POSSESSION 1981

POSSESSION 1981

Μια γυναίκα δαιμονισμένη 

Σκηνοθεσία Andrzej Zulawski

Σενάριο: Andrzej Zulawski, Frederic Tuten

Είδος: Horror ΔΕ 80

Διάρκεια:2h 4m

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Isabelle Adjani: Anna / Helen

Sam Neill: Mark

Margit Carstensen: Margit Gluckmeister

Heinz Bennent: Heinrich

Johanna Hofer: Heinrich's Mother

Carl Duering : Detective 

Στο «Possession» ένας άντρας βλέπει την σύζυγο του να έχει μία ενοχλητική και εντελώς παράξενη συμπεριφορά, η οποία κλιμακώνεται διαρκώς. Αρχίζει και ψάχνει τι συμβαίνει. Αυτό που ανακαλύπτει είναι πέρα από κάθε φαντασία και λογική.

Προσωπικά, με το που ξεκινάει η ταινία και πέφτουν οι τίτλοι της, με την καθηλωτική μουσική υπόκρουση και την ταχύτητα που διαδραματίζεται η εισαγωγή της, κατάλαβα ότι επρόκειτο να περάσω δύο ευχάριστες ώρες. Στο μόνο πράγμα που έπεσα έξω, είναι ότι, δεν περίμενα να είναι ένα λιτό και απέριττο αριστούργημα, στο οποίο απολαμβάνεις την απαράμιλλη ηθοποιία των πρωταγωνιστών του.

O Sam Neil και η Isabelle Adjani συναγωνίζονται μεταξύ τους στο ποιος θα καταφέρει να καθηλώσει τους θεατές του έργου, ενώ ο αξέχαστος Andrzej Zulawski, δίνει μαθήματα σκηνοθεσίας, καθώς κατά την γνώμη του γράφοντος πρόκειται για το αριστούργημα της καριέρας του, χωρίς βέβαια να υστερούν και άλλα πονήματα του.

Το «Possession» είναι το πρώτο αγγλόφωνο φιλμ του Πολωνού σκηνοθέτη Andrzej Zulawski. Αρχικά είχε απαγορευτεί στη Μεγάλη Βρετανία μέχρι το 1999.

Η συνεχής αγωνία που περνάει στον θεατή ο ταλαίπωρος σύζυγος, που βλέπει την γυναίκα του να εξαφανίζεται από το σπίτι συνεχώς και να έχει μία κυκλοθυμία πέρα από τα συνηθισμένα, με τάσεις αυτοκαταστροφής και έντονα ξεσπάσματα, είναι ασύλληπτου μεγέθους. Ο τρόμος επίσης που περνάει η “άρρωστη” γυναίκα στον θεατή, είναι ασύγκριτος. Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό να καταλάβει κάποιος ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με δαιμονισμό και από την στιγμή εκείνη και μετά περιμένεις ποια θα είναι η κατάληξη, καθώς ακολουθούν φρικιαστικές σκηνές με αίμα και εγκλήματα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Adjani στο παίξιμο της είναι άψογη και με το βλέμμα και τις εκφράσεις της, καταφέρνει να σου περάσει τον τρόμο και το δέος, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Ο λόγος όλων αυτών των σκηνικών αλλά και η κατάληξη της ιστορίας, αφήνονται στην κρίση σας να το διαπιστώσετε, όσοι φυσικά επιλέξετε να δείτε το εν λόγω φιλμ. Μία γαλλογερμανική παραγωγή που αποτελεί ένα σπουδαίο κομμάτι τέχνης.

Ένα από τα μεγαλουργήματα των ταινιών τρόμου γενικότερα, με έμφαση στην ψυχολογική δυσμένεια, στην οποία μπορεί να περιέλθει ένα άτομο, σε συνάρτηση με το μεταφυσικό στοιχείο, που την περιβάλλει. 

