For Me and My Gal (1942)

For Me and My Gal (1942)

Για 'σένα που αγαπώ

Σκηνοθεσία: Busby Berkeley

Σενάριο: Howard Emmett Rogers, Richard Sherman

Παίζουν: Judy Garland, George Murphy, Gene Kelly

Διάρκεια: 104 λεπτά – Βαθμολογία: 7,2

Ελληνικοί υπότιτλοι μεταφρασμένοι από εμένα

Το "Για μένα και το κορίτσι μου" είναι μία Αμερικανική μουσική ταινία του 1942 σε σκηνοθεσία Busby Berkeley και με πρωταγωνιστές την Judy Garland και τον Gene Kelly, στο ντεμπούτο του στο σινεμά, καθώς και τον George Murphy. Το σενάριο γράφτηκε από τους Howard Emmett Rogers και Richard Sherman, βασισμένο σε ένα διήγημα του Howard Emmett Rogers, εμπνευσμένο από μια αληθινή ιστορία ενός ζεύγους του βαριετέ, τον Harry Palmer και την Jo Hayden και ήταν μια παραγωγή της εταιρίας MGM.

Στο απόγειο του βαριετέ, στα πρόθυρα της εισόδου της Αμερικής στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, δυο ταλαντούχοι ερμηνευτές, η Jo Hayden (Judy Garland) και ο  Harry Palmer (Gene Kelly), θέτουν ως στόχος τους να παίξουν κάποτε στο Palace Theatre, στο Broadway, η κορυφή της επιτυχίας των καλλιτεχνών του βαριετέ, και να  παντρευτούν αμέσως μετά.

Λίγες εβδομάδες πριν υλοποιηθούν τα σχέδιά τους, ο Χάρι λαβαίνει φύλλο επιστράτευσης. Με στόχο να πετύχει μία αναβολή ώστε να προλάβει να πραγματοποιήσει το όνειρό του, αυτοτραυματίζεται! Τσακίζει επίτηδες το χέρι του με το καπάκι ενός μπαούλου. Την ίδια μέρα η Jo ειδοποιείται ότι ο αδελφός της, ο οποίος ήταν φοιτητής της ιατρικής και είχε επιστρατευθεί, σκοτώθηκε στην μάχη.

Όταν η Jo συνειδητοποιεί τι έχει κάνει ο Χάρι, τον απορρίπτει και εγκαταλείπει το θέατρο. Ο Χάρι στη συνέχεια προσπαθεί να αναιρέσει την αναβολή του και να στρατευθεί, αλλά κανένα σώμα των ενόπλων δυνάμεων δεν τον δέχεται διότι ο τραυματισμός του χεριού του ήταν χειρότερος απ' ότι υπολόγιζε και κατέστη μόνιμα παράλυτο. Τελικά παραιτείται από τη προσπάθειά του να στρατευθεί και για να είναι κοντά στα παιδιά που μάχονται, κατατάσσεται στην μάδα καλλιτεχνών που διασκεδάζει τους στρατιώτες στην πρώτη γραμμή του μετώπου.

Βρισκόμενος κάποτε σε μία επικίνδυνη θέση του μετώπου αντιλαμβάνεται ότι ο υπεύθυνος αγωνιωδώς προσπαθεί να ενημερώσει μία αυτοκινητοπομπή ασθενοφόρων να επιστρέψει πίσω διότι θα πέσουν σε ενέδρα. Η επικοινωνία όμως είναι αδύνατη λόγο προβλήματος των τηλεπικοινωνιών. Τότε ο Χάρι αρπάζει το τζιπ του και με κίνδυνο της ζωής του περνά μέσα από τις γραμμές του εχθρού, εξουδετερώνει μάλιστα εχθρική ομάδα που γαζώνει μ ε πολυβόλο, σώζει την αυτοκινητοπομπή, και επαινείται για την ανδρεία πράξη του.

