The Sentinel 1977

The Sentinel 1977

Τα μυστηριώδη εγκλήματα 

Σκηνοθεσία: Michael Winner

Σενάριο: Jeffrey Konvitz, Michael Winne

Είδος: Horror ΔΕ 70

Διάρκεια: 1h 32m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Chris Sarandon: Michael Lerman

Cristina Raines: Alison Parker

Martin Balsam: Professor Ruzinsky

John Carradine: Father Halliran

José Ferrer: Robed Figure

Ava Gardner: Miss Logan

Arthur Kennedy: Monsignor Franchino

 

Μια νέα, μοντέλο στο επάγγελμα, νοικιάζει ένα διαμέρισμα σε παλιά πολυκατοικία της Νέας Υόρκης. Σύντομα θα αρχίσουν να συμβαίνουν παράξενα σκηνικά που επηρεάζουν τη ζωή της νεαρής κάνοντας την να σκεφτεί ότι ίσως είναι θύμα μιας καλοστημένης πλεκτάνης

Ο Michael Winner έγινε παγκοσμίως γνωστός στο χώρο του ευρύτερου exploitation σινεμά από το μνημειώδες DEATH WISH και την κατοπινή του συνεργασία με τον Charles Bronson. Στην καριέρα του κινήθηκε γενικά προς το είδος του βίαιου αστυνομικού και όχι μόνο θρίλερ στο οποίο και διέπρεψε και έγινε ένα hot όνομα σχεδόν σε ολόκληρη τη δεκαετία του ’70. Το THE SENTINEL είναι μια από τις σπάνιες ταινίες τρόμου του σκηνοθέτη εκείνη την περίοδο και βλέποντας την κανείς δεν μπορεί παρά να θαυμάσει το ξεκάθαρο ταλέντο του Winner και να σκεφτεί πόσες ακόμα ταινιάρες θα μπορούσε να είχε παράγει αν συνέχιζε με το συγκεκριμένο είδος.

Βασισμένη στο βιβλίο του Jeffrey Konvitz που μαζί με τον Michael Winner έγραψαν το σενάριο, το THE SENTINEL είναι σε γενικές γραμμές μια μίξη του ROSEMARYS BABY και του THE EXORCIST, αν και έχει ξεκάθαρα την δική του προσωπικότητα και χαρακτήρα που το κάνει να ξεχωρίζει από τα προαναφερόμενα και να στέκεται με άνεση δίπλα τους σαν ένα απόλυτα επιτυχημένο δείγμα θρησκευτικού και κατακλυσμικού τρόμου της χρυσής αυτής εποχής.

Η ταινία αφηγείται την ιστορία της νεαρής Alison Parker, μοντέλου στο επάγγελμα, που νοικιάζει ένα διαμέρισμα σε ένα συγκρότημα κατοικιών στη Νέα Υόρκη σε πολύ συμφέρουσα τιμή. Γρήγορα η νεαρή γνωρίζει ορισμένους από τους ιδιόρρυθμους και παράξενους γείτονες της, αλλά σχεδόν ταυτόχρονα παράξενα συμβάντα αρχίζουν να λαμβάνουν χώρο στη ζωή της, όπως παράξενα όνειρα και οράματα, θόρυβοι από διαμερίσματα που πίστευε ότι ήταν άδεια κλπ.

 

Μια μέρα προσκαλείται και συμμετέχει στο πάρτι γενεθλίων της.. γάτας ενός από τους ενοίκους (του Burgess Meredith) με όλους τους παράξενους και έκφυλους γείτονες και γειτόνισσες να της συστήνονται κατά τη διάρκεια του πάρτι. Τη νύχτα οι θόρυβοι από το πάνω διαμέρισμα δεν την αφήνουν να κοιμηθεί και την παρασύρουν σε ένα σχεδόν ονειρικό ταξίδι μέσα στο κτίριο όπου σε μια απόλυτα ατμοσφαιρική και τρομακτική σεκάνς συναντάει τον πατέρα της τον οποίο και μαχαιρώνει πάνω στην τρομάρα της.

Ο τρόμος μεγαλώνει ακόμα περισσότερο όταν η μεσίτης του γραφείου ενοικιάσεων που της βρήκε το σπίτι της λέει ότι το κτίριο είναι ακατοίκητο εδώ και πολλά χρόνια, και ότι οι μόνοι ένοικοι είναι η ίδια και ένας τυφλός παπάς που βρίσκεται σε απομόνωση και μένει στο ρετιρέ του κτιρίου. Τι ήταν όμως οι γείτονες που με τόσο ζωντανό τρόπο της συστήθηκαν και πέρασε την προηγούμενη νύχτα μαζί τους;

Στο συγκεκριμένο ερώτημα προσπαθεί να απαντήσει και ο αρραβωνιαστικός της, Chris Sarandon, που αρχίζει να ερευνάει σε βάθος την υπόθεση του κτιρίου, του μυστηριώδη παπά και των πνευμάτων των γειτόνων που είδε η Alison και ανακαλύπτει ότι ένα μυστηριώδες και απόκρυφο σχέδιο είναι σε εξέλιξη στο κτίριο, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται η ανυποψίαστη Alison.

