Birdman of
Alcatraz 1962
Ο
βαρυποινίτης του Αλκατράζ
Σκηνοθεσία: John Frankenheimer
Σενάριο:
Guy Trosper, Thomas E. Gaddis
Είδος: Biography, Drama
Διάρκεια: 02:27
Γλώσσα: Αγγλικά
Παίζουν:
Burt Lancaster: Robert Franklin Stroud
Karl Malden: Harvey Shoemaker
Thelma Ritter: Elizabeth Stroud
Neville Brand: Bull Ransom
Betty Field: Stella
Johnson
Ο Robert Franklin Stroud γεννήθηκε στο Seattle, στην
Washington το 1890. Η πολυμελής και φτωχή οικογένεια του δεν του προσέφερε
εφόδια για μια υγιή παιδική ζωή. Ο πατέρας του ήταν αλκοολικός και συχνά
γινόταν επιθετικός ώστε ο Robert στα 13 του χρόνια να αναγκαστεί να
εγκαταλείψει το σπίτι του με όλα του τα προβλήματα, να φύγει χωρίς να ξέρει πού
πηγαίνει και με τη στοιχειώδη γνώση των γραμμάτων που πρόφτασε να αποκτήσει να
κάνει διάφορες μικροδουλειές και θελήματα του ποδαριού για να επιβιώσει.
Στα 17 του επέστρεψε σπίτι, όταν η οικογένεια του είχε ορθοποδήσει κάπως οικονομικά, χωρίς βέβαια να
έχουν ξεπεραστεί τα διάφορα άλλα προβλήματα στις σχέσεις των μελών της. Έφυγε
ξανά. Στα 18 του δούλευε σε σιδηροδρομικές γραμμές, στην Κatalla, μετά στην
Cordova. Σκληρή δουλειά, δύσκολη, αλλά του έδινε καλά λεφτά.
Στην Cordova γνώρισε την Kitty, μια 36χρονη χορεύτρια ελαφρώς
ελευθέρων ηθών, με την οποία δημιούργησε μια σχέση πάντως αμφισβητούμενη.
Κάποιες πηγές λένε ότι ο Robert εκμεταλλευόταν την Kitty, για να κερδίζει
λεφτά. Άλλοι ότι υπήρχε μια αληθινή ερωτική σχέση μεταξύ τους και οι δυο τους
σχεδίαζαν να αρχίσουν μια νέα ζωή, αφήνοντας πίσω αυτά που τους πλήγωσαν. Είχαν
και μία σεβαστή διαφορά ηλικίας όπως και να’χει, οι υποθέσεις θα μπορούσαν να
είναι πολλές. Περνούσαν πάντως αρκετό χρόνο μαζί και ο Robert είχε βάλει σαν
στόχο του τότε να κάνει μια δική του δουλειά γι’ αυτό δούλευε σκληρά
προκειμένου να συγκεντρώσει το απαραίτητο κεφάλαιο.
Στο πλαίσιο αυτών των στόχων του Robert έφυγαν με την Kitty
από την Cordova για την περιοχή Juneau, που θεωρείτο η χρυσή πόλη για τον
Robert, αυτή που θα του έδινε απλόχερα όλες τις ευκαιρίες που χρειαζόταν, αυτή
που θα άλλαζε την ζωή τους προς το καλύτερο. H Kitty βρήκε δουλειά σε cabaret.
Ο Charlie, ένας παλιός γνώριμος του ζευγαριού, 28χρονος Ρώσος με αμφίβολη φήμη
ήταν αυτός που παραφούσκωνε τα μυαλά του Robert για το ιδανικό ξεκίνημα στην
πόλη Juneau. Ένα πρωί που ο Robert πήγε για ψάρεμα στην αποβάθρα ο Charlie
επιτέθηκε στην Kitty. Όταν το έμαθε αργότερα ο Robert εξοργίστηκε, πήρε το όπλο
και πήγε να βρει τον Charlie. Άλλη εκδοχή θέλει τον Robert να πηγαίνει στον
Charlie για να ζητήσει τα χρήματα από τις υπηρεσίες που του προσέφερε η Kitty
(σαν προαγωγός και προστάτης της). Επάνω στη διαμάχη τους ο Charlie σκοτώθηκε,
χωρίς να ξέρουμε αν εκπυρσοκρότησε το όπλο ή αν συνειδητά ο Robert πάτησε τη
σκανδάλη.
