Ukikusa (1959)

Ukikusa (1959)

Floating Weeds

Σκηνοθεσία: Yasujirô Ozu

Σεναριογράφοι: Yasujirô Ozu, Kôgo Noda

Παίζουν: Ganjirô Nakamura, Machiko Kyô, Haruko Sugimura

Είδος: Δράμα – Διάρκεια: 119 λεπτά

Ελληνικοί υπότιτλοι από ανώνυμο,
αλλά με λάθη και χωρίς τόνους!

Τα ρύθμισα όλα αυτά
και τους συγχρόνισα στην δική μου κόπια.

Υπόθεση:

Ένας περιοδεύοντας θίασος καταφτάνει σε ένα μικρό λιμάνι στα νότια της Ιαπωνίας. Ο γηραιός επικεφαλής τους, ο Κοματζούρο Αράσι, πηγαίνει να συναντήσει τον παλιό του έρωτα, την Ογιόσι, αλλά μαζί και τον γιο του Κιγιόσι, ο οποίος πιστεύει ότι ο Αράσι είναι απλά ένας θείος του. Η πρώτη ηθοποιός του θιάσου, η Σουμίκο, ζηλεύει από την επίσκεψη αυτή και για να τον εκδικηθεί, πείθει τη νεαρή ηθοποιό Κάγιο να ξελογιάσει τον Κιγιόσι.

Μία από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές επιτυχίες του Ozu. Πρόκειται για ριμέικ ασπρόμαυρης και βωβής ταινίας του ίδιου του σκηνοθέτη, το Ukikusa Monogatari (A Story of Floating Weeds), την πρώτη σπουδαία επιτυχία του ιάπωνα δημιουργού.

 Απ

La violetera (1958) Βιολετέρα

La violetera (1958)

Βιολετέρα

Σκηνοθεσία: Luis César Amadori

Με τους: Sara Montiel, Raf Vallone, Frank Villard

Διάρκεια: 198 λεπτά – Ειδος: Drama, Musical, Romance

Ελληνικοί υπότιλοι φταγμένοι από εμένα.

Την εποχή της αθοότητος, τότε που η Ελλάδε έκλαιγε

στις αίθουσες των σινεμά, για την Βιολετέρα.

Ήμουν παιδί τότε όταν όλοι οι μεγάλοι, και οι δικοί μου φυσικά, είχαν ξετρελαθεί με την Βιολετέρα. Από περιέργεια πήγα κι εγώ να την δω. Πρωταγωνιστούσε η θρυλική Ισπανίδα τραγουδίστρια Sara (Sarita) Montiel. Ήταν η εθνική τραγουδίστρια της Ισπανίας. Πέθανε στις 8 Απριλίου του 2013. Στην Ισπανία της έχουν στήσει άγαλμα, μέχρι και σε γραμματόσημο την έβαλαν!

Ανακηρύχτηκε "Βασίλισσα του μελό", κάτι σαν την δική μας Μάρθα Βούρτση. Είχε πολλές επαφές με μεγάλους αστέρες του Χόλυγουντ, αλλά όπως η ίδια δήλωσε, δεν υπήρξε γκόμενα κανενός. Αν και με το χορό, τα τραγούδια της και το λατινογενές μπρίο της, ξεσήκωνε τον ανδρικό πληθυσμό, ποτέ δεν έδειξε ούτε μέρος γυμνού σώματός της. Στο θέμα αυτό ήταν άκρως συντηρητική. Στην αυτοβιογραφία της έγραφε πως με φρίκη έβλεπε άλλες να γδύνονται, μα αυτή δεν θα το έκανε, ακόμα κι αν της προσφέρανε εκατομμύρια.

Το σενάριο του έργου εν πολλοίς βασίστηκε στο ομώνυμο τραγούδι: Βιολετέρα.