Μετά τον πόλεμο, κατά τη διάρκεια μιας παράστασης για την νίκη στο Palace Theatre, η Jo βλέπει τον Χάρι ανάμεσα στους θεατές και τρέχει σ' αυτόν. Οι δυο τους επανενώνονται στη σκηνή για να τραγουδήσουν το «Για μένα και το κορίτσι μου», το πρώτο τραγούδι που είπαν κάποτε μαζί.

Trapeze (1956)

Trapeze (1956)

Βαριετέ

Σκηνοθεσία: Carol Reed

Σενάριο: Max Catto, Liam O'Brien,

James R. Webb, Ben Hecht, Wolf Mankowitz

Είδος: 1956, Drama

Διάρκεια: 01:45

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Burt Lancaster: Mike Ribble

Tony Curtis: Tino Orsini

Gina Lollobrigida: Lola

Katy Jurado: Rosa O'Flynn

Thomas Gomez: Bouglione

Μπορεί η συγκεκριμένη ταινία να μην περιλαμβάνεται στις διάφορες λίστες αξιόλογων ταινιών, είναι όμως μία ταινία που μας είχε φέρει σε ντελίριο ως πιτσιρικάδες!

Η λέξη trapeze σημαίνει τη μπάρα που κρέμεται από σχοινιά, το εργαλείο κυρίως των ακροβατών. Ψάχναμε και βρίσκαμε παρόμοιες μπάρες, τις δέναμε και κρεμόταν κάτω από μία σιδεριά, και σαν μαμουδάκια προσπαθούσαμε να επαναλάβουμε τα ακροβατικά κόλπα που είχαμε δει στην ταινία!

Η ταινία λοιπόν "Trapeze" ασχολείται με την ιστορία δύο ακροβατών. Ο ένας είναι ο παλαίμαχος Μάικ Ριμπλ (Burt Lancaster) που τραυματίστηκε επιχειρώντας την τριπλή τούμπα  και τώρα δουλεύει ως βοηθός ακροβατών. Κάτι σαν βαστάζος ενεργών καλλιτεχνών σε διάσημο τσίρκο του Παρισιού. Ο άλλος είναι ο νεαρός Τίνο Ορσίνι (Tony Curtis) που έχει μεγάλο ταλέντο και όρεξη για δουλειά. Θέλει να πείσει τον Ριμπλ να γίνει ο δάσκαλός του ώστε να επιχειρήσει κι αυτός την τριπλή τούμπα, την οποία έχουν πετύχει μόνο έξι άτομα στον κόσμο όλα τα χρόνια.

Τη μεταξύ τους επαγγελματική σχέση θα προσπαθήσει να επωφεληθεί η Λόλα (Gina Lollobrigida) και να γίνει διάσημη ως η τρίτη της παρέας.

Στην αρχή θα την πέσει στον Ριμπλ ο οποίος όμως θα τη διώξει κακήν κακώς. Μετά θα φλερτάρει το νεαρό Ορσίνι, ο οποίος θα δαγκώσει τη λαμαρίνα και θα γίνει το σκυλάκι της, καταφέρνοντας να διαλύσει τη φιλία τους και να φτάσει στο τσακ να διαλύσει την καριέρα τους από τον εγωισμό της και μόνο.

Ο Burt Lancaster στην ταινία αυτή βρίσκεται στο στοιχείο του διότι ξεκίνησε την καριέρα του ως ακροβάτης σε τσίρκο και λόγο τραυματισμού του το γύρισε στην ηθοποιία. Σε πολλές σκηνές μάλιστα επάνω στην μπάρα είναι ο ίδιος και όχι κάποιος που τον ντουμπλάρει.

Επειδή ασχολούμαι με μετάφραση μεσότιτλων και ταινιών του βωβού κινηματογράφου, όταν ασχολήθηκα με την Γερμανική ταινία Variété (1925), ξενέρωσα κάπως διότι διαπίστωσα ότι το σενάριο της ταινίας αυτής είχε εμπνεύσει και την ταινία Trapeze!

