Hands of the Ripper 1971

Hands of the Ripper 1971

Στα Χέρια Του Τζακ του Αντεροβγάλτη

 

Σκηνοθεσία: Peter Sasdy

Σενάριο: Lewis Davidson, Edward Spencer Shew

Είδος: Horror ΔΕ 70,

Διάρκεια: 1h 25m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Eric Porter: Pritchard

Angharad Rees: Anna

Jane Merrow: Laura

Keith Bell: Michael

Derek Godfrey: Dysart

Dora Bryan: Mrs Golding

 

 

Κατά καιρούς έχω πει αρκετές φορές την άποψη μου ότι οι μεταγενέστερες παραγωγές της Hammer προσπαθούσαν με περιορισμένα αποτελέσματα να διατηρήσουν το γοτθικό ύφος που καθιέρωσε την εταιρία παντρεύοντας το με στοιχεία exploitation και ρεαλισμού όπως αυτά καθιερώθηκαν από την αρχή των 70s στο σινεμά τρόμου. Το HANDS OF THE RIPPER είναι μια ταινία εξαίρεση στον κανόνα που θεωρώ ότι καταφέρνει και προσαρμόζεται στα δεδομένα της εποχής που γυρίστηκε διατηρώντας το ύφος που έκανε την Βρετανική εταιρία διάσημη σε όλο τον κόσμο τις περασμένες δεκαετίες.

Το σενάριο από μόνο του βοηθάει για να τονιστεί ακόμα περισσότερο αυτή η αντίθεση, μιας και ασχολείται με έναν χιλιοειπωμένο μύθο τον οποίον μέχρι ένα σημείο καταφέρνει να ανανεώσει με επιτυχία. Ο λόγος για τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, που χρόνια μετά το θάνατό του στοιχειώνει το πνεύμα της μικρής Anna (Angharad Rees), η οποία ήταν αυτόπτης μάρτυρας της άγριας δολοφονίας της μητέρας της από τον αρχέτυπο serial killer και πατέρα της όταν ακόμα βρισκόταν στο βρεφικό καροτσάκι. Μετά από έναν αιματηρό φόνο κατά τη διάρκεια του οποίου η Anna ήταν παρούσα, ο φιλόδοξος ψυχίατρος Δρ. Pritchard (Eric Porter) την παίρνει υπό την προστασία του προσπαθώντας να κατανοήσει την πνευματική της κατάσταση και να εφαρμόσεις τις επαναστατικές θεωρίες του διάσημου εκείνη την εποχή Sigmund Freud για να τη θεραπεύσει.

Φτάνει, μάλιστα, σε σημείο να καλύπτει κι άλλους αιματηρούς φόνους που δεν μπορούσαν παρά να έγιναν από την Anna, η οποία συνήθως δεν έχει μνήμες του κάθε συμβάντος λίγο μετά. Στην εξίσωση μπλέκει και ο γιος του που καταφθάνει σπίτι μαζί με την τυφλή του αρραβωνιαστικιά, όσο και το τοπικό μέντιουμ που πιστεύει ότι το πνεύμα του Τζακ του Αντεροβγάλτη βρίσκεται πλέον μέσα στην Anna. Ο καλός γιατρός ως άνθρωπος της επιστήμης δεν θέλει να το ακούει και συνεχίζει να προσπαθεί να βρει την επιστημονική λύση, αλλά κατά τη διάρκεια της έρευνας τα φρικτά δολοφονημένα πτώματα όλο και πληθαίνουν.

Κακά τα ψέματα, το σενάριο είναι κάπως αφελές και τραβηγμένο από τα μαλλιά και μέχρι ενός σημείου δεν αφήνει την ταινία να απογειωθεί καθώς ουσιαστικά δεν υπάρχει μυστήριο, ενώ τα όποια κρυμμένα μυστικά είναι πολύ δύσκολο να κάνουν αίσθηση σε εξοικειωμένους θεατές που τα έχουν ξαναδεί αρκετές φορές. Όμως ακόμα κι έτσι, η ταινία έχει ατμόσφαιρα και τουλάχιστον 3- 4 αιματηρούς φόνους που δύσκολα δεν θα ικανοποιήσουν τους horror fans.

Οι σκηνές gore είναι πολύ σκληρότερες απ’ ότι μας είχε συνηθίσει η Hammer τα προηγούμενα χρόνια, υποστηριζόμενες από ρεαλιστικά και λεπτομερειακά ειδικά εφέ και τουλάχιστον εμένα μου έκαναν μεγάλη εντύπωση. Αρκεί να πω ότι στις ΗΠΑ, οι τοπικοί λογοκριτές έκοψαν αρκετά δευτερόλεπτα gore από τους φόνους, κάτι που δεν είναι καθόλου συνηθισμένο για Βρετανικές παραγωγές.

