Les Femmes S'en Balancent 1954

 

Les Femmes S'en Balancent 1954

ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΣΣΑ ΓΚΑΓΚΣΤΕΡΙΝΑ

Σκηνοθεσία: Bernard Borderie

Σενάριο: Peter Cheyney, Bernard Borderie, Jacques

Vilfrid, Adelaide Ramos de Almeida

Είδος: Crime, Γαλλικά, Eddie Constantine

Διάρκεια: 1h 49min

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Eddie Constantine : Selby Frayme

Nadia Gray: Henrietta Aymes

Dominique Wilms: Paulette Burdell

Robert Berri: Fernandez

Darío Moreno: Perera / the Head Waiter

 

Ο Λέμι Κόσιον στην τρίτη περιπέτειά του, ερευνά μια υπόθεση πλαστών δολαρίων. Γνωρίζει την Ενριέτα Εμς, σύζυγο ενός πλούσιου που αυτοκτόνησε, η οποία πρωτοκυκλοφόρησε τα πλαστά δολάρια. Υποψιάζεται ότι αυτή σκότωσε τον σύζυγό της και την παρακολουθεί στενά, ενώ αντιστέκεται στις προσπάθειές της να τον σαγηνεύσει. Συγχρόνως εμπλέκεται και η Πολέτ, ερωμένη του Εμς, η οποία και αυτή ρίχνει τα δίχτυα της στον Λέμι…

 

Touchez Pas Au Grisbi 1954

 

Touchez Pas Au Grisbi 1954

Ας Με Κρίνει η Κοινωνία

 

Σκηνοθεσία: Jacques Becker

Σενάριο: Albert Simonin, Jacques Becker,

Maurice Griffe

Είδος: Action, Crime, Drama, Γαλλικα

Διάρκεια: 1h 34min

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Jean Gabin: Max dit Max le Menteur

René Dary: Henri Ducros dit Riton

Dora Doll: Lola

Vittorio Sanipoli: Ramon

Marilyn Buferd: Betty

 

Ο γίγαντας του γαλλικού σινεμά Jean Gabin πρωταγωνιστεί στην ταινία Touchez pas au Grisbi του 1954, μια ταινία για το οργανωμένο έγκλημα και τις επικίνδυνες συμμορίες. Το ενδιαφέρον εδώ εστιάζεται στους παρανόμους που συμπεριφέρονται περισσότερο σαν... επιχειρηματίες και λιγότερο ως εγκληματίες. Χαρακτηριστική είναι επίσης η απουσία των οποιοδήποτε οργάνων της τάξης. Οι ρυθμοί είναι ιδιαίτερα χαλαροί καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας και η έκρηξη βίας στο τέλος μάς ταρακουνάει περισσότερο από όσο θα περιμέναμε.

Η ιστορία αφορά τον Μαξ ο οποίος ετοιμάζεται να αποσυρθεί από τον υπόκοσμο. Όταν μια αντίπαλη συμμορία απαγάγει τον κολλητό του ζητώντας σε αντάλλαγμα τον χρυσό που είχε ληστέψει στην τελευταία του «δουλειά», θα αναγκαστεί να λάβει δραστικά μέτρα. Ο σκηνοθέτης Jacques Becker ανακάλυψε τον 34χρονο πρώην παλαιστή ελληνορωμαϊκής πάλης Lino Ventura και του έδωσε τον πρώτο του κινηματογραφικό ρόλο. Άρεσε τόσο πολύ στον Gabin, που του έδωσε ρόλους και στις μετέπειτα ταινίες του. Η επιτυχία εξάλλου της ταινίας εκείνη την εποχή βοήθησε την καριέρα του Gabin που είχε αρχίσει εμπορικά να παίρνει την κατιούσα. Επίσης, σε μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο βλέπουμε εδώ και την πανέμορφη Jeanne Moreau. Τέλος, να πούμε ότι ο γαλλικός τίτλος μεταφράζεται κανονικά (σύμφωνα με την γαλλική αργκό) ως μακριά τα χέρια από τα κλοπιμαία. Πάντως, ο μεταφραστής της εποχής έδωσε πάλι ρεσιτάλ.