Πάντως ανεξάρτητα από όλα αυτά, ανεξάρτητα και αν δεν είστε νοσταλγός αυτής της ταινίας να καθίσετε να την δείτε. Τα θεαματικά ακροβατικά της υπό την μαγευτική μουσική επένδυση με μελωδίες του Γιόχαν Στράους, θα σας ηρεμίσουν και θα ευχαριστηθείτε.

DIE BLECHTROMMEL (1979)

DIE BLECHTROMMEL (1979)

Το Ταμπούρλο

Σκηνοθεσία: Volker Schlöndorff - Φωτογραφία: Ίγκορ Λούθερ

Μουσική: Μωρίς Ζαρ - Σενάριο: Jean-Claude Carrière

Από την νουβέλα του Günter Grass

Ηθοποιοί: Μάριο Αντόρφ (Άλφρεντ Ματζεράθ), Άντζελα Βίνκλερ (Άγκνες Ματζεράθ), Ντέιβιντ Μπένετ (Όσκαρ Ματζεράθ),

Ντανιέλ Ολμπρίσκι (Γιαν Μπρόνσκι)

Διάρκεια: 143 λεπτά – Βαθμολογία: 7,6

Ελληνικοί υπότιτλου σε ξεχωριστό αρχείο

που μετέφρασα από τους Γερμανικούς διαλόγους

Το Ντάντσινγκ, που σήμερα λέγεται Γκντάνσκ και ανήκει στην Πολωνία, φιλοξενούσε στο μεσοπόλεμο τρεις κοινότητες: Πολωνούς, Γερμανούς κι Εβραίους. Στην πόλη αυτή γεννιέται στα 1924 ένα παιδί με πρόωρη πνευματική ανάπτυξη και ιδιαίτερα χαρίσματα: Ο Όσκαρ, ένα παιδί της δεκαετίας του 1930, όταν κλείνει τα τρία του χρόνια, αποφασίζει να πάψει να μεγαλώνει (κατόπιν ατυχότατος). Έτσι περνάει όλη του τη ζωή σαν ένα τρίχρονο αγόρι, παρατηρώντας τους μεγάλους και εν μέρει τιμωρώντας τους για την ανηθικότητα και την αδιαφορία τους

Περίεργη και ορισμένες στιγμές ενοχλητική ταινία που είχε κάνει τεράστια αίσθηση στην εποχή της, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν σοκάρει ακόμη και σήμερα. Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο τού Γκούντερ Γκρας, με εφιαλτική μουσική του Μωρίς Ζαρ και το Νίκο Περάκη να τον συναντάμε στους τίτλους ως σκηνογράφο. Το Ταμπούρλο είναι από τις πλέον πολιτικώς μη-ορθές ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ. Με μια εμμονή για το τσίγκινο ταμπούρλο του και μια φωνή που σπάει κρύσταλλα...

ο μικρός Όσκαρ φτάνει τα 21 του χρόνια διασχίζοντας την περίοδο της ανόδου του Χίτλερ και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κάνει έρωτα με γυναίκες, αποκτά παιδί...

παίρνει μέρος σε περιοδεύοντα θίασο του Υπουργείου Προπαγάνδας για τους Γερμανούς στρατιώτες. Ποθεί, ερωτεύεται, τον ερωτεύονται, τον ποθούν, εκδικείται, παρατηρεί και σχολιάζει, πάντοτε στο σώμα ενός 3χρονου παιδιού, με το ίδιο απορημένο και στα όρια του άρρωστου ύφος.

Βασισμένη στο ομώνυμο αλληγορικό βιβλίο του Γκύντερ Γκρας, η ταινία αποτελεί μια τοιχογραφία της κρίσιμης για τη Γερμανία περιόδου 1924-1945. Τα τρία πρώτα χρόνια, στα οποία ο ΄Οσκαρ μεγαλώνει κανονικά, συμπίπτουν με μια περίοδο δημοκρατίας στη χώρα, που ωστόσο δεν κατάφερε να ανακόψει τη φόρα του επερχόμενου ναζισμού. Από κει και μετά, βλέπουμε όλα τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα μέσα από το φίλτρο της αθωότητας του παιδιού, που δίνει σ' αυτά μυθολογικές και φανταστικές διαστάσεις.

