Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

My Darling Clementine (1946)

My Darling Clementine (1946)

Αγαπημένη μου Κλημεντίνη

 
Στα τέλη τις δεκαετίας του 60, όταν κουλτουριάρικα σινεμά κάναν αφιέρωμα στο WESTERN, δύο ήταν οι ταινίες που κυριαρχούσαν: High Noon (Ελληνικός τίτλος: Το τραίνο θα σφυρίξει τρεις φορές) και το My Darling Clementine.
Αυτό που θυμάμαι έντονα ήταν τα προγράμματα, όπου γράφοντας γενικά περί γουέστερν και κατέληγαν σε λίβελους εναντίον του Sergio Leone. Ήταν τότε το κόκκινο πανί για τους φίλους του ...αγνού φιλμ γουέστερν. Αυτός που με τα σπαγγέτι γουέστερν του, οδηγεί το είδος σε γελοιοποίηση και αφανισμό!
Για να επανέλθουμε στο θέμα μας, η πρώτη ταινία - High Noon – είναι αρκετά γνωστή και βρίσκεται εύκολα σε οποιοδήποτε βιντεοκλάμπ. Με την δεύτερη τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα μια και ποτέ δεν κυκλοφόρησε το dvd στη χώρα μας.
Για τον σκηνοθέτη και ηθοποιό John Ford, που το πραγματικό του όνομα ήταν Sean Aloysius O'Fearna και ήταν το 13ο παιδί οικογένειας Ιρλανδών μεταναστών είναι γνωστός για τα θαυμάσια γουέστερν του, που εκτός του συγκεκριμένου μας έδωσε και τα υπέροχα: The Man Who Shot Liberty Valence, The Searchers κ.α. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε το αριστουργηματικό «Τα Σταφύλια της Οργής» που του χάρισε ένα από τα τέσσερά του όσκαρ.
Ο ρομαντικός αυτός ποιητής της Άγριας Δύσης, διακατέχεται και στο συγκεκριμένο του αυτό έργο από αισιοδοξία για την επικράτηση του πολιτισμού και της νομιμότητας στην άγρια και άναρχη δύση. Στην πραγματοποίηση του ονείρου αυτού θα συμβάλλουν οι γενναίοι και ρομαντικοί ήρωες του, οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με τους ήρωες των σπαγγέτι γουέστερν που είναι οι πρόδρομοι των διαφόρων Ράμπο.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν εξουδετερώνουν με τα περίστροφά τους ολόκληρο σύνταγμα, ούτε εξουδετερώνουν μόνοι τους με τις γροθιές τους ολόκληρη συμμορία, κατεδαφίζοντας και το μπαρ που μπεκροπίνουν οι κακοί. Δεν ενδιαφέρονται καθόλου για πλουτισμό, έστω κι αν επρόκειτο να οικειοποιηθούν χρήματα κακών και κλεμμένα λιστών. Είναι τελείως ανθρώπινοι με τους φόβους και της αδυναμίες τους. Τραυματίζονται και χάνουν στη μάχη με του κακούς αγαπημένα τους πρόσωπα. Αυτό που όμως δεν τους λείπει ποτέ είναι η αισιοδοξία και την επικράτηση του νόμου και της ειρήνης.
Το κλασικό στόρι της ταινίας γουέστερν που είναι η εκδίκηση και δικαίωση του ήρωα για την δολοφονία του μικρού του αδελφού, είναι η αφορμή για την παρουσίαση της ανάγκης αλλαγής της άγριας και άναρχης κοινωνίας σε κοινωνία πολιτισμού και δικαιοσύνης. Για να επιτευχθεί αυτό, δεν αρκούν μόνο οι γενναίοι και τίμιοι ήρωες όπως ο σερίφης Wyatt Earp (John Ford ) αλλά είναι απαραίτητη η εκπαίδευση του πληθυσμού.
 
Στην ταινία «Ο άνθρωπος που σκότωσε τον Λίμερτι Βάλανς», ο δικαστής που υπομένει βασανιστήρια και εξευτελισμούς από παράνομους που προσπαθούν να εμποδίσουν την εφαρμογή του νόμου, δεν οργανώνει στρατό τιμίων υπερασπιστών για να τα βάλουν με τους παράνομους, αλλά οργανώνει σχολεία! Μετατρέπει την αγράμματη σερβιτόρα σε δασκάλα μικρών παιδιών και καταπολεμά τον αναλφαβητισμό στους ενήλικες διδάσκοντάς τους ο ίδιος.
Έτσι λοιπόν και στην ταινία αυτή η εκλεπτυσμένη δασκάλα Κλημεντίνη, έχει μια συμβολική παρουσία στην εξέλιξη της ιστορίας.

