Who's Afraid of Virginia Woolf? (1966)

Who's Afraid of Virginia Woolf? (1966)

Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;

Σκηνοθεσία: Mike Nichols

Με τους: Elizabeth Taylor, Richard Burton

George Segal, Sandy Dennis

Ξέρω ότι υπάρχουν αρκετοί που δεν συμπαθούν τα κινηματογραφικά έργα που προέρχονται από μεταφορά θεατρικών έργων στην μεγάλη οθόνη. Όλοι όμως ομολογούν ότι η παρούσα ταινία είναι η ποιο επιτυχημένη μεταφορά θεατρικού έργου στον κινηματογράφο.

Το θεατρικό έργο του Edward Albee γνώρισε τεράστια επιτυχία στο Μπρόντγουεϊ αλλά κανένας δεν πίστευε πως το έργο αυτό θα μπορούσε να μεταφερθεί στον κινηματογράφο λόγο της βρόμικης και με σεξουαλικά υπονοούμενα γλώσσας που χρησιμοποιούσε και που ήταν κόντρα στον κώδικα ηθικής που ακολουθούσε μέχρι τότε το Χόλυγουντ. Εκφράσεις όπως: «Σκύλας γιε!», «Πηδήξτε την οικοδέσποινα!» και άλλες τέτοιες παρόμοιες θεωρούντο απαγορευμένες μέχρι τότε. Στα μέσα της δεκαετίας του 60 το Χόλυγουντ άρχισε να ενηλικιώνεται και ο ηθικός κώδικας να αναθεωρείται. Τότε σκεφτήκαν ενδιαφερόμενοι να γυρίσουν το θεατρικό αυτό έργο σε ταινία δίνοντας τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στον Τζέιμς Μέισον και την Μπέτη Ντέιβις για τους ρόλους του Ζωρζ και της Μάρθας. Φοβήθηκαν όμως ότι το να παρουσιάσουν τους ηθοποιούς αυτούς ως ένα ζευγάρι που επί δύο ώρες θα αλληλοβρίζονται και θα ουρλιάζουν θα έκανε τους θεατές να βαρεθούν και να μην βλέπουν την ώρα  να τελειώσει η ταινία. Προτίμησαν λοιπόν για σιγουριά να απευθυνθούν στο δημοφιλέστερο κινηματογραφικό ζευγάρι εκείνης της εποχής. Τον Ρίταρτ Μπάρτον και την Ελίζαμπεθ Τέηλορ. Τα κατάφεραν και τους έπεισαν και δεν το μετάνιωσαν καθόλου. Λίγα χρόνια είχαν περάσει από την μεγάλη τους επιτυχία στο «Κλεοπάτρα» και έμελε να πρωταγωνιστήσουν σε ρόλους τελείως διαφορετικούς απ’ ότι θα περίμενε το κοινό. Θα υποδίοντο ένα μεσόκοπο ζευγάρι που διάγει  μια θυελλώδη σχέση. Ο Ζωρζ είναι καθηγητής ιστορίας σε ένα κολέγιο που διευθυντής του οποίου είναι ο πατέρας της Μάρθας. Το ζευγάρι διάγει έναν ανυπόφορο βίο, βρίζουν και ειρωνεύονται ο ένας τον άλλο και αυτό που λέγαμε : «Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει μα κόκκαλα τσακίζει» εδώ θα μπορούσαμε να πούμε ότι « Η γλώσσα σαν ξυράφι ξεσκίζει σάρκες

 Στο μόνο που δείχνουν να συμφωνούν είναι το πιοτό που του δίνουν και καταλαβαίνει.

Ένα βράδυ, μετά από ένα πάρτι που διοργάνωσε ο πατέρας της Μάρθας, ο Ζωρζ και η Μάρθα προσκαλούν τον νεοπροσληφθέντα καθηγητή βιολογίας (George Segal) και την γυναίκα του (Sandy Dennis) για μεταμεσονύχτιο ποτό.

Το αφελές νεαρό ζευγάρι, χωρίς να φαντάζεται το τι το περιμένει αποδέχεται την πρόσκληση και γίνονται χωρίς να το περιμένουν συμπαίχτες μιας «κανιβαλίστικης  βραδιάς» στο παιχνίδι του Ζωρζ και της Μάρθας: «Διαλύστε τον συνομιλητή σας» μετέχουν άθελά τους και οι δύο.

Γενικά πρόκειται για καταπληκτικές ερμηνείες των τεσσάρων σχεδόν μόνον ηθοποιών της ταινίας, έτσι ώστε ήταν η πρώτη φορά που όλοι οι πρωταγωνιστές μιας ταινίας προτάθηκαν όλοι τους για Όσκαρ, πρωτευόντων και δευτερευόντων ρόλων! Τελικά μόνο οι δύο γυναίκες της ταινίας κατάφεραν να κερδίσουν το αγαλματίδιο! Μεγάλη δικαίωση για την Ελίζαμπεθ Τέιλορ που αν και 36 ετών, δέχτηκε να παίξει τον ρόλο της πενηντάρας νευρωτικής Μάρθας. Προς τον σκοπό αυτό επεδίωξε και πήρε 13 παραπανίσια κιλά!

Στο τέλος αποδεικνύεται ότι τα ζευγάρι αν και αντιμάχεται μέχρι εξοντώσεως ο ένας τον άλλον, στην πραγματικότητα ισχύει  παροιμία: «Αντάμα δεν ταιριάζουμε και χώρια δεν μπορούμε»!

