South Pacific (1958)

Νότιος Ειρηνικός

Σκηνοθεσία: Joshua Logan

Σενάριο: Paul Osborn, Richard Rodgers

Παίζουν: Rossano Brazzi, Mitzi Gaynor , John Kerr, κ.α.

Και κάποτε έφθασε η ώρα να αποκτήσουμε και στην Ελλάδα κινηματογράφο με σύστημα TOD-AO! Μπορεί η ταινία «Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 Ημέρες» να παίχτηκε σε συμβατικές αίθουσες στην απλή cinemaskop έκδοσή της, αλλά η ώρα της μεγάλης αλλαγής είχε φθάσει και σε μας.

Στις εφημερίδες της εποχής διάβαζα ότι ο κινηματογράφος «ΑΠΌΛΛΟΝ» ανακατασκευάζεται και εξοπλίζεται με τμ νέο σύστημα «TOD-AO»!

Πράγματι, με κάθε ευκαιρία περνούσα απ’ έξω, μήπως και πάρω ιδέα του τι είναι το νέο σύστημα. Στις προθήκες υπήρχε ένα κομμάτι κλασικής ταινίας 35mm και ένα της νέας 70mm. Εξηγούντο δε τα πλεονεκτήματα του νέου συστήματος

Επίσης υπήρχε διάγραμμά που παρίστανε τα έξι ηχεία στον χώρο και εξηγούσε τα του στερεοφωνικού ήχου. Σήμερα όλα αυτά μπορεί να μη φαντάζουνε σπουδαία, αλλά τότε που μας βάζανε μια ψαροκασέλα κάτω από την οθόνη και αυτό το λέγανε «ηχείο» ήταν κάτι το επαναστατικό!

Και η μεγάλη μέρα έφτασε! Η καινοτομία ήταν ότι οι θέσεις ήσαν αριθμημένες όπως στο θέατρο και έπρεπε να παρευρίσκεσαι πριν την ώρα έναρξης. Μέχρι τότε, τα σινεμά δουλεύανε με την μέθοδο «NO STOP». Έβγαλα λοιπόν εισιτήριο και πήγα να δω πρωινή παράσταση. (Κοπάνα γαρ).

Ξεκινούσε με ένα ντοκιμαντέρ που εξηγούσε τα του σύστημα «TOD-AO»

και μετά άρχισε η ταινία: «Νότιος Ειρηνικός».

Επρόκειτο για ένα μιούζικαλ το οποίο τότε δεν με ενθουσίασε. Σήμερα μετά από τόσα χρόνια που το ξανάδα, αποφάνθηκα ότι δεν ήταν και τόσο άσχημο. Ίσως τότε να μην υπήρχε μετάφραση των στοίχων των τραγουδιών και αυτό είναι μεγάλο μειονέκτημα για ένα μιούζικαλ. Πράγματι και σήμερα ψάχνοντας στο internet διαπιστώνω ότι υπότιτλοι κυκλοφορούν σε διάφορες γλώσσες (Γαλλικά, Γερμανικά, Ισπανικά κλπ.) αλλά οι στοίχοι των τραγουδιών δεν είναι μεταφρασμένοι! Έχω την εντύπωση ότι οι μόνοι μεταφρασμένοι στοίχοι είναι αυτοί στους δικούς μου υπότιτλους. Και δεν ήταν καθόλου εύκολο. Ακόμα και Αμερικανοί έβγαιναν στο διαδίκτυο για να ρωτήσου τι θέλει να πει ο «Ποιητής» σε ορισμένους στοίχους. Συγκεκριμένα, σε μια στροφή η πρωταγωνίστρια τραγουδά ότι αισθάνεται «Σαν καλαμπόκι τον Αύγουστο στο Κάνσας»! Αμερικανοί αναρτιόντουσαν τι να εννοείτο. Ένας έδωσε την εξής απάντηση: Τον Αύγουστο στο Κάνσας είναι η περίοδος συγκομιδής του καλαμποκιού και ως εκ τούτου το προϊόν αυτό έχει την τιμητική του. Η πρωταγωνίστρια κατεχόμενη από ευφορία αισθάνεται ότι έχει κι αυτή την τιμητική της όπως το καλαμπόκι.