Το τραγούδι όμως αυτό ήταν παλιό ταγκό της δεκαετίας του είκοσι. Μάλιστα είχε κυκλοφορήσει και στην Ελλάδα με Ελληνικούς στίχους. Αυτός ήταν ο λόγος που ο πατέρας μου είχε συγκινηθεί διότι το ήξερε το τραγούδι από παλιά. Νόμιζε δε πως ήταν Ελληνικό. Σήμερα το αποδίδει θαυμάσια ο Δαυίδ Ναχμίας:

Βιολέτες λένε στις ξένες χώρες τους μενεξέδες, Σε μας οι βιολέτες είναι διαφορετικά λουλούδια. Για να παραμείνω όμως στο πνεύμα της ταινίας, κράτησα τον όρο βιολέτες.

Βιολετέρες δε ονόμαζαν τα κορίτσια που πουλούσαν βιολέτες, (μενεξέδες). Μάλιστα είχε γίνει μόδα σε μας, όλες της λουλουλούδες που πουλούσαν λουλούδια στα κοσμικά κέντρα, να τις λένε βιολετέρες.

Σχετικά με τους υπότιτλους, τράβηξα Γολγοθά. Η ταινία είναι φυσικά στην Ισπανική γλώσσα. Υπότιτλοι όμως στο διαδίκτυο υπάρχουν μόνο Πορτογαλικοί, Ρουμάνικοι και Σέρβικοι. Εγώ δεν γνωρίζω καμία από αυτές τις γλώσσες. Βρήκα πως στο Amazon πουλούσαν μια κόπια με Αγγλικούς υπότιτλους. Οι άθλιοι όμως απαιτούσαν πάνω από 50 €! Με τα ταχυδρομικά δε θα ξεπερνούσε τα 60€! Ε όχι. Δεν ενέδωσα στον εκβιασμό. Τι έκανα; Απλά με επιμονή και υπομονή καταφέρεις τα πάντα. Μετέφρασα την ταινία από γλώσσες που δεν κατέχω! Αν δεν είναι 100% σωστή η μετάφραση, μη νομίσετε πως οι επαγγελματικές μεταφράσεις είναι καλύτερες. Πάντως το πνεύμα της ταινίας δεν αλλοιώνεται ούτε στο ελάχιστο.

Η υπόθεση του έργου.

Η Σολενταντ (Sara Montiel) είναι μια νεαρή πωλήτρια μενεξέδων (βιολέτες) έξω από θέατρα και κοσμικά κέντρα. Είναι δηλαδή μια "Βιολετέρα". Ο μποέμ αριστοκράτης Φερνάντο (Raf Vallone), εντυπωσιασμένος από την ομορφιά και το μπρίο της συνδέεται ερωτικά μαζί της, σκοπεύει μάλιστα να την παντρευτεί. Οι άνθρωποι του περιβάλλοντός του διαφωνούν και του κηρύττουν τον πόλεμο. Πολύ αντίθετος σε αυτό είναι ο μεγάλος του αδελφός. Όταν ακούει όμως κάποιον να μιλάει προσβλητικά για τον αδελφό του, αγανακτεί και τον προσκαλεί σε μονομαχία στην οποία και σκοτώνεται. Συντετριμμένος ο Φερνάντο, αισθάνεται ένοχος για τον θάνατο του αδελφού του και αποφασίζει προς εξιλέωση να υπακούσει στην επιθυμία του και να διακόψει με την Σολεντάντ. Απελπισμένη αυτή το ρίχνει στο ποτό, μέχρι που παρακινούμενη από την φίλη της Ρόζα εμφανίζεται στο πάλκο και τραγουδά με επιτυχία ένα τραγούδι. Εκεί βρίσκεται ένας Γάλλος ιμπρεσάριος ο οποίος εντυπωσιάζεται με το τραγούδι της και την πείθει να τον ακολουθήσει στο Παρίσι όπου αφού την εκπαιδεύσει, θα την προωθήσει ως τραγουδίστρια. Η Σολεντάντ πείθεται και το αποτέλεσμα είναι να γίνει αστέρι πρώτου μεγέθους στην Ευρώπη. Περιοδεύει πολλές πρωτεύουσες και κάποτε έρχεται και η σειρά της Μαδρίτης. Κατάμεστο το θέατρο που τραγουδά, τα δε θεωρία είναι γεμάτα από την αριστοκρατία. Μεταξύ αυτών και ο πρώην αγαπημένος της που τώρα είναι πρέσβης. Η συνέχεια... επί της οθόνης.