Κάθε φορά που βλέπω αυτή την ταινία νιώθω σαν να έφαγα γροθιές στο στομάχι και έχω μια παγωμάρα σα να παρακολούθησα ένα φοβερό θρίλερ.

Όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτή την ταινία, όχι μόνο υπότιτλους αλλά ούτε και το DVD την ίδιας ταινίας δεν κυκλοφορούσε στην Ευρώπη. Αναγκάστηκα να το παραγγείλω στην Αμερική – Περιοχή 1 φυσικά – και να μεταφράσω στα Ελληνικά τους Αγγλικούς και Γαλλικούς υπότιτλους. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει και με βάση τους δικούς μου υπότιτλους έχει ανεβάσει υπότιτλους και η κουτσή Μαρία. Πάντως για όποιον ενδιαφέρεται θα βρείτε την ταινία με τους δικούς μου υπότιτλους εδώ.

Asphalt (1929)

Asphalt (1929)

ΑΣΦΑΛΤΟΣ

Σκηνοθεσία: Joe May, Albert Holk (Gustav Frohlich), Betty Amann Else Kramer

Μετάφραση μεσότιτλων στα ελληνικά

από εμένα

Να διευκρινίσω ότι ο τίτλος «ΑΣΦΑΛΤΟΣ» δεν έχει σχέση με την υπόθεση του έργου. Θέλει μάλλον να δηλώσει ότι η υπόθεση λαμβάνει χώρα στο ασφυκτιών από κίνηση Βερολίνο, ο δε πρωταγωνιστής είναι ‘ένας αστυφύλακας που το κύριο καθήκον του είναι να ρυθμίζει την κυκλοφορία στους ασφυκτικά μποτιλιαρισμένους ασφαλτόδρομους του Βερολίνου.

Αν τώρα πούμε ότι αυτό είναι ένα «Film-Noir» θα απορήσετε διότι για τέτοια φιλμ το μυαλό του καθενός πάει σε ταινίες του 40 και του 50. Πράγματι, είναι γεγονός ότι τότε κυκλοφορήσαν οι σπουδαιότερες ταινίες αυτής της κατηγορίας. Την δεκαετία του 20 ο όρος «Film-Noir» δεν είχε ακόμα καθιερωθεί. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν τέτοιες ταινίες όπως το παρών αριστούργημα του Γερμανικού εξπρεσιονισμού του σκηνοθέτη Joe May, που μας το παρουσίασε λίγο πριν την έλευση του ήχου στον χώρο.

Ο Αυστριακός σκηνοθέτης Joe May (1880-1954), του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Julius Otto Mand, μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία μετανάστευσε στην Αμερική, όπου και έκανε σημαντική καριέρα στο Hollywood. Εδώ μας παρουσιάζει αριστοτεχνικά ένα, ας το πούμε πρώιμο «Film-Noir», με φόντο το σφύζον από κίνηση Βερολίνο του τέλους της δεκαετίας του 20.

Η καταπληκτική Betty Amann, στον ρόλο της μοιραίας γυναίκας, της Else, μας εντυπωσιάζει σε έναν από τους σημαντικότερους ρόλους της καριέρας της, ενώ αξίζει ακόμα να σημειωθεί πως η φωτογραφία του Günther Rittau είναι κάτι περισσότερο από μαγευτική στην κυριολεξία αφήνει έκπληκτο τον θεατή!

Το φιλμ θεωρείτο χαμένο μέχρι που ανακαλύφθηκε το 1993 μία κόπια σε κάποια αρχεία στην Μόσχα. Διαρκεί περίπου μία ώρα και τριάντα λεπτά.

Υπόθεση:

Μία καλοντυμένη αλλά κλέφτρα νεαρή κυρία προσποιείται ότι ενδιαφέρεται για πολύτιμους λίθους σε ένα κοσμηματοπωλείο. Προσπαθεί να γοητεύσει τον ηλικιωμένο πωλητή και να του αποσπάσει την προσοχή αφήνοντας να πέσει στο πάτωμα ένας πολύτιμος λίθος. Με το ειδικά διαμορφωμένο μπαστούνι της ομπρέλας της το «αρπάζει» και αποχωρεί. Τότε οι πωλητές αντιλαμβάνονται την απόλυα και τρέχουν έξω και ζητούν από την νεαρή να επιστρέψει στο κατάστημα. Εκείνη αρνείται και διαμαρτύρεται. Τότε ένας νεαρός αστυφύλακας που μόλις τέλειωσε την βάρδια του στην ρύθμιση της κυκλοφορίας, ο Albert Holk (Gustav Fröhlich ),

αντιλαμβάνεται την αναταραχή και ζητά από την κοπέλα να τον επακολουθήσει στο κατάστημα προκειμένου να την ελέγξουν. Πράγματι, αυτή γεμάτη αυτοπεποίθηση πως δεν πρόκειται να την ανακαλύψουν αφήνεται να ψαχθεί από μια πωλήτρια την ίδια ώρα που ο αστυφύλακας και οι πωλητές ψάχνουν τα πράγματά της. Δεν βρίσκουν τίποτε και η κοπέλα ετοιμάζεται να φύγει. Η παρατηρητικότητα όμως του αστυφύλακα έχει ως αποτέλεσμα να βρει τον πολύτιμο λίθο μες το μπαστούνι της ομπρέλας και να αποκαλυφθεί η απάτη της. Τότε αυτή ξεσπάει σε κλάματα.

