Κυριακή 21 Μαρτίου 2021

MON ONCLE 1958

MON ONCLE 1958

Ο Θείος μου

 


Σκηνοθεσία: Jacques Tati

Σενάριο: Jacques Lagrange, Jean L'Hôte, Jacques Tati

Είδος: Comedy, JACQES TATI

Διάρκεια: 01:57

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Jean-Pierre Zola: Charles Arpel

Adrienne Servantie: Madame Arpel

Lucien Fregis: Monsieur Pichard

Betty Schneider: Betty / Landlord's Daughter

Jean-François Martial: Walter

 

Μιλώντας για τον Tati σε ένα από τα DVD των ταινιών του (νομίζω στις Διακοπές του κου Ιλό/1953), ο Terry Jones των Monty Python, λέει πως το έργο του τον έκανε να συνειδητοποιήσει πως "η κωμωδία μπορεί να είναι συγχρόνως αστεία και πανέμορφη". Ο εμπνευστής, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ενσαρκωτής του κυρίου Ιλό, ο Jacques Tati, δεν σχεδιάζει μονάχα αρμονικές σειρές από πανέξυπνα gags, αλλά τα στήνει με έναν τρόπο σχεδόν μαγικό: σίγουρα προβαρισμένο μέχρι τελικής πτώσης και εξαντλητικά μηχανικό, αλλά και την ίδια ώρα γοητευτικό σαν άναρχη τζαζ μελωδία ερωτευμένη με την αυστηρότητα του μετρονόμου. Ο κύριος Ιλό, ένας ιδιότροπος, ολιγόλογος Γάλλος που κυκλοφορεί πάντα με μπεζ αδιάβροχο, καπελάκι, πίπα, μακριά ομπρέλα και ποδήλατο, εικονικός εκπρόσωπος της ζαμανφού Γαλλίας, έρχεται σε επαφή με το πλήρως αυτοματοποιημένο μεταμοντέρνο περιβάλλον της αδερφής του, του βιομηχάνου συζύγου της και του εν δυνάμει σκανδαλιάρη γιού τους. Και όπως είχε συμβεί με τον μακρινό του πρόγονο, Charlie Chaplin, στους Μοντέρνους Καιρούς (1936), ο Ιλό φέρνει την καταστροφή.

Μετά τις "Διακοπές του κυρίου Ιλό" και πριν το "Play time", ο Ζακ Τατί άγγιξε το ζενίθ της δημιουργικότητάς του συμπυκνώνοντας με ευφάνταστο τρόπο, ακρίβεια περιγραφής και λυρικό οίστρο (η σκηνή όπου ανοιγοκλείνει το παράθυρο για να κελαηδίσει το πουλί - δες πρώτο βίντεο - είναι ενδεικτική), όλα τα χαρακτηριστικά του έργου του: την χλευαστική περιγραφή και σάτιρα του μοντέρνου βιομηχανοποιημένου κόσμου της άκρατης τεχνολογικής εξέλιξης και του αυτοματισμού, του αστικού νεοπλουτισμού που κατέκλυσε τη μεταπολεμική Ευρώπη, των συνηθειών και της αισθητικής του σύγχρονου αστού, με βαθύ όμως ουμανισμό και τρυφερότητα.

Ο λόγος είναι ελάχιστος, τα χρώματα αποκτούν συμβολική σημασία (όπως η πλούσια βίλα, οι χρωματικοί όγκοι της οποίας θυμίζουν μοντέρνο πίνακα), η ηχητική μπάντα αποκτά για μία ακόμη φορά τεράστια αξία (οι χτύποι, τα βουητά, τα τριξίματα, οι τσιριχτοί ήχοι των διαφόρων αντικειμένων του Αρπέλ και των μηχανημάτων στο εργοστάσιο - κανείς άλλος σκηνοθέτης δεν δούλεψε ποτέ με την ηχητική μπάντα με τον τρόπο που το έκανε ο Τατί) και για πρώτη φορά στο έργο του παρουσιάζεται με τόση καθαρότητα η διαλεκτική σχέση του παλιού με το καινούριο (από τη μία ο μηχανοποιημένος αστικός κόσμος με τον αυτοματισμό και την ψυχρότητα, από την άλλη η φτωχογειτονιά με τον αυθορμητισμό και την ανθρώπινη ζεστασιά), πυροδοτώντας την νοσταλγία, μια μελαγχολική διάθεση, συνάμα με μια αόριστη αισιοδοξία.