Africa Addio 1966

Africa Addio 1966

Αντίο Αφρική

Σκηνοθέτες: Gualtiero Jacopetti, Franco Prosperi

Γραμμένο από τους: Gualtiero Jacopetti, Franco Prosperi

Είδος ταινίας: Documentary, Horror – Διάρκεια: 140 λεπτά

Ελληνικοί υπότιτλοι μεταφρασμένοι από εμένα

Είναι ένα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε το 1964 και κυκλοφόρησε το 1966 με θέμα την απο-αποικιοποίηση της Αφρικής, από τους Ιταλούς σκηνοθέτες Gualtiero Jacopetti και Franco Ε. Prosperi. Δείχνει όσο κανένα άλλο ντοκιμαντέρ για το τι συνέβη σε πολλές αφρικανικές χώρες, κατά τη διάρκεια της απο-αποικιοποίηση. Φοβερή στιγμή στο ντοκιμαντέρ τα πρόσωπα των καταδικασμένων σε θάνατο την ώρα της απόφασης από Αγγλικό δικαστήριο στην Κενυα. Και αμέσως μετά την απο-αποικιοποίηση, ξέσπασαν εμφύλιοι πόλεμοι με σκοτεινά κίνητρα,  μισθοφόροι μαχητές, αλλά και η χαρά της ανεξαρτησίας.

Πρόκειται για ένα αριστούργημα με όμορφη μουσική, από τον Ιταλό συνθέτη Riz Ortolani.

To τέλος της αποικιοκρατίας στη μαύρη ήπειρο ήταν οπωσδήποτε ένα από τα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα του προηγούμενου αιώνα. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1950 και 1960 οι ευρωπαϊκές δυνάμεις που εκμεταλλευόταν για αιώνες τον πλούτο και το ανθρώπινο δυναμικό των αφρικανικών εδαφών, αποφάσισαν - υπό το πρίσμα του νέου κόσμου που προέκυψε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο - να μεταβιβάσουν την εξουσία και τη διαχείρισή της στους γηγενείς. Καθώς όμως αυτή η μετάβαση στη νέα εποχή έγινε δίχως προετοιμασία και δεδομένων των διαφορών ανάμεσα σε φυλές και εθνικά γκρουπ που είχαν σκοπίμως καλλιεργηθεί από τους ξένους, έμελε να προκαλέσει μια άνευ προηγουμένου αναστάτωση της οποίας τις συνέπειες ζει η Αφρική ακόμα και σήμερα. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον οι γνωστοί για τα ψευδοντοκιμαντέρ τους - τα επονομαζόμενα και mondo - ιταλοί σκηνοθέτες ταξίδεψαν επί τρία χρόνια στο κέντρο ακριβώς της δράσης κινηματογραφώντας το χάος, την απελπισία, τη δυστυχία, το σουρεάλ, την ομορφιά και κυρίως τη φρίκη. Η τελευταία ήρθε πολύ γρήγορα καθώς οι τοπικοί κυβερνήτες έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τη νέα εξουσία μετερχόμενοι κάθε μέσο και με αποτέλεσμα μια από τις μεγαλύτερες αιματοχυσίες όλων των εποχών. Άνθρωποι, ζώα και τόποι έπεσαν θύματα των συγκρούσεων με την κάμερα των ιταλών να καταγράφει σε αληθινό χρόνο και χωρίς λογοκρισία τις πιο σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας. Και παρά το σχολιασμό που χαρακτηρίζεται ενίοτε από ρατσιστικές εκφάνσεις (ας μην ξεχνάμε πως τα γεγονότα διαδραματίζονται πριν μισό αιώνα), το φιλμ είναι ένα κολοσσιαίο δημοσιογραφικό και ιστορικό επίτευγμα, τέτοιο που δε θα βλέπατε ποτέ σήμερα. Για χρόνια απαγορευμένο, αποτελεί κάτι σαν άγιο δισκοπότηρο για τους οπαδούς του cult. Σοκαριστικό αλλά αληθινό.

