Pollyanna (1960)

Pollyanna (1960)

Σενάριο και σκηνοθεσία: David Swift.

Από τη νουβέλα της Eleanor H. Porter

Παίζουν: Hayley Mills, Jane Wyman, Richard Egan και άλλοι.

Η Πολυάννα, ήταν μία σειρά βιβλίων, 13 τον αριθμό, που κυκλοφόρησαν στην Αμερική από το 1913 και μετά και εντάσσονταν στην παιδική λογοτεχνία. Μόνο τα δύο πρώτα τα έγραψε η Eleanor H. Porter και μετά συνέχισαν άλλοι συγγραφείς. Η σειρά αυτή των βιβλίων σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Στην χώρα μας μάλιστα εκδοθήκαν από την «Άγκυρα» και είχαν ενθουσιώδες φανατικό κοινό. Κατά γενική ομολογία όμως, μόνο τα δύο πρώτα είναι αξιόλογα. Περιγράφουν της περιπέτειες μιας μικρούλας ορφανής που έρχεται να ζήσει στης πλούσιας θείας της το σπίτι και με την τσαχπινιά και υπεραισιοδοξία της, αλλάζει τη διάθεση όχι μόνο των κατοίκων της μικρής πόλης, αλλά και αυτή της στριφνής θείας της. Έχει μάλιστα επινοήσει το παιχνίδι να χαίρεται και με τα άσχημα πράγματα, υπό την έννοια ότι δεν είναι χειρότερα από ότι θα μπορούσαν να είναι. Το παιχνίδι αυτό της το δίδαξε ο Πάστορας πατέρας της όταν κάποτε μια φιλανθρωπική οργάνωση της έστειλε από λάθος για δώρο, αντί για κούκλα, ένα ξύλινο πόδι! Ο πατέρας της την παρηγόρησε λέγοντάς της ότι θα έπρεπε να είναι χαρούμενη διότι δεν χρειάζεται το δώρο αυτό. Το παιχνίδι αυτό το ασπάστηκε ως  τρόπο ζωής. Τώρα αν μου βρείτε έστω και ένα παιδί που να μεγάλωσε με τέτοιες απόψεις…

Η Πολυάννα επηρέασε και την ορολογία στις επιστήμες της ψυχιατρικής και ψυχολογίας. Πολιάννα χαρακτηρίζονται λοιπόν τα άτομα με υπερβολική αισιοδοξία. Μερικές φορές όμως ο όρος χρησιμοποιείται υποτιμητικά για να χαρακτηρίσει ένα άτομο ως «χαζοχαρούμενο».

Οι περιπέτειες της Πολυάννα μεταφέρθηκαν μερικές φορές στο κινηματογράφο Το 1920 π.χ. ως βωβό φιλμ, μα η σπουδαιότερη μεταφορά έγινε το 1960 από την Walt Disney.

Το 1959. η μικρούλα Hayley Mills, κόρη του μεγάλου John Mills, άφησε άναυδους τους πάντες με την ερμηνεία της στην ταινία: «Tiger Bay»,  ή στα ελληνικά « ΔΥΟ ΜΑΤΙΑ ΕΙΔΑΝ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ»

  Αμέσως η Walt Disney που κατάλαβε περί τίνος πρόκειται, βούτηξε κυριολεκτικά την μικρούλα και της έκλεισε συμβόλαιο για πέντε χρόνια.

Η πρώτη της δουλεία ήταν η ερμηνεία της στην ταινία Pollyanna, όπου και πρωταγωνιστούσε στον ομώνυμο ρόλο. Η επιτυχία της ήταν μεγάλη. Όσοι δεν έτυχε να είχαν δει την πρώτη της ταινία, την πρωτογνώρισαν στην ταινία αυτή με αποτέλεσμα να επανακυκλοφορήσει η ταινία Tiger Bay και να κόψει πολύ περισσότερα εισιτήρια απ’ ότι την πρώτη φορά. Το σενάριο δεν ακολουθεί πιστά το μυθιστόρημα. Σε γενικές γραμμές όμως δεν υπάρχουν σημαντικές αλλαγές. Η μικρή Πολυάννα είναι και εδώ η τσαχπίνα και χαριτωμένη μικρή που με την συμπεριφορά της επηρεάζει μια ολάκερη πόλη προς το καλλίτερο.

