The Night Stalker 1972

The Night Stalker 1972

Παράνομοι Εκδικητές

Σκηνοθεσία: John Llewellyn Moxey

Σενάριο: Richard Matheson, Jeffrey Grant Rice, Max Hodge

Είδος: Horror ΔΕ 70, Mystery

Διάρκεια: 1h 14m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Darren McGavin: Carl Kolchak

Carol Lynley: Gail Foster

Simon Oakland: Tony Vincenzo

Ralph Meeker: Bernie Jenks

Claude Akins: Sheriff Butcher

Charles McGraw: Chief Masterson

Kent Smith: D.A. Paine 

Το The Night Stalker είναι μια αμερικανική ταινία τρόμου για την τηλεόραση που προβλήθηκε στο ABC στις 11 Ιανουαρίου 1972 ως Ταινία της Εβδομάδας. Στην ταινία, ένας ερευνητής ρεπόρτερ, τον οποίο υποδύεται ο Ντάρεν ΜακΓκάβιν, υποπτεύεται ότι ένας κατά συρροή δολοφόνος στην περιοχή του Λας Βέγκας είναι στην πραγματικότητα ένας βρικόλακας.

Η ταινία βασίστηκε στο τότε αδημοσίευτο μυθιστόρημα του Τζεφ Ράις με τίτλο The Kolchak Papers (γνωστός και ως The Kolchak Tapes). Ο Ράις είπε ότι έγραψε το μυθιστόρημα επειδή, «Πάντα ήθελα να γράψω μια ιστορία για βρικόλακες, αλλά περισσότερο επειδή ήθελα να γράψω κάτι που να αφορά το Λας Βέγκας». Ο Ράις δυσκολεύτηκε να βρει έναν εκδότη πρόθυμο να αγοράσει το χειρόγραφο μέχρι που ο πράκτορας Ρικ Ρέι το διάβασε και συνειδητοποίησε ότι το μυθιστόρημα θα έκανε μια καλή ταινία. Το μυθιστόρημα του 1973 (μετονομάστηκε The Night Stalker) μόλις είχε ήδη προβληθεί η τηλεοπτική ταινία και καθυστέρησε σύμφωνα με τον Rice επειδή ο εκδότης ήθελε τόσο το αρχικό μυθιστόρημα της Rice όσο και το σίκουελ του 1974 The Night Strangler (γραμμένο από τον Rice αλλά βασισμένο σε το σενάριο του συγγραφέα Richard Matheson) έτσι «θα μπορούσαν να τοποθετηθούν στην κορυφή της λίστας των εκδοτών στις θέσεις 1 και 2 για το 1974».

Σε σκηνοθεσία John Llewellyn Moxey (βετεράνος θεατρικών και τηλεοπτικών ταινιών) που γύρισε την ταινία για 12 ημέρες, σε διασκευή του Richard Matheson και παραγωγή του Dan Curtis (γνωστός εκείνη την εποχή για το Dark Shadows), το The Night Stalker έγινε Η αυθεντική τηλεοπτική ταινία με την υψηλότερη βαθμολογία στην αμερικανική τηλεόραση, κερδίζοντας βαθμολογία 33,2 και μερίδιο 48. Η τηλεοπτική ταινία πήγε τόσο καλά που κυκλοφόρησε στο εξωτερικό ως θεατρική ταινία και ενέπνευσε μια τηλεοπτική ταινία συνέχεια με τίτλο The Night Strangler, που προβλήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 1973, μια τηλεοπτική σειρά μιας σεζόν είκοσι επεισοδίων με τίτλο Kolchak: The Night Stalker που προβλήθηκε στο ABC μεταξύ Σεπτεμβρίου 1974 και Μαΐου 1975, και μια μικρής διάρκειας τηλεοπτική σειρά του 2005 που ονομάζεται Night Stalker.

    Ο ηθοποιός Ντάρεν ΜακΓκάβιν υπενθύμισε ότι η εμπλοκή του ξεκίνησε όταν "Οι εκπρόσωποί μου τηλεφώνησαν για να πουν ότι το ABC είχε αγοράσει τα δικαιώματα για ένα βιβλίο που ονομάζεται The Kolchak Papers. Ήταν σε ένα είδος πρώτου σχεδίου ενός σεναρίου του Richard Matheson και κάλεσαν το πρακτορείο στο ρωτήστε τους αν θα με ενδιέφερε να το κάνω. Ο εκπρόσωπος μου το διάβασε και με πήρε τηλέφωνο». Η δημοφιλής τηλεοπτική ταινία, μαζί με τη συνέχειά της και την τηλεοπτική σειρά, παρείχαν την έμπνευση για το The X-Files του Chris Carter. Ο Κάρτερ παρουσίασε τον ηθοποιό Ντάρεν ΜακΓκάβιν στην παράσταση ως φόρο τιμής στον ηθοποιό και στο έργο που ενέπνευσε τη δημοφιλή σειρά του. ξαναγράφεται, κάνοντας τον χαρακτήρα του ΜακΓκάβιν Άρθουρ Ντέιλς, τον «πατέρα των αρχείων Χ». 