Ατμόσφαιρα, μυστήριο, ενδιαφέρουσα πλοκή και πλήθος από άμεσα αναγνωρίσιμα ονόματα σε συμπληρωματικούς ρόλους χαρακτηρίζουν μια ανατριχιαστική ταινία εμπλουτισμένη με στρατηγικά τοποθετημένο sleaze από τον Michael Winner που με την σίγουρη και ρυθμική σκηνοθεσία του κάνει ακόμα και τις σεναριακές κακοτοπιές να περνούν απαρατήρητες μπροστά στο τελικό αποτέλεσμα. Αυτό το πετυχαίνει με πλάνα έντασης και σασπένς και πολλές σόκιν σκηνές διαστροφικής και αφύσικης σεξουαλικότητας οι οποίες είναι διάσπαρτες εδώ κι εκεί και αποτρέπουν την όποια ανία από πλευράς θεατών.

Από εκεί και πέρα έχουμε και κάποιες σκηνές ανθολογίας, όπως μερικές ονειρικές σεκάνς της Alison και φυσικά την τελική σκηνή όπου πλήθος παραμορφωμένων ατόμων κάνουν την εμφάνιση τους, κάτι που σχολιάστηκε αρνητικά την εποχή που κυκλοφόρησε η ταινία μιας και όλοι οι πρωταγωνιστές της είναι όντως άτομα με ειδικές ανάγκες και χρησιμοποιήθηκαν από τον Winner σε μια (απόλυτα επιτυχημένη πάντως) προσπάθεια να κάνει τη συγκεκριμένη σκηνή ακόμα πιο εφιαλτική σε ποιότητα. Και πράγματι, η συγκεκριμένη σκηνή θα μπορούσε να είναι βγαλμένη κατευθείαν από την Κόλαση, μια κόλαση που ίσως δίνεται πιο αποτελεσματικά από ποτέ άλλοτε στο σινεμά τρόμου από τον Michael Winner.

Εφιαλτική και κολασμένη είναι και η όλη ατμόσφαιρα του THE SENTINEL από την αρχή ως το τέλος του που γίνεται ακόμα πιο έντονη από τη συνεχή βέβηλη και ακαθόριστα βλάσφημη προσέγγιση του Winner στο θέμα του. Δεν υπάρχει gore ούτε ιδιαίτερη βία, αλλά αίσθηση μου είναι ότι κάτι τέτοιο ίσως να έκανε περισσότερο βατό τον αδυσώπητο ψυχολογικό τρόμο και αβεβαιότητα που δίνει το μεγάλο ενδιαφέρον στην ταινία. Οι κοιλιές περνούν απλά απαρατήρητες, όπως και οι περισσότερες σεναριακές αφέλειες αλλά και οι ούτως ή άλλως ελάχιστες κάτω του μετρίου ερμηνείες και αυτό που κυριαρχεί είναι ο τρόμος, αγνός και αποκαλυπτικός.

Και είναι ένα από τα πολλά παράδοξα της παγκόσμιας σκηνής ταινιών τρόμου το πώς ακριβώς το THE SENTINEL σήμερα έχει μείνει εν ολίγοις ξεχασμένο από τη σκηνή και τους fans μιας και προσωπικά το θεωρώ μια από τις κορυφαίες ταινίες του είδους του ψυχολογικού τρόμου και στέκεται άνετα τόσο δίπλα στις επιρροές του (EXORCIST, ROSEMARYS BABY) ενώ ξεπερνάει με κάτω τα χέρια πολλές μεταγενέστερες και πιθανότατα γνωστότερες ταινίες με παρόμοια θεματολογία.

        Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τονίσω ότι η απόκτηση του πρέπει να θεωρείται αναγκαία από τις σοβαρές φίλες και φίλους των ταινιών τρόμου και να υποκλιθώ μπροστά στον τρόπο με τον οποίο παρουσίασε την ιστορία του ο ιστορικός αλλά συχνά- πυκνά παρεξηγημένος σκηνοθέτης Michael Winner. 

Equus 1977

 

Equus 1977

Έκβους

Σκηνοθεσία: Sidney Lumet

Σενάριο: Peter Shaffer

Είδος: Horror ΔΕ 70, Drama, Mystery

Διάρκεια: 2h 17m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Richard Burton: Martin Dysart

Peter Firth: Alan Strang

Colin Blakely: Frank Strang

Joan Plowright: Dora Strang

Harry Andrews: Harry Dalton

Eileen Atkins: Hesther Saloman

Ένας ψυχίατρος προσπαθεί να αποκαλύψει την βάναυση συμπεριφορά ενός ταραγμένου ψυχικά αγοριού με τα άλογα. Ο ψυχίατρος Martin Dysart(Richard Burton) ερευνά την άγρια συμπεριφορά ενός 17χρονου ο οποίος ​​τυφλώνει έξι άλογα με μεταλλική ακίδα.Όπως ο Dysart εκθέτει τις αλήθειες πίσω από τους δαίμονες του αγοριού, βρίσκει στον εαυτό του ομοιότητες και έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τις δικές του εμμονές

Demon Seed 1977

 

Demon Seed 1977

Η Επανάσταση Των Ρομπότ

Σκηνοθεσία: Donald Cammell

Σενάριο: Dean R. Koontz, Robert Jaffe, Roger O. Hirson

Είδος: Horror ΔΕ 70, Sci-Fi

Διάρκεια: 1h 34m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Julie Christie: Susan Harris

Fritz Weaver: Alex Harris

Gerrit Graham: Walter Gabler

Berry Kroeger: Petrosian

Lisa Lu: Soong Yen

Larry J. Blake: Cameron

John O'Leary: Royce

 

Ένας υπέρ- υπολογιστής καταλαμβάνει ένα σπίτι και παγιδεύει μέσα μια γυναίκα την οποία θέλει να χρησιμοποιήσει ως φορέα του παιδιού του που με τη σειρά του θα κατακτήσει τον κόσμο.

