MENSCHEN AM SONNTAG (1930)

MENSCHEN AM SONNTAG (1930)

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ

Σκηνοθεσία των Curt Siodmak, Robert Siodmak, και άλλων ακόμα.

Παίζουν οι μη επαγγελματίες ηθοποιοί Erwin Splettstößer, Brigitte Borchert, Wolfgang von Waltershausen, Christl Ehlers Christl Ehlers, Annie Schreyer.

Μεσότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο

Η ταινία ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ των Curt Siodmak, Robert Siodmak και άλλων, είναι μια πειραματική ταινία χωρίς επαγγελματίες ηθοποιούς. Τα πέντε πρόσωπα μάλιστα που έχουν την θέση των πρωταγωνιστών, όπως μας πληροφορούν οι συντελεστές της ταινίας ,από την άλλη μέρα γύρισαν στις καθημερινές εργασίες τους.

Συμπρωταγωνιστής αυτών των ατόμων είναι η ίδια η πόλη του Βερολίνου. Είχε προηγηθεί η ταινία Berlin: Die Sinfonie der Grosstadt (1927), όπου χωρίς σενάριο μας παρουσιάζεται η καθημερινότητα της εποχής μιας μεγαλούπολης. Εδώ υπάρχει ένα υποτυπώδες σενάριο αλλά το κύριο θέμα είναι η ζωή στο Βερολίνο την Κυριακή. Τότε που οι άνθρωποι της εργασίας προσπαθούν να εκτονωθούν από το στρες της εβδομάδος και να γεμίσουν τις μπαταρίες τους για να αντέξουν ακόμα άλλη μια εβδομάδα. Θα μπορούσαμε να σταθούμε στα πέντε πρόσωπα της ταινίας και να αναλύσουμε τους χαρακτήρες τους. Εγώ όμως νομίζω ότι α πρόσωπα αυτά είναι ο μαϊντανός που πλαισιώνει την ταινία. Το κύριο θέμα της είναι οι ζωή των κατοίκων του Βερολίνου κάποια Κυριακή.

Σαν πειραματική ταινία έδωσε την ευκαιρία σε μια φούχτα νέων δημιουργών της δεκαετίας του 20 να μας παρουσιάσουν μια ταινία απαλλαγμένη από βεντέτες της εποχής και να βάλουν την κάμερα να κάνει πρωτοποριακές για την εποχή λήψεις ως προς την γωνία και καδράρισμα, έτσι ώστε να μας δώσουν με τον δικό τους τρόπο το κυκλοφοριακό χάος του Βερολίνου.

Το γεγονός αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να λατρέψουν την ταινία αυτή νέοι ψαγμένοι της εποχής. Κι εγώ που δεν χαρίζομαι εύκολα, την συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Η ταινία στο youtube:

https://www.youtube.com/watch?v=xP3XAedKns0

Un chapeau de paille d'Italie (1928)

Un chapeau de paille d'Italie (1928)

ΕΝΑ ΙΤΑΛΙΚΟ ΨΑΘΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ

Σκηνοθεσία: René Clair

Από το θεατρικό έργο του: Ευγένιου Labiche.

Παίζουν:Albert Préjean, Geymond Vital, Olga Tschechowa κ.α.

Μεσότιτλοι μεταφρασμένοι από εμένα

Το ότι η ταινία αυτή διαφέρει από το ύφος των ταινιών του René Clair δεν σημαίνει ότι δεν είναι αξιόλογη. Πρόκειται για μεταφορά του θεατρικού έργου του Ευγένιου Labiche στην οθόνη. Είναι το γνωστό είδος τόσο του θεάτρου όσο και του κινηματογράφου, η «Κωμωδία-Φάρσα». Ο σκηνοθέτης τοποθετεί την υπόθεση γύρω στα τέλη του 19^ου αιώνα, διότι τότε κυρίως ήταν η εποχή που οι κυρίες κυκλοφορούσαν με κομψά καπελάκια. Ο René Clair μας διδάσκει επίσης ότι άλλο θέατρο και άλλο σινεμά. Τους θεατρικούς λοιπόν διαλόγους τους περιορίζει στο απαραίτητο και τους αντικαθιστά με οπτική απεικόνιση των κωμικών καταστάσεων. Αποτέλεσμα αυτού είναι οι μεσότιτλοι να περιορίζονται στο ελάχιστο.

Για την υπόθεση: Ο Φερντινάρντ διέρχεται με την άμαξά του το δάσος για να πάει σπίτι του όπου θα ετοιμαστεί για τους γάμους του. Στο δρόμο του πέφτει το καμουτσίκι και σταματά για να το μαζέψει. Το άλογό του όμως αντιλαμβάνεται παρακάτω σε ένα θάμνο ένα γυναικείο ψάθινο καπέλο και ορμά με όρεξη και το μασουλάει!