Taxi Roulotte et Corrida 1958

Taxi Roulotte et Corrida 1958

Λαθρέμπορος με το Ζόρι 


Σκηνοθεσία: André Hunebelle

Σενάριο: Jean Halain, Jean Aurel, André Hunebelle

Είδος: Comedy, Louis de Funes

Διάρκεια: 01:26

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Louis De Funes: Maurice Berger

Raymond Bussieres: Léon

Annette Poivre: Mathilde / la femme de Léon/Léon's wife

Guy Bertil: Jacques Berger

Véra Valmont: Myriam

 

0 Λουί είναι ένας σκληρά εργαζόμενος αλλά Θεότρελος ταξιτζής στο Παρίσι. Μαζί με την οικογένειά του ταξιδεύει προς την ισπανία. Οι ελεγκτές στο τελωνείο είναι πολύ σχολαστικοί και ο φίλος μας ανησυχεί, γιατί θέλει να περάσει λαθραία καπνό για τις διακοπές του..!



Παρασκευή 19 Μαρτίου 2021

The Naked Truth 1957

 The Naked Truth 1957

Η Γυμνή Αλήθεια


Σκηνοθεσία: Mario Zampi

Σενάριο: Michael Pertwee, Michael Pertwee

Είδος: Comedy, Peter Sellers

Διάρκεια: 1h 31min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Terry-Thomas: Lord Mayley

Peter Sellers: Sonny Macgregor

Peggy Mount: Flora Ransom

Shirley Eaton: Melissa Right

Dennis Price: Nigel Dennis

Georgina Cookson: Lady Mayley 

Ο Νάιτζελ Ντένις είναι ο εκδότης του σκανδαλοθηρικού περιοδικού "Γυμνή Αλήθεια", που έχει βάλει στόχο να εκβιάσει κάποιους διάσημους. Κάποια στιγμή, όλοι όσοι έχουν δεχτεί τα πυρά του ενώνουν τις δυνάμεις τους, με σκοπό να του δώσουν ένα γερό μάθημα. Όσο όμως κι αν εκείνοι συγκεντρώνουν στοιχεία εις βάρος του, εκείνος καταφέρνει πάντα να ξεγλιστρά. Τα γεγονότα οδηγούνται σε έκρυθμη κατάσταση, καταλήγοντας σε μια απαγωγή που παραλύει όλες τις αστυνομικές δυνάμεις του Λονδίνου


 

Bury The Living 1958

I Bury The Living 1958

Το Μυστικό Των Έξι Νεκρών

  


Σκηνοθεσία: Albert Band

Σενάριο: Louis Garfinkle

Είδος: Horror, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 01:17

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Richard Boone: Robert Kraft

Theodore Bikel: Andy McKee

Peggy Maurer: Ann Craig

Howard Smith: George Kraft

Herbert Anderson: Jess Jessup 

Ένας άνδρας αναλαμβάνει το διαχειριστικό κομμάτι ενός νεκροταφείου στο οποίο υπάρχει ένας χάρτης με άσπρες και μαύρες πινέζες που σημειώνουν αν ο κάτοχος του εκάστοτε κομματιού ζει ή πέθανε. Όταν μια λανθασμένη τοποθέτηση μαύρης πινέζας συμπίπτει με το θάνατο του ατόμου το οποίο αντιπροσώπευε ο άνδρας υποψιάζεται ότι ο χάρτης και ο ίδιος έχει τη δύναμη να καθορίσει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει.

