Aliens 1986

 

Aliens 1986

Άλιενς. Η επιστροφή

Σκηνοθεσία: James Cameron

Σενάριο: Dan O'Bannon

Είδος: Horror ΔΕ 80, ALIEN

Διάρκεια: 2h 17min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Sigourney Weaver: Ripley

Carrie Henn: Newt

Michael Biehn: Corporal Hicks

Paul Reiser: Burke

Lance Henriksen: Bishop

Bill Paxton: Private Hudson

 

Από το κλειστοφοβικό κλίμα πανικού και απόγνωσης του ALIEN, το δεύτερο μέρος της σειράς χρησιμοποιεί τον ανερχόμενο την εποχή James Cameron που λίγα χρόνια πριν είχε σπάει τα ταμεία και είχε ανοίξει μια νέα σελίδα στο σινεμά Επιστημονικής Φαντασίας με το TERMINATOR για να δώσει έναν περισσότερο περιπετειώδη και εμπορικό τόνο στα δρώμενα.

Το αποτέλεσμα είναι μια μνημειώδης περιπέτεια Επιστημονικής Φαντασίας με καταιγιστική δράση, εκπληκτική φωτογραφία, και περισσότερα Alien απ’ όσα μπορούσε να ζητήσει κανείς.

Η δράση μεταφέρεται στον πλανήτη του ALIEN όπου το πλήρωμα του διαστημοπλοίου Nostromo ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τον καταστροφικό εξωγήινο. Ο πλανήτης έχει αποικηθεί από τον άνθρωπο, αλλά η επικοινωνία με τη Γη έχει χαθεί. Έτσι, οι υπεύθυνοι της πανταχού παρούσας Εταιρίας οργανώνουν αποστολή διάσωσης με διάφορα κομάντα του στρατού και, φυσικά, την Ripley που είναι πολύτιμο εργαλείο για την αποστολή, μιας και είναι η μοναδική που έχει έρθει σε επαφή με τους εξωγήινους.

Απ’ την αρχή ως το τέλος του ALIENS δεν υπάρχει σχεδόν κανένα σημείο που η δράση να κάνει κοιλιά ή να μειώνεται το ενδιαφέρον. Ακόμα και οι σκηνές με τους άνδρες απ’ τις ειδικές δυνάμεις να κάνουν επιδείξεις macho σκληράδας έχουν το γούστο τους, ιδίως όταν η Ripley τους αποδεικνύει ότι η στρατιωτική τους εκπαίδευση δεν μετράει μπροστά στη μανία των εξωγήινων τεράτων.

Πολλές σκηνές ανθολογίας, με την πρώτη μάχη των στρατιωτών με τα τέρατα να ξεχωρίζει, αλλά όλα τα λεφτά είναι η εμφάνιση της Βασίλισσας Alien, που πηγαίνει τον εξωγήινο που κατασκεύασε ο Ελβετός HR Giger ένα βήμα παραπάνω. Η Βασίλισσα είναι ακόμα πιο τρομακτική και τερατώδης από τους απλούς εξωγήινους στρατιώτες, και σίγουρα αποτελεί highlight της παγκόσμιας σκηνής επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών.

Το μοναδικό πρόβλημα που μπορώ να εντοπίσω στο ALIENS είναι η σχεδόν ολοκληρωτική έλλειψη της σκοτεινής ατμόσφαιρας που τόσο μας είχε ενθουσιάσει στο ALIEN. Εδώ, αντικαταστάθηκε από θεαματικές μάχες μεταξύ ανθρώπων και εξωγήινων απ’ τις οποίες όμως απουσιάζει η αίσθηση της υποβόσκουσας απειλής, ενώ σε ορισμένες στιγμές οι εξωγήινοι μοιάζουν εύκολα θύματα για τις σφαίρες των στρατιωτών, πράγμα αρκετά παράδοξο αφού στο ALIEN η εντύπωση που είχε δοθεί ήταν ότι ο άνθρωπος ήταν γενικά ανήμπορος να αντιδράσει μπροστά στον εξωγήινο.

Είναι αλήθεια ότι ο Cameron θα μπορούσε ίσως να αποφύγει κάποια απ’ αυτά τα κλισέ των ταινιών δράσης, όπως τη μεταμόρφωση της Ripley σε θηλυκό εξολοθρευτή, αλλά ακόμα και έτσι το ALIENS είναι μια χρυσή σελίδα στο σινεμά Επιστημονικής Φαντασίας και δεν πρέπει να αγνοηθεί από κανέναν φίλο του είδους.

Σημειώνεται επίσης ότι προτάθηκε και σάρωσε όλα τα βραβεία της εποχής, συμπεριλαμβανομένου και του Oscar ειδικών εφέ και σχεδόν όλες τις κατηγορίες του Saturn Award από την Ακαδημία Ε/Φ, Φαντασίας και τρόμου για το 1987.

Alien 1979

Alien 1979

Άλιεν, ο Επιβάτης του Διαστήματος

Σκηνοθεσία: Ridley Scott

Σενάριο: Dan O'Bannon

Είδος: Horror ΔΕ 70, ALIEN

Διάρκεια: 1h 57min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Tom Skerritt: Dallas

Sigourney Weaver: Ripley

Veronica Cartwright: Lambert

Harry Dean Stanton: Brett

John Hurt: Kane

Ian Holm: Ash

Το εμπορικό διαστημόπλοιο «Νοστρόμο» λαμβάνει σήμα κινδύνου από έναν κοντινό πλανήτη και πηγαίνει να το ερευνήσει. Κατά τη διαμονή της αποστολής εκεί ένα άγνωστο πλάσμα προσκολλάται στο πρόσωπο μέλους του πληρώματος και μεταφέρεται στο σκάφος για εξετάσεις.

