The Four Horsemen Of The Apocalypse 1921

The Four Horsemen Of The Apocalypse 1921

Οι Τέσσερις Ιππότες της Αποκάλυψης

Σκηνοθεσία: Rex Ingram

Συγγραφείς: Vicente Blasco Ibáñez ,June Mathis

Διάρκεια: 2h 30min

Είδος: Drama, Romance, Wa

Παίζουν:

Pomeroy Cannon = adariaga

Josef Swickard = Marcelo Desnoyers

Bridgetta Clark = Doña Luisa

Rudolph Valentino = Julio Desnoyers

Virginia Warwick = Chichí

Alan Hale = Karl von Hartrott

Μεσότιτλοι: zelligas

Οι δυό κουνιάδοι μίας σπουδαίας Αργεντίνικης οικογένειας επιστρέφουν στις ευρωπαικές πατρίδες τους, με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους. Ο Γάλλος αναλώνεται σε μία ευχάριστη ζωή συγκεντρώνοντας πλούτη σε ένα Πύργο στην Μάρνη, ενώ ο άλλος ανατρέφει τα παιδιά του αυστηρά στην Γερμανία.

Σύντομα, όμως, θα εκραγεί ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος, στην δίνη του οποίου εμπλέκεται όλη η Ευρώπη. Η Γερμανία εισβάλλει στην Γαλλία και σε κάποια στιγμή τα ξαδέλφια θα αναγκαστούν να αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλο σαν μισητό εχθρό...

Εντονα αντιπολεμική και σαφώς αντι-Γερμανική ταινία του σκηνοθέτη Rex Ingram στο λυκαυγές της κινηματογραφίας. Χρησιμοποιώντας τον ευαγγελική οραματισμό των 4 καταραμένων ιπποτών του Ολέθρου, βγαλμένων από την Αποκάλυψη του Ιωάννη, ο Ingram κρούει τον κώδωνα του κινδύνου κατά των εθνικισμών στη Ευρώπη και δείχνει έντονα την καταστροφή των οικογενειακών δεσμών και των νέων ανθρώπων που φέρνει ο Πόλεμος...

Βέβαια, παίρνει σαφή θέση υπερ των Γάλλων και κατά των Γερμανών, τους οποίους παρουσιάζει σαν κτηνώδεις και καταστροφικούς Ούννους...

Η ταινία μου θύμισε την ταινία του DW Griffith "Intolerance: Love`s Struggle Throughout The Ages - Μισαλλοδοξία", γυρισμένη το 1916 πάνω στο παρόμοιο μοτίβο της αλαζονείας και του μίσους του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο του...

Το "The Four Horsemen Of The Apocalypse" θα μπορούσε να είναι βραχύτερο και πιο εστιασμένο, γιατί κάπου κουράζει με κάποια έμφαση σε επουσιώδη.

Σίγουρα, όμως, πρέπει να το δουνε όλοι οι φίλοι της ιστορίας του κινηματογράφου, σίγουρα για την μεγάλη παρουσία και ερμηνεία του Rodolpho Valentino, αλλά και για το πάντα επίκαιρο θέμα της.

πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος του Rudolph Valentino συνδυάστηκε με την καλύτερη ταινία που έπαιξε ποτέ. Έγινε αυτόματα σταρ, αλλά έπρεπε να περιμένει τον Σεΐχη να αναλάβει δράση για τα περεταίρω. Άγνωστος τότε, υπόγραψε για 350 δολάρια την εβδομάδα, λιγότερα από όσα πήρε ο Wallace Beery, που έπαιζε πολύ μικρότερο ρόλο. Μάλιστα, η παραγωγή του παρείχε κοστούμια μονάχα ως γκαούτσο και γάλλο φαντάρο. Για την «πολιτική» του γαλλική εμφάνιση, ήταν αναγκασμένος να τα αγοράσει μοναχός! Ο Valentino, όμως, όχι μονάχα δεν απογοητεύτηκε, αλλά αγόρασε 25 πανάκριβα κοστούμια, που παράγγειλε σε μεγάλο νεοϋορκέζο ράφτη, και έκανε ένα χρόνο να τα ξεπληρώσει…

Hamlet (1921)

Hamlet (1921)

Τελικά ο πρίγκιπας Άμλετ ήταν...  η πριγκίπισσα Αμλέτα!!!

