Trapeze (1956)

Trapeze (1956)

Βαριετέ

Σκηνοθεσία: Carol Reed

Σενάριο: Max Catto, Liam O'Brien,

James R. Webb, Ben Hecht, Wolf Mankowitz

Είδος: 1956, Drama

Διάρκεια: 01:45

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Burt Lancaster: Mike Ribble

Tony Curtis: Tino Orsini

Gina Lollobrigida: Lola

Katy Jurado: Rosa O'Flynn

Thomas Gomez: Bouglione

Μπορεί η συγκεκριμένη ταινία να μην περιλαμβάνεται στις διάφορες λίστες αξιόλογων ταινιών, είναι όμως μία ταινία που μας είχε φέρει σε ντελίριο ως πιτσιρικάδες!

Η λέξη trapeze σημαίνει τη μπάρα που κρέμεται από σχοινιά, το εργαλείο κυρίως των ακροβατών. Ψάχναμε και βρίσκαμε παρόμοιες μπάρες, τις δέναμε και κρεμόταν κάτω από μία σιδεριά, και σαν μαμουδάκια προσπαθούσαμε να επαναλάβουμε τα ακροβατικά κόλπα που είχαμε δει στην ταινία!

Η ταινία λοιπόν "Trapeze" ασχολείται με την ιστορία δύο ακροβατών. Ο ένας είναι ο παλαίμαχος Μάικ Ριμπλ (Burt Lancaster) που τραυματίστηκε επιχειρώντας την τριπλή τούμπα  και τώρα δουλεύει ως βοηθός ακροβατών. Κάτι σαν βαστάζος ενεργών καλλιτεχνών σε διάσημο τσίρκο του Παρισιού. Ο άλλος είναι ο νεαρός Τίνο Ορσίνι (Tony Curtis) που έχει μεγάλο ταλέντο και όρεξη για δουλειά. Θέλει να πείσει τον Ριμπλ να γίνει ο δάσκαλός του ώστε να επιχειρήσει κι αυτός την τριπλή τούμπα, την οποία έχουν πετύχει μόνο έξι άτομα στον κόσμο όλα τα χρόνια.

Τη μεταξύ τους επαγγελματική σχέση θα προσπαθήσει να επωφεληθεί η Λόλα (Gina Lollobrigida) και να γίνει διάσημη ως η τρίτη της παρέας.

Στην αρχή θα την πέσει στον Ριμπλ ο οποίος όμως θα τη διώξει κακήν κακώς. Μετά θα φλερτάρει το νεαρό Ορσίνι, ο οποίος θα δαγκώσει τη λαμαρίνα και θα γίνει το σκυλάκι της, καταφέρνοντας να διαλύσει τη φιλία τους και να φτάσει στο τσακ να διαλύσει την καριέρα τους από τον εγωισμό της και μόνο.

Ο Burt Lancaster στην ταινία αυτή βρίσκεται στο στοιχείο του διότι ξεκίνησε την καριέρα του ως ακροβάτης σε τσίρκο και λόγο τραυματισμού του το γύρισε στην ηθοποιία. Σε πολλές σκηνές μάλιστα επάνω στην μπάρα είναι ο ίδιος και όχι κάποιος που τον ντουμπλάρει.

Επειδή ασχολούμαι με μετάφραση μεσότιτλων και ταινιών του βωβού κινηματογράφου, όταν ασχολήθηκα με την Γερμανική ταινία Variété (1925), ξενέρωσα κάπως διότι διαπίστωσα ότι το σενάριο της ταινίας αυτής είχε εμπνεύσει και την ταινία Trapeze!

Πάντως ανεξάρτητα από όλα αυτά, ανεξάρτητα και αν δεν είστε νοσταλγός αυτής της ταινίας να καθίσετε να την δείτε. Τα θεαματικά ακροβατικά της υπό την μαγευτική μουσική επένδυση με μελωδίες του Γιόχαν Στράους, θα σας ηρεμίσουν και θα ευχαριστηθείτε.