Γενικά ανακάλυψα ότι το μιούζικαλ αυτό έχει φανατικούς θαυμαστές οι οποίοι το πρωί παίρνοντας το ντους τους τραγουδούν άσματα από το μιούζικαλ αυτό!

Για την ταινία να πούμε ειδικότερα τα εξής:

Οι Γκλεν Κλόονζ και Χάρι Κόνικλ Τζούνιορ, βραβευμένοι με τα βραβεία Tony και Grammy αντίστοιχα, πρωταγωνιστούν σε μια συναρπαστική ιστορία αγάπης, που εκτυλίσσεται σε ένα απομονωμένο τροπικό νησί του Νότιου Ειρηνικού καθώς οι Αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις περιμένουν να αρχίσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος

(4)

Πρόκειται για τη διασκευή του γνωστού μιούζικαλ των Ρότζερς και Χάμερστεϊν "South Pacific", βασισμένου στο βραβευμένο με Πούλιτζερ βιβλίο του Τζέιμς Μίσενερ - που γυρίστηκε το 1958. Απολαύουμε ένα εκπληκτικό καστ σε μια εξίσου εκπληκτική ταινία, που καταφέρνει να συνδυάσει με μοναδικό τρόπο τον πόλεμο, τον έρωτα και τη μουσική.

Και κάτι πολιτικό. Κάποια στιγμή η πρωταγωνίστρια εκφράζει μια ρατσιστική προκατάληψη και θέλει να δώσει τέλος στο ειδύλλιο με τον πρωταγωνιστή όταν μαθαίνει ότι αυτός ήταν παντρεμένος με ντόπια ιθαγενή η οποία απεβίωσε και με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Τότε αυτός τραγουδά ότι θα πρέπει κανείς να του έχουν πιπιλίσει τα μυαλά από μικρή ηλικία, από τριών, τεσσάρων ετών για να έχει τέτοιες αντιλήψεις. Δεν μπορεί κανίς να γίνει ξαφνικά ρατσιστής σε μεγάλη ηλικία. Τα άσμα αυτό θεωρήθηκε φιλοκομουνιστικό με αποτέλεσμα ορισμένες πολιτείες απαίτησαν να επαλειφθούν οι στοίχοι αυτοί, προκειμένου να παιχθεί το μιούζικαλ σε αυτές. Η ρατσιστική κυβέρνηση της Νοτίου Αφρικής μάλιστα το 1963, απαγορεύει το μιούζικαλ των Ρότζερς και Χάμερστιν, επειδή διακηρύσσει την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των φυλών.

Γενικά έχω ακούσει και από ανθρώπους που δηλώνουν ότι δεν συμπαθούν τα μιούζικαλ να λένε ότι αυτό το συγκεκριμένο το απόλαυσαν. Έχω κάνει αρκετούς υπότιτλους αλλά μόνο για λίγους από αυτούς αισθάνομαι υπερήφανος. 

The Rocky Horror Picture Show 1975

The Rocky Horror Picture Show 1975 Σκηνοθεσία: im Sharman Σενάριο: Jichard O'Brien, Jim Sharman Είδος: Horror ΔΕ 70, Comedy, Musical Διάρκεια: 1h 40m Γλώσσα: Αγγλικά Παίζουν: Tim Curry: Dr. Frank-N-Furter - A Scientist Susan Sarandon: Janet Weiss - A Heroine Barry Bostwick: Brad Majors - A Hero Richard O'Brien: Riff Raff - A Handyman Patricia Quinn: Magenta - A Domestic Nell Campbel: Columbia - A Groupi Jonathan Adams: Dr. Everett V. Scott - A Rival Scientist Peter Hinwood: Rocky Horror - A Creation Meat Loaf: Eddie - Ex Delivery Boy Charles Gray: The Criminologist - An Expert Jeremy Newson: Ralph Hapschatt Hilary Labow: Betty Munroe Hapschatt Perry Bedden: The Transylvanians Christopher Biggins: The Transylvanians

