Long Weekend 1978

Long Weekend 1978
Σαββατοκύριακο του τρόμου

του Colin Eggleston

 

Σκηνοθεσία: Colin Eggleston

Σενάριο: Everett De Roche

Είδος: Horror ΔΕ 70, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 1h 37m

Γλώσσα: Αγγλικά

Υπότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο

Παίζουν:

John Hargreaves: Peter

Briony Behets: Marcia

Mike McEwen: Truckie

Roy Day: Old Fisherman

Michael Aitkens: Barman

Sue Kiss von Soly: City Girl

    Πρόκειται για ταινία του ελεύθερου Αυστραλιανού κινηματογράφου, Αυστραλιανή B–Movie ταινία αν προτιμάτε, που στην εποχή της δεν έτυχε καμίας προσοχής.
Όπως όμως οι άσχετοι κληρονόμοι της γιαγιάς πετάνε πράγματα από το σεντούκι της θεωρώντας τα σκουπίδια και καταλήγουν στα χέρια κάποιοι γνώστη που μακαρίζει την τύχη του για τα ευρήματά του, κάτι τέτοιο συνέβη και εδώ μεταξύ άσχετων διανομέων και ανθρώπων που κατανοούν την τέχνη.
Η ταινία κατατάχθηκε πολύ αργότερα στα διαμάντια του είδους.
Σχετικά με το στόρι.
    Ένα ζευγάρι, που από την αρχή είναι φανερό ότι δεν τα πάνε πολύ καλά μεταξύ τους αποφασίζει να εκδράμει εκμεταλλευόμενο ένα Μακρύ Σαββατοκύριακο. Με τον όρο Μακρύ Σαββατοκύριακο εννοούμε το σαββατοκύριακο που συμπίπτει με αργία Δευτέρας.

 

    Οι διαφωνίες ξεκινάνε από την αρχή διότι η γυναίκα προτιμά διακοπές σε άνετο ξενοδοχείο και δεν είναι ο τύπος που της αρέσουν οι περιπέτειες και το άγνωστο.

 

 

    Ο άνδρας αντίθετα προτιμάει το ελεύθερο κάμπινγκ και κουβαλά στην κυριολεξία την γυναίκα του σε μια ομολογούμενος άγνωστη και υπέροχη παραλία που έχει τα χαρακτηριστικά του επίγειου παράδεισου.

 

Στην πράξη όμως αποδεικνύεται ότι και ο άνδρας δεν εμπνέεται από οικολογικά αισθήματα, αλλά αυτό που επιδιώκει με τον πλούσιο τεχνολογικό εξοπλισμό του είναι να κυριαρχήσει στην παρθένα φύση και να της δείξει ποιος είναι το αφεντικό.

 

    Το κακό άρχισε όταν κτυπά με το αμάξι του ένα καγκουρό, περνάει βάναυσα από πάνω του και δεν δείχνει να στεναχωριέται καθόλου.
Στη συνέχεα ρίχνει με το τσεκούρι δένδρα, πυροβολεί οπουδήποτε άσκοπα και πατά με το τζιπ του οτιδήποτε κινείται.
Και η φύση εκδικείται.

 

    Στην αρχή τα διάφορα περίεργα που συμβαίνουν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τυχαία. Όσο προχωρά όμως η ώρα, μπαίνουμε στην σφαίρα του μεταφυσικού. Και εδώ βλέπουμε την αξία του σκηνοθέτη. Αίσθημα φόβου και τρόμου χωρίς σπλατ.
Ξέρει πολύ καλό ότι άλλο είναι ο τρόμος από την ατμόσφαιρα και άλλο η φρίκη από την αηδία του αίματος.
    Πολλοί χαρακτήρισαν την ταινία ως οικολογικό θρίλερ.

    Την ταινία την είχα εδώ και κάμποσο καιρό, όμως υπότιτλοι δεν υπήρχαν ούτε στα κινέζικα. Πρόσφατα όμως εμφανίστηκαν Γαλλικοί υπότιτλοι και δεν έχασα την ευκαιρία να τους μεταφράσω.