Τόσο αυτή όσο και ο σερίφης βρέθηκαν τυχαία στην πόλη αυτή για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Η αισιοδοξία όμως για την αλλαγή της κατάστασης που επικρατή δεν πηγάζει από την απόφαση του σερίφη να μείνει μόνιμα στην πόλη - την εγκαταλείπει όταν εκπλήρωνει τον σκοπό του που ήταν η εκδίκηση για την δολοφονία του αδελφού του – αλλά η απόφαση της δασκάλας να μείνει μόνιμα στην πόλη και να δουλέψει το πρώτο σχολείο.
Ο πολιτισμός και η δικαιοσύνη κατά τον John Ford, δεν θα επιβληθούν μόνο με την αυταπάρνηση ορισμένων γενναίων και τιμίων ανθρώπων, αλλά με την παιδία του λαού.
 
Για τα τεχνικά θέματα της ταινίας να πούμε ότι η επίσημη έκδοση είναι 97 λεπτά. Πρόσφατα όμως ανακαλύφθηκαν σε αποθήκες της εταιρίας παραγωγής μπομπίνες δοκιμαστικής προβολής από εύφλεκτο υλικό ταινίας διάρκειας 103 λεπτών με επιπλέων σκηνές και διαφορετικό σάουντρακ το οποίο εμένα μου αρέσει πολύ.
Και οι δύο όμως εκδώσεις περιέχουν ορισμένα πολύ σκοτεινά πλάνα, που σε ορισμένες περιπτώσεις εμφανίζουν μόνο ένα σκοτεινό περίγραμμα των ηρώων. Δεν ξέρουμε αν αυτή η είναι αστοχία ή σκηνοθετικοί πειραματισμοί, σε κάθε όμως περίπτωση είναι αποτυχημένοι.




Vampiros lesbos 1971

Vampiros lesbos 1971

Λεσβίες βαμπίρ

Σκηνοθεσία: Jesús Franco

Σενάριο: Jesús FrancoJaime Chávarri, Anne Settimó

Είδος: Horror ΔΕ 70, Thriller

Διάρκεια: 1h 29m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Soledad Miranda: Countess Nadine Carody

Dennis Price: Dr. Alwin Seward

Paul Muller: Dr. Steiner

Ewa Strömberg: Linda Westinghouse

Heidrun Kussin: Agra

Michael Berling : Melnik - Dr. Seward's Assistant

Andrea Montchal: Omar

José Martínez Blanco: Morpho

Jesús Franco: Memmet


    Αν ο τίτλος σας φαίνεται γαργαλιστικός, σας πληροφορώ ότι: ναι, υπάρχουν αισθησιακές σκηνές, αλλά πολύ ηπιότερες από ότι σε σύγχρονα κωμικά και ... κοινωνικά έργα.
Ο σκηνοθέτης Jesus Franco, γύρισε προηγουμένως το 1970 την ταινία: Count Dracula (Nachts, wenn Dracula erwacht), η οποία ήταν πολύ κοντά στην νουβέλα του Bram Stoker και πρωταγωνιστούσε ο ίδιος ο Christopher Lee. Όταν όμως στις δοκιμαστικές προβολές ο πρωταγωνιστής είδε άκρατη βία στην ταινία, διαφώνησε και απαγόρευσε να παρουσιαστεί το όνομά του στους τίτλους αρχής, ούτε καν να διαφημιστεί η συμμετοχή του.
    Κατόπιν αυτού, η ταινία γνώρισε μεγάλη οικονομική αποτυχία και ο Jesus Franco για να ρεφάρει στράφηκε στον γυναικείο αισθησιασμό.
    Η πρωτοτυπία του έγκειται στην κατάργηση πολλών ιδιοτήτων που χαρακτηρίζουν τα βαμπίρ στις ταινίες τρόμου. Έτσι σταυροί, σκόρδα, σκορδαλιές, κυνόδοντες, δεν έχουν καμία πέραση και δεν εμφανίζονται πουθενά. Τα θύματα δεν μετατρέπονται αυτόματα σε βαμπίρ, αλλά πρέπει να μυηθούν, αν κριθούν άξια από τους θύτες τους.
    Και το κυριότερο, η πρωταγωνίστρια και κληρονόμος του Δράκουλα βαμπίρα Ναντίν, (Soledad Miranda) όχι μόνο δεν ενοχλείται από το φως της ημέρας, αλλά απολαμβάνει την... ηλιοθεραπεία στην πλαζ και στην πισίνα της!!!