Ταινία- σταθμός στον κινηματογράφο επιστημονικής φαντασίας και τρόμου, που ήταν η αρχή μια χρυσοφόρου βιομηχανίας με 3 ακόμα κινηματογραφικές συνέχειες, βιβλία, κόμικς, κουκλάκια και μοντέλα. Σκοτεινό, κλειστοφοβικό, απαισιόδοξο, αγωνιώδες, τρομακτικό, το ALIEN τα ‘χει όλα. Από το σκηνοθέτη Ridley Scott μέχρι το καταπληκτικό cast με Sigourney Weaver, Tom Skeritt και άλλα γνωστά ονόματα του Hollywood.

Η παραγωγή είναι πλούσια, τα ειδικά εφέ ανεπανάληπτα με αποκορύφωμα το πλάσμα δημιουργία του Ελβετού καλλιτέχνη H.R. Giger που κέρδισε Oscar για τα ειδικά εφέ του, και όχι άδικα θα μπορούσα να προσθέσω. Η ατμόσφαιρα είναι σχεδόν αδιαπέραστη και κλειστοφοβική, ενώ το εξωγήινο ον είναι ίσως από το πιο τρομακτικό και απειλητικό στην ιστορία του σινεμά παράξενων και εξωγήινων πλασμάτων.

Όλα στο ALIEN λειτουργούν σωστά. Με αφετηρία τα σκοτεινά και επιβλητικά πλάνα του διαστήματος και τα καταθλιπτικά εσωτερικά των διαστημοπλοίων που μοιάζουν πιο πολύ με εσωτερικό εργοστασίου παρά διαστημόπλοιου, μαζί με την υποβλητική μουσική του Jerry Goldsmith το ALIEN σε βάζει στο νόημα με τη μία. Ξέρεις ότι δεν θα είναι η τυπική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας τύπου STAR TREK, STAR WARS κλπ, που είχε συνηθίσει το κοινό μέχρι τότε. Το μέλλον που παρουσιάζεται στο ALIEN προκαλεί μία αίσθηση καταπίεσης και κατάθλιψης στο θεατή, η οποία μεγαλώνει όταν σιγά σιγά και με σκηνοθετική μαεστρία ο Ridley Scott αναδιπλώνει τις λεπτομέρειες αυτής της μακρινής εποχής (κατάσταση χειμερίας νάρκης στο πλήρωμα για μεγάλα χρονικά διαστήματα των διαστημικών ταξιδιών, ύπαρξη της «Εταιρίας» που είναι κάτι σαν ένας παντοδύναμος κρατικός οργανισμός, κλπ).

Όταν η ομάδα των εξερευνητών προσγειώνεται στον πλανήτη, το ALIEN αρχίζει να απογειώνεται. Τα σκηνικά διαδέχονται το ένα το άλλο, με αποκορύφωμα την κλασσική στιγμή που το άτυχο μέλος του πληρώματος συνέρχεται από το κώμα που είχε πέσει, και με αιματηρό τρόπο το πλάσμα πρωτοεμφανίζεται στο πλήρωμα και στους θεατές. Όταν δε το πλάσμα εμφανίζεται ώριμο πλέον στο κλασσικό πια πλάνο που προσγειώνεται αθόρυβο και τερατώδες πίσω από τον Stanton, αρχίζει το κυρίως μέρος του ALIEN που κρατάει το θεατή στην άκρη του καθίσματός του μέχρι το τέλος.

Όλοι οι πρωταγωνιστές είναι στο κλίμα της ταινίας, αλλά η Sigourney Weaver είναι φοβερή στον ρόλο της Ρίπλεϋ που έγινε σήμα κατατεθέν της και στις επόμενες συνέχειες του ALIEN, και έδωσε στην καριέρα της τεράστια ώθηση, με αποτέλεσμα σήμερα να έχει καθιερωθεί ως πρωτοκλασάτο και ακριβοπληρωμένο όνομα στο Hollywood.

Δεν έχει νόημα να πούμε περισσότερα για μια ταινία που όλοι έχετε δει σίγουρα και πάνω από μία φορά, εκτός του να θυμίσουμε ότι το ALIEN ενέπνευσε και μια σειρά κατώτερων απομιμήσεων τα χρόνια που ακολούθησαν την κυκλοφορία της (π.χ. CONTAMINATION (1980), "ALIEN TERROR" κλπ), ενώ μέχρι σήμερα δε νομίζω ότι έχει παρουσιαστεί σε ταινία πειστικότερο τέρας από τον εξωγήινο του ALIEN.