The Bad Seed (1956)

The Bad Seed (1956)

Καταραμένη Σπορά

Σκηνοθεσία: Mervyn LeRoy

Σενάριο: John Lee Mahin, Maxwell Anderson

Παίζουν: Nancy Kelly, Patty McCormack, Henry Jones

Διάρκεια: 129 λεπτά – Βαθμολογία Imdb: 7,5

Imdb: http://www.imdb.com/title/tt0048977/?ref_=fn_tt_tt_1

Drama - Thriller – Mystery
Μετάφραση υποτίτλων:
Γιάννης από Ανάβυσσο

Ιστορίες με σατανικά παιδιά που μπορούν να φθάσουν μέχρι το έγκλημα έχουμε γνωρίσει. Κατά κανόνα όμως μας παρουσιάζονται παιδιά που έχουν άσχημη μετάβαση στην εφηβεία, έρχονται σε σύγκρουση με το περιβάλλον τον ενηλίκων και πιστεύουν ότι δεν βρίσκουν κατανόηση με αποτέλεσμα να παρεκτρέπονται και να φθάνουν μέχρι τον φόνο! Οχτάχρονο όμως ξανθό αγγελούδι με τις κοτσιδούλες του, με καλή, φαινομενικά, ανατροφή, που να μην έχει όμως συναίσθηση οίκτου και ανθρωπιάς, που να μπορεί ακόμα φθάσει ακόμα και σε φόνο για ένα μπιχλιμπίδι και να το θεωρεί φυσιολογικό γεγονός διότι ήταν ο μόνος τρόπος να το αποκτήσει, δεν ήταν  κάτι το σύνηθες.

Όλα ξεκίνησαν με το μυθιστόρημα του William March που λέγεται " The Bad Seed". Το μυθιστόρημα είχε τέτοια επιτυχία που το 1954 έγινε επιτυχημένη θεατρική παράσταση στο Broadway. Η επιτυχημένη του πορεία στο θέατρο ενέπνευσε την Warner Brothers να δοκιμάσει μια κινηματογραφική μεταφορά; του έργου. Οι εποχές τότε ήσαν διαφορετικές απ' ότι σήμερα. Η λογοκρισία αλλά και ο κώδικας δεοντολογίας της εποχής δεν επέτρεπαν να κυκλοφορήσει ταινία με ανεπίτρεπτες σκηνές και θέματα. Έτσι έγινε τροποποίηση στο φινάλε της ταινίας για να ξεπεράσει τον σκόπελο της λογοκρισίας. Για να είναι μάλιστα σίγουροι οι συντελεστές της, στο τέλος μας συστήνουν όλο το καστ της ταινίας και μάλιστα μας παρουσιάζον την Χριστίνα (Nancy Kelly), να ρίχνει μπρούμυτα στα γόνατά της την κινηματογραφική κόρη της Ρόντα (Patty McCormack), και να τις δίνει ξυλιές στον ποπό. Αυτό για να προσδώσουν στο φινάλε της ταινίας μία εύθυμη νότα, ώστε ο θεατής να φύγει χαμογελαστός από την αίθουσα. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην Γερμανική βερσιόν αφαιρέθηκαν τα τέσσερα πέντε τελευταία λεπτά της ταινίας για να είναι πιο κοντά στο μυθιστόρημα.

Να σημειώσουμε ότι ολόκληρη η ιστορία περιστρέφεται γύρω από το φιλοσοφικό ερώτημα του αν τα παιδιά εγκληματίες τα δημιουργεί το περιβάλλον τους ή είναι επίσης και θέμα κληρονομικότητας, Να προέρχονται δηλαδή από ¨κακή σπορά". Ενώ πολλοί από τους ήρωες του έργου απορρίπτουν την δεύτερη εκδοχή και υποστηρίζουν την πρώτη, στο τέλος αποδεικνύεται ότι η μικρή έχει κληρονομήσει τα εγκληματικά ένστικτα της γιαγιάς της. Είναι δηλαδή "Κακή Σπορά"!

Η παρούσα ταινία είναι μία από της πολλές υποτιμημένες στην χώρα μας. Δεν υπήρχαν Ελληνικοί υπότιτλοι, έτσι ανέλαβα να επανορθώσω την αδικία. 