Ο πωλητής την λυπάται και ζητά από τον αστυφύλακα να την αφήσει ελεύθερη μια και τελικά δεν ζημιώθηκε κανένας. Ο αστυφύλακας όμως είναι πολύ του καθήκοντος και επιβιβάζεται με την κοπέλα σε ένα ταξί για να πάνε στο τμήμα. Στο δρόμο η κοπέλα κλαίει ασταμάτητα και ισχυρίζεται ότι πρώτη της φορά έκανε κάτι τέτοιο διότι βρισκόταν σε μεγάλη ανάγκη. Ζητά δε από τον νεαρό αστυφύλακα να δείξει κατανόηση και να την αφήσει ελεύθερη. Αυτός όμως δεν τουμπάρεται με κάτι τέτοια. Τότε αυτή βάζει μπρός άλλο σχέδιο. Προσποιείται πως δεν έχει τα προσωπικά της έγγραφα μαζί της και παρακαλεί τον αστυφύλακα να περάσουν από το σπίτι της για να τα πάρουν. Στην πραγματικότητα έχει στο μυαλό της να κερδίσει χρόνο μήπως και μπορέσει να τουμπάρει τον αστυφύλακα. Πράγματι, αυτός της κάνει την χάρη και περνάνε από το σπίτι της, αποκρούει όμως όλες τις προσπάθειές της να τον μεταπείσει. Τότε φθάνοντας σε απόγνωση του την πέφτει κανονικά! Όταν λέμε του την πέφτει δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά γαντζώνεται κυριολεκτικά επάνω του

 Τότε ο νεαρός υποκύπτει στην ομολογουμένως ελκυστική κλέφτρα.

Με τύψεις επιστρέφει σπίτι του. Αυτή τελικά φάνηκε να της καλάρεσε ο νεαρός αστυφύλακας και του στέλνει ένα δώρο. Έξαλλος αυτός νομίζει ότι αυτή προσπαθεί να του ξεπληρώσει την χάρη που της έκανε. Την επισκέπτεται στο σπίτι της και της επιστρέφει το δώρο. Επάνω στην συζητήσει παραδέχονται ότι αρέσουν ο ένας στον άλλο και πως η κοπέλα είναι πρόθυμη να αλλάξει ζωή για χάρη του.

Εκείνη την ώρα επιστρέφει ο φίλος της κοπέλας από το Παρίσι, ένας κακοποιός, και τους πιάνει αγκαλιασμένους! Χτυπά την κοπέλα και αρπάζεται στα χέρια με τον αστυφύλακα. Επάνω στον καβγά ο κακοποιός πέφτει νεκρός από χτύπημα του αστυφύλακα!

Συντετριμμένος ο νεαρός επιστέφει σπίτι του και ανακοινώνει τα δυσάρεστα νέα στους γονείς του. Η μητέρα του σπαράζει ενώ ο πατέρας που είναι αρχιφύλακας έχεις το θλιβερό καθήκον να παραδώσει τον γιο του στην αστυνομία, διότι όπως λέει: ο νόμος είναι νόμος! Εκεί στο τμήμα, την ώρα που ο νεαρός αστυφύλακας ομολογεί την πράξη του, εμφανίζεται η Else η οποία ως αυτόπτης μάρτυρας καταθέτει ότι ο Albert σκότωσε διότι βρισκόταν εν αμύνη. Ομολογεί δε τα πάντα σχετικά με τον βίο και πολιτεία της. Τότε ο ανακριτής αφήνει ελεύθερο με περιοριστικούς όρους τον Albert, διατάσει την προφυλάκιση της Else. Τελικά το ζευγάρι αγγελιάζεται και ο νεαρός υπόσχεται στην Else πως θα την περιμένει όσο καιρό χρειαστεί να εκτελέσει την ποινή της.

The Parent Trap 1961

The Parent Trap 1961

Η ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ

Σκηνοθεσία: David Swift
Ελληνικοί υπότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο

Το 1959 η δεκατριάχρονη Hayley Mills, κόρη του John Mills, εξέπληξε με το ταλέντο της εμφανιζόμενη στην ταινία: Tiger Bay. Αμέσως η Disney της έκλισε πενταετές συμβόλαιο. Η πρώτη της ταινία με την εταιρία αυτή ήτο το επιτυχημένο «Pollyanna» και ακλούθησε το παρόν «The Parent Trap». Στην ταινία αυτή η μικρή Hayley έχει διπλό ρόλο! Παίζει ταυτόχρονα ένα νεαρό κορίτσι μα και την δίδυμη αδελφή της. Δύο ειδών τεχνικές ακολουθήθηκαν. Η μία, στα μακρινά πλάνα, εμφανιζόταν κομπάρσα με τον ίδιο σωματότροπο της Hayley. Η άλλη είναι μία δύσκολη τεχνική που απαιτεί διπλή κινηματογράφηση του ίδιου πλάνου, με την πρωταγωνίστρια να παίρνει διαδοχικά την θέση της δίδυμης αδελφής της. Το πρόγραμμα προέβλεπε τη χρίσει περισσότερο της πρώτης τεχνικής. Όταν όμως ο Disney είδε πόσο επιτυχημένα η μικρούλα ανταποκρινόταν στον διπλό της ρόλο, τότε άλλαξε γνώμη και επέβαλε κυρίως την δεύτερη τεχνική. Πράγματι, το ταλέντο και η εργατικότητα της μικρής ήσαν εκπληκτικά. Με μεγάλη δεξιοτεχνία ανταποκρινόταν στον διπλό της ρόλο και έδηξε μεγάλη ευκολία προσαρμογής στην Αμερικανική προφορά.