Non si sevizia un paperino 1972

Non si sevizia un paperino 1972

Don't Torture a Duckling

Σατανάδες της Ακολασίας

Σκηνοθεσία: Lucio Fulci

Σενάριο: Lucio Fulci, Roberto Gianviti, Gianfranco Clerici

Είδος: Horror ΔΕ 70, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 1h 45m

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

Florinda Bolkan: Maciara

Barbara Bouche: Patrizia

Tomas Milian: Andrea Martelli

Ειρήνη Παπά: Dona Aurelia Avallone

Marc Porel: Don Alberto Avallone

Georges Wilson: Francesco (as George Wilson)

Antonello Campodifiori: Lieutenant

 

Ο Lucio Fulci ακόμα και μετά το θάνατό του παραμένει εξίσου διφορούμενη προσωπικότητα όσο και όταν ήταν εν ζωή. Ο λόγος είναι κυρίως η σαδιστική βία των ταινιών του, που ποτέ κανείς δεν είχε δει στη μεγάλη οθόνη με τόση λεπτομέρεια, και προκάλεσε πολλούς να πουν ότι ο Fulci τη χρησιμοποιούσε για να καλύψει τις αδυναμίες του και την έλλειψη σκηνοθετικού ταλέντου.

Και μπορεί μέχρι ένα σημείο αυτά να ισχύουν για το μεταγενέστερο έργο του, αλλά τίποτα απ’ αυτά δεν μπορεί να ισχύσει για το DON’T TORTURE A DUCKLING, ένα από τα λίγα giallo που γύρισε ο μεγάλος maestro στην καριέρα του.

Πολλοί ακόμα και σήμερα θεωρούν ότι ο Fulci δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει τα όρια που ο ίδιος έθεσε με τη συγκεκριμένη ταινία. Αν κι εγώ είμαι περισσότερο fan του σπλατερά και υπέρ- βίαιου Fulci, δεν μπορώ παρά να βγάλω το καπέλο μου σ’ αυτή την παραγωγή, που με το βάθος και την πολυπλοκότητά της σίγουρα βρίσκεται μεταξύ των κορυφαίων giallo όλων των εποχών.

Τα επιβλητικά τοπία της Σικελίας στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία του DON’T TORTURE A DUCKLING βάζουν το θεατή αμέσως στο κλίμα, με μια ιστορία φόνων παιδιών σε μια περιοχή που βρίθει από ξενοφοβία, προκατάληψη και τις γνωστές «ασθένειες» των κλειστών επαρχιακών κοινωνιών.

Τα κλίμα στο χωριό, όπως το παρουσιάζει ο Fulci, έχει κάτι ακαθόριστα νοσηρό και απειλητικό, ενώ η ατμόσφαιρα είναι καταπιεστική και κλειστοφοβική, έτσι όπως μόνο ο Fulci μπορεί να την αποδώσει.

Ποιοι είναι οι πιθανοί δράστες σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Μα, οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού, που κι αυτοί με τη σειρά τους αναδύουν μια ύποπτη μυρωδιά «σήψης». Από τον «τρελό του χωριού», την σέξι καλλονή που τρελαίνει τα ανήλικα αγοράκια με τα νάζια της και υποδύεται από μια λαμπερή Barbara Bouchet , μέχρι την καθώς πρέπει και σεβαστή μητέρα του κληρικού του χωριού (Ειρήνη Παπά), όλοι είναι ένοχοι στα μάτια του Fulci, μέχρι αποδείξεως του ενάντιου.

Η γνώμη που μοιάζει να έχει ο Fulci για τόσο κλειστές μικρές επαρχιακές κοινωνίες δεν είναι καθόλου κολακευτική, αλλά κάνει τον οποιοδήποτε να αναρωτιέται κατά πόσο απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Οι κάτοικοι είναι πάντα καχύποπτοι, μίζεροι και μοιάζουν εγκλωβισμένοι στις δικές τους προκαταλήψεις και εμπόδια. Ο Fulci δεν χαρίζει κάστανα σε κανέναν, και μάλιστα προκαλεί ακόμα περισσότερο, τόσο με την παρουσίαση των χαρακτήρων όσο και με το υπόλοιπο νοσηρό κλίμα δυσλειτουργίας.