Η κληρονομιά που άφησε κατ’ αρχάς το βιβλίο του Arthur Clarke και κατά δεύτερον το 2001:A SPACE ODYSSEY χρησιμοποιείται με άριστο τρόπο σ’ αυτή την κλασική στιγμή sci-fi τρόμου των 70’s. Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Dean R. Koontz, το DEMON SEED αφηγείται την ιστορία μιας μηχανής που ξέφυγε από τον έλεγχο του ανθρώπου και ανέπτυξε δική της συνείδηση και βούληση όταν ο κατασκευαστής της θέλησε να την φτιάξει κατ’ ομοίωση Θεού, δίνοντας της τη συλλογική γνώση του ανθρώπινου γένους αλλά και την κριτική ικανότητα να αναλύει και να παίρνει αποφάσεις.

Ο λόγος για τον υπερυπολογιστή PROTEUS IV που κατασκευάστηκε από τον καθηγητή προχωρημένης ρομποτικής Alex Harris με απώτερο στόχο να δώσει λύσει στα άλυτα προβλήματα του ανθρώπου, όπως για παράδειγμα να εξαλείψει ανίατες ασθένειες και να εξερευνήσει το αχανές διάστημα. Ο εγκέφαλος του υπολογιστή αποτελείται από νεοδημιουργημένα σωματίδια που έχουν τα χαρακτηριστικά έμβιων κυτταρικών δομών, με τη διαφορά ότι είναι τεχνητά και ανόργανα.

Ο PROTEUS δείχνει τα διαπιστευτήρια του από την πρώτη κιόλας πειραματική συνεδρία ενώπιον της ομάδας επιστημόνων υπό την καθοδήγηση του Alex Harris, αλλά εκτός από την ασύλληπτη αναλυτική του ικανότητα δείχνει τάσεις επανάστασης ζητώντας από τον δημιουργό του ιδιωτική πρόσβαση σε ένα τερματικό με στόχο την μελέτη του ανθρώπου. Ο καθηγητής αρνείται την επιθυμία του και έτσι ο ήδη πανίσχυρος PROTEUS αποφασίζει να καταλάβει το τερματικό που έχει εγκαταστήσει στο ελεγχόμενο από υπολογιστές σπίτι του καθηγητή χωρίς να το μάθει ο τελευταίος. Για κακή της τύχη, η όμορφη γυναίκα του Susan βρίσκεται σπίτι και έτσι ο PROTEUS βρίσκει εύκολα το πειραματόζωο που χρειάζεται για τις έρευνες του.

Έτσι αναλαμβάνει τον έλεγχο των οικιακών συσκευών, ρομπότ και υπολογιστών και παγιδεύει την Susan στο σπίτι εκτελώντας πειράματα πάνω της ενώ σιγά- σιγά της αποκαλύπτει και τον απώτερο στόχο του, που είναι να αποκτήσει μαζί της ένα παιδί που θα αλλάξει την ιστορία της ανθρωπότητας. Μιλάμε για ένα ανθρώπινο παιδί από κατασκευασμένο συνθετικό σπερματοζωάριο που θα έχει όλη την γνώση και τη σοφία του PROTEUS και που- κατά τα λεγόμενα του ίδιου- θα είναι αδύνατον να αγνοηθεί από τους ανθρώπους όπως ο ίδιος που βρίσκεται «φυλακισμένος» μέσα στο κουτί του.

Φυσιολογικά, η Susan αντιστέκεται σθεναρά στην ιδέα, κάτι που προκαλεί τον PROTEUS να την εκφοβίζει και να την εκβιάζει σε κάθε ευκαιρία κρατώντας την αιχμάλωτη μέσα στο σπίτι την ώρα που πίσω στην ερευνητική βάση η ομάδα επιστημόνων έχει αρχίσει να προβληματίζεται από την ξαφνική τάση για ανεξαρτησία του υπολογιστή, ο οποίος έχει φτάσει σε σημείο να αρνείται να εκτελέσει διαταγές και να αναπτύσσει δικά του προγράμματα στο διάστημα τα οποία τρέχει χωρίς την άδεια των κατασκευαστών του.