Το καπέλο όμως ανήκει σε μια κυρία, η οποία αν και παντρεμένη ήταν ξαπλωμένη στο γρασίδι με τον εραστή της. Η κυρία ισχυρίζεται πως δεν μπορεί να επιστρέψει σπίτι της χωρίς το καπέλο διότι θα πρέπει να απολογηθεί στον άντρα της για το συμβάν. Το ζευγάρι ακολουθεί τον Φερντινάρντ στο σπίτι του και ο ζόρικος εραστής απαιτεί να τους  βρει αμέσως ένα ίδιο καπέλο αλλιώς θα του καταστρέψει το σπίτι. Αν δε αυτός γίνει αιτία να θιχτεί η τιμή και η αξιοπρέπεια της κυρίας, τότε θα τον καλέσει σε μονομαχία!

Ο δυστυχής Φερντινάντ πρέπει να πάει για τον γάμο του και παράλληλα να φροντίσει να βρει καπέλο. Απέναντι από το δημαρχείο που γίνεται ο γόμος του υπάρχει ένα καπελάδικο. Ο Φερντιναντ επωφελείται από το ότι ο δήμαρχος καθυστερεί να αφιχθεί και φεύγει γρήγορα να μεταχθεί απέναντι στο καπελάδικο. Εξηγεί τι γυρεύει αλλά η πωλήτρια του λέει πως αυτό είναι ένα Ιταλικό ψάθινο καπέλο που είναι σπάνιο μοντέλο. Πριν από λίγες μέρες όμως πούλησε σε μια κυρία το τελευταίο που είχε. Το Φερντινάν παίρνουν πίσω άρων άρων οι συγγενείς για να αρχίσει η τελετή, μα αυτός προλαβαίνει να πάρει την διεύθυνση της κυρίας που αγόρασε το τελευταίο καπέλο.

Στο γλέντι του γάμου ο Φερντινάν πληροφορείται από τον υπηρέτη του ότι ο ζόρικος εραστής έχει αρχίσει ήδη να κατεδαφίζει το σπίτι του! Αφήνει το γλέντι και τρέχει στην διεύθυνση της κυρία ς που είχε αγοράσει το τελευταίο καπέλο. Την ίδια δεν την βρίσκει, βρίσκει όμως τον άντρα της και του εξηγεί το πάθημά του και την ανάγκη να αποκτήσει το καπέλο αυτό. Αυτός διασκεδάζει με την όλη υπόθεση, δείχνει όμως να συμμερίζεται το κρίσιμο της κατάστασης και να θέλει να βοηθήσει τον Φερντινάντ. Απάνω στην κουβέντα όμως γίνεται αντιληπτό πως το  καπέλο που έφαγε το άλογο ήταν αυτό της γυναίκας του! Κοντά στα άλλα, ο πεθερός που παρακολουθεί την περίεργη συμπεριφορά του γαμπρού του νομίζει ότι ο τελευταίος έχει το θράσος την ημέρα του γάμου του να τρέχει να συναντήσει την ερωμένη του. Μέχρι να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα και να λάμψει η αλήθεια μεσολαβούν σπαρταριστά γεγονότα. Τελικά ο Φερντινάντ όχι μόνο δικαιώνεται αλλά καταφέρνει να καλύψει και την άπιστη σύζυγο.

Το 1941 η ταινία ξαναγυρίστηκε με πρωταγωνιστή τον Fernand. Παρά του ότι η ταινία ήταν αμολούσα και πρωταγωνιστεί ένας θαυμάσιος ηθοποιός, θεωρείται κατώτερη αυτής του René Clair

Show People (1928)

Show People (1928)

Σκηνοθεσία: King Vidor

Παίζουν: Marion Davies, William Haines, Dell Henderson κ.α. 

Μετάφραση μεσοτίτλων από εμένα

Αν και η ταινία είναι μια αρκετά χαριτωμένη κωμωδία εποχής, το πραγματικό ενδιαφέρον της ταινίας είναι τα παραλειπόμενά της.

Οι ερωτικές υποθέσεις της Marion Davies με τον Αμερικανό μεγιστάνα του τύπου William Randolph Hearst, διήρκεσε αρκετές δεκαετίες και θα αποδειχθεί ότι θα είναι ευλογία και κατάρα για την ηθοποιό. Από τη μία μεριά ο Hearst ήταν ένας από τους πλέον σημαντικούς άνδρες στη χώρα, πράγμα που σήμαινε ότι κατά τη διάρκεια της ζωής του με την Davies  κατείχε εξέχουσα θέση στην αυτοκρατορία των μέσων ενημέρωσης. Από την άλλη μεριά ολόκληρο το έθνος γέλαγε με την αστεία αιώνια διαμαρτυρία των κριτικών των εφημερίδων του Hearst, για το ότι η Marion ποτέ δεν είχε χαρακτηριστεί απολαυστική σε κάποια ταινία. Το κοινό πίστευε από καιρό ότι αυτή δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια ατάλαντη φανταχτερή γυναίκα ενός γέρου μεγιστάνα. O Orson Welles σκιαγράφησε επίσης καθόλου κολακευτικά την  εικόνα της στο Citizen Kane (1941), ταινία  η οποία διερευνούσε την υπόθεση Hearst-Davies, με την Davies να παρουσιάζεται ως η τραγουδίστρια Susan Alexander. Δεν βοήθησε λοιπόν το ότι ο Hearst επιθυμούσε να  δει την Marion Davies σε μεγάλου και αναγνωρισμένου κύρους, «σοβαρές» παραγωγές, ενώ το πραγματικό της ταλέντο ήταν πολύ καλύτερα προσαρμοσμένο στην κωμωδία.