Η προσπάθεια του Γκρας και του Σλέντορφ να αμβλυνθούν οι πληγές που άφησε η περίοδος αυτή, μας είναι κατανοητή: ακόμη και οι πιο θερμοί υποστηριχτές της ιστορικής ακρίβειας ανατριχιάζουν μπροστά στη ναζιστική κτηνωδία. Άλλωστε, γίγαντες του γερμανικού πνεύματος σαν τον Μπρεχτ, προτίμησαν πολλές φορές το συμβολισμό και τη σάτιρα προκειμένου ν' αποτυπώσουν την πραγματικότητα στα έργα τους.

Ο τρόμος κι η αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ είναι σκληρή για να την αντικρίσει κανείς κατάματα.

Κάτω απ΄ αυτή την οπτική γωνία, βλέπουμε εντυπωσιακές εικόνες από αστραφτερά ντεκόρ, που συνθέτουν μια πανέμορφη ταινία (να σημειωθεί ότι η παραγωγή είναι τετραεθνής: Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία και Γιουγκοσλαβία!).

Στο καστ, ξεχωρίζει ο δωδεκάχρονος Νταβίντ Μπένετ, που εμψυχώνει υπέροχα τον δύσκολο και τραγικό συνάμα ρόλο ενός παιδιού-ενήλικα. Το «Ταμπούρλο» πήρε το όσκαρ της καλύτερης ξένης ταινίας, μοιράστηκε το Χρυσό Φοίνικα του φεστιβάλ των Κανών (με το «Αποκάλυψη Τώρα» του Κόππολα) και χαρακτήρισε-ολοκλήρωσε μια σημαντική δεκαετία για το γερμανικό σινεμά.

Dance, Girl, Dance (1940)

Dance, Girl, Dance (1940)

Γυναίκες στην Πάλη της Ζωής

Σκηνοθεσία Dorothy Arzner, Roy Del Ruth

Σενάριο: Tess Slesinger, Frank Davis,

Παίζουν: Maureen O'Hara, Louis Hayward, Lucille Ball

Διάρκεια: 90 λεπτά – Βαθμολογία: - 6,6 Comedy, Drama, Musical

Ελληνικοί υπότιτλοι σε ξεχωριστό αρχείο

δικής μου μετάφρασης

Η Lucille Ball έγινε  πασίγνωστη από τις εμφανίσεις της σε τηλεοπτικό σόου την δεκαετία του 50. Δημοφιλής έγινε όμως από το 1940 με την ταινία της Dorothy Arzner, Dance, Girl, Dance. Εδώ υποδύεται την Μπούμπλε, μια σέξη χορεύτρια, η ποία επισκιάζει τις υπόλοιπες χορεύτριες χάρις στο σεξ απίλ της και στο ότι έχει από νωρίς έχει καταλάβει πως για να ανέλθεις καλλιτεχνικά δεν είναι απαραίτητο τόσο το ταλέντο, αλλά να κατανοείς το τι θέλουν οι άνδρες.

Λικνίσματα του κορμιού και πόζες που παραπέμπουν σε ερωτικές φαντασιώσεις. Με την  πληθωρική της εμφάνιση υποσκελίζει την κυρίως πρωταγωνίστρια, την Maureen O'Hara, που υποδύεται την Τζούντη, μία μπαλαρίνα που αγαπά τον κλασικό χορό και ψάχνει την ευκαιρία να αναδειχθεί μέσω αυτού.