OMEN III 1981

OMEN III 1981

Η Προφητεία 3: Η Τελική Αναμέτρηση

 

Σκηνοθεσία Graham Baker

Σενάριο: Andrew Birkin, David Seltzer

Είδος: Horror ΔΕ 80,

Διάρκεια: 1h 48m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

Sam Neill: Damien

Rossano Brazzi: De Carlo

Don Gordon : Dean

Lisa Harrow: Kate Reynolds

Barnaby Holm: Peter

Mason Adams: President

 

Το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας «Η Προφητεία» με το όνομα «Η Τελική Αναμέτρηση» είναι σαφώς κατώτερο από το πρώτο μέρος και βρίσκεται περίπου στα ίδια επίπεδα με το δεύτερο. Για άλλη μια φορά, πρόκειται για μια ιστορία χωρίς καμία πρωτοτυπία και μάλιστα αυτή τη φορά παρουσιάζεται και έλλειψη συνοχής της τριλογίας.

Στο πρώτο και με διαφορά καλύτερο μέρος της τριλογίας, ο θετός πατέρας του αντίχριστου πρέπει να καρφώσει το γιο του Σατανά με έξι ιερές λεπίδες και μάλιστα σε συγκεκριμένα σημεία του σώματος του. Στην τρίτη αυτήν ταινία, κάθε «απόστολος» μιας συντροφιάς ιερέων αρκεί να καρφώσει στο σώμα του αντίχριστου μόλις μία λεπίδα και μάλιστα χωρίς να υπάρχουν απαιτήσεις για την επιλογή του σωματικού σημείου. Αυτή τη φορά, λοιπόν, εκτός από απλό και τετριμμένο, το σενάριο είναι και προχειρογραμμένο.

Δεν υπάρχει κανένας τομέας στον οποίο η ταινία ξεχωρίζει. Μάλιστα, η ταινία αυτή αποτυγχάνει να προκαλέσει και τον παραμικρό τρόμο με αποτέλεσμα να είναι μόνο ονομαστικά μια ταινία τρόμου. Ο μόνος που-απλά-διασώζεται είναι ο Sam Neill που ερμηνεύει τον ενηλικιωμένο αντίχριστο, ο οποίος είναι ο ιδιοκτήτης μιας τεράστιας και πάμπλουτης εταιρείας και έχει, βεβαίως, ισχυρές πολιτικές διασυνδέσεις. Η ερμηνεία του δεν έχει κάτι το ξεχωριστό, αλλά υπάρχει μία πολύ ωραία, περίπου θεατρική, σκηνή στην ταινία, στην οποία ο Neill παίρνει άριστα. Πρόκειται για τη σκηνή όπου ο αντίχριστος προσεύχεται στο διάβολο. Η σκηνή αυτή είναι καλογραμμένη, τολμηρή, βλάσφημη και ωραία ερμηνευμένη από τον Sam Neill και είναι το μόνο πράγμα που έχει ενδιαφέρον στην ταινία.

Δεν θέλω να αποκαλύψω αν στο τέλος ηττάται ή κερδίζει ο αντίχριστος. Θα αποκαλύψω, όμως, πως το τέλος είναι αναμενόμενο και πρόχειρο, όπως είναι πρόχειροφτιαγμένη και ολόκληρη η ταινία. 

MY BLOODY VALENTINE 1981

 MY BLOODY VALENTINE 1981

Μήνυμα θανάτου

 

Σκηνοθεσία George Mihalka

Σενάριο: Stephen A. Miller, John Beaird

Είδος: Horror ΔΕ 80, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 1h 30m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

Lori Hallier: Sarah

Neil Affleck: Axel

Keith Knight: Hollis

Alf Humphreys: Howard

Cynthia Dale: Patty

Helene Udy: Sylvia 

Το «My Bloody Valentine» επικεντρώνεται στους βίαιους φόνους που πραγματοποιούνται σε μια μικρή πόλη από έναν μυστηριώδη μασκοφόρο φονιά που φορά στολή ανθρακωρύχου και φέρει κασμά για όπλο. Όταν μια παρέα νέων αποφασίζει να κάνει πάρτι για τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου στο τοπικό ορυχείο, ο μανιακός θα επισκεφθεί το χώρο προκαλώντας λουτρό αίματος.

