δράμα. Φαντασίας

Σκηνοθεσία: Henry Koster

Με τους:

Cary Grant: Άγγελος

Loretta Young: Γυναίκα επισκόπου

David Niven: Επίσκοπος

Υπότιτλοι Ελληνικοί δικής μου μετάφρασης

σε ξεχωριστό αρχείο

Ταινίες με υπόθεση την επίσκεψη ενός αγγέλου στην γη με την μορφή ενός νέου ή μίας νέας με σκοπό να σταθούν αρωγοί σε κάποια δοκιμαζόμενη ψυχή έχουμε δει πολλές. Αυτή του 1947 είναι από τις πρώτες. Η ιστορία εκτυλίσσεται μέρες Χριστουγέννων και ως εκ τούτου προσφέρεται ως ταινία για τις εορταστικές αυτές μέρες.

Ο επίσκοπος Henry Brougham (David Niven) αγωνίζεται να πείσει τα εύπορα μέλη της ενορίας του να συμβάλουν οικονομικά ώστε να πραγματοποιήσει το όνειρό του που είναι η ανέγερση ενός νέου ναού. Το εγχείρημά είναι δύσκολο και ο επίσκοπος παρακαλάει τον Θεό να τον βοηθήσει. Οι προσευχές του εισακούονται κι ο Θεός του στέλνει έναν γοητευτικό άγγελο με το όνομα Ντάντλεϊ (Cary Grant) για να τον βοηθήσει. Ο σκοπός της επίσκεψης του αγγέλου δεν είναι μόνο να βοηθήσει τον επίσκοπο για την ανέγερση ναού, αλλά να τον βοηθήσει κυρίως να βρει τον εαυτό του. Την πραγματική του ταυτότητα ο άγγελος την αποκαλύπτει μόνο στον επίσκοπο. Η παρουσία του Ντάντλεϊ όμως εκνευρίζει τον Χένρι κι εκνευρίζεται ακόμα περισσότερο όταν διαπιστώνει ότι όλα τα πλούσια μέλη της ενορίας του έχουν γοητευτεί από αυτό τον άγγελ, που τους πείθει να προσφέρουν τα χρήματά τους για αγαθοεργίες. Ο εκνευρισμός του φθάνει στα όρια της υστερίας όταν διαπιστώνει ότι η σύζυγός του Julia Brougham, (Loretta Young), που αισθάνεται παραμελημένη από τον σύζυγό της διότι τον ενδιαφέρει μόνο η εκπλήρωση του πόθου του που είναι η ανέγερση νέου ναού, δείχνει να είναι πολύ γοητευμένη με τον άγγελο.

Σχεδόν ερωτευμένη! Και ο άγγελος όμως γοητεύεται με την Julia ενώ οι ημέρες των Χριστουγέννων πλησιάζουν!

 Η ταινία είναι κινηματογραφική προσαρμογή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Ρόμπερτ Νέιθαν που κυκλοφόρησε το 1928. Η ταινία έλαβε και πέντε υποψηφιότητες για όσκαρ, μεταξύ των οποίων και για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας αλλά βραβεύτηκε μόνο με το  Όσκαρ καλλίτερου Ήχου. Το Όσκαρ Καλύτερης ταινίας κέρδισε ο  Ελία Καζάν για την ταινία του Συμφωνία Κυρίων (Gentleman's Agreement, 1947). ). Ο Henry Koster έχασε επίσης το Όσκαρ Σκηνοθεσίας από τον Ελία Καζάν.

Την ίδια χρονιά η Loretta Young κερδισε όσκαρ για την ερμηνεία της στην ταινία The Farmer's Daughter.

Τελικά αν και η ταινία είναι φαντασίας και Χριστουγεννιάτικου περιεχομένου, μπορούμε άνετα να την κατατάξουμε στις ενδιαφέρουσες ταινίες για ενήλικες. Βλέπεται ευχάριστα και σε κερδίζει με το αγνό της πνεύμα και τους ελκυστικούς ηις πρωταγωνιστές. Η παρουσία του Cary Grant με το αφοπλιστικό του χαμόγελο κερδίζει όχι μόνο του ήρωες της ταινίας αλλά και εμάς τους θεατές.