Κάποτε η Μπούμλε της προτείνει να συμμετάσχει στο νούμερό της  σε επιθεώρηση έναντι ενδιαφέρουσας αμοιβής. Στο νούμερο αυτό η Μπούμπλε χορεύει και ξεσηκώνει το ανδρικό κοινό. Ξαφνικά χάνεται από την σκηνή και οι θεατές φωνάζουν ρυθμικά το όνομά της για να βγει στη σκηνή και να συνεχίσει. Τότε εμφανίζεται η Τζούντη να χορεύει κλασικό χορό υπό τις αποδοκιμασίες και τα γιουχαΐσματα του κοινού. Κάποτε εμφανίζεται ξαφνικά η Μπούμπλε και υπό τις ξέφρενες επιδοκιμασίες του κοινού συνεχίζει την παράσταση. Η Τζούντη ανέχεται αυτή την κατάσταση διότι η αμοιβή είναι ικανοποιητική και αντιμετώπιζε πρόβλημα επιβίωσης. Κάποια στιγμή όμως τα παίρνει στο κρανίο, διακόπτη τον χορό της και βγάζει ένα λόγο που κατακεραυνώνει το ανδρικό κοινό. Το θάρρος της εντυπωσιάζει και ξεκινώντας από λίγους στην αρχή που συμφωνούν μαζί της, στο τέλος χειροκροτείται και αποθεώνεται από σύσσωμο το κοινό. Η επέμβασή της αυτή θεωρείται από πολλούς ως ένα πρώιμο φεμινιστικό ξέσπασμα, τότε που κάτι τέτοιο δεν ήταν ακόμα στην μόδα. Η Μπουμλε οργίζεται με την ενέργεια της Τζούντη διότι θεωρεί πως επιδιώκει να της αποσπάσει τα πρωτεία από το νούμερο. Την χαστουκίζει και βγαίνει στην σκηνή να συνεχίσει το νούμερό της. Τότε η Τζούντη που 'έχει ήδη ξεσπαθώσει ορμά στην σκηνή και πλακώνεται με την Μπουμπλε. Τα δύο κορίτσια παλεύουν επί σκηνής προς μεγάλη τέρψη του κοινού!

Γενικά αν σας διασκεδάζουν οι ίντριγκες και οι καυγάδες των παρασκηνίων εκείνης της εποχής, θα βρείτε την ταινία ενδιαφέρουσα.

Life of Brian (1979)

Life of Brian (1979)

Ένας Προφήτης… Μα τι Προφήτης!

Σκηνοθεσία: Terry Jones - Σενάριο: Graham Chapman, John Cleese

Με τους Monty Python

Διάρκεια: 94 λεπτά – Βαθμολογία: 8,2

Γεννημένος Χριστούγεννα δίπλα στο θείο βρέφος, ο Μπράιαν προσπαθεί σε όλη του τη ζωή να αποδείξει σε Ρωμαίους και Ιουδαίους πως δεν είναι αυτός ο περιβόητος Μεσσίας.

Κριτική από το Cine.gr

Του Θοδωρή Σαρλά

Τo 1969 και από τις δυο μεριές του Ατλαντικού, στις ιστορικές καινοτομίες των 60ς (το ροκ, ο χιπισμός, η φοιτητική επανάσταση κ.λπ.) προστέθηκε και η νέα κωμωδία - στην Αμερική με τον Woody Allen (Take the Money and Run) και στην Αγγλία με τους Monty Python (η αρχική τηλεοπτική τους σειρά Monty Python`s Flying Circus). Κύριο χαρακτηριστικό της το «παράλογο» που εξέφραζε όντως την μοντέρνα κοινωνία. Όταν πια η διαφήμιση ενός φρουτοχυμού στα ΜΜΕ περνούσε με την ίδια βαρύτητα ως είδηση με ένα πραξικόπημα στην Λατινική Αμερική (που συνδιοργάνωνε στα «μεγάλα κέντρα αποφάσεων» μια μεγάλη εταιρία εκμετάλλευσης φρούτων) και όταν οι γονείς επέλεγαν το σχολείο του παιδιού ανάλογα με το traffic που θα συναντούσαν πηγαίνοντάς το στο σχολείο, η κοινωνία, γυμνή από ιδεολογήματα-προσχήματα, φαινόταν παράλογη. Παράλογη όχι γιατί οι καταστάσεις ήταν παράλογες αλλά γιατί οι σημασίες τους συγκρούονταν με τα ακαδημαϊκά πρότυπα (πατρίδα, οικογένεια, δημοκρατία κ.λπ.). Ο καιρός για το ανατρεπτικό χιούμορ είχε φτάσει. Οι βρετανοί είχαν ένα λόγο παραπάνω. Έχοντας διαφεντέψει την μισή ανθρωπότητα επί τρεις περίπου αιώνες, ήξεραν το θεατρικό παιχνίδι του κύρους, οπότε για αυτούς ήταν ήδη απομυθοποιημένο. Αυτός που επιβάλλει μια εξουσία, γνωρίζει ότι είναι ένα ψέμα πριν το καταλάβουν τα θύματα.