Le Monde du Silence (1956)

Le Monde du Silence (1956)

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Διάρκεια: 86 min  -  Είδος: Documentary

Σκηνοθέτες: Jacques-Yves Cousteau, Louis Malle

Υπότιτλοι: Ελληνικοί, δικής μου μετάφρασης

Μπορεί το ντοκιμαντέρ αυτό την σημερινή εποχή να φαίνεται παρωχημένο. Πράγματι, στις μέρες μας έχουν επιτευχθεί πολύ περισσότερα πράγματα στην εξερεύνηση των βυθών. Δεν μπορεί όμως κανένας να ισχυριστεί ότι αυτό δεν οφείλεται στον αείμνηστο Jacques-Yves Cousteau ο οποίος ευαισθητοποίησε την ανθρωπότητα ολόκληρη με την ταινία του αυτή. Στην ταινία αυτή οφείλω το ότι σαν πιτσιρικάς ξόδευα το χαρτζιλίκι μου για μάσκες, βατραχοπέδιλα και άλλα συναφή και να αρχίσω να εξερευνώ τους βυθούς πέριξ των Αθηνών ! Ομολογώ όμως ότι τότε ακόμα και οι βυθοί των κοντινών μας παραλιών, (Ελληνικό, Άγιος Κοσμάς, κλπ.) παρουσίαζαν ενδιαφέρον. Ένα μαγικό δάσος απλωνόταν μπροστά σου με πολύχρωμα ψαράκια. Σήμερα... άστα να πάνε!

Η νοσταλγία μου για εκείνα τα χρόνια με έκανε να αναζητήσω και τελικά να αναγκαστώ να μεταφράσω τους υπότιτλους αυτής της ταινίας. 

Στο ντοκιμαντέρ αυτό παρατηρούμε τον διάσημο ωκεανογράφο Ζακ-Ιβ Κουστό με το πλοίο του το «Καλυψώ» να οργώνει τις θάλασσες. Εδώ θα βρεθεί στην Μεσόγειο, στον Περσικό Κόλπο, στην Ερυθρά Θάλασσα και στον Ινδικό Ωκεανό.

Ποιος ήταν λοιπόν ο Jacques Yves Cousteau;

Ας δούμε καλλίτερα τι γράφει ο Χρήστος Ευθυμίου στο πολύ καλό μπλοκ του που ασχολείται με καταδύσεις και τον κόσμο του βυθού γενικά,

το: dive-corner

Ο Jacques Yves Cousteau γεννήθηκε στις 11.06.1910 στην Πόλη Saint-Andre-de-Cubzac της Γαλλίας και μεγάλωσε στην Marseille όπου και ανακάλυψε την αγάπη του για την Θάλασσα. Σε ηλικία 23 ετών αποφοίτησε από την ναυτική σχολή και κατετάγη στο Γαλλικό Ναυτικό όπου και παρέμεινε μέχρι το 1950. Εγκατέλειψε το Γαλλικό Ναυτικό με τον βαθμό του Πλοιάρχου. Λόγω ενός σοβαρού αυτοκινητιστικού ατυχήματος το 1936 δεν μπόρεσε να πραγματοποίηση το παιδικό του όνειρο να γίνει Πιλότος. Το 1937 παντρεύτηκε την Simone Melchior και απέκτησαν δυο γιους τον Jean-Michel και τον Philippe.

Την ίδια χρονιά κατασκεύασε την πρώτη θήκη για μηχανές λήψεως της εποχής και δημιούργησε την πρώτη του ταινία. Στη διάρκεια του Β Παγκόσμιου πολέμου έκανε κατασκοπία σε βυθισμένα εχθρικά πλοία που είχαν βυθιστεί στην μεσόγειο κινηματογραφώντας τον εξοπλισμό τους για λογαριασμό του γαλλικού ναυτικού.

Το ανήσυχο πνεύμα του δεν σταμάτησε να εξερευνά και να ανακαλύπτει νέα πράγματα, έτσι μαζί με τον Emile Gagnan ολοκλήρωσαν την κατασκευή του πρώτου ρυθμιστή “Aqualung” που είχε σχεδιάσει o άλλος μεγάλος πατέρας της κατάδυσης ο Hans Haas. Συνέχισε με πάμπολλες κατασκευές όπως τα υποβρύχια Scooter, ερευνητικά υποβρύχια, θήκες για φωτογραφικές μηχανές που μπορούσαν να φωτογραφίσουν σε πολύ μεγάλα βάθη.