Johnny Guitar 1954

 

Johnny Guitar 1954

ΤΖΟΝΝΗ ΓΚΟΥΙΤΑΡ

 

Σκηνοθεσία: Nicholas Ray

Σενάριο: Philip Yordan, Roy Chanslor,

Ben Maddow, Nicholas Ray

Είδος: Adventure, WESTERN

Διάρκεια: 1h 50min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Joan Crawford: Vienna

Sterling Hayden: Johnny 'Guitar' Logan

Mercedes McCambridge: Emma Small

Scott Brady: Dancin' Kid

Ward Bond: John McIvers

 

Ώ, πόσο είχε ανάγκη η Joan Crawford μια επιτυχία!!! Ήταν ήδη είκοσι πέντε χρόνια star. Στην αρχή, δηλαδή κατά την δεκαετία του '20 ήταν μια πανέμορφη, ξένοιαστη flapper που χόρευε στους ρυθμούς του μεσοπολέμου λίγο πριν το μεγάλο κραχ. Μετά κατάφερε να μεταπηδήσει στον ομιλούντα κινηματογράφο και να ταυτιστεί με την αγωνιζόμενη σύγχρονη Αμερικανίδα ως σερβιτόρα, ως μοντέλο, ως χαμηλά αμειβόμενη εργαζόμενη γυναίκα, που με την αξία της μπορούσε να καταφέρει τα πάντα. Και ύστερα η Αμερική την μίσησε... Εκείνη την περίεργη εποχή που το σινεφίλ κοινό γύριζε επιδεικτικά την πλάτη του σε όλες τις ωραίες ντίβες του '30. Δίπλα σε εκείνη στις Greta Garbo, Katherine Hepburn, Marlene Dietrich κ.α. Εκείνη παράτησε το στούντιο της, τα απαίσια σενάρια του και επαναγεννήθηκε ξανά με μια νέα περσόνα της. Της ώριμης, δυναμικής γυναίκας. Όταν πέρασε τα 50, η Αμερική την αντιμετώπισε όπως αντιμετωπίζει γενικά ο δυτικός κόσμος όλες τις ωραίες γυναίκες που μεγαλώνουν. Με καχυποψία. Ίσως και με εχθρότητα. Η Crawford όμως είχε μάθει να ανασταίνει την περσόνα της. Είναι εξάλλου ευρέως γνωστό ότι ζούσε για την καριέρα της και λάτρευε την επαφή της με το κοινό της.

H ταινία που γύρισε το 1954, γυρίστηκε από την Republic Pictures. Η σκηνοθεσία ανήκει στον Nicholas Ray και διαρκεί 110 λεπτά. Το σενάριο ανήκει στον Philip Yordan και βασίζεται στο μυθιστόρημα του Roy Chanslor, τα δικαιώματα του οποίου αγόρασε η ίδια η πρωταγωνίστρια ως όχημα για την επαναφορά της στο κινηματογραφικό στερέωμα.

Vera Cruz 1954

 

Vera Cruz 1954

ΒΕΡΑ ΚΡΟΥΖ

 

Σκηνοθεσία: Robert Aldrich

Σενάριο: Roland Kibbee, James R. Webb, Borden Chase

Είδος: Action, Adventure, WESTERN

Διάρκεια: 1h 34min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Gary Cooper: Benjamin Trane

Burt Lancaste: Joe Erin

Denise Darcel: Countess Marie Duvarre

Cesar Romero: Marquis Henri de Labordere

Sara Montiel: Nina

Αν στο “Last train from Gun Hill” είχαμε την σύγκρουση επί σκηνής δύο μεγάλων προσωπικοτήτων του Αμερικάνικου σινεμά(Kirk Douglas – Anthony Quinn), εδώ έχουμε δύο από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς που ανέδειξε το Χόλυγουντ, να κάνουν ένα καταπληκτικό πέρασμα μπροστά απ` την κάμερα. Γενικά, βλέποντας αυτά τα δύο φιλμ κανείς, έχει δει ένα σημαντικό τμήμα του star system των `50ς. Οι Gary Cooper και Burt Lancaster, έρχονται να προστεθούν με αυτή την ταυτόχρονη τους παρουσία σε ταινία, στο βιβλίο των καλύτερων ταινιών γουέστερν, αλλά και αν δώσουν την ευκαιρία στους συντελεστές της δημιουργίας ποστερ διαφημιστικών, να κάνουν ακόμη ένα χαρακτηριστικό και κλασσικό, όπου αντιπαραθέτονται οι δύο πρωταγωνιστές. Κάτι παρόμοιο με το χθεσινό. Το Vera Cruz έχει επιπλέον την υπογραφή ενός δημιουργού με την βαρύτητα και την δυναμική του Robert Aldrich. Στο ενεργητικό του μεταξύ άλλων έχει και δύο ακόμη ταινίες γουέστερν, για τις οποίες θα μιλήσουμε στη συνέχεια αυτής της σειράς παρουσιάσεων. Είναι τα Apache (1954) και 4 for Texas (1963), όπου στο δεύτερο εκτός της σκηνοθεσίας, έχει γράψει το σενάριο και έχει κάνει και την παραγωγή. Η ταινία για την οποία θα διαβάσετε πιο κάτω, μας μεταφέρει σε ένα διαφορετικό από τα συνηθισμένα πεδία δράσης και αναπλάθει ένα ενδιαφέρον κλίμα χρονικά. Είναι αυτό της ταραγμένης περιόδου του Γάλλο – Μεξικανικού πολέμου και η ιστορία διαδραματίζεται στην πόλη του τίτλου, την Vera Cruz. Ο Cooper είναι ο μισθοφόρος που φτάνει στην πόλη ψάχνοντας για δουλειά, αλλά αντί γι` αυτό θα βρει μπελάδες μπροστά του στο πρόσωπο του Lancaster, ο οποίος ηγείται μιας συμμορίας πιστολάδων, που έχουν τεθεί επί πληρωμή στην υπηρεσία του αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού. Σαν μέλη της συμμορίας, συναντάμε χαρακτήρες δίχως τους οποίους τα γουέστερν θα είχαν τους βασικούς πρωταγωνιστές και θα έχαναν σε όλα τα υπόλοιπα στοιχεία. Απαραίτητοι και με συμμετοχές σε πάρα πολλές παρόμοιες παραγωγές, συμπληρώνουν ιδανικά για ακόμη μια φορά καστ, οι  Ernest Borgnine, Jack Elam, Charles Bronson, Archie Savage και Cesar Romero.