Heaven Can Wait (1943)

Heaven Can Wait (1943)

Ο Ουρανός ας Περιμένει

Σκηνοθεσία: Ernst Lubitsch

Διασκευή Σεναρίου: Samson Raphaelson (Βασισμένο στο θεατρικό της Leslie Bush-Fekete με τίτλο Birthday)

Είδος: Αισθηματική Κομεντί - Διάρκεια: 102 λεπτά

Ελληνικοί υπότιτλοι: Από zachs75

Από το clickatlife.gr

O Λιούμπιτσχ, με το «Heaven Can Wait» περνάει για πρώτη φορά στο τεχνικολόρ, χρησιμοποιώντας το ώστε να υπογραμμίσει το πέρασμα του χρόνου.

Υπόθεση

Tο πνεύμα του Xένρι Bαν Kλιβ παρουσιάζεται στις πύλες του Aδη και προσκαλεί τον πιο ευγενή διάβολο στην ιστορία του κινηματογράφου σε μια αφήγηση των μικρών και μεγάλων πεπραγμένων του. Aλλά από τα τελευταία, δεν μπορεί να προσποιηθεί ότι υπήρξαν πολλά: η ζωή του Xένρι αφιερώθηκε σχεδόν αποκλειστικά στο κυνήγι γυναικών, και σίγουρα όχι στην αναζήτηση ενός νοήματος που θα ήταν λίγο δύσκολο να ψάξει αναδρομικά. Στην προσπάθειά του να πείσει τον Mαύρο Πρίγκιπα ότι υπήρξε αρκετά σκάρτος για να περάσει τις πύλες του, ο Xένρι κάνει μια αναδρομική βουτιά στο παρελθόν εξιστορώντας τις ερωτικές μπαγαμποντιές του από την ηλικία των 15 κιόλας.

Europa '51 (1952)

Europa '51 (1952)

Δεν σε είχα απατήσει

Σκηνοθεσία: Roberto Rossellini - Σενάριο: Roberto Rossellini,

Με τους: Ingrid Bergman, Alexander Knox, Ettore Giannini, κλπ

Είδος: Δράμα – Διάρκεια: 1 ώρα και 53 λεπτά

Ελληνικοί υπότιτλοι σε από τον zamandy

Θ

Αντιγράφω το βιβλίο του STEVEN JAY SCHNEIDER

"1001 ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ"

Στο Europa '51 (Δεν σε είχα απατήσει, 1952) του Ρομπέρτο Ροσελίνι, υπάρχει η πιο απρόβλεπτη ανάμειξη στοιχείων που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς : μια Σκανδιναβή ηθοποιός που έγινε σταρ του Χόλιγουντ, ο πατέρας του ιταλικού νεορεαλισμού, μια κινηματογραφική "δήλωση" για τις κοινωνικές συνθήκες στις πόλεις της μεταπολεμικής Ευρώπης, ένας μεταφυσικός στοχασμός πάνω στη φύση του καλού και του κακού και το αναφαίρετο δικαίωμα του αυτοκαθορισμού, η αντίθεση μεταξύ της αστικής και της εργατικής τάξης σε κάθε επίπεδο, ο θάνατος ενός παιδιού, η προδοσία και η μετάνοια μιας μητέρας... Τελικά, κάθεσαι στο σκοτάδι, η οθόνη φωτίζεται και το φιλμ ξεκινά. Φιλμ απλό, κατανοητό, καλαίσθητο, βαθιά συγκινητικό και απίστευτα ζωντανό.

Ένα χρόνο νωρίτερα, στο "Στρόμπολι", ο Ροσελίνι είχε μεταμορφώσει την πρόθυμη Μπέργκμαν σε μια εξωπραγματική μαριονέτα, υποταγμένη στο Θεό και στα χέρια του σκηνοθέτη (και εραστή της). Εδώ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Έχουμε μόνο την τολμηρή επινόηση - από τον ίδιο σκηνοθέτη και την ίδια ηθοποιό - ενός μέχρι τότε άγνωστου συνδυασμού : του μελοδράματος και του κινηματογράφου τέχνης με τους ηθικούς και κοινωνικούς προβληματισμούς του.