Ένα από τα αριστουργήματα του Σαίξπηρ είναι το «Άμλετ». Ένας θρύλος περιβάλει το έργο αυτό, ενώ διάσημες παρέμειναν για αιώνες οι διάφορες ατάκες του έργου, όπως το περίφημο: to be or not to be!

Δεν ήσαν όμως όλοι οι λόγιοι σύμφωνοι με την μυθοποίηση αυτού του έργου. Ο Βολτέρος, ο διάσημος Γάλλος φιλόσοφος αποκαλεί το έργο του Σαίξπηρ, ένα άγευστο συνονθύλευμα καλής διάθεσης και ανοησίας. Ο Χέρντε λέει ότι ο Άμλετ είναι μία συνήθης συναισθηματική κρίση. Ακόμη ο Γκαίτε απέρριψε τη φήμη του Άμλετ με έντονο τρόπο: "Ο Άμλετ είναι ένα ευνουχισμένο πρόβατο", είπε! Αλλά όλους αυτούς τους ξεπερνά ο Αμερικανός καθηγητής Vining, ειδικευμένος στον «Άμλετ». Μας έδωσε μια νέα ερμηνεία:

Το κλειδί στο «Άμλετ» ήταν μέχρι τώρα ένα βαθύ μυστικό, μας λέει. Ο Άμλετ στην πραγματικότητα ήταν γυναίκα! Πάντως για να λέμε την αλήθεια δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε μόνος που υποστήριξε κάτι τέτοιο . Ήδη από αιώνες κυκλοφορούσε στις Σκανδιναβικές χώρες ο μύθος της πριγκίπισσας που για να μην χάσει η οικογένειά της τα δικαιώματα διαδοχής στον θρόνο, μια και δεν υπήρχαν άρρενες διάδοχοι,  την παρουσιάσανε και την αναθρέψανε σαν αγόρι!

Διακαής ήταν ο πόθος της διάσημης ηθοποιού της εποχής Asta Nielsen να πρωταγωνιστήσει σε μία τέτοια διασκευή του «Άμλετ» και να παίξει τον συγκεκριμένο ρόλο.

Ανταπόκριση δεν έβρισκε από κανέναν και έτσι αναγκάστηκε να ιδρύσει εταιρία παραγωγής η ίδια ώστε να πραγματοποιήσει την επιθυμία της. Τελικά τα κατάφερε και στις 4 Φλεβάρη του 1921 και έκανε πρεμιέρα στο Βερολίνο!

Τα τελευταία χρόνια έντονη είναι η επιθυμία των φιλότεχνων να βρουν και να αποκαταστήσουν, εκμεταλλευόμενοι τις ευκολίες που προσφέρει η ψηφιακή τεχνολογία, όλα τα παλιά αριστουργήματα που έχουν να κάνουν με την ιστορία του κινηματογράφου. Το πρωτότυπο αρνητικό της παρούσα ταινίας όμως δεν έχει διασωθεί. Όλοι οι μεσότιτλοι αυτής της αποκατασταθείσας κόπιας έχουν παρθεί από τα αρχεία της Γερμανικής λογοκρισίας, της 10ης Νοέμβριου του 1920. Σκηνές που έλειπαν ή κατεστράφησαν συμπληρώθηκαν από ταινία Γαλλικής έκδοσης που προέρχεται από το ίδιο αρνητικό φιλμ όπως και η Γερμανική έκδοση.

Για το διασκευασμένο σενάριο να πούμε τα εξής:

Εκτός από την κεντρική διασκευή του ότι ο Άμλετ είναι γυναίκα, το διασκευασμένο σενάριο παρουσιάζει αρκετές ακόμα αποκλίσεις από το πρωτότυπο έργο. Η εμφάνιση της Asta Nielsen ήταν τόσο εντυπωσιακή, ώστε πολλές γυναίκες ηθοποιοί παρακινήθηκαν να παίξουν τον Άμλετ, τον αυθεντικό..Μία απ’ αυτές ήταν και η θρυλική Σάρα Μπερνάρ, η οποία έπαιξε επί σκηνής τον ρόλο του Άμλετ!

Γενικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι η διασκευή αυτού του έργου ήταν ιδανική για τις φεμινίστριες!

Οι μεσότιτλοι μεταφράστηκαν από εμένα.