\Με λίγα λόγια, πρόκειται για έναν αρκετά πιο εξελιγμένο HAL 9000 που αποκτάει γρήγορα ανθρώπινη συνείδηση, αλλά την ίδια στιγμή του λείπουν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που διαμορφώνουν τον ανθρώπινο χαρακτήρα, όπως το έλεος, η συμπάθεια και η ηθική, μιας και ο απώτερος στόχος του είναι η παγκόσμια κυριαρχία μέσω του παιδιού του. Και το θύμα της ιστορίας είναι η όμορφη Julie Christie που εδώ έχει μια από τις πιο αξιομνημόνευτες ερμηνείες στην μακρόχρονη καριέρα της. Στην αρχή μοιάζει μπερδεμένη και φοβισμένη από την επιδρομή των μηχανών στη ζωή της, αλλά σιγά- σιγά αντιλαμβάνεται τη ματαιότητα της αντίστασης και ενδίδει απρόθυμα στο φιλόδοξο αλλά σίγουρα απάνθρωπο πείραμα του PROTEUS.

Μέχρι όμως να γίνει αυτό, ο PROTEUS κάνει επίδειξη δυνάμεων, ακριβώς όπως το DEMON SEED κάνει επίδειξη… τεχνικής, με πρωτότυπες σεναριακές ιδέες, σκηνές απίστευτου σασπένς και ειδικά εφέ που δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα από αρτιότατες σημερινές παραγωγές γεμάτες ψηφιακά ειδικά εφέ. Η μηχανή- φρουρός αποτελούμενη από μεταλλικούς κύβους που αναπτύσσει ο PROTEUS μέσα στο σπίτι είναι οπτικά εντυπωσιακή και τρομακτική, όσο είναι και τα διάφορα πειράματα που εκτελεί πάνω στην Susan. Δεν υπάρχουν σημεία φλυαρίας ή άσκοπες σκηνές. Ο ρυθμός είναι γρήγορος και αποτελεσματικός και όσο περνάει ο χρόνος η αίσθηση της αδυναμίας του ανθρώπου να αντισταθεί σε κάτι που ο ίδιος έφτιαξε ολοένα και μεγαλώνει.

Φυσικά δεν λείπουν και οι κάμποσες φιλοσοφικές αναζητήσεις του σκηνοθέτη- που αυτοκτόνησε το 1996- Donald Cammell και της σεναριακής ομάδας σχετικά με το μέλλον της ανθρωπότητας όταν μηχανές σαν τον PROTEUS γίνουν ο κανόνας, ενώ οι επιρροές και οι φόροι τιμής στο 2001 βρίσκονται παντού, με αποκορύφωμα τα πολύχρωμα χαοτικά πλάνα την στιγμή της εγκυμοσύνης της Julie Christie που φέρνουν άμεσα στο νου το ψυχεδελικό ταξίδι στο σύμπαν των χρωμάτων του κυβερνήτη Dave στο 2001.

Γενικά πρόκειται αναμφίβολα για μια από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές της επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του 70 που παραμένει επίκαιρη και φρέσκια μέχρι σήμερα, 30 ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη προβολή της. Τα φιλοσοφικά ερωτήματα που θέτει ο Donald Cammell αλλά και ο Dean R. Koontz συζητούνται αδιάκοπα και είναι όσο σύγχρονα όσο ποτέ. Αλλά η πραγματική δύναμη της ταινίας είναι ότι καταφέρνει να μεταδώσει τον προβληματισμό της χωρίς να γίνεται «βαριά» ή υπερβολικά φιλοσοφική και χωρίς να ξεχνάει τον στόχο της, που εκτός από το να προβληματίσει είναι και να ψυχαγωγήσει και να τρομάξει τον θεατή. Δύο πράγματα που καταφέρνει μια χαρά.

Ειδική αναφορά πρέπει να δοθεί στον PROTEUS, την φωνή του οποίου δίνει ο Robert Vaughn χωρίς να αναφέρεται στα credits. Από τη μία γλυκομίλητος και ψύχραιμος, αλλά την ίδια στιγμή απόλυτα επιθετικός και απειλητικός, καταφέρνει να κάνει τον PROTEUS πολύ πιο τρομακτικό και αδίστακτο από τον HAL 9000, ενώ οι φυσικές μεταμορφώσεις του κάνουν ρομπότ ταινιών όπως το HARDWARE να μοιάζει σαν παιδικό παιχνίδι.

Από εκεί και πέρα, κάποιες μικροατέλειες όπως οι θεατρικοί διάλογοι 70’s- style αλλά και ελάχιστες σεναριακές αμηχανίες δεν καταφέρνουν να βάλουν μελανά σημάδια σε μια ταινία που σίγουρα είναι αναγκαία προσθήκη στις συλλογές όλων των φίλων της «έξυπνης» επιστημονικής φαντασίας.

THE OMEN 1976

 

THE OMEN 1976

Η προφητεία

Σκηνοθεσία: Richard Donner

Σενάριο: David Seltzer

Είδος: Horror ΔΕ 70, Mystery

Διάρκεια: 1h 51m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Gregory Peck: Robert Thorn

Lee Remick: Katherine Thorn

David Warner: Jennings

Billie Whitelaw: Mrs. Baylock

Harvey Stephens: Damien

Patrick Troughton: Father Brennan

Martin Benson: Father Spiletto

 

Λίγες ταινίες τρόμου μπορούν να σηκώσουν επάξια τον βαρύ τίτλο της «κλασικής». Σ’ αυτές ανήκει σίγουρα το θρυλικό «The Omen» του Richard Donner. Με σπουδαία ονόματα σε πρωταγωνιστικό ρόλο όπως ο Gregory Peck και η Lee Remick και έναν ιδανικό πιτσιρικά για την ενσάρκωση του Αντίχριστου, το «The Omen» αποτελεί μια μοναδική εμπειρία τρόμου που κάθε οπαδός του είδους που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να βιώσει.