Une femme à sa fenêtre (1976)

Une femme à sa fenêtre (1976)

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ

Σκηνοθεσία: Pierre Granier-Deferre

Από το μυθιστόρημα του Pierre Drieu La Rochelle

Παίζουν: Romy Schneider: Margot (Santorini)

Philippe Noiret: Raoul Malfosse

Victor Lanoux: Michel Boutros

Umberto Orsin: Rico (Santori)

Gastone Moschin: Primoukis

Delia Boccardo: Dora Cooper

110 λεπτά, Δράμα, Πολιτικό θρίλερ

Γυρισμένο σε Ελλάδα (Αθήνα, Δελφοί) Ιταλία και Παρίσι
Ελληνικοί υπότιτλοι δικής μου μετάφρασης

Το 1976 ευρισκόμενος στην Γαλλία, στην Nantes, με ενδιαφέρον πήγα να δω την ταινία αυτή με την Romy Schneider, που ήξερα ότι είχε θέμα την Ελλάδα και είχε γυριστεί σ’ αυτήν. Ομολογώ ότι τα Γαλλικά μου δεν ήταν τέλια εκείνο τον καιρό, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να ισχυριστώ ότι το κατάλαβα το έργο 100%. Μου έκανε εντύπωση όμως ότι μέχρι και σήμερα ποτέ δεν είδα καμία αναφορά και σχόλια, θετικά ή αρνητικά, για την ταινία αυτή στην Ελλάδα. Σαν να μην υπήρξε ποτέ! Δεν είμαι καν σίγουρος ότι παίχτηκε στην Ελλάδα. Σαν DVD σίγουρα δεν κυκλοφόρησε ποτέ.

Σήμερα που στα Γαλλικά είμαι κάπως καλλίτερος και έκατσα και μετέφρασα τους υπότιτλους, μπορώ να πω ότι ίσως να κατάλαβα που οφείλεται αυτή η αδιαφορία. Το έργο είναι πολιτικό και έχει θέμα το άγριο κυνηγητό που υπέστησαν οι κομουνιστές από το καθεστώς Μεταξά. Επόμενο είναι να μην ενθουσιάζει τους αντικομουνιστές και τους θαυμαστές του καθεστώτος εκείνου. Από την άλλη όμως, τα τσιτάτα περί κομουνισμού και κομουνιστών σίγουρα δεν βρίσκουν σύμφωνους τους σημερινούς καθοδηγητές του... «αυθεντικού» κομουνισμού. Αν λοιπόν δεν ανήκετε σε αυτούς που πρέπει να υπάρχει έγκριση από κάπου για δουν μια ταινία, επωφεληθείτε από τους υπότιτλους που μετέφρασα και δείτε την, προκειμένου να διαμορφώσετε ιδίαν άποψη.

Αυτή η ταινία θεωρείται σημαντική λόγο της καταπληκτικής παρουσίας της Romy Schneider...

που με την συμβολή του σπουδαίου Philippe Noiret...