Η θεία  Πόλη είναι η στριφνή και αυταρχική γυναίκα που θέλει να καπελώνει κάθε πρωτοβουλία των κατοίκων, εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι σχεδόν όλοι εργάζονται στις επιχειρήσεις της, που τις  κληρονόμησε από τον πατέρα της. Η αθωότητα και καλοσύνη της μικρής όμως θα αλλάξουν και αυτή τη θεία.

Εν ολίγοις, αν και το σενάριο προέρχεται από την παιδική λογοτεχνία, το έργο απευθύνεται σε όλους όσους εξακολουθούν να αισθάνονται παιδιά. Το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Με μεγάλη ευχαρίστηση έφτιαξα τους υπότιτλους, αφού ξανάζησα τη νιότη μου.

Classe tous risques (1960)

Classe tous risques (1960)

Δημόσιος κίνδυνος!

 

Σκηνοθεσία: Claude Sautet

Από το μυθιστόρημα του José Giovanni

Προσαρμογή: Claude Sautet

Παίζουν: Lino Ventura, Sandra Milo και Jean-Paul Belmondo

Πριν από κάποιο καιρό, κάποιος φίλος μου χάρισε την ταινία: Classe tous risques που περιείχε Αγγλικούς υπότιτλους. Αμέσως κατάλαβα ότι πρόκειται περί εξαιρετικής ταινίας και έπρεπε να την μελετήσω βαθύτερα. Ο καλύτερος τρόπος για να σπουδάσω μία ταινία είναι να κάτσω να της φτιάξω Ελληνικούς υπότιτλους. Τους έφτιαξα λοιπόν και μπορείτε να τους βρείτε κι εσείς εδώ:

http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3837554/classe-tous-risques-el

Για την ταινία να πούμε ότι εμφανίζεται ο νεαρός τότε Jean-Paul Belmondo, ο οποίος για μένα ήταν πολύ cult ηθοποιός, άσχετα αν για βιοποριστικούς λόγους έπαιξε και σε χαζοκωμωδίες.

 

 

Έχουμε και τον Lino Ventura ο οποίος είναι ο ορισμός του ευρωπαίου cult ηθοποιού.

 

 

Γενικά στο έργο αυτό βλέπουμε ότι οι ευρωπαίοι γκάγκστερ δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτε από τους αμερικανούς συναδέλφους τους. Απλά έχουμε δει πολλά περισσότερα αμερικανικά τέτοια έργα και νομίζουμε ότι οι αμερικανοί έχουν τα πρωτεία. Αν σκεφτούμε ‘όμως ότι οι διασημότεροι γκάγκστερ της Αμερικής ήσαν ευρωπαίοι ή ευρωπαϊκής καταγωγής (Ιταλοί, Ιρλανδοί, κλπ), βλέπουμε ότι η Ευρώπη έδωσε παντού τα φώτα της! (χα χα)
Στο έργο συναντάμε και την παλιά μας γνώριμη την Sandra Milo η οποία εδώ φέρεται να ερωτεύεται τον Belmondo

 

Ο γκάγκστερ Lino Ventura, κυνηγημένος από την Ιταλική αστυνομία, αποφασίζει να διαφύγει στην Γαλλία μαζί με τη γυναίκα του τα δυο μικρά παιδιά του και έναν φίλο και συνεργάτη του, ελπίζοντας εκεί στην βοήθεια και υποστήριξη των πρώην φίλων και συναδέλφων του. Κατά την άφιξή τους όμως στην Μασσαλία ανταλλάσουν πυρά με συνοριοφύλακες. Εκεί σκοτώνονται η γυναίκα του και ο συνεργάτης του. Απομένει λοιπόν μονάχος να κουβαλά τα ανήλικα παιδιά του με ολόκληρες της δυνάμεις ασφαλείας να τον καταδιώκουν.