Το σενάριο που έγραψε ο σκηνοθέτη της ταινίας Ντέιβιντ Swift βασίστηκε στο βιβλίο «η Λότη και η Λίζα» του Erich Kastner. Η τεχνική αυτή άνοιξε τον δρόμο για να γυριστούν και άλλες ταινίες με τον πρωταγωνιστή να παίζει διπλούς ρόλους.

Πρόκειται λοιπόν για την ιστορία δύο κοριτσιών, της Σούζαν από την Καλιφόρνια και της Σάρον από την Βοστόνη, όπου οι γονείς τους τις έστειλαν σε θερινή κατασκήνωση. Εκεί με έκπληξη τα κορίτσια διαπιστώνουν ότι μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό!. Το γεγονός αυτό προκαλεί μια αντιπαλότητα μεταξύ τους με αποτέλεσμα η μία να σκαρώνει φάρσες στην άλλη. Η αντιπαλότητά τους έφθασε σε σημείο να καταστρέψουν έναν χορό που δινόταν στην κατασκήνωση, με αποτέλεσμα η διευθύντρια να της τιμωρήσει υποχρεώνοντάς τες να ζουν οι δυο τους απομονωμένες στον ίδιο χώρο.

Το γεγονός αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τα κορίτσια να πλησιάσουν το ένα το άλλο, να μάθουν ότι είναι συνομήλικες και ότι προέρχονται και οι δύο από διαλαλημένες οικογένειες. Τελικά ανακαλύπτουν ότι είναι δίδυμες αδελφές των οποίων οι γονείς χώρισαν όταν αυτές ήσαν ακόμη βρέφη και τις  μοιράστηκαν έτσι απλά παίρνοντας ο καθένας από μία, σαν να επρόκειτο για κατοικίδια ζώα που χωρίζοντας ένα ζευγάρι τα μοιράζεται και αποκρύπτοντάς τους το γεγονός. Αγνοούσαν λοιπόν η μία την ύπαρξη της άλλης.

Τότε αποφασίζουν να αλλάξουν ρόλους, η Σάρον να κόψει τα μαλλιά της και να υποδυθεί την Σόυζαν, η δε Σούζαν να εντρυφήσει την προφορά της Βοστόνης και να παρουσιαστεί ως Σάρον. Ο σκοπός τους διπλός. Αφενός για να μπορέσουν να γνωρίσουν και τους δύο γονείς τους και αφετέρου να προσπαθήσουν να  τους ξαναενώσουν. Το πρώτο μέρος του σχεδίου τους φαίνεται να πετυχαίνει και στην αρχή τουλάχιστον κανένας δεν αντιλήφθηκε την φάρσα. Ο πατέρας τους όμως ο Μιτς (Brian Keith) ετοιμάζεται να παντρευτεί την Βίκη (Joanna Barnes) η οποία είναι πολύ νεότερή του και αποβλέπει μόνο στην περιουσία του. Τότε η Σάλη ειδοποιεί την αδελφή της να έλθει επίγονος με την μητέρα τους Μαργκαρετ (Maureen O'Hara) για να προλάβουν να αποτρέψουν το γεγονός.

Πράγματι, έρχονται στην Καλιφόρνια, τα κορίτσια αποκαλύπτουν την πραγματική τους ταυτότητα, μεσολαβούν δίφορες κωμικές καταστάσεις και τελικά καταφέρνουν να αναγκάσουν την Βίκη να πάρει πόδι και να τα ξαναφτιάξουν οι γονείς τους!

Ο ηθοποιός Brian Keith έπαιζε μέχρι τότε ρόλους αστυνόμου, καουμπόι και άλλων σκληρών τύπων. Με την ταινία αυτή άρχισε νέα καριέρα και έπαιξε σε αρκετές ρομαντικές οικογενειακές κωμωδίες, όπως αυτή στο πλευρό της Ντόρις Ντάι στην ταινία With Six You Get Eggroll, αλλά και σε πολλές τηλεοπτικές σειρές παρόμοιου περιεχομένου.

Η ταινία The Parent  ήλθε σε μια κρίσιμη για την καριέρα της Maureen O'Hara. Υπήρξε κορυφαίο αστέρι τις δεκαετίες 40 και 50, αλλά το 1957 το σκανδαλοθηρικό περιοδικό Confidential δημοσίευσε ψευδείς και υβριστικές πληροφορίες σχετικά με αυτήν. Ακλούθησε παρατεταμένη δικαστική διαμάχη την οποία τελικά κέρδισε, αλλά γα πολλά χρόνια είχε εγκαταλείψει την καριέρα της προκειμένου να ασχοληθεί με τον δικαστικό αγώνα.

Επιτυχημένα και τα τραγούδια που ακούγονται στην ταινία.

Γι αυτό τον λόγο αλώστε ήταν και υποψήφια για όσκαρ μουσικής καθώς και μοντάζ.