ανεβάζουν την αξία του από το μυθιστόρημα του Pierre Drieu La Rochelle εμπνευσμένου κινηματογραφικού έργου. Αυτό που αντηχεί στα αυτιά μας παράξενα και αστεία είναι το όνομα που επέλεξε ο συγγραφέας για την Romy Schneider: Μαρκησία, κυρία Μαργκό Σαντορίνη!!! καθώς και για τον υποτιθέμενο σύζυγό της, τον Μαρκήσιο Ρίκο Σαντορίνη (Umberto Orsin)!!! Ο Ρίκο είναι ένας διπλωματικός υπάλληλος στην Ιταλική πρεσβεία της Αθήνας. Τα χρόνια εκείνα την πατρίδα του κυβερνά ο δικτάτορας Μουσολίνι αλλά ο ίδιος, ένας ξεπεσμένος αριστοκράτης, δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική. Προτιμά να το παίζει μποέμ και κοσμοπολίτης. Να γοητεύει τον γυναικείο πληθυσμό γύρο του και να ικανοποιείται στην σκέψη πως όλοι τον θεωρούν μεγάλο γόη. Όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, η πραγματική αστική τάξη δεν ενδιαφέρεται να κυβερνήσει η ίδια. Της αρκεί να ασχολείται με το χρήμα και το εμπόριο. Την κυβέρνηση ενός τόπου την αφήνει σε κάτι λιγούρια μικροαστούς οι οποίοι αναλαμβάνουν να κυβερνούν για λογαριασμό της. Κάτι τέτοιος είναι και ο Μουσολίνι! Η γυναίκα του η Μαργκό, μια γυναίκα Αυστριακής καταγωγής μεγαλωμένη στην Γαλλία, είναι αυτή που έχει το χρήμα και φαίνεται ότι ο Ρίκο γι αυτό την παντρεύτηκε. Είναι ρομαντική και συναισθηματική και δείχνει να περιμένει ακόμα τον μεγάλο έρωτα. Κοντά τους ο : Raoul Malfosse (Philippe Noiret), Γάλλος επιχειρηματίας που ζει στην Αθήνα και που είναι φουλ ερωτευμένος με την Μαργκό, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να της αρνηθεί καμία χάρη. Το ζευγάρι Ρίκο-Μαργκό έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο γάμος τους δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο και είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν σε βελούδινο διαζύγιο.

Μια Αυγουστιάτικη νύχτα και ενώ το ζευγάρι κοιμάται σε ξενοδοχείο σε χωριστά δωμάτια,η Μαργκό ακούει θόρυβο έξω από το παράθυρό της. Πηγαίνει να δει τι συμβαίνει.

O Μιχάλης Βόυτρος (Victor Lanoux), ένας κομουνιστής συνδικαλιστής που τον κυνηγά η αστυνομία του Μεταξά, βλέποντας το μισάνοιχτο παράθυρο της Μάργκο, ορμά μέσα για να γλυτώσει

Εκείνη τρομάζει στην αρχή αλλά αυτός την καθησυχάζει λέγοντάς της ότι δεν είναι κακοποιός αλλά κάποιος που η αστυνομία κυνηγά για πολιτικούς λόγους. Αυτή, με ανθρωπιστικά κίνητρα στην αρχή αναλαμβάνει να τον σώσει. Πείθει και τον Ρίκο να βοηθήσει. Αυτός της προτείνει να απευθυνθεί στον άνθρωπο που την φλερτάρει και δεν της χαλά χατίρι, τον Raoul Malfosse (Philippe Noiret) και να ζητήσει την βοήθειά του.

Πράγματι αυτός ανταποκρίνεται και προσλαμβάνει τον Βούτρο σαν σοφέρ του για να του παράσχει κάλυψη

Η Μαργκό και ο Βούτρος νιώθουν μια συμπάθεια ο ένας για τον άλλο που τελικά καταλήγει σε έρωτα.

Με τον Raoul Malfosse οργανώνουν ένα ταξίδι στους Δελφούς με οδηγό τους τον Βούτρο, με σκοπό να τον βοηθήσουν να φθάσει στην Πάτρα και από κει να βρει πλοίο και να διαφύγει από την Ελλάδα. Έτσι κι έγινε. Ο Πριμούκης όμως (Gastone Moschin), ένας αστυνομικός διευθυντής που έχει βάλει στόχο της ζωής του να πιάσει τον Βούτρο, μαθαίνει τα πάντα!

Ο Ραούλ πληροφορεί περί αυτού την Μαργκό και την προτρέπει να φύγει μαζί με τον Βούτρο για να γλυτώσουν. Στο σημείο αυτό το έργο μας μεταφέρει στο 1945, όπου ο πόλεμος τελειώνει και οι δυνάμεις του άξονα κατατροπώνονται. Ο Ρίκο, ως ανώτερος διπλωματικός υπάλληλος της φασιστικής Ιταλίας βρίσκεται στην φυλακή. Ο Ραούλ που τώρα είναι αξιωματικός του Γαλλικού στρατού, καταθέτει ότι ο Ρίκο ήταν αντιφασίστας και είχε έρθει σε σύγκρουση με τον Μουσολίνι, και πετυχαίνει να τον απελευθερώσει. Πηγαίνουν σε ένα μοναστήρι όπου παραλαμβάνουν ένα κοριτσάκι που όπως μαθαίνουμε είναι παιδί της Μάργκο και του Βούτρου. Όπως εξηγεί ο Ρίκο η Μάργοτ τον επισπεύτηκε και του εμπιστεύτηκε την μικρή και αναχώρησε να βρει τον Βούτρο. Οι Γερμανοί όμως την συλλάβανε και την μεταφέρανε σε άγνωστο μέρος και από τότε αγνοείται η τύχη της.