 

Οι πρώην συνάδελφοί του δεν θέλουν να μπλέξουν και βρίσκουν διάφορους τρόπους για να τον αποφύγουν ή ακόμη και να τον καρφώσουν. Του στέλνουν έναν άγνωστο οδηγό για να των βοηθήσει να διαφύγει (Jean-Paul Belmondo) με την κρυφή ελπίδα ότι δεν θα τα καταφέρει. Αυτός όμως τα καταφέρνει και δημιουργείται μια ιδιότυπη φιλία μετάξι των δύο ανδρών.
Γενικά πρόκειται για μια αξιοπρεπή Γαλλική γκανγκστερική ταινία η οποία μπορεί να μην θεωρήθηκε αριστούργημα, ενθουσίασε όμως αφάνταστα τους φίλους του Γαλλικού film noir της δεκαετίας του 1960. Βέβαια σύμφωνα με τον άτυπο χαρακτηρισμό μιας ταινίας ως film noir απουσιάζει η μοιραία γυναίκα του στιλ Λώρα, Τζίλντα, κλπ, δεν παύει όμως να έχει όλα τα άλλα χαρακτηριστικά που την κατατάσσουν ως τέτοια ταινία.
Ορίστε η ταινία με τους υπότιτλους που μετέφρασα:

Inherit the Wind (1960)

Inherit the Wind (1960)

Η δίκη των πιθήκων

 

 

Σκηνοθεσία:Stanley Kramer
Παίζουν:Spencer Tracy, Fredric March, Gene Kelly
Ελληνικοί υπότιτλοι ενσωματωμένοι

Το 1925, μία δίκη στο Τένεσι των ΗΠΑ εναντίον ενός καθηγητή βιολογίας, έμελλε να αποτελέσει σταθμό στα δικαστικά χρονικά.
Ο καθηγητής μηνύθηκε και δικάστηκε επειδή δίδασκε την θεωρία της ανθρώπινης εξέλιξης σύμφωνα με την θεωρία του Δαρβίνου, που είναι αντίθετη με αυτά που αναφέρονται στη γένεση της βίβλου.
Η πολύκροτη αυτή δίκη έμεινε στα χρονικά με τον τίτλο: Η Δίκη των Πιθήκων.
Το χρονικό της δίκης έγινε πρώτα θεατρικό έργο από τους Jerome Lawrence και Robert Edwin Lee.

 

Το 1960 ο Stanley Kramer μετέφερε το θεατρικό έργο στον κινηματογράφο. Είχε στην διάθεσή του ικανότατους ηθοποιούς. Για την αξία του Spencer Tracy { μία ακόμα πρόταση για όσκαρ}, δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά. Όλοι ξέρουμε τι σημαίνει ένας τέτοιος γίγαντας να πρωταγωνιστεί σε δικαστικό δράμα. Παριστάνει τον συνήγορο υπεράσπισης. Η υπερασπιστική του όμως γραμμή δεν αφορά απλά τον νεαρό καθηγητή (Dick York από τη γνωστή σειρά «Μάγισσα»), αλλά υπερασπίζεται το δικαίωμα στην γνώση, την επιστήμη και την έρευνα, κόντρα στην οπισθοδρόμηση, την άγνοια, το σκοταδισμό και τη δεισιδαιμονία του χριστιανικού φονταμενταλισμού.
Η φλογερή του αγόρευση είναι ακριβώς όπως καταγράφηκε στα πρακτικά της δίκης.

Είπε μεταξύ των άλλων::

- Στην δύναμη ενός παιδιού να κυριαρχήσει στην προπαίδεια, υπάρχει περισσότερη αγιότητα από όλα μαζί τα επιφωνήματά σας των «αμήν» και των «άγιος, άγιος» και των «ωσαννά»
- Μια ιδέα είναι μεγαλύτερο μνημείο από έναν καθεδρικό ναό.
- Η πρόοδος της ανθρώπινης γνώσης είναι το μεγαλύτερο θαύμα από όλες τις μεταμορφώσεις των ραβδιών σε φίδια και των χωρισμάτων των θαλασσών στα δύο.
- Τώρα όμως θα παραιτηθούμε απ’ όλη αυτή την πρόοδο γιατί ο Κος Μπραίηντυ μας φοβίζει με ένα παραμύθι;
- Κύριοι ένορκοι, η πρόοδος δεν παζαρεύεται, πρέπει να πληρώσεις γι’ αυτήν.

Αντίπαλός του ως πολιτική αγωγή, φανατικός μέχρι εσχάτων, χριστιανός φονταμενταλιστής, βρίσκεται ένας εξίσου σπουδαίος νομικός της εποχής που τον υποδύεται ένας εξίσου σπουδαίος ηθοποιός τον οποίον πρωτογνωρίσαμε στο ρόλο του Dr. Jekyll / Mr. Hyde στην ταινία του 1931.Είναι ο Fredric March (Βραβείο καλύτερου ηθοποιού στο φεστιβάλ του Βερολίνου).