Από εκεί και πέρα έχουμε τα στοιχεία της παλιότερης Hammer να προσπαθούν με περιορισμένο βαθμό επιτυχίας να βρουν τη θέση τους, όπως για παράδειγμα η γοτθική ατμόσφαιρα εποχής και το επίτηδες υποβαθμισμένο ρομάντζο, ενώ οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, αν και τίποτα το τρομερό, είναι όλες αρκετά καλές. Εξαίρεση ίσως αποτελεί ο  Eric Porter ο οποίος είναι δοσμένος στον κεντρικό ρόλο, αλλά ο χαρακτήρας του αν και έχει σίγουρα ενδιαφέρον δεν καταφέρνει να μην επιδεικνύει την γενικότερη αφέλεια του σεναρίου, ιδίως όταν επιμένει να εθελοτυφλεί μπροστά σε συμπεράσματα τα οποία τον κοιτάζουν στα μάτια. Πολύ καλός είναι επίσης και ο Derek Godfrey σε ένα περιορισμένο ρόλο, που όμως κλέβει την παράσταση τις περισσότερες  στιγμές που βρίσκεται σε πρώτο πλάνο.

Πάντως αυτά είναι λεπτομέρειες στις οποίες συνήθως δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία όταν το υπόλοιπο ξεπερνάει τη βάση, και στην περίπτωση του HANDS OF THE RIPPER αυτό γίνεται και με το παραπάνω. Η βασική μυθολογία του Τζακ του Αντεροβγάλτη στην δεύτερη επίσκεψη της Hammer στο συγκεκριμένο χαρακτήρα παραμένει και το σενάριο δείχνει να τη σέβεται χτίζοντας πάνω της χωρίς να την κανιβαλίζει. Αιματηρή δράση όπως προανέφερα είναι σε πολύ ψηλά επίπεδα, υπάρχει αρκετό σασπένς και αγωνία σε τακτά χρονικά διαστήματα όπως και η τάση για ανανέωση που θα πρέπει κανείς να είναι τυφλός για να μην την ξεχωρίσει.

Αν υπολογίσει κανείς και την πλήρη απουσία πρωτοκλασάτων ονομάτων της Hammer στα credits, δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί ότι το HANDS OF THE RIPPER, με όλα τα προβλήματά του, είναι μια ταινία που δείχνει ότι η Hammer με τη σωστή νοοτροπία και σενάρια μπορούσε άνετα να είναι υπολογίσιμο μέγεθος στα 70s και να απορροφάει τις αλλαγές που ήταν καταιγιστικές στο σινεμά τρόμου. Επίσης θα μπορούσε να συναγωνίζεται πρόσωπο με πρόσωπο τις Αμερικάνικες και άλλες Ευρωπαϊκές exploitation παραγωγές που της είχαν κλέψει τη δόξα.

Το φινάλε προσωπικά το βρήκα εκπληκτικό, έντονα καλλιτεχνικό, συναισθηματικά φορτισμένο  και γεμάτο ατμόσφαιρα και συμπληρώνει μια ακόμα αδικημένη μεταγενέστερη ταινία της Hammer που αξίζει να βρίσκεται ψηλά στη λίστα επιτυχιών της θρυλικής εταιρίας και που τουλάχιστον οι διαθέσιμες μοντέρνες κυκλοφορίες δίκαια την έχουν ξαναθυμίσει στο horror κοινό .

PICNIC AT HANGING ROCK 1975

PICNIC AT HANGING ROCK 1975

Το Μυστικό του Βράχου των Κρεμασμένων

 

Σκηνοθεσία: Peter Weir

Σενάριο: Joan Lindsay, Cliff Green

Είδος: Horror ΔΕ 70, Mysery

Διάρκεια: 1h 55m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Rachel Roberts: Mrs. Appleyard

Vivean Gray: Miss Greta McCraw

Helen Morse: Mlle. de Poitiers

Kirsty Child: Miss Lumley

Tony Llewellyn-Jones: Tom

Jacki Weaver: Minnie

Frank Gunnell: Mr. Whitehead

Anne-Louise Lambert: Miranda St Clare

 

Το Μυστικό του Βράχου των Κρεμασμένων») που είχε γυρίσει το 1975 στο αχανές και συχνά αλλόκοτο τοπίο της πατρίδας του ο επιφανής Αυστραλός σκηνοθέτης Πίτερ Γουίερ πριν φύγει για το Χόλιγουντ, είναι από εκείνες τις ταινίες που όποιος την έχει δει, η αιθέρια και παραισθητική υφή της του μένει στο μυαλό σαν έντονο όνειρο από απογευματινό λήθαργο που ξυπνάει κανείς απότομα και είναι ήδη σούρουπο.