Επιβάλλεται να υπάρχει σε κάθε ταινιοθήκη

 

NIGHTMARE ON ELM STREET 2003

NIGHTMARE ON ELM STREET 2003

ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ 8

 

Σκηνοθεσία: Ronny Yu

Σενάριο: Damian Shannon

Είδος: Horror ΔΕ 2000, ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ

Διάρκεια: 1h 37min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Robert Englund: Freddy Krueger

Ken Kirzinger: Jason Voorhees

Monica Keena: Lori Campbell

Jason Ritter: Will Rollins

Kelly Rowland: Kia Waterson

Chris Marquette: Charlie Linderman (as Christopher George Marquette)

Ο Φρέντυ εναντίον Τζέισον (πρωτότυπος τίτλος Freddy vs. Jason) είναι αμερικάνικη ταινία δράσης και σλάσερ. Κυκλοφόρησε το 2003 σε σκηνοθεσία του Ρόνι Γιού και σε σενάριο των Μαρκ Σουίφτ και Ντάμιαν Σάνον. Η ταινία, μια μίξη των ταινιών Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες και Παρασκευή και 13, τις εγκαθιστά αναδρομικά σε ένα μοιρασμένο σύμπαν και βάζει τους εμβληματικούς κακούς των ταινιών τρόμου Φρέντυ Κρούγκερ και Τζέισον Βόρχις να αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλο. Είναι η τελευταία ταινία και στα δύο franchise προτού κυκλοφορήσουν τα reboots τους (δηλαδή οι ταινίες που επανεκκίνησαν τις ιστορίες). Η ταινία είναι η όγδοη στο franchise του Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες και η ενδέκατη σε εκείνο του Παρασκευή και 13.

Στη ταινία, ο Φρέντυ (Ρόμπερτ Ίνγκλαντ) έχει καταστεί μη ικανός να στοιχειώνει τα όνειρα των ανθρώπων, αφού οι κάτοικοι του Σπρίνγκγουντ του Οχάιο, τον έχουν ξεχάσει ως επί το πλείστον μετά το θάνατο και τη πτώση του στη κόλαση. Για να επανακτήσει τις δυνάμεις του (και την ελευθερία του), φέρνει πίσω στη ζωή το Τζέισον (Κεν Κάιρζινγκερ) και τον χειραγωγεί ώστε να ταξιδέψει στο Σπρίνγκγουντ για να προκαλέσει φόβο και πανικό. Αυτό πυροδοτεί τη φήμη ότι ο Φρέντυ έχει επιστρέψει. Παρόλο που ο Τζέισον προκαλεί αρκετό φόβο ώστε ο Φρέντυ να στοιχειώσει τη πόλη ξανά, εξοργίζει το Φρέντυ όταν του στερεί τα ενδεχόμενα θύματα του. Αυτό καταλήγει σε μια κλιμακωτή μάχη μεταξύ των δύο υπερφυσικών δολοφόνων.

Το Φρέντυ εναντίον Τζέισον κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 15 Αυγούστου 2003. Είχε ακαθάριστα έσοδα $114 εκατομμύρια, κάνοντας τη ταινία τη πιο επιτυχημένη στο franchise του Παρασκευή και 13 και τη δεύτερη πιο επιτυχημένη στο franchise του Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες. Η ταινία είναι εκείνη με τη τελευταία εμφάνιση του Ίνγκλαντ ως Φρέντυ Κρούγκερ, παρόλο που εμφανίστηκε ως Κρούγκερ σε ένα επεισόδιο της σειράς Οι Γκόλντμπεργκ.

Ο Φρέντυ Κρούγκερ, πλέον ανίσχυρος στη κόλαση αφού οι κάτοικοι του Σπρίνγκγουντ τον έχουν ξεχάσει, χρησιμοποιεί τις εναπομείνουσες δυνάμεις του για να επαναφέρει στη ζωή το Τζέισον Βόρχις. Ο Φρέντυ τότε μεταμφιέζεται και παριστάνει τη μητέρα του Τζέισον και τον χειραγωγεί ώστε να σκοτώσει έφηβους στο Σπρίνγκγουντ για να προκληθεί φόβος και να μπορέσει να ανακτήσει τις δυνάμεις του.

 

Εντωμεταξύ, η Λόρι Κάμπελ, που ζει με το χήρο πατέρα της, κοιμάται στο ίδιο σπίτι με τους φίλους της, Κία και Γκιμπ. Αργότερα έρχεται ο Τρέι, ο σύντροφος της Γκιμπ, και ο φίλος του, Μπλέικ, τον οποίο η Κία προσπαθεί να φέρει κοντά με τη Λόρι, προς την απέχθεια της τελευταίας. Ο Τζέισον σκοτώνει το Τρέι εκείνη τη νύχτα, και η αστυνομία υποπτεύεται το Φρέντυ. Μετά από έναν εφιάλτη, ο Μπλέικ ξυπνά και βλέπει το πατέρα του νεκρό προτού δολοφονηθεί και ο ίδιος από το Τζέισον. Η αστυνομία αποκαλεί το συμβάν μια δολοφονία-αυτοκτονία την επόμενη ημέρα, θέλοντας να περιορίσει το Φρέντυ.

Σε ένα άλλο μέρος, ο πρώην σύντροφος τη Λόρι, Γουίλ Ρόλινς και ο φίλος του Μαρκ Ντέιβις, που είναι ασθενείς στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Ουέστιν Χιλς, παίρνουν το φάρμακο Υπνοσίλ για να καταστείλουν τα όνειρα τους λόγω της επαφής που είχαν με το Φρέντυ στο παρελθόν. Ένα δελτίο ειδήσεων τους παρακινεί να διαφύγουν για να προειδοποιήσουν τη Λόρι για το Φρέντυ. Αυτή τη νύχτα, η Λόρι και οι φίλοι της συμμετέχουν σε ένα ρέιβ πάρτι σε ένα χωράφι. Ο Φρέντυ επιχειρεί να δολοφονήσει τη Γκιμπ μέσα σε ένα όνειρο της, όμως ο Τζέισον σκοτώνει εκείνη και άλλους συμμετέχοντες του πάρτι στο πραγματικό κόσμο· αυτό κάνει το Φρέντυ να συνειδητοποιήσει πως το δολοφονικό ξέσπασμα του Τζέισον θα του στερήσει τα θύματα του.