Η Davies το απέδειξε αυτό με την απόδοσή της ως σταρ στο Show People, του King Vido το 1928,  που είναι μια σάτιρα για τα τεκταινόμενα στις μπίζνες του Hollywood, και στην οποία ταινία  έπαιζε μία χαριτωμένη, χαμηλών τόνων κωμικό που δεν παίρνει τον  εαυτό της πολύ στα σοβαρά.

Στην  παρούσα ταινία η Marion εμφανίζεται ως Πέγκη Πίπερ η οποία ήλθε με τον πατέρα της από την Γεωργία στο Hollywood με σκοπό να βρει διέξοδο - στο κατ’ αυτήν -  ταλέντο της στην υποκριτική.

Εκεί γνωρίζει τον Μπίλη (William Haines)

ο οποίος παίζει σε κωμωδίες του τύπου «ψεύτικα μουστάκια» και τουρτοπόλεμο. 

Αυτός αναλαμβάνει να βοηθήσει την Πέγκη να δουλέψει σε ταινία. Πείθει λοιπόν το σκηνοθέτη του να την βάλει να παίξει στην κωμωδία που παίζει και αυτός. Η Πέγκη νομίζει ότι πρόκειται για δραματική «σοβαρή» ταινία και απογοητεύεται όταν διαπιστώνει περί τι είδους ταινία πρόκειται.

Στην αρχή θέλει να αποχωρίσει αλλά ο Μπίλη της λέει ότι όλοι οι μεγάλοι ηθοποιοί από τέτοιες ταινίες ξεκίνησαν και την πείθει να μείνει.

(

Το σενάριο όμως προβλέπει ότι η Πέγκη τρώει μια τούρτα στο πρόσωπο! Αυτή με κανένα τρόπο δεν θέλει να πέσει τόσο... χαμηλά. Τελικά συμβιβάζεται με τον King Vidor και η τούρτα αντικαθίσταται με κατάβρεγμα σόδας. Το ταλέντο της γίνεται εμφανές και ο  μεγοπαραγωγός την επιλέγει να την βάλει σε άλλη ομάδα που παίζουν σοβαρές ταινίες. Όχι όμως και τον Μπίλη ο οποίος θα εξακολουθήσει να παίζει τουρτοπόλεμο σε κωμικές ταινίες. Η Πέγκη έχει την εντύπωση πως η ζωή της άλλαξε γι αυτό αλλάζει και όνομα. Από Πέγκη Πίπερ γίνεται η Πατρίτσια Πεπουάρ και θέλει να ξεκόψει με το παρελθόν. Ένας συμπρωταγωνιστής της που της συστήνεται ως Κόμης από την Γαλλία την ζητά σε γάμο. Εκείνη αν και δεν φαίνεται να τον αγαπά, δέχεται την πρόταση διότι νομίζει ότι έτσι αναβαίνει κοινωνικά. Τότε εμφανίζεται ο Μπίλη που με ένα νέο κατάβρεγμα σόδας την ξασναπροσγειώνει στην γη και την πείθει να επιστρέψει στην κωμωδία από την ποία και αναδείχτηκε.

Γενικά το έργο μπορούμε να πούμε ότι είναι μια σκιαγράφηση των πραγματικών φιλοδοξιών της Marion Davies.

The Wind (1928)

The Wind (1928)

Ο Άνεμος

Σκηνοθεσία: Victor Sjöström

Σενάριο: Frances Marion, από το μυθιστόρημα της Dorothy Scarborough

Παίζουν: Lillian Gish, Lars Hanson, Montagu Love και άλλοι.

Μετάφραση Μεσοτίτλων: Γιάννης από Ανάβυσσο

Ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο άνεμος «Norther» .Πρόκειται για ένα μετεωρολογικό φαινόμενο που εμφανίζεται σε περιοχές της Β. Αμερικής, όπως το Τέξας. Πρόκειται για ένα σφοδρό ψυχρό μέτωπο που εμφανίζεσαι απότομα και μέσα σε μια ώρα να μεταβάλει την εποχή από καλοκαίρι σε καταχείμωνα! Ενδεικτικές είναι οι μαρτυρίες όσων βίωσαν τέτοια δοκιμασία. Το πρωί ξεκίνησαν με τα πουκαμισάκια τους να πάνε στις δουλειές τους και πριν περάσει μια ώρα επέστρεψαν άρον-άρον σπίτια τους και έκαψαν στο τζάκι τους ότι μπορούσε να καεί για να ζεσταθούν! Όταν δεν εμπίπτει τέτοιος κυκλώνας, πνέουν αδιάκοπα θαλάσσιες αύρες, κυρίως από Νοέμβριο μέχρι Μάρτη. Οι Ινδιάνοι αποκαλούν την περιοχή αυτή «Χώρα των ανέμων»!