Ο Robert έτρεξε ταραγμένος στον αστυνομικό σταθμό και
παραδόθηκε. Κρατήθηκε, κατηγορήθηκε για φόνο και τη δίκη ανέλαβε ένας νέος
φιλόδοξος δικαστής, ο Cushman, που ήθελε να αφήσει τη σφραγίδα τους στο νομικό
σύστημα, να σηματοδοτήσει αλλαγές και να δημιουργήσει δικαστικά προηγούμενα.
Επέβαλε στον Robert τη μέγιστη ποινή που προέβλεπε το τότε νομικό πλαίσιο στην
συγκεκριμένη περιοχή τάχα για παραδειγματισμό κι αυτή ήταν η 12χρονη φυλάκιση
στο McNeil Island Penitentiary. Ο Robert με σκυμμένο κεφάλι μπήκε στο πλοιάριο
που άφηνε πίσω του την πόλη Juneau και την αγαπημένη του Kitty για το μικρό
νησάκι της καταδίκης του.
Ο Robert το πρώτο πράγμα που έμαθε ήταν ότι πρέπει να σέβεται
τους νόμους της φυλακής, νόμοι που διέφεραν κατά πολύ από ό,τι είχε μάθει
γυρνώντας ανεξάρτητος στους δρόμους. Ήταν μόλις 18 ετών. Έπρεπε να αρχίσει μέσα
στη φυλακή ένα διαφορετικό αγώνα επιβίωσης, ίσως σκληρότερο. Ήξερε ότι η
ανυπακοή θα σήμαινε τη σωματική του κακοποίηση από τους φρουρούς που τότε
κτυπούσαν με σιδερολοστούς ανελέητα τα άτακτα σώματα των κρατουμένων σαν να
ήταν τσουβάλια γεμάτα χώμα ή άχυρο ή πέτρες. Ο κόσμος της βίας που μισούσε και
που τον ανάγκασε κάποτε να φύγει από το σπίτι του ήταν αυτός με τον οποίο θα
έπρεπε τώρα να μάθει να ζει. Αλλά δεν μπορούσε να αποδράσει από αυτό το
«σπίτι». Ή μπορούσε;
Η μητέρα του, Elizabeth, και η Kitty του έστελναν καθημερινά
γράμματα κι αυτή ήταν η μόνη του επαφή με τον έξω κόσμο. Ο Robert όλο και
περισσότερο απογοητευόταν έγκλειστος στην πιο τρυφερή και περίεργη ηλικία, πιστεύοντας
ότι αυτή θα είναι η ζωή του στο εξής, κατεστραμμένη. Χωρίς να το καταλαβαίνει
μεγάλωνε και γινόταν ένας ψυχρός και σκληρός άντρας πια, γεμάτος θυμό και
πικρία. Τόση ήταν η οργή του που σε μια διαμάχη συγκρατούμενων του σχετικά με
την κλοπή φαγητού ο Robert μαχαίρωσε τον "πληροφοριοδότη" γιατί
έδειξε κακή πίστη απέναντι στους υπόλοιπους συν-φυλακισμένους του. Στην ποινή
του Robert προστέθηκαν άλλοι 6 μήνες. Μια άλλη πηγή θέλει τον Robert να
μαχαιρώνει για να δηλώσει την αντίθεση του στην προσπάθεια παράνομης προώθησης
ναρκωτικών ουσιών στις φυλακές.