Σα να έχεις πάρει παραισθησιογόνα και ο χρόνος είτε τσουλάει εντελώς ακανόνιστα είτε παραμένει ανεξήγητα παγωμένος, σα σταματημένο ρολόι υπό την επίδραση ισχυρού μαγνητικού πεδίου.

Με βάση το ομώνυμο μυθιστόρημα της Τζόαν Λίντσεϊ, βασικός άξονας πλοκής του οποίου είναι η μυστηριώδης εξαφάνιση το 1900 τριών μαθητριών και μιας δασκάλας ενός επίλεκτου κολεγίου εσώκλειστων θηλέων κατά τη διάρκεια ενός πικνίκ στο απόκοσμη, «ενεργειακή» δίνη γύρω από και εντός του περιώνυμου ηφαιστειογενούς βράχου που βρίσκεται 70 χιλιόμετρα έξω από τη Μελβούρνη, ο Γουίερ επεδίωξε και πέτυχε να προσδώσει στην ταινία μια υπνωτική ατμόσφαιρα που θυμίζει ιμπρεσιονιστικό πίνακα, φορώντας στις μαθήτριες ελαφρώς μεταποιημένα νυφικά που σε συνδυασμό με τις αντανακλάσεις και τα φίλτρα έδιναν την αίσθηση ότι τα κορίτσια έλαμπαν από ένα παράξενο εσωτερικό φως. Κάτι σαν τις φωτογραφίες του Ντέιβιντ Χάμιλτον, χωρίς τον κραυγαλέο ερωτισμό. 

Bug 1975

Bug 1975

Φτερωτός Εφιάλτης

Σκηνοθεσία: Jeannot Szwarc

Σενάριο: Thomas Page, William Castle

Είδος: Horror ΔΕ 70, Thriller

Διάρκεια: 1h 39m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Bradford Dillman: James Parmiter

Joanna Miles: Carrie Parmiter

Richard Gilliland: Gerald Metbaum

Jamie Smith-Jackson: Norma Tacker

Alan Fudge: Mark Ross

Jesse Vint: Tom Tacker

Patty McCormack: Sylvia Ross

 

Ένας σεισμός απελευθερώνει ένα στέλεχος μεταλλαγμένων κατσαρίδων που έχουν την ικανότητα να πυροδοτούν πυρκαγιές και οι οποίες προκαλούν καταστροφικό χάος σε μια μικρή πόλη. Οι μελέτες που πραγματοποιήθηκαν από τον επιστήμονα James Parmiter, ωστόσο, αποκαλύπτουν έναν τρομακτικότερο σκοπό, με πολύ πιο εκτεταμένες συνέπειες 

VAMPYRES 1974

VAMPYRES 1974

Οι Κόρες Του Δράκουλα

Σκηνοθεσία: José Ramón Larraz

Σενάριο: Diana Daubeney, José Ramón,  Larraz, Thomas Owen

Είδος: Horror ΔΕ 70,

Διάρκεια: 1h 27m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

            Marianne Morris: Fran

Anulka Dziubinska: Miriam (as Anulka)

Murray Brown: Ted

Brian Deacon: John

Sally Faulkner: Harriet

: ichael Byrne: Playboy

Karl Lanchbury: Rupert 

Ένα ζευγάρι από δύο πανέμορφες λέσβιες βρικολακίνες κόβουν βόλτες στην ύπαιθρο της Αγγλίας αναζητώντας τα θύματά τους μεταξύ αντρών και γυναικών για να μπορέσουνε να χορτάσουν της ορέξεις τους για αίμα και σεξουαλικά όργια. Όταν ένα ζευγάρι θα βρεθεί κοντά στο λημέρι των δυο θυμικών βρικολάκων τα πράγματα θα μπερδευτούν πολύ και το παιχνίδι θα ανοίξει επικίνδυνα.

Η συγκεκριμένη ταινία η καλύτερη και ένα συγκεκριμένο διαμάντι από της λίγες ταινίες του είδους που περιέχουν λέσβιες και αυτό από μόνο του την κάνει την ιδιαίτερη και φυσικά λογοκρίθηκε στην Αγγλία αλλά και σε άλλες χώρες λόγο των ερωτικών σκηνών κλπ. Το σενάριο δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας και πρωτοτυπίας και αρχικά βλέπουμε ένα ζευγάρι από δυο λεσβίες στο κρεβάτι που της σκοτώνει κάποιος που δεν ξέρουμε ποιος είναι και στη συνέχεια χωρίς να καταλάβουμε το γιατί αυτές γίνονται βρικόλακες. Στη συνέχεια παρασέρνουν κόσμο και κοσμάκη στην ερωτική και μακάβρια φωλιά τους για να καλύψουν της αχόρταγες ανάγκες τους για αίμα και σεξ μέχρι που εμφανίζεται ένα ζευγάρι κατασκηνωτών ο John και η Harriet και μπερδεύεται το πράγμα. Η ερμηνείες είναι καλές όπως και οι ερωτικές σκηνές των οργίων που είναι εξαιρετικές όπως και μερικές καλές Gore σκηνές .Πραγματικά φανταστική και σπάνια ταινία που όλοι οι οπαδοί του είδους θα την απολαύσουν.