Ακλούθησαν τρεις  τηλεοπτικές συνέχειες της ταινίας. Το The Parent Trap II (1986). To The Parent Trap III (1989), και το The Parent Trap IV:Μήνας μέλιτος στην Χαβάη(1989).

Remake όμως της ταινίας έγινε το 1998 με την Lindsay Lohan.

Παρόλο όμως που η τεχνολογία των κομπιούτερ είχε εξελιχθεί, η ταινία του 1998 δεν μπόρεσε να ξεπεράσει αυτή του 1961. Γενικά είμαι εναντίον των Remake, προπάντων αν δεν έχουν να προσθέσουν τίποτε το νέο. Σκεφτείτε τι νόημα θα είχε να γινόταν Remake της ταινίας «Καζαμπλάνκα»!!!

MENSCHEN AM SONNTAG (1930)

MENSCHEN AM SONNTAG (1930)

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ

Σκηνοθεσία των Curt Siodmak, Robert Siodmak, και άλλων ακόμα.

Παίζουν οι μη επαγγελματίες ηθοποιοί Erwin Splettstößer, Brigitte Borchert, Wolfgang von Waltershausen, Christl Ehlers Christl Ehlers, Annie Schreyer.

Μεσότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο

Η ταινία ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ των Curt Siodmak, Robert Siodmak και άλλων, είναι μια πειραματική ταινία χωρίς επαγγελματίες ηθοποιούς. Τα πέντε πρόσωπα μάλιστα που έχουν την θέση των πρωταγωνιστών, όπως μας πληροφορούν οι συντελεστές της ταινίας ,από την άλλη μέρα γύρισαν στις καθημερινές εργασίες τους.

Συμπρωταγωνιστής αυτών των ατόμων είναι η ίδια η πόλη του Βερολίνου. Είχε προηγηθεί η ταινία Berlin: Die Sinfonie der Grosstadt (1927), όπου χωρίς σενάριο μας παρουσιάζεται η καθημερινότητα της εποχής μιας μεγαλούπολης. Εδώ υπάρχει ένα υποτυπώδες σενάριο αλλά το κύριο θέμα είναι η ζωή στο Βερολίνο την Κυριακή. Τότε που οι άνθρωποι της εργασίας προσπαθούν να εκτονωθούν από το στρες της εβδομάδος και να γεμίσουν τις μπαταρίες τους για να αντέξουν ακόμα άλλη μια εβδομάδα. Θα μπορούσαμε να σταθούμε στα πέντε πρόσωπα της ταινίας και να αναλύσουμε τους χαρακτήρες τους. Εγώ όμως νομίζω ότι α πρόσωπα αυτά είναι ο μαϊντανός που πλαισιώνει την ταινία. Το κύριο θέμα της είναι οι ζωή των κατοίκων του Βερολίνου κάποια Κυριακή.

Σαν πειραματική ταινία έδωσε την ευκαιρία σε μια φούχτα νέων δημιουργών της δεκαετίας του 20 να μας παρουσιάσουν μια ταινία απαλλαγμένη από βεντέτες της εποχής και να βάλουν την κάμερα να κάνει πρωτοποριακές για την εποχή λήψεις ως προς την γωνία και καδράρισμα, έτσι ώστε να μας δώσουν με τον δικό τους τρόπο το κυκλοφοριακό χάος του Βερολίνου.

Το γεγονός αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να λατρέψουν την ταινία αυτή νέοι ψαγμένοι της εποχής. Κι εγώ που δεν χαρίζομαι εύκολα, την συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Η ταινία στο youtube:

https://www.youtube.com/watch?v=xP3XAedKns0

Un chapeau de paille d'Italie (1928)

Un chapeau de paille d'Italie (1928)

ΕΝΑ ΙΤΑΛΙΚΟ ΨΑΘΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ

Σκηνοθεσία: René Clair

Από το θεατρικό έργο του: Ευγένιου Labiche.

Παίζουν:Albert Préjean, Geymond Vital, Olga Tschechowa κ.α.

Μεσότιτλοι μεταφρασμένοι από εμένα

Το ότι η ταινία αυτή διαφέρει από το ύφος των ταινιών του René Clair δεν σημαίνει ότι δεν είναι αξιόλογη. Πρόκειται για μεταφορά του θεατρικού έργου του Ευγένιου Labiche στην οθόνη. Είναι το γνωστό είδος τόσο του θεάτρου όσο και του κινηματογράφου, η «Κωμωδία-Φάρσα». Ο σκηνοθέτης τοποθετεί την υπόθεση γύρω στα τέλη του 19^ου αιώνα, διότι τότε κυρίως ήταν η εποχή που οι κυρίες κυκλοφορούσαν με κομψά καπελάκια. Ο René Clair μας διδάσκει επίσης ότι άλλο θέατρο και άλλο σινεμά. Τους θεατρικούς λοιπόν διαλόγους τους περιορίζει στο απαραίτητο και τους αντικαθιστά με οπτική απεικόνιση των κωμικών καταστάσεων. Αποτέλεσμα αυτού είναι οι μεσότιτλοι να περιορίζονται στο ελάχιστο.

Για την υπόθεση: Ο Φερντινάρντ διέρχεται με την άμαξά του το δάσος για να πάει σπίτι του όπου θα ετοιμαστεί για τους γάμους του. Στο δρόμο του πέφτει το καμουτσίκι και σταματά για να το μαζέψει. Το άλογό του όμως αντιλαμβάνεται παρακάτω σε ένα θάμνο ένα γυναικείο ψάθινο καπέλο και ορμά με όρεξη και το μασουλάει!