Γενικά το έργο δεν διεκδικεί δάφνες ούτε ως ταινία τρόμου, ούτε ως αισθησιακή ταινία. Αν παρόλα αυτά θέλετε να το δείτε σας έφτιαξα τους υπότιτλους.



 

Il Conformista, (1970)

Il Conformista (1970)
Ο κομφορμιστής
 
Μία από τις ποιο αδικημένες ταινίες στην Ελλάδα ως αναφορά την αξιολόγησή της, είναι το αριστούργημα του Bernardo Bertolucci «Ο Kομφορμιστής».
Όταν λέω αδικημένη, εννοώ ότι δεν την συναντάμε συχνά σε λίστες καλλιτέρων ταινιών σε σχετικά υψηλές θέσεις. Αυτό θα οφείλεται στο ότι η ταινία δεν έχει κυκλοφορήσει σε DVD όχι μόνο στην χώρα μας, αλλά ούτε καν και στην ζώνη 2. Ας είναι καλά οι νέες τεχνολογίες που κάνουν προσιτή την αποκατάσταση τέτοιων ελλείψεων.
Λοιπόν. Κατά την γνώμη μου, η ταινία αυτή όχι μόνο είναι αριστούργημα, αλλά μπορεί να σταθεί δίπλα σε ταινίες ορόσημο του παγκόσμιου κινηματογράφου, όπως Ο Πολίτης Κέιν, Ο Νονός, κλπ.
Ούτε 30 χρονών δεν ήταν ο Bertolucci και μας έδειξε ότι η Ιταλική σχολή αξιόλογων δημιουργών δεν σταματά στους Ντε Σίκα, Αντονιόνι, Φελίνι, αλλά εχει συνέχια.


Το έργο δεν είναι αξιόλογο μόνο λόγο σεναρίου που βασίζεται σε νουβέλα του Αλμπέρτο Μοραβία, αλλά και λόγο της πρωτοποριακής για την εποχή – αλλά και για σήμερα – σκηνοθεσίας, η οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι γραμμική, χωρίς όμως να αφήνει ασάφειες και κενά που να δέχονται πολλαπλή εξήγηση.
Η ιστορία εξελίσσεται στην προπολεμική φασιστική Ιταλία και τελειώνει με την πτώση του καθεστώτος.

Ο Jean-Louis Trintignant στον καλλίτερο ρόλο της καριέρας του, πείθει ότι ανήκει στους μεγάλους και χαρισματικούς ερμηνευτές. Υποδύεται τον Marcelo, έναν νέο ο οποίος κουβαλά τραύματα από την παιδική του ηλικία λόγο σεξουαλικής αποπλανήσεις από έναν ενήλικα. Αυτό που επιδιώκει για να ξεφύγει από το παρελθόν είναι να γίνει "κανονικός". Και όταν λέει κανονικός, εννοεί ένας συνηθισμένος αστός που χαίρει εκτίμησης από το περιβάλλον του και τις αρχές. « Πατρίς - Θρησκεία – Οικογένεια » βλέπει σαν λύση και την εφαρμόζει αποκαθιστώντας την σχέση του με την εκκλησία. Παντρεύεται μια όμορφη άλλα ρηχή και περιορισμένης ευφυΐας κοπέλα, την Τζούλια (Stefania Sandrelli), η οποία όμως είναι από «καλή οικογένεια»...

