Charly (1968)

Charly (1968)

Διάρκεια: 103 λεπτά.  Είδος: Sci-Fi

Σκηνοθέτης ο Ralph Nelson

Με τον Cliff Robertson στο ρόλο του Charly Gordon

Και την Claire Bloom στο ρόλο της Alice Kinian

Μετάφραση υποτίτλων στα Ελληνικά από εμένα

Συνήθως συμπονούμε συνανθρώπους μας. που παρουσιάζουν κάποια αναπηρία, όπως τύφλωση κινητικά προβλήματα και άλλα σχετικά. Δεν δείχνουμε όμως την ίδια ευαισθησία για τους δυστυχισμένους που παρουσιάζουν νοητική στέρηση. Αντίθετα οι δυστυχείς αυτοί συχνά γίνονται αντικείμενο χλευασμού και πολλοί αισθάνονται άνετα διαπιστώνοντας ότι υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται σε χειρότερη θέση από άποψη ευφυΐας από αυτούς. Ένας τέτοιος δυστυχισμένος νέος είναι ο Charly, ο οποίες έχοντας νοητική υστέρηση, είναι σε θέση, δυστυχώς γι αυτόν, να έχει επίγνωση του προβλήματός του.

Είναι εργάτης σε ένα φούρνο και παράλληλα παρακολουθεί μαθήματα σε ειδικό νυκτερινό σχολείο για να βελτιωθεί.

Στις αργίες δεν χάνει ευκαιρία να ξεναγείται στα αξιοθέατα της πόλις μαζί με λοιπούς τουρίστες για να ανεβάσει τις εγκυκλοπαιδικές του γνώσεις. Το γεγονός αυτό δεν περνά απαρατήρητο από την όμορφη και συμπονετική δασκάλα του, την Alice. Έτσι όταν κάποιος διάσημος γιατρός της ζητά να του προτείνει άτομο με νοητική υστέρηση, προκειμένου να τον χρησιμοποιήσει σε πειράματα όπου με κάποια εγχείρηση εγκεφάλου θα του ανεβάσου το επίπεδο ευφυΐας του, πράγμα που έχει ήδη επιτευχθεί σε ποντίκια- πειραματόζωα, αυτή προτείνει ανεπιφύλακτα τον Charly.

Πράγματι ο Charly πείθεται και κάνει την εγχείρηση. Σταδιακά αρχίζει να ανεβαίνει η ευφυΐα του. Α:ποστιθίζει εγκυκλοπαίδειες και συγγράμματα αστροφυσικής! Σύντομα ι ευφυΐα του είναι τόσο μεγάλη που έχει ξεπεράσει κατά πολύ την δασκάλα του. Και όχι μόνο αυτό. Οι δυο τους ερωτεύονται μεταξύ τους, προγραμματίζουν γάμο και βρίσκονται στους έβδομους ουρανούς. Παράλληλα ο γιατρός φροντίζει για την προβολή του. Ετοιμάζει ένα συνέδριο για να παρουσιάσει τον Charly και αποβλέπει στο βραβείο Νόμπελ.

Και τότε αρχίζουν τα δύσκολα. Το ποντίκι πειραματόζωο ξαναπέφτει στην προηγούμενη του κατάσταση. Όπως όλα δείχνουν η αύξηση της ευφυΐας είναι προσωρινή και ο ασθενής ξαναγυρίζει στον παλιό του εαυτό. Ο γιατρός που το ξέρει αυτό πολύ καλά, ζητά να μην το μάθει ο Charly, ώστε να προλάβει να κάνει την παρουσίαση. Ο Charly όμως με την ευφυΐα που έχει, έστω και προσωρινά αποκτήσει, διαπιστώνει το ποια κατάληξη θα έχει. Απελπισμένα ψάχνει να βρει αν υπάρχει σωτηρία, αλλά δυστυχώς δεν βρίσκει καμία λύση. Ξέροντας το τέλος, ζητά από την Alice να διακόψουν τον δεσμό τους. Αυτή αντιδρά αλλά αυτός επιμένει. Διαφεύγει σε μία παιδική χαρά όπου εκεί φαίνεται να επανέρχεται οριστικά στην πρότερή του κατάσταση.

Κάποιοι που είχαν διαβάσει το μυθιστόρημα του Daniel Keyes, απογοητεύτηκαν διότι θεώρησαν ότι η ταινία υστερεί σε σχέση με το βιβλίο. Εγώ που δεν το είχα καν υπόψη μου ενθουσιάστηκα τόσο πολύ τότε με αυτή την ταινία, ώστε έκατσα και μετέφρασα τους υπότιτλους.

The Most Dangerous Game (1932)

The Most Dangerous Game (1932)

ΤΟ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΘΗΡΑΜΑ

Σκηνοθεσία: Irving PichelErnest, B. Schoedsack

Σενάριο: James Ashmore Creelman, Richard Connell

Είδος: Σκηνοθεσία: Irving PichelErnest, B. Schoedsack

Σενάριο: James Ashmore Creelman, Richard Connell

Είδος: Action, Adventure, Horror

Διάρκεια: 1h 3m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Joel McCrea: Bob

Fay Wray: Eve

Robert Armstrong: Martin

Leslie Banks: Count Zaroff

Noble Johnson: Ivan

Steve Clemente: Tartar

William B. Davidson: Captain

      Από το ομώνυμο διηγηματάκι του Richard Connell που διαβάσαμε στις ιστορίες μυστηρίου «Οι μάγοι της ανατριχίλας» (επιλεγμένα από τον Χίτσκοκ και το βρίσκεται στις εκδόσεις Λιβάνη) και αποδόθηκε στα ελληνικά ως Το πιο επικίνδυνο θήραμα προέρχεται η ιστορία της ταινίας The Most Dangerous Game του 1932, την οποία σε γενικές γραμμές θα χαρακτηρίζαμε ως εξωτική περιπέτεια. Βρισκόμαστε εξάλλου στην εποχή του Tarzan και του King Kong. Και πώς να μην είναι εξωτική αφού η παραγωγή της ταινίας έγινε παράλληλα με τα γυρίσματα του King Kong· ο παραγωγός/σκηνοθέτης του Kong, Merian Cooper, αναλαμβάνει εδώ χρέη παραγωγού και αφήνει τη σκηνοθεσία στον έτερο σκηνοθέτη, Ernest Schoedsack. Καθώς ετοιμάζονται τα ειδικά εφέ του Kong και υπάρχει λίγος διαθέσιμος χρόνος, γυρίζεται το Παιχνίδι τη νύχτα. Τώρα αν σας φαίνονται κάποια πράματα ίδια, όπως το ναυάγιο σε άγνωστο νησί, το κυνηγητό στη ζούγκλα, κ.λ.π., δεν έχει και πολύ σημασία. Η ταινία έχει κάποιο ενδιαφέρον αλλά φαντάζει σήμερα αρκετά απλοϊκή· γραφικοί χαρακτήρες, υπερβολικό παίξιμο, ταχύτατη εξέλιξη της ιστορίας για να τελειώσουν όλα σε μία ωρίτσα!