Είναι από τις ταινίες-πρωτοπόρους που καθόρισαν το ιδίωμα του slasher. Το αμερικανοκαναδέζικο «My Bloody Valentine» παρά τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετώπισε με τη λογοκρισία και που είχαν ως  αποτέλεσμα να μην είναι σαφής για πολλά χρόνια η γνήσια πλήρης μορφή του, κατάφερε να καθιερωθεί στα 80s ως ένας από τους σημαντικούς πρωτεργάτες του slasher κινήματος, παγιώνοντας μοτίβα και κλισέ που επρόκειτο να ανακυκλωθούν πολλάκις στο μέλλον από αναρίθμητες παρεμφερείς ταινίες. Και δεν εννοούμε φυσικά το κάκιστο remake του 2009 που δεν συνιστούμε σε καμία περίπτωση. Άλλη μια αξιοσημείωτη παρατήρηση πριν περάσουμε στα της ταινίας, είναι ο εφετζίδικος τίτλος της ο οποίος ακολούθησε τελικά τη μόδα των εορταστικών ημερών όπως είχε διαμορφωθεί από τα «Black Christmas» και «Halloween». Οπωσδήποτε προτιμούμε τον τίτλο που επικράτησε παρά τον ξενέρωτο «The Secret» που ήταν ο αρχικός, παρά το φανερό μαρκετίστικο κόλπο που παίχτηκε εδώ.

AN AMERICAN WEREWOLF IN LONDON 1981

AN AMERICAN WEREWOLF

IN LONDON 1981

Ένας Αμερικανός Λυκάνθρωπος στο Λονδίνο

 Σκηνοθεσία John Landis

Σενάριο: John Landis

Είδος: Horror ΔΕ 80, Comedy

Διάρκεια: 1h 37m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

Joe Belche: Truck Driver

David Naughton: David Kessler

Griffin Dunne: Jack Goodman

David Schofield: Dart Player

Brian Glover: Chess Player

Lila Kay: Barmaid

 

Τι να πρωτοαναφέρει κανείς γι’ αυτή την κλασική ταινία τρόμου… Στα πρώιμα 80’s ο σκηνοθέτης John Landis (The Blues Brothers, Animal House) επέλεξε να κάνει κάτι διαφορετικό και το αποτέλεσμα ήταν το παρόν φιλμ-δυναμίτης που αποτέλεσε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία και ταυτόχρονα μας πήρε τα μυαλά μια και καλή!

Η ταινία ξεκινά ιδιαιτέρως ατμοσφαιρικά με τους αμερικανούς τουρίστες David και Jack να σουλατσάρουν στη μαγευτική αγγλική ύπαιθρο. Κατά τη διάρκεια της νύχτας συναντούν μια ιδιόρρυθμη παμπ με ακόμη πιο ιδιόρρυθμους θαμώνες. Δεν θα μείνουν όμως για πολύ αφού οι ερωτήσεις τους είναι «ενοχλητικές» και αντιλαμβάνονται ότι το κλίμα δεν τους σηκώνει. Στη συνέχεια και ενώ περπατούν στους απόκοσμους «βάλτους» δέχονται επίθεση από ένα μυστηριώδες τέρας που μοιάζει με λύκο. Ο Jack δολοφονείται βάναυσα από το θηρίο ενώ ο David γλιτώνει στο παρά τρίχα και διασώζεται βαριά τραυματισμένος από τους ντόπιους. Ο νεαρός Αμερικανός ξυπνάει σε νοσοκομείο του Λονδίνου για να διαπιστώσει ότι η ζωή του έχει αλλάξει εντελώς. Μυστηριώδεις εφιάλτες καθώς και παράξενες «προειδοποιητικές» επισκέψεις από το νεκρό φίλο του τον βασανίζουν διαρκώς. Σύντομα θα έχει πανσέληνο και ο David δεν θα είναι ποτέ πια ο ίδιος!