The Three Musketeers 1921

The Three Musketeers 1921

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ

Σκηνοθεσία: Fred Niblo

Με τους: Douglas Fairbanks= Νταρτανιάν, Eugene Pallette=Άραμις, George Siegmann=Πόρθος, Léon Bary=Άθος, Marguerite De La Motte=Κονστάνς, Nigel De Brulier=Καρδινάλιος Ρισελιέ, Mary MacLaren=Βασίλισσα Άννα, Adolphe Menjou=Λουδοβίκος ο ΧΙΙ, κ.α.

Ο Ντάγκλας Φέρμπανκς, στην πρώτη κινηματογραφική απόδοση της διάσημης ιστορίας του Αλέξανδρου Δουμά, υποδύεται τον Νταρτανιάν, ο οποίος ενώνει τις δυνάμεις του με τους τρεις σωματοφύλακες (Άθος, Άραμις και Πόρθος), για να αντιμετωπίσουν τον καρδινάλιο Ρισελιέ και να σώσουν τη Γαλλία.

Ταινία που θεωρείται από τις καλύτερες του βωβού κινηματογράφου για τη λεπτομέρεια στα κοστούμια και την απόδοση της εποχής.

Ο εκπληκτικός Ντάγκλας Φέρμπανκς δεν είναι κανένα παιδαρέλι. Σε ηλικία 38 ετών έπαιξε τον έφηβο ξιφομάχο!

Όταν όμως τον βλέπουμε στην ταινία με τι θέρμη ξιφομαχεί, τις τούμπες και τα άλματά του και άλλα ακροβατικά, καθόλου δεν πάει ο νους μας ότι ο ηθοποιός αυτός είναι ένας ώριμος άνδρας!

Για να λέμε την αλήθεια, έγινε αρκετά επιλεκτική προσαρμογή του βιβλίου του Αλέξανδρου Δουμά ‘ώστε να ταιριάζει  γάντι στις ικανότητες του Ντάγκλας Φέρμπανκς.

Στην εποχή της η ταινία σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία με εισπράξεις πάνω από ενάμισι εκατομμύριο δολάρια!

Για την υπόθεση δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά. Είναι λίγο- πολύ γνωστή, καθώς και τα ιστορικά γεγονότα της εποχής και ο τυραννικός Καρδινάλιος  Ρισελιέ, που για να αποκτήσει πολιτική δύναμη δεν δίσταζε να πατήσει και επί πτωμάτων!

Η ιστορία έχει πολλές φορές μεταφερθεί στον κινηματογράφο, έχει γίνει μάλιστα και ένα καρτούν όπου ο Μίκη, ο Γκούφη και ο Ντόλαλτ είναι οι τρείς σωματοφύλακες!

Να επισημάνω επίσης την συμπαθητική παρουσία την νεαρής –τότε- ηθοποιού Marguerite De La Motte, γεννήθηκε το 1902, στο ρόλο της μοδιστρούλας της βασίλισσα και έμπιστης ακολούθου της, την οποία ο Νταρτανιάν ερωτεύεται. Η κοπέλα είχε σπουδάσει χορό, αλλά από νωρίς απασχολήθηκε  στον βωβό κινηματογράφο.

Έπαιξε δε πολλές φορές στο πλευρό του Ντάγκλας Φέρμπανκς. Πέθανε όμως  νωρίς, στα 47 της χρόνια.

Μεσότιτλοι προς μετάφραση δεν πρησκόντουσαν στο διαδίκτυο, αναγκάστηκα λοιπόν να αντιγράψω κάθε Αγγλική λέξη κατευθείαν από την ταινία και να κάνω την μετάφραση μετά.

Orphans Of The Storm 1921

Orphans Of The Storm 1921

Οι Δύο Ορφανές

Σκηνοθεσία: D.W. Griffith

Συγγραφείς: Adolphe d'Ennery , Eugène Cormon

Είδος: Drama, History, Romance

Διάρκεια: 2h 30min

Μεσότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο

Παίζουν:

Lillian Gish = Henriette Girard

Dorothy Gish = Louise Girard

Joseph Schildkraut = Ιππότης de Vaudrey

Frank Losee =  Countess de Linieres

Morgan Wallace = Μαρκίσιος de Praille

Βρισκόμαστε στη Γαλλία του 18ου αιώνα, λίγο πριν τη Γαλλική επανάσταση. Έξω από μια εκκλησία ένα νεογέννητο βρέφος βρίσκεται εγκαταλελειμμένο. Είναι η Λουίζα, το εξώγαμο παιδί ενός αριστοκράτη. Ένας άπορος χωρικός, ο Ζεράρ, που έχει και αυτός μια θυγατέρα, την Εριέττα, θα περιμαζέψει το φτωχό ορφανό και θα το πάρει μαζί του στο σπίτι. Η Λουίζα και η Εριέττα θα μεγαλώσουν σαν αδερφούλες. Ο Ζεράρ και η γυναίκα του θα πεθάνουν από την πανούκλα, και η Λουίζα θα χάσει το φως των ματιών της. Οι δύο αδελφές θα καταφύγουν στο Παρίσι, για να γιατρευτεί η τυφλή Λουίζα. Εκεί θα τους βρει το ξέσπασμα της Γαλλικής επανάστασης. Η Εριέττα απαγάγεται από τον Μαρκήσιο ντε Πρελ, ενώ ο Σεβαλιέ ντε Βολντρί που πάει να τη βοηθήσει θα καταδικαστεί σε θάνατο. Η Εριέττα καταδικάζεται να αποκεφαλιστεί στη γκιλοτίνα. Κατά την εκτέλεση παρουσιάζεται ο Δαντόν για να σώσει την Εριέττα. Η ταινία τελειώνει με ένα φλογερό κήρυγμα του Δαντόν.

Το έργο βασίζεται στο ομώνυμο γαλλικό θεατρικό έργο των Αντόλφ ντ΄ Ενερύ και Εζέν Κορμόν. To έργο αυτό είναι και το τελευταίο της συνεργασίας της πρωταγωνίστριας Λίλιαν Γκις και του Γκρίφιθ εν σειρά 42 κινηματογραφικών έργων. Για τα σκηνικά κατασκευάστηκαν 57.000 τετραγωνικά μέτρα ιστορικών κτιρίων του Παρισιού. Το έργο γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία.

Μπορεί ο Griffith να κήρυττε πως υπάρχει ιστορική βάση στο έργο του, αυτό απλά βασίζεται σε ένα κλασικό μελοδραματικό έργο, που είχε μεταφραστεί σε 40 γλώσσες. Το έργο αυτό του το σύστησε η φίλη του Lillian Gish και του είχε προτείνει την αδελφή της, Dororthy, για τον ρόλο της Ενριέτας. Όμως, ο Griffith άλλαξε τους ρόλους και η Lillian Gish δεν ήταν ο σύνηθες μελοδραματικός χαρακτήρας του έργου. Αυτό το έργο (σύμπτωση;) είναι η τελευταία συνεργασία ανάμεσα σε σκηνοθέτη και Lillian και η τελευταία ανάμεσα στις δύο αδελφές.

The Penalty (1920)

The Penalty (1920)

Η Ποινή

Σκηνοθεσία: Wallace Worsley

Σενάριο: Gouverneur Morris

Παίζουν: Lon Chaney, Charles Clary, Doris Pawn, Jim Mason,

Ethel Grey Terry, Kenneth Harlan, Claire Adams

Είδος: Crime, Drama, Horror – Διάρκεια: 90 λεπτά

Ελληνικοί υπότιτλοι, μεταφρασμένοι από εμένα

Η ταινία παρουσιάζει τον γκάνγκστερ Blizzard ( Lon Chaney ), του οποίου τα πόδια έχουν ακρωτηριαστεί σε νεαρή ηλικία ,κατόπιν λανθασμένης ιατρικής διάγνωσης, και από τότε, είναι με πατερίτσες και με ξύλινους κουβάδες με δερμάτινα λουριά. Υπεύθυνος της λανθασμένης διάγνωσης είναι ένας γιατρός. Ο Blizzard τον ψάχνει μανιωδώς και εν καιρό γίνεται ο άρχοντας του εγκλήματος. Τον βρίσκει κάποτε τον γιατρό που ήταν ο υπαίτιος για την κατάσταση του και θέλει να πάρει την εκδίκηση του. Έτσι απαγάγει τον αρραβωνιαστικό της κόρης του γιατρού, και θέλει θα τον αναγκάσει να του κόψει τα ποδιά και να τα μεταμοσχεύσει σε αυτόν.

Την συσκευή που φορούσε ο Chaney με σκοπό να φαίνεται ότι έχουν ακρωτηριαστεί τα πόδια του, ήταν δύο ξύλινους κουβάδες και πολλαπλά δερμάτινα λουριά, Ήταν πολύπλοκο και εξαιρετικά επώδυνο. Διότι το φορούσε στα γόνατα. Ενώ τα πόδια του ήταν δεμένα πίσω.