Γράφει η Κατερίνα Κοφινά

    Τώρα θα μου πείτε αυτή την ταινία που την ξέθαψες; Εδώ σε θέλω, γιατί πραγματικά την ξέθαψα, αν αναλογιστεί κανείς πως είναι παραγωγής του 1932. Και όμως αγαπητοί μου αναγνώστες. Την είδα πρόσφατα (στην Ελλάδα δεν έχει προβληθεί) και θα σας πω το εξής. Είναι τέτοια η εικόνα και η φωτογραφία της που εγώ προσωπικά νόμιζα πως είχε γυριστεί μέσα στην δεκαετία του 2000. Με πιστεύεται η όχι, κάντε μια βουτιά στον υπολογιστή σας και θα με θυμηθείτε.

    Βασισμένη σε ένα διήγημα του Ρίτσαρντ  Κόνελ, το φιλμ έχει σαν ήρωα του τον διάσημο κυνηγό Μπόμπ Ράινσφορντ που ναυαγεί σε ένα τροπικό νησί.

    Εκεί ψάχνοντας για κατάλυμα βρίσκει έναν πύργο και όταν φτάνει εκεί τον υποδέχεται ένας μυστηριώδης κόμης ο Ζάροφ. Ο Ζάροφ μεγάλος κυνηγός και ο ίδιος γνωρίζει τον Μπόμπ   σε δυο άλλους ναυαγούς  που βρίσκονται στον πύργο του. Την Ιβ  Τράουμπριτζ και τον αδερφό της τον Μάρτιν. Το ίδιο βράδυ ο Μάρτιν εξαφανίζεται και ο Μπόμπ με την Ιβ ανακαλύπτουν σε μια αίθουσα με τρόπαια, ανθρώπινα κεφάλια. Καταλαβαίνουν πως ο Ζάροφ χρησιμοποιεί τους ναυαγούς που ξεβράζονται στο νησί του (τα ναυάγια τα προκαλεί ο ίδιος. Έχει βάλει φάρο πάνω σε ξέρες), σαν ανθρώπινα θηράματα. Ο Ζάροφ αμέσως προτείνει στον Μπόμπ να πάρει μέρος στο επόμενο πιο «επικίνδυνο παιχνίδι». Εκείνος αρνείται, αλλά ο κόμης τον αναγκάζει βάζοντας την Ιβ να είναι το λάφυρο. Μέσα στην πυκνή ζούγκλα του νησιού ο Μπόμπ μαζί με την Ιβ τρέχει, για να αποφύγει τον Ζάροφ που τον κυνηγά με τα λαγωνικά του. Κάποια στιγμή ο Μπόμπ πέφτει σε έναν καταρράκτη, μετά από μια πάλη με τα σκυλιά του κόμη. Εκείνος νομίζοντας πως ο Μπόμπ έχει χαθεί επιστρέφει στον πύργο με την Ιβ. Ο Μπόμπ όμως σώζεται  και επιστρέφει πίσω. Στην πάλη που ακολουθεί με τον Ζάροφ τον τραυματίζει με ένα από τα βέλη του. Διαφεύγει με την Ιβ  παίρνοντας την άκατο του κόμη. Εκείνος θανάσιμα πληγωμένος παίρνει το τόξο του και τους σημαδεύει από ένα παράθυρο. Όμως πεθαίνει πέφτοντας στην αυλή που βρίσκονται τα λαγωνικά του. Η ερμηνεία του  ηθοποιού Λέσλι Μπάνκς σαν κόμης Ζάροφ  είναι πραγματικά εντυπωσιακή και αξεπέραστη. Είναι μια σαδιστική μορφή, από τις πιο κορυφαίες που μας έχει δώσει ο κινηματογράφος.

     Ένας κόμης που ζει σε ένα σκοτεινό πύργο,  παρέα με τους υπηρέτες του (Τάταροι στην καταγωγή),  είναι άψογα ντυμένος στα μαύρα, καπνίζει μακριά τσιγάρα και έχει μια μεγάλη ουλή στο πρόσωπο. Το πάθος του για το κυνήγι τον οδήγησε στα ανθρώπινα θηράματα, με σκοπό να εξασφαλίσει την απόλυτη ευχαρίστηση. Ο άνθρωπος μπορούσε να χρησιμοποιήσει την λογική του για να ξεφύγει. Έτσι το κυνήγι για  τον Ζάροφ αποκτούσε συναρπαστική εμπειρία. Η ταινία έχει συντελεστές τους ίδιους ηθοποιούς, τον ίδιο σκηνοθέτη και παραγωγό,  το ίδιο ντεκόρ, και την ίδια εταιρία παραγωγής με αυτή του Κίνγκ Κόνγκ. Την ταινία σκηνοθέτησε ο Έρνεστ Μπόμοντ  Σέντσακ και την παραγωγή έκανε ο Μέριαν Κούπερ. Οι πρωταγωνιστές είναι οι ίδιοι με αυτούς του Κίνγκ Κόνγκ, η Φέι Ρέι και ο Ρόμπερτ Άρμστρονγκ (Μάρτιν). Το ντεκόρ της ζούγκλας  είναι πραγματικά εφιαλτικό, γεμάτο από επικίνδυνες γωνίες και γκρεμούς. Η απόμακρη  γεμάτη διαστροφή φιγούρα του κόμη διαποτίζει όλα τα πλάνα  αυτής της χαρισματικής ταινίας που είναι γεμάτη από ερωτισμό. Η πιο ωραία σκηνή της ταινίας σύμφωνα με την δική μου άποψη, είναι αυτή που ο Μπόμπ φτάνει για πρώτη φορά στον πύργο. Χτυπά το πόμολο της πόρτας που αναπαριστά ένα πληγωμένο θηρίο, που κρατά στα χέρια του μια γυναίκα, που φαίνεται να έχει χάσει της αισθήσεις της.