Το 1912 ο Robert μαζί με άλλους κρατούμενους μεταφέρθηκαν σε
νεόκτιστες φυλακές υψίστης ασφαλείας στο Kansas, τις γνωστές τότε Leavenworth
Federal Penitentiary, τόπος που θα αποτελέσει σταθμό στην ιστορία του Robert.
Εκεί ο Robert σημείωσε δραστικές αλλαγές. Προσφέρονταν κάποια ειδικά
προγράμματα για τους φυλακισμένους στα οποία ο Robert είχε βρει ένα στόχο πια,
να διευρύνει τη μόρφωσή του. Αστρονομία, φυσική και άλλα. Διαπίστωσε τότε το
πάθος του για μάθηση και την εξυπνάδα του. Η οργή του έγινε δύναμη και ενέργεια
και ήθελε να ρουφήξει κι άλλη γνώση κι άλλη γνώση.
Άρχισε να κάνει όνειρα για περαιτέρω εκπαίδευση όταν βγει από
τη φυλακή. Πνευματικά έκλινε προς τις απόψεις της Θεοσοφίας, μιας θρησκείας που
περιλαμβάνει ισχυρές δόσεις φιλοσοφίας και επιστήμης, την ασπάστηκε και ένιωθε
να τον ελευθερώνει πνευματικά. Το 1915 ο Robert μετά από επίμονους πόνους και
μεταφορά του στο νοσοκομείο διαγνώστηκε ως ασθενής της νόσου (νεφροπάθειας)
Bright's. Το ηθικό του Robert έπεσε και πάλι αφού η ασθένεια του τον έφθειρε
πολύ σωματικά. Η μητέρα του ταξίδεψε στο Kansas για να δει τον Robert. Όταν
διαπίστωσε τη σοβαρότητα της ασθένειας του γιου της ζήτησε με επιστολή της όπως
αυτός αφεθεί ελεύθερος. Επιστολή που έμεινε αναπάντητη μέχρι ο Robert να
αρχίσει να αναρρώνει.
Είχε αποκοπεί όμως από τα εκπαιδευτικά προγράμματα που
λάτρευε, βγήκε από την αρρώστια του πάλι ένας άνθρωπος γεμάτος οργή και πικρία,
ακόμα πιο σκληρός. Τους σκληρούς και τους νταήδες φυλακισμένους σταμπάριζε ένας
συγκεκριμένος φύλακας, ονόματι Turner, και τους έκανε τη ζωή ακόμα δυσκολότερη
απ’ όσο ήδη ήταν, γεμάτη χλευασμό και φόβο. Όταν ο μικρότερος αδερφός του
Robert, o Marcus, ταξίδεψε στο Kansas για να δει τον αδερφό του, τον οποίο είχε
περίπου 8 χρόνια να δει, δεν του το επέτρεψαν, ο Robert ξέσπασε σε
συγκρατούμενό του, ο Turner που κρυφάκουσε το ξέσπασμα αυτό βρήκε την ευκαιρία
να αναφέρει τον Robert για διάφορες παραβιάσεις. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να
απαγορευτεί το επισκεπτήριο για τον Robert.
Η κόντρα μεταξύ Robert και Turner συνεχίστηκε. Κάποια στιγμή
στην τραπεζαρία ο Robert σήκωσε το χέρι του. Ο Turner τον πλησίασε, αντάλλαξαν
μερικές κουβέντες που κανείς δεν μπορούσε να ακούσει μέσα στη φασαρία του
χώρου, όταν ο Turner τελικά σήκωσε τον σιδερολοστό έτοιμος να κτυπήσει τον
Robert. Οι δυο τους πάλεψαν όταν ο Robert τράβηξε ένα μαχαίρι που έκρυβε στο
πουκάμισό του και το κάρφωσε στο στήθος του Turner. Ο Turner πέθανε και ο
Robert οδηγήθηκε στην απομόνωση.