The Hound of the Baskervilles (1939)

The Hound of the Baskervilles (1939)

ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΩΝ ΜΠΑΣΚΕΡΒΙΛ

 

Σκηνοθεσία: Sidney Lanfield

Συνεγράφη: Ernest Pascal , Arthur Conan Doyle

Παίζουν: Basil Rathbone, Nigel Bruce και Richard Greene

Πολλοί θα έχε δει κάποια βερσιόν της ταινίας αυτής με τον θρυλικό ναρκομανή ντεντέκτιβ. Όλα όμως τα σκυλιά Μπάσκερβιλ θα σας φανούνε σκυλάκια του καναπέ μετά τη θέαση της πρώτης ταινίας του 1939!
Πράγματι, είναι η μόνη ταινία της σειράς που κερδίζει επάξια τον τίτλο της ταινίας horror και όχι απλά horror αλλά και από τις κορυφαίες της κατηγορίας.

 

Όπως συμβαίνει συχνά, υπότιτλοι της ταινίας δεν βρισκόντουσαν πουθενά. Κίνησα ουρανό και γη και ανακάλυψα μια γερμανική βερσιόν με αγγλικούς και γερμανικούς υπότιτλους. Την παρήγγειλλα και κατόπιν όλα ήταν ευκολότερα, τα δε αποτελέσματα βλέπετε εδώ:

http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3548059/the-hound-of-the-baskervilles-el


Η ταινία με ελληνικούς υπότιτλους:
https://www.youtube.com/watch?v=Yvf-6ZVZJ98

Partie de campagne (1936)

Partie de campagne (1936)

 ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΕΞΟΧΗ

 

Σκηνοθεσία: Jean Renoir

Σενάριο: Guy de Maupassant, Jean Renoir

Παίζουν: Sylvia Bataille, Jane Marken και ο Georges D'Arnoux

Το θέμα της ανεκπλήρωτης αγάπης έχει πολλές φορές απασχολήσει την λογοτεχνία και τον κινηματογράφο.
Η νουβέλα του του Γκυ Ντε Μωπασάν ευτύχησε να απασχολήσει τον Ζαν Ρενουάρ. Ο ίδιος μάλιστα παίζει τον ρόλο του πανδοχέα!

Πολλά θα διαβάσετε για την μικρή διάρκεια του έργου. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο μεγάλος αυτός δημιουργός δεν χρειάστηκε παραπάνω από 40 λεπτά για να αποδώσει το αριστούργημα του.. Μερικοί θα το αποκαλέσουν το μισοτελειωμένο αριστούργημα του Ρενουάρ. Ίσως μάλιστα η φυγή του Ρενουάρ στην Αμερική λόγο του πολέμου να έδωσε τροφή για διαφωνίες του δημιουργού με τους παραγωγούς και τους αιθουσάρχες. Όλα όμως έλαβαν τέλος με την λήξη του πολέμου και με το ξαναμοντάρισμα του έργου με τις οδηγίες του σκηνοθέτου.
Το έργο έχει την διαχρονική αξία του και δικαίως κοσμεί τις στήλες των αριστουργημάτων του παγκοσμίου κινηματογράφου.

Υπάρχουν και μερικοί που θα σας προτείνουν να μην δείτε αυτό το έργο αν είναι να ξύνετε παλιές πληγές. Και σας ρωτώ: Ποιος έζησε πραγματική ζωή, αν δεν έχει ζήσει κάτι από αυτά;
Το Έργο δεν έχει κυκλοφορήσει σε DVD στην Ελλάδα, τους υπότιτλους όμως που ετοίμασα θα βρείτε εδώ ή εδώ.
http://www.opensubtitles.org/en/subt...de-campagne-el

La muerte de un burocrata (1966)

La muerte de un burocrata (1966)

Ο θάνατος ενός γραφειοκράτη

 

Σκηνοθέτης:Tomás Gutiérrez Alea

Σενάριο: Ramón F. Suárez, Alfredo L. Del Cueto

Παίζουν: Salvador Wood, Silvia Planas και ο Manuel Estanillo

 Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΜΑΥΡΗ ΚΩΜΩΔΙΑ

Του κορυφαίου Κουβανού σκηνοθέτη Tomás Gutiérrez Alea

 

Όσοι από εσάς έτυχε να έχετε δει την καταπληκτική αυτή ταινία, σίγουρα αυτό θα έγινε μέσω κάποιας φοιτητικής κινηματογραφικής λέσχης.
Το ίδιο συνέβη και σε μένα στις αρχές της δεκαετίας του 70 στην Γερμανία, όπου κυριολεκτικά έπαθα την πλάκα μου.
Το καταπληκτικό είναι ότι η ταινία αυτή που σατιρίζει και επιτίθεται κατά της γραφειοκρατίας, αποτελεί και μία αυτοκριτική ενός λεγόμενου καθεστώτος χώρας του υπαρκτού σοσιαλισμού. Αν τολμούσε κάποιος έλληνας εκείνης της εποχής να γυρίσει παρόμοια ταινία στην Ελλάδα, αν ζούσε στο εξωτερικό θα του είχε αφαιρεθεί η ιθαγένεια, ενώ αν ζούσε στην Ελλάδα, θα παραθέριζε στην Γιάρο μέχρι την πτώση της χούντας.
Η Κούβα όμως τόλμησε και έστειλε το προϊόν της αυτό σε όλα τα φεστιβάλ, από όπου και αποκόμισε σημαντικές διακρίσεις.