Άξιο αναφοράς είναι πως οι δυο πρωταγωνίστριες είχαν μεγάλη πέραση εκείνα τα χρόνια με την Anulka Dziubinska να ποζάρει ως Miss Μάιος στο Playboy το 1973 και η Marianne Morris να κάνει γυμνή φωτογράφιση στο Μayfair το 1976. 

THE TEXAS CHAIN SAW MASSACRE 1974

THE TEXAS CHAIN SAW MASSACRE 1974

Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι

 

Σκηνοθεσία: Tobe Hooper

Σενάριο: Kim Henkel, Tobe Hooper

Είδος: Horror ΔΕ 70,

Διάρκεια: 1h 23m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Marilyn Burns: Sally

Allen Danziger: Jerry

Paul A. Partain: Franklin

William Vail: Kirk

Teri McMinn: Pam

Edwin Neal: Hitchhiker

Jim Siedow: Old Man

 

Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι (Πρωτότυπος τίτλος: The Texas Chain Saw Massacre) είναι αμερικανική ταινία τρόμου του 1974 σε παραγωγή και σκηνοθεσία του Τομπ Χούπερ και σενάριο των Χούπερ και Κιμ Χένκελ βασισμένο σε μια ιστορία τους. Πρωταγωνιστούν οι Μέριλιν Μπερνς, Πολ Α. Πάρτεν, Έντγουιν Νιλ, Τζιμ Σάιντοου και Γκούναρ Χάνσεν.

Η υπόθεση αναφέρεται σε μια ομάδα φίλων που πέφτουν θύματα μιας οικογένειας κανίβαλων ενώ πηγαίνουν να επισκεφτούν ένα παλιό σπίτι. Η ταινία διαφημίστηκε ως βασισμένη σε αληθινά γεγονότα για να προσελκύσει ένα ευρύτερο κοινό και να λειτουργήσει ως σχόλιο για το πολιτικό κλίμα της εποχής. Αν και ο χαρακτήρας του Λέδερφεϊς και κάποιες λεπτομέρειες της ιστορίας εμπνεύστηκαν από τα εγκλήματα του δολοφόνου Εντ Τζέιν, η πλοκή του είναι σε μεγάλο βαθμό φανταστική.

Ο Χούπερ παρήγαγε την ταινία με λιγότερα από 140.000 δολάρια (700.000 προσαρμοσμένα στον πληθωρισμό)[2] και χρησιμοποίησε ένα καστ σχετικά άγνωστων ηθοποιών που προερχόταν κυρίως από το κέντρο του Τέξας, όπου γυρίστηκε η ταινία. Ο περιορισμένος προϋπολογισμός ανάγκασε τον Χούπερ να κινηματογραφεί πολλές ώρες επτά ημέρες την εβδομάδα, ώστε να μπορεί να τελειώσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα και να μειώσει το κόστος ενοικίασης εξοπλισμού. Λόγω του βίαιου περιεχομένου της ταινίας, ο Χούπερ δυσκολεύτηκε να βρει διανομέα, αλλά τελικά συμφώνησε με τον Λουί Περάνο της Bryanston Distributing Company. Ο Χούπερ αναγκάστηκε να περιορίσει τις βιαίες σκηνές με την ελπίδα να εξασφαλίσει μια θετική βαθμολογία, αλλά η Ένωση Κινηματογράφου της Αμερικής (MPAA) την αξιολόγησε αρνητικά. Η ταινία αντιμετώπισε παρόμοιες δυσκολίες διεθνώς.

"Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι" απαγορεύτηκε σε πολλές χώρες και πολλές αίθουσες σταμάτησαν την προβολή της ταινίας ως απάντηση σε καταγγελίες για τη βία της. Αν και αρχικά είχε μικτή υποδοχή από τους κριτικούς, ήταν εξαιρετικά κερδοφόρα, με εισπράξεις πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια στο εγχώριο box office, ισοδύναμο με περίπου 150,8 εκατομμύρια δολάρια το 2019, πουλώντας πάνω από 16,5 εκατομμύρια εισιτήρια το 1974. Έκτοτε έχει αποκτήσει φήμη ως μια από τις καλύτερες και με τη μεγαλύτερη επιρροή ταινίες τρόμου. Της αποδίδεται επίσης η δημιουργία πολλών στοιχείων που είναι κοινά στο είδος σλάσερ, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης ηλεκτρικών εργαλείων ως όπλων δολοφονίας, του χαρακτηρισμού του δολοφόνου ως μεγάλης, ογκώδους, απρόσωπης φιγούρας και της δολοφονίας των θυμάτων. Η επιτυχία της οδήγησε σε ένα φρανσζάιζ από σίκουελ, πρίκουελ, ριμέικ, κόμικς και βιντεοπαιχνίδια που συνέχισε την ιστορία του Λέδερφεϊς και της οικογένειάς του. 

Lisa and the Devil 1974

Lisa and the Devil 1974

Η Λίζα και ο σατανάς

Σκηνοθεσία: Mario Bava

Σενάριο: Mario Bava, Alfredo Leone, Giorgio Maulini

Είδος: Horror ΔΕ 70, Mystery

Διάρκεια: 1h 35m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Telly Savalas: Leandro

Elke Sommer: Lisa Reiner / Elena

Sylva Koscina: Sophia Lehar

Alessio Orano: Max

Gabriele Tinti: George

Kathleen Leone: Tourist (as Kathy Leone)

Eduardo Fajardo: Francis Lehar

 

Η Lisa κατά την διάρκεια της ξενάγησής της σε έναν αρχαιολογικό χώρο της Ισπανίας, χάνεται στα στενά και ανακαλύπτει έναν φανταστικό κόσμο του παρελθόντος, αδυνατώντας πλέον να επανέλθει εγκαίρως στην πραγματικότητα ή τουλάχιστον σε αυτό που αποκαλεί η ίδια πραγματικότητα...

Μια από τις τελευταίες και καλύτερες δουλειές του Mario Bava, ήταν η αριστουργηματική ταινία του 1974, «Lisa and the Devil». Ύστερα από την επιτυχία της ταινίας αλλά και του -αμερικάνικης παραγωγής- «The Exorcist» (1973), ο παραγωγός Alfredo Leone και ο γιός του Bava, Lamberto (εξίσου καταξιωμένος σκηνοθέτης του ιταλικού horror), θέλησαν να δώσουν μια άλλη διάσταση στην ταινία, προσθέτοντας στον βασικό χαρακτήρα μια πιο «δαιμονισμένη» πτυχή, την αμέσως επόμενη χρονιά, στο «The House of Exorcism» (με σκηνές από την αυθεντική ταινία, «Lisa and the Devil»).

Ένα τουριστικό γκρουπ καταφθάνοντας στο Τολέδο της Ισπανίας, ξεναγείται στα αξιοθέατα της πόλης, ενώ μία τουρίστρια, η Lisa (Elke Sommer), αποστασιοποιείται από το πλήθος για να μεταβεί σε ένα μαγαζί με τουριστικά, εκεί γύρω. Έπειτα χάνεται, ωστόσο τα ίχνη της ακολουθούνται από έναν μυστηριώδη άντρα (Telly Savalas) που τυχαίνει να έχει τρομακτική ομοιότητα με μια τοιχογραφία απεικόνισης του διαβόλου, που είχε προηγουμένως πέσει στα μάτια της. Λίγο αργότερα, την πλησιάζει ένας άγνωστος μυστακοφόρος άντρας (εξίσου πανομοιότυπος αυτή την φορά με την κούκλα που κουβαλούσε μαζί του εκείνος ο αινιγματικός άντρας που μονίμως εμφανίζεται στον δρόμο της), τον οποίο απωθεί τρομαγμένη, με αποτέλεσμα την πτώση και ύστερα τον (πιθανό προς το παρόν) θάνατο του.

Η πρωταγωνίστρια αρκετά απομακρυσμένη πλέον από οποιοδήποτε ίχνος γνώριμου περιβάλλοντος, βρίσκει ένα ζευγάρι το οποίο συμφωνεί με τον σοφέρ τους να την μεταφέρουν στο ξενοδοχείο της. Το αυτοκίνητο όμως, τελικά καταρρέει μπροστά σε μια έπαυλη, όπου ως μπάτλερ δουλεύει εκείνος ο μυστηριώδης τύπος που είναι ολόιδιος με την τοιχογραφία, συστηνόμενος ως Leandro. Ο νεαρός Maximiliam (ιδιοκτήτης της έπαυλης), επιδιώκει να πείσει την Lisa και το ζευγάρι με τον σοφέρ, να μείνουν μαζί με εκείνον και την Κόμισα -την τυφλή μητέρα του- στο «φτωχικό» τους. Εκείνη, παρά τους ενδοιασμούς της επιλέγει να περάσει το βράδυ της εκεί, μέχρι να βρει τρόπο να γυρίσει πίσω. Από εδώ και ύστερα, ξεκινάει ένα ταξίδι φαντασίας δίχως τέλος για την ηρωίδα, που δεν είναι σίγουρη εάν πρόκειται για μια εξερεύνηση του παρελθόντος, με αναγεννησιακό άρωμα και πληθώρα όμορφων αναμνήσεων μιας άγνωστης ζωής ή για την διαδρομή της από το καθαρτήριο προς… την κόλαση!