Το 1950 παρέλαβε από τον γνωστό Ιρλανδό επιχειρηματία Guinness ένα παλαιό ναρκαλιευτικό σκάφος το οποίον ο Cousteau μετασκεύασε σε ερευνητικό πλοίο που γνωρίζει όλη η ανθρωπότητα το “Calypso”. Με το “Calypso” ταξίδεψε σε όλες τις θάλασσες του πλανήτη στην Ανταρκτική και στον Αμαζόνιο, ερευνώντας και καταγράφοντας την υποβρύχια ζωή προσφέροντας στην ανθρωπότητα γνώση όσο κανείς άλλος. Ο Jacques-Yves Cousteau με τα φανταστικά υποβρύχια ντοκιμαντέρ έγινε το ποιο αναγνωρίσιμο άτομο στον κόσμο. Στα ταξίδια του φιλοξενούσε πάντα διάσημους επιστήμονες δίνοντας την ευκαιρία να τροφοδοτούν την ανθρωπότητα με ανακαλύψεις και στοιχεία που μέχρι τότε πολλά ήταν άγνωστα.

Στενά συνδεδεμένος με το οικολογικό σύστημα εξέδιδε κραυγές αγωνίας για την υπερεκμετάλλευση της φύσης από τον άνθρωπο.

Το 1956 ο Cousteau βραβεύτηκε στις Κάννες με τον χρυσό φοίνικα για την ταινία του “Le Monde du Silence” (Ο κόσμος της Σιωπής).

Το 1965 βραβεύτηκε με Oscar για το καλύτερο ντοκιμαντέρ “Le Monde sans Soleil” (Κόσμος χωρίς ήλιο).

Από το 1957 και μέχρι 1989 ήταν επικεφαλής στο Ωκεανογραφικό Μουσείο του Μονακό.

Το 1974 ο Cousteau μαζί με τους δυο γιους του Jean-Michel και Philippe ίδρυσε στις ΗΠΑ και αργότερα στην Γαλλία το ίδρυμα που φέρει το όνομα του με σκοπό την να στηρίζει παγκοσμίως την προστασία του περιβάλλοντος.

Το 1988 έγινε μέλος της Γαλλικής ακαδημίας με την αναγγελία “O ΑΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΝΑΙ ΑΓΑΘΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΑ ΔΙΑΦΥΛΑΞΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤIΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ “

Ο μεγάλος Cousteau δεν δίστασε να εναντιωθεί ακόμα και στην πατρίδα του την Γαλλία, όταν η Γαλλία ξεκίνησε τις ατομικές δοκιμές στα νησιά του Ειρηνικού Ωκεανού Muruoa

Το 1960 χάριν στους αγώνες και τις διαμαρτυρίες του, ανάγκασε την Γαλλική Κυβέρνηση να αναθεωρήσει την απόφαση που είχε πάρει, να ρίχνει τα ατομικά απόβλητα των εργοστασίων στην Μεσόγειο. Όμως οι δραστηριότητες του Cousteau δεν σταματούν εδώ, έπεισε με τις ομιλίες του στα ηνωμένα Έθνη (UNO) να ανακηρύξουν την ανταρκτική ως προστατευόμενη περιοχή.

Ποιος άραγε μπορεί να ξεχάσει τις 5.000.000 υπογραφές που κατέθεσε το 1992 στο παγκόσμιο συνέδριο του Rio de Janeiro για την προστασία του περιβάλλοντος διεκδικώντας με αυτόν τον τρόπο “Τα δικαιώματα των μελλοντικών γενεών”.

Στις 25.06.1997 o Jacques-Yves Cousteau έφυγε για πάντα σε ηλικία 87 ετών παίρνοντας στην ιστορία αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο έργο που θα εμπνέει τις επόμενες γενιές

“Jacques-Yves Cousteau, το έργο σου, με δίδαξε να αγαπώ και να σέβομαι την θάλασσα”.

Χρήστος Ευθυμίου

Around the World in Eighty Days (1956)

Around the World in Eighty Days (1956)

Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 Ημέρες

 

Σκηνοθεσία: Michael Anderson

Σενάριο: James Poe, John Farrow

Από το μυθιστόρημα του Jules Verne

Παίζουν: David Niven, Cantinflas and Finlay Currie, Shirley MacLaine και άλλοι.