Σε μια τέτοια περιοχή του Τέξας ήλθε η ηρωίδα μας η Λέτη (Lillian Gish) από την Βιρτζίνια, για να ζήσει στο ράντζο του εξαδέλφου της Μπέρβελη (Edward Earle).

Στο τραίνο φαίνεται να προσπαθεί να την φλερτάρει διακριτικά ένας λιμοκοντόρος, ζωέμπορος οποίος προσπαθεί να την απογοητεύσει για την επιλογή της να ζήσει σε αυτό το μέρος και να εμφανιστεί ως προστάτης της. Στο σταθμό αποβίβασής της δεν την υποδέχεται ο ξάδελφος αλλά δύο γείτονές του οι οποίοι από την πρώτη στιγμή δείχνουν να θέλουν να εντυπωσιάσουν την Λέτη. Στο ράντζο ο εξάδελφος την υποδέχεται εγκάρδια, όχι όμως και η γυναίκα του η Κόρα (Dorothy Cumming) η οποία την ζηλεύει από την πρώτη στιγμή. Η ζήλια της φθάνει στο αποκορύφωμά της όταν τα παιδιά της δείχνουν ιδιαίτερη συμπάθια στην Λέτη. Τότε αυτή τυφλωμένη από την ζήλια ζητά από την Λέτη να εγκαταλείψει αμέσως το σπίτι της. Σε ερώτηση της κοπέλας για το τι θα απογίνει χωρίς χρήματα και χωρίς σπίτι, της απαντά να διαλέξει να παντρευτεί έναν από τους δύο γείτονες που και οι δύο ενδιαφέρονται γι αυτήν.

Η κοπέλα τότε διαλέγει τον Λίγκε (William Orlamond) ο οποίος φαίνεται λιγότερο αγροίκος από τον άλλον. Όταν όμως μετά τον γάμο μένουν μόνοι, αυτή αντιδρά στην προσπάθεια του Λίγκε να έλθει σε επαφή μαζί της. Τότε αυτός κατάλαβε ότι η κοπέλα τον παντρεύτηκε διότι είχε περιέλθει σε αδιέξοδο και όχι διότι τον αγαπούσε. Τότε αυτός της υποσχέθηκε να μην προσπαθήσει να την ξαναενοχλήσει και με το που θα εξοικονομούσε χρήματα θα της πληρώσει το εισιτήριο για να επιστρέψει πίσω από κει που ήλθε. Πράγματι συζούσαν τυπικά και ο Λίγκε τηρούσε την υπόσχεσή του και της φερόταν άψογα. Το γεγονός αυτό ανέβασε την εκτίμηση του στα μάτια της Λέτη η οποία είχε αρχίσει να τον βλέπει με άλλα μάτια. Κάποτε ο Λίγκε έπρεπε να πάει σε μια συγκέντρωση κτηνοτρόφων και η Λέτη τον παρακάλεσε να πάει κι αυτή μαζί για κάποια αλλαγή. Στο δρόμο ενέσκηψε ο γνωστός αντικυκλώνας και το άλογο της Λέτη αφήνιασε. Τότε αποφασίζεται να γυρίσουν την Λέτη πίσω για ασφάλεια. Φθάνει σπίτι της με την συνοδεία του γείτονα. Κάποια στιγμή η Λέτη αντιλαμβάνεται να φέρνουν κάποιον τραυματία στο σπίτι και ανησυχεί μην είναι ο Λίγκε. Είναι όμως ο λιμοκοντόρος συνταξιδιώτης της στο τραίνο ο οποίος ερχόταν δήθεν να δει πως τα πάει η Λέτη με την καινούργια της ζωή, αλλά στο δρόμο τον έπληξε ο αντικυκλώνας και τραυματίστηκε. Ο γείτονας, φεύγει και αφήνει την Λέτη μόνη της με τον τραυματία. Αυτός κάποτε συνέρχεται και προσπαθεί να πείσει την Λέτη να τα παρατήσει όλα και να τον ακολουθήσει όχι ως γυναίκα του διότι είναι παντρεμένος  αλλά ως ερωμένη του. Η κοπέλα αρνείται αλλά αυτός δεν το βάζει κάτω. Προσπαθεί να την βιάσει και επάνω στην διαμάχη η Λέτη βρίσκει ένα πιστόλι, τον πυροβολεί και τον σκοτώνει

 Έντρομη σύρει το πτώμα έξω.

Σε λίγο επιστρέφει ο. Λίγκε και αυτή του διηγείται τι συνέβη. Βγαίνουν έξω να δουν τον νεκρό αλλά η αμμοθύελλα έχει καλύψει το πτώμα με άμμο!

Ο Λίγκε της εξηγεί ότι μάζεψε άρια άλογα το οποία η κυβέρνηση θα του τα πληρώσει, έτσι θα έχει τα χρήματα για να την στείλει πίσω. Τότε αυτή τον θερμοπαρακαλεί να μην την διώξει αλλά να την αφήσει να ζει μαζί του διότι τώρα πλέων τον αγαπά.