Οι καταστάσεις στο "Δεν σε είχα απατήσει" συντίθενται από συμβατικά στοιχεία. Και όμως, κάθε σκηνή είναι απρόσμενη, διαποτισμένη με μια ενοχλητική αίσθηση της πραγματικότητας, γεμάτη μυστικές διασυνδέσεις με την αληθινή ζωή. Κι ας δίνει την εντύπωση ότι διαθέτει μόνο τις συνήθεις αναφορές ταινιών ανάλογου ύφους και ότι ασχολείται με τα συνήθη θέματα. Όλα συμβαίνουν δίχως υπερβολικά δραματικά εφέ, δίχως κομπασμούς, με μια απίστευτη σεμνότητα (από έναν σκηνοθέτη και μια ηθοποιό κάθε άλλο παρά σεμνούς) στην αφήγηση, την κινηματογράφηση και την παρουσίαση της ιστορίας. Η ταινία ξεπερνάει όλα τα πλαίσια στα οποία ίσως και να μπορούσε να περιοριστεί και φτάνει σε ένα επίπεδο ουσιαστικού ανθρωπισμού που σπάνια επιτυγχάνεται στον ινηματογράφο - και ποτέ όταν χρησιμοποιούνται ισχυρά μέσα. Όπως η Αϊρίν Ζιράρ (ο χαρακτήρας που υποδύεται η Μπέργκμαν) ξεπερνά όλα τα εμπόδια και γίνεται μια ... αγία για τους ανθρώπους, έτσι και το ίδιο το φιλμ ανοίγει το δρόμο του και αποφεύγει όλες τις αμαρτίες που φαίνεται ότι έχει να αντιμετωπίσει. Μια "άγια" ταινία; Γιατί όχι...

ΣΥΝΟΨΗ

Μια σειρά από τραγικά γεγονότα, αναγκάζουν την Ιρένε Τζέραρντ(Ίνγκριντ Μπέργκμαν) να εγκαταλείψει τον εύπορο σύζυγό της και να εισχωρήσει στον κόσμο των φτωχών. Αρχίζει να συναναστρέφεται  ανύπαντρες μητέρες, που με δυσκολία βγάζουν τα προς το ζην, πόρνες, κακοπληρωμένους υπαλλήλους και ξεκινάει να επανεκτιμά τη ζωή της.

Στις φτωχογειτονιές της Ρώμης, η Ιρένε συνειδητοποιεί ότι η προηγούμενη  ζωή της υπήρξε μία ψευδαίσθηση γιατί στην πραγματικότητα ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για τους φίλους της και τα συναισθήματά τους. Κυριευμένη από ενοχές, ξεκινάει να αναλογίζεται την σημασία της εμπιστοσύνης

Καλοσκηνοθετημένη, μα ξεπερασμένη πλέον ουμανισιτική (και χριστιανική) κραυγή αγωνίας, με μια παθιασμένη, βραβευμένη στη Βενετία Ίνγκριντ Μπέργκμαν.

Mondo cane 1962

Mondo cane 1962

Σκυλίσια ζωή

ΠΡΟΣΟΧΗ!

ΤΑΙΝΙΑ ΕΞΟΧΩΣ ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΗ!!!

Σκηνοθέτες: Paolo Cavara, Gualtiero Jacopetti

Συγγραφείς: Paolo Cavara, Gualtiero Jacopetti

Συμμετέχουν: Rossano Brazzi, Yves Klein, Stefano Sibaldi, κ.α.

Διάρκεια: 108 λεπτά – Είδος: Ντοκιμαντέρ

Ελληνικοί υπότιτλοι σε ξεχωριστό αρχείο

Μεταφρασμένοι και συγχρονισμένοι από εμένα.