THE FOG 1980

THE FOG 1980

Η ομίχλη

 Σκηνοθεσία John Carpenter

Σενάριο: John Carpente, Debra Hill

Είδος: Horror ΔΕ 80

Διάρκεια: 1h 29m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

Adrienne Barbeau: Stevie Wayne

Jamie Lee Curtis: Elizabeth Solley

Janet Leigh: Kathy Williams

John Houseman: Mr. Machen

Tom Atkins: Nick Castle

James Canning: Dick Baxter

Charles Cyphers: Dan O'Bannon

Nancy Kyes: Sandy Fadel

 

Tο Αντόνιο Μπέι είναι μια ειδυλλιακή παραθαλάσσια κωμόπολη της Καλιφόρνια. Ένα βράδυ ένα ηλικιωμένος αφηγείται σε μια παρέα παιδιών έναν παλιό θρύλο περιοχής. Είναι η ιστορία του πλοίου "Ελίζαμπεθ Ντέιν", ενός ιστιοφόρου που είχε προσαράξει στην ακτή, πριν ακριβώς 100 χρόνια. Το ίδιο βράδυ, ένας ιερέας ανακαλύπτει ένα παλιό ημερολόγιο, στο οποίο περιγράφονται τα γεγονότα σχετικά με την προσάραξη του πλοίου: Μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, το ιστιοφόρο, γεμάτο λεπρούς πειρατές, παραπλανήθηκε από τα λανθασμένα φωτεινά σήματα των κατοίκων της κωμόπολης. Τελικά το ιστιοφόρο βυθίστηκε και όλοι οι επιβάτες του πλοίου πνίγηκαν. 100 χρόνια μετά μια σειρά από παράξενα φαινόμενα αναστατώνουν τους κατοίκους της κωμόπολης. Η παρουσιάστρια του τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού παρακολουθεί τις εξελίξεις και προσπαθεί να παρέμβει. Όμως οι δυνάμεις της δεν αρκούν.

Το παρελθόν που στοιχειώνει την μικρή παραθαλάσσια κωμόπολη επιστρέφει δριμύτερο και ζητά επιτακτικά εκδίκηση. Είναι η συλλογική ενοχή πάνω στην οποία οικοδομήθηκε η ευημερία των κατοίκων, είναι η παραβίαση των άγραφων νόμων της αλληλεγγύης, είναι τέλος η αλήθεια που ζητά επιτακτικά να αποκαλυφθεί: τα φαντάσματα που έρχονται από το παρελθόν συνιστούν τους Δαίμονες που απωθήθηκαν στο συλλογικό ασυνείδητο, που στοίχειωσαν την ιστορία του τόπου. 

Fascination 1979

Fascination 1979

Διαβολική γοητεία

Σκηνοθεσία Jean Rollin

Σενάριο: Jean Rollin

Είδος: Horror ΔΕ 70

Διάρκεια: 1h 20m

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Franca Maï: Elisabeth (as Franka Mai)

Brigitte Lahaie: Eva

Jean-Marie Lemaire: Marc / thief

Fanny Magier: Hélène

Muriel Montossé: Anita

Sophie Noël: Sylvie (as Sophie Noel)

Evelyne Thoma: Dominique

 Ένας ληστής αναζητεί καταφύγιο από τους διώκτες του σε ένα παλιό κάστρο που κατοικείται από δύο πανέμορφες αλλά μυστηριώδεις νεαρές γυναίκες, οι οποίες τον προκαλούν να μείνει εκεί μέχρι τα μεσάνυχτα.

Ο γνωστός exploitation σκηνοθέτης Jean Rollin στα καλύτερά του, σύμφωνα με πολλούς από τους κριτικούς και κοινό, με αυτό το εργάκι τοποθετημένο στις αρχές του 20ου αιώνα.