Εντάσσεται αυτοβούλως στις μυστικές υπηρεσίες του καθεστώτος και γίνεται δεκτή η πρότασή του να πάει να βρει αυτοεξόριστο πρώην καθηγητή του στο Παρίσι ο οποίος είναι ενοχλητικός για το καθεστώς, με σκοπό να τον κατασκοπεύει και να πληροφορεί για τις συνδέσεις του στην Ιταλία. Καθοδόν όμως οι εντολές αλλάζουν. Το καθεστώς δεν αρκείται με την κατασκόπευση του καθηγητή, αλλά ζητά την εξόντωση του. Τα πράγματα δυσκολεύουν για τον Marcelo γιατί τον καθηγητή αυτό τον εκτιμούσε ως φοιτητής. Όταν μάλιστα γνώρισε και ερωτεύτηκε την γυναίκα του την Άννα (Dominique Sanda), μια γυναίκα τελείως διαφορετική από την δικιά του, με ισχυρή προσωπικότητα, επαναστατικές ιδέες, σεξουαλικά απελευθερωμένη, δυναμική εσωτερικά, αλλά με ένα εύθραυστο και γλυκό εξωτερικό παρουσιαστικό, τα πράγματα περιπλέκονται.
 
Σκηνές για σεμινάριο αποτελούν η καταδίωξη του καθηγητή και της γυναίκας του από τους φασίστες σε ομιχλώδες δάσος τα Γαλλίας, καθώς και οι σκηνές μετά την πτώση του καθεστώτος όπου ο Marcelo προσπαθεί να επιστρέψει στην τωρινή κανονικότητα, που είναι ο αντιφασισμός. Δηλαδή κανονικό γι αυτόν είναι να υπηρετείς την εκάστοτε εξουσία.

 
Η Stefania Sandrelli στην αρχή φαίνεται να αδικείται από τον ρόλο που την θέλει ωραία μεν, αλλά κάπως αντιπαθητική και χαζούλα. Όταν όμως η ιστορία εξελίσσεται και παίζει πιο απελευθερωμένα, ξαναγίνεται το κορίτσι των εφηβικών μας φαντασιώσεων.
 
Αυτή που είναι όμως έκπληξη στην ταινία είναι η Dominique Sanda! Μας εμφανίζεται στην αρχή με μορφή σαν κι αυτή που είχαν τα αγγελάκια στα παιδικά λευκώματα, και μετατρέπεται από την μια στιγμή στη άλλη πότε σε ένα ποθητό θηλυκό και πότε σε μία σκληρή επαναστάτρια. Λέγετε ότι ο ρόλος της προοριζόταν για την Μπριζίτ Μπαρντό, αλλά όταν ο Bertolucci την είδε σε μια ταινία της, άλλαξε γνώμη.





The Spiral Staircase (1945)

The Spiral Staircase (1945)
 
ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ δημοσίευσε κάποτε άρθρο με τίτλο:
Οι 15 καλύτερες ταινίες τρόμου που δεν είδατε ποτέ.
Και εννοεί πως δεν τις είδαμε, επειδή δεν έχουν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα.
Εμείς κόντρα σε αυτή την αντιξοότητα, συνεχίζουμε την παρουσίαση ταινιών από αυτή τη λίστα.
Η ταινία The Spiral Staircase, του 1945, είναι πράγματι μια αριστουργηματική ταινία ατμόσφαιρας και αγωνίας, χωρίς την παρουσία μεταφυσικών φαινομένων. Είναι η γνωστή ιστορία του serial killer που στην περίπτωσή μας δολοφονεί κοπέλες με μικρό ή μεγάλο πρόβλημα αναπηρίας.
Η ηρωίδα μας Helen (Dorothy McGuire) είναι μια κοπέλα που έχασε την ικανότητα ομιλίας από σοκ, όταν ακόμα ήταν παιδί και γυρίζοντας απ’ το σχολείο βρίσκει το σπίτι της να καίγεται και αντικρίζει τους γονείς της καμένους.
Όλα συνηγορούν στο ότι η Helen έχει μπει στο στόχαστρο του ψυχοπαθούς δολοφόνου.


 Σε καταλαμβάνουν ρίγος όταν η κοπέλα αφελώς, κρατώντας το κηροπήγιο, περιέρχεται το απέραντο και απομακρυσμένο σπίτι καταβαίνοντας μάλιστα την στριφτή σκάλα και πηγαίνοντας μέχρι το υπόγειο

Η αγωνία ανεβαίνει στο κατακόρυφο χάρις στην δεξιοτεχνία του Γερμανικής καταγωγής σκηνοθέτη Robert Siodmak, ο οποίος χειρίζεται άψογα την εξπρεσιονιστική φωτογράφηση. Τα στοιχεία της φύσης, καταιγίδες, βροντές, αστραπές, συμβάλουν στο να σας προετοιμάσουν το κεφάλι για ένα άνετο κούρεμα!
Εννοώ, η τρίχα κάγκελο.