Η πρωτότυπη μορφή της ταινίας δεν κυκλοφόρησε ποτέ στις ιταλικές κινηματογραφικές αίθουσες, παρά αλλοιώθηκε αρκετά ώστε να την έχουμε πλέον στα χέρια μας.

Αγαπημένη θεματολογία του Mario Bava, αποτελεί η αναζήτηση της έννοιας της μετενσάρκωσης και χαρακτηριστικό του, δύο ηρωίδες, μια από το παρελθόν και μια από το μέλλον που μοιράζονται μια συγκλονιστική ομοιότητα. Στο «Lisa and the Devil» ακολουθεί μια σειρά δολοφονιών, που δεν αποτελούν κανένα μυστήριο ως προς την ταυτότητα του δολοφόνου, αφού κατά κάποιο τρόπο οι χαρακτήρες εν τέλει αλληλοσκοτώνονται, αλλά ως προς τα αναπάντητα ερωτήματα, που η απάντηση τους απαιτεί την καταφυγή στο παραφυσικό. Η Lisa είναι πράγματι ολόμοια με την πρώην ερωμένη του Maximiliam, την Elena, ένα μισητό για την Κόμισα πρόσωπο, καθώς διατηρούσε παράνομη σχέση με τον δεύτερο σύζυγο της, Carlos (ο άντρας με το μουστάκι). Ο Maximiliam, αποφασισμένος να αποκαλύψει στην Lisa το μυστικό του, την οδηγεί στο «κρυμμένο» δωμάτιο, όπου θα αντικρίσει την νεκρή σκελετωμένη Elena. Αφού την αφήσει λιπόθυμη, την βιάζει δίπλα στο πτώμα ενώ στα αυτιά του ηχεί το χλευαστικό «κακάρισμα» της πεθαμένης αγαπητικιάς του, σε μια σουρεαλιστική νεκροφιλική σκηνή, περιτυλιγμένη με μια γλυκιά μελωδία που παραπέμπει σε ισπανόφωνο ρομάντζο.

O Telly Savalas, μας χαρίζει μια καθηλωτική ερμηνεία, με κωμική και ταυτόχρονα αποπνικτικά επιβλητική διάθεση, υποδυόμενος -την δικαιολογημένα απολαυστικότερη φυσιογνωμία της ταινίας- τον Leandro. Ένα από τα πλέον ανατριχιαστικά του γνωρίσματα, είναι ότι έχει στην κατοχή του μια συλλογή από κούκλες (ομοιώματα) δικής του κατασκευής, που η καθεμία αντιστοιχεί σε κάθε πρόσωπο της ιστορίας. Αφήνει την αίσθηση ότι είναι πάντοτε και παντού παρόν και ότι συνομιλεί με το κοινό, το οποίο είναι κατά έναν τρόπο, συνένοχο στα εγκλήματα που μοιάζει σαν να προκαλεί ο ίδιος, παρότι στην πραγματικότητα αυτό δεν επιβεβαιώνεται ποτέ. Πρόκειται για ένα πρόσωπο εξαιρετικά μυστηριώδες που αξίζει να αναλύσει κανείς μέχρι και την τελευταία σπιθαμή, και στην προκειμένη περίπτωση μέχρι και το τελευταίο καρέ, που θα πιάσεις την κλεφτή υπονοούμενη ματιά στον θεατή, στα πλάνα που αντανακλάται η όψη του (στην λίμνη κατά την διάρκεια της συζήτησης του με τον σοφέρ και στο -λουσμένο από κόκκινο κρασί- πάτωμα της τραπεζαρίας την ώρα του δείπνου).

Μετά την επική σκηνή νεκρολαγνείας και της επακόλουθης (ενός διαπληκτισμού ανάμεσα στον Maximiliam και την Κόμισα), η πρωταγωνίστρια ξυπνάει με το γυμνό της σώμα αλλά και ολόκληρη την έπαυλη τυλιγμένα στα φυτά, απεικονίζοντας ένα σύγχρονο «Κήπο της Εδέμ». Στο αμέσως επόμενο πλάνο, βγαίνει από το σπίτι με την αρχική της ενδυμασία, το οποίο έχει πια μετατραπεί σε μια πελώρια ζούγκλα από «πεθαμένα» φυτά και μισοσπασμένα αγάλματα, σε μια ξέθωρη εικόνα ονειρικής υπόστασης. Στην τελευταία σκηνή, η Lisa βρίσκεται ολομόναχη σε ένα ολόκληρο αεροπλάνο, ενώ στην συνέχεια θα ανακαλύψει ότι συνεπιβάτες της είναι το ζευγάρι και ο σοφέρ τους, ο Carlos, ο Maximiliam και η Κόμισα και τέλος, ότι πιλότος είναι ο Leandro (the devil).