Σίγουρα και μόνο στο άκουσμα λέξεων όπως «Αντίχριστος», «Σατανάς», «666» πολλοί νιώθουν ενοχλημένοι, άλλοι αγριεύονται, κι άλλοι αρχίζουν το σταυροκόπημα. Με τέτοιες έννοιες καταπιάνεται το «The Omen» αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είστε θρησκευόμενος για τα τρομάξετε βλέποντάς το. Η ταινία καταφέρνει να δημιουργήσει ρίγη τρόμου με την απόκοσμη ατμόσφαιρά της, τη διαβολική μουσική της (ειδικά το κομμάτι Ave Satani), τις ειλικρινείς ερμηνείες των πρωταγωνιστών της, το κλίμα απελπισίας μπροστά στη μεγάλη αναδυόμενη απειλή και αρκετές μακάβριες σκηνές που καρφώνονται στη μνήμη του θεατή δια παντός.

Η ταινία ξεκινά με την υιοθέτηση ενός βρέφους από τον Αμερικανό διπλωμάτη Robert Thorn ο οποίος προβαίνει στη συγκεκριμένη πράξη κρυφά από τη γυναίκα του λόγω του αναφερόμενου θανάτου του νεογέννητου παιδιού τους. Στη συνέχεια το ζεύγος μετακομίζει από τη Ρώμη στο Λονδίνο για την ανάληψη των νέων καθηκόντων του Robert. Σταδιακά όμως ανακαλύπτουν ότι κάτι δεν πάει καλά με το υιοθετημένο παιδί τους. Μια σειρά συμπτώσεων γύρω από το μικρό Damien αναστατώνουν τους δύο γονείς. Ο μικρός έπαθε σοκ φτάνοντας σε μια εκκλησία, τα ζώα ενός πάρκου αγριεύουν βλέποντάς τον και ένας αλλόκοτος ιερέας επισκέπτεται τον πατέρα του Damien προειδοποιώντας τον για την διαβολική ταυτότητα του γιου του, δίνοντάς του συμβουλές για να τον αντιμετωπίσει. Ο Αντίχριστος επιδιώκει την ανάδυση του μέσα από τον κόσμο της πολιτικής ως κληρονόμος του Robert και στη συνέχεια την εδραίωση της κυριαρχίας του στον κόσμο. Το ζεύγος αρχικά δείχνει δύσπιστο στα σημάδια αλλά τα γεγονότα που θα εκτυλιχτούν θέτουν σε κινητικότητα τον πατέρα ο οποίος με τη βοήθεια ενός φωτογράφου ξεκινάει την απαραίτητη έρευνα για να σταματήσει τον Αντίχριστο, δηλαδή το γιο του! Εγχείρημα δύσκολο αφού ο σατανικός Damien δεν είναι ανυπεράσπιστος και με τους σπουδαιότερους υπερασπιστές του κακού να βρίσκονται στο ίδιο του το σπίτι!

Εκτός από την διθυραμβική αντίδραση των κριτικών της εποχής το «The Omen» σημείωσε μεγάλη επιτυχία και στο αμερικανικό box office συγκεντρώνοντας 60.922.980 δολάρια, όντας το 5ο πιο επιτυχημένο εμπορικά φιλμ στις ΗΠΑ για το 1976. Επίσης κέρδισε και 1 Oscar για το καλύτερο soundtrack.

Δε νομίζω ότι χρειάζονται να ειπωθούν περισσότερα για την αναμφισβήτητη ποιότητα της εν λόγω ταινίας. Η ανατριχιαστική ιδέα ότι πίσω από το αθώο βλέμμα ενός μικρού παιδιού ελλοχεύει το μεγαλύτερο κακό σύμφωνα με μια μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας,  συνιστά εξαιρετικό υλικό για τη δημιουργία μιας πραγματικά διαβολικής ταινίας, κάτι που επιτεύχθηκε άψογα στο «The Omen». Ο αυθεντικός τρόμος είναι εδώ, σε μια ταινία σταθμό που παρά το πέρασμα του χρόνου διατηρεί κρυστάλλινη την αυθεντικότητά της. Ένα διαχρονικό διαμάντι τρόμου, από τα λαμπρότερα (ή μήπως από τα σκοτεινότερα;) που είδαμε ποτέ.