30 χρόνια αργότερα, η μικρή που έχει μεγαλώσει και είναι ολόιδια η μητέρα της, επισκέπτεται την Ελλάδα όπου πληροφορείται από συναγωνιστές του πατέρα της το τραγικό τουτέλος. Ο Βούτρος που το πραγματικό του όνομα ήταν Τσίγκος, έπεσε σε ενέδρα και πιάστηκε από τον Πριμούκη,  βασανίστηκε δεόντως και εστάλει προς εκτέλεση.

Και μια ενδιαφέρουσα σκηνή από το έργο είναι εκεί που Γερμανός διπλωματικός υπάλληλος διαμαρτύρεται διότι υποβιβάζουν τόσο τον Χίτλερ συγκρίνοντάς τον με τον Μεταξά! Όπως υποστηρίζει ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία ύστερα από τίμιες και καθαρές εκλογές και όχι κατόπιν στρατιωτικού πραξικοπήματος όπως ο Μεταξάς!

Heavenly Puss [1948]

The Ghost and Mrs. Muir (1947)

The Ghost and Mrs. Muir (1947)

ΨΥΧΕΣ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ

104 Λεπτά, Drama, Fantasy, Mystery

Σκηνοθεσία: Joseph L. Mankiewicz

Με τους: Gene Tierney στο ρόλο της κας Lucy Mui,

και τον Rex Harrison στο ρόλο του φαντάσματος του κάπτεν Daniel Gregg

Ελληνικοί υπότιτλοι δικής μου μετάφρασης

Αν και έχουμε να κάνουμε με φάντασμα, η ταινία; χαρακτηρίζεται ρομαντική, φαντασίας, μυστηρίου, αλλά καθόλου τρομακτική! Είναι η ιστορία μιας νεαρής χήρας, της κας Μουίρ, (Gene Tierney), η οποία για να απαλλαγεί από τους φορτικούς συγγενείς του νεκρού συζύγου της, αποφασίζει να πάει να ζήσει μαζί με την κορούλα της κάπου μακριά στην εξοχή.

 Ο μεσίτης της υποδεικνύει ένα σπίτι που είναι στην άκρη της θάλασσας, στο χείλος ενός γκρεμού και από άποψη τιμής είναι σωστή ευκαιρία. Δεν είναι όμως τυχαίο το ότι το σπίτι είναι αρκετά φτηνό. Όλοι όσοι το είχαν αγοράσει προηγούμενος το εγκαταλείψαν άρων-άρων. διότι ήταν... στοιχειωμένο! Η κα Μουίρ δεν πτοείται από αυτές τις φήμες και αγοράζει το σπίτι. Πράγματι όμως το σπίτι είναι στοιχειωμένο! Ο αρχικός του ιδιοκτήτης, ο αθυρόστομης κάπτεν Daniel Gregg (Rex Harrison), το έχει στοιχειώσει και τρομοκρατεί κάθε επίδοξο νέο ιδιοκτήτη διότι δεν ανέχεται να κατοικούν την περιουσία του ανάξια άτομα. Έτσι λοιπόν έρχεται και η σειρά της κας Μουίρ να έλθει αντιμέτωπη με το φάντασμα του καπετάνιου. Αυτή όμως δεν πτοείται καθόλου από την παρουσία του φαντάσματος.