     Θαυμάσιες σκηνές, υπέροχες ερμηνείες και η διαβολική μορφή του Ζάροφ  να στοιχειώνει τους ήρωες, αλλά και εμάς τους θεατές, κάνει το «Πιο επικίνδυνο παιχνίδι» ταινία που παραμένει ζωντανή μέσα στα χρόνια. Φρέσκια και δροσερή, σαν να έχει γυριστεί σε αυτά τα ψεύτικα, χωρίς ίχνος φαντασίας χρόνια που διανύουμε. Με ασπρόμαυρα πλάνα, ομίχλη, υγρασία, κυνηγητό στην επικίνδυνη ζούγκλα. Απλά ντεκόρ και για τις μέρες μας ξεπερασμένα και φτηνά. Αν ποτέ την δείτε μη γελάσετε με τα σχεδόν ανύπαρκτα εφέ της. Απλά κλείστε τα μάτια σας και δείτε κάτω από την επιφάνεια της. Εκεί θα ανακαλύψετε αναφορές στον έρωτα και την γυναίκα, σαδισμό, και σεξουαλική διαστροφή. Γιατί οι ταινίες δεν πρέπει να βλέπονται απλά σαν ταινίες. Καλό σας ΚΥΝΗΓΙ.

Trouble in Paradise (1932)

Trouble in Paradise (1932)

Φασαρία Στον Παραδεισο

Σκηνοθεσία: Ernst Lubitsch

Σενάριο: Samson Raphaelson

Με τους:

Miriam Hopkins: Λίλη

Kay Francis: Μανταμ Κολέτ

Herbert Marshall: Γκαστόν Μονέσκου

Ο Ernst Lubitsch, ο μικρόσωμος σπινθηροβόλος  Εβραίος ο οποίος μετανάστευσε στην Αμερική και κατάφερε να επιβάλει εκεί το δικό του είδος κωμωδίας. Πράγματι, θεωρείται ο δημιουργός της «Ρομαντικής Κομεντί». Μέχρι τότε οι Αμερικανοί ήσαν συνηθισμένοι στο χοντροκομμένο είδος κωμωδίας. Ήλθε λοιπόν αυτός ο άνθρωπος και τους έφερε από την Ευρώπη την εκλεπτυσμένη κωμωδία. Άγγιγμα Lubitsch  αποκαλούσαν οι θαυμαστές του τον τρόπο που δούλευε τις ταινίες του. Το είδος της κωμωδίας του δημιούργησε «σχολή» που μας χάρισε ανεπανάληπτες επιτυχίες.

Στη συγκεκριμένη ταινία, Trouble in Paradise, μας παρουσιάζει έναν γοητευτικό νεαρό άνδρα, τον Γκαστόν Μονέσκου (Herbert Marshall) και μία γοητευτική νεαρά, τη Λίλη (Miriam Hopkins), οι οποίοι προσποιούνται ότι ανήκουν στην υψηλή κοινωνία. Διεισδύουν στους κύκλους της μπουρζουαζίας και ξαφρίζουν τους λεφτάδες. Κάποτε συναντιόνται οι δυο τους και ερωτοτροπούν κλέβοντας ο ένας τον άλλο.

Τελικά αποκαλύπτουν το ποιοι είναι και οι ικανότητές τους στις κλοπές λειτουργεί ως ερωτικό διεγερτικό μεταξύ τους. Τελικά ενώνονται τόσο στη ζωή όσο και στην συνεργασία στις απάτες.

Κάποτε βάζουν στο μάτι την χείρα και ιδιοκτήτρια εταιρίας καλλυντικών, Μαντάμ Κολέτ (Kay Francis). Όμορφη, πλούσια αλλά αφελή. Ο Γκαστόν την πλησιάζει, την γοητεύει με αποτέλεσμα αυτή να του αναθέσει εν λευκό την διαχείριση της περιουσίας της. Αυτός αναλαμβάνει δήθεν την θέση του γενικού γραμματέα της και προσλαμβάνει ως βοηθό γραμματέα του την Λίλη

Έχουν σκοπό και οι δυο τους να ξαφρίσουν όσα περισσότερα μπορέσουν από την Μαντάμ Κολέτ. Προς το σκοπό αυτό ο Γκαστόν φροντίζει να εξασκεί την γοητεία του προς αυτήν κρατώντας ταυτόχρονα κάποια απόσταση. Τελικά υποκύπτει στην πολιορκία της και φαίνεται να γοητεύεται μαζί της με αποτέλεσμα να θέλει να πουλήσει την Λίλη!

Τελικά το τέλος είναι κάθε άλλο από προβλέψιμο. Πάντως εκτός από το συμπαθητικό ζευγάρι κλεφτών ο  Lubitsch μας παρουσιάζει και τους ανθρώπους της λεγόμενης ανώτερης τάξης οι οποίοι κάθε άλλο παρά καθαροί είναι και όποτε τους δίνεται η ευκαιρία κάνουν τις κομπίνες τους. Αποτέλεσμα είναι ο θεατής να συντάσσεται με το μέρος τον κλεφτών και όχι με την υψηλή κοινωνία.

Θυμηθείτε πόσες ταινίες δεν έχετε δει που το θέμα τους είναι ένα συμπαθητικό ζευγάρι κλεφτών. Το θέμα της ταινίας του 1932 έχει αντιγραφεί σε πάμπολλες ταινίες μέχρι σήμερα. Αν και ταινία των πρώτων χρόνων του ομιλούντος κινηματογράφου διατηρεί την φρεσκάδα της και εδώ δεν ισχύει το δείτε την για ιστορικούς λόγους, αλλά το δείτε την για να περάσετε ευχάριστες στιγμές. Σας εγγυώμαι ότι θα την ευχαριστηθείτε. Αυτός είναι και ο λόγος που με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση μετέφρασα τους υπότιτλους αυτής της ταινίας.