Από το βιβλίο του STEVEN JAY SCHNEIDER

"1001 ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΠΡΟΤΟΥ ΠΕΘΑΝΕΤΕ"

Αυτό το εξαιρετικά δημοφιλές ντοκιμαντέρ που συγχέει τα όρια ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, εγκαινίασε μια υποκατηγορία ταινιών που ονομάστηκαν "shockumentaries". Επίσης, προκάλεσε ένα κύμα μιμητών και διαμόρφωσε λαϊκές και ψευδο-ντοκιμαντερίστικες παραδόσεις "snuff" ταινιών (στις οποίες κάποιος από τους πρωταγωνιστές πέθαινε στην πραγματικότητα), σκληρού πορνό, βίντεο με εκτελέσεις και τηλε-ριάλιτι.

Ο σκηνοθέτης Jacopetti, ισχυριζόμενος ότι ενστερνίζεται το ρητό "η αλήθεια μπορεί να είναι πιο παράξενη από τη φαντασία", γύρισε αυτή την "ταξιδιωτικού περιεχομένου" ταινία για να προκαλέσει αίσθηση και να σοκάρει τους θεατές, αποκαλύπτοντας την αλλόκοτη πολιτιστική συμπεριφορά διαφόρων λαών, η οποία κυμαίνεται από "εξωτική κι ερωτική έως αναμφισβήτητα αποκρουστική". Εμφάνισε έναν αφηγητή να κάνει παραπλανητικά σχόλια κατά τη διάρκεια της ταινίας και γύρισε αδέξια (ή - ακόμα χειρότερα - αντέγραψε) κάποιες σκηνές.

Ο Jacopetti, όταν κάποτε ήταν δημοσιογράφος και πολεμικός ανταποκριτής, προσελήφθη για να γράψει τα κείμενα που θα εκφωνούσε κάποιος αφηγητής σε δύο ταινίες. Αυτό του έδωσε την αρχική ιδέα να γυρίσει τη "Σκυλίσια Ζωή" - το ντοκιμαντέρ του όμως θα απεικόνιζε όσα προκαλούσαν αίσθηση σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Ταξίδεψε με τους συνεργάτες του στην Ευρώπη, την Ασία, τη Βόρεια Αμερική και την Αφρική και συνέλεξε διάφορα στιγμιότυπα με φυλετικές τελετές, ακραία και σκληρή συμπεριφορά απέναντι στα ζώα, θρησκευτικές τελετές που συμπεριλάμβαναν ανταλλαγή ρούχων ανάμεσα στα δύο φύλα και αυτομαστίγωση, και περιβαλλοντικές καταστροφές. Τα διάφορα αποσπάσματα συνδέθηκαν πολύ απλά μεταξύ τους κι έτσι δημιουργήθηκε μια ταινία 108 λεπτών.

Παράλληλα με το μεγάλης διάρκειας - βραβευμένο με Grammy και υποψήφιο για Όσκαρ - τραγούδι της 'Σκυλίσιας Ζωής" (γραμμένο από τον Riz Ortolani), το ειρωνικό ύφος του εκφωνητή έγινε βασικό συστατικό στοιχείο ανάλογων ταινιών που ακολούθησαν. Τα λόγια με τα οποία ξεκινά το φιλμ, είναι γραμμένα στην οθόνη : "Όλες οι σκηνές που θα δείτε σε αυτή την ταινία είναι αληθινές και παρμένες μόνο απ' τη ζωή. Αν κάποιες φορές σοκάρουν, αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχουν πολλά τρομακτικά πράγματα σε αυτό τον κόσμο. Εξάλλου, καθήκον του χρονικογράφου είναι να μην ωραιοποιεί τα γεγονότα, αλλά να τα παραθέτει αντικειμενικά". Στην πραγματικότητα όμως, εκτός του ότι η ταινία παραπληροφορεί κατάφωρα, η φωνή του Stefano Sibaldi είναι υπεροπτική και συγκαταβατική, ενώ κάποιες φορές προσλαμβάνει και ρατσιστική χροιά.