Ο Λίντερμαν και ο Φρίμπεργκ διαφεύγουν από το πάρτι με το Γουίλ, τη Λόρι και τη Κία. Έπειτα, η Λόρι και ο Γουίλ πηγαίνουν στο σπίτι του Μαρκ όπου βρίσκουν το Φρέντυ να τον σκοτώνει. Ο αστυνόμος Σταμπς πλησιάζει τη Λόρι και τους φίλους της, όπου συνειδητοποιούν το σχέδιο του Φρέντυ. Μαθαίνοντας για το Υπνοσίλ, προσπαθούν να το κλέψουν από το Ουέστιν Χιλς· ο Φρέντυ καταλαμβάνει το Φρίμπεργκ, ωστόσο, ο οποίος πετάει το φάρμακο. Αφού σκοτώνει το Σταμπς με ηλεκτροπληξία, ο Τζέισον ναρκώνεται από το κατειλημμένο Φρίμπεργκ και τον σκοτώνει προτού χάσει τις αισθήσεις του.

Οι έφηβοι καταστρώνουν ένα σχέδιο σύμφωνα με το οποίο θα έβγαζαν το Φρέντυ από το κόσμο των ονείρων και θα τον ανάγκαζαν να αντιμετωπίσει το Τζέισον, μεταφέροντας το τελευταίο στη πλέον εγκαταλελειμμένη Κατασκήνωση Κρίσταλ Λέικ. Ο Φρέντυ μονομαχεί με το Τζέισον στο κόσμο των ονείρων όπου οι δυνάμεις του τον κάνουν να αντιληφθεί ότι ο Τζέισον φοβάται το νερό μετά το θάνατο του από πνιγμό. Έπειτα χρησιμοποιεί το νερό για να κάνει το Τζέισον ανίσχυρο, όμως η Λόρι κοιμάται για να τον σώσει. Ο Φρέντυ της επιτίθεται και αποκαλύπτει πως εκείνος ήταν ο δολοφόνος της μητέρας της. Ο Τζέισον ξυπνά στη Κατασκήνωση Κρίσταλ Λέικ και κυνηγά τους έφηβους σε ένα ξυλόσπιτο. Ο Λίντερμαν σκοτώνεται και το ξυλόσπιτο πιάνει φωτιά. Η Λόρι ξυπνά και τραβά το Φρέντυ στο πραγματικό κόσμο, όπου τον αντικρύζει ο Τζέισον, ο οποίος συνειδητοποιεί πως ο Φρέντυ φοβάται τη φωτιά μετά το θάνατο του σε μια πυρκαγιά και το χρησιμοποιεί υπέρ του αναγκάζοντας τον να προχωρήσει σε φλεγόμενες εκτάσεις. Καθώς ο Τζέισον και ο Φρέντυ μάχονται, οι έφηβοι που έχουν απομείνει διαφεύγουν από το ξυλόσπιτο.

Η Κία αποσπά τη προσοχή του Φρέντυ μέχρι που τη σκοτώνει ο Τζέισον. Στην αποβάθρα οι δύο δολοφόνοι χτυπούν ο ένας τον άλλο με καταστροφικά χτυπήματα, με το Τζέισον να κόβει το χέρι με τα μεταλλικά νύχια του Φρέντυ και το Φρέντυ να κόβει τα δάκτυλα του Τζέισον και να του τρυπάει τα μάτια. Η Λόρι και ο Γουίλ ρίχνουν βενζίνη στην αποβάθρα και τη τυλίγουν στις φλόγες· αυτό κάνει τις δεξαμενές προπανίου να εκραγούν, ρίχνοντας τους δυο δολοφόνους μέσα στη λίμνη. Ο Φρέντυ ξεφεύγει και προσπαθεί να σκοτώσει τη Λόρι και το Γουίλ, όμως ένας τραυματισμένος Τζέισον τον καρφώνει με ένα από τα μεταλλικά νύχια του κομμένου του χεριού και η Λόρι αποκεφαλίζει το Φρέντυ με το μεγάλο μαχαίρι του Τζέισον. Το ακέφαλο σώμα του Φρέντυ και ο Τζέισον πέφτουν στη λίμνη, φαινομενικά νεκροί. Αφού έριξε το μαχαίρι στη λίμνη, η Λόρι και ο Γουίλ φεύγουν.

Το επόμενο πρωί, ο Τζέισον αναδύεται από τη λίμνη ως νικητής, κρατώντας το κεφάλι του Φρέντυ και το μαχαίρι του. Ωστόσο, ο Φρέντυ ξαφνικά κλείνει το μάτι του καθώς το απειλητικό γέλιο του ακούγεται, υπονοώντας πως είναι ακόμη ζωντανός.