Barbarella (1968)

Barbarella (1968)

Σκηνοθεσία: Roger Vadim

Σενάριο εμπνευσμένο από το comic του Jean-Claude Forest "Barbarella"

Πρωταγωνιστούν: Jane Fonda, John Phillip Law, Anita Pallenberg

Έγχρωμο (Technicolor)- Διάρκεια: 98 λεπτά

Είδος: Περιπέτεια, Κωμωδία, Fantasy

Χώρες: Γαλλία, Ιταλία - Γλώσσα: Αγγλικά

Υπότιτλοι: Ελληνικοί σε ξεχωριστό αρχείο
δικής μου μετάφρασης.

Οι δικές μου παρατηρήσεις για την ταινία:

Βλέποντάς την σήμερα, είναι να απορείς για τον ντόρο που δημιούργησε τότε. Όπως στην Αθήνα, έτσι και στο εξωτερικό, δεν υπήρχε πόλη που να μην έχει ντίσκο, πολυσυγκροτήματα διασκέδασης, καταστήματα μοντέρνων ρούχων, με το όνονα Barbarella! Ακόμα και μουσικό συγκρότημα με τον τίτλο Duran-Duran, το όνομα του κακού της ταινίας.

Κατά κανόνα όλες οι ταινίες φαντασίας προσπαθούν να είναι αληθοφανείς. Όπου παραβιάζονται οι φυσικοί νόμοι δίνεται η εξήγηση ότι αυτό το πετυχαίνει με τις υπερφυσικές του ικανότητες ένας πρωταγωνιστής. Εδώ βλέπουμε ένα παγοέλκηθρο με ανεμιστήρα στην πρύμνη του που φυσά στο πανί και το έλκηθρο κινείται! Ακόμα και παιδιά με στοιχειώδεις γνώσεις φυσικής ξέρουν ότι αυτό είναι μεγάλη πατάτα!

Όσο για την πρωταγωνίστρια Jane Fonta, δεν είναι παρά μία διαστημική ξανθιά. Δεν γνωρίζω το αυθεντικό κόμικς, αλλά εδώ εκτός από τους σεξουαλικούς πόθους που ανάβει στους γύρο της, δεν δείχνει κανένα άλλο προσόν.

Ευτυχώς που έκανε και ταινίες σαν το «Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν» και έσωσε την υστεροφημία της.

Όσο για το τι ήθελε να μας δείξει ο Roger Vadim με αυτή την ταινία, έχω μία άποψη που είναι εντελώς δικιά μου και δεν την έχω διαβάσει πουθενά.

Ήθελε να μας αποδείξει ότι οι γυναίκες σύμβολα σεξ δεν γεννιούνται, αλλά φτιάχνονται από τους σκηνοθέτες. Η ταινία «Και ο Θεός έπλασε την γυναίκα» δεν ήταν η πρώτη της Μπριζήτ Μπαρντό, όπως ίσως μερικοί να νομίζουνε. Είχε παίξει και σε μερικές άλλες πρωτύτερα, αλλά ήταν απλώς... η περιπτερού. Είναι αυτός που την έκανε αυτό που έγινε. Με την νέα του λοιπόν γυναίκα, την Jane Fonta, προσπάθησε να μας πείσει ότι γυναίκες σύμβολα σεξ, έρχονται και παρέρχονται. Ο Roger Vadim όμως είναι ένας.

Κριτική από το Cine.gr:

Ένα από τα πιο υπερεπιτυχημένα best seller του Γαλαξία (σύμφωνα με τον Douglas Adams) είναι το «53 more things to do in zero gravity». Ποιο να είναι όμως το πρώτο της λίστας; Σύμφωνα με τη Barbarella, η έλλειψη βαρύτητας είναι ιδανική συνθήκη για ένα αισθησιακό στριπτίζ, μέσα σε ένα διαστημόπλοιο στρωμένο με φλοκάτες. Η εισαγωγή και μόνο του.. εε.. παραλίγο sci fi έπους του Roger Vadim δίνει όσες πληροφορίες χρειάζεται να μάθετε για την συνέχεια και είναι μια καλή στιγμή για να αποφασίσετε αν είστε σίγουροι για το τι ακριβώς πρόκειται να δείτε.

Η Βarbarella (Jane Fonda) λοιπόν, κυλιέται ηδονικά στις φλοκάτες της με το στήθος της guest star στο πλάνο όταν ο πρόεδρος του Γαλαξία την ενημερώνει για τα καταστροφικά συμβάντα: O 26χρονος ιδιοφυής επιστήμονας Durand-Durand (Milo O`Shea) εξαφανίστηκε, ακριβώς την περίοδο που είχε εφεύρει ένα καταστροφικό όπλο ποζιτρονικών ακτίνων ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Με δεδομένο ότι ο Γαλαξίας ζει ειρηνικά εδώ και αιώνες ποιος μπορεί να κρύβεται πίσω από την απαγωγή; Ποιος θέλει να πάρει στα χέρια του το όπλο του Durand-Durand; Με τι σκοπό; Και γιατί τόση ώρα βλέπουμε την ζαρωμένη φάτσα του Πρόεδρου και όχι το στήθος της Jane; Μυστήρια πράγματα. Τελικά η Barbarella, αναλαμβάνει την επικίνδυνη αποστολή: Να βρει τον Durand Durand, ντυμένη όσο πιο ελαφριά γίνεται.