Η μητέρα του Robert έτρεξε να του εξασφαλίσει υπεράσπιση σε
μια δικηγορική φίρμα ονόματι Boyle, μα ήταν μια υπόθεση δύσκολη, ο Robert
σκότωσε ένα φρουρό μπροστά στα μάτια εκατοντάδων άλλων ατόμων. Εν τω μεταξύ
είχε επανέλθει σε ισχύ ο νόμος για την θανατική εκτέλεση των κρατουμένων. Η
ακρόαση κράτησε 4 μέρες. Ο δικαστής Pollock επέβαλε στον Robert ποινή
εκτελέσεως με απαγχονισμό όπως αυτή εκτελεσθεί στις 21 Ιουλίου του ιδίου
χρόνου. Ασκήθηκε έφεση για λόγο που αφορούσε την εκλογή ή την σύνθεση των
ενόρκων.
Η μητέρα του Robert με ισχυρή θέληση να γλιτώσει το γιο της
από την εκτέλεση εισχώρησε σε διάφορες οργανώσεις που αγωνίζονταν ενάντια στην
θανατική ποινή. Η υπεράσπιση προσπάθησε να πιαστεί από παντού και να αποδείξει
διάφορα, ότι ο Robert είναι πνευματικά ασταθής, ότι βρισκόταν σε αυτοάμυνα κλπ.
Από την άλλη η κατηγορούσα αρχή προσπαθούσε να παρουσιάσει τον Robert σαν ένα
ψυχρό και αδίστακτο εγκληματία που δολοφονεί με πλήρη πνευματική διαύγεια και
σταθερότητα. Η ετυμηγορία «ένοχος» η ποινή «θάνατος». Η υπεράσπιση του Robert
πρόβαλε παραβίαση συνταγματικών δικαιωμάτων, άλλη μια δίκη θα ξεκινούσε το
1918.
Εξοργισμένος ο Robert έβλεπε τους δικηγόρους του να
χειρίζονται την υπόθεσή του σαν ένα φάκελο που πιάνει τόπο στα ράφια τους και
να συνεννοούνται εν αγνοία του για το κλείσιμο της υπόθεσης με συμβιβασμό για
την αποδοχή από μέρους τους της κατηγορίας του ενόχου σε φόνο δευτέρου βαθμού.
Η τρίτη δίκη ολοκληρώθηκε έχοντας το ίδιο αποτέλεσμα για τον Robert ο οποίος
βρέθηκε ένοχος για φόνο πρώτου βαθμού και στον οποίο επιβλήθηκε ποινή θανάτου
με απαγχονισμό που θα ’πρεπε να εκτελεσθεί τον Νοέμβριο του ιδίου χρόνου.
Κάποιες διαδικαστικές παρεμβάσεις επέτρεψαν την αναστολή εκτέλεσης της ποινής
μέχρι τον Απρίλιο του 1920 ενώ απαγορεύτηκαν και οι περαιτέρω ακροάσεις της
υπόθεσης για οποιοδήποτε λόγο.
Η μητέρα του Robert δεν μπορούσε να αποδεχτεί την εσχάτη των
ποινών για τον Robert, ενώ ο Robert περίμενε καρτερικά το θάνατο του στην
απομόνωση. Οι ενέργειες της μάνας έφτασαν μέχρι τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Woodrow
Wilson ο οποίος μαζί με την κοινή γνώμη συγκινημένος από όλη τη ζωή του Robert
μετέτρεψε την ποινή θανάτου του σε ποινή ισόβιας κάθειρξης. Ο Robert θεώρησε
αυτή την εξέλιξη σαν το ξεκίνημα μιας νέας ζωής στη φυλακή. Ο Robert στη νέα
του «ζωή στη φυλακή» κι αφού ηρέμισε άρχισε να επωφελείται πάλι αρκετών
επιμορφωτικών προγραμμάτων.