Οι Monty Python σατίρισαν όχι μόνο τις «σταθερές αλήθειες» αλλά και το αποτέλεσμά τους πάνω στον μικρόκοσμο του ενός ανθρώπου. Αν είναι «παράλογο» ένα πραξικόπημα που το δημοκρατικό κράτος σου πριμοδοτεί, στο τέλος φτάνει να είναι παράλογο και το να θεωρείς δεδομένο ότι λες με σιγουριά «καλημέρα» ή ότι συζητάς με κάποιον «σοβαρά». Έτσι, τα επιμέρους τρελά καλαμπούρια που περιέχει μια ταινία τους όπως το The life of Brian (από τις πιο ώριμες δουλειές τους) ενσωματώνονται λειτουργικά στην κεντρική σάτιρα πάνω στην θρησκοληψία και τις κοινωνικές δομές της εποχής του Χριστού στην Παλαιστίνη και όλα μαζί τα στοιχεία ανάγονται στο σήμερα. Το τραύλισμα του εκατόνταρχου είναι δείγμα αναξιοκρατίας, τα αριστερά γκρουπούσκουλα (δεν χρειάζονται σχόλιο!) αρνούνται τα οφέλη της ρωμαϊκής κατοχής (κοινωνικά έργα) γιατί θέλουν αυτονομία όπως θέλησαν και οι Ινδοί υπό τους Άγγλους, το μάθημα γραμματικής και συντακτικού από τη ρωμαϊκή περίπολο υποδεικνύει ότι η εξουσία εδραιώνεται μέσα από την εισαγωγή της κυρίαρχης κουλτούρας, διάφοροι «οπαδολάγνοι» που τρέχουν ξοπίσω από «προφήτες» μοιάζουν new age, οι εξωγήινοι είναι η «ποιητική άδεια» του χολιγουντιανού θεάματος αλλά και μύθος όπως οι παλιοί μύθοι, η μητέρα του Μπράϊαν και οι μεταμφιεσμένες σε άντρες γυναίκες που λιθοβολούν είναι η μητριαρχία (πίσω από την πατριαρχία) στον Τρίτο Κόσμο, η ομάδα αυτοκτονίας των Ιαπώνων ναι μεν είναι «αυτόνομη» σάτιρα αλλά στέκει και ως τραγική αντίθεση με το «μεγαλείο της θυσίας» στο Σταυρό.

Αυτό που περνάει πιο έμμεσα είναι ίσως και το πιο κριτικό σημείο της ταινίας. Δείχνει ότι η προφητο-λαγνεία και ο μεσσιανισμός ήταν μέρος της καθημερινής κουλτούρας εκείνης της εποχής, απόηχος του Συγκρητισμού (από την λέξη «Κρήτη») που κυριάρχησε στην ελληνιστική περίοδο, με την μεταφυσική να είναι μόδες. Σοβαροί διανοούμενοι, πονηροί διανοούμενοι-πολιτικοί, γυρολόγοι τσαρλατάνοι, σχιζοφρενείς, ηγεμονίσκοι και βασιλιάδες, έπαιρναν δυο τρία στοιχεία από προηγούμενες θρησκείες, δόγματα και δογματάκια, τελετές κ.λπ. και κάθε λίγο πλάσαραν ένα νέο ρεύμα. Οι σκηνές στο παζάρι μιλούν για αυτό «ανάμεσα από τις γραμμές». Εκεί, υπογείως, βρίσκεται και η «ασέβεια» του φιλμ... ως προς την σχετικότητα του Χριστιανισμού δηλαδή.