Έχω την εντύπωση ότι ο Roger Vadim με αυτό το φιλμ θέλει να μας κάνει να ζηλέψουμε, προσφέροντάς μας την τότε σύζυγό του σε όλο της το μεγαλείο. Η Jane Fonda, προσωπική μου συμπάθεια από εκείνη την εποχή μαζί με την Jaclyn Smith, είναι σέξι μέχρι εκεί που δεν πάει και ο Vadim την θεοποιεί με την κάμερά του προσπαθώντας να επιτύχει μια καλή δόση αισθησιασμού. Η αλήθεια είναι ότι το αποτέλεσμα, αν και ευχάριστο στο μάτι είναι λίγο ανόητο και μπορώ να καταλάβω το γιατί η Fonda μίσησε το ρόλο. Η Barbarella σαν πράκτορας δε λέει και πολλά: Αιχμαλωτίζεται συνεχώς, βασανίζεται, της επιτίθενται μικρά παιδιά, κούκλες, καναρίνια και ο μόνος τρόπος να ζητήσει βοήθεια είναι ανταλλάσσοντάς την με σεξουαλικές χάρες. Έχουμε δηλαδή το αρχέτυπο της bimbo, της χαζής ξανθιάς που με άσπιλη κόμμωση, διχτυωτό καλσόν και γουρλωμένα μάτια κατανοεί μετά από σημαντική προσπάθεια και καθυστέρηση τι συμβαίνει γύρω της. Σχεδόν μπορείτε να ακούσετε τα σκουριασμένα γρανάζια του μυαλού της να δουλεύουν. Αναμφίβολα είναι σέξι, καθώς φαίνεται ότι φοράει ακόμα τα μωρουδιακά της αλλά σαν χαρακτήρας στερείται της στοιχειώδους ευφυΐας για να είναι κάτι παραπάνω από μια γλάστρα με πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η πλοκή που αναφέραμε, σχετικά απλή, γίνεται αφορμή για μια σειρά περιπετειών που κάνουν τον Flash Gordon να μοιάζει με τεχνολογικό θαύμα - προιόν της ILM. Η Barbarella μάλλον δεν έχει επωφεληθεί από τις προσφορές απόσυρσης και οδηγεί ακόμα ένα σκάφος που έχει την κακή συνήθεια να συντρίβεται. Η διαστημική οδική βοήθεια μάλλον δεν είναι ακόμα ανεπτυγμένη και έτσι η άμοιρη νεαρή βρίσκεται συνεχώς σε αφιλόξενα μέρη, αναλώνοντας τον χρόνο της σε εξαναγκασμένο τουρισμό. Έτσι γνωρίζουμε πχ τον Mark Hand (Ugo Tognazzi), παλληκάρι με πρόβλημα υπερβολικής τριχοφυΐας που αφού έχει σώσει την Βarbarella από δύο δεκάχρονα και ένα μάτσο κούκλες της λέει: «ε, μιας και είσαι εδώ, μπορούμε να κάνουμε έρωτα». Σημείωση: O Mark θέλει σεξ με τον παλιό, παραδοσιακό τρόπο. Στο μέλλον, η κλασσική σεξουαλική επαφή έχει αντικατασταθεί με ένα χάπι και το άγγιγμα της παλάμης.

Αν εξαιρέσουμε το χάπι, αυτό σημαίνει ότι ως τώρα έχω γύρω στις 2000 ερωτικές παρτενέρ. Στην συνέχεια, η Barbarella φτάνει στον πλανήτη όπου βασιλεύει ο Great Tyrant - και κλασσικά το σκάφος διαλύεται και πάλι. Να λοιπόν ο Pygar, ο τελευταίος άγγελος που μοιάζει με σερβιτόρο του Studio 54, τυφλωμένος από τον Τύραννο και χωρίς έμπνευση για να πετάξει.

Να ο Professor Ping (Marcel Marceau) που μάλλον είναι Έλληνας γιατί η πρόβλεψή του για την επισκευή του σκάφους απαντάει: «ώρες.. μέρες… εβδομάδες. .ποιος ξέρει». Να ο Dildano (David Hemmings), πανικόβλητος ηγέτης του επαναστατικού κινήματος εναντίον του Τυράννου, που τελικά θα γνωρίσει και πιο προσωπικά την ηρωίδα μας μέσω της... παλάμης.

Μιας που είμαστε εδώ να και ο Great Tyrant, που τελικά είναι Η Great Tyrant, Anita Pallenberg, τότε σύντροφος του Keith Richards, επίσης σέξι και διαστροφική και τέλος, ο Durand-Durand. Διαβολικός, όπως αποδεικνύεται, αλλά και πραγματικά ιδιοφυής : Ποιος άλλος επιστήμονας θα είχε επινοήσει το Evil Organ Of Desire, ένα μουσικό όργανο που σκοτώνει μέσω της αβάσταχτης ηδονής;

Αν θέλετε κάτι σχετικό με κακό filmmaking οι πιθανότητες λένε ότι μάλλον θα το βρείτε στη Βarbarella. Γαλλο-Ιταλική παραγωγή με αιχμή του δόρατος το κιτς, το φιλμ δεν έχει τίποτα (ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ) που να μοιάζει αυθεντικό!

Τα σκηνικά αν και πολύχρωμα, με προφανείς ψυχεδελικούς τόνους και παραπομπές σε pop art, σχεδόν προδίδουν τις μικρές διαστάσεις των στούντιο στα οποία έχουν γυριστεί ενώ για τα ειδικά εφέ φτάνει μια lava lamp (που υποτίθεται ότι είναι το Μathmos, το ενεργειακό στρώμα που περικυκλώνει την πόλη και τρέφεται με αρνητική ενέργεια) και η φλοκάτη του σκάφους. Είναι να αναρωτιέσαι που ακριβώς πήγαν τα 9 εκατομμύρια του μπάτζετ (στα κοστούμια ίσως;) ενώ δεν είναι να αναρωτιέσαι γιατί δεν τα πήγε καλά στο box office.

To φιλμ είναι βασισμένο στο ομώνυμο κόμικ του Jean Claude Forrest για το οποίο δεν έχω ιδέα αλλά θέλω να πιστεύω ότι οι, σχεδόν επικίνδυνα, cheesy διάλογοι είναι προϊόν της εγκεφαλικής λειτουργίας (ή της έλλειψης της) των υπόλοιπων οκτώ σεναριογράφων: Ψιλό σοφτ πορνό καταστάσεις («I shall share my delights with you. You shall make love to me»), εξήγηση της πλοκής («The Mathmos has created this bubble to protect itself from your innocence») , δράση («Decrucify him or I`ll melt your face!»),όλοι οι πομπώδεις διάλογοι φαίνεται να εχουν γραφτεί από άτομα που ήθελαν να κάνουν την κάθε πρόταση cult ευαγγέλιο για τις επόμενες γενιές. Όσο για τη μουσική σας φτάνει και μόνο να ακούσετε το τραγούδι της εισαγωγής «Barbarella», των Bob Crewe και Charles Fox για να πάρετε μια ιδέα για την ελαφρότητα του φιλμ.