Η όλη ταινία ως ένα πρώιμο Γουέστερν φιλμ είναι αρκετά αξιόλογη για την εποχή της.

Να σημειωθεί ότι ολόκληρη η ταινία γυρίστηκε στην έρημο Mojave (Καλιφόρνια), υπό συνθήκες μεγάλης σκληρότητας και της δυσκολίας και χρησιμοποιήθηκαν 8 αεροπλάνα που με τις έλικές τους αναπαριστούσαν την ανεμοθύελλα

Seventh Heaven (1927)

Seventh Heaven (1927)

Στον Έβδομο Ουρανό

Σκηνοθεσία: Frank Borzage

Σενάριο: Benjamin Glazer

Με τους: Janet Gaynor, Charles Farrell, Ben Bard,κ.λ. 

Μεσότιτλοι: Γιάννης-Ανάβυσσος

Το να μιλάει περιφρονητικά ένας σημερινός θεατής για «Μελό» είναι μερικές φορές ένας εύκολος τρόπος για να μας αυτοπροβληθεί ως άνθρωπος με εκλεπτυσμένο γούστο, άσχετα αν μέσα του κατά βάθος του άρεσε ένα συγκεκριμένο ¨μελό» έργο.

Τα πράγματα δεν ήταν το ίδιο την δεκαετία του 20. Το κοινό ήταν άμαθο και ότι του σερβίρανε για πρώτη φορά θεωρούσε ότι έτσι πρέπει να είναι. Πάθαινε ντελίριο για ταινίες που εμείς σήμερα χαρακτηρίζουμε μελό. Επάνω σε αυτό το πνεύμα ο σκηνοθέτης Frank Borzage μας παρουσίασε την ταινία του «Στον 7^ο Ουρανό», που είναι ένα λαϊκό ρομάντζο δακρύβρεχτης ιστορίας με κάτι παραπάνω από happy end.

Τρία όσκαρ κέρδισε η συγκεκριμένη ταινία. Για την σκηνοθεσία ο Frank Borzage, για το σενάριο ο Benjamin Glazer και ως γυναίκα ηθοποιός η καταπληκτική Janet Gaynor. Πράγματι, η μικροκαμωμένη αυτή κοπελίτσα είναι κατ’ εμέ ότι καλλίτερο έχει να παρουσιάσει αυτή η ταινία. Μπορεί το έργο να είναι βωβό, το εκφραστικό της πρόσωπο όμως αναπληρώνει με το παραπάνω της έλλειψη ήχου!

Δύο ήρωες δεσπόζουν στο σενάριο. Η Διάνα (Janet Gaynor), μια μικροκαμωμένη και αδύναμη κοπέλα που ζει με την  βάρβαρη και αλκοολική μεγαλύτερη αδελφή της η οποία της φέρεται βάναυσα και  χρησιμοποιεί ακόμ  και μαστίγιο εναντίον της για να της επιβληθεί και να την αναγκάζει να μετέχει σε διάφορες απατεωνιές προκομμένου να εξασφαλίζει το ποτό της.

Ο άλλος είναι ο Τσίκο (Charles Farrell), ένας νεαρός εργάτης υπονόμων στο Παρίσι, του οποίου η φιλοδοξία είναι να ανέλθει επαγγελματικά και να προβιβαστεί σε οδοκαθαριστή!

Κάποτε η αλκοολική και βάρβαρη αδελφή της Διάνα, εβρισκόμενη προφανώς σε ντελίριο μίσους, την κυνηγά στο δρόμο, την ρίχνει κάτω και επιχειρεί να την στραγγαλίσει.

Τότε ανοίγει από δίπλα το φρεάτιο του υπονόμου, εξέρχεται ο Τσίκο, και απελευθερώνει την Διάνα από τα νύχια της μισότρελης αδελφής τη Η μικρή κείτεται σχεδόν αναίσθητη κατά γης. Ο Τσίκο κολατσίζει με τους φίλους του, σχολιάζει το γεγονός και εκφράζει το παράπονό του προς τον Θεό που δεν τον βοηθάει να ανέλθει από εργάτης υπονόμων σε οδοκαθαριστή. Εκείνη της ώρα διέρχεται από κει ο καλόκαρδος ιερέας της περιοχής, ακούει το παράπονο του Τσίκο, και αναλαμβάνει αυτός να πραγματοποιήσει την επιθυμία το.. Στο μεταξύ η μεγάλη αδελφή έχει συλληφθεί από την αστυνομία γαι τίποτε μικροπαραβάσεις και την ώρα που οι αστυνομικοί την πηγαίνουν προφανώς στο τμήμα περνούν κοντά από την παρέα του Τσίκο. Αυτή αντιλαμβάνεται την αδελφή της και λέει στους αστυνομικούς ότι θα πρέπει να συλλάβουν και αυτή διότι είναι της ίδιας ποιότητας με την ίδια. Τότε ο Τσίκο για να σώσει την Διάνα από την σύλληψη ισχυρίζεται ότι η κοπέλα είναι γυναίκα του. Ο αστυνόμος σημειώνει την διεύθυνση του Τσίκο, του αναφέρει ότι θα γίνει έρευνα για να διαπιστωθεί αν αυτό είναι αλήθεια και αν όχι τότε αυτός θα έχει μπελάδες. Έτσι αποφασίζεται να πάει προσωρινά η Διάνα να μείνει στο σπίτι του Τσίκο μέχρι να γίνει ο έλεγχος της αστυνομίας. Η συμβίωση όμως των δύο νέων έχει αποτέλεσμα να ερωτευτούν σφόδρα μεταξύ τους και να ετοιμάζονται να παντρευτούν.