Το καπέλο όμως ανήκει σε μια κυρία, η οποία αν και παντρεμένη ήταν ξαπλωμένη στο γρασίδι με τον εραστή της. Η κυρία ισχυρίζεται πως δεν μπορεί να επιστρέψει σπίτι της χωρίς το καπέλο διότι θα πρέπει να απολογηθεί στον άντρα της για το συμβάν. Το ζευγάρι ακολουθεί τον Φερντινάρντ στο σπίτι του και ο ζόρικος εραστής απαιτεί να τους  βρει αμέσως ένα ίδιο καπέλο αλλιώς θα του καταστρέψει το σπίτι. Αν δε αυτός γίνει αιτία να θιχτεί η τιμή και η αξιοπρέπεια της κυρίας, τότε θα τον καλέσει σε μονομαχία!

Ο δυστυχής Φερντινάντ πρέπει να πάει για τον γάμο του και παράλληλα να φροντίσει να βρει καπέλο. Απέναντι από το δημαρχείο που γίνεται ο γόμος του υπάρχει ένα καπελάδικο. Ο Φερντιναντ επωφελείται από το ότι ο δήμαρχος καθυστερεί να αφιχθεί και φεύγει γρήγορα να μεταχθεί απέναντι στο καπελάδικο. Εξηγεί τι γυρεύει αλλά η πωλήτρια του λέει πως αυτό είναι ένα Ιταλικό ψάθινο καπέλο που είναι σπάνιο μοντέλο. Πριν από λίγες μέρες όμως πούλησε σε μια κυρία το τελευταίο που είχε. Το Φερντινάν παίρνουν πίσω άρων άρων οι συγγενείς για να αρχίσει η τελετή, μα αυτός προλαβαίνει να πάρει την διεύθυνση της κυρίας που αγόρασε το τελευταίο καπέλο.

Στο γλέντι του γάμου ο Φερντινάν πληροφορείται από τον υπηρέτη του ότι ο ζόρικος εραστής έχει αρχίσει ήδη να κατεδαφίζει το σπίτι του! Αφήνει το γλέντι και τρέχει στην διεύθυνση της κυρία ς που είχε αγοράσει το τελευταίο καπέλο. Την ίδια δεν την βρίσκει, βρίσκει όμως τον άντρα της και του εξηγεί το πάθημά του και την ανάγκη να αποκτήσει το καπέλο αυτό. Αυτός διασκεδάζει με την όλη υπόθεση, δείχνει όμως να συμμερίζεται το κρίσιμο της κατάστασης και να θέλει να βοηθήσει τον Φερντινάντ. Απάνω στην κουβέντα όμως γίνεται αντιληπτό πως το  καπέλο που έφαγε το άλογο ήταν αυτό της γυναίκας του! Κοντά στα άλλα, ο πεθερός που παρακολουθεί την περίεργη συμπεριφορά του γαμπρού του νομίζει ότι ο τελευταίος έχει το θράσος την ημέρα του γάμου του να τρέχει να συναντήσει την ερωμένη του. Μέχρι να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα και να λάμψει η αλήθεια μεσολαβούν σπαρταριστά γεγονότα. Τελικά ο Φερντινάντ όχι μόνο δικαιώνεται αλλά καταφέρνει να καλύψει και την άπιστη σύζυγο.

Το 1941 η ταινία ξαναγυρίστηκε με πρωταγωνιστή τον Fernand. Παρά του ότι η ταινία ήταν αμολούσα και πρωταγωνιστεί ένας θαυμάσιος ηθοποιός, θεωρείται κατώτερη αυτής του René Clair

Show People (1928)

Show People (1928)

Σκηνοθεσία: King Vidor

Παίζουν: Marion Davies, William Haines, Dell Henderson κ.α. 

Μετάφραση μεσοτίτλων από εμένα

Αν και η ταινία είναι μια αρκετά χαριτωμένη κωμωδία εποχής, το πραγματικό ενδιαφέρον της ταινίας είναι τα παραλειπόμενά της.

Οι ερωτικές υποθέσεις της Marion Davies με τον Αμερικανό μεγιστάνα του τύπου William Randolph Hearst, διήρκεσε αρκετές δεκαετίες και θα αποδειχθεί ότι θα είναι ευλογία και κατάρα για την ηθοποιό. Από τη μία μεριά ο Hearst ήταν ένας από τους πλέον σημαντικούς άνδρες στη χώρα, πράγμα που σήμαινε ότι κατά τη διάρκεια της ζωής του με την Davies  κατείχε εξέχουσα θέση στην αυτοκρατορία των μέσων ενημέρωσης. Από την άλλη μεριά ολόκληρο το έθνος γέλαγε με την αστεία αιώνια διαμαρτυρία των κριτικών των εφημερίδων του Hearst, για το ότι η Marion ποτέ δεν είχε χαρακτηριστεί απολαυστική σε κάποια ταινία. Το κοινό πίστευε από καιρό ότι αυτή δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια ατάλαντη φανταχτερή γυναίκα ενός γέρου μεγιστάνα. O Orson Welles σκιαγράφησε επίσης καθόλου κολακευτικά την  εικόνα της στο Citizen Kane (1941), ταινία  η οποία διερευνούσε την υπόθεση Hearst-Davies, με την Davies να παρουσιάζεται ως η τραγουδίστρια Susan Alexander. Δεν βοήθησε λοιπόν το ότι ο Hearst επιθυμούσε να  δει την Marion Davies σε μεγάλου και αναγνωρισμένου κύρους, «σοβαρές» παραγωγές, ενώ το πραγματικό της ταλέντο ήταν πολύ καλύτερα προσαρμοσμένο στην κωμωδία.