A NIGHTMARE ON ELM STREET 1994

A NIGHTMARE ON ELM STREET 1994

ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ 7

 

Σκηνοθεσία: Wes Craven

Σενάριο: Wes Craven

Είδος: Horror ΔΕ 90, ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ

Διάρκεια: 1h 52min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Jeff Davis: Freddy's Hand Double (as Jeffrey John Davis)

Heather Langenkamp: Heather Langenkamp

Miko Hughes: Dylan

Matt Winston: Chuck

Rob LaBelle: Terry

David Newsom: Chase Porter

Ένας τρόπος υπήρχε για να επιτύχει ένα νέο επεισόδιο του franchise που ξεκίνησε το 1984 με το A NIGHTMARE ON ELM STREET και αυτός ήταν η επιστροφή του δημιουργού του Fred Krueger στο σενάριο και πίσω από την κάμερα για πρώτη φορά από την ιστορική πρώτη ταινία. Ό,τι και να καταλογίσει κανείς στον Craven για εμπορικότητα και υπολογιστικότητα δεν μπορεί παρά να βγάλει το καπέλο του στο συγκεκριμένο όραμα, που δίνει ξανά ζωή στον Freddy Krueger μετά το πολυδιαφημισμένο ως τελευταίο επεισόδιο του franchise, FREDDY’S DEAD

Ο Craven για άλλη μια φορά σπάει το κατεστημένο των ταινιών της σειράς αλλά και των ταινιών τρόμου γενικότερα και χρησιμοποιεί με σχεδόν απόλυτη επιτυχία το κόλπο της ταινίας μέσα στην ταινία δίνοντας φρέσκια πνοή σε ένα «πεθαμένο» franchise και σε έναν χαρακτήρα που είχε προ πολλού χάσει την αίγλη του, αφού πρώτα υποβαθμίστηκε σε σχεδόν κωμικό στοιχείο για τα προηγούμενα επεισόδια του franchise.

Ο Wes Craven γράφει ένα σενάριο που ναι μεν έχει τα προβλήματα του, αλλά σίγουρα πρόκειται για ό,τι πιο σύνθετο και περίπλοκο έχει να επιδείξει στο σύνολο της καριέρας του ο Αμερικάνος δημιουργός. Πρώτα απ’ όλα έχουμε την εκπληκτική έμπνευση της επανεμφάνισης όλων σχεδόν των πρωταγωνιστών της πρωτότυπης ταινίας που εδώ υποδύονται τον εαυτό τους σε ένα σκηνικό όπου ο Wes Craven που κι αυτός υποδύεται τον εαυτό του κατευθύνεται από τους νέους του εφιάλτες για να γράψει το τελειωτικό σενάριο ταινίας με πρωταγωνιστή τον Freddy Krueger.

Συμπρωταγωνίστρια είναι και πάλι η Heather Langenkamp, που επιστρέφει ως ο εαυτός της και νιώθει στα όνειρά της την μετεξέλιξη του Fred Krueger από έναν ευκολοχώνευτο χαρακτήρα που υποδύεται ο Robert Englund σε ένα ακόμα πιο σκοτεινό και δαιμονικό πλάσμα. Όταν, μάλιστα, ο τελευταίος φαίνεται ότι στοχεύει να μεταπηδήσει από τον κόσμο των ονείρων στον πραγματικό μέσω του μικρού γιου της τότε η Heather πρέπει να παίξει τον ρόλο της Julie οικειοθελώς για μια τελευταία φορά αφού η ζωή αυτής και των αγαπημένων της προσώπων στηρίζεται απ’ αυτό.

Όλα αυτά τα γεγονότα καταγράφονται στο σενάριο του Wes Craven καθώς εξελίσσεται η ταινία και ο Krueger, που εδώ παρουσιάζεται σαν ένα δαιμονικό Τζίνι με πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες από την νερωμένη εκδοχή του Robert Englund, μοιάζει να έχει τον πλήρη έλεγχο όλων όσων εμπλέκονται. Η λύση, σύμφωνα με τον Craven, είναι μια τελευταία ταινία της σειράς, που θα παγιδεύσει τον Freddy μέσω της Heather- Julie μια για πάντα εξορίζοντας τον στην κόλαση και φέρνοντας την κατάληξη που πρέπει σε ένα επιτυχημένο αλλά αμφιλεγόμενο franchise 10 χρόνων.

Αν και πολλοί ίσως χαρακτηρίσουν «ιεροσυλία» τις συγκρίσεις με το πρωτότυπο πρώτο μέρος, εντούτοις το NEW NIGHTMARE είναι σίγουρα μια πιο προσεγμένη σεναριακά δουλειά από έναν άνθρωπο που ξέρει να τονώνει το ενδιαφέρον τη στιγμή που αυτό πάει να εξαφανιστεί. Με έντονα τα στοιχεία του αυτοσαρκασμού, ο Wes Craven πετυχαίνει απόλυτα το μπέρδεμα της πραγματικότητας με τον κόσμο των ονείρων του δαίμονα Krueger και κατά την προσωπική μου άποψη σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από το A NIGHTMARE ON ELM STREET.

Η ταινία μοιάζει σαν ντοκιμαντέρ, με τις διαδικασίες παραγωγής της ταινίας να έρχονται στο φως και να πετυχαίνουν αυτό που καμία ονειρική σεκάνς μέχρι τώρα εν κατάφερε. Να δώσουν στον Fred Krueger την τρομακτική και αληθινή υπόσταση που χρειαζόταν για να γίνει ένας αληθινός μπαμπούλας, επικίνδυνος, αδυσώπητος και πιο τρομακτικός από κάθε άλλη φορά. Απρόθυμος υποστηρικτής του είναι ο μικρός γιος της Heather που προσπαθεί να αντισταθεί στην κυριαρχία του Krueger χαρίζοντας κάποιες αληθινά ανατριχιαστικές σκηνές όταν και μιλάει με τη φωνή του ψαλιδοχέρη φονιά.