Αρχίζω την παρουσίαση της ταινίας, αναδημοσιεύοντας την κριτική του Μίλτου Σαλβαρλή, στο Hitech

Ίσως η πιο καλτ ταινία από καταβολής κινηματογράφου, ένα μιούζικαλ φόρος τιμής στα κόμικς, τις παλιές ταινίες επιστημονικής φαντασίας και το ροκ εν ρολ που ανέβηκε πειραματικά για έξι εβδομάδες σε κάποια μικρή (εξήντα θέσεις συνολικά) αίθουσα του Λονδίνου το 1973 και μέσα σε δεκαοκτώ μήνες έγινε επιτυχία στη σκηνή και στη μεγάλη οθόνη, ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού. Το "Rocky Horror Show" -η λέξη Picture προστέθηκε στην κινηματογραφική εκδοχή- δεν διακρίνεται ούτε για την καλαισθησία του ούτε για την πρωτοτυπία του ούτε για την πρωτοποριακή μουσική του. Έμεινε όμως στην ιστορία για το γαργαλιστικό του θέαμα και θέμα (ένας εξωγήινος τραβεστί δημιουργεί έναν Άδωνη, ενώ παράλληλα αποπλανεί ένα ανύποπτο ζευγαράκι), για την ηθελημένη αφέλεια που αποπνέει και περισσότερο για τις επεισοδιακές μεταμεσονύκτιες προβολές, κατά τη διάρκεια των οποίων το κοινό συμμετείχε πετώντας ρύζι, ανάβοντας κεριά και ανοίγοντας ομπρέλες στην αίθουσα. Αυτήν τη θρυλική ταινία, εξ ολοκλήρου ανακαινισμένη και με "λαχταριστά" έξτρα, περιέχουν οι δύο δίσκοι της ευρωπαϊκής έκδοσης, με θαυμάσια εικόνα πλήρους ανάλυσης και νέα μπάντα 5.1 (καθαρός ήχος, μέτρια αίσθηση χώρων δράσης). Πού βρίσκεται το πρόβλημα; Στους ελληνικούς υπότιτλους και στην ελληνική συσκευασία. Οι μεν μεταφράζουν μόνο τα διαλογικά μέρη (λιγότερο από τη μισή ταινία), μολονότι η πρόζα συνεχίζεται τραγουδιστά, η δε αρκείται στην πλαστική θήκη με το γνωστό, μέτριας ποιότητας και εκτύπωσης εξώφυλλο. Εάν θέλετε ένα πραγματικό κόσμημα στη συλλογή σας, προτιμήστε τις ξένες εκδόσεις και ιδιαίτερα την αμερικανική με το ένθετο φυλλάδιο και την εκπληκτική χάρτινη, ιλουστρασιόν συσκευασία.

Αυτά που έχω υπογραμμίσει είναι οι μόνιμη κατάρα των Ελληνικών αποδόσεων τον Μιούζικαλ. Συμπλήρωσα λοιπών τους εμπορικούς υπότιτλους μεταφράζοντας τους στίχους των τραγουδιών, κάτι που θα έπρεπε να είχε κάνει η εταιρία διανομής αν σεβόταν τους πελάτες της.