Άλλη μια άξια προσθήκη στην ατελείωτη λίστα με ξεχασμένα διαμάντια της σκηνής του τρόμου, διαχρονικά αδικημένα από κριτικούς και κοινό που όμως ήταν μπροστά από την εποχή τους. Μια τέτοια περίπτωση έχουμε με το πιασάρικα αλλά εύστοχα τιτλοφορημένο I BURY THE LIVING που σίγουρα αξίζει κάτι παραπάνω από την γνώριμε ανυπαρξία στην οποία βρίσκονται οι περισσότερες b-movies της εποχής της.

Πρόκειται για την εμπνευσμένη και καλογραμμένη ιστορία του Robert (Richard Boone), ενός άνδρα που αναλαμβάνει απρόθυμα την οικογενειακή κληρονομιά της φροντίδας του νεκροταφείου της πόλης. Την αποστολή του ανέθεσε ο θείος του, ένας από τους 3 διευθυντές της οικογενειακής επιχείρησης της οποίας παραδοσιακό κομμάτι αποτελεί το νεκροταφείο και ο φροντιστής του, ένας ηλικιωμένος Σκοτσέζος με πολύ βαριά προφορά. Εκεί υπάρχει αναρτημένος στον τοίχο ένας μεγάλος χάρτης του νεκροταφείου που δείχνει την ακριβή θέση του κάθε τάφου στο χώρο. Υπάρχουν καρφιτσωμένα άσπρες πινέζες που δείχνουν ότι ο χώρος έχει κρατηθεί για μελλοντική χρήση και μαύρες που δείχνουν ότι ο εκάστοτε ιδιοκτήτης ήδη χρησιμοποιεί την τελευταία του κατοικία.

Μια μέρα ο νέος διευθυντής κατά λάθος τοποθετεί μαύρη πινέζα στο χάρτη εκεί που έπρεπε να βάλει άσπρη. Στην αρχή δεν το σκέφτεται, αλλά του μπαίνουν ψύλλοι στα αυτιά όταν μαθαίνει τον αιφνίδιο θάνατο του ανθρώπου στον οποίο ανήκε το συγκεκριμένο κομμάτι του νεκροταφείου. Όταν μάλιστα η σύμπτωση επαναλαμβάνεται με ένα νιόπαντρο ζευγάρι τότε ο Robert είναι πλέον σίγουρος ότι ο χάρτης έχει τη διαβολική δύναμη να σκοτώνει ανθρώπους με την αλλαγή της πινέζας που τους αντιστοιχεί από άσπρη σε μαύρη.

Σαν καλό παιδί σπεύδει αμέσως και εξιστορεί τη θεωρία του σε όσους περισσότερους μπορεί, συμπεριλαμβανομένων και του διοικητικού συμβουλίου. Η αντίδραση πάντα η ίδια: δυσπιστία και ειρωνεία. Όμως ο Robert ξέρει ότι κάτι δεν πάει καλά και φυσιολογικά αρνείται να τοποθετήσει μαύρες καρφίτσες στις θέσεις των τριών μελών του Δ.Σ. όπως και του πρότεινε ο ίδιος ο θείος του σε μια προσπάθεια να «τελειώσει μια και καλή αυτό το θέμα».

i bury the livingΑπό εκεί και πέρα τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο αλλά καλύτερα ας μην τα αποκαλύψω και χαλάσω την ομορφιά της προβολής του I BURY THE LIVING σε όσες και όσους δεν το έχουν δει. Στη δική μου περίπτωση τα 75 περίπου λεπτά της προβολής ήμουν τόσο απορροφημένος περιμένοντας να μαντέψω τι θα γινόταν που μου φάνηκαν σαν 20 λεπτά. Κι αυτό γιατί εκεί που περιμένει κανείς στάνταρ πράγματα της δεκαετίας του ’50 με θεατρικές ερμηνείες και προβλέψιμο σενάριο ο Albert Band τον διαψεύδει πανηγυρικά φτιάχνοντας μια ταινία με βάθος, ρεαλιστική και μοναδική.