Η Davies το απέδειξε αυτό με την απόδοσή της ως σταρ στο Show People, του King Vido το 1928,  που είναι μια σάτιρα για τα τεκταινόμενα στις μπίζνες του Hollywood, και στην οποία ταινία  έπαιζε μία χαριτωμένη, χαμηλών τόνων κωμικό που δεν παίρνει τον  εαυτό της πολύ στα σοβαρά.

Στην  παρούσα ταινία η Marion εμφανίζεται ως Πέγκη Πίπερ η οποία ήλθε με τον πατέρα της από την Γεωργία στο Hollywood με σκοπό να βρει διέξοδο - στο κατ’ αυτήν -  ταλέντο της στην υποκριτική.

Εκεί γνωρίζει τον Μπίλη (William Haines)

ο οποίος παίζει σε κωμωδίες του τύπου «ψεύτικα μουστάκια» και τουρτοπόλεμο. 

Αυτός αναλαμβάνει να βοηθήσει την Πέγκη να δουλέψει σε ταινία. Πείθει λοιπόν το σκηνοθέτη του να την βάλει να παίξει στην κωμωδία που παίζει και αυτός. Η Πέγκη νομίζει ότι πρόκειται για δραματική «σοβαρή» ταινία και απογοητεύεται όταν διαπιστώνει περί τι είδους ταινία πρόκειται.

Στην αρχή θέλει να αποχωρίσει αλλά ο Μπίλη της λέει ότι όλοι οι μεγάλοι ηθοποιοί από τέτοιες ταινίες ξεκίνησαν και την πείθει να μείνει.

(

Το σενάριο όμως προβλέπει ότι η Πέγκη τρώει μια τούρτα στο πρόσωπο! Αυτή με κανένα τρόπο δεν θέλει να πέσει τόσο... χαμηλά. Τελικά συμβιβάζεται με τον King Vidor και η τούρτα αντικαθίσταται με κατάβρεγμα σόδας. Το ταλέντο της γίνεται εμφανές και ο  μεγοπαραγωγός την επιλέγει να την βάλει σε άλλη ομάδα που παίζουν σοβαρές ταινίες. Όχι όμως και τον Μπίλη ο οποίος θα εξακολουθήσει να παίζει τουρτοπόλεμο σε κωμικές ταινίες. Η Πέγκη έχει την εντύπωση πως η ζωή της άλλαξε γι αυτό αλλάζει και όνομα. Από Πέγκη Πίπερ γίνεται η Πατρίτσια Πεπουάρ και θέλει να ξεκόψει με το παρελθόν. Ένας συμπρωταγωνιστής της που της συστήνεται ως Κόμης από την Γαλλία την ζητά σε γάμο. Εκείνη αν και δεν φαίνεται να τον αγαπά, δέχεται την πρόταση διότι νομίζει ότι έτσι αναβαίνει κοινωνικά. Τότε εμφανίζεται ο Μπίλη που με ένα νέο κατάβρεγμα σόδας την ξασναπροσγειώνει στην γη και την πείθει να επιστρέψει στην κωμωδία από την ποία και αναδείχτηκε.

Γενικά το έργο μπορούμε να πούμε ότι είναι μια σκιαγράφηση των πραγματικών φιλοδοξιών της Marion Davies.

The Wind (1928)

The Wind (1928)

Ο Άνεμος

Σκηνοθεσία: Victor Sjöström

Σενάριο: Frances Marion, από το μυθιστόρημα της Dorothy Scarborough

Παίζουν: Lillian Gish, Lars Hanson, Montagu Love και άλλοι.

Μετάφραση Μεσοτίτλων: Γιάννης από Ανάβυσσο

Ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο άνεμος «Norther» .Πρόκειται για ένα μετεωρολογικό φαινόμενο που εμφανίζεται σε περιοχές της Β. Αμερικής, όπως το Τέξας. Πρόκειται για ένα σφοδρό ψυχρό μέτωπο που εμφανίζεσαι απότομα και μέσα σε μια ώρα να μεταβάλει την εποχή από καλοκαίρι σε καταχείμωνα! Ενδεικτικές είναι οι μαρτυρίες όσων βίωσαν τέτοια δοκιμασία. Το πρωί ξεκίνησαν με τα πουκαμισάκια τους να πάνε στις δουλειές τους και πριν περάσει μια ώρα επέστρεψαν άρον-άρον σπίτια τους και έκαψαν στο τζάκι τους ότι μπορούσε να καεί για να ζεσταθούν! Όταν δεν εμπίπτει τέτοιος κυκλώνας, πνέουν αδιάκοπα θαλάσσιες αύρες, κυρίως από Νοέμβριο μέχρι Μάρτη. Οι Ινδιάνοι αποκαλούν την περιοχή αυτή «Χώρα των ανέμων»!

Σε μια τέτοια περιοχή του Τέξας ήλθε η ηρωίδα μας η Λέτη (Lillian Gish) από την Βιρτζίνια, για να ζήσει στο ράντζο του εξαδέλφου της Μπέρβελη (Edward Earle).