 

 

Έχουμε και την συμμετοχή του Gene Kelly, ο οποίος παραδόξως δεν χορεύει, αλλά παριστάνει τον κυνικό ρεπόρτερ εφημερίδος που ηδονίζεται όταν το αμαθές πλήθος της επαρχιακής κωμόπολης εξαγριώνεται, προσφέροντάς του τροφή για τις ανταποκρίσεις του.

Ο πραγματικός όμως αντίπαλος των διωκομένων προοδευτικών είναι ο φανατικός τοπικός ιερέας. Οργανώνοντας λαοσυνάξεις και φανφάρες με παράντες που παίζουν το «Γλόρια-Γλόρια-Αλληλούια» φανατίζει το κοινό και το οδηγεί στο να διαδηλώνει απαιτώντας να οδηγηθούν στην κρεμάλα όλοι οι σατανιστές. Δηλαδή ο καθηγητής και όσοι δεν ασπάζονται την θεωρία της ευφυούς δημιουργίας, αλλά υποστηρίζουν τις άθεες θεωρίες της εξέλιξης του Δαρβίνου.

 

Μαζί μ’αυτούς παρακολουθούμε ένα δικαστή που είναι έρμαιο των πολιτικών καθοδηγήσεων. Στην αρχή οι οδηγίες του δημάρχου είναι η πλήρης καταδίκη για την ικανοποίηση του λαϊκού αισθήματος. Έτσι ο δικαστής απορρίπτει την εμφάνιση επιφανών επιστημόνων ως μαρτύρων υπεράσπισης με αστείες δικαιολογίες και οδηγεί τους ενόρκους στο να βγάλουν καταδικαστική απόφαση.
Οι πολιτικοί προϊστάμενοι του δημάρχου όμως ανησυχούν από τον θόρυβο που δημιουργήθηκε και φοβούνται την ρετσινιά του οπισθοδρομικού. Έτσι δίνουν εντολές να πέσει η υπόθεση στα μαλακά.
Η απόφαση λοιπόν είναι να υποχρεωθεί ο καθηγητής να μην ξαναδιδάξει τις θεωρίες του και να πληρώσει πρόστιμο 100 δολαρίων, ποσό δυσβάστακτο για έναν καθηγητή της εποχής εκείνης.
Ο συνήγορος της πολιτικής αγωγής όμως δεν ικανοποιείται. Ωρύεται ζητώντας αυστηρότερη ποινή. Φθάνει στα όρια του παροξυσμού και το πληρώνει με τη ζωή του αφήνοντας την τελευταία του πνοή στην αίθουσα του δικαστηρίου.

Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, μπορεί το σενάριο να ακολουθεί αρκετά κοντά τα πραγματικά γεγονότα, αλλά είναι βέβαιο ότι ο καθηγητής δεν ήταν κάποιος αφελής που απλά έκανε την δουλειά του και αιφνιδιάστηκε από τους φανατικούς.

Στην πραγματικότητα εσκεμμένα παρενέβη το νομοθέτημα της Πολιτείας του Τενεσσή με κάλυψη από την Αμερικάνικη Ένωση Πολιτικών Δικαιωμάτων ώστε να προκαλέσει την αλλαγή της νομοθεσίας. Στην δίκη του 1925 καταδικάστηκε σε πρόστιμο 100 δολαρίων, που μετά από έφεση στο Ανώτατο Δικαστήριο απορρίφθηκε. Τελικά ο νόμος σχετικά με την διδασκαλία της θεωρίας της εξέλιξης, που έμεινε στα χαρτιά για δεκαετίες, αποσύρθηκε το 1968.
Σήμερα τα πράγματα δεν είναι και τα καλλίτερα δυνατά. Η Δημιουργιστές κατάφεραν και πέτυχαν σε μερικές πολιτείες να διδάσκονται ισότιμα και η δύο θεωρίες, ενώ με τις ευλογίες Μπους προβάδισμα έχει η δική τους άποψη.
Προτού βιαστείτε να ειρωνευτείτε και να καταδικάσετε τα αφελή αμερικανάκια και τους φανατικούς προτεστάντες, καλά θα κάνετε να ρίξετε μια ματιά στον περίγυρό σας και να αναζητήσετε παρόμοιες καταστάσεις.
Από καθαρά κινηματογραφική άποψη η ταινία είναι πολύ δυνατή και πείρε υποψηφιότητες για την ασπρόμαυρη φωτογραφία, μοντάζ και διασκευασμένο σενάριο.

 

Et mourir de plaisir (1960)

Et mourir de plaisir (1960)

Ή

BLOOD AND ROSES

 Σκηνοθεσία: Roger Vadim

Σενάριο: Claude Brulé, , ory)Sheridan Le Fanu(novel "Carmilla"),

Claude Martin

Είδος: Horror ΔΕ 60. Drama. Romance

Διάρκεια: 1h 14m

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Mel Ferrer: Leopoldo De Karnstein

Elsa Martinelli: Georgia Monteverdi

Annette Stroyberg : Carmilla (as Annette Vadim)

Alberto Bonucci: Carlo Ruggieri

René-Jean Chaffard: Dr. Verari (as R.J. Chauffard)

Gabriella Farinon: Lisa (as Gaby Farinon)

Serge Marquand: Giuseppe

    Δεν θα ισχυριστώ ότι πρόκειται για αριστούργημα, αλλά ήταν μία από τις ταινίες που μου έκανε  μεγάλη εντύπωση όταν πρωτοπαίχτηκε. Αυτό οφείλεται στο ότι μέχρι τότε είχα συνδυάσει ταινίες ΒΑΜΠΙΡ με Δράκουλες, σουβλερά δόντια,  τρόμο, κοκ. Αλλά γυναίκα βαμπίρ τόσο όμορφη και γλυκιά, σε σημείο που να σε κάνει να αγωνιείς όχι για τα τυχόν θύματά της, αλλά για την τύχη της ίδιας… έ, αυτό ήταν κάτι πρωτόγνωρο.

Χρόνια έψαχνα να αποκτήσω την ταινία αυτή. Όχι μόνο εγώ, αλλά και αρκετοί αλλοδαποί σε ξένα φόρουμ. Κάτι κόπιες της κακιάς ώρας κυκλοφορούσαν στο διαδίκτυο, μεταφορά από κασέτα με  Αγγλική μεταγλώττιση. Αλλά το πρόβλημα δεν ήταν αυτό. Ήταν ότι μαζί με την μεταγλώττιση οι Αμερικάνοι αλλάξανε τα φώτα της ταινίας με αποτέλεσμα να μην ταιριάζουν με τίποτε οι Αγγλικοί υπότιτλοι που έβρισκα στο διαδίκτυο.

Τελικά ο επιμένον…

Βρήκα στις ΗΠΑ DVD, από κάποιον που ειδικεύεται στις σπάνιες ταινίες, οι οποίες δεν κυκλοφορούν επίσημα και δεν μπορεί κανένας να ισχυριστεί ότι καταπατώνται πνευματικά δικαιώματα. Το DVD αυτό προέρχεται προφανώς από βιντεοκασέτα, άλλα έχει γίνει πολλή καλή δουλειά. Κάδρο 16:9, αυθεντική Γαλλική γλώσσα και εξωτερικοί Αγγλικοί υπότιτλοι!

Ήταν τόση η λαχτάρα μου όταν έλαβα επιτέλους το DVD αυτό, που ξενύχτησα και μετέφρασα τους υπότιτλους την ίδια μέρα!

Για την ταινία μπορούμε να πούμε  αρκετά πράγματα, αλλά ας αρκεστούμε για την ώρα σε αυτά που έγραψε ο exetlaios στο φόρουμ retromaniax:

Η πρώτη κινηματογραφική απόπειρα που βασίστηκε στο έργο αυτό, ήταν το 1960, όταν ο γνωστός σκηνοθέτης Roger Vadim ( ʽBarbarellaʼ, Και Ο Θεός δημιούργησε τη γυναίκα ) δημιούργησε το ποιητικό αριστούργημα που άκουγε στο όνομα ʽBlood and Rosesʼ. H έγχρωμη αυτή Γάλλο-Ιταλική παραγωγή είναι εξίσου γνωστή και με τον γαλλικό της τίτλο Et Mourir de plaisir ( και να πεθαίνεις από απόλαυση ). Αποτελεί μάλλον οξύμωρο σχήμα το γεγονός ότι η φιλμική γέννηση της Carmilla, οριοθετεί ταυτόχρονα και το τέλος της, καθώς καμία μεταγενέστερη ταινία δεν κατάφερε να αγγίζει καν, το πνεύμα το μυθιστορήματος του Le Fanu, τόσο, όσο το Blood and Roses. Αξιοσημείωτο είναι επίσης, το ότι ο συγγραφέας αναφέρεται εσφαλμένα ως Le Vanu στους εναρκτήριους τίτλους !
O Vadim ως γνωστόν, εκτός από αξιόλογος σκηνοθέτης ήταν και μεγάλος γόης. Παντρευόταν πάντα πανέμορφες γυναίκες και τις έβαζε να πρωταγωνιστούν στις ταινίες του. Μόνο τα ονόματα δύο εκ των πρώην συζύγων του, είναι αρκετά για να πείσουν τον οποιονδήποτε : Jane Fonda και Brigitte Bardot ! H πρωταγωνίστρια της ταινίας, Annete Stroyberg, δεν παρεκκλίνει του κανόνα, μιας και την εποχή που γυρίστηκε το φιλμ, έχαιρε της τιμής του να είναι η σύζυγός του. H ομορφιά της είναι τουλάχιστον αιθέρια και αναμφισβήτητα απογειώνει τα επίπεδα ερωτισμού της ταινίας. Παρά την ύπαρξη ενός ηχηρού ονόματος στην καρέκλα του σκηνοθέτη, η ταινία δεν κατάφερε να αποφύγει το ψαλίδι της λογοκρισίας καθώς από την αμερικανική εκδοχή απουσιάζουν αρκετές σκηνές διαλόγου που προέβαλαν έντονα το λεσβιακό στοιχείο.
Από την αρχή της ταινίας, η μαυρόασπρη σκηνή των εισαγωγικών τίτλων υπό τη μελαγχολική μελωδία μιας άρπας, τονίζουν στο θεατή ότι δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη ταινία με βρικόλακες. Κατά τη διάρκεια του έργου, η μουσική του δικού μας Jean Prodromides ( Ιωάννης Προδρομίδης ), φροντίζει συνεχώς να διατηρεί ένα κλίμα υποτονικότητας και λανθάνοντος ερωτισμού.
Tον πρώτο ανδρικό ρόλο κρατάει ο Mel Ferrer, υποδυόμενος τον Leopoldo Karnstein, απόγονο της γνωστής οικογένειας, ενώ η εντυπωσιακή Elsa Martinelli υποδύεται τη μνηστή του, Georgia. Η Annete Stroyberg υποδύεται την Carmilla Karnstein, εξαδέλφη του Leopoldo.
Στο παλιό αβαείο, πλανάται ακόμα το πνεύμα της Mircalla Karnstein, προγόνου της Carmilla, που κατά το παρελθόν αγαπούσε με πάθος τον ξάδελφό της ( πρόγονο του Leopoldo ) και ορκίστηκε παντοτινή αγάπη σε αυτόν. Μια εορταστική βραδιά με πυροτεχνήματα, που δίνει ο Leopoldo προς τιμήν της μνηστής του, στέκεται αφορμή για να επισκεφτεί η Carmilla το παλιό αβαείο, όπου και κυριεύεται από το πνεύμα της Mircalla.
Ενδεικτικό του όλου κλίματος της ταινίας, είναι ότι η πρωταγωνίστρια, αν και ανήκει στον χώρο των πλασμάτων της νύχτας, δεν δρα ορμώμενη από πρωτόγονα και αιμοδιψή συναισθήματα, αλλά από το αρχέγονο συναίσθημα της αγάπης. Ένας παραλληλισμός της αιμομιξίας ( η αγάπη της Carmilla για τον ξάδελφό της ), με την ασθένεια των βαμπίρ, είναι περισσότερο από προφανής.
Κάθε σκηνή της ταινίας μοιάζει με έναν σχολαστικά φιλοτεχνημένο πίνακα ζωγραφικής. Ενδεικτική η σκηνή όπου η Carmilla περπατάει υπό τις λάμψεις των πυροτεχνημάτων, καθώς η μορφή της αντανακλάται στα νερά της λίμνης. Όταν μάλιστα εμφανίζεται με ένα ολόλευκο φόρεμα, κρατώντας ένα κατακόκκινο ρόδο, παραπέμπει περισσότερο σε πριγκίπισσα παιδικών παραμυθιών παρά σε αιμοσταγή βρικόλακα.
Η ταινία, ακολουθώντας πιστά την αφηγηματική δομή του αρχικού μυθιστορήματος, στηρίζει την εξέλιξή της σε έναν υποτιθέμενο μονόλογο της Mircalla, απευθυνόμενη προς το θεατή, κάτι που κάνει την αίσθηση της διήγησης παραμυθιού ακόμα πιο έντονη.
Ο σκηνοθέτης αποφεύγει επιτυχώς να ακολουθήσει κάθε κλισέ που οι ταινίες τρόμου προστάζουν. Η παρουσία της Mircalla υπονοείται, ενώ η ίδια δε φανερώνεται μπροστά στην κάμερα. Το δάγκωμα της Carmilla γίνεται εκτός κάδρου, ενώ κατά τη σεκάνς στην οποία η Carmilla σκοτώνει μια υπηρέτρια, αντί για την αναμενόμενη πομπώδη μουσική υπόκρουση, ακούγεται η γνώριμη μελαγχολική άρπα των αρχικών τίτλων!
Παρόλο που η ευρύτερη προσέγγιση του Vadim, θυμίζει παραμύθι για μεγάλους, γρήγορα η ερωτική έλξη της Carmilla έναντι της Georgia, κυριαρχεί θεματικά στην ταινία, με αποτέλεσμα το ταμπού αυτό θέμα να την καθιστά απρόσιτη σε όσους περιμένουν μια καθόλα καθαρή και αθώα ταινία. Αν και η ερωτική προσέγγιση της Carmilla στην Georgia γίνεται ( υποτίθεται ) με σκοπό να την κυριεύσει και να ζήσει το πνεύμα της Carmilla στο σώμα της Georgia, η όλη διαδικασία γίνεται υπερβολικά σχολαστικά ( σχεδόν τελετουργικά ), αφήνοντας σαφείς αιχμές απόλαυσης του όλου παιχνιδιού από τις δύο γυναίκες. Το ερώτημα τίθεται πλέον ανοιχτά : Τι είναι πιο επιθυμητό για τη νεαρή κοπέλα : Ο αιώνιος αγαπητικός της, ή η γοητευτική μνηστή του ; Παρόλο που το γυμνό είναι ανύπαρκτο, το όλο κλίμα δύναται να ταρακουνήσει τους περισσότερο μοραλιστές, εκ των θεατών. Αν και ο γράφων δεν τελεί υπέρμαχος της εν λόγω ερωτικής παρέκκλισης, εντούτοις οφείλει να ομολογήσει ότι αν ποτέ η ποίηση και ο ερωτισμός μπορούσε να αποδοθεί με εικόνα, τότε θα ήταν σίγουρα η σκηνή του φιλιού στο θερμοκήπιο, ανάμεσα στις δύο γυναίκες.
Όσο η ταινία εξελίσσεται, ο Vadim επιδεικνύει τη σκηνοθετική αρτιότητα που τον χαρακτηρίζει. Αποκορύφωμα αυτής της βιρτουόζας επίδειξης, η σκηνή του ονείρου της Georgia : Η ταινία γυρνάει σε ασπρόμαυρο, διάφορες ακατανόητες εικόνες περνούν μπροστά από τα μάτια της, και το μοναδικό χρώμα που φαίνεται στο ασπρόμαυρο πλάνο, είναι το κόκκινο του αίματος, καθώς η Georgia ονειρεύεται τον εαυτό της σε ένα χειρουργείο, με την αιματοβαμμένη Carmilla γιατρό !
Στο τέλος της ταινίας, η Carmilla σκοτώνεται πέφτοντας πάνω σε έναν αιχμηρό φράχτη. Αποτελεί μέγιστη και προμελετημένη ειρωνεία, ότι η μοναδική σκηνή της ταινίας, που το αίμα φαίνεται καθαρά, δεν είναι κατά το θάνατο κάποιου από τα θύματά της, αλλά κατά τον θάνατο της ίδιας ! Όμως το πνεύμα της έχει πλέον κυριεύσει την Georgia και ζώντας στο σώμα της, έχει επιτέλους την ευκαιρία να απολαύσει τον έρωτά της με τον Leopoldo ανενόχλητα, βάζοντας έτσι τέλος στο μικρό αυτό κινηματογραφικό διαμάντι.