Σε αυτό συμβάλει και η προχωρημένη για την εποχή της ερμηνεία του Richard Boone που στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι χάρμα οφθαλμών. Ο Boone μοιάζει 100% στο πετσί του ήρωα του και κατευθύνει με μαεστρία το θεατή στην εναλλαγή συναισθημάτων που διέπει τον ίδιο. Πάει από την αβεβαιότητα στον τρόμο, για λίγο στην ανακούφιση και μετά από την απελπισία στο θυμό αλλάζοντας συναίσθημα και ερμηνεία με τον ίδιο ρυθμό που οι σεναριακές αποκαλύψεις και ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη. Όλα αυτά εμπλουτισμένα με σκοτεινή ατμόσφαιρα και απαισιόδοξη μουσική κάνουν το I BURY THE LIVING να ξεφεύγει από το στενό b-movie πλαίσιο που το τοποθετεί ο τίτλος της.

Αλλά μην αμφιβάλει κανείς ότι πρόκειται για b-movie, γυρισμένη με μηδαμινό προϋπολογισμό και σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στο νεκροταφείο και το γραφειάκι του και έχει τα προβληματάκια αντίστοιχων ταινιών αν και σε πολύ μικρότερο βαθμό. Ο πατέρας του Charles Band, Albert Band, καταφέρνει να χρησιμοποιεί τους περιορισμούς προς όφελός του βγάζοντας το μάξιμουμ από ατμόσφαιρα από το σκηνικό του νεκροταφείου και με την έξυπνη φωτογραφία να μεταδίδει τον πανικό και το φόβο του πρωταγωνιστή του στο κοινό.

Θα τολμούσα να πω ότι ακόμα και σήμερα η ταινία στέκεται άνετα στο ύψος της μην έχοντας χάσει και πολλή από τη γοητεία της αυτά τα 50 χρόνια που έχουν περάσει. Παραμένει πρωτοποριακή σαν σύλληψη αλλά και εκτέλεση που δείχνει ξεκάθαρα ότι ένα καλό βασικό θέμα και ικανά στελέχη μπορούν να κάνουν θαύματα με απειροελάχιστο budget, ένα μάθημα που εφαρμόστηκε στη σκηνή κατά κόρον χαρίζοντας κλασσικά αριστουργήματα όπως το CARNIVAL OF SOULS και το NIGHT OF THE LIVING DEAD. Το I BURY THE LIVING μπορεί να μην κατατάσσεται ακριβώς δίπλα σε αυτές τις πολύ μεγάλες ταινίες, αλλά κάθε φορά που το βλέπω μου φαίνεται ότι αυτή η απόσταση γίνεται όλο και μικρότερη.


The Fabulous World of Jules Verne 1958

The Fabulous World of Jules Verne 1958

Διαβολική Εφεύρεση

Σκηνοθεσία: Karel Zeman

Σενάριο: Frantisek Hrubín, Jules Verne

Είδος: Animation, FANTASY

Διάρκεια: 01:23

Γλώσσα: Τσέχικα

Παίζουν:

Lubor Tokos: Simon Hart

Arnost Navrátil: Profesor Roch

Miroslav Holub: Artigas (as Miloslav Holub)

Frantisek Slégr: Kapitán pirátu

Václav Kyzlink: Ing. Serke

Jana Zatloukalová: Jana 

Ο Καθηγητής Ροκ, στέλνει τον βοηθό του, Σάιμον Χαρτ, σε μια αποτυχημένη επιστημονική αναζήτηση με σκοπό την ολοκλήρωση της νέας του εφεύρεσης, που φιλοδοξεί ν’αλλάξει τον κόσμο. Πρόκειται για μια νέα εκρηκτική ουσία που αν χρησιμοποιηθεί σωστά θα αποτελέσει την απόλυτη πηγή ενέργειας. Όμως, κι οι δυο τους πέφτουν θύματα απαγωγής από τον Κόμη Άρτιγκας, που επιθυμεί διακαώς την νέα εφεύρεση του καθηγητή, με σκοπό να κατακτήσει όλο τον κόσμο. Ο ίδιος έχει κλέψει ένα υπερσύγχρονο, πανίσχυρο υποβρύχιο και λεηλατεί όλα τα εμπορικά πλοία προκειμένου να συγκεντρώσει τα απαραίτητα εφόδια για την ολοκλήρωση του σατανικού του σχεδίου. Ο καθηγητής πείθεται από τον Κόμη πως οι προθέσεις του είναι καλές και τον παροτρύνει να ολοκληρώσει την εφεύρεσή του.