Γενικά το φιλμ αυτό του ΄68 είναι μια αντρική φαντασίωση την οποία βλέπεις μέσα από καλειδοσκόπιο, το όνειρο της σέξι γυναίκας-αξεσουάρ που κατευθύνεται αυτόματα προς το κρεβάτι (ή προς τη φλοκάτη) χωρίς να απαιτεί γλυκομίλημα, δωράκια ή να πλύνετε και σεις μια φορά τα πιάτα.

Barbarella: Για τον άντρα που δε χρειάζεται να προσπαθήσει καθόλου.

Θοδωρής Σαρλάς

Die Drei von der Tankstelle (1930)

Die Drei von der Tankstelle (1930)

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΕΝΖΙΝΑΔΙΚΟ

Και ενώ στην Αμερική της δεκαετίας του 30, τα μιούζικαλ δίνουν και παίρνουν, η Ευρώπη προσπαθεί να τα αντιμετωπίσει με ένα είδος θεάματος στο οποίο έχει μακρά παράδοση. Την οπερέτα. Έτσι μετά τις θεατρικές οπερέτες έχουμε τα φιλμ οπερέτες. Ένα από αυτά ήταν και το Γερμανικό του 1930: Die Drei von der Tankstelle. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 15 Σεπτεμβρίου του 1930 στο Βερολίνο. Η μουσική ήταν του Werner Richard Heymann ενώ τους στοίχους των τραγουδιών έγραψε ο Robert Gilbert, και προταγωνιστούσαν οι Willy Fritsch, Oskar Karlweis και Heinz Rühmann, που τους πλαισίωνε η Lilian Harvey.

Remake της ταινίας έγινε το 1955, αλλά δεν θεωρείται ανώτερη αυτής του 1930.

Η υπόθεση της ταινίας: Τρεις γλεντζέδες φίλοι, οι Βίλη, Κουρτ και Χανς επιστέφοντας από ένα ταξίδι που ξεφάντωσαν, με οδύνη διαπιστώνουν ότι έχουν χάσει τα πάντα. Έχουν πτωχεύσει και οι δικαστικοί κλητήρες τους κατάσχουν τα πάντα. Μόνο το αυτοκίνητο και ο σκύλος τους απέμεινε! Σε έναν επαρχιακό δρόμο μένουν από βενζίνη. Διαπιστώνουν ότι αν και πρόκειται για πολυσύχναστο δρόμο δεν υπάρχει βενζινάδικο εκεί κοντά. Τότε τους έρχεται η ιδέα να πουλήσουν το αυτοκίνητο και με τα χρήματα που θα εισπράξουν να ανοίξουν βενζινάδικο. Πράγματι, το κάνουν και δείχνει να τα πηγαίνουν αρκετά καλά. Στο βενζινάδικο δουλεύουν με βάρδιες. Μία νεαρά σοφερίνα, η Λίλιαν (Lilian Harvey), κακομαθημένη κόρη πλούσιας οικογένειας, γνωρίζεται σταδιακά και με τους τρεις φίλους, χωρίς αυτοί να γνωρίζουν ότι έχει γνωριστεί και με του τρεις μια και δουλεύουν με βάρδιες. Όλοι τους την φλερτάρουν και αυτή κολακεύεται και δέχεται το φλερτ και από τους τρείς. Και οι τρεις τους είναι ερωτευμένοι με αυτή την κοπέλα. Αυτή όμως δείχνει να προτιμά τον Βίλη. Αποφασίζει λοιπόν να καλέσει και τους τρεις σε νυχτερινό κέντρο για να τους αποκαλύψει την αλήθεια. Κάθε ένας από τους τρεις φίλους νομίζει ότι μόνο αυτός έχει προσκληθεί και μεγάλη είναι η απογοήτευσή τους όταν αντιλαμβάνονται το τι συμβαίνει. Ο Βίλη ιδίως φαίνεται να το πήρε πολύ προσωπικά. Προσβάλει την κοπέλα μπροστά στον πατέρα της και αποφασίζει να διαλύσει την συνεργασία με τους τρεις φίλους, να πουλήσουν το βενζινάδικο και ο καθένας να τραβήξει τον δρόμο του. Τότε η κοπέλα πείθει τον πατέρα της να ανοίξουν εταιρία με βενζινάδικα και να διορίσουν διευθυντή τον Βίλη. Αυτός στην αρχή αρνείται αλλά τελικά πείθεται και θέτει ως προϋπόθεση να προσληφτούν και οι δύο φίλοι του μαζί. Το αίτημά του γίνεται αποδεκτό και κατόπιν διάφορα ευτράπελα συμβαίνουν μέχρι ο Βίλη να παραβλέψει το ατόπημα της νεαράς και να ενδώσει στον έρωτά του μαζί της.

Όπως και στα Αμερικανικά μιούζικαλ, έτσι και σε αυτές της οπερέτες το σενάριο δεν είναι τίποτε το ιδιαίτερο. Απλά είναι το υπόβαθρο για να μας παρουσιαστούν τραγούδια, μουσική και χορός.

Μετέφρασα τους υπότιτλους αυτής της ταινίας για να μπορέσουν όσοι ενδιαφέρονται να γνωρίσουν και αυτό το είδος ταινιών. 

Η ταινία με τους Ελληνικούς υπότιτλους στο youtube:

https://www.youtube.com/watch?v=zyVFn8EiJXU

Das Cabinet des Dr. Caligari (1920)

Das Cabinet des Dr. Caligari (1920)

Το Εργαστήριο του Δρ. Καλιγκάρι

Αναρτήθηκε στο Cahiers du cinema

Το εργαστήρι του Δρ. Καλιγκάρι» είναι γερμανικό ασπρόμαυρο εξπρεσιονιστικό έργο του 1920. Θεωρείται ως έργο-ορόσημο στην ιστορία του κινηματογράφου και ειδικότερα του κινήματος του γερμανικού εξπρεσιονισμού.