Οι κατηγορίες τους έρχονται χωρίς εκπλήξεις και κατευθύνονται προς τους τυπικούς συνανθρώπους τους που είναι οι εύκολοι στόχοι. Πρώτα ο τρελός του χωριού, μετά μια ιδιόρρυθμη γυναίκα που ασχολείται με μαγεία, μετά η τοπική καλλονή, πρώην χρήστης ναρκωτικών και στη μέση όλων αυτών ο ντόπιος δημοσιογράφος (Thomas Milian) προσπαθεί να βγάλει άκρη μέσα από το φόβο και παράνοια των κατοίκων και να βοηθήσει την αστυνομία στο να ανακαλύψει το δράστη.

Μην περιμένετε εδώ να ανακαλύψετε ποιος το έκανε από τα πρώτα λεπτά και μετά να φτιάχνετε καφέδες και ποπ κορν μέχρι να φτάσει το φινάλε, όπως ίσως σε κάποια άλλα κατώτερα giallo. Εδώ ο Fulci πραγματικά συσσωρεύει όλο το ταλέντο του στην αφήγηση ιστοριών και το χαρίζει απλόχερα, φτιάχνοντας μια πραγματική ταινία μυστηρίου, από την άποψη ότι πρέπει κανείς να κάτσει μέχρι το τέλος για να ανακαλύψει την αλήθεια. Οι μαντεψιές πάνε και έρχονται, όπως είναι φυσιολογικό, και οι προσωπικές μου δεν ήταν και πολύ επιτυχημένες!

Και για τους fans του αιματοβαμμένου Lucio Fulci, υπάρχουν δύο πολύ δυνατές σκηνές που τις ξαναείδαμε σε άλλη μορφή στις μεταγενέστερες ταινίες του, ένας βάρβαρος ξυλοδαρμός με αλυσίδες μιας φτωχής κοπέλας από τον διψασμένο για αίμα όχλο, που επαναλήφθηκε στο THE BEYOND και μια αιματηρή πτώση από γκρεμό, που επίσης επαναλήφθηκε στο SEVEN NOTES IN BLACK. Όμως, οι σπλατεριές απλά κάνουν το κομμάτι τους και σε καμία περίπτωση δεν είναι το κεντρικό ενδιαφέρον της ταινίας. Αντίθετα, τονίζουν ακόμα περισσότερο το κλίμα που έχει καθιερώσει στην ταινία ο Fulci και δείχνουν πώς το πάθος και η προκατάληψη μπορεί να υπερισχύσει της κοινής λογικής με φρικτά αποτελέσματα.

        Γενικά, οι fans του Fulci και των giallo δεν πρέπει να χάσουν με τίποτα το DON’T TORTURE A DUCKLING, γιατί έτσι θα χάσουν μια από τις κορυφαίες ταινίες του μεγάλου maestro και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα δείγματα της σκηνής, και αυτό θα είναι πολύ άδικο πρώτα απ’ όλα για τους ίδιους και μετά για τον μεγάλο Lucio Fulci. 

Baron Blood 1972

Baron Blood 1972

Gli orrori del castello di Norimberga

Το Ξυπνημα Του Αιματος

Σκηνοθεσία: Mario Bava

Σενάριο: Willibald Eser, Mario Bava, Vincent Fotre

Είδος: Horror ΔΕ 70,  Mario Bava

Διάρκεια: 1h 30m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Joseph Cotten: Baron Otto von Kleist / Alfred Becker

Elke Sommer: Eva Arnold

Massimo Girotti: Dr. Karl Hummel

Luciano Pigozzi: Fritz (as Alan Collins)

Antonio Cantafora: Peter Kleist

Umberto Raho: Inspector (as Humi Raho on US prints)

Nicoletta Elmi: Gretchen Hummel

Dieter Tressler: Mayor Dortmundt 

Φαντάζομαι ότι δεν χρειάζονται πολλές εισαγωγές για τον Mario Bava, έναν από τους πολύ μεγάλους της σκηνής γοτθικού τρόμου και το έργο του καθώς όλα έχουν ειπωθεί πάμπολλες φορές και από καταλληλότερους από εμάς. Δεν είναι τυχαίες άλλωστε οι δηλώσεις θαυμασμού από ονόματα όπως ο Martin Scorsese και πολλοί άλλοι σύγχρονοι δημιουργοί που επηρεάστηκαν σε μεγάλο βαθμό από το έργο του.