Και από το block retromaniax

O Lon Chaney είναι κατά τη γνώμη μου από τους καλύτερους ηθοποιούς που πέρασαν ποτέ από τον κόσμο. Η διαφορά του με τους άλλους ήταν ότι ενώ οι υπόλοιποι ηθοποιοί παίζουν ένα ρόλο, ο Chaney ζει το ρόλο. Συνήθως έπαιζε άτομα παραπληγικά ή παραμορφωμένα, που είχαν τρέλα και κακία, αλλά ταυτόχρονα η ζωή τους είχε φερθεί σκληρά και αποτελούσαν τραγικές φιγούρες. Το ότι ήταν παιδί κωφάλαλων γονιών, τον βοήθησε στο να εκφράζεται ακόμα καλύτερα με τις κινήσεις και τις εκφράσεις προσώπου, όπως απαιτούσε ο βουβός κινηματογράφος. Επίσης, ενώ πολλοί ηθοποιοί ντουμπλάρονται σε κάποιες σκηνές ή κάθονται να τους μακιγιάρουν, ο Chaney ήταν τρία σε ένα: Έπαιζε το ρόλο του, έκανε μόνος του τα πιο κουραστικά και επικίνδυνα πράγματα και το μέικ-απ του ήταν εντελώς δική του ευθύνη. Ακριβώς λόγω του πολύ πετυχημένου μέικ-απ στο οποίο έδινε τόση προσοχή, χαρακτηρίστηκε ως ο "άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα". Οι ερμηνείες του ήταν απλά συγκλονιστικές και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και για άλλους συναδέλφους του. Ο γιός του, ο Lon Chaney ο νεώτερος, που γεννήθηκε κατά τη διάρκεια θεατρικής περιοδείας των γονιών του, αν και ήταν αξιοπρεπής ηθοποιός της γενιάς του, δεν κατάφερε ούτε να πλησιάσει, πόσο μάλλον να ξεπεράσει τον πατέρα του. Αυτό άλλωστε δεν θα ήταν καθόλου εύκολο καθώς εκείνος ήταν απλά αξεπέραστος. Έκανε πολλές ταινίες, σχεδόν όλες στον βουβό κινηματογράφο, με σημαντικότερες τις ταινίες τρόμου. Σήμερα κάποιες από αυτές ίσως θα φαίνονταν αρκετά ελαφριές με τα σημερινά δεδομένα, αλλά για την εποχή τους ήταν ταινίες τρόμου. Άλλωστε ο τρόμος τότε ήταν ακόμα ακατέργαστο είδος, και δεν είχε τη μορφή που έχει σήμερα. Σε αυτές τις βουβές ταινίες, έχει αρκετό ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς και τα χείλια των ηθοποιών όταν παίζουν, αντί να περιμένει μόνο τις λεζάντες. Αν καταλαβαίνει τη γλώσσα, μπορεί να διακρίνει πολλά πράγματα που λένε, και το αίσθημα είναι εντελώς διαφορετικό, έτσι γνωρίζεις καλύτερα και τους χαρακτήρες και την υπόθεση.

Erotikon 1920

Erotikon 1920

Ερωτικό

Σκηνοθεσία: Mauritz Stiller

Συγγραφείς: : Ferenc Herczeg , Gustaf Molander

Διάρκεια: 1h 46min

Είδος: Comedy, Romance

Παίζουν:

Anders de Wahl = Καθηγητής Leo Charpentier

Tora Teje = Irene Charpentier, γυναίκα του καθηγητή

Karin Molander = Marthe, Ανεψιά του Leo

Elin Lagergren = Μητέρα της Irene

Lars Hanson = Preben Wells, ο γλύπτης

Vilhelm Bryde = Βαρόνος Felix

Μεσότιτλοι = Γιάννης από Ανάβυσσο

Ο Mauritz Stiller γεννήθηκε το 1886 από εβραίους γονείς στην Φιλανδία, που τότε ήταν μέρος της Ρωσικής αυτοκρατορίας. Τα 1904 διέφυγε στην Σουηδία και βρήκε δουλειά στο θέατρο όπου εργάστηκε ως ηθοποιός και σκηνοθέτης. Αλλά αυτό που τον απορρόφησε ολοκληρωτικά ήταν το να κάνει ταινίες.