Το 1920 μια τρομερά δυνατή καταιγίδα έφερε στο πίσω μέρος του
κελιού του, σαν δώρο Θεού, ένα τσακισμένο κλαδί δέντρου με τα υπολείμματα μιας
φωλιάς πουλιών με δύο εκτεθειμένα νεογνά πληγωμένα καναρινάκια. Ο Robert
κατάφερε να πιάσει τα καναρίνια, να τους φτιάξει μέσα στο κελί του μια φωλιά
και να τους παρέχει φαγητό, θεραπεία και αγάπη. Έπειτα άρχισε να διαβάζει κάθε
βιβλίο σχετικό με τα πουλιά, ό,τι διαθέσιμο υπήρχε στη βιβλιοθήκη της φυλακής.
Ο Robert ήταν ενθουσιασμένος με τα πουλιά, τα παρατηρούσε που μεγάλωσαν, που
αναπαράγονταν πολλαπλασιάζοντας τις ζωές μέσα στην απομόνωσή του. Του επετράπη
να έχει απαραίτητο εξοπλισμό στο κελί για την φροντίδα των πουλιών, ήταν
ευτυχισμένος. Έπαιρναν άλλους κρατούμενους στο κελί του Robert να δουν τα
πουλιά ή να αγοράσουν από τον Robert, ερχόταν κόσμος από έξω να δει τα πουλιά
του Robert ή να αγοράσει από τον Robert, ο Robert έκανε τελικά την δική του
επιχείρηση, αυτή που ήθελε, στη φυλακή.
Η μητέρα του τον προμήθευε με όλο και περισσότερο νέο
εξοπλισμό και φαγητό για τα πουλιά. Ο Robert μελετούσε προσεκτικά τα πάντα πάνω
στα πουλιά και κρατούσε πολύτιμες σημειώσεις, παράλληλα πειραματιζόταν με
διάφορες δίαιτες, τεχνικές διατροφής και συντήρησης. Τα πειράματα του με τον
καιρό γίνονταν ολοένα και πιο ανεπτυγμένα, άρχισε να μελετά τις ασθένειες των
πουλιών, την ανατομία τους. Μέχρι το 1927 ο Robert είχε περίπου 150 πουλιά στο
κελί του. Τα πορίσματά του έγιναν γνωστά στους πτηνόφιλους σε όλο τον κόσμο.
Κατά το 1927 ένας από τους μεγαλύτερους φόβους του Robert
άρχισε να γίνεται πραγματικότητα. Ένα ένα τα πουλιά του πέθαιναν από κάποια
αρρώστια που πίστευε ότι ήταν σηπτικός πυρετός. Ο Robert τότε άρχισε
απεγνωσμένα και με ξέφρενους ρυθμούς να ψάχνει για τη θεραπεία αναμιγνύοντας
οξειδωμένα άλατα και οξέα, διατύπωσε τους τρεις τύπους της ασθένειας από την
οποία έπασχαν τα πουλιά του κι αυτή θεωρήθηκε η πρώτη μεγάλη του ανακάλυψη.
Σύντομα διάφορα αξιόλογα περιοδικά άρχισαν να δημοσιεύουν τα πορίσματα του
Robert, να τον αναγνωρίζουν ως επιστήμονα, μεταξύ των οποίων και το Roller
Canary Journal. Και η ζωή του Robert στη φυλακή συνεχιζόταν, ενώ οι
δημοσιεύσεις του είχαν πλέον κάνει κατάληψη στον τομέα της πτηνολογίας.