Ο Σάιμον Χαρτ θα αντιδράσει και θα δημιουργήσει έναν σθεναρό πυρήνα αντίστασης στα σατανικά σχέδια του Κόμη.



 

The Return of Dracula (1958)

 

The Return of Dracula (1958)

Η Επιστροφή του Δρακουλα

 

Σκηνοθεσία: The Return of Dracula

Σενάριο: Pat Fielder, Pat Fielder

Είδος: Drama, Horror, Mystery

Διάρκεια: 1h 17min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Francis Lederer: Dracula - posing as Bellac Gordal

Norma Eberhardt: Rachel Mayberry

Ray Stricklyn: Tim Hansen

John Wengraf: John Merriman

Virginia Vincent: Jennie Blake

Gage Clarke: Rev. Dr. Whitfield 

Αν υπήρχε σχετικός όρος, αυτή εδώ η ταινία έπρεπε να αποτελούσε σημείο αναφοράς! Δεν έχετε δει πιο καλτ εκδοχή δράκουλα και, αμφιβάλλω αν θα γυριστεί ποτέ(εκτός κι αν το εντάξει ο Ταραντίνο στα μελλοντικά του σχέδια). Οι φίλοι του είδους απλά δεν πρέπει να το χάσουν με τίποτα. Φοβερή ατμόσφαιρα, ένας δράκουλας όλος ο παππούς του Nik Kershaw, καστ ανεπανάληπτο, φωτογραφία κατευθείαν για την πινακοθήκη τρόμου, μουσική υπόκρουση που θα ζήλευε και ο Freddy Krueger! Όσο για το σενάριο, απλά κρίμα που δεν βρέθηκε κανείς ως τώρα να του κάνει remake. Ο Paul Landres στα σκηνοθετικά του καλύτερα, με τον Francis Lederer που δίνει καλλιτεχνικό πόνο! Ο πιο φευγάτος δράκουλας ever!

Εξαιρετικό το gothic υπόβαθρο της Hammer, ουδεμία αντίρρηση επ' αυτού. Όμως εξίσου καλή βρίσκω και την καλτ προοπτική. Ίσως ένας συνδυασμός των δύο να έφερνε το κορυφαίο αποτέλεσμα, αν βρισκόταν ποτέ εκείνος που θα ενσωμάτωνε με επιτυχία και τις δύο τάσεις. Επειδή όμως με τα “αν” κινηματογράφος δεν γίνεται, ας αρκεστούμε στην εμφάνιση τούτη του κόμη δράκουλα στα Αμερικάνικα εδάφη. Η ταινία κινείται στο σινε μοτίβο του “μια μικρή επαρχιακή πόλη κάπου στην Αμερική, γνωρίζει τον τρόμο”. Κι ενώ με αυτές τις βάσεις, η προοπτική να γείρει προς την πλευρά του κλισέ φαντάζει ως λογική κατάληξη, έρχονται ο Paul Landres με τον σεναριογράφο Pat Fielder και αλλάζουν πορεία στο καράβι. Κι αφού προσπερνάει αρχικά τις σχετικές ξέρες με μια κάποια άνεση, καταφθάνει το καστ και η πορεία γίνεται ανεξέλεγκτη! Όποιος πρόλαβε πήδηξε! Οι υπόλοιποι, καταδύσεις μέχρι νεωτέρας! Μην φανταστείτε ότι με εκφράσεις σαν τις πιο πάνω επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες σας, για ένα “φιλμ χωρίς αρχή – μέση και τέλος, ανούσιο, που ενδεχομένως θα προσβάλλει κάθε σινε αξία”. Το “The return of Dracula” δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Απεναντίας, από τα πρώτα κιόλας καρέ διατηρεί την πρωτοτυπία και την ειλικρίνεια του απέναντι στον θεατή. Για μένα, μια από τις πιο αυθεντικές και ανανεωτικές διασκευές του κόμη Δράκουλα.