Δεν πρόλαβαν όμως Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος ξέσπασε και ο  Ττσίκο επιστρατεύτηκε και εστάλει στο μέτωπο. Εκεί σε μία μάχη σκοτώνεται και περίλυπος ο ιερέας αναλαμβάνει να ενημερώσει την Διάνα το τραγικό νέο. Εκείνη δεν θέλει να το πιστέψει. Στο σημείο αυτό θα μπορούσε να τέλειωνε το έργο και να μας παρουσιαζόταν μια δραματική ταινία. Η υπόθεση όμως συνεχίζεται! Τελικά ο Τσίκο δεν σκοτώθηκε. Τραυματίστηκε και έχασε το φως του. Επιστρέφει ξαφνικά σπίτι του όπου η Διάνα λέει ότι από δω και πέρα θα είναι αυτή τα μάτια του. Το πάει ακόμα όμως παραπέρα αφήνοντάς μας να εννοηθεί ότι η τύφλωση μάλλον δεν είναι μόνιμη και κάποτε θα θεραπευτή

Τέλεια ανατροπή όπως λέμε και στο ποδόσφαιρο.

Αυτά περί πρώιμου μελό.

Erotikon 1920

Erotikon 1920

Ερωτικό

Του Mauritz Stiller

Ο Mauritz Stiller γεννήθηκε το 1886 από εβραίους γονείς στην Φιλανδία, που τότε ήταν μέρος της Ρωσικής αυτοκρατορίας. Τα 1904 διέφυγε στην Σουηδία και βρήκε δουλειά στο θέατρο όπου εργάστηκε ως ηθοποιός και σκηνοθέτης. Αλλά αυτό που τον απορρόφησε ολοκληρωτικά ήταν το να κάνει ταινίες.

Μία από τις σπουδαιότερες ταινίες του και μία από τις σπουδαιότερες βουβές ταινίες του Σουηδικού κινηματογράφου ήταν η ταινία: EROTIKON του 1920. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στη Σουηδία, στις 8 Νοεμβρίου 1920. Έγινε μεγάλη  εμπορική επιτυχία και πουλήθηκε σε 45 αγορές του εξωτερικού. Πρόκειται για κωμωδία που ασχολείται με τις ερωτικές ίντριγκες της αστικής τάξης και επηρέασε τους Τσάρλι Τσάπλιν στην ταινία του Μια γυναίκα από το Παρισι (1923), τον Jean Renoir στο «Ο Κανόνaς του Παιχνιδιού» 1939, τον Ingmar Bergman στο  «Χαμόγελα Καλοκαιρινής Νύχτας», και άλλους.

Μας παρουσιάζεται ο καθηγητής εντομολογίας Leo Charpentier ο οποίος ερευνά την σεξουαλική ζωή των εντόμων.

Η γυναίκα του Ειρήνη περνά την ώρα της χαζεύοντας διάφορα γουναρικά και κοσμήματα. Δεν φαίνεται να την ενδιαφέρει και πολύ ο άντρας της, ο καθηγητής. Είναι ερωτευμένη με τον γλύπτη Πρέμπεν, τον καλλίτερο φίλο του καθηγητή.

Δεν χάνει όμως την ευκαιρία να φλερτάρει με τον βαρόνο Φέλιξ ο οποίος την πηγαίνει βόλτες με το αεροπλάνο του.

Του Πρέβεν του αρέσει κι αυτού η Ειρήνη αλλά δεν τολμά να της το φανερώσει αφού είναι η γυναίκα του καλύτερου φίλου του. Όταν όμως του περνά η ιδέα ότι η Ειρήνη προχώρησε την σχέση της με τον βαρόνο, λυσσάει από ζήλια. Μια και δεν έχει κανένα δικαίωμα να επέμβει στη ζωή της, από εκδίκηση ειδοποιεί τον φίλο του καθηγητή πως η γυναίκα του τον απατά. Τότε η Ειρήνη που φαίνεται να ψάχνει ευκαιρία να απαλλαγεί από τον καθηγητή, παραδέχεται ότι και καλά δεν του ήταν πιστή και ως εκ τούτου γυρίζει στην μητέρα της. Ο καθηγητής που είναι ξετρελαμένος με την ανιψιά του και με κολακεία αντιμετωπίζει το φλερτ της, δεν φαίνεται να πολυστενοχωριέται για τον χωρισμό με την γυναίκα του. Κάποια στιγμή ο Πρέμπεν αντιλαμβάνεται ότι έκανε λάθος και πως δεν υπήρξε καμία προχωρημένη σχέση μεταξύ Ειρήνης και βαρόνου. Τότε πηγαίνει στο σπίτι της μητέρας της Ειρήνης για να της ζητήσει συγνώμη και να την πείσει να επανέλθει στον άντρα της. Αυτή όμως του αποκαλύπτει ότι είναι ερωτευμένη μαζί του.