Η ιστορία του FASCINATION είναι απλή και χωρίς ιδιαίτερα γυρίσματα στην πλοκή, αλλά αυτό δεν ήταν ποτέ το φόρτε του Rollin, που στη συγκεκριμένη ταινία παρουσιάζει εκπληκτικά ποιητικά πλάνα, έντονα σουρεαλιστικά, και όπως πάντα ιδιαίτερα ερωτικά.

Ο ληστής της υπόθεσης προδίδει τη συμμορία του, οι οποίοι τον κυνηγούν μέχρι ένα επιβλητικό κάστρο, στο οποίο βρίσκει προσωρινό καταφύγιο μέχρι να νυχτώσει. Οι ένοικοι του κάστρου είναι δύο εκθαμβωτικές γυναίκες, που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αφαιρέσουν τα ρούχα τους σε κάθε ευκαιρία για να πείσουν τον απρόσκλητο επισκέπτη τους να μείνει μέχρι τα μεσάνυχτα που θα καταφθάσουν και οι υπόλοιπες κυρίες, μέλη μιας παράξενης μυστικής κοινωνίας.

Στην αρχή, ο επισκέπτης παρασύρεται από την ομορφιά των δύο οικοδεσπότιδων, ενώ η αίσθηση του μυστηρίου και της αναμονής για το τι θα συμβεί τα μεσάνυχτα τον κάνει να συμφωνήσει να μείνει. Όμως, δεν ξέρει ότι οι δύο νεαρές κρύβουν ένα σατανικό μυστικό και ότι η παρέα που περιμένει μπορεί να σημάνει το θάνατό του.

Το FASCINATION μπορεί να καταταχτεί στη σειρά ταινιών του Rollin με θηλυκούς βρικόλακες, όπως τα SHIVERS OF VAMPIRES και LIPS OF BLOOD. Όπως και στα προαναφερόμενα, αλλά και στις περισσότερες ταινίες του Γάλλου σκηνοθέτη, υπάρχουν άφθονες ερωτικές σκηνές λεσβιακού σεξ, που είναι ιδιαίτερα αισθησιακές και «δένουν» τέλεια με την ατμόσφαιρα μέσα στο κάστρο.

Η λογική στα δρώμενα είναι δευτερεύουσα σε μια ταινία που κύριο προσόν της είναι η καταπληκτικές εικόνες του Rollin, που ίσως κάνει εδώ την πιο ολοκληρωμένη καλλιτεχνικά δουλειά του. Υπάρχουν σκηνές απίστευτης ομορφιά και αντίθεσης στο FASCINATION, με αποκορύφωμα την αγαλματένια φιγούρα της πανέμορφης Brigitte Lahaie, φορώντας απλώς μια μαύρη κάπα και κραδαίνοντας ένα τεράστιο δρεπάνι, με το οποίο τελικά θα εξοντώσει τους διώκτες του επισκέπτη, που τον παραμονεύουν έξω απ’ το κάστρο. Η αιθέρια αλλά ταυτόχρονα απειλητική φιγούρα της με φόντο τα επιβλητικά πλάνα του κάστρου δείχνουν ξεκάθαρα το καλλιτεχνικό όραμα του Rollin, που εδώ παρουσιάζεται πιο ολοκληρωμένο από ποτέ.

Κι ενώ ο ρυθμός γενικά είναι αργός, και το τι θα επακολουθήσει γίνεται φανερό από τα πρώτα λεπτά της συνάντησης του επισκέπτη με τις δύο γυναίκες, ο Rollin φροντίζει να κάνει το θεατή να μην μπορεί να γυρίσει το βλέμμα του από τα τεκταινόμενα.

Ο ερωτισμός είναι συνεχής και έχει έντονη την αίσθηση του μακάβριου, ιδίως όταν οι υπόλοιπες, εξίσου εντυπωσιακές εμφανισιακά, γυναίκες κάνουν την εμφάνισή τους στο κάστρο.