Το BARON BLOOD είναι μια ταινία στην τυπική συνταγή του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη, γεμάτη πυκνή και αδιαπέραστη ατμόσφαιρα, την γοτθική αίσθηση που συναντάμε και στις ταινίες της Hammer Films και της American International Pictures και την μαγική και παιχνιδιάρικη φωτογραφία- σήμα κατατεθέν του Mario Bava.

Από πλευράς υπόθεσης, προβλέψιμα, οι εκπλήξεις είναι από ελάχιστες ως ανύπαρκτες. Ένας Αμερικανός (Antonio Cantafora) επιστρέφει στην Αυστρία, τη χώρα που γεννήθηκε και στο κάστρο ενός ιδιαίτερα αντιπαθή προγόνου του ονόματι βαρόνος Otto von Kleist, περισσότερο γνωστός στα γύρω μέρη ως Baron Blood. Ο κακός βαρόνος, που άφησε την τελευταία του πνοή 300 ολόκληρα χρόνια πριν κι ενώ πρώτα βασανίστηκε απάνθρωπα και κάηκε στην πυρά, ήταν γνωστός για τον υπέρμετρο σαδισμό του, τα βασανιστήρια και τους φόνους αναρίθμητων αθώων της περιοχής., όπως και για τον θάλαμο βασανιστηρίων που διατηρούσε στο κάστρο του. Όμως βρήκε τη μοίρα που του άξιζε από μια τοπική μάγισσα της εποχής που τον καταράστηκε να υποφέρει ως την αιωνιότητα.

Για κακή της τύχη, όμως, άφησε πίσω μια επίκληση που- σύμφωνα με τους θρύλους- θα φέρει τον βαρόνο πίσω από τον κόσμο των νεκρών όπου και θα αναζητήσει εκδίκηση από τους απογόνους του και τους κατοίκους του χωριού. Βολικά, το χειρόγραφο με την επίκληση βρέθηκε στα χέρια του απόγονού του ο οποίος χωρίς να χάνει χρόνο την απαγγέλλει με την βοήθεια της Eva (Elke Sommer) και φέρνει στη ζωή τον αιμοδιψή βαρόνο. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο πάπυρος με την επίκληση που περιείχε και το αντίστροφο ξόρκι καίγεται στην πυρά και έτσι ο βαρόνος αρχίζει να επιδίδεται στο έργο που είχε αφήσει ατελείωτο 300 χρόνια πριν.

Καθώς οι φόνοι διαδέχονται ο ένας τον άλλον στην περιοχή γύρω από το κάστρο, ένας άγνωστος καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι αναδεικνύεται νικητής του πλειστηριασμού για την αγορά του κάστρου του βαρόνου και υπόσχεται στον απόγονό του ότι θα κάνει τα πάντα για να το αποκαταστήσει όπως ακριβώς ήταν στις μέρες δόξας του. Σ’ αυτό συμπεριλαμβάνει και τον θάλαμο βασανιστηρίων, όπως και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα θανάτου και σαδισμού στην γύρω περιοχή.

Οι τρεις πρωταγωνιστές, που συμπληρώνονται από τον Δρ. Karl Hummel (Massimo Girotti), είναι πλέον πεπεισμένοι ότι ο βαρόνος έχει όντως επιστρέψει και ότι όλες οι εξαφανίσεις των κατοίκων της περιοχής οφείλονται σε αυτόν, ενώ δεν βλέπουν με καλό μάτι τον νέο ιδιοκτήτη του κάστρου. Έτσι καταφεύγουν σε ένα μέντιουμ για τους δώσει τη λύση και να στείλουν τον αιμοδιψή βαρόνο από εκεί που ήρθε μια και καλή.

 υπόθεση, όπως εύκολα μπορεί να παρατηρήσει κανείς, δεν διαφέρει και πολύ από την πλειοψηφία των ταινιών του Paul Naschy αλλά και της σκηνής του euro- horror εκείνης της εποχής, αλλά όπως σχεδόν σε όλες του τις ταινίες, ο Mario Bava παίρνει αυτό το υλικό και το μετατρέπει σε κάτι τελείως διαφορετικό απ’ ότι θα έκαναν οι περισσότεροι άλλοι σκηνοθέτες στη θέση του. Με όπλα την εκπληκτική φωτογραφία που είναι σίγουρα υλικό για μαθήματα προς νέους δημιουργούς και την αξεπέραστη ικανότητα του να δημιουργεί ατμόσφαιρα, ο Bava φτιάχνει ένα τυπικό δείγμα γοτθικού τρόμου υψηλής ποιότητας που δεν καταφέρνει να χάσει τη δύναμη του ούτε από τις σεναριακές κακοτοπιές, αλλά ούτε και από τους περιορισμούς σε budget.