Όμως δεν πρέπει να ξεχνιόμαστε ότι το τελευταίο μέρος του Εφιάλτη είναι κι αυτό μια mainstream ταινία τρόμου με στόχο το χοντρό χρήμα όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών του Wes Craven με εξαίρεση του LAST HOUSE ON THE LEFT και ως τέτοια αποφεύγει τις splatter ακρότητες άλλων επεισοδίων της σειράς. Παράλληλα επανέρχεται σε σχετικά προβλέψιμα σεναριακά μοτίβα στο φινάλε που κατά κάποιο τρόπο προδίδει κάπως τα προηγούμενα εμπνευσμένα και πρωτότυπα συμβάντα που περιγράφονται. Αυτή τη φορά ο Freddy δεν δίνει σημάδια ανάκαμψης και φαίνεται ότι ο Craven είχε οραματιστεί το πραγματικό τέλος ενός ήρωα που μεγάλωσε ολόκληρες γενιές στο σινεμά τρόμου (μέχρι τουλάχιστον να αναλάβει την σκυτάλη ο Sean S. Cunningham και η παρέα του με το FREDDY VS JASON του 2003).

Μέχρι το φινάλε όμως, οι φίλοι του πραγματικά καλοσχεδιασμένου θρίλερ έχουν αρκετά για να μπήξουν τα δόντια τους καθώς ο Craven φορτώνει στοιχεία τρόμου, αυτοπαρωδίας, ακόμα και κριτικής για την καταλληλότητα του franchise ως θέαμα για μικρά παιδιά, δίνοντας παράλληλα τις μπηχτές του για την ποιότητα των ενδιάμεσων 5 επεισοδίων στα οποία είχε ελάχιστο ως ανύπαρκτο έλεγχο. Σε αυτό το πνεύμα και όλοι ανεξαιρέτως οι συντελεστές, με πρώτη και καλύτερη την αδιαφιλονίκητη πρωταγωνίστρια Heather Langenkamp που δίνει ένα κομμάτι από τον εαυτό της στην ερμηνεία της και τον μικρό Miko Hughes που τα δίνει όλα χωρίς να γίνεται εκνευριστικός σε καμία στιγμή της προβολής.

Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι συμπληρωματικοί και σ’ αυτούς περιλαμβάνεται και ο ίδιος ο δαίμονας Fred Krueger που όσο τρομακτικός και αν είναι ωχριά μπροστά στους δραματικά φορτισμένους χαρακτήρες της Heather και του γιου της που σε γενικές γραμμές μονοπωλούν το ενδιαφέρον. Ένα ενδιαφέρον που υπάρχει από την αρχή ως το τέλος της ταινίας, με ελάχιστα σημεία που κάνουν κοιλιές αλλά που δεν αρκούν για να κάνουν μια τόσο έξυπνη και καλοεκτελεσμένη ιδέα να αποτύχει.

Με λίγα λόγια, ένα απόλυτα επιτυχημένο φινάλε σε ένα πολύπαθο franchise που τουλάχιστον αφήνει τους fans με καλές αναμνήσεις κάνοντας τους να ξεχάσουν τα ατυχή επεισόδια και να επικεντρώσουν το ενδιαφέρον τους στον Νέο Εφιάλτη του Wes Craven, ενός ανθρώπου που- κακά τα ψέματα- κάθε τόσο αλλάζει το πρόσωπο της σκηνής του τρόμου όπως το ξέρουμε.

A NIGHTMARE ON ELM STREET 1991

A NIGHTMARE ON ELM STREET 1991

ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ 6

 

Σκηνοθεσία: Rachel Talalay

Σενάριο: Rachel Talalay

Είδος: Horror ΔΕ 90, ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ

Διάρκεια: 1h 29min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Robert Englund: Freddy Krueger

Lisa Zane: Maggie Burroughs

Shon Greenblatt: John Doe

Lezlie Deane: Tracy

Ricky Dean Logan: Carlos

Breckin Meyer:      Spencer

Το πολυαναμενόμενο από πολλούς μπαφιασμένους fans του τρόμου τελευταίο επεισόδιο στο franchise του A NIGHTMARE ON ELM STREET ήρθε όπως και όλα τα προηγούμενα του ένα και κάτι χρόνο μετά το THE DREAM CHILD και από πλευράς ποιότητας δεν έχει και πολλά για να το ξεχωρίσουν από τα υπόλοιπα sequels. Αν και αυτή τη φορά ο Freddy είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής και για άλλη μια φορά ο προϋπολογισμός είναι ικανοποιητικός, το FINAL NIGHTMARE δεν καταφέρνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων παρά μόνο σε διάσπαρτα σημεία και κυρίως με ανεπιτήδευτο τρόπο.

Αυτή τη φορά μαθαίνουμε για την ύπαρξη ενός παιδιού του Fred Krueger και μια ομάδα τεσσάρων ηρώων του ονείρου θα μεταφερθούν στην γενέτειρα του Krueger με προορισμό το γνωστό σπίτι στην Elm Street. Η παρέα αποτελείται από τρεις δεκαεξάρηδες και την υπεύθυνη γι αυτούς κοινωνική λειτουργό που- εν ολίγοις- είναι οι νέοι στόχοι του Fred Krueger μιας και ένας από αυτούς είναι το παιδί του και το θέλει πίσω. Έτσι η αταίριαστη παρέα παρασύρονται στον κόσμο των ονείρων όπου ισχύουν οι κανόνες που θέτει ο ψαλιδοχέρης φονιάς.