Περιττό να αναφέρω ότι οι ταινίες του Jean Rollin δεν απευθύνονται στο σύνηθες κοινό του τρόμου, μιας και οι περισσότερες χαρακτηρίζονται έτσι κυρίως λόγω θεματολογίας και όχι λόγω τεκταινόμενων. Οπότε gorehounds και φίλοι των κλασσικών ταινιών με βρικόλακες καλύτερα να ασκήσουν την απαραίτητη προσοχή.

Από την άλλη, οι φίλοι του sexploitation και του art house ερωτικού σινεμά θα βρουν το νέκταρ και την αμβροσία τους με το FASCINATION, που σίγουρα ξεχωρίζει από όλες τις ταινίες λεσβιακού βαμπιρισμού του Rollin. 

Nosferatu the Vampyre 1979

Nosferatu the Vampyre 1979

Νοσφεράτου, το φάντασμα της νύχτας

 Σκηνοθεσία Werner Herzog

Σενάριο: Werner Herzog, Bram Stoker

Είδος: Horror ΔΕ 70, Drama

Διάρκεια: 1h 47m

Γλώσσα: Γερμανικά

Παίζουν:

Klaus Kinski: Count Dracula

Isabelle Adjani: Lucy Harker

Bruno Ganz: Jonathan Harker

Roland Topor: Renfield

Walter Ladengast: Dr. Van Helsing

Dan van Husen: Warden

Jan Groth: Harbormaster

Carsten Bodinus: Schrader

Martje Grohmann: Mina 

Σταλμένος στην Τρανσυλβανία από τον εργοδότη του για μια αγορά ιδιοκτησίας του κόμη Δράκουλα, ο Τζόναθαν Χάρκερ αφήνει το Βίσμαρ της Ολλανδίας, μη δίνοντας σημασία στα δυσοίωνα προαισθήματα της γυναίκας του Λούσυ. Όταν όμως φτάνει εκεί, βρίσκεται σ’ έναν κόσμο παράξενο και ανησυχαστικό, βασικά λόγω της παρουσίας του κόμη, ο οποίος αφού φορτώσει κάποια φέρετρα σε μια άμαξα εξαφανίζεται, αφήνοντάς τον έγκλειστο στο κάστρο. Στο μεταξύ, στο Βίσμαρ καταπλέει ένα καράβι γεμάτο ποντίκια που ξεχύνονται στην πόλη σκορπώντας την πανούκλα. Κάποια στιγμή έρχεται και ο Τζόναθαν, αλλά είναι βαριά άρρωστος. Η Λούσυ διαισθάνεται την αλήθεια διαβάζοντας ένα βιβλίο για τα βαμπίρ και αποφασίζει να θυσιαστεί, κρατώντας μαζί της το Δράκουλα μέχρι τις πρώτες ακτίνες του ήλιου.

Ο αυθεντικός Δράκουλας, όπως τον συνέλαβε ο συγγραφέας Μπραμ Στόκερ το σωτήριον έτος 1897, είναι ένα πλάσμα σάπιο και παρακμιακό, τρομακτικό και απωθητικό, χλωμό και καταραμένο. Καμία σχέση δεν έχει με τον αριστοκράτη και γοητευτικό Δράκουλα, όπως έχει λανσαριστεί τις περισσότερες φορές στο σινεμά. Φορέας της πανούκλας, κουβαλάει μαζί του το θάνατο. Αυτόν ακριβώς τον Δράκουλα θα δείτε στο «Νοσφεράτου: Το Φάντασμα της Νύχτας».

Η ιστορία είναι λίγο-πολύ η στάνταρ ιστορία του Δράκουλα που ενδιαφέρεται να αγοράσει μία έπαυλη στην καρδιά του ανθρώπινου πολιτισμού. Ο Τζόναθαν Χάρκερ είναι ο απεσταλμένος του κτηματομεσιτικού γραφείου στο κάστρο του Δράκουλα στα Καρπάθια Όρη. Ο Δράκουλας θα ταξιδέψει στο νέο του σπίτι, σπέρνοντας τρόμο και θάνατο. Το φινάλε της ταινίας είναι απολύτως πιστό στο μυθιστόρημα του Στόκερ.

