Ascenseur Pour L'echafaud 1958

Ascenseur Pour L'echafaud 1958

Ασανσέρ για Δολοφόνους

Σκηνοθεσία: Louis Malle

Σενάριο: Roger Nimier, Louis Malle

Είδος: Crime, Drama, Thriller. Γαλλικά

Διάρκεια: 1h 31min

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Jeanne Moreau: Florence Carala

Maurice Ronet: Julien Tavernier

Georges Poujouly: Louis

Yori Bertin: Véronique

Jean Wal: Simon Carala

Elga Andersen: Frieda Bencker

 

Τι συμβαίνει όταν το ασανσέρ της μοίρας μπορεί από στιγμή σε στιγμή να σε απογειώσει στο ζενίθ του έρωτα και να σε καθηλώσει έγκλειστο στη φυλακή; Την απάντηση θα την βρεις στο Ασανσέρ για Δολοφόνους!

Η γοητευτική κυρία Carala(Jeanne Moreau) σχεδιάζει με το έτερον ήμισυ, τον κύριο Tavernier(Maurice Ronet), τη δολοφονία του διάσημου επιχειρηματία και συζύγου Carala, ώστε οι δύο πρώτοι να ζήσουν ανεμπόδιστα τον έρωτα τους. Αρχικά όλα κυλούν κατ' ευχήν. Στη συνέχεια όμως, καθώς ο κύριος Tavernier επιστρέφει για να αφανίσει τα πειστήρια του εγκλήματος, θα βρεθεί εγκλωβισμένος στο ασανσέρ του κτιρίου. Στο μεσοδιάστημα, νεαρό ζευγάρι κλέβει το αυτοκίνητο του κυρίου Tavernier. Και διαπράττει άθελα διπλό (φονικό) έγκλημα στο όνομα του ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου. Και η υπόθεση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο για την αστυνομία.

           

Το Ascenseur pour l'echafaud είναι μια ιδιοφυής προέκταση του κλασσικού νουάρ. Ο προνομιούχος θεατής είναι γνώστης μιας μπλεγμένης ιστορίας που οι κινηματογραφικοί ήρωες καλούνται να εξιχνιάσουν. Οι φωτοσκιάσεις τρεμοπαίζουν μυστηριακά στα βαθιά κάδρα του Louis Malle, αναδύοντας μια γοητευτικά σκοτεινή ατμόσφαιρα. Ενώ οι Jazz τρομπέτα του Miles Davis αυτοσχεδιάζει και γεμίζει στιβαρά το κενό με την ανάλογη απόχρωση. Στα συν αξίζει να αναφέρουμε τη μοναδική ερμηνεία της Jeanne Moreau, η οποία υποδύεται με εξαιρετικά λεπτό τρόπο τον ρόλο της γυναίκας αράχνης!

Η ταινία, ως ένα story που χρήζει ξεδιάλυνσης, μεταχειρίζεται μαεστρικά το τρίπτυχο είναι-έχειν-φαίνεσθαι. Άλλωστε ο (πάντα) επίκαιρος υποβιβασμός του είναι στο έχειν οδηγεί σε μια απατηλή φαινομενικότητα των πραγμάτων. Αρκεί να προσέξουμε πως ο σκηνοθέτης μεταχειρίζεται τη βροχή. Ακούμε διαρκώς μπουμπουνητά χωρίς να βρέχει. Οι αστραπές συνδέονται άχρονα με τα μπουμπουνητά, καθώς το φως προηγείται του ήχου. Ωστόσο και τα δύο αναφέρονται στο ίδιο φαινόμενο. Και επιπροσθέτως, σπάνια ο κεραυνός και η αστραπή συνδέονται με βροχόπτωση. Κάτι που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με την ανεπάρκεια των αισθήσεων(όραση, ακοή, αφή) να οδηγούν με συνέπεια στην πραγματικότητα!

Παρατηρούμε πως το αρσενικό του νεαρού ζεύγους φορώντας και οδηγώντας τα αντικείμενα του Tavernier, αποκτάει και το όνομα του Tavernier. Επίσης η κυρία Carala ταυτίζει απατηλά το αυτοκίνητο(έχειν) με τον κύριο Tavernier(είναι). Το ίδιο πράττει και η αστυνομία. Που χρεώνει έναν διπλό φόνο στον Tavernier κρίνοντας αποκλειστικά απ τα αντικείμενα με τα οποία φέρεται να διαπράχθηκε ο φόνος. Έτσι η άστοχη ταύτιση του έχειν(αντικειμένων) με το είναι(ύπαρξη) οδηγούν σε μια απατηλά ψευδή φαινομενικότητα. Και τελικά, μόνο ένα αδιαπραγμάτευτο φωτογραφικό ντοκουμέντο μπορεί να φωτίσει την πραγματικότητα ως έχειν στους λοξοδρομημένους λογισμούς των ηρώων.

 

 

MON ONCLE 1958

MON ONCLE 1958

Ο Θείος μου

 

Σκηνοθεσία: Jacques Tati

Σενάριο: Jacques Lagrange, Jean L'Hôte, Jacques Tati

Είδος: Comedy, JACQES TATI

Διάρκεια: 01:57

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Jean-Pierre Zola: Charles Arpel

Adrienne Servantie: Madame Arpel

Lucien Fregis: Monsieur Pichard

Betty Schneider: Betty / Landlord's Daughter

Jean-François Martial: Walter

 

Μιλώντας για τον Tati σε ένα από τα DVD των ταινιών του (νομίζω στις Διακοπές του κου Ιλό/1953), ο Terry Jones των Monty Python, λέει πως το έργο του τον έκανε να συνειδητοποιήσει πως "η κωμωδία μπορεί να είναι συγχρόνως αστεία και πανέμορφη". Ο εμπνευστής, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ενσαρκωτής του κυρίου Ιλό, ο Jacques Tati, δεν σχεδιάζει μονάχα αρμονικές σειρές από πανέξυπνα gags, αλλά τα στήνει με έναν τρόπο σχεδόν μαγικό: σίγουρα προβαρισμένο μέχρι τελικής πτώσης και εξαντλητικά μηχανικό, αλλά και την ίδια ώρα γοητευτικό σαν άναρχη τζαζ μελωδία ερωτευμένη με την αυστηρότητα του μετρονόμου. Ο κύριος Ιλό, ένας ιδιότροπος, ολιγόλογος Γάλλος που κυκλοφορεί πάντα με μπεζ αδιάβροχο, καπελάκι, πίπα, μακριά ομπρέλα και ποδήλατο, εικονικός εκπρόσωπος της ζαμανφού Γαλλίας, έρχεται σε επαφή με το πλήρως αυτοματοποιημένο μεταμοντέρνο περιβάλλον της αδερφής του, του βιομηχάνου συζύγου της και του εν δυνάμει σκανδαλιάρη γιού τους. Και όπως είχε συμβεί με τον μακρινό του πρόγονο, Charlie Chaplin, στους Μοντέρνους Καιρούς (1936), ο Ιλό φέρνει την καταστροφή.

Μετά τις "Διακοπές του κυρίου Ιλό" και πριν το "Play time", ο Ζακ Τατί άγγιξε το ζενίθ της δημιουργικότητάς του συμπυκνώνοντας με ευφάνταστο τρόπο, ακρίβεια περιγραφής και λυρικό οίστρο (η σκηνή όπου ανοιγοκλείνει το παράθυρο για να κελαηδίσει το πουλί - δες πρώτο βίντεο - είναι ενδεικτική), όλα τα χαρακτηριστικά του έργου του: την χλευαστική περιγραφή και σάτιρα του μοντέρνου βιομηχανοποιημένου κόσμου της άκρατης τεχνολογικής εξέλιξης και του αυτοματισμού, του αστικού νεοπλουτισμού που κατέκλυσε τη μεταπολεμική Ευρώπη, των συνηθειών και της αισθητικής του σύγχρονου αστού, με βαθύ όμως ουμανισμό και τρυφερότητα.

Ο λόγος είναι ελάχιστος, τα χρώματα αποκτούν συμβολική σημασία (όπως η πλούσια βίλα, οι χρωματικοί όγκοι της οποίας θυμίζουν μοντέρνο πίνακα), η ηχητική μπάντα αποκτά για μία ακόμη φορά τεράστια αξία (οι χτύποι, τα βουητά, τα τριξίματα, οι τσιριχτοί ήχοι των διαφόρων αντικειμένων του Αρπέλ και των μηχανημάτων στο εργοστάσιο - κανείς άλλος σκηνοθέτης δεν δούλεψε ποτέ με την ηχητική μπάντα με τον τρόπο που το έκανε ο Τατί) και για πρώτη φορά στο έργο του παρουσιάζεται με τόση καθαρότητα η διαλεκτική σχέση του παλιού με το καινούριο (από τη μία ο μηχανοποιημένος αστικός κόσμος με τον αυτοματισμό και την ψυχρότητα, από την άλλη η φτωχογειτονιά με τον αυθορμητισμό και την ανθρώπινη ζεστασιά), πυροδοτώντας την νοσταλγία, μια μελαγχολική διάθεση, συνάμα με μια αόριστη αισιοδοξία.

Taxi Roulotte et Corrida 1958

Taxi Roulotte et Corrida 1958

Λαθρέμπορος με το Ζόρι 

Σκηνοθεσία: André Hunebelle

Σενάριο: Jean Halain, Jean Aurel, André Hunebelle

Είδος: Comedy, Louis de Funes

Διάρκεια: 01:26

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Louis De Funes: Maurice Berger

Raymond Bussieres: Léon

Annette Poivre: Mathilde / la femme de Léon/Léon's wife

Guy Bertil: Jacques Berger

Véra Valmont: Myriam

 

0 Λουί είναι ένας σκληρά εργαζόμενος αλλά Θεότρελος ταξιτζής στο Παρίσι. Μαζί με την οικογένειά του ταξιδεύει προς την ισπανία. Οι ελεγκτές στο τελωνείο είναι πολύ σχολαστικοί και ο φίλος μας ανησυχεί, γιατί θέλει να περάσει λαθραία καπνό για τις διακοπές του..!

Bury The Living 1958

I Bury The Living 1958

Το Μυστικό Των Έξι Νεκρών

  

Σκηνοθεσία: Albert Band

Σενάριο: Louis Garfinkle

Είδος: Horror, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 01:17

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Richard Boone: Robert Kraft

Theodore Bikel: Andy McKee

Peggy Maurer: Ann Craig

Howard Smith: George Kraft

Herbert Anderson: Jess Jessup 

Ένας άνδρας αναλαμβάνει το διαχειριστικό κομμάτι ενός νεκροταφείου στο οποίο υπάρχει ένας χάρτης με άσπρες και μαύρες πινέζες που σημειώνουν αν ο κάτοχος του εκάστοτε κομματιού ζει ή πέθανε. Όταν μια λανθασμένη τοποθέτηση μαύρης πινέζας συμπίπτει με το θάνατο του ατόμου το οποίο αντιπροσώπευε ο άνδρας υποψιάζεται ότι ο χάρτης και ο ίδιος έχει τη δύναμη να καθορίσει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει.

Άλλη μια άξια προσθήκη στην ατελείωτη λίστα με ξεχασμένα διαμάντια της σκηνής του τρόμου, διαχρονικά αδικημένα από κριτικούς και κοινό που όμως ήταν μπροστά από την εποχή τους. Μια τέτοια περίπτωση έχουμε με το πιασάρικα αλλά εύστοχα τιτλοφορημένο I BURY THE LIVING που σίγουρα αξίζει κάτι παραπάνω από την γνώριμε ανυπαρξία στην οποία βρίσκονται οι περισσότερες b-movies της εποχής της.

Πρόκειται για την εμπνευσμένη και καλογραμμένη ιστορία του Robert (Richard Boone), ενός άνδρα που αναλαμβάνει απρόθυμα την οικογενειακή κληρονομιά της φροντίδας του νεκροταφείου της πόλης. Την αποστολή του ανέθεσε ο θείος του, ένας από τους 3 διευθυντές της οικογενειακής επιχείρησης της οποίας παραδοσιακό κομμάτι αποτελεί το νεκροταφείο και ο φροντιστής του, ένας ηλικιωμένος Σκοτσέζος με πολύ βαριά προφορά. Εκεί υπάρχει αναρτημένος στον τοίχο ένας μεγάλος χάρτης του νεκροταφείου που δείχνει την ακριβή θέση του κάθε τάφου στο χώρο. Υπάρχουν καρφιτσωμένα άσπρες πινέζες που δείχνουν ότι ο χώρος έχει κρατηθεί για μελλοντική χρήση και μαύρες που δείχνουν ότι ο εκάστοτε ιδιοκτήτης ήδη χρησιμοποιεί την τελευταία του κατοικία.

Μια μέρα ο νέος διευθυντής κατά λάθος τοποθετεί μαύρη πινέζα στο χάρτη εκεί που έπρεπε να βάλει άσπρη. Στην αρχή δεν το σκέφτεται, αλλά του μπαίνουν ψύλλοι στα αυτιά όταν μαθαίνει τον αιφνίδιο θάνατο του ανθρώπου στον οποίο ανήκε το συγκεκριμένο κομμάτι του νεκροταφείου. Όταν μάλιστα η σύμπτωση επαναλαμβάνεται με ένα νιόπαντρο ζευγάρι τότε ο Robert είναι πλέον σίγουρος ότι ο χάρτης έχει τη διαβολική δύναμη να σκοτώνει ανθρώπους με την αλλαγή της πινέζας που τους αντιστοιχεί από άσπρη σε μαύρη.

Σαν καλό παιδί σπεύδει αμέσως και εξιστορεί τη θεωρία του σε όσους περισσότερους μπορεί, συμπεριλαμβανομένων και του διοικητικού συμβουλίου. Η αντίδραση πάντα η ίδια: δυσπιστία και ειρωνεία. Όμως ο Robert ξέρει ότι κάτι δεν πάει καλά και φυσιολογικά αρνείται να τοποθετήσει μαύρες καρφίτσες στις θέσεις των τριών μελών του Δ.Σ. όπως και του πρότεινε ο ίδιος ο θείος του σε μια προσπάθεια να «τελειώσει μια και καλή αυτό το θέμα».

i bury the livingΑπό εκεί και πέρα τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο αλλά καλύτερα ας μην τα αποκαλύψω και χαλάσω την ομορφιά της προβολής του I BURY THE LIVING σε όσες και όσους δεν το έχουν δει. Στη δική μου περίπτωση τα 75 περίπου λεπτά της προβολής ήμουν τόσο απορροφημένος περιμένοντας να μαντέψω τι θα γινόταν που μου φάνηκαν σαν 20 λεπτά. Κι αυτό γιατί εκεί που περιμένει κανείς στάνταρ πράγματα της δεκαετίας του ’50 με θεατρικές ερμηνείες και προβλέψιμο σενάριο ο Albert Band τον διαψεύδει πανηγυρικά φτιάχνοντας μια ταινία με βάθος, ρεαλιστική και μοναδική.

Σε αυτό συμβάλει και η προχωρημένη για την εποχή της ερμηνεία του Richard Boone που στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι χάρμα οφθαλμών. Ο Boone μοιάζει 100% στο πετσί του ήρωα του και κατευθύνει με μαεστρία το θεατή στην εναλλαγή συναισθημάτων που διέπει τον ίδιο. Πάει από την αβεβαιότητα στον τρόμο, για λίγο στην ανακούφιση και μετά από την απελπισία στο θυμό αλλάζοντας συναίσθημα και ερμηνεία με τον ίδιο ρυθμό που οι σεναριακές αποκαλύψεις και ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη. Όλα αυτά εμπλουτισμένα με σκοτεινή ατμόσφαιρα και απαισιόδοξη μουσική κάνουν το I BURY THE LIVING να ξεφεύγει από το στενό b-movie πλαίσιο που το τοποθετεί ο τίτλος της.

Αλλά μην αμφιβάλει κανείς ότι πρόκειται για b-movie, γυρισμένη με μηδαμινό προϋπολογισμό και σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στο νεκροταφείο και το γραφειάκι του και έχει τα προβληματάκια αντίστοιχων ταινιών αν και σε πολύ μικρότερο βαθμό. Ο πατέρας του Charles Band, Albert Band, καταφέρνει να χρησιμοποιεί τους περιορισμούς προς όφελός του βγάζοντας το μάξιμουμ από ατμόσφαιρα από το σκηνικό του νεκροταφείου και με την έξυπνη φωτογραφία να μεταδίδει τον πανικό και το φόβο του πρωταγωνιστή του στο κοινό.

Θα τολμούσα να πω ότι ακόμα και σήμερα η ταινία στέκεται άνετα στο ύψος της μην έχοντας χάσει και πολλή από τη γοητεία της αυτά τα 50 χρόνια που έχουν περάσει. Παραμένει πρωτοποριακή σαν σύλληψη αλλά και εκτέλεση που δείχνει ξεκάθαρα ότι ένα καλό βασικό θέμα και ικανά στελέχη μπορούν να κάνουν θαύματα με απειροελάχιστο budget, ένα μάθημα που εφαρμόστηκε στη σκηνή κατά κόρον χαρίζοντας κλασσικά αριστουργήματα όπως το CARNIVAL OF SOULS και το NIGHT OF THE LIVING DEAD. Το I BURY THE LIVING μπορεί να μην κατατάσσεται ακριβώς δίπλα σε αυτές τις πολύ μεγάλες ταινίες, αλλά κάθε φορά που το βλέπω μου φαίνεται ότι αυτή η απόσταση γίνεται όλο και μικρότερη.

The Fabulous World of Jules Verne 1958

The Fabulous World of Jules Verne 1958

Διαβολική Εφεύρεση

Σκηνοθεσία: Karel Zeman

Σενάριο: Frantisek Hrubín, Jules Verne

Είδος: Animation, FANTASY

Διάρκεια: 01:23

Γλώσσα: Τσέχικα

Παίζουν:

Lubor Tokos: Simon Hart

Arnost Navrátil: Profesor Roch

Miroslav Holub: Artigas (as Miloslav Holub)

Frantisek Slégr: Kapitán pirátu

Václav Kyzlink: Ing. Serke

Jana Zatloukalová: Jana 

Ο Καθηγητής Ροκ, στέλνει τον βοηθό του, Σάιμον Χαρτ, σε μια αποτυχημένη επιστημονική αναζήτηση με σκοπό την ολοκλήρωση της νέας του εφεύρεσης, που φιλοδοξεί ν’αλλάξει τον κόσμο. Πρόκειται για μια νέα εκρηκτική ουσία που αν χρησιμοποιηθεί σωστά θα αποτελέσει την απόλυτη πηγή ενέργειας. Όμως, κι οι δυο τους πέφτουν θύματα απαγωγής από τον Κόμη Άρτιγκας, που επιθυμεί διακαώς την νέα εφεύρεση του καθηγητή, με σκοπό να κατακτήσει όλο τον κόσμο. Ο ίδιος έχει κλέψει ένα υπερσύγχρονο, πανίσχυρο υποβρύχιο και λεηλατεί όλα τα εμπορικά πλοία προκειμένου να συγκεντρώσει τα απαραίτητα εφόδια για την ολοκλήρωση του σατανικού του σχεδίου. Ο καθηγητής πείθεται από τον Κόμη πως οι προθέσεις του είναι καλές και τον παροτρύνει να ολοκληρώσει την εφεύρεσή του.

Ο Σάιμον Χαρτ θα αντιδράσει και θα δημιουργήσει έναν σθεναρό πυρήνα αντίστασης στα σατανικά σχέδια του Κόμη.

 

The Return of Dracula (1958)

 

The Return of Dracula (1958)

Η Επιστροφή του Δρακουλα

 

Σκηνοθεσία: The Return of Dracula

Σενάριο: Pat Fielder, Pat Fielder

Είδος: Drama, Horror, Mystery

Διάρκεια: 1h 17min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Francis Lederer: Dracula - posing as Bellac Gordal

Norma Eberhardt: Rachel Mayberry

Ray Stricklyn: Tim Hansen

John Wengraf: John Merriman

Virginia Vincent: Jennie Blake

Gage Clarke: Rev. Dr. Whitfield 

Αν υπήρχε σχετικός όρος, αυτή εδώ η ταινία έπρεπε να αποτελούσε σημείο αναφοράς! Δεν έχετε δει πιο καλτ εκδοχή δράκουλα και, αμφιβάλλω αν θα γυριστεί ποτέ(εκτός κι αν το εντάξει ο Ταραντίνο στα μελλοντικά του σχέδια). Οι φίλοι του είδους απλά δεν πρέπει να το χάσουν με τίποτα. Φοβερή ατμόσφαιρα, ένας δράκουλας όλος ο παππούς του Nik Kershaw, καστ ανεπανάληπτο, φωτογραφία κατευθείαν για την πινακοθήκη τρόμου, μουσική υπόκρουση που θα ζήλευε και ο Freddy Krueger! Όσο για το σενάριο, απλά κρίμα που δεν βρέθηκε κανείς ως τώρα να του κάνει remake. Ο Paul Landres στα σκηνοθετικά του καλύτερα, με τον Francis Lederer που δίνει καλλιτεχνικό πόνο! Ο πιο φευγάτος δράκουλας ever!

Εξαιρετικό το gothic υπόβαθρο της Hammer, ουδεμία αντίρρηση επ' αυτού. Όμως εξίσου καλή βρίσκω και την καλτ προοπτική. Ίσως ένας συνδυασμός των δύο να έφερνε το κορυφαίο αποτέλεσμα, αν βρισκόταν ποτέ εκείνος που θα ενσωμάτωνε με επιτυχία και τις δύο τάσεις. Επειδή όμως με τα “αν” κινηματογράφος δεν γίνεται, ας αρκεστούμε στην εμφάνιση τούτη του κόμη δράκουλα στα Αμερικάνικα εδάφη. Η ταινία κινείται στο σινε μοτίβο του “μια μικρή επαρχιακή πόλη κάπου στην Αμερική, γνωρίζει τον τρόμο”. Κι ενώ με αυτές τις βάσεις, η προοπτική να γείρει προς την πλευρά του κλισέ φαντάζει ως λογική κατάληξη, έρχονται ο Paul Landres με τον σεναριογράφο Pat Fielder και αλλάζουν πορεία στο καράβι. Κι αφού προσπερνάει αρχικά τις σχετικές ξέρες με μια κάποια άνεση, καταφθάνει το καστ και η πορεία γίνεται ανεξέλεγκτη! Όποιος πρόλαβε πήδηξε! Οι υπόλοιποι, καταδύσεις μέχρι νεωτέρας! Μην φανταστείτε ότι με εκφράσεις σαν τις πιο πάνω επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες σας, για ένα “φιλμ χωρίς αρχή – μέση και τέλος, ανούσιο, που ενδεχομένως θα προσβάλλει κάθε σινε αξία”. Το “The return of Dracula” δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Απεναντίας, από τα πρώτα κιόλας καρέ διατηρεί την πρωτοτυπία και την ειλικρίνεια του απέναντι στον θεατή. Για μένα, μια από τις πιο αυθεντικές και ανανεωτικές διασκευές του κόμη Δράκουλα.

Στον σκηνοθέτη έχουμε αναφερθεί και σε παλαιότερες παρουσιάσεις. Το “The return of Dracula” είναι η καλύτερη του low budget δημιουργία, μετά το φοβερό sci fi The Flame Barrier (1958). Εδώ, παίρνει μια ομάδα ασύνδετων μεταξύ τους κρίκων, χαρακτήρων που απέχουν μεταξύ τους ίσα με δέκα χωριά ο καθένας, από όλες τις απόψεις, για να φτιάξει ένα γοητευτικά σουρεαλιστικό βαμπίρ – πάρτι. Το μαύρο χιούμορ του είναι εξαιρετικής ποιότητας και άψογα καμουφλαρισμένο μέσα στα χειροποίητα κοστούμια σοβαροφάνειας. Όχι ετοιματζίδικα, έτσι; Έχει διαφορά. Κάστινγκ για κινηματογραφική μελέτη. Προσέξτε τις φάτσες μια-μια όλων όσων περνούν μπροστά από το φακό και θα καταλάβετε περισσότερα. Και ο τελευταίος κομπάρσος υπηρετεί με αξιοζήλευτη αφοσίωση το ρόλο του. Ωραία, ευρηματικά καλτ πλάνα, ατμόσφαιρα b movie αξεπέραστη. Αν πρόσεχε λίγο ακόμη το φιλμ θα το κατέστρεφε. Ευτυχώς συγκρατήθηκε. Η United Artists παρέμεινε πιστή στις θρίλερ αρχές της, χωρίς να σημαίνει αυτό βέβαια ότι εξαργύρωσε εισπρακτικά έστω και μέρος τους.

Ο Francis Lederer αποδομεί πλήρως τον τερατώδη κόμη Δράκουλα, απογυμνώνοντας τον από τα κλασικά στοιχεία αγωνιώδους υπεροχής, που του προσέδωσε με τις ερμηνείες του ο Christopher Lee. Οι μυτεροί κυνόδοντες δίνουν την θέση τους σε ένα μειλίχιο χαμόγελο, με τα μάτια πάντα έτοιμα να πεταχτούν έξω από τις κόγχες τους, μαλλάκι σγουρό χτενισμένο προς τα πίσω με ολίγο από μπριγιαντίνη και, ατάκες που σκοτώνουν τα θύματα του ακαριαία. «Μόνο το περίβλημα, αυτή η άχαρη σάρκα, στέκεται ανάμεσα μας.» Ή, «Η αιωνιότητα σε περιμένει. Θα αναγεννηθείς μέσα μου.» Ένας απέθαντος με αξίες, φιλοσοφημένος, επαναστάτης, με μαλαγανιά και όραμα. Ο γεννημένος στην Τσεχία ηθοποιός είχε ένα μοναδικό τρόπο να φέρνει κάθε ρόλο στα δικά του μέτρα. Πολύ προσωπικό παίξιμο, με θεατρικά στοιχεία. Πριν μπλέξει με τον κόσμο του φανταστικού έπαιξε σε ποιοτικότατες ταινίες. The Wonderful Lies of Nina Petrovna (1929), The Road to Dishonour (1930), The Fate of Renate Langen (1931), Man of Two Worlds (1934), The Pursuit of Happiness (1934), One Rainy Afternoon (1936), Confessions of a Nazi Spy (1939), Voice in the Wind (1944), The Ambassador's Daughter (1956). Τον αιμοδιψή απέθαντο υποδύθηκε και σε ένα επεισόδιο της σειράς Night Gallery το’71, συντηρώντας τον μύθο του “The return of Dracula”.

Παίζουν ακόμη, οι Norma Eberhardt, Ray Stricklyn, John Wengraf, Virginia Vincent και, Gage Clarke. Ο Γουένκραφ στον ρόλο του κυνηγού βρικολάκων είναι απίθανος! Φοβερές ατάκες κι αυτός. Η δε μεταλλική σφήνα τριγωνικού σχήματος, προφανώς δικής του επινόησης, είναι όλα τα λεφτά. Αν απομονώσετε το βλέμμα σας πάνω του, δεν ξέρω αν θα μπορέσετε να δείτε την υπόλοιπη ταινία σαν θρίλερ! Προσέξτε το project στο ξεκίνημα της ταινίας, όπου μεταβαίνει συνοδεία 4 βοηθών σε παρακείμενο κοιμητήριο, με σκοπό την εξόντωση του κόμη Δράκουλα. Ένας φυλάει τσίλιες για τον ήλιο μην τυχόν ανατείλει νωρίτερα, ένας πίσω από την πόρτα της κρύπτης(άγνωστο για ποιο λόγο) και, οι άλλοι δύο έτοιμοι να σηκώσουν το φέρετρο, για να μπήξει τη σφήνα ο βαμπιροκυνηγός! Κορυφαία φυσιογνωμία ο σταθμάρχης της κωμόπολης, όπου ότι κι αν τον ρωτούν, απαντάει… άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Από κοντά σε απόδοση και το αμόρε της μικρής ηρωίδος, το βλαχαδερό – σοφέρ. Ξεχάστε κάθε συντηρητική επαρχιακή πόλη στην Αμερική του ’50. Εδώ μιλάμε για κυβερνητικό πείραμα, για τον έλεγχο του πληθυσμού μέσω ψεκασμού!

Στο παρασκήνιο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ο κόμης δράκουλας επιχειρεί να αποδράσει στην χώρα των ευκαιριών και της ελευθερίας, την Αμερική, παίρνοντας την θέση ενός δύσμοιρου Ούγγρου ζωγράφου, αφού πρώτα τον φάει στο βαγόνι του τραίνου. Εγκαθίσταται σε μια μικρή επαρχιακή πόλη και, με ορμητήριο το σπίτι των δήθεν συγγενών του, βάζει σε λειτουργία το σχέδιο του για μια νέα παγκόσμια κυριαρχία. Οι ανύποπτοι επαρχιώτες πιάνονται στον ύπνο, όμως, για καλή τους τύχη, ένας κυνηγός βαμπίρ ακολουθεί τα ίχνη του…

The Magician 1958

 

The Magician 1958

Ο ΜΑΓΟΣ

 

Σκηνοθεσία: Ingmar Bergman

Σενάριο: Ingmar Bergman

Είδος: Drama, INGMAR BERGMAN

Διάρκεια: 1h 41min

Γλώσσα: Σουηδικά

Παίζουν:

Max von Sydow: Albert Emanuel Vogler

Ingrid Thulin: Manda Vogler (alias Mr. Aman)

Gunnar Björnstrand: Dr. Vergerus, Minister of Health

Naima Wifstrand: Granny Vogler

Bengt Ekerot: Johan Spegel

Bibi Andersson: Sara Lindqvist 

Άνθρωπος με τα Δύο Πρόσωπα / Ansiktet (1958, Ασπρόμαυρο, 100') Πρωταγωνιστούν: Μαξ φον Σίντοφ, Ίνγκριντ Τούλιν, Άκε Φρίντελ Σουηδία, 1846. Κυνηγημένος από τα χρέη και τις κατηγορίες για βλασφημία, ο Δρ. Άλμπερτ Εμάνουελ Βόγκλερ, υπνωτιστής και ταχυδακτυλουργός, καταφτάνει με το θίασο και τη σύζυγό του στη Στοκχόλμη, όπου θα έρθει αντιμέτωπος με τη δυσπιστία των αρχών και της επιστήμης. Αξιοποιώντας εξίσου τα κωμικά στοιχεία και τις συμβάσεις του κινηματογραφικού τρόμου, ο Μπέργκμαν παραδίδει μια από τις πιο υποτιμημένες ταινίες του, πνιγμένη σε γοτθικές αποχρώσεις, σασπένς και ανελέητη ειρωνεία. Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας.

RACCONTI D'ESTATE 1958

 

RACCONTI D'ESTATE 1958

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΚΗ ΡΙΒΙΕΡΑ

 

Σκηνοθεσία: Gianni Franciolini

Σενάριο: Sergio Amidei, Edoardo Anton

 René Barjavel, Ennio Flaiano, Gianni Franciolini

Είδος: Comedy, Romance, Ιταλικά

Διάρκεια: 01:49

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

Alberto Sordi: Aristarco Battistini

Michèle Morgan: Micheline

Marcello Mastroianni: Marcello Mazzoni

Sylva Koscina: Renata Morandi

Gabriele Ferzetti: Giulio Ferrari 

Είναι καλοκαίρι. Είναι η κατάλληλη στιγμή για έρωτες, ειδικά σε ένα πολύ ρομαντικό μέρος όπως το Golfo del Tigullio. Διαφορετικές ιστορίες: Η Ντορίνα ψάχνει έναν πλούσιο εραστή. Η Κλάρα που θέλει τον νεαρό Γουόλτερ, ενώ η κόρη της Λίνα προσπαθεί να τη σώσει. Ο Αριστάρκο που εγκατέλειψε την καριέρα του για να ακολουθήσει την Ada's, αλλά του αρέσει η Jacqueline. Η Ρενάτα που προσφέρεται από τον σύζυγό της στον Ferrari για να πάρει χρήματα. Ο Μαρτσέλο, ο οποίος, απελαύνει τη Μίλλιν στη Γαλλία, χάνει το τρένο και την ερωτεύεται.

Il Marito 1958

 

Il Marito 1958

Ένας Άνδρας για όλες τις δουλειές

 

Σκηνοθεσία: Nanni Loy

Σενάριο: Rodolfo Sonego, Alberto Sordi,

Nanni Loy, Gianni Puccini, Ruggero Maccari

Είδος: Comedy, Ιταλικά

Διάρκεια: 01:22

Γλώσσα: ιΤΑΛΙΚΆ

Παίζουν:

Alberto Sordi: Alberto Mariani

Aurora Bautista: Elena

Luigi Tosi: Ernesto Pinardi

Alberto De Amicis: Aurelio Santini

Carlo Ninchi            Il: Monsignore

 

Ο Γάμος του Alberto είναι μια πλήρης αποτυχία: η σύζυγός του Έλενα είναι μια σκληρή γυναίκα που επηρεάζεται από τη μητέρα και την αδελφή της. Ο Alberto επίσης αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα και τρέφει ελπίδες για βοήθεια απο μια πλούσια χήρας που όμως ενδιαφέρεται για τις σεξουαλικές χάρες του. Φυσικά η Έλενα βάζει εμπόδια στο δρόμο του και όλα πηγαίνουν στραβά. Ο Alberto αποφασίζει να αλλάξει δουλειά στη συνέχεια και γίνεται αντιπρόσωπος πωλήσεων γλυκών. Απογοητευμένος με την οικογενειακή ζωή που αλλάζει και τη στάση του απέναντι στις γυναίκες: λέει σε κάθε γυναίκα που συναντά ότι είναι διαθέσιμος...

I Soliti Ignoti 1958

I Soliti Ignoti (Ελληνικοί υπότιτλοι) 1958

Ο Κλέψας του Κλέψαντος

  

Σκηνοθεσία: Mario Monicelli

Σενάριο: Agenore Incrocci, Furio Scarpelli

Είδος: Comedy, Crime, Ιταλικά

Διάρκεια: 01:42

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

Vittorio Gassman:             Peppe il pantera

Renato Salvatori: Mario Angeletti

Memmo Carotenuto: Cosimo

Rossana Rory: Norma

Carla Gravina: Nicoletta

Claudia Cardinale: Carmelina 

Ο πιο ρέων, απολαυστικός και συχνά ξεκαρδιστικός συνδυασμός νεορεαλισμού και ιταλικής σάτιρας. Ο Monicelli αφηγείται με ειρωνεία αλλά και αμέριστη συμπάθεια την ιστορία των… συνήθων υπόπτων (αυτός είναι ο αυθεντικός τίτλος του φιλμ), μιας παρέας φτωχοδιάβολων που αποφασίζουν να πιάσουν την καλή μέσα από μια σπουδαία ληστεία. Μια αξέχαστη συνύπαρξη της ιταλικής αφρόκρεμας (ενδεικτικά αναφέρω τους Gassman, Mastroianni, Toto), με αφορμή ένα σενάριο που μοιάζει ακόμα φρέσκο και απόλυτα πρωτότυπο! Από τις καλύτερες απεικονίσεις του «όπου φτωχός και η μοίρα του», ισάξιο από αυτήν την άποψη με το δικό μας «Ηλία του 16ου».

Τα μέλη μιας συμμορίας που απαρτίζεται από απελπισμένους ανέργους και μικροαπατεώνες οι οποίοι έχουν αποτύχει στο παρελθόν, αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν μία μοναδική διάρρηξη που θα τους κάνει πλούσιους. Αποφασίζουν όμως χωρίς τις αμέτρητες αναποδιές που θα τους πετύχουν στην πορεία και που θα κάνουν αυτή τους την προσπάθεια... κωμωδία!

Χαρακτηριστική γλυκόπικρη κωμωδία της Ιταλικής Σχολής που ακροβατεί στα όρια της Commedia dell’arte και του νεορεαλισμού με τον μοναδικό στο είδος Μάριο Μονιτσέλι στο σκηνοθετικό τιμόνι και μια πλειάδα από τα καλύτερα ονόματα των ηθοποιών της εποχής να στολίζουν ερμηνευτικά την πλοκή. Ο ένας καλύτερος από τον άλλο αποδεικνύονται οι: Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Βιτόριο Γκάσμαν, Κλαούντια Καρντινάλε, Ρενάτο Σαλβατόρι, Τότο (καταπληκτικός στο ρόλο του «δασκάλου» της διάρρηξης θησαυροφυλακίων) και Κάρλο Πισακάνε (το όνομα Καπανέλε ταυτίστηκε έκτοτε μαζί του).

Νοσταλγία, λοιπόν από μία άλλη εποχή κι ένας Μονιτσέλι που χρησιμοποιεί τη φτώχεια και την κακομοιριά μιας Ιταλίας που δεν έχει συνέλθει ακόμα από τον πόλεμο, θέλοντας να σατιρίσει τη μιζέρια μια κατάστασης κοινωνικών ανισοτήτων που ωθεί τους αποδέκτες σε κάθε είδος «παρανομίας» προκειμένου να «πιάσουν γρήγορα την καλή». Οι αποτυχίες παίζουν κυρίαρχο ρόλο στο παιχνίδι του με τη μοίρα κι αυτές οι αποτυχίες σε συνδυασμό με την ανάγκη των ηρώων για επιτυχία και την καλή καρδιά τους που τους φέρνει εμπόδια, είναι που κάνουν αυτή την ταινία κλασική στο είδος της, παρόλο που το θέμα της έχει γίνει δεκάδες φορές σενάριο για κινηματογραφική ταινία.

Στην οθόνη «χορεύουν» στο δικό τους ρυθμό «καρτουνίστικοι» χαρακτήρες που έχουν γίνει στερεότυπα σε παρόμοιες προσπάθειες σε βάθος χρόνου, η ταινία αξίζει ωστόσο την προσοχή του κοινού κάθε ηλικίας τόσο για τα μηνύματα που περνάει μέσα από την ανάλαφρη υπόθεση, όσο και για τις πραγματικά καλές ερμηνείες των ηθοποιών.

Camping 1958

 

Camping 1958

ΚΑΜΠΙΝΓΚ

 

 

Σκηνοθεσία: Franco Zeffirelli

Σενάριο: Nino Manfredi, Paolo Ferrari,

Leonardo Benvenuti, Piero De Bernardi, Tatina Demby

Είδος: Comedy, Romance, Ιταλικά

Διάρκεια: 01:34

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

Marisa Allasio: Valeria

Nino Manfredi: Nino

Paolo Ferrar: Tao

Lyla Rocco: Nanni

Kaida Horiuchi: Mitsuoki 

Η ταινία Camping (1958) σε σκηνοθεσία Φράνκο Τζεφιρέλι μας διηγείται τις περιπέτειες τριών νεαρών (αδελφός, αδελφή και αρραβωνιαστικός) κατά τη διάρκεια μιας εκδρομής τους στην εξοχή. Στο μέρος όπου θα κατασκηνώσουν το απόγευμα, θα διαπιστώσουν (το επόμενο πρωί) ότι είναι χώρος στρατιωτικών ασκήσεων. Θα περιπλανηθούν, στη συνέχεια, στο δίπλα χωριό και στην ευρύτερη περιοχή όπου, μεταξύ άλλων, θα συναντήσουν και λαθρεμπόρους, αλλά από ουσία (=υπόθεση) niente!

Όπως καταλαβαίνετε, δε μπορώ να πω ότι μου άρεσε, το αντίθετο μάλιστα. Είναι μια ταινία "δρόμου" (με την έννοια της περιπλάνησης και της αλλαγής τόπων), αλλά δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο για να με τραβήξει να την ξαναδώ κάποτε. Βαρέθηκα ήδη από την πρώτη μισή ώρα και λογικά δε θα συγκαταλέγεται καν στις, έστω και λίγο, αξιόλογες ταινίες της ιταλικής παραγωγής. Καλύτερα να έβλεπα κάποια από τις αντίστοιχες ελληνικές ταινίες του 1957.

Some Came Running 1958

Some Came Running 1958

Το Στίγμα του κολασμένου

  

Σκηνοθεσία: Vincente Minnelli

Σενάριο: James Jones, John Patrick, Arthur Sheekman

Είδος: Drama, Romanc

Διάρκεια: 02:17

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Frank Sinatra: Dave Hirsh

Dean Martin: Bama Dillert

Shirley MacLaine: Ginnie Moorehead

Martha Hyer: Gwen French

Arthur Kennedy: Frank Hirsh 

Μετά απο μια ξέφρενη νύχτα, ο βετεράνος του Β Παγκοσμίου Πολέμου Ντέιβ Χιρς παίρνει το λεωφορείο με προορισμό το μοναδικό μέρος στο οποίο δεν θα πήγαινε εάν ήταν νηφάλιος: τη γενέτειρά του στην Ιντιάνα, την πόλη Πάρκμαν.

Ανάμεσα στους συνηθισμένους ήρωες του φιλμ δεν υπάρχει κανείς που να μην προσπαθεί μάταια να κερδίσει την ευτυχία. Με επίκεντρο έναν βετεράνο συγγραφέα που επιστρέφει στη γενέτειρά του μετά από ένα βράδυ μεθυσιού, ο Μινέλι «ζωγραφίζει» την εκδοχή ενός μελοδράματος πριν κορυφώσει την τραγωδία με την εμπνευσμένη χρήση των αντίθετων χρωμάτων. Ολοκληρώνοντας με μια δαιμόνια σκηνή ανθολογίας τη σχεδόν βιβλική παραβολή του πάνω στο αμερικανικό όνειρο και στην απλή μα τόσο επώδυνη ανάγκη για αγάπη

Time To Love And A Time To Die 1958

 

A Time To Love And A Time To Die 1958

Το τελευταίο αίμα του πολέμου

 

Σκηνοθεσία: Douglas Sirk

Σενάριο: Orin Jannings, Erich Maria Remarque

Είδος: Drama, Romance, Wa

Διάρκεια: 02:12

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

John Gavin: Ernst Graeber

Liselotte Pulver: Elizabeth Kruse Graeber

Jock Mahoney: Immerman

Don DeFore: Hermann Boettcher

Keenan Wynn: Reuter 

1944. Μια ομάδα Γερμανών στρατιωτών αναμετρούνται με την φρίκη του πολέμου στο ρωσικό μέτωπο, όταν η πολυπόθητη άδεια που περίμενε ο στρατιώτης Ερνστ Γκράμπερ έρχεται. Γυρίζει στο σπίτι του και το βρίσκει βομβαρδισμένο. Αναζητώντας απεγνωσμένα τους γονείς του, γνωρίζει την Ελίζαμπεθ Κρουζ, κόρη πολιτικού κρατούμενου, και μαζί προσπαθούν να ζήσουν στιγμές ανθρωπιάς κι ευτυχίας μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο μίσος.

 

Ashes and Diamonds 1958

Ashes and Diamonds 1958

Στάχτες και Διαμάντια

  

Σκηνοθεσία: Andrzej Wajda

Σενάριο: Jerzy Andrzejewski, Jerzy Andrzejewski

Είδος: Drama, Romance, War

Διάρκεια: 01:45

Γλώσσα: Polish

Παίζουν:

Zbigniew Cybulski: Maciek Chelmicki

Ewa Krzyzewska: Krystyna

Waclaw Zastrzezynski: Szczuka

Adam Pawlikowsk: Andrzej

Bogumil Kobiela: Drewnowski

Jan Ciecierski: Portier 

Ο Μάσιεκ, ένας νεαρός αντιστασιακός, διατάσσεται να σκοτώσει έναν κομμουνιστή ηγέτη, τον Ζούκα, στην έσχατη ημέρα του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Παρότι ο σκοτωμός ήταν κάτι το καθημερινό για τον Μάσιεκ, τώρα διχάζεται στο να εκτελέσει την διαταγή, αφού ήταν και συμπολεμιστής με τον Ζούκα. 

Μια από τις πιο διάσημες πολωνικές ταινίες της μεταπολεμικής περιόδου, από τον πιο διάσημο πολωνό σκηνοθέτη, μέχρι να εμφανιστούν δηλαδή ο Πολάνσκι και ο Κισλόφκσι. Μιλάμε για τον Αντρέι Βάιντα και την ταινία του «Στάχτες και Διαμάντια» του 1958, την ταινία που έκλεισε την πολεμική του τριλογία, μετά τις "A Generation" του 1954 και "Kanal" του 1956. Όλη η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα σε μια μέρα, από το πρωί της τελευταίας μέρας του Β` Παγκοσμίου πολέμου και τη συνθηκολόγηση των Γερμανών μέχρι το επόμενο πρωινό σε ένα μικρό χωριό. Μια ολιγομελής αντιστασιακή ομάδα στήνει ενέδρα για να σκοτώσει τον τοπικό γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος αλλά σκοτώνουν λάθος άτομο. Αποφασίζουν να πιάσουν δωμάτιο στο τοπικό ξενοδοχείο του χωριού που οι κάτοικοί του πανηγυρίζουν για τη λήξη του πολέμου και ετοιμάζουν το βραδινό γλέντι με τον τοπικό γραμματέα, που ετοιμάζεται να διοριστεί υπουργός. Ο Βάιντα μάς παρουσιάζει όλα τα πρόσωπα του δράματος, με τις έγνοιές τους, τα βάσανά τους, αλλά επικεντρώνεται στο νεαρό που κατά τη διάρκεια της νύχτας ερωτεύεται, απομυθοποιεί και αμφισβητεί τους ανώφελους σκοπούς της αποστολής του. Υπάρχουν όμως κι αυτοί που έχουν μάθει να ζουν από τη βία: άλλαξαν τα πρόσωπα των εχθρών και δημιουργήθηκαν νέες αντίπαλες παρατάξεις, και η βία παραμένει ίδια. Το πρωινό ξημέρωμα και ο εκτυφλωτικός ήλιος θα φέρει τη λύτρωση (;) στο νεαρό πρωταγωνιστή μας. Μια σκληρή ταινία για απαιτητικούς, σινεφίλ θεατές.