Τελειώνοντας την προβολή κανείς μπορεί άνετα να χρησιμοποιήσει χαρακτηρισμούς όπως «γελοίο», «ηλίθιο» για να περιγράψει το FREDDY’S DEAD, αλλά τα συναισθήματα μάλλον παραμένουν ανάμικτα. Σίγουρα οι παραπάνω χαρακτηρισμοί έχουν νόημα για αρκετές σκηνές που ξεπερνούν τα όρια της κατηγορίας του «τόσο κακού που είναι καλό», αλλά από την άλλη υπάρχει και αρκετή b-movie τρέλα που μοιάζει αταίριαστη με τα υπόλοιπα αρκετά πιο κοντρολαρισμένα επεισόδια του franchise και που δείχνει ότι αν μη τι άλλο, οι συντελεστές του συγκεκριμένου επεισοδίου το διασκέδασαν αρκετά.

Η ιστορία δεν έχει ιδιαίτερη λογική, όπως είθισται σε όλες τις ταινίες της σειράς, και προσπαθεί να συνδυάσει θεματικά στοιχεία τόσο από το πρωτότυπο όσο και από τα DREAM WARRIORS και THE DREAM CHILD. Προς αυτό το σκοπό βλέπουμε και μια μικρή αναδρομή στη ζωή και την δύσκολη εφηβεία του Fred Krueger που ίσως για πρώτη φορά στη σειρά του δίνει και ανθρώπινη υπόσταση σαν χαρακτήρα. Όμως προβλέψιμα το συγκεκριμένο στοιχείο δεν καταφέρνει να δέσει με τις υπόλοιπες καλές ιδέες της ταινίας και το αποτέλεσμα παραμένει στο γνωστό μέτριο επίπεδο όλων σχεδόν των sequels.

Όμως οφείλει κανείς να παραδεχτεί ότι το συγκεκριμένο επεισόδιο έχει λίγη παραπάνω από εκείνη την παράξενη γοητεία που το κάνει έστω και λίγο να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα στα μάτια των φίλων της σειράς. Έχει σίγουρα κάποιες καλές εμπνεύσεις, έχει ρυθμό και γενικά παρακολουθείται με ενδιαφέρον, σίγουρα περισσότερο απ’ ότι για παράδειγμα το DREAM WARRIORS ή το FREDDY’S REVENGE. Το φινάλε αυτή τη φορά δεν δίνει ιδιαίτερες υποσχέσεις για νέο sequel, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ικανοποιητικό για έναν μπαμπούλα που δεν πέθαινε με τίποτα από το 1984.

Από πλευράς gore, τα πράγματα είναι αρκετά καλύτερα από τις περισσότερες φορές, αλλά σαν αντίθεση σ’ αυτό έρχεται ένας ακόμα πιο κωμικός Freddy που ελαφρύνει τις καταστάσεις που προς στιγμήν πήγαν να δημιουργηθούν. Έχουμε και κάποια ενδιαφέροντα cameos από τους Alice Cooper, Roseanne και Johnny Depp που είναι πραγματικά πετυχημένα και έξυπνα σε ένα όχι ιδιαίτερα καλό επεισόδιο που όμως κλείνει με άξιο τρόπο ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα franchise όλων των εποχών.

Το πιο σημαντικό, όμως, ιστορικά από τη συγκεκριμένη κατάληξη στο franchise είναι κατά την προσωπική μου άποψη η αποκάλυψη του μεγέθους της μαγκιάς και του επιχειρηματικού δαιμονίου του Wes Craven. Αφήνει τον κόσμο να νομίζει ότι πράγματι αυτό ήταν το τέλος του Fred Krueger και επανέρχεται με έναν μεταλλαγμένο ήρωα και ένα σενάριο που κάνει τα 5 sequels της δικής του πρώτης ταινίας να μοιάζουν σαν b-movies της σειράς, κάτι το οποίο πιθανότατα είναι. Ίσως ό,τι και να κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή με το όνομα του Wes Craven στα credits λογικά θα τσέπωνε μια χαρά. Όμως ο δαιμόνιος σκηνοθέτης το έκανε ακόμα καλύτερα και με πολύ πιο ωραίο στυλ απ’ ότι θα περίμενε ο οποιοσδήποτε και αυτό προσωπικά του το αναγνωρίζω.

A NIGHTMARE ON ELM 1989

 A NIGHTMARE ON ELM 1989

ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ 5

Σκηνοθεσία: Stephen Hopkins

Σενάριο: John Skipp

Είδος: Horror ΔΕ 80

Διάρκεια: 1h 29min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Robert Englund: Freddy Krueger

Lisa Wilcox: Alice

Kelly Jo Minter:      Yvonne

Danny Hassel: Dan

Erika Anderson: Greta

Nicholas Mele: Dennis Johnson (as Nick Mele)

Πέμπτη περιπέτεια του Freddy Krueger και ήδη από τις προηγούμενες ταινίες φαίνεται ξεκάθαρα η απεγνωσμένη προσπάθεια των παραγωγών να ανακαλύψουν κάτι αμυδρά ενδιαφέρον που θα διαφοροποιήσει την κάθε ταινία από τις άλλες δίνοντας την προστιθέμενη αξία στους θεατές, και φυσικά τα προστιθέμενα δολάρια στους παραγωγούς. Μέχρι τώρα τα 3 Sequels του κλασσικού A NIGHTMARE ON ELM STREET δεν κατάφεραν κάτι τέτοιο και μοιραία το THE DREAM CHILD πέφτει στην ίδια κατηγορία, αν και αυτή τη φορά οι σεναριογράφοι προσπαθούν φιλότιμα να δώσουν το κάτι παραπάνω.