Ο Robert τότε ένιωσε ότι το χρέος του προς την κοινωνία το
έχει εκτελέσει. Ότι έχει ξεχρεώσει. Ότι χρειάζεται ελευθερία πριν αυτή η λέξη
αρχίσει να ηχεί περίεργα. Το 1928 ζήτησε να επανεξεταστεί η υπόθεση του. Ήθελε
να συνεχίσει το έργο του έξω από τη φυλακή. Το αίτημα του απορρίφθηκε από τον
Πρόεδρο των ΗΠΑ Calvin Coolidge, αλλά ο Robert δεν παραιτήθηκε. Το 1929 τα
επιτεύγματα του ήταν ακόμα πιο αξιόλογα, έκανε σπουδαίες ανακαλύψεις για
αρκετές ασθένειες των πτηνών, για την αιμορραγική σηψαιμία, για τις τυφοειδείς
ασθένειες, για τις απλές μολύνσεις κλπ.
Οι ανακαλύψεις του τον βοήθησαν να κερδίσει τον σεβασμό όλου
του επιστημονικού κόσμου, όλων των ανθρώπων που ασχολούνταν με τον κλάδο, ο
κλάδος παρέπεμπε στο όνομα του Robert Stroud. Χαρακτηρίστηκε «ο μυστηριώδης
γιατρός των πουλιών». Η Della Jones, μια μεσήλικας πλούσια χήρα από την
Indiana, κατάπληκτη από το έργο του Robert και καταγοητευμένη. Όταν το
περιοδικό Roller Canary βράβευε επιστήμονα κι αυτός ήταν ο Robert η Della θα
έδινε το βραβείο, έτσι άρχισαν οι επαφές του Robert με την Della. To 1931 η
Della χρηματοδότησε τα σχέδια του Robert για την προώθηση των θεραπειών του υπό
τον τίτλο "Stroud's Specific". Η επιχείρηση άργησε να επιφέρει κέρδη
αλλά όταν άρχισε να διαδίδεται μεγάλο ποσοστό των κερδών ο Robert έστελνε στη
μητέρα του που υπέφερε από κατάθλιψη.
Το ίδιο έτος
ο κλονισμός ήταν τεράστιος για τον Robert όταν το Ομοσπονδιακό Γραφείο των
Φυλακών διέταξε να παύσει την επιχείρηση του, που μόλις άρχισε να
σταθεροποιείται, και να ξεφορτωθεί τα πουλιά του. Δεν μπορούσε να καταλάβει
γιατί κάποιοι θέλουν να καταστρέψουν δουλειά δεκαετιών τόσο χρήσιμη για την
επιστήμη και για την κοινωνία. Ο Robert με την Della τότε άρχισαν ένα αγώνα
μέσα από τα ΜΜΕ, ραδιοσταθμούς, περιοδικά, με επανειλημμένα αιτήματα σε
κυβερνητικούς φορείς κλπ να ζητούν υποστήριξη για την διάσωση αυτού του έργου.
Κατά μήκος και πλάτος αυτού του ειρωνικού κόσμου, όλοι οι πτηνόφιλοι έκαναν μια
τεράστια ομάδα, εξαπέλυσαν μια τεράστια καμπάνια, μια εκκωφαντική φωνή που είχε
αναγκάσει τους όποιους υπευθύνους σε κάθε σχετική και άσχετη γωνίτσα να
κουνηθούν, με ένα σχετικά θλιβερό αποτέλεσμα ο Robert να μπορεί να συνεχίσει
ό,τι κάνει, αλλά τα έσοδα που θα του αναλογούν να είναι τόσο λίγα όσο για να
τραφεί η μητέρα του.
Ο Robert ακόμα πιο οργισμένος άρχισε να προκαλεί ανοιχτά το
Ομοσπονδιακό Γραφείο, έκανε λόγο για «κοινωνικοποίηση» της επιχείρησης του, το
αποτέλεσμα δεν ήταν πιο γενναιόδωρο από το να του παρασχεθεί μεγαλύτερο κελί
για να μπορεί να βολέψει καλύτερα τον εξοπλισμό του ενώ η πρόσβαση σε κάθε
είδους εξοπλισμό αποφασίστηκε απεριόριστη. Δεν ήταν γενναιόδωρο γιατί οι
θιγμένοι εξουσιαστές γραφειακοί των φυλακών απέκοψαν άλλα ωφελήματα που είχε ως
τότε ο Robert στη φυλακή, περιορίστηκαν οι επαφές του με τον κόσμο που ζητούσε
από τον Robert μέσω επιστολών συμβουλές ή που μοιράζονταν την αγάπη τους για τα
πουλιά.