Το ότι η ταινία «Around the World in Eighty Days» του 1956 ήταν η πρώτη ταινία γυρισμένη σε «TOD A O» αλλά στην χώρα μας δεν υπήρχε ακόμη κινηματογράφος με δυνατότητα προβολής ταινιών τέτοιας τεχνολογίας (ο Απόλλων δεν είχε αρχίσει ακόμη) δεν μας εμπόδισε να παρακολουθήσουμε αυτή την ταινία. Ο λόγος ήταν ότι οι ταινίες αυτές τυπώνονταν και σε κλασικό σχήμα cinemascope των 35mm και όταν τα δικαιώματα των κινηματογράφων με τον πρωτοποριακό εξοπλισμό έληγαν ακολουθούσαν οι κινηματογράφοι με τον συμβατικό εξοπλισμό. Οι τηλεοράσεις μάλιστα (όπου υπήρχαν). προτιμούσαν πάντοτε τα 35mm διότι με τον πρωτόγονο τρόπου που δούλευαν αυτό το μέγεθος τους βόλευε. Πρόβαλαν δηλαδή την ταινία σε μια οθόνη, απέναντι έστηναν μια κάμερα σε τρίποδο και γινόταν αυτόματα και το Pan and Scan!
Αλλά ας γυρίσουμε στα του έργου. Εμείς που γνωρίσαμε τον Ιούλιο Βερν από τα θρυλικά «Κλασικά Εικονογραφημένα», επιτυχημένο θωρούσαμε το έργο που το σενάριό του δεν απομακρυνόταν πολύ από το κείμενο του περιοδικού. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν απογοητευτήκαμε καθόλου. Ο David Niven στο ρόλο του Βικτοριανού αυστηρού τζέντλεμαν ήταν εξαιρετικός.

 

Ο υπηρέτης του ήταν διαφοροποιημένος προς το κωμικότερο, αλλά αυτό δεν ενόχλησε καθόλου. Τον καταπληκτικό Παρσπατού έπαιζε ο Λατινοαμερικανός ηθοποιός και ταυρομάχος Cantinflas.

 

Ο Cantinflas ήταν πασίγνωστος και δημοφιλέστατος στην πατρίδα του. Για να δεχθεί να συμμετάσχει στην ταινία, απέτισε το όνομά του να μπει σε περίοπτη θέση, πράγμα που έγινε αποδεκτό. Ξεφεύγοντας μάλιστα το σενάριο από το μυθιστόρημα, μας παρουσιάζει τον Πασπαρτού να συμμετέχει κατά λάθος σε ταυρομαχία στην Ισπανία, πράγμα που δεν ανταποκρίνεται στο μυθιστόρημα, προσδίδει όμως νότες κωμικού και ευθυμίας στην όλη υπόθεση. Εξαιρετική και η Shirley MacLaine σε μια από τις πρώτες κινηματογραφικές εμφανίσεις της στον ρόλο της Ινδής πριγκίπισσας Aouda, την οποία ο David Niven θα σώσει από την πυρά!

 

Στο έργο αυτό πρωτοεμφανίζεται η μόδα των guest star. Διάσημοι δηλαδή ηθοποιοί εμφανίζονται για λίγο χωρίς να λένε τίποτε. Παρακολουθούμε λοιπόν τον Φρεναντέλ, τον Φρανκ Σινάτρα, Την Μάρλεν Ντίτριχ και άλλους. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η εισαγωγή όπου για να τονιστεί η προφητική φαντασία του Ιουλίου Βερν σε σχέση με την τότε πρόοδο, μας παρουσιάζεται μεγάλο μέρος της ταινίας του Μελιές: «Από τη γη στη Σελήνη».

 

Πολλά γέλια προκαλεί η αφελής παρουσίαση για τον τρόπο που επέστρεψαν οι κοσμοναύτες στην γη!
Ο σκηνοθέτης Michael Anderson θεωρείτο από τα κακά παιδιά του Χόλυγουντ. Κατάφερε να πάρει όμως το Όσκαρ, υποσκελίζοντας σημαντικούς ανταγωνιστές, όπως τις ταινίες Ο Γίγας, Ο Βασιλιάς κι εγώ, Η Βίβλος(από το γνωστό μπεστ-σέλερ), κ.α.

Invasion Οf The Body Snatcher (1956)

Invasion Οf The Body Snatcher (1956)

Οι Άνθρωποι του Τρόμου

 