 

Η γραφειοκρατία δε γνωρίζει καθεστώτα, λαούς και εποχές. Είναι μια πληγή που μας πλήττει όλους και την έχουμε νιώσει στο πετσί μας.

 

Ξεκαρδίστηκες οι εμπειρίες του νεαρού θύματος που προσπαθώντας να απεμπλακεί από τα γρανάζια της και επισκεπτόμενος διάφορους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς για να βρει λύση, εκεί αδυνατούν να τον εξυπηρετήσουν διότι είναι απασχολημένοι με την σύνθεση του πανό που γράφει::

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ!!!

 

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον φίλο που μου πρόσφερε μία κόπια με ενσωματωμένους Αγγλικούς υπότιτλους που είχε αντιγράψει από την Βρετανική τηλεόραση.
Τους Αγγλικούς αυτούς υπότιτλους χρησιμοποίησα σα μπούσουλα και κατόρθωσα με τα στοιχειώδη Ισπανικά μου να δημιουργήσω μια μετάφραση, πληρέστερη ελπίζω αυτής των Βρετανών.
Θα μπορέσετε να την βρείτε εδώ:

http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3540974/la-muerte-de-un-burocrata-el

I Walked with a Zombie (1943)

I Walked with a Zombie (1943)

Περπάτησα Με Ένα Ζόμπι

 

Σκηνοθεσία: Jacques Tourneur
Σενάριο: Curt Siodmak
Φωτογραφία: J. Roy Hunt
Μοντάζ: Mark Robson
Ηθοποιοί: Frances Dee, Tom Conway, Christine Gordon

Ξεχάστε ότι ξέρατε για τα Ζόμπι του Ρομέρο.
Καμία σχέση.
Όχι μόνο δεν συναντάμε φρικιαστικά όντα να καταβροχθίζουν σάρκες ζωντανών, αλλά αντίθετα ταξιδεύουμε σε ένα ρομαντικό ονειρικό αλλά ταυτόχρονα μυστηριώδες και γεμάτο αγωνία τοπίο.

 

Πολύ μεγάλος ο Jacques Tourneur .Και εδώ κατά πολλούς έκανε μία από τις καλλίτερες ταινίες του. Ψιθυριστό αριστούργημα ονομάζεται από μερικούς αυτή η ταινία και αυτό γιατί ο Tourneur προσπαθεί να κάνει τους ηθοποιούς του να μιλάνε χαμηλόφωνα, για να μην ενοχλήσουν τη μυσταγωγία και την εύθραυστη ατμόσφαιρα της εικόνας.
Φυσικά δεν είναι ο μόνος που εμπνέεται από την Τζέην Έυρ της Μπροντέ και μας παρουσιάσει μια δικιά του εκδοχή. Το ίδιο έκανε και ο Χίτσκοκ στη Ρεβέκα του.
Στη θέση της Τζέυν έχουμε μια νεαρή νοσοκόμα, την Μπέτση, η οποία έρχεται από την πατρίδα της τον Καναδά στης Αντίλλες για να κουράρει την άρρωστη γυναίκα ενός ευρωπαίου γαιοκτήμονα. Εκεί θα έρθουν σε σύγκρουση οι πεποιθήσεις της ανάμεσα στο ορθολογικό, που πρεσβεύει η δυτική κουλτούρα της και στο μεταφυσικό, που επικρατεί στην εξωτική αυτή περιοχή. 