Κάποτε σε ένα πανηγύρι εμφανίζεται ένας πλανόδιος μάγος, ο Δρ. Καλιγκάρι με τον υπνοβάτη Τσέζαρε που βρίσκεται σε ύπνο εδώ και 25 χρόνια. Ο μάγος στις παραστάσεις του ξυπνάει τον υπνοβάτη για να απαντήσει στις ερωτήσεις του κοινού. Ένας από τους θεατές, ο Άλαν, τον ρωτάει: «Πόσο θα ζήσω ακόμα;» και ο Τσέζαρε του απαντάει: «Το τέλος σου θα έρθει σύντομα. Απόψε θα πεθάνεις.» Πραγματικά ο θεατής αυτός δολοφονείται την ίδια νύχτα. Από κει και πέρα η μικρή πόλη τρομοκρατείται από μια σειρά μυστηριωδών νυκτερινών δολοφονιών. Η αστυνομία πιάνει έναν μικρολωποδύτη που ομολογεί ότι σκόπευε να δολοφονήσει μια γριούλα, αλλά για τις δολοφονίες είναι αθώος. Ενώ ο Τσέζαρε βρίσκεται νεκρός μετά την αποτυχημένη προσπάθειά του να απαγάγει την νεαρή και όμορφη Τζέην, ο Φράνσις, φίλος του δολοφονημένου θεατή, αρχίζει έρευνες και ανακαλύπτει μια τρομερή αλήθεια, ο μάγος είναι ο διευθυντής του τρελοκομείου της πόλης, που χρησιμοποιεί για ψευδώνυμο το όνομα Δρ. Καλιγκάρι. Ο Δρ. Καλιγκάρι είχε κάνει μια διατριβή με θέμα ένα μύθο του 11ου αι., σύμφωνα με τον οποίο ο ομώνυμος μάγος είχε δημιουργήσει έναν δαίμονα, τον Τσέζαρε. Ο Καλιγκάρι είχε συνεχίσει στην διάρκεια της σταδιοδρομίας του να ασχολείται με τον μύθο αυτό, προσπαθώντας να τον επαναλάβει. Όταν μια μέρα οι γιατροί του τρελοκομείου του έφεραν έναν ασθενή υπνοβάτη που κοιμόταν διαρκώς, ο Δρ. Καλιγκάρι συνειδητοποιεί ότι αυτή είναι μια μοναδική ευκαιρία και αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τον υπνοβάτη για να πραγματοποιήσει κρυφά τα σχέδιά του. Ο υπνοβάτης παίρνει το όνομα του πνεύματος Τσέζαρε και γίνεται άβουλος δούλος του Δρ. Καλιγκάρι. Μέσα στον ύπνο του εκπληρώνει τις νυκτερινές δολοφονίες που αυτός του υπαγορεύει. Τελικά ο Φράνσις αποκαλύπτει την αλήθεια και κατορθώνει να πιάσουν τον Δρ. Καλιγκάρι και να τον κλείσουν μέσα στο ίδιο το τρελοκομείο φορώντας του τον ζουρλομανδύα. Το έργο θα έχει όμως μια άλλη, απρόβλεπτη κατάληξη…

Ο Γερμανικός Εξπρεσιονισμός ξεκινά από την ζωγραφική στις αρχές του α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μεταφέρει την αγωνία των καλλιτεχνών για τη μορφή που σταδιακά αποκτά η γερμανική κοινωνία και ο κόσμος γενικότερα. Αργότερα το κίνημα περνά στον κινηματογράφο. Αναπτύσσεται την περίοδο του μεσοπολέμου και εκφράζει παρόμοια συναισθήματα με αυτά της ζωγραφικής. Αντί να θριαμβολογεί και να μιλά για την ηθική που μπορεί το άτομο να επιδείξει, παρουσιάζει ένα κόσμο σκοτεινό, βίαιο και επικίνδυνο. Φανερώνει τη χρεοκοπία της πίστης στη λογική και την επιστήμη και τον τρόμο για τον πόλεμο που έρχεται. Ένα πόλεμο που προκαλεί η κοινωνία της λογικής και της επιστήμης. Για το λόγο αυτό συχνά οι ταινίες προβάλλουν ιστορίες ανθρωποφάγων τεράτων (Νοσφερατου- Μουρνάου) παραφρόνων (Το εργαστήρι του Δρ. Καλιγγάρι) και κοινωνικών αντιπαραθέσεων με μεταφυσικά στοιχεία (Μετρόπολις – Λανγκ).

Ο γερμανικός εξπρεσιονισμός στον κινηματόγραφο έχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά: 1. Τα σκηνικά, τα κουστούμια και ο φωτισμός είναι ιδιαίτερα εκφραστικά. Μοιάζουν με πίνακες ζωγραφικής. 2. Κάθε πλάνο έχει απόλυτη συμμετρία στη σύνθεση, στη μορφή του ηθοποιού, των ρούχων του και του σκηνικού περιβάλλοντος με αποτέλεσμα τα πλάνα να θυμίζουν περισσότερο έργα ζωγραφικής παρά τον πραγματικό κόσμο. 3. Υπάρχει μόνο μία έντονη πηγή φωτός που μετατρέπει τον χώρο σε επίπεδη επιφάνεια. Με τον τρόπο αυτό δημιουργούνται έντονες φωτοσκιάσεις. Συχνά οι παραμορφωμένες σκιές των ηθοποιών αντικαθιστούν το σώμα. 4. Στόχος των ηθοποιών είναι η κίνηση τους να έρχεται σε αρμονία με το σκηνικό περιβάλλον. Άλλοτε μένουν ακίνητοι και άλλοτε κάνουν ξαφνικές γρήγορες κινήσεις. Οι γκριμάτσες τους προσεγγίζουν το γκροτέσκο. 5. Η αφήγηση στα εξπρεσιονιστικά έργα αναφέρεται στο παρελθόν. Κάποιο πρόσωπο μας αφηγείται μια ιστορία. Ο θεατής γνωρίζει ότι όλο το έργο έχει εξελιχθεί σε κάποιο παλαιότερο χρόνο και τη στιγμή της έναρξης της ταινίας έχει ήδη ολοκληρωθεί και τελειώσει. Γενικά μπορούμε να πούμε ότι οι παραμορφώσεις που επιτυγχάνονται με τις περίεργες οπτικές γωνίες της κάμερας, τα γωνιώδη σκηνικά και κουστούμια και το φωτισμό της αντίθεσης εκφράζουν μια πραγματικότητα ιδωμένη μέσα από έντονα συναισθήματα.