Από τη στιγμή που η δράση μεταφέρεται στο κάστρο και στη γύρω περιοχή, το BARON BLOOD γίνεται όλο και πιο απολαυστικό οπτικά, με τα σκοτεινά και σχεδόν ονειρικά πλάνα να δίνουν και παίρνουν. Πρόσθετα, υπάρχουν και κάποιες αρκετά δυνατές σκηνές φόνων και gore που συμπληρώνουν την εικόνα δίνοντας το αναγκαίο τονωτικό σε μια κουρασμένη πλοκή. Πάντως ακόμα και έτσι το ακαδημαϊκό ενδιαφέρον υπάρχει και ιδίως προς το φινάλε όπου η υπόθεση περιπλέκεται κάπως, ενώ υπάρχουν και αρκετές σκηνές ανθολογίας είτε λόγω του περιεχομένου τους καθαυτού είτε λόγω του μαγικού τρόπου με τον οποίο αυτό παρουσιάζεται.

Από εκεί και πέρα έχουμε ερμηνείες που προσωπικά χαρακτηρίζω ως θεατρικές, με αποκορύφωμα την υπέροχη Elke Sommer, που παρά την ελαφριά Γερμανική προφορά που έχει στα Αγγλικά της, μοιάζει να παίρνει το ρόλο της πιο σοβαρά απ’ όσο ίσως έπρεπε με αποτέλεσμα να γίνεται συχνά- πυκνά cheesy. Από εκεί και πέρα οι Massimo Girotti και Antonio Cantafora περνούν σχεδόν απαρατήρητοι όπως και οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές, αλλά την παράσταση κλέβει έστω και με ανεπιτήδευτο τρόπο ο Joseph Cotten που όσο βρίσκεται στο πλάνο είναι απολαυστικός και όχι πάντα για τους σωστούς λόγους!

Γενικά θα ήταν ασφαλές να δηλώσω ότι οι fans του Mario Bava και του γοτθικού Euro horror δεν πρέπει να χάσουν με τίποτα τη συγκεκριμένη ταινία, ιδίως τώρα που έχει κυκλοφορήσει και σε αρκετές επεξεργασμένες uncut εκδόσεις, ενώ αξίζει σίγουρα ένα βλέφαρο από όλους τους νεότερους φίλους της σκηνής για να μάθουν από πού ξεκίνησαν όλα που οδήγησαν στην έκρηξη των ταινιών τρόμου και splatter στην γειτονική Ιταλία τις δεκαετίες του 70 και 80.

 

The Strange Vice of Mrs. Wardh 1971

 

The Strange Vice of Mrs. Wardh 1971

Lo strano vizio della Signora

Ο Αμαρτωλός Κύκλος των Εκβιαστών

Σκηνοθεσία: Sergio Martino

Σενάριο: Eduardo Manzanos, Ernesto Gastaldi, Vittorio Caronia

Είδος: Horror ΔΕ 70, Crime, Thriller, Mystery

Διάρκεια: 1h 21m

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

George Hilton: George Corro

Edwige Fenech: Julie Wardh

Conchita Airoldi: Carol Brandt (as Cristina Airoldi)

Manuel Gil: Dr. Arbe (as Manuel Gill)