Μία από τις ελάχιστες φορές που δεν κουράστηκα για υπότιτλους ήταν αυτή, καθότι αυτούς που βρήκα έτοιμους στο internet, του NAZCA, όχι μόνον ήταν σωστά μεταφρασμένοι ,αλλά και απόλυτα συγχρονισμένοι.





 





Who Can Kill a Child? 1976


Who Can Kill a Child? 1976

Ποιος μπορεί να σκοτώσει ένα παιδί;

Σκηνοθεσία: Narciso Ibáñez Serrador

Σενάριο: Narciso Ibáñez Serrador, Juan José Plans

Είδος: Horror ΔΕ 70, Adventure, Mystery

Διάρκεια: 1h 52m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Lewis Fiander: Tom

Prunella Ransome: Evelyn

Antonio Iranzo: Padre

Miguel Narros: Guardacostas 1

María Luisa Arias: (as Mª Luisa Arias)

Marisa Porcel: Brit van der Holden

Juan Cazalilla

Luis Ciges: Enrique Amorós

 
    Μήπως νομίζετε ότι ταινία τρόμου και θρίλερ είναι συνυφασμένη μόνο με σκοτεινά ψυχρά βόρια κλίματα γοτθικού τύπου, με μυστηριώδεις πύργους, ομιχλώδεις δρόμους και δάση;
    Κάνετε λάθος.
 
    Ο Ουραγουανός σκηνοθέτης Narciso Serrador, μας μεταφέρει κατακαλόκαιρο σε Ισπανικό τουριστικό θέρετρο, όπου Άγγλος καθηγητής φθάνει για διακοπές με την έγγειο σύζυγο του. Το ζευγάρι για να αποφύγει την πολυκοσμία, νοικιάζει βάρκα για να μεταβεί σε ένα ήρεμο νησί που κατοικείται βασικά από ψαράδες και ελάχιστους τουρίστες.
 

Και απ’ εδώ αρχίζουν τα τεστ αντοχής μας.

Όσοι έχετε δει την ταινία του Χίτσκοκ «Τα Πουλιά», γνωρίζετε την υπόθεση ότι σε μια περιοχή τα πουλιά, εντελώς ανεξήγητα και αναίτια επιτίθενται και σκοτώνουν ανθρώπους
     ΕΕ, εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο τρομερά, γιατί στην θέση τον πουλιών έχουμε τα παιδιά του νησιού που για κάποια ανεξήγητη αιτία μεταβάλλονται σε φονιάδες ενηλίκων. Σκοτώνουν αδιάκριτα γονείς, γείτονες, περαστικούς, τουρίστες και οι λίγοι εναπομείναντες μόνο με χρήση όπλων μπορούν να αμυνθούν.

Αλλά...

Ποιος μπορεί να σκοτώσει ένα παιδί;