Μία από τις σπουδαιότερες ταινίες του και μία από τις σπουδαιότερες βουβές ταινίες του Σουηδικού κινηματογράφου ήταν η ταινία: EROTIKON του 1920. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στη Σουηδία, στις 8 Νοεμβρίου 1920. Έγινε μεγάλη  εμπορική επιτυχία και πουλήθηκε σε 45 αγορές του εξωτερικού. Πρόκειται για κωμωδία που ασχολείται με τις ερωτικές ίντριγκες της αστικής τάξης και επηρέασε τους Τσάρλι Τσάπλιν στην ταινία του Μια γυναίκα από το Παρισι (1923), τον Jean Renoir στο «Ο Κανόνaς του Παιχνιδιού» 1939, τον Ingmar Bergman στο  «Χαμόγελα Καλοκαιρινής Νύχτας», και άλλους.

Μας παρουσιάζεται ο καθηγητής εντομολογίας Leo Charpentier ο οποίος ερευνά την σεξουαλική ζωή των εντόμων.

Η γυναίκα του Ειρήνη περνά την ώρα της χαζεύοντας διάφορα γουναρικά και κοσμήματα. Δεν φαίνεται να την ενδιαφέρει και πολύ ο άντρας της, ο καθηγητής. Είναι ερωτευμένη με τον γλύπτη Πρέμπεν, τον καλλίτερο φίλο του καθηγητή.

Δεν χάνει όμως την ευκαιρία να φλερτάρει με τον βαρόνο Φέλιξ ο οποίος την πηγαίνει βόλτες με το αεροπλάνο του.

Του Πρέβεν του αρέσει κι αυτού η Ειρήνη αλλά δεν τολμά να της το φανερώσει αφού είναι η γυναίκα του καλύτερου φίλου του. Όταν όμως του περνά η ιδέα ότι η Ειρήνη προχώρησε την σχέση της με τον βαρόνο, λυσσάει από ζήλια. Μια και δεν έχει κανένα δικαίωμα να επέμβει στη ζωή της, από εκδίκηση ειδοποιεί τον φίλο του καθηγητή πως η γυναίκα του τον απατά. Τότε η Ειρήνη που φαίνεται να ψάχνει ευκαιρία να απαλλαγεί από τον καθηγητή, παραδέχεται ότι και καλά δεν του ήταν πιστή και ως εκ τούτου γυρίζει στην μητέρα της. Ο καθηγητής που είναι ξετρελαμένος με την ανιψιά του και με κολακεία αντιμετωπίζει το φλερτ της, δεν φαίνεται να πολυστενοχωριέται για τον χωρισμό με την γυναίκα του. Κάποια στιγμή ο Πρέμπεν αντιλαμβάνεται ότι έκανε λάθος και πως δεν υπήρξε καμία προχωρημένη σχέση μεταξύ Ειρήνης και βαρόνου. Τότε πηγαίνει στο σπίτι της μητέρας της Ειρήνης για να της ζητήσει συγνώμη και να την πείσει να επανέλθει στον άντρα της. Αυτή όμως του αποκαλύπτει ότι είναι ερωτευμένη μαζί του.

Παίρνει τηλέφωνο τον άντρα της, του ανακοινώνει τα νέα και εύχεται σ’ αυτόν και στην ανιψιά να ευτυχίσουν και αυτοί όπως η ίδια με τον Πρέμεντ..

The Last of the Mohicans (1920)

The Last of the Mohicans (1920)

Ο τελευταίος Των Μοϊκανών

Σκηνοθέτες: Clarence Brown, Maurice Tourneur

Συγγραφείς: James Fenimore Cooper (Νουβέλα), Robert Dillon (Σενάριο)

Παίζουν: Barbara Bedford = Cora Munro, Lillian Hall = Alice Munro

Alan Roscoe = Uncas, Wallace Beery = Magua, Henry Woodward = Ταγματάρχης Heyward,

James Gordon = Συνταγματάρχης Munro, George Hackathorne = Λοχαγός Randolph,

Boris Karloff = Ένας Ινδιάνος

Είδος: Περιπέτεια, Δράμα. Διάρκεια: 73 λεπτά. Γλώσσα: Ταινία βουβή.

Ελληνικοί Μεσότιτλοι: Σε ξεχωριστό αρχείο μεταφρασμένοι από μένα.