Carlo Alighiero: Commissioner

Ivan Rassimov: Jean

Alberto de Mendoza: Neil Wardh 

Η κυρία Julie Wardh επιστρέφει στη Βιέννη με τον σύζυγό της Neil Wardh, ο οποίος είναι επενδυτής στη Wall Street. Η Τζούλι και ο Νιλ είναι παντρεμένοι εδώ και ένα χρόνο αλλά δεν αγαπιούνται. Η Julie έχει ένα τραύμα από τον πρώην φίλο της Jean, ο οποίος ήταν σαδιστής. Ενώ ο Neil έχει συναντήσεις στην Αυστρία, η Julie περνά τις διακοπές με τη φίλη της Carol Brandt. Πηγαίνουν σε ένα πάρτι όπου η Κάρολ της συστήνει τον όμορφο ξάδερφό της Τζορτζ Κορό, ο οποίος μόλις κληρονόμησε μαζί της μια περιουσία. Όταν η Τζούλι βλέπει τον Ζαν στο πάρτι, αποφασίζει να φύγει από το μέρος. Σύντομα η Τζούλι, την οποία παραμελεί ο Νιλ, έχει μια ερωτική σχέση με τον Τζορτζ. Εν τω μεταξύ, ένας κατά συρροή δολοφόνος που σκοτώνει γυναίκες με μια λεπίδα ξυραφιού τρομάζει τη Βιέννη και ο επιθεωρητής δεν έχει κανένα οδηγό να ακολουθήσει. Όταν η Τζούλι εκβιάζεται λόγω του έρωτά της με τον Τζορτζ, υποπτεύεται ότι ο Ζαν είναι ο εκβιαστής. Η Κάρολ αποφασίζει να πάει στη συνάντηση με τον εκβιαστή και σκοτώνεται. Η Τζούλι πιστεύει ότι ο Ζαν μπορεί να είναι ο καταζητούμενος δολοφόνος και αποφασίζει να αφήσει τη Βιέννη και ο Νιλ για να πάει στην Ισπανία. Θα είναι ασφαλής και αγαπημένη;

Countess Dracula 1971

Countess Dracula 1971

600 παρθένες για την Δράκουλα

Σκηνοθεσία: Peter Sasdy

Σενάριο: Jeremy Paul, Alexander Paal, Peter Sasdy

Είδος: Horror ΔΕ 70,

Διάρκεια: 1h 33m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Ingrid Pitt: Countess Elisabeth

Nigel Green: Captain Dobi

Sandor Elès: Imre Toth

Maurice Denham: Master Fabio

Patience Collier: Julie

Peter Jeffrey: Captain Balogh

Lesley-Anne Down: Ilona 

Η ταινία Countess Dracula είναι μια ταινία τρόμου της British Hammer του 1971 που βασίζεται σε μερικούς από τους θρύλους γύρω από την Κοντέσα Ελίζαμπεθ Μπάθορι.

Η παραγωγή της ταινίας έγινε από τον Alexander Paal και τη σκηνοθεσία του Peter Sasdy, και οι δύο Ούγγροι μετανάστες που εργάζονται στην Αγγλία. Η αρχική μουσική συνέθεσε ο Χάρι Ρόμπερτσον.

Στην Ουγγαρία του 17ου αιώνα, η κόμισσα Elisabeth Nádasdy που χήρεψε πρόσφατα ανακαλύπτει ότι η νεανική της εμφάνιση και η λίμπιντο μπορούν να αποκατασταθούν προσωρινά εάν λουστεί στο αίμα νεαρών γυναικών. Επιστρατεύει τον διαχειριστή και εραστή της, Λοχαγό Ντόμπι και την υπηρέτριά της Τζούλι για να βοηθήσουν στην απαγωγή και τη δολοφονία αρκετών ντόπιων κοριτσιών, ενώ ξεκινά ένα νέο ειδύλλιο με έναν νεαρό Υπολοχαγό που ονομάζεται Ίμρε Τοθ.

Ως κάλυμμα για τα εγκλήματά της, ενώ βρίσκεται σε αναζωογονημένη κατάστασή της, παίρνει την ταυτότητα της 17χρονης κόρης της, της κόμισσας Ιλόνα, την οποία κρατά τον Ντόμπι αιχμάλωτο στο δάσος από τον βουβό τζογαδόρο. Ωστόσο, ο ιστορικός του κάστρου Fabio γίνεται ύποπτος. Τελικά, σκοτώνει μια πόρνη που ονομάζεται Ζίζα, αλλά το αίμα της δεν την αποκαθιστά όπως οι άλλες. Ο Ντόμπι βρίσκει τον Φάμπιο, ο οποίος έχει ένα βιβλίο-κεφάλαιο για τις αιματηρές θυσίες και λέει στην Ελίζαμπεθ την αλήθεια με αντάλλαγμα να του επιτραπεί να ζήσει. Αποκαλύπτει ότι μόνο το παρθένο αίμα θα αποκαταστήσει τη νεότητα και την ομορφιά της Ελισάβετ.