Σκηνοθεσία: Don Siegel

Σενάριο: Daniel Mainwaring , Jack Finney

Παίζουν: Kevin McCarthy, Dana Wynter και ο Larry Gates 

Λίστες με τις 100 ή 200 καλλίτερες ταινίες κυκλοφορούν πολλές. Ποτέ δεν συμπίπτουν και είναι φυσικό αφού αντανακλούν τα γούστα των συντακτών τους. Όταν όμως κάποιες ταινίες βρίσκονται σχεδόν ανελλιπώς σε κάθε λίστα, τότε αυτό ίσως να σημαίνει κάτι.
Η ταινία Invasion Of The Body Snatcher (1956) του Don Siegel είναι μία από αυτές.
Ένα άλλο γεγονός που είναι πιστικό της αξίας της, είναι τα πολλά remake που της έγιναν. Αντίθετα όμως απ’ότι συμβαίνει συνήθως, το remake του 1978 είναι το ίδιο αξιόλογο. Τη δόξα όμως πρέπει να την κερδίζει ο πρώτος.
Απ’όλα τα remake πάντως που έγιναν, το χειρότερο όλων – απ’ότι λέγεται – είναι δυστυχώς αυτό με την αγαπημένη μου Nicole Kidman (The Invasion του 2007).
Όχι όμως μόνο remake, αλλά και πηγή έμπνευσης πολλών επιτυχημένων ταινιών έγινε το έργο αυτό
Να αναφέρουμε χαρακτηριστικά τις:

The last man on earth
Night of the creeps
Night of the living dead
Και πολλές άλλες.

Ποια είναι λοιπόν αυτή η ταινία;

Η μέχρι τότε ειδίκευση του Don Siegel ήταν τα film noir και όχι τα φανταστικά τρόμου. Αυτός είναι και ο λόγος της επιτυχίας. Το ότι δηλαδή δεν ακολούθησε την πεπατημένη. Με έναν αστείο προϋπολογισμό των 380.000 δολαρίων, μην έχοντας τα οικονομικά και τεχνικά μέσα για εντυπωσιακά εφέ, καταφέρνει σκηνοθετικά και μόνο, επικουρούμενος από τις θαυμάσιες ερμηνείες των ηθοποιών του και με μία θαυμάσια φωτογραφία – ειδικά στα νυχτερινά πλάνα – να μας παρουσιάσει την ίσως πιο ανατριχιαστική απεικόνιση της εισβολής εξωγήινων που έχει γυριστεί ποτέ!
Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Jack Finney, που πρωτοδημοσιεύτηκε σε συνέχειες σε εβδομαδιαίο περιοδικό, καταφέρνει να παίξει με το φόβο του μέσου αμερικανού εκείνης της εποχής – και όχι μόνο – για τον εκ του διαστήματος κίνδυνο.
Πράγματι, ακόμα και πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι το 50% των αμερικανών πιστεύει στη ύπαρξη εξωγήινων και μάλιστα ένας στου δέκα υποστηρίζει ότι τους έχει συναντήσει!
Σύμφωνα με το σενάριο, η εισβολή γίνεται με τη μορφή γιγαντιαίων σπόρων, οι οποίοι αναπτυσσόμενοι παίρνουν ένας –ένας την μορφή καθενός από τους κατοίκους μιας μικρής πόλης. Κατά την διάρκεια του ύπνου των θυμάτων μάλιστα, απορροφάται το μυαλό και οι μνήμες τους από τα ανδρείκελα αυτά και έτσι έχουμε ανθρώπους πανομοιότυπους με του αρχικούς που η μόνη τους διαφορά είναι ότι δεν έχουν αισθήματα και ανθρωπιά...

 

 

Πολύ αισιόδοξα ευαίσθητοι και ουμανιστές οι συντελεστές του έργου αυτού, που καταφέρνουν να μας δημιουργήσουν τρόμο με την σκέψη του ότι το μόνο που θα χάσουμε θα είναι τα αισθήματα και η ανθρωπιάς μας
Βλέποντας σήμερα το πως βαδίζει ο κόσμος μας, είναι βέβαιο ότι δεν χρειάζεται καμία επέμβαση εξωγήινων για να συμβεί αυτό. Μπορούμε να τα καταφέρουμε μια χαρά και μόνοι μας.
Για το βαθύτερα νόημα του έργου πολλοί προσπάθησαν να του δώσουν διάφορες ερμηνείες, ανάλογα σε ποια πλευρά ανήκαν. Οι αντικομουνιστές υποστήριζαν ότι συμβολίζει την αλλοτρίωση που επιφέρει ο κομουνισμός στους ανθρώπους, κάνοντάς τους ρομπότ χωρίς αισθήματα, ικανά να υπηρετήσουν μονάχα το καθεστώς.
Οι φιλελεύθεροι πάλι αντέτειναν ότι συμβολίζεται η καταπίεση που επιφέρει ο μακαρθισμός, που δημιουργεί άβουλους ανθρώπους έτοιμους να καταδώσουνε στις αρχές συγγενείς και φίλους ως διαφορετικούς.
Ο καθένας ότι θυμάται χαίρεται
Βέβαια ο ίδιος ο σκηνοθέτης τόνισε επανειλημμένως όταν ρωτήθηκε ότι το μόνα που θέλησε ήταν να παίξει με το φόβο του μέσου ανθρώπου για την εισβολή από τι διάστημα
Εδώ ισχύει άνετα το:
Έτσι είναι, αν έτσι πιστεύετε.