Στη συνέχεια, αντί δικής μου παρουσίασης της ταινίας, αναδημοσιεύω την παρουσίαση τουΜΠΛΟΚ http://greekddl.com/         Προσπαθώντας να βρουν το δρόμο τους, ο Brad κι η Janet συνειδητοποιούν ότι έχει σκάσει το λάστιχο του αυτοκινήτου. Μην έχοντας άλλη επιλογή, αναζητούν βοήθεια στο μοναδικό μέρος που μπορούν να διακρίνουν φως. Δυστυχώς, τα φώτα προέρχονται από το κάστρο του εξωγήινου Frank n' Furter. Αυτό είναι κάτι που ο Brad κι η Janet δεν γνωρίζουν όταν περνάνε το κατώφλι της εξώπορτας...     Ο θρύλος του Rocky Horror Show ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του '70 στο Λονδίνο όταν ο Richard O'Brien αποφάσισε να δημιουργήσει μια θέατρο-μουσική παραλλαγή των κακοφτιαγμένων ταινιών επιστημονικής φαντασίας, του ήρωα των κόμικς 'Dr. Strange' και του Rock n' Roll.     Μέσα από τους στίχους και τη μουσική του, ο O'Brien άρχισε να διηγείται την ιστορία ενός συντηρητικού ζευγαριού που χάνεται στο σκοτάδι μιας πολύ βροχερής νύχτας.     Ο αρχικός τίτλος του έργου του O'Brien ήταν "They came from Denton High (Ήρθαν από το Denton High)", αλλά αργότερα μετονομάστηκε στο γνωστό σε όλους μας: The Rocky Horror Show. Το μιούζικαλ ολοκληρώθηκε από τον Richard O'Brien σε στενή συνεργασία με τον Αυστραλό θεατρικό σκηνοθέτη Jim Sharman, ο οποίος έχοντας σκηνοθετήσει τις επιτυχημένες αυστραλιανές παραγωγές του Hair και του Jesus Christ Superstar, είχε αποκτήσει μεγάλη εμπειρία στη σκηνοθεσία των rock μιούζικαλ.     Το Rocky Horror Show ανεβάστηκε αρχικά στο Royal Court Theatre Upstairs του Λονδίνου, ένα μικρό 60θέσιο πειραματικό θέατρο. Η πρώτη αυτή παραγωγή του, την οποία είχε αναλάβει ο Michael White, έκανε πρεμιέρα στις 19 Ιουνίου του 1973. Το cast περιλάμβανε τότε τους Nell Campbell (Columbia), Patricia Quinn (Magenta) και τον Tim Curry ως τον Dr. Frank-N-Furter. Ενώ το μιούζικαλ είχε προγραμματιστεί να προβληθεί για 6 βδομάδες στον συγκεκριμένο χώρο, μετά από έντονες διαμαρτυρίες και παρακλήσεις, το show μεταφέρθηκε στις 14 Αυγούστου του 1973 σε ένα πολύ μεγαλύτερο θέατρο, το Chelsea Classic Cinema.   Στις 31 Οκτωβρίου του 1973 το show αποκτάει μία σταθερή βάση, το 500 θέσεων Kings Road Theatre και συνεχίζει την επιτυχία με sold out παραστάσεις και διθυραμβικές κριτικές. Η London Evening Standard συγκεκριμένα, χαρακτηρίζει το show ως «Το Καλύτερο Μιούζικαλ του 1973».     Τον Μάρτιο του 1974 το Rocky Horror Show επεκτείνει την επιτυχία του και στην Αμερική και συγκεκριμένα στο Roxy theatre του Los Angeles. Ο Tim Curry συνέχισε να παίζει τον Frank n' Furter ενώ τον Eddie και τον Dr. Scott υποδύεται ο ηθοποιός-τραγουδιστής Marvin Lee Aday, ο γνωστός πλέον Meatloaf. Την παραγωγή στο Los Angeles είχε αναλάβει ο Lou Adler.     