Η Ελισάβετ σκοτώνει τότε μια αγρότισσα που αγόρασε στην αγορά. Ο Φάμπιο προσπαθεί να πει στον Τοθ την αλήθεια για εκείνη, αλλά ο Ντόμπι σκοτώνει τον Φάμπιο πριν προλάβει να το κάνει. Στη συνέχεια, ο Ντόμπι εκθέτει την Ελίζαμπεθ στον Τοθ για να τον απομακρύνει από αυτήν. Η Elisabeth αναγκάζει τον Toth να την παντρευτεί, αλλά η κόρη της Ilona φτάνει στο σπίτι, την οποία έφερε ο Dobi ως θυσία και στη συνέχεια ελευθερώθηκε από μια μετανοημένη Julie που την αγαπούσε ως κόρη. Στο γάμο, η Ελισάβετ γερνά και πάλι αφού ο ιερέας προφέρει την ευλογία. Προσπαθεί να σκοτώσει την κόρη της μπροστά στους παρευρισκόμενους στο γάμο, αλλά σκοτώνει κατά λάθος τον Τοθ. Η Ελίζαμπεθ, η Ντόμπι και η Τζούλι καταδικάζονται σε θάνατο για τα εγκλήματά τους και εμφανίζονται για τελευταία φορά να περιμένουν τον δήμιο στο κελί τους. Στην τελική σκηνή, οι αγρότες βρίζουν την Ελισάβετ ως «διαβολογυναίκα» και την «Κοντέσα Δράκουλα».

Η κόμισσα Δράκουλα εμπνεύστηκε τη διαβόητη Ουγγρική Κοντέσα Ελίζαμπεθ Μπάθορι (1560–1614), μια γαιοκτήμονα και αρχόντισσα που κατηγορήθηκε για τη δολοφονία δεκάδων γυναικών και κοριτσιών. 

A Bay of Blood 1971

A Bay of Blood 1971

Ecologia del delitto

Κραυγή Τρόμου

Σκηνοθεσία: Mario Bava

Σενάριο: Mario Bava, Giuseppe Zaccariello, Filippo Ottoni

Είδος: Horror ΔΕ 70,Mystery, Thriller, Mario Bava

Διάρκεια: 1h 24m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Claudine Auger: Renata Donati

Luigi Pistilli: Alberto

Claudio Camaso: Simone (as Claudio Volonté)

Anna Maria Rosati: Laura (as Anna M. Rosati)

Chris Avram: Franco Ventura / Frank Ventura

Leopoldo Trieste: Paolo Fosatti

Laura Betti: Anna

 

Η ηλικιωμένη κόμισα Federica, ενώ θαυμάζει το γαλήνιο τοπίο του όρμου (bay) από το παράθυρο της έπαυλης της, στραγγαλίζεται από τον σύζυγό της, Filippo Donati, ο οποίος μαχαιρώνεται πισώπλατα λίγα δευτερόλεπτα μετά τον φόνο που διαπράττει. Στα χέρια της αστυνομίας που εξιχνιάζει την υπόθεση, πέφτει το γράμμα της κόμισσας που αιτιολογεί την «αυτοκτονία» της, χωρίς όμως να ανακαλυφθεί το πτώμα του Donati. Υπάρχουν ωστόσο, πολλά πρόσωπα που διεκδικούν την περιουσία της, δηλαδή τον όρμο. O Frank Ventura με την ερωμένη του Laura, οι οποίοι προσπάθησαν να την πείσουν στο παρελθόν να τους το παραχωρήσει (παρ’ ότι εκείνη αρνήθηκε κατηγορηματικά), η κόρη της Renata (που ταξιδεύει με τον άντρα της και τα παιδιά τους με το τροχόσπιτο τους στον όρμο, αναζητώντας την δικαιωματική της κληρονομιά) αλλά και ο εξώγαμος γιος της, ο Simone, του οποίου η μυστήρια παρουσία δεν λείπει από τον χώρο. Στο υπόγειο της ιδιοκτησίας των Donati κατοικούν ο εντομολόγος Fasati και η γυναίκα του, Anna (μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία). Η Renata επισκέπτεται το ζευγάρι και εκείνοι την ενημερώνουν ότι ο Donati είναι υπεύθυνος για την δολοφονία της κόμισσας αλλά και για την ύπαρξη του Simone, για την οποία η ίδια μέχρι πρότινος δεν γνώριζε. Ο όρμος παρακολουθείται στενά, όπως και όλοι οι ανεπιθύμητοι επισκέπτες που εισβάλλουν στην ιδιοκτησία και σίγουρα για την κατοχή του… θα χυθεί αίμα!

Η ιστορία περιλαμβάνει αρκετά στοιχεία και χαρακτήρες για να παρακολουθήσουμε, τα οποία στην πορεία της ταινίας ξεδιαλύνονται επιτυχώς. Μια από τις δυσκολίες αυτού, είναι να απομακρύνουμε τις αχρείαστες παρουσίες (τα παιδιά που εισβάλλουν στην ιδιοκτησία και «παρτάρουν») και να επικεντρωθούμε στην ιστορία, καθώς έχουμε στα χέρια μας όλους τους χαρακτήρες που πρόκειται να πάρουν μέρος στα δρώμενα, χωρίς μυστηριώδεις ψυχοπαθείς τύπους που σκοτώνουν χωρίς κίνητρο. Τα περιττά πρόσωπα στην ιστορία ίσως να αποτελούν κομμάτι συμπληρωματικής βίας, που ο σκηνοθέτης δεν θέλησε να παραλείψει.