 

Τέλος να σταθώ στην θαυμάσια ερμηνεία του Kevin McCarthy, που ως γιατρός και τελευταίος κάτοικος από την πόλη που διέφυγε γλυτώνοντας την αλλοτρίωση, δίνει ρεσιτάλ ηθοποιίας, υποδυόμενος τον άγρυπνο που προσπαθεί να αποφύγει τον ύπνο για να γλιτώσει. Ανεπανάληπτη η κραυγή αγωνίας προς τους απαθείς κατοίκους γειτονικής πόλης, που τον περνάνε για τρελό, όταν αυτός τους φωνάζει:
Έρχονται! Είναι εδώ! Είστε οι επόμενοι!

 

Και επειδή ως συνήθως τα έργα που παρουσιάζω εδώ είναι από αυτά που δεν έχουν κυκλοφορήσει στην χώρα μας ως DVD, ορίστε και οι υπότιτλοι που σας ετοίμασα εδώ:

http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3439380/invasion-of-the-body-snatchers-el

Tea and Sympathy (1956)

Tea and Sympathy (1956)

ΤΣΑΙ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ

 

  Σκηνοθεσία: Vincente Minnelli

Σενάριο: Robert Anderson

Είδος: 1956, Drama

Διάρκεια: 02:02

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Deborah Kerr: Laura Reynolds

John Kerr: Tom Robinson Lee

Leif Erickson: Bill Reynolds

Edward Andrews: Herb Lee

Darryl Hickman: Al

Δεκαετία του 50.
Σαν μαθητής του δημοτικού δεν υπήρχε περίπτωση να δω αυτό το ακατάλληλο φιλμ.
Γιατί όμως όλα αυτά τα χρόνια είχα την εντύπωση ότι το ήξερα;
Ο λόγος οφείλεται στο πλουσιοπάροχο τρέιλερ που διαφήμιζε το συγκεκριμένο έργο πριν την έναρξη παιδικής ταινίας την οποία παρακολουθούσα με την μητέρα μου.
Ο εκφωνητής διηγιότανε με στόμφο για το δράμα του νεαρού φοιτητή που όλος ο περίγυρός του τον θεωρούσε «Αδελφή» και μόνο μία γυναίκα πίστευε σ’  αυτόν.
Πράγματι, οι σκηνές δείχνανε έναν νεαρό να τον κατατρέχουνε και να τον προπηλακίζουνε και μια συμπαθητική κυρία να πίνει μαζί του τσάι και να συζητεί ήρεμα.
Και το αποκορύφωμα που μου άφηνε ερωτηματικά.
Η κυρία αυτή {Ντέμπορα Κερ}, απολογείται στον άνδρα της και ενώ αυτός κοιτάζει περιφρονητικά το ταβάνι, εκείνη του λέει:

Όλοι τον θεωρούσαν αδελφή και αυτός έψαχνε τρόπο να τους αποδείξει ότι δεν είναι.
Για το λόγο αυτό επισκέφτηκε την Έλλη.
Χθες το βράδυ...
...το ξέρω, είναι τρομερό που το παραδέχομαι...
...χθες βράδυ, επιθυμούσα να το αποδείξει με εμένα!

Κάποιες υποψίες είχα για το τι σήμαιναν όλα αυτά, αλλά τίποτε το ξεκάθαρο.
Και ποιον να ρωτήσεις;
Τόλμησα να κάνω μια νύξη στην μητέρα μου ρωτώντας όσο πιο αδιάφορα μπορούσα να προσποιηθώ:
Μαμά, τι έργο είναι αυτό;
Με κεραυνοβόλησε με βλέμμα γεμάτο απαξίωση..