Στο τραίνο φαίνεται να προσπαθεί να την φλερτάρει διακριτικά ένας λιμοκοντόρος, ζωέμπορος οποίος προσπαθεί να την απογοητεύσει για την επιλογή της να ζήσει σε αυτό το μέρος και να εμφανιστεί ως προστάτης της. Στο σταθμό αποβίβασής της δεν την υποδέχεται ο ξάδελφος αλλά δύο γείτονές του οι οποίοι από την πρώτη στιγμή δείχνουν να θέλουν να εντυπωσιάσουν την Λέτη. Στο ράντζο ο εξάδελφος την υποδέχεται εγκάρδια, όχι όμως και η γυναίκα του η Κόρα (Dorothy Cumming) η οποία την ζηλεύει από την πρώτη στιγμή. Η ζήλια της φθάνει στο αποκορύφωμά της όταν τα παιδιά της δείχνουν ιδιαίτερη συμπάθια στην Λέτη. Τότε αυτή τυφλωμένη από την ζήλια ζητά από την Λέτη να εγκαταλείψει αμέσως το σπίτι της. Σε ερώτηση της κοπέλας για το τι θα απογίνει χωρίς χρήματα και χωρίς σπίτι, της απαντά να διαλέξει να παντρευτεί έναν από τους δύο γείτονες που και οι δύο ενδιαφέρονται γι αυτήν.

Η κοπέλα τότε διαλέγει τον Λίγκε (William Orlamond) ο οποίος φαίνεται λιγότερο αγροίκος από τον άλλον. Όταν όμως μετά τον γάμο μένουν μόνοι, αυτή αντιδρά στην προσπάθεια του Λίγκε να έλθει σε επαφή μαζί της. Τότε αυτός κατάλαβε ότι η κοπέλα τον παντρεύτηκε διότι είχε περιέλθει σε αδιέξοδο και όχι διότι τον αγαπούσε. Τότε αυτός της υποσχέθηκε να μην προσπαθήσει να την ξαναενοχλήσει και με το που θα εξοικονομούσε χρήματα θα της πληρώσει το εισιτήριο για να επιστρέψει πίσω από κει που ήλθε. Πράγματι συζούσαν τυπικά και ο Λίγκε τηρούσε την υπόσχεσή του και της φερόταν άψογα. Το γεγονός αυτό ανέβασε την εκτίμηση του στα μάτια της Λέτη η οποία είχε αρχίσει να τον βλέπει με άλλα μάτια. Κάποτε ο Λίγκε έπρεπε να πάει σε μια συγκέντρωση κτηνοτρόφων και η Λέτη τον παρακάλεσε να πάει κι αυτή μαζί για κάποια αλλαγή. Στο δρόμο ενέσκηψε ο γνωστός αντικυκλώνας και το άλογο της Λέτη αφήνιασε. Τότε αποφασίζεται να γυρίσουν την Λέτη πίσω για ασφάλεια. Φθάνει σπίτι της με την συνοδεία του γείτονα. Κάποια στιγμή η Λέτη αντιλαμβάνεται να φέρνουν κάποιον τραυματία στο σπίτι και ανησυχεί μην είναι ο Λίγκε. Είναι όμως ο λιμοκοντόρος συνταξιδιώτης της στο τραίνο ο οποίος ερχόταν δήθεν να δει πως τα πάει η Λέτη με την καινούργια της ζωή, αλλά στο δρόμο τον έπληξε ο αντικυκλώνας και τραυματίστηκε. Ο γείτονας, φεύγει και αφήνει την Λέτη μόνη της με τον τραυματία. Αυτός κάποτε συνέρχεται και προσπαθεί να πείσει την Λέτη να τα παρατήσει όλα και να τον ακολουθήσει όχι ως γυναίκα του διότι είναι παντρεμένος  αλλά ως ερωμένη του. Η κοπέλα αρνείται αλλά αυτός δεν το βάζει κάτω. Προσπαθεί να την βιάσει και επάνω στην διαμάχη η Λέτη βρίσκει ένα πιστόλι, τον πυροβολεί και τον σκοτώνει

 Έντρομη σύρει το πτώμα έξω.

Σε λίγο επιστρέφει ο. Λίγκε και αυτή του διηγείται τι συνέβη. Βγαίνουν έξω να δουν τον νεκρό αλλά η αμμοθύελλα έχει καλύψει το πτώμα με άμμο!

Ο Λίγκε της εξηγεί ότι μάζεψε άρια άλογα το οποία η κυβέρνηση θα του τα πληρώσει, έτσι θα έχει τα χρήματα για να την στείλει πίσω. Τότε αυτή τον θερμοπαρακαλεί να μην την διώξει αλλά να την αφήσει να ζει μαζί του διότι τώρα πλέων τον αγαπά.

Η όλη ταινία ως ένα πρώιμο Γουέστερν φιλμ είναι αρκετά αξιόλογη για την εποχή της.

Να σημειωθεί ότι ολόκληρη η ταινία γυρίστηκε στην έρημο Mojave (Καλιφόρνια), υπό συνθήκες μεγάλης σκληρότητας και της δυσκολίας και χρησιμοποιήθηκαν 8 αεροπλάνα που με τις έλικές τους αναπαριστούσαν την ανεμοθύελλα