 Τον αντιμετωπίζει ψύχραιμα και ακολουθεί όλες του τις παραξενιές. Αυτός κολακεύεται και πείθεται ότι η χήρα είναι το κατάλληλο άτομο να διαδεχτεί την περιουσία του. Σιγά- σιγά η καθημερινή του παρουσία γίνεται συνήθεια για την κα Μουίρ. Κρατούν συντροφιά ο ένας στον άλλον, αυτός την συμβουλεύει και την βοηθά όσο είναι δυνατόν και αρχίζει να δημιουργείται μία έλξη μεταξύ τους που για ευνόητους λόγους δεν μπορεί να ολοκληρωθεί

 Κάποτε η κα Μουίρ αντιμετωπίζει ένα σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Τότε ο καπετάνιος την πείθει να της υπαγορεύσει την βιογραφία του και αυτή να την παρουσιάσει ως δικό της λογοτεχνικό έργο. Έτσι και έγινε και η Κα Μουίρ ξέφυγε από την οικονομική ανέχεια. Κάποια στιγμή σύννεφα εμφανίζονται στην ιδιόρρυθμη σχέση τους. Ένας άνδρας που φλερτάρει την χήρα της κάνει πρόταση γάμου. ΟΠ καπετάνιος καταλαβαίνει ότι ο άνδρας αυτός είναι ανάξιός της και την αποτρέπει. Αυτή θεωρεί πως ότι λέει είναι από ζήλια και τον αγνοεί. Στο τέλος όμως ο καπετάνιος δικαιώνεται διότι αποκαλύπτεται το ποιόν του άνδρα. Τα χρόνια περνούν, η κόρη της κας Μουίρ που τώρα έχει μεγαλώσει φέρνει στο σπίτι και συστήνει στην μητέρα της τον νεαρό που αγαπάει. Επάνω στη συζήτηση της αποκαλύπτει ότι και σε αυτής είχε κάνει την παρουσία του το φάντασμα του καπετάνιου και της έδινε συμβουλές.

Και κάποτε η κα Μουίρ γριά πια, ήλθε η ώρα νε εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο. Δεν αποχωρεί όμως μόνη της. Το φάντασμα του καπετάνιου παίρνει το φάντασμά της από το χέρι και πάνε να περάσουν μαζί στην αιωνιότητα!

Γενικά το έργο αυτό με τα σημερινά κριτήρια μπορεί να χαρακτηριστεί αφελές και ξεπερασμένο. Στην εποχή όμως γνώρισε μεγάλη επιτυχία και μάλιστα το 1966 έγινε και τηλεταινία.

Die Abenteuer des Prinzen Achmed (1926)

Die Abenteuer des Prinzen Achmed (1926)

Οι Περιπέτειες του Πρίγκιπα Αχμέντ

Διάρκεια: 81 min.  Είδος: Animation, Adventure, Fantasy

Από την σκηνοθέτιδα Lotte Reiniger
Μετάφραση υποτίτλων από εμένα

Εμπνευσμένο από τα παραμύθια 1000 και μία Νύχτες είναι η ιστορία αυτή. Πράγματι, τα χρόνια εκείνα η Δύση είχε στραφεί προς την εξωτική, ρωμαντική και μυστηριώδη ανατολή με τα παραμύθια της.

Στο Animation αυτό παρακολουθούμε τις περιπέτειες του πρίγκιπα Αχμέτ που τον ξεγέλασε ο κακός μάγος Μπανού και τον έπεισε να καβαλήσει ένα μαγικό άλογο με σκοπό να σώσει την αδελφή του, την Ντισανάρντε. Το μαγικό άλογο όμως τον οδηγεί σε ένα μαγεμένο νησί το Wak-Wak, όπου κατοικείται από δαιμόνια που έχουν αιχμαλωτίσει και καταστήσει σκλάβα τους την πεντάμορφη παρθένα Pari Banu. Ο Αχμέτ αντιμετωπίζει τα δαιμόνια, απελευθερώνει την όμορφη παρθένα  Pari Banu και οι δυο τους διαφεύγουν σε διάφορα; εξωτικά μέρη όπου έρχονται αντιμέτωποι με μάγους, μάγισσες, ξωτικά και άλλα συναφή, ώσπου συναντάνε τον μυστηριώδη άνδρα Αλαντίν, που με την βοήθεια του μαγικού του λυχναριού θα δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στην φοβερή μάγισσα, η οποία τελικά αναγκάζεται να βοηθήσει τον Αχμέτ να νικήσει τον φοβερό μάγο.