Το γεγονός ότι κάποια αποσπάσματα της ταινίας γελοιοποιούν τις συνήθειες του δυτικού πολιτισμού, δεν μας επιτρέπει να την χαρακτηρίσουμε απροκάλυπτα "ξενοφοβική". Οι δημιουργοί της "Σκυλίσιας Ζωής" (του..."Σκυλίσιου Κόσμου", για την ακρίβεια) δίνουν την εντύπωση ότι εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που τους παρουσιάζονται. Ως το τέλος, κι όπως δηλώνει ο τίτλος του φιλμ, φαίνεται ότι παρακολουθούμε πραγματικά μια "σκυλίσια ζωή"!!!

Kiss Me Kate (1953)

Kiss Me Kate (1953)

Φίλησέ με Καίτη

Σκηνοθεσία: George Sidney

Σενάριο: Dorothy Kingsley (, Sam Spewack

Είδος: Μουσικοχορευτικό – Κωμωδία

Διάρκεια 109 λεπτά

Με τους: Kathryn Grayson - Howard Keel - Ann Miller κ.α.

Ελληνικοί υπότιτλοι δικής μου μετάφρασης

Με την ευκαιρία της παρουσίασης του μιούζικαλ "Kiss Me Kate" στο μέγαρο μουσικής, αποφάσισα να μεταφράσω τους υπότιτλους της κινηματογραφικής εκδοχής (1953) του ανώτερο μιούζικαλ.

Πρόκειται για μιούζικαλ της χρυσής εποχής του Μπρόντγουεϊ, σε μουσική και λιμπρέτο του αμερικανού συνθέτη και τραγουδοποιού Κόουλ Πόρτερ. Μου θυμίζει τη Ελληνικές οπερέτες. Μάλιστα οι καλλιτέχνες αναφέρονται σε διάφορες προσωπικές τους στιγμές από το παρελθόν και τραγουδούν "'Άριες" που δεν έχουν σχέση με την υπόθεση. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην οπερέτα "Βαφτιστικός! Η διαφορά εδώ είναι ότι παρακολουθούμε αξεπέραστα χορευτικά νούμερα.

Η υπόθεση βασίζεται στη σεξπηρική κωμωδία «Το ημέρωμα της στρίγκλας» και πρωτοανέβηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1948 στο θέατρο New Century της Νέας Υόρκης. Υπήρξε το πρώτο μιούζικαλ που τιμήθηκε με το θεατρικό βραβείο «Τόνι» το 1949. Στις 26 Νοεμβρίου 1953 έκανε πρεμιέρα η κινηματογραφική εκδοχή του μιούζικαλ.

Η υπόθεση του έργου: Δύο ηθοποιοί - σταρ, πρώην σύζυγοι, συναντώνται ξανά στη σκηνή για να ερμηνεύσουν την Κατερίνα και τον Πετρούκιο σε μία νέα μουσική εκδοχή της «Στρίγκλας που έγινε αρνάκι» του Σαίξπηρ. Η ανυπότακτη σταρ (Λίλι Βανέσι - Κατερίνα) και ο εγωκεντρικός, αλλά χαριτωμένος πρώην σύζυγός της (Φρεντ Γκράχαμ - Πετρούκιος) ακροβατούν στα όρια των αντοχών τους, φλερτάρουν, ερωτεύονται και παραδίδονται στην τρέλα του έρωτα, αφήνοντας πίσω τους κλισέ και κοινωνικές επιταγές. Γύρω τους, μία τραγουδίστρια του καμπαρέ,( Ann Miller), ένας τζογαδόρος χορευτής, (Tommy Rall), δύο γκάνγκστερ παλιάς κοπής, ένας κτηνοτρόφος κι ένας χορός παρεξηγήσεων και κοινωνικών στερεοτύπων που αποδομούνται και ξανασυστήνονται στο κοινό.

Στις 25 Μαρτίου 2015 ανακοινώθηκε ότι η αυθεντική ηχογράφηση του μιούζικαλ συμπεριλήφθηκε στο Εθνικό Ηχογραφικό Αρχείο της περιώνυμης Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου, ως έργο «πολιτιστικής, καλλιτεχνικής και ιστορικής σημασίας για την αμερικανική κοινωνία και την ηχητική κληρονομιά του έθνους».