Στις 21 Οκτωβρίου του 1974 ξεκινούν τα γυρίσματα της ταινίας του Rocky Horror Picture Show στο Λονδίνο με συμπαραγωγούς τους Michael White και Lou Adler. Ο Tim Curry υποδύεται τον Dr. Frank-N-Furter, η Suzanne Sarandon κάνει το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο ως Janet, ενώ ο Richard O'Brien είναι ο Rif-Raf. Φημολογείται ότι εκείνη την εποχή «έπαιζε» πολύ και το όνομα του Mick Jagger για τον ρόλο του Dr. Frank-N-Futer και της Marianned Faithful για εκείνον της Magenta. Τα γυρίσματα κράτησαν 10 εβδομάδες, ενώ όλη η ταινία κόστισε περίπου $1 εκατομμύριο.     Στις 10 Μαρτίου του 1975 το Rocky Horror Show κάνει πρεμιέρα στο Belasco Theatre του Broadway με τους Tim Curry και Richard O' Brien. Δυστυχώς, παρόλη την επιτυχία που είχε σημειωθεί τα προηγούμενα χρόνια, το έργο δεν τα πήγε πολύ καλά και «κατέβηκε» μετά από 49 μόνο παραστάσεις.     Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Λονδίνο τον Αύγουστο του 1975, αλλά η επιτυχία δεν ήρθε... Τον Σεπτέμβριο του 1975 το Rocky Horror Picture Show δοκιμάζει την τύχη του στο Westwood Theatre στο Los Angeles, αλλά αν και προβλήθηκε σε κάποιες ακόμα πόλεις, το έργο θεωρήθηκε αποτυχία, καθώς δε γνώρισε την αποδοχή που περίμενε...     Αυτή η ιστορία, με το The Rocky Horror Picture Show να προβάλλεται πού και πού χωρίς όμως να προκαλεί την προσοχή του κόσμου, συνεχίστηκε έως την άνοιξη του 1976. Τότε η 20th Century Fox αποφάσισε να το προωθήσει μόνο σε μεταμεσονύχτιες προβολές. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να εξαπλωθεί πολύ γρήγορα παγκοσμίως η φήμη του ως ένα cult φαινόμενο εντελώς διαφορετικό από ό,τι είχε βγει μέχρι τότε στην ιστορία του κινηματογράφου. Οι μεταμεσονύκτιες προβολές εξελίχθηκαν σε ένα ατελείωτο πάρτι με τους θεατές - φανατικούς πλέον - να ντύνονται όπως οι ήρωες της ταινίας, να τραγουδούν και να χορεύουν ασταμάτητα και να ξέρουν απ' έξω όλους τους διαλόγους. Δε δίσταζαν ούτε να βρέχουν τη σκηνή με τα νεροπίστολά τους και να πετούν χαρτί υγείας και ρύζι όπου απαιτούνταν!!     Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, το Rocky Horror Show πήρε την μορφή που όλοι γνωρίζουμε σήμερα και απέκτησε αυτό το συμμετοχικό στοιχείο που παρασύρει τους θεατές και τους κάνει να νιώθουν κομμάτι της παράστασης.. Είχε έρθει λοιπόν η εποχή που όλοι - μικροί και μεγάλοι - έπρεπε να το είχαν δει έστω μια φορά.. Είχε γίνει "must"...