Σημασία, όμως, δεν έχει μόνο η ιστορία αλλά και ο τρόπος απόδοσης της. Ο Werner Herzog δίνει στην ταινία λυρισμό και ποιητικότητα, πετυχαίνοντας σε ορισμένες σκηνές να κάνει την εικόνα να μιλάει από μόνη της. Η ανάβαση του Τζόναθαν (τον ερμηνεύει ο στιβαρός Bruno Ganz) στα Καρπάθια Όρη συνδυάζεται με τα πλάνα ενός τοπίου μη εξημερωμένου από τον άνθρωπο και τη απόκοσμη, σκοτεινά ιερατική μουσική του γερμανικού συγκροτήματος Popol Vuh. Στοιχειά και φαντάσματα κατοικοεδρεύουν στα μέρη αυτά, κρυμμένα κάτω από βράχους και επιπλέοντας σε ορμητικά ρυάκια, αόρατα στο γυμνό μάτι, αλλά απολύτως αισθητά στις εικόνες του Herzog. Προσέξτε επίσης το ντελίριο του πληθυσμού της πόλης που έχει καταληφθεί από τους αρουραίους και την πανούκλα που κουβαλάει ο Δράκουλας. Υπό τους ήχους ενός παραδοσιακού γεωργιανού τραγουδιού (από τον Hamlet Gonashvili, τη «φωνή της Γεωργίας»), η απελπισία και η κοινωνική και ηθική κατάρρευση αποτυπώνεται ανάγλυφα στα πλάνα του Herzog.

Τον Δράκουλα ερμηνεύει ο-λες και ήταν γεννημένος για το ρόλο-Klaus Kinski. Η μορφή και η κοψιά του Kinski (πρόσωπο με λεπτά χαρακτηριστικά, λεπτός και καχεκτικός) συμπληρώνουν αρμονικά την ερμηνεία του, αποδίδοντας στο πιο στοιχειώδες και αληθινό επίπεδο τη φύση του Δράκουλα˙ μια φύση στοιχειωμένη και καταραμένη να περιδιαβαίνει τη Γη ως ένα Φάντασμα της Νύχτας που δεν μπορεί να βρει συμπόνια ή συμπάθεια από κανένα ον της πλάσης. Οι επισκέψεις του Δράκουλα στο σπίτι της Lucy (την οποία ερμηνεύει, με την πορσελάνινη ομορφιά της, η Isabelle Adjani) ή η επιβολή του στον Τζόναθαν έχουν την αμεσότητα του εφιάλτη.

Προειδοποιώ πως η ταινία δύσκολα θα ικανοποιήσει όποιον αναζητά ένα δυνατό σενάριο, μια πρωτότυπη ιστορία ή/και γρήγορο ξεδίπλωμα της ιστορίας. Πολλοί θα την βρείτε αργή. Η ταινία, όμως, πλεονάζει από εικόνες και σκηνές που θα μείνουν στο μυαλό του αφιερωμένου στην ταινία θεατή, γι’ αυτό επιτρέψτε μου να δώσω την εξής οδηγία: αν αποφασίσετε να της δώσετε μια ευκαιρία, να της την δώσετε οπωσδήποτε αργά το βράδυ, απερίσπαστοι, με σκοτάδι και ησυχία! Μόνο τότε θα μπορέσετε να διακρίνετε πραγματικά το Φάντασμα της Νύχτας.

Υ.Γ.: Οι σκηνές με διάλογο γυρίστηκαν εις διπλούν˙ μία φορά με αγγλικούς διαλόγους και μία με γερμανικούς. Οπότε, η αγγλική εκδοχή δεν είναι ντουμπλαρισμένη.