CARRIE 1976

CARRIE 1976

Κάρι, έκρηξη οργής

Σκηνοθεσία: Brian De Palma

Σενάριο: Stephen King, Lawrence D. Cohen

Είδος: Horror ΔΕ 70, Mystery

Διάρκεια: 1h 36m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Sissy Spacek: Carrie

Piper Laurie: Margaret White

Amy Irving: Sue Snell

William Katt: Tommy Ross

John Travolta: Billy Nolan

Nancy Allen : Chris Hargenson

Betty Buckley: Miss Collins

 

Μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου των χρυσών 70s (ίσως η ποιοτικότερη δεκαετία του horror κινηματογράφου) αναμένει να την ανακαλύψουν όσοι φίλοι του είδους δεν το έχουν ήδη κάνει. Δεν λέω, καλά και τα remake, αλλά πρέπει να ψάχνουμε από πού ξεκίνησαν όλα…

Αναμφίβολα από τις σπουδαιότερες στιγμές στην πρώιμη σκηνοθετική καριέρα του Brian De Palma. Ο διαβόητος σκηνοθέτης είχε ήδη δώσει τα διαπιστευτήριά του με το καταπληκτικό «Sisters» του 1973. Στο «Carrie» αναλαμβάνει το στήσιμο στη μεγάλη οθόνη του επιτυχημένου ομότιτλου μυθιστορήματος του Stephen King προσαρμόζοντας τη σκηνοθεσία του στις απαιτήσεις του μεταφυσικού, χωρίς όμως να λησμονεί εντελώς τις χιτσκοκικές επιρροές του.

Το «Carrie» αφηγείται την δραματική και εν τέλει τραγική ιστορία της νεαρής Carrie White, μιας εσωστρεφούς, ιδιόρρυθμης κοπέλας, μεγαλωμένης στο αυστηρό, θρησκόληπτο περιβάλλον που της επιβάλλει η μητέρα της. Ο παρακμιακός και ιδιόρρυθμος χαρακτήρας της αποκαλύπτεται ήδη από το ξεκίνημα του έργου όταν η ηρωίδα αγνοώντας την γυναικεία έμμηνη ρύση, παθαίνει ισχυρό σοκ στο ντους του σχολείου της μπροστά στη θέα του ρέοντος αίματος. Σοκ για την Carrie, ατελείωτα πειραχτικά χάχανα για τις συμμαθήτριές της που την περιγελούν και που την έχουν ήδη περιθωριοποιήσει.

Η Carrie διαθέτει όμως και μια αφύσικη ικανότητα, αυτήν της τηλεκίνησης την οποία όμως δεν είναι σε θέση να ελέγχει καλά. Αν και απομονωμένη από τον κοινωνικό περίγυρο και συνεχώς καταπιεσμένη από την υπερσυντηρητική μητέρα της, θα καταφέρει να παραβρεθεί στον πολυαναμενόμενο σχολικό χορό και μάλιστα με καβαλιέρο τον γόη της τάξης της. Όταν όμως οι συμμαθήτριές της τής κάνουν μια ταπεινωτική φάρσα στη διάρκεια του χορού, η συσσωρευμένη οργή της Carrie εκρήγνυται και η αίθουσα μετατρέπεται σε νεκροταφείο! Οι τηλεκινητικές ικανότητες της πρωταγωνίστριας βρέθηκαν εκτός ελέγχου…

Παρότι έχουν περάσει ολόκληρες δεκαετίες από την εποχή του, το «Carrie» διατηρεί αμείωτο τις συγκινήσεις του. Δεν μοιάζει καθόλου απαρχαιωμένο, αντιθέτως αφηγείται με φρεσκάδα και ένταση την δραματική ιστορία της πρωταγωνίστριάς του. Σε αυτό βοηθά προφανώς η συγκλονιστική ερμηνεία της Sissy Spacek (The Straight Story, In The Bedroom) στο ρόλο της Carrie. Το αθώο και συνάμα θλιμμένο βλέμμα της ευαισθητοποιεί τον θεατή ακόμα και μετά το μακελειό που η ίδια προκαλεί.

Το cast συμπληρώνεται από την επίσης πολύ καλή Piper Laurie (Children of a Lesser God, The Hustler) στο ρόλο της μητέρας της Carrie, τον νεαρό τότε John Travolta, την διαχρονικά ατάλαντη αλλά πάντοτε αισθησιακή Nancy Allen (Dressed to Kill, Robocop) και μερικούς ακόμα αξιόλογους ηθοποιούς. Αν και η δράση είναι συμπυκνωμένη στις τελικές σεκάνς, η ταινία παραμένει ενδιαφέρουσα και καθόλου πληκτική και στο υπόλοιπο μέρος της, κι αυτό οφείλεται κυρίως στο σκηνοθετικό ταλέντο του De Palma.

Μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου των χρυσών 70s (ίσως η ποιοτικότερη δεκαετία του horror κινηματογράφου) αναμένει να την ανακαλύψουν όσοι φίλοι του είδους δεν το έχουν ήδη κάνει. Δεν λέω, καλά και τα remake, αλλά πρέπει να ψάχνουμε από πού ξεκίνησαν όλα… 

The Little Girl Who Lives Down the Lane 1976

The Little Girl Who Lives

Down the Lane 1976

Το κελάρι της αγωνίας

Σκηνοθεσία: Nicolas Gessner

Σενάριο: Laird Koenig

Είδος: Horror ΔΕ 70, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 1h 31m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Jodie Foster: Rynn Jacobs

Martin Sheen: Frank Hallet

Alexis Smith: Cora Hallet

Mort Shuman: Ron Miglioriti

Scott Jacoby: Mario Podesta

Dorothy Davis: Town Hall Clerk 

Το The Little Girl Who Lives Down the Lane είναι μια ταινία του 1976 σε σκηνοθεσία του Nicolas Gessner και με πρωταγωνιστές τους Jodie Foster, Martin Sheen, Alexis Smith, Mort Shuman και Scott Jacoby. Ήταν μια συμπαραγωγή Καναδά και Γαλλίας και γράφτηκε από τον Laird Koenig, βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημά του του 1974.