 

Η δυστυχής ασθενής είναι Ζόμπι, κατά την έννοια ότι είναι κατατονική, έχει ανοικτά τα μάτια της αλλά δεν φαίνεται να βλέπει τίποτα και γενικός έχει την όψη υπνοβάτη που δεν ξυπνάει ποτέ.
Για τους ντόπιους όμως και για ελάχιστους ευρωπαίους που έχουν επηρεαστεί από την ντόπια κουλτούρα, η γυναίκα έχει περιέλθει σε αυτή την κατάσταση από μαγείες Βουντού.
Η νοσοκόμα που επιμένει να θεραπεύσει την ασθενή της, όταν έχει εξαντλήσει ανεπιτυχώς όλες τις δυνατότητες που της δίνει η δυτική επιστήμη, πέφτει στον πειρασμό να δοκιμάσει και τις ντόπιες δοξασίες και οδηγεί την άρρωστη γυναίκα σε τελετή Βουντού.

 

 

Κάτι τέτοιο βέβαια δεν είναι καθόλου περίεργο ούτε και στις μέρες μας. Πόσοι από μας αλήθεια, αν και θέλουμε να θεωρούμαστε ορθολογιστές, δεν ρίχνουμε κλεφτές ματιές πότε-πότε στο ωροσκόπιό μας, δεν φτύνουμε παιδάκια για να μην τα ματιάσουμε και δεν αναζητούμε την εξ ύψους παρέμβαση όταν τα πράγματα φαίνεται να πηγαίνουν πολύ δύσκολα;
Τελικά η ταινία είναι η αποθέωση της διφορούμενης πραγματικότητας. Μέχρι το τέλος δεν μας δίδεται καμία σαφή εξήγηση για το αν υπάρχει πράγματι μαγεία Βουντού, ή αν όλα οφείλονται στα αποτελέσματα του τροπικού πυρετού και σε συμπτώσεις.

 

Η ταινία έχει παιχθεί αρκετές φορές σε διάφορα φεστιβάλ και αφιερώματα στη χώρα μας. Έχει επίσης παιχθεί και στην τηλεόραση. Ποτέ όμως δεν έχει κυκλοφορήσει σε DVD εδώ.
Υπήρχε λοιπόν ένα κενό υποτίτλων που ανέλαβα να το καλύψω.

Invasion Οf The Body Snatcher (1956)

Invasion Οf The Body Snatcher (1956)

Οι Άνθρωποι του Τρόμου

 

Σκηνοθεσία: Don Siegel

Σενάριο: Daniel Mainwaring , Jack Finney

Παίζουν: Kevin McCarthy, Dana Wynter και ο Larry Gates 

Λίστες με τις 100 ή 200 καλλίτερες ταινίες κυκλοφορούν πολλές. Ποτέ δεν συμπίπτουν και είναι φυσικό αφού αντανακλούν τα γούστα των συντακτών τους. Όταν όμως κάποιες ταινίες βρίσκονται σχεδόν ανελλιπώς σε κάθε λίστα, τότε αυτό ίσως να σημαίνει κάτι.
Η ταινία Invasion Of The Body Snatcher (1956) του Don Siegel είναι μία από αυτές.
Ένα άλλο γεγονός που είναι πιστικό της αξίας της, είναι τα πολλά remake που της έγιναν. Αντίθετα όμως απ’ότι συμβαίνει συνήθως, το remake του 1978 είναι το ίδιο αξιόλογο. Τη δόξα όμως πρέπει να την κερδίζει ο πρώτος.
Απ’όλα τα remake πάντως που έγιναν, το χειρότερο όλων – απ’ότι λέγεται – είναι δυστυχώς αυτό με την αγαπημένη μου Nicole Kidman (The Invasion του 2007).
Όχι όμως μόνο remake, αλλά και πηγή έμπνευσης πολλών επιτυχημένων ταινιών έγινε το έργο αυτό
Να αναφέρουμε χαρακτηριστικά τις:

The last man on earth
Night of the creeps
Night of the living dead
Και πολλές άλλες.

Ποια είναι λοιπόν αυτή η ταινία;