Παίρνει τηλέφωνο τον άντρα της, του ανακοινώνει τα νέα και εύχεται σ’ αυτόν και στην ανιψιά να ευτυχίσουν και αυτοί όπως η ίδια με τον Πρέμεντ.

Οι Μεσότιτλοι έχουν μεταφραστεί από εμένα.

Παρακαλώ τους γνώστες των Σουηδικών να συγχωρέσουν τα μεταφραστικά λάθη μου.

Die Nibelungen 1966-1967

Die Nibelungen 1966-1967

Μέρος Πρώτο: Siegfried

Μέρος Δεύτερο: Kriemhilds Rache

Αν σας ενδιαφέρει μόνο να γνωρίσετε τον Γερμανικό και γενικότερα τον βορειοευρωπαϊκό θρύλο των Νιμπελούγκεν αλλά δεν έχετε καμία διάθεση να μπλέξετε με προπολεμικά ασπρόμαυρα βουβά έργα, τότε η ταινία σε δύο μέρη: το πρώτο  το 1966 και το δεύτερο το 1967 είναι αυτό που σας χρειάζεται. Πράγματι από την δεκαετία του πενήντα είχαν βολιδοσκοπήσει τον Fritz Lang αν ήτο διευθετημένος να ξανασκηνοθετήσει πάλι μια ταινία με θέμα τον θρύλο των Νιμπελούγκεν. Αυτός δεν φάνηκε πρόθυμος για κάτι τέτοιο διότι υπεστήριζε ότι σε τέτοια περίπτωση δεν θα είχε τίποτε νέο να προσθέσει. Τελικά επιλέγει ο Harald Reinl ο οποίος κατά το πρότυπα του Fritz Lang γύρισε την ταινία σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος που ονομάστηκε «Ζίγκφριντ» το 1966 κα ι το δεύτερο μέρος το 1967 με τον τίτλο «Η Εκδίκηση της Κρίμχιλντ». Πρωταγωνιστής στο ρόλο του Ζίγκφριντ επελέγη ο τρίτος ολυμπιονίκης του 1964 στην σφύρα, ο Uwe Beyer, ο οποίος δεν είχε καμία πείρα σχετικά με την υποκριτική.

Ως Κρίμχιλντ επελέγη η Maria Marlow, η οποία μπορεί να ήταν μια όμορφη ξανθιά, απείχε όμως πολύ από την εικόνα της παραμυθένιας ξανθιάς με τις χρυσές κοτσίδες που μας παρουσίασε η ταινία του 1924. Αυτός που δίνει ρέστα είναι ο Siegfried Wischnewski στο ρόλο του αντιπαθούς Χάγεν. Γενικά το όλο εγχείρημα κόστισε περί το 8 εκατομμύρια μάρκα, ποσό ρεκόρ για την μεταπολεμική Γερμανία. Το κοινό όμως ανταποκρίθηκε ανάλογα και γέμισε ασφυκτικά τις αίθουσες όπου προβάλλετο. Αγνόησαν τους κριτικούς πού όχι μόνο δεν το παίνεσαν αλλά το αντιμετώπισαν αδιάφορα στην καλλίτερη περίπτωση, συχνά το καυτηρίαζαν και το ειρωνευοντουσαν.

Θα το επαναλάβω. Μην περιμένετε από τις ταινίες αυτές να δείτε τίποτε σκηνοθετικά αριστουργήματα. Για να γνωρίσετε όμως τον μύθο των Νιμπελούγκεν είναι κάτι το άνετο και ξεκούραστο. Το περιεχόμενο των  ταινιών ανταποκρίνεται σχεδόν ολοκληρωτικά με το περιεχόμενο αυτών του 1924. Οι σημαντικότερες διαφορές και συμπληρώσεις είναι οι εξής:

Ο Ζίκφριντ δεν πέφτει τυχαία πάνω στον δράκο, αλλά ξεκινά  με σκοπό να τον σκοτώσει και να καρπωθεί τον αμύθητο θησαυρό του οπίου ο δράκος είναι φύλακας. Κατά τα λοιπά τον σκοτώνει, λούζεται με το αίμα του και γίνεται άτρωτος εκτός από το επίμαχο σημείο που του κώλυσε ένα φύλο δέντρου. Αντιμετωπίζει και νικά τον βασιλιά των νάνων Άλμπεριχ, του αποσπά τον μαγικό φιλέ που τον κάνει αόρατο, όχι όμως και να του δίνει την ικανότητα να παίρνει όπια μορφή θέλει. Ανάμεσα στα πολύτιμα αντικείμενα του θησαυρού υπάρχει και το δαχτυλίδι των  Νιμπελούγεν που όπως του εξήγησε ο νάνος Άλμπεριχ, η βασίλισσα της Ισλανδίας Μπρουνχίλντε η οποία ήταν μια Βαλκιρία (Βαλκηρίες ήσαν κάτι κατώτερες θεότητες), καταδικάστηκε από τον θεό Βοτάν σε αιώνια ύπνο διότι ενώ της είχε αναθέσει να φυλάει τον θησαυρό των Νιμπελούγκεν, αυτήν την πείρε ο ύπνος με αποτέλεσμα μα της τον κλέψουν. Από τον ύπνο δε θα συνέλθει παρά μόνο όταν βρεθεί κάποιος που θα βρει το δαχτυλίδι και θα της το φορέσει. Τότε ο Ζιγκφριντ αποφασίζει να πάει μέχρι την Ισλανδία και να ξυπνήσει την βασίλισσα από τον αιώνιο ύπνο της

Πράγματι φθάνει στην Ισλανδία και φορά το δαχτυλίδι σιν Μπρουνχίλντε και καταφέρνει να την ξυπνήσει.

Αυτή τον ερωτεύεται και θέλει να τον κρατήσει εκεί για πάντα. Αυτός για να την ξεφορτωθεί της λέει ότι θα επιστρέψει. Όταν κάποτε ο Ζίγκφριντ ξαναέφθασε στην Ισλανδία με σκοπό να συμπαρασταθεί τον βασιλιά της Βουργουνδίας Γκούντα που την ήθελε να την παντρευτεί, αυτή νόμισε ότι επέστρεψε γι αυτήν και απογοητεύτηκε πολύ όταν έμαθε τον σκοπό της επιστροφής του.

Κατά τα άλλα η ταινία κυλάει όπως και αυτή του 1924 και τελειώνει με την Κρίμχιλντ να ορκίζεται πάνω από τον νεκρό άντρα της εκδίκηση.

Στο δεύτερο μέρος της ταινίας μαθαίνουμε ότι όταν ο Ζίγκφριντ δολοφονήθηκε, η Κρίμχιλντ ήταν ήδη έγγειος και σε λίγο γέννησε το παιδί του. Τότε αυτή αποφάσισε να αποσυρθεί την πατρίδα του νεκρού άντρα της και να αναθρέψει το παιδί της διαποτίζοντας  το με την ιδέα ότι κάποια μέρα έπρεπε να εκδικηθεί τον φόνο του πατέρα του. Ο Χάγκεν που δεν ήθελε κάτι τέτοιο πείθει τον βασιλιά Γκούντα να απαγάγουν το παιδί και να το δώσουν να μεγαλώσει σε μοναστήρι. Στήνει λοιπόν ενέδρα στην Κρίμχιλντ ενώ αυτή ταξιδεύει προς το Ξάντεν για να της απαγάγει το παιδί της. Επάνω όμως στην διαμάχη το παιδί σκοτώνεται! Απαρηγόρητη η Κρίμχιλντ νιώθει να έχασε τα πάντα. Τότε εμφανίζετε αντιπροσωπεία του βασιλιά των Ούννων Αττίλα και της προτείνει να δεχτεί να γίνει σύζυγος του τρομερού βασιλιά.

Η Κρίμχιλντ έχοντας απογοητευτεί από την στάση της οικογένειάς της και έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού της την εκδίκηση δέχεται και γίνεται βασίλισσα των Ούννων στο πλευρό του Αττίλα.

Κάποτε γεννιέται ένα αγόρι που θα είναι και ο διάδοχος του Αττίλα. Στα τρία του χρόνια το παιδί πρέπει να βαπτιστεί. Τότε η Κρίμχιλντ ζητά από τον Αττίλα να καλέσουν τα αδέλφια και όλους τους συγγενείς της για την βάπτιση. Οι Βουργουδοί δέχονται την πρόσκληση αλλά καταφθάνουν στην χώρα των Ούννων συνοδεία ισχυρότατης φρουράς. Η Κρίμχιλντ ζητά τότε από τον Αττίλα να δολοφονήσουν τον Χάγκεν. Αυτός αρνείται διότι θεωρεί ότι οι επισκέπτες είναι κάτι το ιερό.

Τότε αυτή στρέφεται προς τον αδελφό του Αττίλα ο οποίος της έχει αδυναμία και του ζητά να αψηφήσει τον αδελφό του και να σκοτώσει τον Χάγκεν.

Αυτός του ορμά να τον σκοτώσει αλλά στην μονομαχία ο Χάγκεν σκοτώνει τον αδελφό του βασιλιά.

Τα παρακάτω συμβαίνουν όπως και στην ταινία του 1924. Στο γενίκευμα της διαμάχης το παιδί σκοτώνεται Μετά από μια άγρια σφαγή η Κρίμχιντ καταφέρνει να πάρει την εκδίκησή της. Εδώ όμως φαίνεται να χάνει και η ίδια την ζωή της.

Τους υπότιτλους των δύο αυτών ταινιών τους μετέφρασα εγώ.