Η ταινία «Το εργαστήρι του Δρ Καλιγκάρι» εγκαινιάζει το κίνημα του εξπρεσιονισμού στον κινηματογράφο έχοντας τα χαρακτηριστικά γνωρίσματά του. Όλα τα σκηνικά της ταινίας είναι ζωγραφισμένα σε καραβόπανο μαζί με τις σκιές με σκοπό κτίρια και σκηνικός διάκοσμος να χάνουν τον ρεαλιστικό τους χαρακτήρα. Βλέπουμε συνέχεια παράξενα ελικοειδή στενοσόκακα, πόρτες σφηνωμένες στο έδαφος, λοξά παράθυρα με παραμορφωμένα πλαίσια. Οι λοξές γραμμές έχουν ένα καθορισμένο μεταφυσικό νόημα, καθώς προκαλούν αγωνία και φρίκη. Χρησιμοποιούνται ακραίες αντιθέσεις φωτός και σκιάς. Φως και σκιά έχουν μια περιγραφική λειτουργία μέσα στην ταινία καθώς σκιαγραφούν τα σύνορα ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, το συνειδητό και το ασυνείδητο. Υπάρχει έντονο μακιγιάζ στο πρόσωπο των ηθοποιών, ενώ τα απίθανα κοστούμια τους διογκώνουν τον εξωρεαλιστικό χαρακτήρα των εικόνων. Υπερβολή υπάρχει και στην υποκριτική που φτάνει στα όρια της παντομίμας. Με όλα αυτά τα στοιχεία ο Καλιγκάρι θα επηρεάσει γενιές και γενιές αργότερα.

Το έργο προβάλλεται για πρώτη φορά στις 27 Φεβρουαρίου του 1920. Οι κριτικοί της εποχής του ερμηνεύουν το βαθύτερο νόημα του έργου ως αντίδραση ενάντια στην εξουσία της ηττημένης Γερμανικής αυτοκρατορίας. Με την άνοδο των Ναζί κατηγορείται ως εκφυλισμένη τέχνη και απαγορεύεται το 1933.

Σήμερα έχει αποκατασταθεί και θεωρείται ως έργο σταθμός στην ιστορία του κινηματογράφου, ενώ συνεχίζει να εμπνέει ακόμα και σύγχρονους σκηνοθέτες και σεναριογράφους. 

Και δυο λόγια από μένα:

Ομολογώ ότι παρακολουθώντας την ταινία ξεχνώ ότι πρόκειται για ταινία του βωβού κινηματογράφου. Η παραμικρή βαρεμάρα δεν με έπιασε κατά την διάρκεια της προβολής ενώ όλες μου οι αισθήσεις ήταν συνεχώς σε επιφυλακή. Η ολική ανατροπή που εμφανίζεται στα δύο τελευταία λεπτά της ταινίας είναι κάτι το αξεπέραστο μέχρι σήμερα.

Αν και ήμουν αρχάριος τότε στις μεταφράσεις, ελπίζω να έκανα αρκετά καλή δουλειά με τους μεσότιτλους. 

Visit to a Small Planet (1960)

Visit to a Small Planet (1960)

Ο Τζέρι Λούις στο Διάστημα

Με φίλο μου είχαμε προ καιρού συζήτηση σχετική με τον Τζέρι Λούις. Συγκεκριμένα αναρωτιόμαστε πως συνέβαινε στα νιάτα μας να τρέχαμε σαν τρελοί να δούμε κάθε νέα ταινία του, ενώ τώρα δεν έχουμε τον ίδιο ενθουσιασμό με παλιά. Έκατσα και το μελέτησα το θέμα και κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτό οφείλετε στο ότι οι ταινίες του που σήμερα κυκλοφορούν σε DVD είναι ως επί το πλείστον «κουλτουριάρικες» και για «σινεφίλ». Εμείς όμως τα χρόνια εκείνα δεν πηγαίναμε να δούμε τις ταινίες του για να μορφωθούμε καλλιτεχνικά και να προβληματιστούμε, αλλά για να κάνουμε χαβαλέ και να γελάσουμε όπως γελούσαμε με τις ταινίες του «Χοντρού-Λιγνού». Έψαξα λοιπόν να βρω ταινίες του αυτής της κατηγορίας, αλλά μόνο για την ταινία «Visit to a Small Planet» βρήκα υπότιτλους και μάλιστα μόνο στα Ισπανικά και Πορτογαλικά! Ανέλαβα λοιπόν να πραγματοποιήσω μια πολύ δύσκολη και επίπονη μετάφραση σχετικά με τις δυνατότητές μου. Ζητώ την κατανόησή σας αν στο κείμενο εμφανίζονται δυο τρεις ασάφειες, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι το νόημα της υπόθεσης δεν επηρεάζεται καθόλου. 

Η υπόθεση μας παρουσιάζει τον Τζέρι Λούις ως εξωγήινο, κάτοικο ενός πλανήτη που οι κάτοικοί του ζουν αιώνια! Αν και με τα δεδομένα της γης αυτός είναι ενήλικος, για τα δεδομένα του πλανήτη του είναι ακόμα παιδί. Και μάλιστα παιδί σκανδαλιάρικο και ανυπάκουο.

Με τους συμμαθητές του παρακολουθεί εντός ενός ιπτάμενου δίσκου μαθήματα γεωγραφίας του ηλιακού μας συστήματος από τον δάσκαλό του. Κάποια στιγμή εντυπωσιασμένος από την ζωή στη γη την κοπανάει από το δάσκαλο και προσγειώνεται στη Καλιφόρνια προκειμένου να μελετήσει τους ανθρώπους της γης. Τι τα θέλετε όμως.

Είτε εξωγήινος, είτε γήινος ο Τζέρι Λούις μας κάνει να ξεκαρδιζόμαστε μα τις γκάφες και τις γκριμάτσες του.

Το να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες του σεναρίου δεν θα είχε κανένα νόημα. Ελπίζω να πρόσφερα κάτι στους νοσταλγούς των χρόνων «Τζέρι Λούις».