Η μέχρι τότε ειδίκευση του Don Siegel ήταν τα film noir και όχι τα φανταστικά τρόμου. Αυτός είναι και ο λόγος της επιτυχίας. Το ότι δηλαδή δεν ακολούθησε την πεπατημένη. Με έναν αστείο προϋπολογισμό των 380.000 δολαρίων, μην έχοντας τα οικονομικά και τεχνικά μέσα για εντυπωσιακά εφέ, καταφέρνει σκηνοθετικά και μόνο, επικουρούμενος από τις θαυμάσιες ερμηνείες των ηθοποιών του και με μία θαυμάσια φωτογραφία – ειδικά στα νυχτερινά πλάνα – να μας παρουσιάσει την ίσως πιο ανατριχιαστική απεικόνιση της εισβολής εξωγήινων που έχει γυριστεί ποτέ!
Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Jack Finney, που πρωτοδημοσιεύτηκε σε συνέχειες σε εβδομαδιαίο περιοδικό, καταφέρνει να παίξει με το φόβο του μέσου αμερικανού εκείνης της εποχής – και όχι μόνο – για τον εκ του διαστήματος κίνδυνο.
Πράγματι, ακόμα και πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι το 50% των αμερικανών πιστεύει στη ύπαρξη εξωγήινων και μάλιστα ένας στου δέκα υποστηρίζει ότι τους έχει συναντήσει!
Σύμφωνα με το σενάριο, η εισβολή γίνεται με τη μορφή γιγαντιαίων σπόρων, οι οποίοι αναπτυσσόμενοι παίρνουν ένας –ένας την μορφή καθενός από τους κατοίκους μιας μικρής πόλης. Κατά την διάρκεια του ύπνου των θυμάτων μάλιστα, απορροφάται το μυαλό και οι μνήμες τους από τα ανδρείκελα αυτά και έτσι έχουμε ανθρώπους πανομοιότυπους με του αρχικούς που η μόνη τους διαφορά είναι ότι δεν έχουν αισθήματα και ανθρωπιά...

 

 

Πολύ αισιόδοξα ευαίσθητοι και ουμανιστές οι συντελεστές του έργου αυτού, που καταφέρνουν να μας δημιουργήσουν τρόμο με την σκέψη του ότι το μόνο που θα χάσουμε θα είναι τα αισθήματα και η ανθρωπιάς μας
Βλέποντας σήμερα το πως βαδίζει ο κόσμος μας, είναι βέβαιο ότι δεν χρειάζεται καμία επέμβαση εξωγήινων για να συμβεί αυτό. Μπορούμε να τα καταφέρουμε μια χαρά και μόνοι μας.
Για το βαθύτερα νόημα του έργου πολλοί προσπάθησαν να του δώσουν διάφορες ερμηνείες, ανάλογα σε ποια πλευρά ανήκαν. Οι αντικομουνιστές υποστήριζαν ότι συμβολίζει την αλλοτρίωση που επιφέρει ο κομουνισμός στους ανθρώπους, κάνοντάς τους ρομπότ χωρίς αισθήματα, ικανά να υπηρετήσουν μονάχα το καθεστώς.
Οι φιλελεύθεροι πάλι αντέτειναν ότι συμβολίζεται η καταπίεση που επιφέρει ο μακαρθισμός, που δημιουργεί άβουλους ανθρώπους έτοιμους να καταδώσουνε στις αρχές συγγενείς και φίλους ως διαφορετικούς.
Ο καθένας ότι θυμάται χαίρεται
Βέβαια ο ίδιος ο σκηνοθέτης τόνισε επανειλημμένως όταν ρωτήθηκε ότι το μόνα που θέλησε ήταν να παίξει με το φόβο του μέσου ανθρώπου για την εισβολή από τι διάστημα
Εδώ ισχύει άνετα το:
Έτσι είναι, αν έτσι πιστεύετε.

 

Τέλος να σταθώ στην θαυμάσια ερμηνεία του Kevin McCarthy, που ως γιατρός και τελευταίος κάτοικος από την πόλη που διέφυγε γλυτώνοντας την αλλοτρίωση, δίνει ρεσιτάλ ηθοποιίας, υποδυόμενος τον άγρυπνο που προσπαθεί να αποφύγει τον ύπνο για να γλιτώσει. Ανεπανάληπτη η κραυγή αγωνίας προς τους απαθείς κατοίκους γειτονικής πόλης, που τον περνάνε για τρελό, όταν αυτός τους φωνάζει:
Έρχονται! Είναι εδώ! Είστε οι επόμενοι!

 

Και επειδή ως συνήθως τα έργα που παρουσιάζω εδώ είναι από αυτά που δεν έχουν κυκλοφορήσει στην χώρα μας ως DVD, ορίστε και οι υπότιτλοι που σας ετοίμασα εδώ:

http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3439380/invasion-of-the-body-snatchers-el

La regle du jeu (1939)

La regle du jeu (1939)

Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ

Σκηνοθεσία: Jean Renoir

Σενάριο: Jean Renoir, Carl Koch

Παίζουν: Marcel Dalio, Nora Gregor and Paulette Dubost

Αν δείτε για πρώτη φορά το: Ο κανόνας του Παιχνιδιού, του μεγάλου Jean Renoir, θα σας έρθουν σίγουρα στο μυαλό δύο ταινίες του Λουίς Μπουνιουέλ:
Ο Εξολοθρευτής Άγγελος και το Η Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας.
Υπάρχει όμως μία σημαντική διαφορά
Ο Renoir ασχολείται αποκλειστικά με τον ρεαλισμό και καθόλου, μα καθόλου με τον σουρεαλισμό.