Ωστόσο ο χειρισμός του μυστηρίου και η απογείωση της αγωνίας, είναι σαφέστατα ένα από τα πολλά προσόντα του, το οποίο επιβεβαιώνεται και στο «Bay of Blood». Ο Mario Bava συνδύασε το giallo, το exploitation και το slasher, με μια μικρή δόση σάτιρας ως προς το είδος και ως προς την αφελή ανεμελιά της νιότης (οι νέοι που διασκεδάζουν στην οικία). Η σύζευξη όλων αυτών, εναρμονίζεται άψογα με την σκηνοθετική του ποιότητα και τα ατέρμονα plot twist που κορυφώνουν το σασπένς. Οι ήρεμες εικόνες και οι γλυκές στο άκουσμα μελωδίες που τις περιτυλίγουν, έρχονται σε σύγκρουση με τις βίαιες και παραδόξως αρκετά gore σκηνές για τα δεδομένα του σκηνοθέτη.

Αφού οι διάδοχοι θα αλληλοσκοτωθούν, οι εναπομείναντες δικαιούχοι είναι και αυτοί που πραγματικά αξίζουν την κληρονομιά. Για τους συνηθισμένους στους τρελούς επιλόγους, λάτρεις των gialli, το τέλος (του «Bay of Blood») αποτελεί άλλο ένα που προστίθεται στην λίστα. Παρ’ όλα αυτά, οι τελειομανείς ενδέχεται να απογοητευτούν, θεωρώντας το πρόχειρο και ανόητο. Αμφότεροι, όμως, δεν μπορούν να αρνηθούν ότι πρόκειται για μια ταινία αρκετά απολαυστική με αβίαστη ροή και την σωστή δόση χιούμορ και τρόμου, που χωρίς αμφιβολία άφησε το σημάδι της επηρεάζοντας αρκετές μεταγενέστερες slasher ταινίες. 

Hatchet for the Honeymoon 1970

Hatchet for the Honeymoon 1970

Il rosso segno della follia

Ο Σαδιστής

Σκηνοθεσία: Mario Bava

Σενάριο: Santiago Moncada, Mario Bava, Laura Betti

Είδος: Horror ΔΕ 70,Mystery, Thriller

Διάρκεια: 1h 28m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Stephen Forsyth: John Harrington

Dagmar Lassander: Helen Wood

Laura Betti: Mildred Harrington

Jesús Puente: Inspector Russell (as Jesus Puente)

Femi Benussi: Alice Norton

Antonia Mas: Louise

Luciano Pigozzi: Vences

    Η ταινία A Hatchet for the Honeymoon (1970) online του σκηνοθέτη Mario Bava O John Harrington είναι ένας νέος άντρας που έχει στην ιδιοκτησία του έναν οίκο νυφικών, αλλά ταυτόχρονα είναι ψυχικά διαταραγμένος λόγω ενός παιδικού τραύματος, με αποτέλεσμα να σκοτώνει τις γυναίκες που δοκιμάζουν τα νυφικά του. Είναι και παντρεμένος με μία γυναίκα με την οποία δεν τα πάνε καθόλου καλά, όμως εκείνη αρνείται να του δώσει διαζύγιο και διασκεδάζει με την απελπισία του. Εκείνος τελικά τη δολοφονεί για να την ξεφορτωθεί, μα ακόμα και τότε δεν ησυχάζει, επειδή η γυναίκα του επιστρέφει ως φάντασμα, υπενθυμίζοντάς του ότι του είχε πει ότι δεν θα χωρίσουν ποτέ, και μάλιστα έχει την ιδιότητα του να είναι ορατή από όλους, εκτός από τον ίδιο. Έτσι τον τρελαίνει ακόμα περισσότερο, καθώς οι άλλοι παρατηρούν μία γυναίκα δίπλα του ενώ αυτός δεν βλέπει τίποτα και γενικά του κάνει διάφορα, μαρτυρώντας την παρουσία της. Ταυτόχρονα εκείνος γνωρίζει μία άλλη γυναίκα που αρχίζει να τον έλκει, αλλά το τι θα ακολουθήσει θα είναι μία αρκετά δυσάρεστη έκπληξη για τον ίδιο.