The Last Temptation of Christ 1988

The Last Temptation of Christ 1988

Ο Τελευταίος Πειρασμός 

Σκηνοθεσία: Martin Scorsese

Σενάριο: Paul Schrader, από το μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη

Μετέχουν: Willem Dafoe, Harvey Keitel, Barbara Hershey

Διάρκεια: 164 λεπτά – Βαθμολογία: 7,6

To 1951 o Νίκος Καζαντζάκης ξεκινάει να γράφει τον Τελευταίο Πειρασμό. 37 χρόνια αργότερα η Barbara Hershey πείθει τον Martin Scorsese να το μεταφέρει στον κινηματογράφο. Το αποτέλεσμα είναι ίσως η πιο ειλικρινή αναπαράσταση της ζωής του Ιησού και ταυτόχρονα μια από τις σημαντικότερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου.

Την μουσική της ταινίας έγραψε ο Peter Gabriel και προτάθηκε για Oscar. Το σενάριο ο Paul Schrader. Την παραγωγή ανέλαβε ο ίδιος ο Scorsese μαζί με την σύζυγο του Barbara De Fina. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους εμφανίζονται ο Willem Dafoe (Ιησούς) , Harvey Keitel (Ιούδας), Verna Bloom (Μαρία), Barbara Hershey (Μαγδαληνή), David Bowie (Πόντιος Πιλάτος).

Η ταινία είναι η μόνη από όσες έχουν δημιουργηθεί για τη ζωή του Ιησού που τον παρουσιάζει σαν άνθρωπο. Ο Scorsese ακολουθεί κατά λέξη το κείμενο του Καζαντζάκη. Ο ίδιος ο συγγραφέας αντιμετώπιζε τον Ιησού σαν φυσιολογικό άνθρωπο και όχι σαν ήρωα της Marvel όπως κάνουν τα ευαγγέλια. Έναν άνθρωπο με τις σκέψεις, τα πάθη, τους προβληματισμούς, τις προσδοκίες για το μέλλον του, ενταγμένο στην κοινωνία που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Σταδιακά ο ίδιος εξελίσσεται σε μια χαρισματική προσωπικότητα που παλεύει θυσιάζοντας τα δικά του όνειρα για ένα σκοπό. Οι σκηνές που ακολουθούν την σταύρωση του είναι και ο λόγος που αντέδρασαν εργολάβοι του Θεού ανά τον κόσμο. Το κλείσιμο της ταινίας-αν και συμπτωματικό κατά τον σκηνοθέτη-είναι αριστούργημα.

Διευκρινίζεται στην αρχή της ταινίας ότι το περιεχόμενο είναι φανταστικό και δεν βασίζεται στην «κοινώς» αποδεκτή εξιστόρηση των γεγονότων της ζωής του Ιησού από τα ευαγγέλια. Παρόλα αυτά η προβολή της σε παγκόσμιο επίπεδο προκάλεσε αντιδράσεις άνευ προηγουμένου. Σε μερικές χώρες με τραγική κατάληξη. Στις 22 Οκτωβρίου 1988 στη Γαλλία φανατικοί υπό την καθοδήγηση ιερέων βομβαρδίζουν με βόμβες molotov τον κατάμεστο από κόσμο κινηματογράφο Saint Michel με αποτέλεσμα να καούν 14 άτομα, 4 από τους οποίους μεταφέρθηκαν σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο με καθολικά εγκαύματα. Στη χώρα μας, το παπαδαριό και μουντζαχεντίν μοναχοί, φασίστες, ξεσήκωσαν γριές, γέρους και παρατρεχάμενους τους οπλίζοντας τους με λοστούς και τσεκούρια προκαλώντας καταστροφές στον κινηματογράφο Ορφέα. Οι Έλληνες θεατές στάθηκαν πιο τυχεροί από τους Γάλλους καθώς δεν υπήρξαν νεκροί. Μόνο μερικά κεφάλια έσπασαν. Στο Μεξικό και τη Χιλή η ταινία απαγορεύτηκε. Στην Ανατολική Ασία και στη νότια Αφρική δεν προβλήθηκε ποτέ.