Αυτά ως προς το παραμύθι. Το ενδιαφέρον όμως την ταινίας αυτής δεν είναι το «στόρι», αλλά το Animation, που προηγείται αρκετά χρόνια από τους Αμερικανούς και τον Γουώλτ Ντίσνεϋ. Πολλοί ιστορικοί την θεωρούν την πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων στην ιστορία του κινηματογράφου!

Πράγματι, η σκηνοθέτης Lotte Reiniger, ήταν μια κοπέλα που από νεαρή ηλικία είχε το ταλέντο με ένα ψαλίδι και χαρτιά να σκαρώνει αξιόλογες φιγούρες. Αν πάτε σε τουριστικά σημεία της κεντρικής Ευρώπης όπου συγκεντρώνονται διάφορη καλλιτέχνες (στην Μονμάρτη π.χ.), και θα σας προτείνουν να σας κάνουν το σκίτσο ή το πορτρέτο σας, εκεί πιθανόν να συναντήσετε τον καλλιτέχνη που με ένα ψαλίδι και μαύρο χαρτί, θα σας σχηματίσει αρκετά αξιόπιστα το προφίλ σας!

Αυτό το ταλέντο είχε και η Lotte Reiniger, η οποία αργότερα το αξιοποίησε όταν ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο. Μόνη της, με μόνη τη βοήθεια του συζύγου της, δημιούργησε ταινίες Animation. Με το ψαλίδι της έκοβε φιγούρες από μαύρο χαρτόνι, τις πλάκωνε με τον σύζυγ;o της με φωτισμένο γυαλί και τις φωτογράφιζε! Με διαδοχικές φιγούρες και φωτογραφίσεις δημιουργούσαν την αίσθηση της κίνησης, όπως γινόταν αργότερα με τις ζωγραφισμένες με το πενάκι εικόνες!

Και κάποτε στο Βερολίνο, στις 2 Μαΐου του 1926, έγινε η πρώτη της ιδιωτική προβολή.

Η πρώτη επίσημη προβολή όμως έγινε το ίδιο έτος στο Παρίσι με την συμβολή του Jean Renoir,  ο οποίος χαρακτήρισε την Lotte Reiniger μεγάλη ιδιοφυία!

Η αναπαλαίωση της ταινίας  έγινε το 1998-99 από το Μουσείο της Φρανκφούρτης και η πανηγυρική προβολή της έγινε στην ίδια πόλη στις 2/6/1999.

Πρόκειται για την  πρώτη μεγάλου μήκους ταινίας κινουμένων σχεδίων στην ιστορία του κινηματογράφου, που γυρίστηκε από το 1923 έως το 1926 στο Πότσνταμ της Γερμανίας, από την πρωτοπόρο σκηνοθέτιδα.

Η ταινία αυτή είχε κάποτε κυκλοφορήσει σε DCD το οποίο όμως είχε εξαντληθεί και δεν μπορούσα να το βρω πουθενά. Έτσι  αναγκάστηκα να μεταφράσω  και πάλι τους υπότιτλους.

Images (1972)

Images 1972

ΕΦΙΑΛΤΕΣ

ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΙΣ

Σκηνοθεσία: Robert Altman

Σενάριο: Robert AltmanSusannah York

Είδος: Drama. Fantasy, Action, Adventure, Horror ΔΕ 70, Thriller

Διάρκεια: 101 min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Susannah York: Cathryn

Rene Auberjonois: Hugh

Marcel Bozzuffi: Rene

Hugh Millais: Marcel

Cathryn Harrison: Susannah

John Morley: Old Man

Μετάφραση υποτίτλων από εμένα

    Νομίζετε πως έχοντας δει την ταινία του Polanski Repulsion, γνωρίσατε τα πάντα για την πορεία προς την σχιζοφρένεια; Τότε δεν έχετε υπόψη σας την ταινία του Robert Altman: Images, με την καταπληκτική Susannah York (βραβείο στο φεστιβάλ Καννών), στο ρόλο της γυναίκας που πέφτει στην παράνοια. Αλήθεια, είναι να απορεί κανένας πως η καταπληκτική αυτή ηθοποιός δεν συμπεριλαμβάνεται στα ιερά τέρατα υποκριτικής της εποχής της!