Στον σκηνοθέτη έχουμε αναφερθεί και σε παλαιότερες παρουσιάσεις. Το “The return of Dracula” είναι η καλύτερη του low budget δημιουργία, μετά το φοβερό sci fi The Flame Barrier (1958). Εδώ, παίρνει μια ομάδα ασύνδετων μεταξύ τους κρίκων, χαρακτήρων που απέχουν μεταξύ τους ίσα με δέκα χωριά ο καθένας, από όλες τις απόψεις, για να φτιάξει ένα γοητευτικά σουρεαλιστικό βαμπίρ – πάρτι. Το μαύρο χιούμορ του είναι εξαιρετικής ποιότητας και άψογα καμουφλαρισμένο μέσα στα χειροποίητα κοστούμια σοβαροφάνειας. Όχι ετοιματζίδικα, έτσι; Έχει διαφορά. Κάστινγκ για κινηματογραφική μελέτη. Προσέξτε τις φάτσες μια-μια όλων όσων περνούν μπροστά από το φακό και θα καταλάβετε περισσότερα. Και ο τελευταίος κομπάρσος υπηρετεί με αξιοζήλευτη αφοσίωση το ρόλο του. Ωραία, ευρηματικά καλτ πλάνα, ατμόσφαιρα b movie αξεπέραστη. Αν πρόσεχε λίγο ακόμη το φιλμ θα το κατέστρεφε. Ευτυχώς συγκρατήθηκε. Η United Artists παρέμεινε πιστή στις θρίλερ αρχές της, χωρίς να σημαίνει αυτό βέβαια ότι εξαργύρωσε εισπρακτικά έστω και μέρος τους.

Ο Francis Lederer αποδομεί πλήρως τον τερατώδη κόμη Δράκουλα, απογυμνώνοντας τον από τα κλασικά στοιχεία αγωνιώδους υπεροχής, που του προσέδωσε με τις ερμηνείες του ο Christopher Lee. Οι μυτεροί κυνόδοντες δίνουν την θέση τους σε ένα μειλίχιο χαμόγελο, με τα μάτια πάντα έτοιμα να πεταχτούν έξω από τις κόγχες τους, μαλλάκι σγουρό χτενισμένο προς τα πίσω με ολίγο από μπριγιαντίνη και, ατάκες που σκοτώνουν τα θύματα του ακαριαία. «Μόνο το περίβλημα, αυτή η άχαρη σάρκα, στέκεται ανάμεσα μας.» Ή, «Η αιωνιότητα σε περιμένει. Θα αναγεννηθείς μέσα μου.» Ένας απέθαντος με αξίες, φιλοσοφημένος, επαναστάτης, με μαλαγανιά και όραμα. Ο γεννημένος στην Τσεχία ηθοποιός είχε ένα μοναδικό τρόπο να φέρνει κάθε ρόλο στα δικά του μέτρα. Πολύ προσωπικό παίξιμο, με θεατρικά στοιχεία. Πριν μπλέξει με τον κόσμο του φανταστικού έπαιξε σε ποιοτικότατες ταινίες. The Wonderful Lies of Nina Petrovna (1929), The Road to Dishonour (1930), The Fate of Renate Langen (1931), Man of Two Worlds (1934), The Pursuit of Happiness (1934), One Rainy Afternoon (1936), Confessions of a Nazi Spy (1939), Voice in the Wind (1944), The Ambassador's Daughter (1956). Τον αιμοδιψή απέθαντο υποδύθηκε και σε ένα επεισόδιο της σειράς Night Gallery το’71, συντηρώντας τον μύθο του “The return of Dracula”.