Το «Lisa and the devil» είναι αναντίρρητα ένα έργο πολλών αναγνώσεων, στο οποίο ο Bava εννοεί πολλά, αλλά ταυτόχρονα ίσως και τίποτα. H Lisa, ερχόμενη για τα μουσεία, τις τοιχογραφίες και όλων των ειδών τα ανθρώπινα έργα της αρχέγονης Ισπανίας, μπαίνει ως «Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων» σε μια τρύπα ενός σύμπαντος, με αναγεννησιακά αγάλματα, χαλασμένα ρολόγια και μια ξεθωριασμένη πλέον αίγλη. Η αριστοκρατική έπαυλη με το πέρασμα των λεπτών της ταινίας, χάνει την λάμψη της και από ένα εντυπωσιακό «ανάκτορο» γεμάτο ζωή, καταλήγει μισογκρεμισμένο και σκοτεινό, σαν ένα παρατημένο μνημείο. Στην διάρκεια μιας νύχτας, οι χαρακτήρες μένουν αναλλοίωτοι, ενώ το σκηνικό «καταρρέει», σε μια εφιαλτική απεικόνιση του στατικού παρελθόντος, το οποίο τόσο πολύ αγαπάμε να αναπολούμε. 

IT'S ALIVE 1974

IT'S ALIVE 1974

Το Τέρας Είναι Ζωντανό

Σκηνοθεσία: Larry Cohen

Σενάριο: Larry Cohen

Είδος: Horror ΔΕ 70,

Διάρκεια: 1h 3m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

John P. Ryan: Frank (as John Ryan)

Sharon Farrell: Lenore

Andrew Duggan: The Professor

Guy Stockwell: Bob Clayton

James Dixon: Lt. Perkins

Michael Ansara: The Captain

Robert Emhardt: The Executive

 

Το δεύτερο παιδί της οικογένειας Davies γεννιέται με σημαντικές παραμορφώσεις και μεταλλάξεις και με μεγάλη δίψα για αίμα. Το φονικό βρέφος το σκάει από το μαιευτήριο, ενώ η αστυνομία εξαπολύει κυνηγητό στην πόλη για την εξόντωσή του, ενώ η μητέρα του προσπαθεί να το προστατεύσει.

Όπως οι περισσότερες ταινίες του Larry Cohen εκείνης της περιόδου, έτσι και το IT’S ALIVE σήμερα θεωρείται από του περισσότερους μια κλασσική cult ταινία. Δυστυχώς, όπως πολλές άλλες ταινίες της εποχής, έτσι και το IT’S ALIVE σήμερα μοιάζει λιγότερο φρέσκο και απρόβλεπτο όπως πριν μερικά χρόνια, παρόλη την άψογη ψηφιακά επεξεργασμένη εικόνα στις σημερινές DVD εκδόσεις που κάνει τις παλιές VHS εκδόσεις να μοιάζουν με κακόγουστο αστείο.

Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι οι b-μουβάδες δεν θα διασκεδάσουν ή θα απογοητευτούν βλέποντάς το. Μάλλον το αντίθετο, γιατί παρόλη την πρόωρη γήρανσή του, το IT’S ALIVE έχει τον απαραίτητο χαβαλέ για να εξασφαλίσει 90 λεπτά άμυαλης ψυχαγωγίας.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, ίσως να μην είναι και τόσο άμυαλος, μιας και ο Cohen φροντίζει από νωρίς να δώσει έμφαση στο κοινωνικό μήνυμα της ιστορίας. Αυτή, με τη σειρά της είναι αρκετά απλή. Ένα ζευγάρι περιμένει το δεύτερο παιδί τους, αλλά τελικά αυτό προκύπτει ένα εξαιρετικά βίαιο παραμορφωμένο τερατάκι, που με το που πρωτοβγαίνει στον κόσμο καθαρίζει ολόκληρο το συνεργείο γιατρών και νοσοκόμων που το έφεραν στη ζωή.