Το πείσμα του Robert εκφραζόταν πλέον σε δημιουργία κι αυτό
σήμαινε τον ουσιαστικό σωφρονισμό του έναντι στον οποίο όμως το σύστημα
εθελοτυφλούσε. Ο Robert συγκέντρωσε όλο το υλικό από τις έρευνες του και
ετοίμασε ένα βιβλίο, Diseases of Canarie, το οποίο κυκλοφόρησε το 1933 αν και ο
Robert δεν έλαβε τα κέρδη από τις πωλήσεις του ποτέ, ο εκδότης φρόντισε να τον
εξαπατήσει παρόλες τις προσπάθειες του Robert να ενημερώσει το κοινό για τη
μεταχείριση του αυτή. Από την άλλη ο απατεώνας εκδότης φρόντισε να βγει από
πάνω κάνοντας παράπονο στα γραφεία των φυλακών και φροντίζοντας, με το άχτι που
υπήρχε για τον Robert, όπως αυτός μεταφερθεί σε νέες φυλακές, στο Alcatraz.
Ο Robert ήξερε πως αν μεταφερόταν θα έχανε τα πουλιά του. Δεν
μπορούσε να το επιτρέψει με κανένα τρόπο. Άρχισε τότε να διαβάζει νομικά
βιβλία, βρήκε την απάντηση στο πρόβλημά του μόνος του, ήξερε τι πρέπει να κάνει
και το μόνο που χρειαζόταν ήταν τη βοήθεια ενός ατόμου έξω που δεν μπορούσε να
είναι άλλο από την Della. O νόμος προέβλεπε πως εάν ο κρατούμενος είναι
συζευγμένος σύμφωνα με τους νόμους της πολιτείας στην πόλη του Kansas
δικαιούται να μείνει εκεί. Ο Robert και η Della παντρεύτηκαν το 1933 σύμφωνα με
το νόμο που τότε απαιτούσε μια εντελώς σύντομη και απλή διαδικασία όταν ο ένας
εκ των συζύγων είναι κρατούμενος (υπογραφή ενός συμβολαίου).
Σύντομα οι εξουσιαστές γραφειακοί άρχισαν να θορυβούνται
σημαντικά που ένας από τους πιο προβληματικούς τους κρατουμένους παντρεύτηκε
χωρίς την άδεια τους. Όμως αυτή τη φορά θυμωμένη ήταν και η μητέρα του Robert
που δεν είχε λάβει ενημέρωση σχετικά αλλά και που αν λάμβανε πάλι θα
εναντιωνόταν αφού ήταν απόλυτη στο ότι οι γυναίκες μόνο μπλεξίματα φέρνουν στον
Robert. Έπειτα η μητέρα του ζήλευε την Della από τότε που τη βοήθεια την
πολύτιμη άρχισε να του την προσφέρει εκείνη, ένιωθε προδομένη μέχρι τον θάνατό
της, το 1937.
Ένας ακόμα λόγος ο Robert να μείνει εκεί που ήταν αν και οι
γραφειακοί δεν έπαυσαν να προσπαθούν να τον μετακινήσουν όλα αυτά τα χρόνια. Το
1937 οι περιορισμοί ήταν ακόμα περισσότεροι για τον Robert, οι περικοπές ακόμα
πιο πιεστικές αφού αφορούσαν πλέον και την επαφή του με την Della, με τη
γυναίκα του, την οποία πλέον δεν μπορούσε να βλέπει. Ήταν η τιμωρία του γιατί
επέσυρε την προσοχή του κόσμου στη φυλακή και στα συστήματά της και την εξέθεσε
σε δημόσια κριτική.