The Lodger 1927

The Lodger: A Story of the London Fog (1927)

Ο Ενοικιαστής

Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock

Σενάριο: Marie Belloc Lowndes, Eliot Stannard

Παίζον: June, Ivor Novello, Marie Ault
Οι μεσότιτλοι μεταφρασμένοι από εμένα

Ένας κατά συρροή δολοφόνος που αυτοαποκαλείται «εκδικητής» τρομοκρατεί την πόλη του Λονδίνου, σκοτώνοντας κάθε Τρίτη, νέες και όμορφες ξανθές γυναίκες.

Με τους αυτόπτες μάρτυρες να μιλούν για ένα ψηλό άντρα που καλύπτει το μισό πρόσωπό του με ένα μαντήλι. 

Οι ενδείξεις οδηγούν στον ενοικιαστή ενός διαμερίσματος, καθώς παράλληλα με την άφιξή του στη γειτονιά, ξεκινά και μία σειρά δολοφονιών (που παραπέμπουν στα εγκλήματα του Τζακ του Αντεροβγάλτη).

Δεν ήταν η πρώτη ταινία του Χίτσκοκ αυτή. Δύο άλλες που γύρισε προηγουμένως, οι παραγωγοί τις άφησαν στα ράφια διότι πίστευαν ότι το κοινό δεν ήταν εξοικειωμένο με εξπρεσιονιστικές εικόνες και περίεργες γωνίες λήψεις. Του έδωσαν όμως μια ακόμα ευκαιρία αλλά ούτε και τότε άλλαξαν γνώμη. Τελικά, μετά από κάποια καθυστέρηση, δόθηκε η ταινία για προβολή και γνώρισε την αποθέωση! Πρωταγωνιστούσε το ίνδαλμα της εποχής, ο Ivor Novello. 

Αυτός  με καμία περίπτωση δεν δεχόταν να παίξει τον δολοφόνο. Έτσι το σενάριο τροποποιήθηκε και «ο ένοικος» εμφανίζεται ως αθώος.

Ο ίδιος ο Χίτσοκ υποστηρίζει ότι αυτή είναι ουσιαστικά η πρώτη του ταινία. Όσοι είναι λάτρεις των «Χιτσκοκικών» ταινιών, των «film-noir». και των «θρίλερ», η ταινία αυτή είναι must.

La maman et la putain (1973)

La maman et la putain (1973)

Η ΜΑΜΑ ΚΑΙ Η ΠΟΥΤΑΝΑ

Σκηνοθεσία: Jean Eustache

Σενάριο: Jean Eustache

Παίζουν: Bernadette Lafont, Jean-Pierre, Léaud Françoise Lebrun

    Μια από τις πιο θρυλικές Γαλλικές ταινίες όλων των εποχών θεωρείται η ταινία αυτή. Μερικοί την θεωρούν την τελευταία ταινία Nouvelle Vague, ενώ άλλοι ως την πρώτη μετά Nouvelle Vague ταινία. Διαλέγετε και παίρνετε. Υπάρχουν και ορισμένοι που την χαρακτηρίζουν ως… μνημείο του σύγχρονου Ευρωπαϊκού μας πολιτισμού…

Τέλος πάντων.

    Την ταινία αυτή την έπαιζε το 1974 σινεμά στη γειτονιά μου στο Μόναχο. Βραδινές προβολές. Όλος ο περίγυρός μου την είχε δει και την σχολίαζε. Εγώ, όποτε προγραμμάτιζα να την δω, κάτι συνέβαινε και δεν μπορούσα να πάω. Την είδα λοιπόν τώρα, κάνοντάς της τους υποτίτλους. Βρε τι έπαθα! Όχι μόνο πρόκειται για έργο διάρκειας 3,5 ωρών αλλά περιείχε  αργκό την οποία ούτε και οι «καθώς πρέπει Γάλλοι» μπορούν να καταλάβουν! Άσε δε την πολυλογία. Έγραφα, έγραφα, και στο τέλος διαπίστωνα ότι είχα προχωρήσει ένα μόνο λεπτό!

    Για τον σκηνοθέτη Jean Eustache να πούμε ότι πράγματι πρέπει να υπήρξε ιδιόρρυθμος, αφού έφθασε σε σημείο ν αυτοκτονήσει λίγες εβδομάδες πριν τα 43α γενέθλιά του, προσδίδοντας και στην ταινία του δραματικό φινάλε.

    `Η ταινία πάντως τιμήθηκε με το Μεγάλο Ειδικό Βραβείο του Φεστιβάλ Καννών το 1973.

Ως προς το θέμα της ταινίας, να πούμε ότι αναφέρεται στην μετά Μάιο του 68 εποχή. Η ατμόσφαιρα της ήττας πλανάται στον αέρα. Τα «αγανακτισμένα» παιδιά της εποχής που ξεκίνησαν έναν αγώνα χωρίς πλάνο, είτε επέστρεψαν στο καβούκι τους, είτε συνεχίζουν την δήθεν αντικομφορμιστική τους τακτική, δικαιολογώντας με αυτό τον τρόπο την τεμπελιά τους. Όπως ο συγκεκριμένος μας ήρωας "Αλεξάντρ", ο οποίος δεν δουλεύει, διότι δήθεν είναι εναντίον του συστήματος, καπνίζει όμως αρειμανίως και μπεκροπίνει από καφέ σε καφέ, με τα χρήματα άλλων, γυναικών ιδίως, όπου εργάζονται στο «σύστημα» και χαρτζιλικώνουν τύπους που το παίζουν αμφισβητίες.