Πρωταγωνίστρια στην συγκεκριμένη ιστορία είναι η Alice από το DREAM MASTER, που έχει τελειοποιήσει την τεχνική της να μεταβαίνει σε όνειρα άλλων, κάτι που χρησιμοποίησε με επιτυχία εναντίον του Freddy στο φινάλε της προηγούμενης ταινίας. Όμως ο Krueger δεν νικιέται τόσο εύκολα και έτσι επιστρέφει στα όνειρα της πριν προλάβει κανείς να πει «κλισέ». Μετά από τις πρώτες προειδοποιητικές εμφανίσεις του, η Alice καταλαβαίνει ότι ο μπαμπούλας επέστρεψε και φαίνεται κάτι να ζητάει από εκείνη, κάτι που γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο όταν αρχίζουν οι φόνοι των φίλων της και μαθαίνει ότι είναι έγκυος στο παιδί του μέχρι τότε δεσμού της.

Εντωμεταξύ αρχίζουν και κάποιες σποραδικές ονειρικές εμφανίσεις της καλόγριας και απρόθυμης μητέρας του Fred Krueger όσο και ενός μικρού παιδιού ονόματι Jacob που δείχνουν στην Alice ότι ο Krueger μάλλον έχει μεγαλεπήβολα σχέδια για αυτήν και το αγέννητο παιδί της. Όμως η Alice, όπως προαναφέραμε έχει ιδιαίτερη εμπειρία στην τεχνική του Dream Master και έτσι καταλαβαίνει ότι η λύση κρύβεται στην καλόγρια και μητέρα του Krueger.

Ωραία όλα αυτά, αλλά αν εξαιρέσει κανείς τα συνήθη υψηλά στάνταρντς παραγωγής, τα ειδικά εφέ που στέκονται στο ύψος τους και ορισμένους πραγματικά εμπνευσμένους φόνους, το THE DREAM CHILD πάσχει εξίσου πολύ από εκείνα τα αρνητικά στοιχεία που συναντήσαμε σε όλα ανεξαιρέτως τα sequels του πρωτότυπου. Συγκεκριμένα την τετριμμένη και προβλέψιμη εξέλιξη της πλοκής, τα πολλά ανιαρά σημεία που έρχονται κυρίως όσο ο Krueger δεν βρίσκεται στο πλάνο, και βέβαια την ακόμα περισσότερη υποβάθμιση του χαρακτήρα του Krueger σε έναν σχεδόν κωμικό κακό γεμάτο ευρηματικές ατάκες αλλά γενικά ακίνδυνο και ελάχιστα τρομακτικό.

Πάντως, όπως άλλωστε στις περισσότερες από τις συνέχειες του πρωτότυπου, υπάρχουν κάποιες σκηνές gore που αποζημιώνουν τους πιστούς, όπως το θανατηφόρο γεύμα μιας από τις φίλες της Alice και τη σκηνή που μοτοσικλετιστής και μοτοσικλέτα γίνονται ένα, αλλά ακόμα και αυτές απουσιάζουν από όλες τις εκδόσεις σε DVD που για κάποιο ανεξήγητο λόγο περιέχουν μόνο τις νερωμένες R- Rated εκδόσεις των ταινιών. Έχουμε επίσης και άλλη μια σκηνή που θέτει υποψηφιότητα για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ολόκληρου του franchise, όταν ο Krueger παρασύρει ένα από τα υποψήφια θύματα του μέσα σε ένα κόμικ και ο ίδιος μεταμορφώνεται σε καρικατούρα σούπερ ήρωα ονόματι «Super Freddy»!

Από εκεί και πέρα υπάρχουν κάποιες απέλπιδες προσπάθειες να εισαχθούν στοιχεία κοινωνικού δράματος, και συγκεκριμένα με την υποπλοκή στυλ «ο κακός Freddy θέλει το αγέννητο παιδί μου, ω συμφορά!», τις οποίες προσωπικά βρήκα τουλάχιστον άτοπες μιας και η ιστορία που τις υποστηρίζει είναι στην καλύτερη περίπτωση εξαιρετικά αδύναμη και αντί να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα στη δική μου τουλάχιστον περίπτωση απλά πολλαπλασίασε τα ήδη αρκετά ενοχλητικά χασμουρητά μου!

Για σεναριακή λογική, φυσικά, δεν γίνεται καν λόγος, μιας και το επίπεδο εξέλιξης της πλοκής παραμένει στα επίπεδα των τελευταίων τριών ταινιών, αλλά από την άλλη δε νομίζω ότι κανείς που βλέπει οικειοθελώς τα μεταγενέστερα επεισόδια του franchise ασχολείται σοβαρά με τέτοια ανούσια πράγματα.

Γενικά, το THE DREAM CHILD είναι σίγουρα καλύτερο από τα FREDDY’S REVENGE, DREAM WARRIORS και ίσως και το DREAM MASTER, αλλά προβλέψιμα δεν πλησιάζει ούτε επιδερμικά τα πραγματικά καλά επεισόδια του franchise, που κατά τη γνώμη μου είναι το πρωτότυπο και το NEW NIGHTMARE. Απλώς παραμένει στα επίπεδα της απλά ψυχαγωγικής φαντασίας χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις, όπως και οι 3 προκάτοχοί του.