Il Vangelo Secondo Matteo (1964)

Il Vangelo Secondo Matteo (1964)

Tο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο

εις τα Νέα Ελληνικά

Σκηνοθεσία: Pier Paolo Pasolini Σενάριο: Pier Paolo Pasolini

Παίζουν: Enrique Irazoqui, Margherita Caruso, Susanna Pasolini

Ελληνικοί υπότιτλοι σε ξεχωριστό αρχείο

Σχετικά με την ταινία «Το κατά Ματθαιον Ευαγγέλιο». Οι υπότιτλοι της ταινίας είναι υποτίθεται στην αρχαίζουσα γλώσσα του Ευαγγελίου, αλλά οι νέοι δεν την καταλαβαίνουν πλέον αυτή τη γλώσσα. Επίσης αυτοί που έγραψαν τους υπότιτλους στην υποτιθέμενη αρχαίζουσα γλώσσα, την γέμισαν αρλούμπες. Θυμίζει την αείμνηστη Γεωργία Βασιλιάδου η οποία προσπαθώντας να κάνει επιδείξει της καθαρεύουσας την οποία και καλά γνώριζε, πέταγε σπαρταριστές Ελληνικούρες. Έτσι αποφάσισα να μεταφράσω την υποτιθέμενη αρχαίζουσα γλώσσα, στην σημερινή. Ξέρω πως αρκετοί δεν θα είναι σύμφωνοι με αυτή μου την ενέργεια, θα με θωρήσουν βέβηλο και θα θυμώσουν. Ε, αυτοί ας πιούνε ξίδι!

Εντύπωση έκανε το ότι ο Pasolini, ένας δηλωμένος Μαρξιστής, ασχολήθηκε όχι απλά με ένα θρησκευτικό έργο, αλλά για την ακρίβεια με ένα από τα τέσσερα ευαγγέλια. Η γνώμη μου είναι πως ότι και να πιστεύει ο Pasolini, είναι τίμιος μαζί μας. Δεν προσπάθησε να μας επιβάλει τις ιδέες του, αλλά αρκέστηκε να δραματοποιήσει αυτούσιο ένα από τα ευαγγέλια το οποίο περιέχει τα λιγότερα δυνατό μεταφυσικά φαινόμενα, και να μας αφήσει εμάς να μορφώσουμε γνώμη. Από την ταινία του απουσιάζουν παντελώς τα χολιγουτιανά υπερθεάματα, τα φρου-φρου και αρώματα. Διάλεξε ένα χωριό από τον φτωχό Ιταλικό νότο και έβαλε τους κατοίκους του χωριού να παίξουν στην ταινία του

Εξαίρεση ο ρόλος της Παναγίας που τον έδωσε στην μητέρα του. Ο άθεος αυτός Παζολίνι καταφέρνει να μας παρουσιάσει μία ταινία που όχι μόνο τους πιστούς συγκινεί, αλλά και οι άθεοι ακόμα του πλέκουν εγκώμια γι αυτή την δουλειά του. Μας παρουσιάζει έναν Χριστό που είναι μεν ένας απλός άνθρωπος, έχει όμως την θεϊκή δύναμη να συναρπάζει τα καταπιεσμένα πλήθη, γεγονός που κάνει την άρχουσα τάξη να στραφεί εναντίον του.

Ο ίδιος μεν δεν έκανε καμία επέμβαση στο σενάριο. Είναι πιστή δραματοποίηση του ευαγγελίου. Με υπέροχα βουβά κάδρα και με θαυμάσια μουσική επένδυση, καταφέρνει να μας δώσει έμφαση στην ανθρώπινη διάσταση του Ιησού.