Το μυθιστορία του James Fenimore Cooper,  " Ο τελευταίος των Μοϊκανών" εκδόθηκε τον Ιανουάριο του 1826. Η υπόθεσή του είναι εν συντομία η εξής:

Το 1757, στα μέσα της τρίτης χρονιάς του πολέμου που έκαναν οι Γάλλοι με τους Άγγλους για την κυριαρχία στη Βόρεια Αμερική, ένα βρετανικό απόσπασμα ξεκίνησε από το φρούριο Έντουαρντ για να πάει να ενισχύσει τον συνταγματάρχη Munro στο φρούριο Ουίλιαμ Χένρι. Οι τέσσερις αυτοί άνθρωποι ήταν οι δύο κόρες του συνταγματάρχη, η Cora και η Alice Munro, ο Άγγλος ταγματάρχης Henry Woodward που είχε αναλάβει να τις συνοδεύσει ως το οχυρό του πατέρα τους, και ο Ινδιάνος οδηγός τους, ο Magua. Είχαν προτιμήσει να πάρουν διαφορετικό δρόμο από το απόσπασμα, πιστεύοντας πως έτσι θα ήταν πιο ασφαλείς γιατί θα απέφευγαν τις συμπλοκές που πιθανόν να είχαν οι στρατιώτες με τους Ινδιάνους.

Από την πρώτη στιγμή η παρουσία του οδηγού τους Magua φαινόταν ύποπτη. Και πράγματι κάποια στιγμή εξαφανίζεται και ενώνεται με Ινδιάνους εχθρούς των Άγγλων και συμμάχων των Γάλλων και όλοι μαζί προσπαθούν να επιτεθούν στην ομήγυρη των Άγγλων.

Όταν το έμαθε αυτό ο Uncas, έφυγε και πήγε να προστατέψει τους Άγγλους και ιδίως τα κορίτσια. Μεταξύ του Uncas και της Cora αναπτύσσεται μια συμπάθια που φαίνεται ότι θα καταλήξει σε έρωτα.
Να διευκρινίσω ότι ο Uncas και ο πατέρας του είναι οι μόνοι επιζήσαντες μιας Ινδιάνικης φυλής, των Μοϊκανών. Ο πατέρας αποβλέπει στο ότι ο γιος του κάποτε με τους απογόνους του θα ξαναζωντανέψει την παλαιά αυτή φυλή. Αν ο γιος του χαθεί, αυτό θα σημάνει την οριστική εξαφάνιση της φυλής.
Ο προδότης όμως Ινδιάνος Magua έχει βάλει και αυτός στο μάτι την Cora και επιδιώκει αφενός να εξοντώσει τους Άγγλους, αφετέρου να υποτάξει για λογαριασμό του την Cora. Τελικά μετά από πολυάριθμα δραματικά γεγονότα όπού λαβαίνει χώρα ανατριχιαστική σφαγή, σκοτώνονται και οι τρεις τους. Έτσι χάθηκε και ο τελευταίος των Μοϊκανών.

Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα ανέβηκε πολλές φορές στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Η πρώτη φορά ήταν το 1920 από τους σκηνοθέτες Clarence Brown και Maurice Tourneur. Η ταινία αυτή είναι ένα πραγματικό αριστούργημα. Αν και βωβή ταινία, οι σκηνοθέτες εφαρμόζουν το γνωστό: "Μια εικόνα χίλιες λέξεις"! Πράγματι, ενώ δεν υπάρχουν πολλές κάρτες με επεξηγηματικούς μεσότιτλους, η κάμερα μας παρουσιάζει με τόσο ρομαντικό τρόπο τα τοπία και τα πρόσωπα των ανθρώπων όταν εμφορούνται από διάφορα συναισθήματα, που ξεχνάς ότι παρακολουθείς μια βωβή ταινία. Παρά τις βίαιες σκηνές της ταινίας που παρακολουθούμε από σφαγές αμάχων μέχρι κα εν ψυχρό παιδοκτονία, στο τέλος μας μένει η εντύπωση πως παρακολουθήσαμε ένα ρομαντικό ποιητικό αριστούργημα.

Φυσικά αν δεν τις πάτε καθόλου τις βωβές ταινίες, δεν θα σας πείσω να αλλάξετε γούστα. Απευθύνομαι σε αυτούς που ανακαλύπτουν στα πρώτα βήματα του κινηματογράφου, ένα διαφορετικό είδος τέχνης.