 Δεν θέλουν να ¨λιπάνουν» τη μηχανή του συστήματος, αναγκαζόμενοι να δουλέψουν, μα όμως, καταδέχονται τα λεφτά από γυναίκες που τα κερδίζουν εργαζόμενες για το  σύστημα.

Ο Αλεξάντρ λοιπόν που βίωσε  μια ερωτική απαξίωση...

Συζεί, (μάλλον τον ζει) με μια μεγαλύτερή του γυναίκα, τη Μαρή,  που είναι ιδιοκτήτρια μπουτίκ. Αυτή προκειμένου να τον κρατήσει, τον κανακεύει και του κάνει όλα τα χατίρια.

Είναι δηλαδή  «η Μαμά».

    Στην ζωή τους εισβάλει μια κοπέλα, η Βερόνικα, η οποία εμφανίζετε πολύ απελευθερωμένη σεξουαλικά και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το σεξ. Αυτή είναι η Πουτάνα».

    Η Βερόνικα αν και δεν ζει παρασιτικά, εργάζεται και μάλιστα ευσυνείδητα ως νοσοκόμα, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό για το σεξ και εισβάλει μάλιστα στο κρεβάτι του ζευγαριού! Η Μαρή για να μην χάσει τον Αλεξάντρ, ανέχεται την εισβολή αυτή και έτσι δημιουργείται ένα ιδιότυπο τρίγωνο!

    Στο τέλος απρόβλεπτο γεγονός θα αναγκάσει να δοθεί  κάποια  συμβατική λύση, μα για όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα αυτής της κατηγορίας καταλαβαίνουν ότι μόνιμη λύση αποκλείεται να επέλθει οριστικά και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έλθει στον κόσμο ένα παιδί με ανεύθυνους  γονείς.

    Να διευκρινίσουμε ότι ενώ τον Μάι του 68 αμφισβητούντο αξίες που καθόριζαν  το σύστημα, οι άνθρωποι που επέζησαν αυτού του ξεσηκωμού αμφισβητούν στοιχεία που τους ενέπνευσαν τον ξεσηκωμό. Βλέπουμε λοιπόν να χλευάζονται άνθρωποι όπως ο Ζαν Πολ Σαρτ, καθώς και ο «Μαοϊσμός» που είχε τον πρώτο λόγο στον ξεσηκωμό εκείνο.

    Γενικά η ταινία σόκαρε την «καλή κοινωνία» της εποχής. Όχι λόγο διεγερτικών σκηνών που αυτές απουσιάζουν παντελώς. Ίσως λόγω της αθυροστομίας της πρωταγωνίστριας όπου για πρώτη φορά ακούγονται σε Γαλλική ταινία λέξεις για πηδήματα και πέη! Ο πραγματικός όμως λόγος που σόκαρε η ταινία είναι ο τρόπος που αναφέρονται οι λέξεις αυτές. Η Βερόνικα, τελείως απελευθερωμένη, μιλά πολύ φυσιολογικά και αθώα για πηδήματα και πέη σα να μιλά για χορούς και τραγούδια. Δηλώνει δε πως οι γυναίκες που επιθυμούν να συνευρεθούν με έναν άνδρα αλλά δεν τολμούν να του το προτείνουν είναι τουλάχιστον ανόητες.

    Οι ιδέες αυτές πιστεύω είναι που σόκαραν και όχι ατές οι ίδιες οι λέξεις.