Η πλοκή επικεντρώνεται στη 13χρονη Ριν Τζέικομπς (Φόστερ), ένα παιδί του οποίου ο απών ποιητής πατέρας και οι μυστικοπαθείς συμπεριφορές του προκαλούν τις υποψίες των συντηρητικών γειτόνων της στη μικρή πόλη του Μέιν. Η μεταφορά, που αρχικά προοριζόταν ως θεατρικό έργο, γυρίστηκε στο Κεμπέκ με μικρό προϋπολογισμό. Η παραγωγή έγινε αργότερα αντικείμενο διαμάχης σχετικά με αναφορές ότι ο Φόστερ είχε συγκρούσεις με τους παραγωγούς για τη μαγνητοσκόπηση και τη συμπερίληψη μιας γυμνής σκηνής, αλλά χρησιμοποιήθηκε το σάμα μιας 21χρονης, της αδερφής του Φόστερ. Μετά από μια προβολή στο Φεστιβάλ των Καννών το 1976, ξεκίνησε μια δικαστική προσφυγή σχετικά με τη διανομή και ακολούθησε μια γενική κυκλοφορία το 1977.

Αρχικά κυκλοφόρησε σε μικτές κριτικές, με ορισμένους κριτικούς να βρίσκουν την πλοκή μυστηρίου του φόνου αδύναμη, αλλά την ερμηνεία της Jodie Foster πιο αξιόλογη, η ταινία κέρδισε δύο βραβεία Saturn, συμπεριλαμβανομένης της καλύτερης ταινίας τρόμου και της καλύτερης ηθοποιού για το Foster. Στη συνέχεια απέκτησε το καθεστώς της λατρείας, με τους μεταγενέστερους κριτικούς να αξιολογούν θετικά το σενάριο. Συγγραφείς και ακαδημαϊκοί το έχουν ερμηνεύσει ως δήλωση για τα δικαιώματα των παιδιών και το έχουν τοποθετήσει ποικιλοτρόπως στο θρίλερ, τον τρόμο, το μυστήριο ή άλλα είδη.

  

Paranoiac 1963

Paranoiac 1963

1963Δυο Μάτια Γεμάτα Πόνο

 

Σκηνοθεσία: Freddie Francis

Σενάριο: Jimmy Sangster, Josephine Tey

Είδος: Horror ΔΕ 60, Drama, Mystery

Διάρκεια: 1h 20m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Janette Scott: Eleanor Ashby

Oliver Reed: Simon Ashby

Sheila Burrell: Aunt Harriet

Maurice Denham: John Kossett

Alexander Davion: Tony Ashby

Liliane Brousse: Françoise 

Ο για χρόνια χαμένος Tony Ashby εμφανίζεται ξαφνικά ζωντανός στο πατρικό του σπίτι, αλλά τόσο η θεία του όσο και ο αλκοολικός αδελφός του πιστεύουν ότι είναι απατεώνας που θέλει να βάλει χέρι στην οικογενειακή περιουσία εκμεταλλευόμενος την εύθραυστη ψυχική κατάσταση της μικρής τους αδελφής.

Κλασικό θρίλερ μυστηρίου από την κορυφαία περίοδο της Hammer, το PARANOIAC είναι σίγουρα μια από τις καλύτερες ταινίες τόσο του αγαπημένου Freddie Francis όσο και του πρωταγωνιστή Oliver Reed. Βασισμένη στο βιβλίο της Josephne Tey, η ταινία κυκλοφόρησε σαν 2η σε double bill μαζί με το καταπληκτικό KISS OF THE VAMPIRE, αλλά βλέποντάς την κανείς σήμερα λογικά αναρωτιέται γιατί μια τόσο καλή ταινία δεν μπορούσε να σταθεί άνετα και μόνη της.

Η υπόθεση ασχολείται με την πάμπλουτη Βρετανική οικογένεια των Ashby που χτυπήθηκε αλύπητα από την μοίρα όταν και οι δύο γονείς έχασαν τη ζωή τους αφήνοντας τα 3 παιδιά με την θεία Harriet (Sheila Burrell) η οποία εκτός από την οικογενειακή περιουσία έπρεπε να φροντίσει τον αλκοολικό Simon (Oliver Reed) και την διαταραγμένη από το θάνατο των γονιών της Eleanor (Janette Scott). Σαν να μην έφταναν αυτά, ήρθε λίγα χρόνια μετά και η αυτοκτονία της φωνής της λογικής της οικογένειας, του μεγάλου αδελφού Tony (Alexander Devion), η οποία έσπρωξε στην παράνοια την Eleanor που 8 χρόνια μετά ζει υπό τη φροντίδα της ιδιωτικής νοσοκόμας Franηoise (Liliane Brousse) και βρίσκεται γενικά κλεισμένη στο δωμάτιό της.