Η συντηρητική κοινωνία στην οποία γεννήθηκε το τέρας δεν μπορεί να συγχωρήσει ένα τέτοιο ατόπημα από τους Davies και τους διαπομπεύει σε κάθε ευκαιρία μέσω των τοπικών ΜΜΕ, σε σημείο που κάνει τον πατέρα του βρέφους (John P. Ryan) να αρνείται πεισματικά ότι το τέρας είναι το αίμα του και μάλιστα ηγείται και της αποστολής εύρεσης και εξόντωσής του.

Η μητέρα (Sharon Farrell) όμως έχει διαφορετική άποψη και φυγαδεύει από τον όχλο το τερατάκι, το οικογενειακό ένστικτο του οποίου το οδηγεί στο πατρικό του, αφού πρώτα εξολοθρεύει όποιον τύχει στο δρόμο του.

Ο Cohen αφήνει να εννοηθεί ότι το τέρας ήταν αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης παρέμβασης του ανθρώπου στη φύση με ραδιενεργές ουσίες και γενικότερα βλαβερά χημικά. Αυτή, όμως, δεν είναι και η άποψη των βοηθητικών χαρακτήρων στην ταινία, που μοιάζουν να το ρίχνουν προσωπικά στο καθ’ όλα φυσιολογικό ζευγάρι των Davies.

Αποτέλεσμα η απροκάλυπτη διαπόμπευση τους στα ΜΜΕ, τα οποία αμέσως δίνουν στη δημοσιότητα όλες τις αιματοβαμμένες λεπτομέρειες της υπόθεσης, συμπεριλαμβανομένου και του πλήρους ονόματος και στοιχείων των Davis! Τυπική αντιμετώπιση του διαφορετικού από την σούπερ- συντηρητική Αμερικάνικη κοινωνία, έστω και σε λίγο υπερβολικό βαθμό από τον Cohen.

Πριν απ΄ αυτό, ο καλός γιατρός στο μαιευτήριο δηλώνει ευθαρσώς στη μητέρα του παιδιού, ότι «όπως κάθε ζώο, το τερατάκι προσπαθεί να επιβιώσει», μια δήλωση που δεν μπορεί να χωνέψει εύκολα ο καταρρακωμένος πατέρας, που προσπαθεί μάταια να καταλάβει τι έφταιξε για αυτή τη συμφορά.

Ανάμεσα στα κοινωνικά σχόλια έχουμε και αρκετά ενδιαφέρουσες σκηνές επιθέσεων του μικρού τέρατος σε διάφορους άτυχους, χωρίς όμως να βλέπουμε το ίδιο στην ολότητά του, παρά μόνο προς το φινάλε, που και πάλι ο Cohen φροντίζει να μην κάνει την αποκάλυψη που ίσως να τίναζε στον αέρα όλη την ατμόσφαιρα και την αίσθηση απειλής που αναδύει το μικρό, αλλά θανατηφόρο πλασματάκι.

Αυτό το κόλπο μοιάζει να λειτουργεί αρκετά καλά και με τον τρόπο που θέλει ο σκηνοθέτης, ο οποίος προσπαθεί με τη χρήση έντονων ηχητικών εφέ και γρήγορων παιχνιδιών της κάμερας να πάρει λίγο τη δόξα από την εμφάνιση και την αιματηρή δράση του μικρού. Τελικά το στοιχείο που δημιουργεί και συντηρεί τον όποιο τρόμο της ιστορίας είναι η προσμονή του κοινού να αντικρίσει το πλάσμα που αμέσως ξένισε και τους πιο αξιοσέβαστους πολίτες στην κοινότητα.

Κατά τ’ άλλα έχουμε κάποια αναπόφευκτα cheesy σκηνικά και διαλόγους, αλλά και ορισμένα νεκρά σημεία, που πάντως δεν είναι πολλά ούτε ιδιαίτερα ενοχλητικά για να δικαιολογήσουν γκρίνια από μέρους μου.

Ο Larry Cohen γύρισε το IT’S ALIVE σχεδόν ταυτόχρονα με μια blaxploitation ταινία που δούλευε την εποχή, το HELL UP IN HARLEM, παρόλα αυτά η ταινία μοιάζει αρκετά προσεκτικά δουλεμένη, ενώ ο προϋπολογισμός δεν φανερώνει το πόσο μικρός είναι στην πραγματικότητα. Οι αρκετά συντηρητικές σκηνές gore δεν προκαλούν αίσθηση, αλλά μάλλον μπήκαν για να δώσουν έναν πιο πικάντικο τόνο στα ούτως ή άλλως πικάντικα δρώμενα.

Γενικά καλό και γρήγορο γλέντι, παρόλα τα «βαριά» κοινωνικά μηνύματα, που συνάντησε και δύο συνέχειες, τα IT LIVES AGAIN και IT’S ALIVE 3: ISLAND OF THE ALIVE και τα δύο επίσης σκηνοθετημένα από τον Larry Cohen.