 

Βάζοντας με τον ανεπανάληπτο τρόπο, αυτόν που πολύ καλά γνωρίζει, τους φακούς του να κινηματογραφούν χωρίς συμβολισμούς και χωρίς αλληγορίες, την πραγματικότητα, καταφέρνει να ξεβρακώσει πολύ πειστικά την μπουρζουαζία.
Αν και ταινία του 1939, για πολλούς είναι μέσα στις 10 καλλίτερες ( εγώ για να αποφύγω τις υπερβολές θα έλεγα στις 100 καλλίτερες ) ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου.

Η ταινία μας περιγράφει τη φιλοξενία που παρέχει ένας κόμης σε καλεσμένους του, που περιλαμβάνει από κυνήγι μέχρι γεύματα και πάρτι. Ατό που απασχολεί τους αργόσχολους θαμώνες είναι οι ίντριγκες και ερωτικές μηχανογραφίες.
Χαρακτηριστικό της επιφανειακής ευγένειας είναι ότι μιλάνε μεταξύ τους στον πληθυντικό ακόμα και όταν φιλονικούν και βρίζονται. Αξιόλογο είναι ακόμα το ότι δεν αρκούνται να μιλάνε στον πληθυντικό μεταξύ τους μόνο οι σύζυγοι με τις συζύγους, αλλά και οι εραστές με τις ερωμένες! Κρίμα που οι ηθική την εποχή του γυρίσματος της ταινίας δεν επέτρεπε στον φακό να παρακολουθήσει τις ερωτικές συνευρέσεις τους, για να δούμε πως ένας βιτσιόζος εραστής θα απευθυνόταν ευγενικά στην ερωμένη του λέγοντάς της: Θα είχατε την ευγενή καλοσύνη να μου επιτρέψετε να σας... Θα μπορούσατε αν δεν σας κάνει κόπο να μου... κλπ.

Το υπηρετικό προσωπικό, μιμούμενο τα αφεντικά που τα θεωρεί ανώτερους και ανθρώπους υπόδειγμα, τους ανταγωνίζονται δημιουργώντας μεταξύ τους παρόμοιες καταστάσεις.

 

Έτσι δημιουργείται μια κατάσταση που μας μεταφέρει διαρκώς από τον ρεαλισμό στο κωμειδύλλιο, από το μελόδραμα στη φάρσα και από την κωμωδία στην τραγωδία. Ή τραγωδία όμως γίνεται αισθητή μόνο σε μας τους απλούς ανθρώπους. Γι αυτούς της ανώτερης τάξης είναι ένα απλό ατυχές γεγονός, που καθόλου δεν θα τους εμποδίσει από την άλλη κιόλας ημέρα να σχεδιάζουν την επόμενή τους διασκέδαση.

Ο Jean Renoir σκηνοθετώντας αριστοτεχνικά το έργο αυτό, γελοιοποίει διακριτικά τους ήρωες χωρίς να μας προκαλεί ζήλια ή μίσος εναντίον τους, αλλά μόνον οίκτο για την κενότητά τους. Το απέριττο τοπίο, το μεγαλοπρεπές κτίριο και τα πλούσια σκηνικά κάνουν τους ήρωες να φαίνονται ασημαντότεροι μέσα στα φανταχτερά τους ρούχα. Ένα εντυπωσιακό σκηνοθετικό βάθος και ένα καταπληκτικό μοντάζ δίνουν στην ταινία την μεγαλοπρέπεια που της ταιριάζει.

 

Ο μεγάλος αυτός σκηνοθέτης, όπως συμβαίνει συχνά, δεν έτυχε της ανάλογης αναγνώρισης την εποχή που ζούσε. Έπρεπε να βρεθούν αργότερα φωτισμένοι γνώστες για να πουν ότι ο άνθρωπος αυτός πρέπει να ήλθε από άλλο προηγμένο πλανήτη, για να διδάξει στους γήινους την τέχνη του σινεμά.

 

Άλλη μία αριστουργηματική ταινία που δεν έχει κυκλοφορήσει σε DVD στην Ελλάδα