Για τους υπότιτλους σας τα είπα. Αυτό που θέλω μα τονίσω είναι ότι τόσο στο εμπόριο όσο και στο διαδίκτυο τα DVD που διατίθενται προέρχονται από μεταφορά του έργου σε DVD από βιντεοκασέτα. Δεν προσφέρεται μεγάλη ποιότητα ως εκ τούτου. ¨Πριν από λίγο καιρό μάλιστα μπορούσε κανείς να βρει μόνο ταινίες με τους Αγγλικούς υπότιτλους καμένους απάνω τους. Πρόσφατα όμως ανέβηκε και ταινία χωρίς καμένους υπότιτλους. Στην ταινία αυτή συγχρόνισα τους υπότιτλούς που μετέφρασα.

That Darn Cat! (1965)

That Darn Cat! (1965)

Ο Κατάσκοπος

με τις Βελούδινες Πατούσες

Σκηνοθεσία: Robert Stevenson

Σενάριο: Gordon Gordon , Mildred Gordon

Παίζουν: Hayley Mills, Dean Jones, Dorothy Provine

και ο καταπληκτικός Σιαμέζος γάτος

Στα νιάτα μας, οι λεγόμενες «νεανικές ταινίες», Χωρίς να περιέχουν ίχνος σεξ και βωμολοχίες, προκαλούσαν αβίαστο γέλιο. Όχι μόνο τότε αλλά και σήμερα και όχι μόνο στους  παλιούς αλλά και στους νέους που θα θυσιάσουν τον χρόνο τους για να δουν τέτοια ταινία. Μία από αυτές τις ταινίες ήταν και η: «That Darn Cat!». Πρωταγωνιστούσε η νεαρή πλέων κοπέλα Hayley Mills 

με συμπαθητικούς  συμπρωταγωνιστές.

Ο πραγματικός πρωταγωνιστής όμως ήταν ο Σιαμέζος γάτος.

Και να σκεφτείτε ότι τότε δεν ζούσαμε στην εποχή των κομπιούτερ όπου θα μπορούσαν να μας παρουσιάσουν Γάτο να οδηγεί αυτοκίνητο! Για να είμαι ειλικρινής όμως, ούτε και που πιστεύω ότι ένας γάτος μπορεί να εκπαιδευτεί σα σκύλος και να κάνει όλα αυτά τα σπουδαία πράγματα. Χρειαζόταν σίγουρα πολύ δουλειά από σκηνοθέτη και μοντέρ, εκατοντάδες μέτρα ταινίας, που μετά από επίπονο κόψιμο-ράψιμο, να πάρουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Απ’ ότι έμαθα γυρίστηκε και remake της ταινίας, αλλά με τα remake δεν ασχολούμαι καθόλου.

Το σενάριο είναι απλό αλλά εύθυμο. Ο γάτος που ανήκει στην οικογένεια της Hayley Mills είναι ο «φασαρίας» της  γειτονιάς. Κατά τύχη τρυπώνει σε ένα διαμέρισμα όπου κακοποιοί κρατούν όμηρο την ταμεία της τράπεζας της γειτονίας. Αυτή προλαβαίνει να χαράξει τη λέξη ¨ΒΟΗΘΕΙΑ» στο ρολόι της και να το περάσει στο λαιμό του γάτου. Όταν ανακαλύπτεται το ρολόι στο λαιμό του γάτου, ειδοποιείται το FBI και αυτοί αναλαμβάνουν να παρακολουθούν τον γάτο, με την ελπίδα ότι θα ξαναεπισκεφτεί το κρησφύγετο των κακοποιών και έτσι θα εντοπίσουν την όμηρο.

Και έτσι ξεκινούν τα ξεκαρδιστικά επεισόδια.

Τους υπότιτλους τους βρήκα σε ένα side - ανυπόγραφους -και ήταν αρκετά αξιόλογοι. Το μόνο που πρόσθεσα ήταν τους μεταφρασμένους στοίχους – ελεύθερη. μετάφραση φυσικά - των τραγουδιών έναρξης και φινάλε της ταινίας. Έκανα και ελάχιστες τροποποιήσεις στο κείμενο.