     Σαν εισαγωγή το έργο ξεκινά με προβολή ντοκιμαντέρ από τις ναζιστικές θηριωδίες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μέχρι το Βιετνάμ και την Μπιάφρα, τονίζοντάς μας ότι σε όλες τις ανθρώπινες θηριωδίες και φυσικές καταστροφές, αυτοί που την πληρώνουνε περισσότερο είναι τα παιδιά.. Οι αυθεντικές εικόνες προκαλούν φρίκη και με δυσκολία θα κρατηθείτε να μη γυρίσετε το κεφάλι σας αλλού, γιατί καλές είναι οι ταινίες τρόμου, αλλά... τίποτα δεν είναι πιο τρομερό και πιο φρικιαστικό από την πραγματικότητα.
    Όσοι από σας είχατε δει τις ταινίες: «Η πόλη των καταραμένων» και «Τα παιδιά των καταραμένων»¨και τις θεωρούσατε ταινίες αγωνίας και τρόμου, μετά την θέαση αυτής εδώ της ταινίας θα τις κατατάξετε στις παιδικές!
Η ταινία όπως ήταν φυσικό έχει υποστεί τα πάνδεινα από το ψαλίδι της λογοκρισίας.
Στην χώρα μας παρουσιάστηκε μόνο υπό μορφή λογοκριμένης {πετσοκομένης} βιντεοκασέτας με τον τίτλο νομίζω: Το νησί του τρόμου ή κάτι τέτοιο.
Τα πράγματα έχουν τώρα αλλάξει. Βρέθηκαν κομμένες σκηνές και η ταινία αποκαταστάθηκε ικανοποιητικά.
        Δεν υπάρχει πρακτικά σημείο που το WHO CAN KILL A CHILD? φαίνεται αμήχανο, κάτι σπάνιο για ταινίες τρόμου χαμηλού προϋπολογισμού. Η ένταση κλιμακώνεται με σταθερό ρυθμό, και το ενδιαφέρον του θεατή όλο και μεγαλώνει, μέχρι την τελική συνειδητοποίηση για το ποιος είναι τελικά ο εχθρός, και πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπιστεί. Τα gore εφέ βοηθάνε σε αυτό, χωρίς να είναι τίποτα που δεν έχουμε ξαναδεί. Αυτό που πραγματικά τρομοκρατεί και σοκάρει το θεατή στο WHO CAN KILL A CHILD? είναι η φύση καθαυτή των φόνων, από ποιους γίνονται, πώς γίνονται και με τι ηθικό αντίκτυπο για τους δράστες. Προσθέστε και κάποιες σεκάνς απίστευτης έντασης, όπως είναι η πολιορκία του ζευγαριού μέσα σε ένα δωμάτιο απ’ όπου δεν υπάρχει διαφυγή, όπου έχουμε και την πρώτη πράξη άμυνας από τους 2 ήρωες εναντίον των διωκτών τους. Μία πράξη που όχι μόνο δεν δίνει καμία αίσθηση ασφάλειας ή λύτρωσης για τους πρωταγωνιστές και το θεατή, αλλά μεγαλώνει ακόμα περισσότερο την αίσθηση απόγνωσης και τρόμου.

Το φινάλε είναι κατακλυσμικό, σκοτεινό και απαισιόδοξο, και πρέπει να το δείτε για να το πιστέψετε. Είναι πραγματικά απορίας άξιο πώς ο γεννημένος στην Ουρουγουάη σκηνοθέτης Chicho Ibanez-Serrador δεν κατάφερε να απογειώσει την καριέρα του και να καθιερωθεί ως μεγάλο όνομα στο σινεμά του τρόμου και του φανταστικού. Στο κάτω- κάτω της γραφής, άλλοι με πολύ λιγότερο σημαντικές ταινίες τα κατάφεραν, γιατί όχι κι αυτός; Είναι ένα από τα παράδοξα και τις μεγάλες αδικίες της σκηνής του τρόμου. Αντίθετα, η καριέρα του συνεχίστηκε από κει που είχε σταματήσει πριν το WHO CAN KILL A CHILD?, ως σκηνοθέτης σειρών γι την Ισπανική τηλεόραση, με μόνη κινηματογραφική παρουσία άξια λόγου το πολύ καλό LA RESIDENCIA (THE HOUSE THAT SCREAMED) του 1969, που επίσης είχε παρόμοια κατάληξη με το WHO CAN KILL A CHILD? στην ανυπαρξία. Πολύ κρίμα, γιατί αν συνέχιζε σε αυτό το μοτίβο, σίγουρα το όνομά του θα ήταν σήμερα στο πάνθεον του τρόμου δίπλα σε αυτά των Lucio Fulci, Joe D’Amato κλπ.

Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι στο παρελθόν η ταινία είχε κυκλοφορήσει σε VHS κόπιες μεταβλητής ποιότητας, κάτω από πολλούς διαφορετικούς τίτλους (στην Ελλάδα ως Island of the Damned). Οι πιο συνηθισμένες εκδόσεις ήταν οι λογοκριμένες (όπως και η Ελληνική), που έφταναν σε διάρκεια περίπου τα 95 λεπτά. Αν και η γλώσσα που είχε γυριστεί αρχικά το WHO CAN KILL A CHILD? ήταν τα Αγγλικά, η κακή μεταχείριση της ταινίας από τις διάφορες λογοκριτικές αρχές έκανε την έκδοση των 111 λεπτών να είναι πολύ σπάνια για να εντοπίσει κάποιος. Ως αποτέλεσμα, οι σημερινές full uncut εκδόσεις που κυκλοφορούν σε DVD και περιλαμβάνουν το Αγγλικό soundtrack έχουν αποκαταστήσει κάποια σημεία τα οποία είχαν κοπεί αρχικά, στα οποία η γλώσσα που ακούγεται είναι Ισπανικά, με Αγγλικούς υπότιτλους. Ο λόγος είναι η μη διαθεσιμότητα ολόκληρης μη λογοκριμένης κόπιας της ταινίας με το αρχικό Αγγλικό soundtrack. Μυρίζομαι ότι κάποια επανακυκλοφορία θα είναι στα σκαριά.