Στην ταινία αυτή λοιπόν υποδύεται την Cathryn, μία παντρεμένη γυναίκα, συγγραφέα παιδικών ιστοριών, που ενώ ασχολείται με την συγγραφή της ιστορίας «Αναζητώντας τους Μονόκερους», δέχεται ένα ανώνυμο τηλεφώνημα, στην πραγματικότητα ή στην φαντασία της, που την κάνει να χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και να πέσει στον κόσμο της δικής της φαντασίας.

    Για να συνέλθει και να ηρεμίσει πάνε με τον άντρα της τον Hugh (Rene Auberjonois)

στο πατρικό της σπίτι που είναι στην Ιρλανδική εξοχή.

    Απ’ ότι διαπιστώνουμε, στο παρελθόν είχε διάφορες ερωτικές περιπέτειες αν και ήταν παντρεμένη. Ίσως οι τύψεις αυτού του γεγονότος να συνέβαλε στο να βρεθεί σε αυτή την κατάσταση. Ένας από τους πρώην εραστές της, ο Γάλλος Rene (Marcel Bozzuffi), αν και έχει σκοτωθεί σε αεροπορικό ατύχημα, εμφανίζεται μπροστά της και την βασανίζει με την παρουσία του!

    Είναι το φάντασμά του όπως εξηγεί ο ίδιος αλλά η εμφάνισή του ενώπιων της Cathryn είναι εφιαλτική. Πράγματι, κι εμείς οι θεατές παρασυρόμεθα και δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε αν ο συγκεκριμένος άνδρας είναι πραγματικός ή φάντασμα, δηλαδή προϊόν της φαντασίας της Cathryn. Στο τέλος για να απαλλαγεί από την εφιαλτική παρουσία του τον πυροβολεί, αλλά στην πραγματικότητα πυροβολεί και καταστρέφει την κάμερα του άντρα της!

    Άλλα το χειρότερο δεν ήταν το φάντασμα του νεκρού εραστή της, αλλά το φάντασμα ενός ζώντος πρώην εραστή! Πράγματι το ζευγάρι συναντά έναν παλιό τους φίλο τον Marcel (Hugh Millais) ο οποίος υπήρξε εραστής της Cathryn.

    Ο Marcel, πότε ο ίδιος και πότε το φάντασμά του παρενοχλούν σεξουαλικά την Cathryn. Εδώ και αν δεν χάνουμε τον λογαριασμό και δεν μπορούμε να καταλάβουμε πότε έχουμε να κάνουμε με τον ίδιο τον Marcel και πότε με το προϊόν φαντασίας της Cathryn. Αφού όταν κάποια στιγμή για να απαλλαγεί από την ενοχλητική του παρουσία, του καρφώνει στο στήθος ένα κουζινομάχαιρο και ο χώρος γεμίζει αίματα,  εμείς μένουμε με την εντύπωση πως πρόκειται για τον πραγματικό Marcel. Ευτυχώς όμως γι αυτόν, ήταν το φάντασμά του.

Το πράγμα περιπλέκεται περισσότερο όμως όταν έρχεται αντιμέτωπη με το φάντασμα του ίδιου του εαυτού της!!!

Γενικά ο Robert Altman καταφέρνει να θολώνει τα όρια μεταξύ πραγματικού και φανταστικού μπερδεύοντας κι εμάς τους ίδιους.

Για χρόνια η εταιρία Columbia ισχυριζόταν ότι η τελευταία κόπια της ταινίας είχε καταστραφεί. Το ζήτημα όμως τακτοποιήθηκε και σε συνδυασμό με τους Ελληνικούς υπότιτλους που μετέφρασα 

δεν έχετε καμία δικαιολογία πλέον να μην έχετε δει αυτό το διαμαντάκι.