 

 

Για το έργο να πούμε πως πρόκειται για μία θεατρική επιτυχία στο Μπρόντγουεϊ, του θεατρικού συγγραφέα Robert Anderson που παίχτηκε εκεί με τους ίδιους ηθοποιούς: Deborah Kerr και John Kerr. Αργότερα, με σενάριο του ίδιου του Robert Anderson, μεταφέρθηκε από τον Vincente Minnelli στην μεγάλη οθόνη.
Ασχολείται με την διαφορετικότητα και με τις παρενέργειες που προκαλεί. Σήμερα μερικοί υποστηρίζουν ότι κύριο θέμα του έργου είναι οι ομοφυλοφιλικές τάσεις του νεαρού φοιτητή και πως αντιμετωπίζονται από το περιβάλλον του. Και ότι για λόγους λογοκρισίας βάζουν μια καλή γυναίκα να του δίνεται και να τον θεραπεύει από τις τάσεις αυτές.
Θα μπορούσε να ήταν και έτσι.
Εγώ όπως που έζησα τα χρόνια αυτά, μπορώ να πω ότι δεν χρειαζότανε να ήταν κανείς πραγματικά ομοφυλόφιλος για να του βγει η φήμη του διαφορετικού. Το να προτιμάει κανείς την ποίηση και τη σοβαρή μουσική από τα βαριά ανδρικά αθλήματα ήταν αρκετό. Το ότι ο νεαρός μας ήρωας κέρδισε στον τελικό του τένις δεν έλεγε τίποτα διότι εκεί τότε, όπως κα εδώ σε εμάς, το τένις θεωρείτο άθλημα για γυναίκες και ντιντίδες.
Το κορυφαίο όμως ατόπημα του νεαρού που του κώλυσε οριστικά τον τίτλο της αδελφής, ήταν το ότι σε συντροφιά με άλλες κυρίες στην παραλία, τόλμησε να τους αποδείξει ότι ξέρει να ράβει ένα κουμπί. Συνάδελφοί του που τον είδαν τυχαία έμεινε αποσβολωμένοι από το φρικτό αυτό θέαμα και την κατάντια του ανδρικού φύλλου..!.

Δεν ξέρω πως είναι τα πράγματα σήμερα, αλλά στην εποχή μου όποιος άνδρας τολμούσε να ράψει κάτι σε δημόσια θέα, δεν θα είχε καλλίτερη τύχη.
Στην πραγματικότητα το πρόβλημα του νεαρού ήταν ότι μεγάλωσε χωρίς μητέρα αφού αυτή εγκατέλειψε το σπίτι της όταν αυτός ήταν 5 χρονών και στο πρόσωπό της στοργικής κας Ρέινολς βρήκε την μητρική φιγούρα που του έλειπε.
Αυτή πάλι μην έχοντας παιδί και αισθανόμενη ότι παραμελείται από τον άνδρα της, προσφέρει όλη της τη στοργή στον κατατρεγμένο νεαρό.

 

 

Δημιουργείται έτσι σχέση μητέρας-γιου που καταλήγει σε οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Και επειδή η μητρική αυτή σχέση είναι εικονική και όχι φυσική, δεν θα είναι δύσκολο για κανέναν τους να ενδώσουν.
Στο τέλος παρατηρούμε προσπάθεια του Vincente Minnelli να ξεφύγει από τις δαγκάνες της λογοκρισίας. Εκείνη τη εποχή με κανένα τρόπο δεν ήταν αποδεκτό μια καλλιεργημένη και ισορροπημένη σύζυγος να απατά τον άνδρα της χωρίς συνέπειες.
Μας φορτώνει λοιπόν με υπερβολικό μελοδραματισμό, παρουσιάζοντάς μας το γράμμα- απολογία της ηρωίδας όπου θλίβεται βαθύτατα για το τρομερό ατόπημά της.

 

Είναι σχεδόν απίθανο να μπορέσετε να βρείτε το έργο αυτό σε DVD. Μόνο σα μεταχειρισμένη βιντεοκασέτα προσφέρεται. Είχα όμως κάποια τύχη και πέτυχα μία αξιοπρεπή κόπια (2.35:1) με κάποιους αξιοθρήνητους αγγλικούς υπότιτλους και κάποιους καλλίτερους ισπανικούς. Κουράστηκα πάρα πολύ αλλά έφτασα σε πολύ καλό αποτέλεσμα μεταφράζοντας και συγχρονίζοντας.

Σας τους έχω εδώ: http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3514690/tea-and-sympathy-el