Εν συντομία, μη χάσετε με τίποτα το WHO CAN KILL A CHILD?. Είναι ένα πραγματικό κόσμημα της φιλμογραφίας του τρόμου και αξίζει περισσότερης προσοχής από τους φίλους του είδους. Ψάξτε να το βρείτε σε DVD και μόλις το δείτε θα με θυμηθείτε.





Carnival of Souls (1962)

Carnival of Souls (1962)

Εναλλακτικός τίτλος:
Πως το ταλέντο κερδίζει το budget

Σκηνοθεσία: Herk Harvey

Σενάριο: John Clifford, Herk Harvey

Είδος: Fantasy, Horror

Διάρκεια: 01:18

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Candace Hilligoss: Mary Henry

Frances Feist: Mrs. Thomas - Landlady

Sidney Berger: John Linden

Art Ellison: Minister

Stan Levitt: Dr. Samuels

 Αν ακούτε και χρησιμοποιείτε τον όρο: "Ταινία ατμόσφαιρας" και δεν έχετε συνειδητοποιήσει απόλυτα τι σημαίνει αυτό, είναι ευκαιρία να το μάθετε βλέποντας την ταινία αυτή.
Σαν το παλιό καλό κρασί, όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο και πιο πολύ αναγνωρίζεται η αξία της. Μία ταινία που ξεκίνησε ως B-Movie με τον αστείο προϋπολογισμό των 30.000$, έμελε να γίνει οδηγός για πολλές εμπορικές ταινίες, η οποίες φιλοδόξησαν να είναι ταινίες ατμόσφαιρας, μπορεί να σημείωσαν εισπρακτική επιτυχία λόγο marketing και συμμετοχής γνωστών ονομάτων, αλλά ελάχιστα ή καθόλου δεν τα κατάφεραν να πλησιάσουν την ταινία αυτή.
Να αναφέρω την γνωστή ταινία «Η 6η αίσθηση», η οποία παρά το βαρύ όνομα του Μπρους Γουίλι, όσο και να ψάξετε, ατμόσφαιρα δεν θα βρείτε. Είναι ο πολύχρωμος νάνος, έναντι του ασπρόμαυρου γίγαντα.
Οι βασικοί συντελεστές της ταινίας πολύ άτυχοι. Διάττοντες αστέρες κυριολεκτικά, ήλθαν από το πουθενά; και χάθηκαν στο πουθενά!
Ο σκηνοθέτης Herk Harvey που είχε ασχοληθεί μέχρι τότε με ταινίες εκπαιδευτικού περιεχομένου, έκανε την πρώτη του και τελευταία ταινία μεγάλου μήκους και μετά τίποτα.
  
Η όμορφη αλλά απόμακρη ξανθιά Candace Hilligoss έπαιξε πρώτη φορά πρωταγωνιστικό ρόλο και μετά χάθηκε.

 Μα και η ταινία δεν είχε και την καλλίτερη αντιμετώπιση όταν πρωτοβγήκε. Λόγο προκατάληψης με την θεματολογία, παραδόθηκε σε μη σοβαρούς διανομείς που τροφοδοτούσαν τα drive–in. Τα σινεμά αυτά για να μεγαλώσουν τον αριθμό των παραστάσεών τους, πετσόκοβαν την ταινία όπως-όπως. Αποτέλεσμα ήταν να κυκλοφορήσουν Βιντεοκασέτες με διάφορες εκδοχές του έργου. Θύμα αυτής της κατάστασης υπήρξα κι εγώ που έχοντας στην κατοχή μου dvd προερχόμενο από τέτοια βιντεοκασέτα, προσφορά περιοδικού, νόμιζα ότι αυτό ήταν όλο. Όχι πως αυτή η έκδοση δεν μου άρεσε, αλλά νόμιζα ότι μου άρεσε λόγο ιδιορρυθμίας.
Πρόσφατα που το περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ δημοσίευσε λίστα με τις 200 καλλίτερες ταινίες όλον των εποχών, περιέλαβε και την ταινία αυτή. Έγινε χαμός γιατί πολλοί ούτε που την είχανε ακούσει. Για να διευκολύνω την κατάσταση έκανα .rip τους υπότιτλους από το dvd, και τους ανέβασα στο internet.
Έλαβα πολλά e–mail με απορίες και διαμαρτυρίες για το ότι οι υπότιτλοι δεν συγχρονίζονταν με καμία έκδοση της ταινίας. Όταν το έψαξα είδα ότι είχαν δίκιο, διότι από το δικό μου το dvd έλειπαν περί τα 20 λεπτά! Υστερούσα όχι μόνο σε ποιότητα, άλλα αλλοιωνόταν και το νόημα.
Έκατσα λοιπόν με την δέουσα προσοχή και σεβασμό που ταιριάζει σε μια τέτοια κορυφαία ταινία και έφτιαξα τους υπότιτλου από την αρχή. 