 

Ali Baba Et Les 40 Voleurs 1954

 

Ali Baba Et Les 40 Voleurs 1954

Ο Αλί Μπαμπά και οι 40 Κλέφτες

 

Σκηνοθεσία: Jacques Becker

Σενάριο: Cesare Zavattini, Jacques Becker, Marc

Maurette, Maurice Griffe, Andre Tabet

Είδος: Comedy, Fantasy, Γαλλικα ΔΕ 50

Διάρκεια: 1h 29min

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Fernandel: Ali Baba

Samia Gamal: Morgiane

Dieter Borsche: Abdel / bandit chief

Henri Vilbert: Cassim

Edouard Delmont: Harun / Père de Morgiane

 

Ο πλούσιος ανατολίτηςς άρχοντας Cassim, έστειλε τον αναιδήυπηρέτου Ali Baba να αγοράσει ένα κορίτσι σκλάβα, αλλά αυτός έφερε την χορεύτρια Morgiane, με την οποία είναι ερωτευμένος. Όταν ένα μέρος του καραβανιού ληστεύτηκε από τους 40 κλέφτες του Αμπντέλ, ο Αλί κρύβεται στην καμπούρα μιας καμήλας και έτσι μαθαίνει το μυστικό της σπηλιάς του Σουσάμι. Με τα κλεμμένα λάφυρα των λιστών αγοράζει την Morgiane και μια δική του κατοικία για αυτόν και τους κολλητούς του φίλους. Ο Κάσιμ τον κάνει να μεθύσει και να του πει για την μυστική σπηλιά με τα λάφυρα, και σχεδιάζει να τον ληστέψει κατά την διάρκεια του γάμου του με τη Μόργκιαν. Αλλά ο Αμπντέλ το αντελήφθη και καλεί τους 40 κλέφτες του.

Dial M for Murder 1954

 

Dial M for Murder 1954

Τηλεφωνήσατε ασφάλεια

αμέσου δράσεως

 

Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock

Σενάριο: Frederick Knott

Είδος: HITCHCCOCK, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 1h 45min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Ray Milland: Tony Wendice

Grace Kelly: Margot Wendice

Robert Cummings: Mark Halliday

John Williams: Chief Inspector Hubbard

Anthony Dawson: Charles Swann

Ένας πρώην αθλητής τένις και νυν άφραγκος υποψιάζεται, ότι η σύζυγός του έχει παράλληλη σχέση με έναν διάσημο αμερικανό συγγραφέα. Σχεδιάζει την δολοφονία της, προκειμένου να βάλει στο χέρι την περιουσία, ενώ παράλληλα πλέκει και έναν παλιό του γνώριμο, αμφίβολου ποινικού μητρώου, προκειμένου να στρέψει σε αυτόν τις υποψίες. Το τέλειο έγκλημα δεν θα αποδειχθεί και τόσο τέλειο στην πορεία, το happy end παρόλ' αυτά, θα είναι μία δύσκολη υπόθεση για όποιον καταφέρει να κερδίσει σε αυτό το παιχνίδι εκδίκησης και κέρδους.