Παίζουν ακόμη, οι Norma Eberhardt, Ray Stricklyn, John Wengraf, Virginia Vincent και, Gage Clarke. Ο Γουένκραφ στον ρόλο του κυνηγού βρικολάκων είναι απίθανος! Φοβερές ατάκες κι αυτός. Η δε μεταλλική σφήνα τριγωνικού σχήματος, προφανώς δικής του επινόησης, είναι όλα τα λεφτά. Αν απομονώσετε το βλέμμα σας πάνω του, δεν ξέρω αν θα μπορέσετε να δείτε την υπόλοιπη ταινία σαν θρίλερ! Προσέξτε το project στο ξεκίνημα της ταινίας, όπου μεταβαίνει συνοδεία 4 βοηθών σε παρακείμενο κοιμητήριο, με σκοπό την εξόντωση του κόμη Δράκουλα. Ένας φυλάει τσίλιες για τον ήλιο μην τυχόν ανατείλει νωρίτερα, ένας πίσω από την πόρτα της κρύπτης(άγνωστο για ποιο λόγο) και, οι άλλοι δύο έτοιμοι να σηκώσουν το φέρετρο, για να μπήξει τη σφήνα ο βαμπιροκυνηγός! Κορυφαία φυσιογνωμία ο σταθμάρχης της κωμόπολης, όπου ότι κι αν τον ρωτούν, απαντάει… άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Από κοντά σε απόδοση και το αμόρε της μικρής ηρωίδος, το βλαχαδερό – σοφέρ. Ξεχάστε κάθε συντηρητική επαρχιακή πόλη στην Αμερική του ’50. Εδώ μιλάμε για κυβερνητικό πείραμα, για τον έλεγχο του πληθυσμού μέσω ψεκασμού!

Στο παρασκήνιο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ο κόμης δράκουλας επιχειρεί να αποδράσει στην χώρα των ευκαιριών και της ελευθερίας, την Αμερική, παίρνοντας την θέση ενός δύσμοιρου Ούγγρου ζωγράφου, αφού πρώτα τον φάει στο βαγόνι του τραίνου. Εγκαθίσταται σε μια μικρή επαρχιακή πόλη και, με ορμητήριο το σπίτι των δήθεν συγγενών του, βάζει σε λειτουργία το σχέδιο του για μια νέα παγκόσμια κυριαρχία. Οι ανύποπτοι επαρχιώτες πιάνονται στον ύπνο, όμως, για καλή τους τύχη, ένας κυνηγός βαμπίρ ακολουθεί τα ίχνη του…



The Magician 1958

 

The Magician 1958

Ο ΜΑΓΟΣ

 


Σκηνοθεσία: Ingmar Bergman

Σενάριο: Ingmar Bergman

Είδος: Drama, INGMAR BERGMAN

Διάρκεια: 1h 41min

Γλώσσα: Σουηδικά

Παίζουν:

Max von Sydow: Albert Emanuel Vogler

Ingrid Thulin: Manda Vogler (alias Mr. Aman)

Gunnar Björnstrand: Dr. Vergerus, Minister of Health

Naima Wifstrand: Granny Vogler

Bengt Ekerot: Johan Spegel

Bibi Andersson: Sara Lindqvist 

Άνθρωπος με τα Δύο Πρόσωπα / Ansiktet (1958, Ασπρόμαυρο, 100') Πρωταγωνιστούν: Μαξ φον Σίντοφ, Ίνγκριντ Τούλιν, Άκε Φρίντελ Σουηδία, 1846. Κυνηγημένος από τα χρέη και τις κατηγορίες για βλασφημία, ο Δρ. Άλμπερτ Εμάνουελ Βόγκλερ, υπνωτιστής και ταχυδακτυλουργός, καταφτάνει με το θίασο και τη σύζυγό του στη Στοκχόλμη, όπου θα έρθει αντιμέτωπος με τη δυσπιστία των αρχών και της επιστήμης. Αξιοποιώντας εξίσου τα κωμικά στοιχεία και τις συμβάσεις του κινηματογραφικού τρόμου, ο Μπέργκμαν παραδίδει μια από τις πιο υποτιμημένες ταινίες του, πνιγμένη σε γοτθικές αποχρώσεις, σασπένς και ανελέητη ειρωνεία. Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας.