The Student Prince in Old Heidelberg (1927)

The Student Prince in Old Heidelberg (1927)

Ο Πρίγκιπας Φοιτητής

Σκηνοθεσία: Ernst Lubitsch

Με τους:Ramon Novarro, Norma Shearer, Jean Hersholt

Όταν ο Ernst Lubitsch ανέλαβε να σκηνοθετήσει την παρούσα ταινία ήταν ήδη διάσημος σκηνοθέτης της MGM ειδικευμένος στης κομψές λεπτής σάτιρας ταινίες του. Με την ταινία αυτή θέλησε να ξανοιχθεί και στο πεδίο των αισθηματικών, μελό ταινιών που είχαν πολύ πέραση εκείνη την εποχή.

Ο κοσμάκης πάντα συγκινιόταν με τα αισθηματικά προβλήματα των εστεμμένων. Έτσι ο Ernst Lubitsch μας μεταφέρει σε ένα Γερμανόφωνο βασίλειο του περασμένου αιώνα όπου ο βασιλιάς Κάρολος VII, μην έχοντας προφανώς κατευθείαν απόγονο για να τον χρήσει διάδοχο, επέλεξε να διορίσει διάδοχό του τον μικρό ανιψιό του Καρλ Χάινριχ. Ο μικρός φθάνει φοβισμένος στο παλάτι μα ο θείος του θέλει να τον σκληραγωγήσει και δεν του φέρεται καθόλου τρυφερά. Οι συνομήλικοι του μικρού τον μακαρίζουν λέγοντας: Πρέπει να είναι σπουδαίο πράμα να είσαι πρίγκιπας. Ο μικρούλης όμως δεν διάγει και την ευτυχέστερη παιδική ζωή. Σα θηρίο στο κλουβί παρακολουθεί πίσω από τα κάγκελα του κήπου του παλατιού τους συνομηλίκους του να παίζουν στις αλάνες, την ώρα που αυτός έχει για συντροφιά ηλικιωμένους αυλικούς. Και σαν να μην έφταναν αυτά, ο βασιλιάς απολύει την παραμάνα του που ο μικρός της είχε αδυναμία και δεν του επιτρέπεται ούτε να την αποχαιρετήσει, διότι όπως λέει ο βασιλιάς: Ένας πρίγκιπας δεν επιτρέπεται να υφίσταται συναισθηματικές φορτίσεις.

Τότε καταφθάνει ο προληφθείς Δρ Φρίντριχ Γήτνερ (Jean Hersholt) ο οποίος θα είναι ο δάσκαλος του μικρού και ο οποίος είναι εναντίον κάθε αυταρχικής διαπαιδαγώγησης. Οι δύο τους θα αναπτύξουν μια σχέση που δεν θα έχει να κάνει με την σχέση μαθητή-δάσκαλου, αλλά φίλου προς φίλο και η οποία θα διατηρηθεί μέχρι τον θάνατο του δασκάλου.

Ο νεαρός πια πρίγκιπας μελετά υπό την καθοδήγηση του δασκάλου του, ρίχνει όμως και κλεφτές ματιές στα κοριτσόπουλα που παίρνουν την βόλτα τους έξω από το παλάτι, την ώρα που αυτός ζει σε ένα αποστειρωμένο κελί – το παλάτι – με παρέα μόνο ηλικιωμένους αυλικούς. Ως ειρωνεία στην όλοι κατάσταση ακούμε μια κοπελιά να λέει στις άλλες: Θα πρέπει να είναι υπέροχο να είσαι διάδοχος.

Και κάποτε έρχεται η ώρα των απολυτηρίων εξετάσεων όπου ο νεαρός διάδοχος αριστεύει. Αποφασίζεται λοιπόν να σταλεί στην Χαιδελβέργη για να φοιτήσει στο εκεί κολέγιο υπό την συνοδεία του πρώην δασκάλου του.

Επιτέλους για πρώτη φορά ο νεαρός αισθάνεται ελεύθερος και ξεκινούν με τον φίλο και δάσκαλο του το ταξίδι.

Στην Χαϊδελβέργη καταλύουν σε ένα κοινό πανδοχείο όπου η νεαρή χαριτωμένη σερβιτόρα και καμαριέρα μαζί, η Κάθη, φαίνεται να γοητεύεται από τον νεαρό διάδοχο. Αλλά κι αυτού η γοητευτική κοπέλα δεν φαίνεται να του είναι αδιάφορη.

Την άλλη μέρα πλήθος φοιτητών συγκεντρώνεται στην κήπο του πανδοχείου όπου με τραγούδια και κραυγές καταναλώνουν μπύρες. Ο νεαρός διάδοχος ενθουσιάζεται με τον φοιτητόκοσμο. Σύντομα γνωρίζεται μαζί τους και συμμετέχει στο γλέντι τους. Ο μεγάλος του όμως πόθος είναι η σερβιτόρα η Κάθη την οποία και φλερτάρει. Αυτή ανταποκρίνεται και τελικά γίνονται ζευγάρι.

Επάνω στον ενθουσιασμό του ο νεαρός δηλώνει ότι ποτέ δεν θα εγκαταλείψει την κοπέλα του, και θα τα βάλει ακόμα και με όλο τον κόσμο αν προσπαθήσουν να τους χωρίσουν!

Τι μέλλον όμως μπορεί να έχει η σχέση μεταξύ δύο νέων όταν το κοινωνικό χάσμα που τους χωρίζει είναι τεράστιο;

Πράγματι σε λίγο ο δάσκαλος λαβαίνει επιστολή από το παλάτι που τον πληροφορούν πως ο βασιλιάς διάλεξε κάποια πριγκίπισσα για γυναίκα του διαδόχου και του ζητούν να ενημερώσει τον διάδοχο επί τούτου. Ο Φρίντριχ Γήτνερ δεν θέλει μα στενοχωρήσει τον νεαρό φίλο του και πετάει την επιστολή. Σε λίγο καταφθάνει ο πρωθυπουργός της χώρας και ενημερώνει τον διάδοχο πως ο βασιλιάς είναι βαριά άρρωστος και αδυνατεί να εκπληρώσει τα καθήκοντά του. Ως εκ τούτου καλείται ο νεαρός Καρλ Χάινς να αναχωρήσει εσπευσμένα για το παλάτι προκειμένου να αναλάβει καθήκοντα αντιβασιλέως. Ο νεαρός  παρηγορεί την απαρηγόρητη Κάθη λέγοντάς της πως ο βασιλιάς θα γίνει σύντομα καλά και αυτός θα επιστρέψει οπωσδήποτε.

Φθάνοντας στο παλάτι βρίσκει τον βασιλιά στις τελευταίες του στιγμές, μα ο οποίος όμως προλαβαίνει όμως να τον ενημερώσει για την επιθυμία του να παντρευτεί την πριγκίπισσα που του επέλεξε. Κατόπιν ο βασιλιάς παραδίδει το πνεύμα και ο νεαρός διάδοχος στέφεται αυτόματα βασιλιάς. Δεν είναι πρόθυμος να ακολουθίσει την επιθυμία του βασιλιά για τον γάμο του με την πριγκίπισσα, αλλά οι αυλικοί επιμένουν και αυτός στο τέλος υποκύπτει και υπογράφει τα σχετικά με τον γάμο.

Τότε καταφθάνει ένας γέρος φίλος του από την Χαϊδελβέργη ο οποίος του μεταφέρει τα νέα της περιοχής και την πληροφορία ότι η Κάθη τον περιμένει ακόμα. Αυτός τότε στο άκουσμα αυτών των νέων αναχωρεί εσπευσμένα για την Χαϊδελβέργη. Συναντάται με τους παλιούς φοιτητές συντρόφους του οι οποίοι τον υποδέχονται εγκάρδια. Εκείνη την ώρα εμφανίζεται η Κάθη η οποία πέφτει στην αγάλια του. Ο Καρλ Χάινς αισθάνεται κάποια ενοχή διότι νιώθει ότι πρόδωσε την Κάθη. Αυτή όμως επιδεικνύει ωριμότητα και του λέει ότι το σημαντικό γι αυτήν είναι να ξέρει ότι ο Καρλ την αγαπά. Κατά τα άλλα θα παντρευτούν και οι δυο τους και θα είναι ευχαριστημένοι με την ανάμνηση της σχέσης τους.

Απαρηγόρητος ο νεαρός βασιλιάς αποχωρεί με την άμαξά του ενώ διαβάτες που τον αναγνωρίζουν λένε: Θα πρέπει να είναι υπέροχο να είσαι βασιλιάς!

Και κλάμα οι κυρίες... και όχι μόνο.

Είναι εύκολο για μας να το παίζουμε υπεράνω και να γελάμε με την αφέλεια τον παλιών που δάκρυζαν με τέτοια μελό. Μιλάμε όμως σια τα πρώτα χρόνια του κινηματογράφου όπου το κοινό αγασπούσε τα μελό. Μα και σήμερα με τα τόσα δακρύβρεχτα σήριαλ, που κάνουμε μάλιστα και εισαγωγή από γειτονικές χώρες, δεν νομίζω το σύνολο του κοινού να διαφέρει πολύ από τους θεατές του τότε.

Τους μεσότιτλους τους μετέφρασα εγώ. δικαιωμάτων.

Seventh Heaven (1927)

Seventh Heaven (1927)

Στον Έβδομο Ουρανό

Σκηνοθεσία: Frank Borzage

Σενάριο: Benjamin Glazer

Με τους: Janet Gaynor, Charles Farrell, Ben Bard,κ.λ. 

Μεσότιτλοι: Γιάννης-Ανάβυσσος

Το να μιλάει περιφρονητικά ένας σημερινός θεατής για «Μελό» είναι μερικές φορές ένας εύκολος τρόπος για να μας αυτοπροβληθεί ως άνθρωπος με εκλεπτυσμένο γούστο, άσχετα αν μέσα του κατά βάθος του άρεσε ένα συγκεκριμένο ¨μελό» έργο.

Τα πράγματα δεν ήταν το ίδιο την δεκαετία του 20. Το κοινό ήταν άμαθο και ότι του σερβίρανε για πρώτη φορά θεωρούσε ότι έτσι πρέπει να είναι. Πάθαινε ντελίριο για ταινίες που εμείς σήμερα χαρακτηρίζουμε μελό. Επάνω σε αυτό το πνεύμα ο σκηνοθέτης Frank Borzage μας παρουσίασε την ταινία του «Στον 7^ο Ουρανό», που είναι ένα λαϊκό ρομάντζο δακρύβρεχτης ιστορίας με κάτι παραπάνω από happy end.

Τρία όσκαρ κέρδισε η συγκεκριμένη ταινία. Για την σκηνοθεσία ο Frank Borzage, για το σενάριο ο Benjamin Glazer και ως γυναίκα ηθοποιός η καταπληκτική Janet Gaynor. Πράγματι, η μικροκαμωμένη αυτή κοπελίτσα είναι κατ’ εμέ ότι καλλίτερο έχει να παρουσιάσει αυτή η ταινία. Μπορεί το έργο να είναι βωβό, το εκφραστικό της πρόσωπο όμως αναπληρώνει με το παραπάνω της έλλειψη ήχου!

Δύο ήρωες δεσπόζουν στο σενάριο. Η Διάνα (Janet Gaynor), μια μικροκαμωμένη και αδύναμη κοπέλα που ζει με την  βάρβαρη και αλκοολική μεγαλύτερη αδελφή της η οποία της φέρεται βάναυσα και  χρησιμοποιεί ακόμ  και μαστίγιο εναντίον της για να της επιβληθεί και να την αναγκάζει να μετέχει σε διάφορες απατεωνιές προκομμένου να εξασφαλίζει το ποτό της.

Ο άλλος είναι ο Τσίκο (Charles Farrell), ένας νεαρός εργάτης υπονόμων στο Παρίσι, του οποίου η φιλοδοξία είναι να ανέλθει επαγγελματικά και να προβιβαστεί σε οδοκαθαριστή!

Κάποτε η αλκοολική και βάρβαρη αδελφή της Διάνα, εβρισκόμενη προφανώς σε ντελίριο μίσους, την κυνηγά στο δρόμο, την ρίχνει κάτω και επιχειρεί να την στραγγαλίσει.

Τότε ανοίγει από δίπλα το φρεάτιο του υπονόμου, εξέρχεται ο Τσίκο, και απελευθερώνει την Διάνα από τα νύχια της μισότρελης αδελφής τη Η μικρή κείτεται σχεδόν αναίσθητη κατά γης. Ο Τσίκο κολατσίζει με τους φίλους του, σχολιάζει το γεγονός και εκφράζει το παράπονό του προς τον Θεό που δεν τον βοηθάει να ανέλθει από εργάτης υπονόμων σε οδοκαθαριστή. Εκείνη της ώρα διέρχεται από κει ο καλόκαρδος ιερέας της περιοχής, ακούει το παράπονο του Τσίκο, και αναλαμβάνει αυτός να πραγματοποιήσει την επιθυμία το.. Στο μεταξύ η μεγάλη αδελφή έχει συλληφθεί από την αστυνομία γαι τίποτε μικροπαραβάσεις και την ώρα που οι αστυνομικοί την πηγαίνουν προφανώς στο τμήμα περνούν κοντά από την παρέα του Τσίκο. Αυτή αντιλαμβάνεται την αδελφή της και λέει στους αστυνομικούς ότι θα πρέπει να συλλάβουν και αυτή διότι είναι της ίδιας ποιότητας με την ίδια. Τότε ο Τσίκο για να σώσει την Διάνα από την σύλληψη ισχυρίζεται ότι η κοπέλα είναι γυναίκα του. Ο αστυνόμος σημειώνει την διεύθυνση του Τσίκο, του αναφέρει ότι θα γίνει έρευνα για να διαπιστωθεί αν αυτό είναι αλήθεια και αν όχι τότε αυτός θα έχει μπελάδες. Έτσι αποφασίζεται να πάει προσωρινά η Διάνα να μείνει στο σπίτι του Τσίκο μέχρι να γίνει ο έλεγχος της αστυνομίας. Η συμβίωση όμως των δύο νέων έχει αποτέλεσμα να ερωτευτούν σφόδρα μεταξύ τους και να ετοιμάζονται να παντρευτούν.

Δεν πρόλαβαν όμως Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος ξέσπασε και ο  Ττσίκο επιστρατεύτηκε και εστάλει στο μέτωπο. Εκεί σε μία μάχη σκοτώνεται και περίλυπος ο ιερέας αναλαμβάνει να ενημερώσει την Διάνα το τραγικό νέο. Εκείνη δεν θέλει να το πιστέψει. Στο σημείο αυτό θα μπορούσε να τέλειωνε το έργο και να μας παρουσιαζόταν μια δραματική ταινία. Η υπόθεση όμως συνεχίζεται! Τελικά ο Τσίκο δεν σκοτώθηκε. Τραυματίστηκε και έχασε το φως του. Επιστρέφει ξαφνικά σπίτι του όπου η Διάνα λέει ότι από δω και πέρα θα είναι αυτή τα μάτια του. Το πάει ακόμα όμως παραπέρα αφήνοντάς μας να εννοηθεί ότι η τύφλωση μάλλον δεν είναι μόνιμη και κάποτε θα θεραπευτή

Τέλεια ανατροπή όπως λέμε και στο ποδόσφαιρο.

Αυτά περί πρώιμου μελό.

The Jazz Singer (1927)

The Jazz Singer (1927)

Ο Τραγουδιστής Της Τζαζ

Σκηνοθεσία: Alan Crosland

Με τους: Al Jolson, May McAvoy, Warner Oland, και λοιπούς.

Ελληνικοί υπότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο

        Την παρούσα ταινία, ακόμα κι αν δεν θέλει να την αξιολογήσει κανείς ως υπέροχη από καλλιτεχνική άποψη, δεν παύει να είναι ταινία σταθμός στην ιστορία της τεχνολογίας του σινεμά. Τούτο διότι είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία με ήχο! Για να είμαστε ακριβής, ο ήχος δεν ήταν ενσωματωμένος στην ταινία σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα, αλλά συνοδευόταν από δίσκο γραμμοφώνου που ο δυστυχής τεχνικός καμπίνας, έπρεπε να φροντίζει για τον  συγχρονισμό! Τέτοιες προσπάθειες είχαν γίνει και παλαιότερα με ταινίες μικρού μήκους, αλλά μόνο για τη μουσική και τα τραγούδια των ταινιών. Για πρώτη φορά μας εμφανίζεται ταινία που εκτός από την μουσική και τα τραγούδια της, είχε και μερικούς ηχητικούς διαλόγους. Φανταστείτε την θυμηδία και τις διαμαρτυρίες του κοινού όταν ο συγχρονισμός ξέφευγε αρκετά!

Σήμερα μπορούμε να απολαύσουμε την ταινία αυτή στον καναπέ μας, χωρίς να έχουμε κανένα πρόβλημα ως προς τον συγχρονισμό. Αυτό διότι την δεκαετία του 50, αλλά και αργότερα, έγινε remake της ταινίας.

Για την ταινία να πούμε τα εξής.  Παίζει και τραγουδά ο  Al Jolson, διάσημος τραγουδιστής της εποχής, Ρωσοεβραϊκής καταγωγής. Μας παρουσιάζεται μια οικογένεια εβραίων που ζει στο εβραϊκό γκέτο την Ν. Υόρκης. Ο πατέρας της οικογένειας, ο Ραπίνοβιτς (Warner Oland), είναι σπουδαίος ψάλτης στη συναγωγή του γκέτο – ακλουθώντας την παράδοση πολλών γενναίων της οικογενείας του - και είναι ορθόδοξος εβραίος. Όταν λέμε ορθόδοξος εβραίος, τύφλα να ‘χουν οι φανατικοί ισλαμιστές. Μένει πιστός στις παραδώσεις της φυλής του, δεν αποδέχεται κανέναν νεοτερισμό και ονειρεύεται ότι κάποια μέρα ο γιος του θα πάρει τη θέση του στη συναγωγή, συνεχίζοντας την παράδοση της οικογένειας. Ο δεκατριάχρονος όμως Τζάκι, σέβεται τις παραδώσεις, αλλά είναι και ένθερμος οπαδός τις μουσικής Τζαζ. Η μουσική Τζαζ ήταν για τους συντηρητικούς και θρησκευόμενους τις εποχής, ότι είναι για τους αντίστοιχους σημερινούς η μουσική Ροκ. Ασεβής σατανική μουσική! Ο μικρός τραγουδά κρυφά από την οικογένειά του τραγούδια Τζαζ σε μια μπιραρία. Ένας φίλος της οικογένειας τον βλέπει και αμέσως κοινοποιεί τα συνταρακτικά νέα στον πατέρα. Αυτός εξοργίζεται και τρέχει και μαζεύει απ’ το αυτί τον γιο του. Σπίτι δε βγάζει το ζωστήρα του και τιμωρεί κατάλληλα τον ασεβή γιο.

     Παρ’ όλες της απειλές του μικρού ότι θα εγκαταλείψει το σπίτι και της παρακλήσεις της μητέρας για επιείκεια, ο πατέρας είναι αμείλικτος. Ο νεαρός τελικά πραγματοποίησε την απειλή του. Έφυγε από το σπίτι και τελικά βρέθηκε σε ένα θέατρο στο Σικάγο, που αγωνίζεται να ορθοποδήσει επαγγελματικά. Τελικά τα καταφέρνει και γίνεται ο σταρ του θιάσου. Αλλάζει το όνομά του από Ραπίνοβιτς σε Ρόμπιτ. Αυτό για τους συντηρητικούς είναι δήγμα απομάκρυνσης από τα πατροπαράδοτα. Αλληλογραφεί με την μητέρα του στην οποία της εκμυστηρεύεται ότι υπάρχει ένα κορίτσι στη ζωή του που είναι θαυμάσιο.

Αυτή, αν και συμφωνεί σε πολλά πράγματα με το γιο της, θεωρεί τον δεσμό αυτό ως ένα ακόμα βήμα για την απομάκρυνση από τη φυλή του.

       Τελικά η επιτυχία του είναι μεγάλη και ο ιμπρεσάριός του καταφέρνει να του κλείσει συμβόλαιο για να εμφανιστεί στο Βροντγουέι στη Ν. Υόρκη, εκεί που ζουν οι γονείς του. Γεμάτος νοσταλγία όταν φθάνει εκεί, τρέχει στο πατρικό του σπίτι και ανακοινώνει τα νέα στην μητέρα του η οποία τον υποδέχεται πολύ εγκάρδια. Αυτός δε παίζει στο πιάνο του πατέρα του και της τραγουδά ένα από τα τραγούδια που θα παρουσιάσει.

Ο πατέρας επιστρέφει και εξοργίζεται με αυτή την ασέβεια, να τραγουδούν Τζαζ στο σπίτι του. Διώχνει δε τον γιο κυριολεκτικά με τις κλωτσιές, παρ’ όλα τα παρακάλια της μάνας.

Την ημέρα της προγραμματισμένης πρεμιέρας του θεάτρου,  είναι και η σπουδαιότερη εβραϊκή εορτή, όπου τραγουδιέται από τον ψάλτη ένας σπουδαίος παραδοσιακός ψαλμός. Ο Ραπίνοβιτς όμως αρρωσταίνει ξαφνικά πολύ άσχημα. Δεν φαίνεται να έχει πολλά περιθώρια ζωής και δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσει να ψάλει στη συναγωγή. Η μόνη ελπίδα είναι ο γιος του και το περιβάλλον της οικογένειάς του τον πιέζει να ψάλει στην θέση του πατέρα του. Οι συνεργάτες του όμως στο θέατρο είναι αντίθετοι σ’ αυτό και του υπογραμμίζουν ότι απόψε παίζεται η καριέρα του. Στο σημείο εδώ παρακολουθούμε τον Τζακ να μασκαρεύεται  σε «blackface», όπως ήταν την μόδας την εποχή εκείνη, για τους τραγουδιστές την Τζαζ κυρίως.

Τελικά ο Τζακ επισκέπτεται το πατρικό του σπίτι για να ανακοινώσει στην οικογένεια ότι η απαίτησή τους είναι αδύνατη. Αυτοί όμως νομίζουν ότι ήλθε για να εκτελέσει το θρησκευτικό του καθήκον. Αυτός τότε νιώθει το κάλεσμα της φυλής του και αποφασίζει να μείνει και να ψάλει. Έτσι η πρεμιέρα ματαιώνεται ενώ παρακολουθούμε το Τζακ ντυμένο με τα άμφια του ψάλτη, να ψέλνει τους θρησκευτικούς ύμνους.

    Ο ετοιμοθάνατος πατέρας ακούει το γιο να ψέλνει και αναφωνεί: Γυναίκα, κερδίσαμε τον γιο μας πάλι. Και με τα λόγια αυτά ξεψυχά.

        Η υπόθεση μπορεί να αφορά την σύγκρουση μεταξύ των γενεών, αλλά σε καμία περίπτωση δεν καταδικάζει τους ορθόδοξους και τους φανατικούς. Προσπαθεί μάλλον να τους πείσει να μην απορρίπτουν τους νεοτερισμούς της νεολαίας, τους δε νέους να δείχνουν κατανόηση για τον  φανατισμό και την τυπολατρία των μεγαλυτέρων.

Αξιοσημείωτο είναι το πόσο μοιάζουν οι εβραίοι αρχιερείς με τους δικούς μας ορθόδοξους. Μεγάλη δε και η ομοιότατητα και στους θρησκευτικούς ύμνους.

The Lodger 1927

The Lodger: A Story of the London Fog (1927)

Ο Ενοικιαστής

Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock

Σενάριο: Marie Belloc Lowndes, Eliot Stannard

Παίζον: June, Ivor Novello, Marie Ault
Οι μεσότιτλοι μεταφρασμένοι από εμένα

Ένας κατά συρροή δολοφόνος που αυτοαποκαλείται «εκδικητής» τρομοκρατεί την πόλη του Λονδίνου, σκοτώνοντας κάθε Τρίτη, νέες και όμορφες ξανθές γυναίκες.

Με τους αυτόπτες μάρτυρες να μιλούν για ένα ψηλό άντρα που καλύπτει το μισό πρόσωπό του με ένα μαντήλι. 

Οι ενδείξεις οδηγούν στον ενοικιαστή ενός διαμερίσματος, καθώς παράλληλα με την άφιξή του στη γειτονιά, ξεκινά και μία σειρά δολοφονιών (που παραπέμπουν στα εγκλήματα του Τζακ του Αντεροβγάλτη).

Δεν ήταν η πρώτη ταινία του Χίτσκοκ αυτή. Δύο άλλες που γύρισε προηγουμένως, οι παραγωγοί τις άφησαν στα ράφια διότι πίστευαν ότι το κοινό δεν ήταν εξοικειωμένο με εξπρεσιονιστικές εικόνες και περίεργες γωνίες λήψεις. Του έδωσαν όμως μια ακόμα ευκαιρία αλλά ούτε και τότε άλλαξαν γνώμη. Τελικά, μετά από κάποια καθυστέρηση, δόθηκε η ταινία για προβολή και γνώρισε την αποθέωση! Πρωταγωνιστούσε το ίνδαλμα της εποχής, ο Ivor Novello. 

Αυτός  με καμία περίπτωση δεν δεχόταν να παίξει τον δολοφόνο. Έτσι το σενάριο τροποποιήθηκε και «ο ένοικος» εμφανίζεται ως αθώος.

Ο ίδιος ο Χίτσοκ υποστηρίζει ότι αυτή είναι ουσιαστικά η πρώτη του ταινία. Όσοι είναι λάτρεις των «Χιτσκοκικών» ταινιών, των «film-noir». και των «θρίλερ», η ταινία αυτή είναι must.