Senso 1954

 

Senso 1954

Λίβυα, η Αδίστακτη Κόμισσα

 

Σκηνοθεσία: Luchino Visconti

Σενάριο: Luchino Visconti, Suso Cecchi d'Amico,

Camillo Boito, Carlo Alianello, Giorgio Bassani

Είδος: Drama, History, Romance, Visconti, War

Διάρκεια: 1h 57min

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

Farley Granger: Il tenente Franz Mahler

Alida Valli: La contessa Livia Serpieri

Massimo Girotti: Il marchese Roberto Ussoni

Heinz Moog: Il conte Serpieri

Rina Morelli: Laura / la governante

H κοντέσσα Livia Serpieri (Alida Valli) ερωτεύεται παράφορα τον Αυστριακό αξιωματικό Franz Mahler (Farley Granger) τον οποίο συναντά εντελώς τυχαία στην όπερα υπό τους ήχους του Giuseppe Verdi. Σε μια εξέγερση που πραγματοποιείται από επαναστάτες πατριώτες στη διάρκεια της παράστασης, ο ξάδερφος της Livia προκαλεί σε μονομαχία τον νεαρό αξιωματικό και η Livia στην προσπάθειά της να ηρεμήσει τα πνεύματα και να αποτρέψει αυτή τη μονομαχία προσεγγίζει τον Franz, αλλά τα σχέδιά της ξεπερνούν τις προσδοκίες της και βρίσκεται μπλεγμένη σε μια ιστορία παράφορου πάθους που την παρασύρει χωρίς γυρισμό.

Ο Luchino Visconti συνδυάζοντας τα στοιχεία του ρομάντζο, του πολέμου και της επανάστασης δημιουργεί ένα δυνατό μελόδραμα που ξεδιπλώνει την καταλυτική έκφραση του έρωτα σε ένα παιχνίδι γοητείας, αισθησιασμού, προδοσίας και πτώσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και υπόστασης. Το Senso , που αποτελεί το τρίτο έργο του Visconti και το πρώτο του έγχρωμο, γίνεται απλά η αφορμή για την προβολή όλων εκείνων των χαρακτηριστικών έκφρασης που βρίσκονται πάντα σε μια λανθάνουσα εσωτερική κατάσταση και με την κατάλληλη αφορμή ξυπνούν σαν ορμέμφυτα καταλαμβάνοντας και σαρώνοντας οποιαδήποτε δύναμη λειτουργεί ρυθμιστικά στον «καθωσπρεπισμό»!

Η Livia είναι μια γυναίκα που «ξεγυμνώνεται» συναισθηματικά και οδηγείται χωρίς πισωγυρίσματα εκεί που την σπρώχνει η καρδιά της. Ουσιαστικά για εκείνη, δεν υπάρχει άλλη επιλογή εκτός από αυτή που της υπαγορεύει ο έρωτάς της για τον Franz. Και ο Visconti πλέκει την ερωτική τους ιστορία, που δεν διακρίνεται για τον ρομαντικό της χαρακτήρα αλλά για τις αυτοκαταστροφικές της προεκτάσεις, με θεατρική διάθεση που λειτουργεί μέσα στις υπερβολικές εκφράσεις των πρωταγωνιστών. Τα ξεσπάσματα αλλά και οι ρομαντικές συνευρέσεις τους έχουν κάτι από το «θεατρικό αέρα» που ίσως προκαλεί λίγο περισσότερο τις αισθήσεις μας μέσα από την κινηματογραφική οθόνη.

Τελικά το αναζωογονητικό ,αρχικά, παιχνίδι του έρωτα καταλήγει περιοριστικά στην πτώση τυλίγοντας στο γοητευτικό του σκοτάδι κάθε βιωμένη ψυχική ανάταση. Η Livia προδίδει την αξιοπρέπεια, το γάμο, τον εαυτό της ακόμα και την πατρίδα της και ο Franz γίνεται υπόλογος όλων αυτών που χρησιμοποίησε για να ξεφύγει από τις υποχρεώσεις αλλά και τις δεσμεύσεις που ο ίδιος δημιούργησε. Οι ήρωες του Visconti γίνονται οι τραγικές απολήξεις λανθασμένων επιλογών και επικίνδυνων παιχνιδιών ή απλά τα πιόνια μιας σκοτεινής μοίρας που βρίσκεται πολύ μακρύτερα από τις δυνατότητές τους και αυτό ο Visconti το εκμεταλλεύεται με ζήλο για να αποκαλύψει τις κρυφές πτυχές του ανθρώπου που παλεύει αναζητώντας το ανώτερο και βρίσκεται αντιμέτωπος με την ποταπή του φύση. Οι ήρωές του, εκπρόσωποι της «καλής κοινωνίας» χρησιμοποιούνται για το «ξεμπρόστιασμα» της ανθρώπινης ψυχής δημιουργώντας μια έντονη αντίθεση ανάμεσα στις δήθεν πολιτισμένες εκφράσεις και στην πραγματικότητα των ενστίκτων.