Προτροπή. Ακόμα κι αν δεν συμπαθείτε ή φοβόσαστε τέτοια κατηγορία ταινιών, κάντε κουράγιο, ανάψτε όλα τα φώτα, πάρτε αγκαλιά την αγάπη σας και δείτε την. Μπορεί να φοβηθείτε, να τρομάξετε, αλλά δεν θα αηδιάσετε και θα την ευχαριστηθείτε.








Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

The Innocents (1961)

    
The Innocents (1961)
Οι Αθώοι

ή με τον τίτλο που παίχτηκε στην Ελλάδα:
«Μια μορφή στο παράθυρο»
Σκηνοθεσία: Jack Clayton

Σενάριο: Henry James, (based on the story "The Turn of the Screw"),

John Mortimer, William Archibald

Είδος: Horror ΔΕ 60

Διάρκεια: 1h 27m

Γλώσσα: English

Παίζουν:

Deborah Kerr: Miss Giddens

Peter Wyngarde: Peter Quint

Megs Jenkins: Mrs. Grose

Michael Redgrave: The Uncle

Martin Stephens: Miles

Pamela Franklin: Flora

Clytie Jessop: Miss Jessel

Isla Cameron: Anna

    Αν νομίζετε ότι η μοναδική διασκευή του πολυδιαβασμένου μυθιστορήματος του Henry James, «Το Στρίψιμο Της Βίδας» για τον κινηματογράφο ήταν αυτή του Alejandro Amenábar στην ταινία «Οι Άλλοι» με την Nicole Kidman, κάνετε λάθος.
     Προηγήθηκε ο σκηνοθέτης Jack Clayton που το 1961, με το διασκευασμένο σενάριο του John Mortimer μας παρουσίασε ένα πραγματικό αριστούργημα.
Το να χαρακτηρίζονται τέτοιες ταινίες ως ταινίες horror, το βρίσκω κάπως αυθαίρετο. Εγώ θα έδινα τον άτυπο τίτλο: ταινία ατμόσφαιρας. Αυτό διότι χωρίς να υπάρχει σταγόνα αίμα, χωρίς φόνους, τέρατα με σουβλερά δόντια και κέρατα, σκελετοί και δράκοι, το έργο καταφέρνει να σε έχει μέχρι να πέσει ο τίτλος του Τέλους, στην τσίτα.
Πρόκειται για ασπρόμαυρη ταινία σινεμασκόπ, που δεν γυρίστηκε σε στούντιο αλλά σε αυθεντικό βικτοριανό αρχοντικό, ένα τεράστιο σπίτι με δική του λίμνη. Η γοτθική ατμόσφαιρα σε όλο της το μεγαλείο. Μεγάλη τέχνη του δημιουργού το παίξιμο του φωτός. Βλέπεις δύο παιδάκια με αγγελικά πρόσωπα και αλλάζοντας μόνο γωνία και φωτισμό, ρίγος διατρέχει την σπονδυλική σου στήλη βλέποντας ότι η απόσταση αγγελικού και διαβολικού δεν είναι μεγάλη.
Μάλιστα. Αυτοί ειναι σκηνοθέτες!
    Η Deborah Kerr στο ρόλο της ψυχολογικά εύθραυστης γκουβερνάντας δίνει ρεσιτάλ ερμεινίας. Όμως κανένας από τους ηθοποιούς δεν υστερεί σε τίποτα. 

    Πάντως τέτοια έργα είναι καλύτερα να τα βλέπεις, παρά να διαβάζεις γι' αυτά.