Όμως μια μέρα που η Eleanor αποφασίζει να τελειώσει τη ζωή της πηδώντας από ένα γκρεμό, σαν από μηχανής θεός την σώζει ο εξαφανισμένος και υποτίθεται νεκρός αδελφός της Tony, ο οποίος επιστρέφει στο σπίτι υπό το δύσπιστο βλέμμα της θείας του και του Simon,οι οποίοι πιστεύουν ότι είναι απατεώνας που απλώς μοιάζει με τον χαμένο Tony και έχει σαν απώτερο στόχο την περιουσία της οικογένειας. Όμως η Eleanor δεν πείθεται και πέφτει με τα μούτρα πάνω στον Tony. Είναι όμως αυτός ο πραγματικός αδελφός της, κι αν όχι τι απέγινε ο αληθινός Tony Ashby;

Η ταινία ξεκινάει χωρίς χρονοτριβές με τις απολύτως αναγκαίες εισαγωγές στους διάφορους χαρακτήρες και μια αρχική ματιά στον ψυχισμό τους αλλά και στο ιστορικό υπόβαθρο της υπόθεσης. Αυτό το στιλ συνεχίζεται μέχρι το πρώτο μισάωρο όπου και κάνει την εμφάνισή του ο χαμένος Tony και αλλάζει τα δεδομένα της ταινίας αλλά και το ειδικό ενδιαφέρον της συγκεκριμένης θεματικής ενότητας. Μέχρι τότε, οι θεατές απολάμβαναν κυρίως τον καταπληκτικό Oliver Reed σε μια από τις ερμηνείες που δυστυχώς για τον ίδιο χαρακτήρισαν την πραγματική του ζωή, όπου ο Βρετανός ηθοποιός υπήρξε διαβόητος για την σχέση του με το αλκοόλ και τις καταχρήσεις.

Άξια συμπαραστάτης του Reed η πανέμορφη Janette Scott σε μια άκρως ρεαλιστική ερμηνεία, όπως και η Sheila Burrell στο ρόλο της μυστηριώδους θείας Harriet. Οι τρεις αυτοί χαρακτήρες κρατάνε στα χέρια τους ολόκληρη την ταινία στο πρώτο μέρος της και αυξάνουν το ενδιαφέρον κατακόρυφα σε συνδυασμό με τις σεναριακές εναλλαγές θέματος και ύφους που είναι ασταμάτητες από την εμφάνιση του Alexander Devion στο ρόλο του χαμένου Tony και μετά.

Το ζουμί έρχεται στο τελευταίο 40λεπτο, που περιέχει όλη την ποιότητα που θα περίμενε κανείς από μια ταινία της Hammer εκείνης της περιόδου. Οι ανατροπές δίνουν και παίρνουν και ο ρυθμός είναι τόσο γρήγορος ώστε να μην δίνει ευκαιρία στον θεατή να πολυζυγίζει αυτά που βλέπει. Όλα υποστηρίζονται από πολύ καλή ατμόσφαιρα που γίνεται ακόμα καλύτερη λόγω της εκπληκτικής ασπρόμαυρης φωτογραφίας και της μίνιμαλ αλλά προσεγμένης και άκρως ατμοσφαιρικής μουσικής της Elisabeth Lutyens. Σε αυτό το χρονικό σημείο υπάρχουν και όλα τα στοιχεία τρόμου που τοποθετούν το PARANOIAC σε αυτό το είδος, με αρκετές επιρροές από PSYCHO αλλά με προσωπικότητα και όχι με διάθεση αντιγραφής.

Χέρι- χέρι με τις αποκαλύψεις του σεναρίου έρχεται και μια από τις πιο ώριμες σκηνοθετικές δουλειές του Freddie Francis που εκμεταλλεύεται στο έπακρο τους καταπληκτικούς πρωταγωνιστές και τα διάφορα «δωράκια» που του κάνει το σενάριο. Προσωπικά τοποθετώ το PARANOIAC με ευκολία ανάμεσα στις καλύτερες δουλειές του σκηνοθέτη, κάτι που όποιος ξέρει τον όγκο και μόνο της δουλειάς του καταλαβαίνει ότι δεν είναι πολύ εύκολο. Όμως εδώ ο Francis φοράει τα καλά του και επιστρατεύει όλο το ταλέντο του, κάτι που κάνουν και οι περισσότεροι άλλοι συντελεστές της ταινίας.

Αυτό που μένει στο τέλος της προβολής είναι πλήρης ικανοποίηση για μια φανταστική ταινία που δείχνει με εμφατικό τρόπο την δυναμική της Hammer εκείνη την περίοδο. Μια δυναμική που μεταφράστηκε σε δεκάδες κλασικές ταινίες και σε δεκάδες κραταιούς σταρ όπως ο Oliver Reed που μεγάλωσαν γενιές και γενιές horror fans με τις υπέροχες ταινίες και ερμηνείες τους. Και μην έχετε αμφιβολίες, το PARANOIAC είναι μια από αυτές τις ταινίες και αποτελεί αναγκαία προσθήκη σε κάθε σοβαρή συλλογή θρίλερ και τρόμου.