Τον Δεκέμβριο του 1942 διατάχθηκε η μεταφορά του Robert στο
Alcatraz (παλιά στρατιωτική φυλακή που από το 1934 δεχόταν πολιτειακούς
εγκληματίες μεταξύ των οποίων πολλές φίρμες, Αλ Καπόνε κλπ). Εκεί οι νόμοι της
φυλακής ήταν περίεργοι, υπήρχαν αυστηρότεροι νόμοι σιωπής, πολλοί από τους
κρατούμενους έμεναν αλυσοδεμένοι κλπ. Ο Robert έχασε τα πουλιά του αλλά
διατήρησε το δικαίωμα περιορισμένης πρόσβασης σε βιβλιοθήκη όπως και
επικοινωνίας με θαυμαστές του.
Ο Robert συνέχιζε να μελετά νομικά βιβλία και να προσπαθεί,
μετά από 29 συνολικά χρόνια πίσω από τα σίδερα, να επιτύχει να αφεθεί ελεύθερος
υπό όρους (parole), να ακουστεί ξανά. Tα όποια αιτήματα του απορρίφθηκαν. Οργισμένος έγραψε ένα ακόμα βιβλίο με τίτλο «Looking Outward: A History of the
U.S. Prison System from Colonial Times to the Formation of the Bureau of
Prisons». Ήταν το
δεύτερο βιβλίο του που αφορούσε τις φυλακές και το σύστημα, το πρώτο ήταν
αυτοβιογραφικό με τίτλο «Bobbye».
Και συνέχισε το έργο του, έκανε νέες ανακαλύψεις, ετοίμασε
νέο βιβλίο πτηνολογίας Stroud's Digest on the Diseases of Birds (εκδόθηκε το
1942). Κατά τη διάρκεια των τελευταίων αυτών ετών η υγεία του Robert άρχισε να
κλονίζεται πάλι από τα σημάδια της παλιάς του ασθένεια Bright’s, κόντεψε να
πεθάνει από πνευμονία, είχε προστάτη, τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι
χειρότερα γι’ αυτόν. Κάποτε ηρνείτο να πάρει φάρμακα, ήθελε να μείνει στον πόνο
νιώθοντας ότι έτσι παλεύει πιο ενεργά για την ελευθερία του ή ότι είναι
ζωντανός.
Τα αιτήματα του συνεχίστηκαν και όλα ανεξαιρέτως έβρισκαν την
επανειλημμένη παγερή απόρριψη, μέχρι το 1951 πια, όταν σε μια κρίση έλλειψης
θάρρους ο Robert προσπάθησε να βάλει ένα τέλος στη ζωή του, λαμβάνοντας
υπερβολική δόση φαρμάκων. Ούτε καν αυτό δεν κατάφερε παραπονέθηκε, ξύπνησε την
άλλη μέρα και οι τοίχοι της φυλακής ορθώνονταν ακόμα τριγύρω του όλο και πιο
ασφυκτικά.
Εν τέλει το 1959 μεταφέρθηκε στις φυλακές μειωμένης ασφαλείας
του Springfield, στο Missouri, όπου είχε περισσότερες ελευθερίες και ιατρική
φροντίδα κι όμως πάλι δεν ήταν ικανοποιημένος. Ήταν σαν ένα μαχαίρι σφηνωμένο
στο ηλικιωμένο πια σώμα του που αν δεν έβγαινε, όση φροντίδα και να δεχόταν
γύρω από την πληγή, θα επέφερε περισσότερο πόνο και οδύνη.
Ο Robert το 1963, 73χρονος πια, βρέθηκε νεκρός στο κελί του
και ο θάνατος του οφειλόταν σε παθολογικά αίτια λόγω προχωρημένης ηλικίας.
Λέγεται πως στα τελευταία χρόνια της ζωής του μάθαινε γαλλικά.
